Rozdział XII

Nie wiedziałeś, że jej chcę?

           

                Przez następny tydzień lało bez przerwy i wyprawa do Zakazanego Lasu nie miała sensu, choć Jo oczywiście robiła kilkukrotne podchody i wyśmiewała resztę, wymyślając im od cukrowych lal. Albus twierdził jednak, że ona i Rose na pewno się przeziębią, James był wciąż zły na Jo, a Scorpius po prostu nie lubił deszczu.

                Rose podzielała jednak zdanie Jo i nalegała na wyprawę. W przeciwieństwie jednak do Gryfonki, miała swoje własne powody…

- Nieeeee… - Scarlett zakryła usta dłonią. Któregoś wieczora siedziały przed kominkiem w Pokoju Wspólnym Ravenclawu. Dokładnie Scarlett siedziała, a Red leżała na grubym kocu i piekła pianki w ogniu, wyginając rękę pod ostrym kątem. Zarechotała na reakcję przyjaciółki.

- Nie zmyślam – zaśpiewała wesoło. Scarlett pokręciła głową.

- Malfoy cię pocałował? Scorpius Malfoy? Ten, który nienawidzi cię od zawsze? Ten, który zawsze pyta w Wielkiej Sali co tam robisz, skoro Skrzaty Domowe siedzą zwykle w kuchni? Ten, który na Opiece Nad Magicznymi Stworzeniami narysował ciebie i powiedział Hagridowi, że pomylił cię z „dzikim kuguarem”?

Rose mlasnęła znudzona.

- Nie. Ten, który najwyraźniej jest we mnie szaleńczo zakochany od pierwszej klasy!

Scarlett zmarszczyła brwi.

- No nie wiem…

- Ale ja wiem! – Rose wrzuciła sobie piankę do ust.

- Podkochuje się we mnie, a że nie może mnie mieć, dokucza mi! To jest bardzo logiczne – oświadczyła pewnie. Scarlett wciąż nie była przekonana.

- Red, on w zeszłym roku obnosił po zamku twoje zdjęcie i mówił wszystkim pierwszoroczniakom, że jesteś zbiegiem z Azkabanu…

Rose uśmiechnęła się jakby to było wyjątkowo miłe wspomnienie.

- Czego to nie robią zakochani! – zawołała z niedowierzaniem. Scarlett miała ochotę walić głową w ścianę. Postanowiła zmienić taktykę.

- No, dobra. A… jak było?

Rose zawiesiła się  na moment. W końcu machnęła ręką.

- Powinien poprawić technikę – stwierdziła nadziewając kolejną piankę. Scarlett uniosła brwi.

- Czyli ci się nie podobało?

- Ani trochę. 

                                                           *

- Stary, była zachwycona.

Scorpius leżał na sofie w Pokoju Wspólnym Slytherinu i zdawał relację Blake’owi, który z każdym jego słowem otwierał szerzej usta.

- Moment – przerwał przyjacielowi – Rose Weasley? Pocałowałeś Rose Weasley?

Scorpius nieco się skrzywił.

- Bardziej oddałem pocałunek…

- Jeszcze raz – próbował sobie wszystko ułożyć Blake – Mówisz o Rose „Red” Weasley? Tej, która od pięciu lat rzuca w ciebie czosnkiem przy obiedzie, bo twierdzi, że „nie można mieć tak chorobliwie jasnej skóry i nie być wampirem”?

Scorpius zaśmiał się wesoło.

- Czego to się nie robi, żeby ukryć pożądanie!

Blake wytrzeszczył oczy.

- Rose Weasley cię pożąda?! – zdumiał się. Scorpius udał obrażonego tym pytaniem.

- Każda kobieta w tym zamku pożąda mojego nienagannego ciała i bystrego umysłu.

Blake spojrzał najpierw w lewo, potem w prawu, czekając aż ktoś wyskoczy i krzyknie „Prima Aprilis”.

– Sprecyzujmy – rzekł ugodowo – Twierdzisz, że podobasz się Red?

Scorpius kiwnął głową zniecierpliwiony.

- Dlatego za mną łazi i mnie całuje.

- Okej. A dlaczego na trzecim roku rozpuściła plotkę, że masz afrykańskiego syfilisa? A przez pół roku przynosiła smycz na Opiekę Nad Magicznymi Stworzeniami i mówiła, że powinniśmy się uczyć o tobie na tej lekcji?

Scorpius ziewnął przeciągle.

- Nie może mnie mieć – odparł bez namysłu – więc się mści.

Blake miał minę, jakby było mu żal Scorpiusa. Z drugiej strony nie mógł się doczekać, aż Red dowie się tego co wymyślił…

- Jasne, masz rację – stwierdził prawie ze śmiechem – Podobasz się Weasley. No więc jak ona całuje?

Scorpius mimowolnie przymknął oczy na sekundę.

- Bez szału. 

                                                      *

                Minął tydzień od pocałunku na boisku i Albus zaczynał żałować, że się w ogóle na niego ważył. Jo go unikała: gdy widzieli się podczas posiłków albo na przerwach twierdziła, że jest zajęta, przestała też przychodzić do klasy na czwartym piętrze, choć zaglądał tam co wieczór. Byłby może i uznał, że się pomylił i, że Jo faktycznie na nim nie zależało, gdyby nie fakt, że kiedy jednak się widzieli uśmiechała się tak słodko i radośnie, że nie był w stanie przekonać sam siebie, że Jo może nic do niego nie czuć. Postanowił więc dać jej trochę czasu i skupić się na innych rzeczach.

                Drużyna Ravenclawu po dwóch meczach rozgrywek była na trzecim miejscu w tabeli, co nie mieściło się w głowie ani ambitnemu kapitanowi Krukonów, ani Rose, która po prostu nie potrafiła przegrywać. Dlatego deszczowy listopad nie odstraszył zespołu i trenowali kilka razy tygodni w błocie i ulewie. Na ostatni trening w końcu miesiąca pałkarze Ravenclawu przyszli wyjątkowo ponurzy.

- Co jest? – zagadnęła ich dziarsko Red, która miała na sobie wściekle fioletowy płaszcz przeciwdeszczowy. Samuel trącił Jacka łokciem a ten powiedział, zezując na kapitana drużyny:

- Bo już wiemy czemu przegraliśmy mecz ze Slytherinem.

Na wspomnienie tej porażki głowę zwiesiła z kolei Rose, która czuła się odpowiedzialna za wynik. Derek był jednak żywo zainteresowany tym, co mieli do powiedzenia pałkarze.

- Co macie na myśli? – zapytał szybko. Sam wciąż wpatrywał się w swoje trampki, więc Jack westchnął i kontynuował:

- Przed meczem byliśmy zbyt zdenerwowani, by jeść w Wielkiej Sali, więc poszliśmy do kuchni – opowiadał trzecioroczniak – Skrzaty zrobiły nam kanapki, ale zwędziliśmy też kilka owoców. Wyglądały jak granaty…

- …i były super smaczne! – wtrącił nieoczekiwanie Sam, ale szybko pojął, że to nie było zbyt mądre, więc wrócił do obserwowania swoich butów.

- Fakt, były dobre – przyznał Jack – dlatego wczoraj znowu chcieliśmy parę podwędzić. Ale okazało się, że to jakieś trujące świństwa! Jeden Skrzat zmarł po zjedzeniu kilku kęsów…

- CO?! – zawołali jednocześnie Rose i Albus. Jack pokręcił głową z niedowierzaniem.

- Dobrze, że nas tylko trochę zmuliło…

- Ale co z tym Skrzatem?! – zawołała Rose – Nic o tym nie słyszałam!

- Bo to Skrzat, nie? – odezwał się znowu Sam. Wzrok Rose prawie go spopielił.

- Skąd w kuchni znalazły się te owoce?! – zdumiał się Albus – Skrzaty nigdy nie podały niczego choćby odrobinę nieświeżego, a co dopiero trującego!

Cała drużyna milczała w zamyśleniu.

- Może to zwykła pomyłka – powiedział w końcu Derek i poklepał po plecach Jacka – Dobrze, że wam nic nie jest, no i teraz nie musimy już się przejmować, że to my zawaliliśmy mecz. To oznacza, że jesteśmy w znakomitej formie i następny mecz…

Drużyna słuchała go z przejęciem, gdy wychodzili w rzęsisty deszcz. Tylko Rose i Albus milczeli ponuro. 

                                                            *

                  Red i Scorpius zaczęli zachowywać się tak dziwnie, że nawet Ala zaczynało to zdumiewać. Jego kuzynka i Malfoy stali się nieznośni jak nigdy i chodzili po szkole, jakby właśnie ich koronowano. Oczywiście Albus był przyzwyczajony do huśtawki nastrojów Rose i niczego dobrego nigdy nie spodziewał się po Scorpiusie, ale ostatnimi czasy nawet on zaczynał tracić cierpliwość do tej dwójki. Dlatego zaczął tak manewrować na lekcjach, żeby Scarlett siedziała między nim a Red, dzięki czemu nie musiał słuchać czegoś o jej „zwierzęcym magnetyzmie i ostatecznej wygranej”.

- Znowu to zrobiłeś – syknęła Scarlett na piątkowej Obronie Przed Czarną Magią. Albus zachichotał.

- Wczoraj przy obiedzie układała jakąś Pieśń Zwycięstwa… - jęknął – Nie wiem o co chodzi, ale wolę nie mieć z tym nic wspólnego.

- Też bym chciała – mruknęła Scarlett wyjmując książki i różdżkę.

- Więc wiesz co jej odbiło? – zapytał kątem ust. Scarlett zacmokała.

- Nie chcesz wiedzieć.

Po dłuższym namyśle stwierdził, że ma racje.

                   Harry jak zwykle podzielił ich w pary i kazał ćwiczyć zaklęcia obronne. Albus pociągnął szybko Scarlett w daleki kąt. Nie wiedzieć czemu uśmiechnęła się promiennie.

- Wiesz co mamy robić? – zapytał trochę nieprzytomnie – Nie bardzo słuchałem ojca…

Scarlett zmarszczyła brwi.

- Ćwiczyć blok. Ostatnio ciągle chodzisz jakiś zamyślony…

Al uśmiechnął się gorzko i uniósł różdżkę.

- Niestety, niewiele z tego wynika.

Scarlett opuściła swoją. Spojrzała na profesora Pottera, który był zajęty obsztorcowywaniem kogoś, kto posłał swojego przeciwnika na drzwi i powiedziała:

- Może trzeba ci pomóc w tym myśleniu?

Albus spojrzał na nią badawczo. Przyjaźnili się od pięciu a Scarlett zawsze była dobrym słuchaczem i udzielała pomocnych rad. A takich właśnie teraz potrzebował. Upewnił się, że cała klasa i jego ojciec są zajęci i powiedział:

- Ktoś kogo bardzo lubię chyba się tego boi…

 Twarz Scarlett dziwnie stężała. Odwróciła wzrok od jego oczu.

- Powiedziałeś jej o tym? – zapytała dopiero po chwili.

- Gorzej. Pocałowałem ją.

- Och.

Albus przyglądał jej się z zamyśleniem.

- Zareagowała podobnie – powiedział z ironią – Nieważne. Wracajmy do ćwiczeń.

               Pod koniec lekcji Albus szturchnął Rose, która natychmiast wycelowała w niego palec.

- Przez ciebie ćwiczyłam z jakąś łamagą! – warknęła.

- Hej, ja tu ciągle stoję… - odezwał się Mark Stoden. Rose wzruszyła ramionami, a Al popchnął ją w kierunku biurka Harry’ego.

- Co jest, dzieciaki? – zapytał Potter przyglądając im się znad okrągłych okularów.

- Wiesz, że ostatnio zginął jeden Skrzat Domowy? – wypalił Albus – Podobno otruł się owocem…

Harry nie odpowiedział od razu, tylko spojrzał badawczo na syna.

- Tak, słyszałem – powiedział w końcu – Skrzaty przez pomyłkę zamówiły owoce, które nie nadają się do jedzenia, ale często są wykorzystywane w różnych eliksirach.

- Nigdy wcześniej nie zdarzyło się nic podobnego – powiedziała Rose. Harry skinął głową.

- Profesor McGonagall zakazała sprowadzania nowych potraw, Skrzaty są wstrząśnięte… Czemu właściwie tak was to interesuje? – zapytał nagle.

Rose zerknęła na Albusa.

- Przecież moja mama jest założycielką WSZY! – wypaliła.

- Nie WSZY, tylko Walki… Kogo ja oszukuję – Harry pokręcił głową – to zawsze będzie wesz.

Rose parsknęła śmiechem, a potem razem z Alem wycofali się i wyszli z klasy.

- Też wydaje ci się to bardzo podejrzane? – zapytał Albus, gdy szli korytarzem. Rose kiwnęła głową.

- Dziwne rzeczy dzieją się ostatnio w Wielkiej Brytanii i Hogwarcie. Trzeba mieć oczy i uszy szeroko otwarte. 

                                                           *

              Dopiero pod koniec listopada deszcz przestał zacinać w grube szyby Hogwartu. Zrobiło się za to chłodno i czuć już było bliską zimę. W pierwszy weekend grudnia wszystkie klasy od trzeciej wzwyż wybierały się do Hogsmeade. Jedną z nielicznych osób, która nie miała takiego zamiaru była Jo.

              Po śniadaniu zatrzymała się w Sali Wejściowej, a kiedy wyszedł z niej Scorpius dała mu znak ręką, żeby do niej podszedł.

- Powinniśmy wybrać się dziś do lasu! – powiedziała bez ceremonii – Wszyscy będą w Hogsmeade i zlejemy się z tłumem, gdy będą wracać.

Scorpius kiwnął tylko głową i odwrócił się, żeby zaczekać na resztę.

             Rose, Albus i James byli podobnego zdania co Jo. Umówili się, że po obiedzie ruszy pierwsza dwójka (Albus i James) a potem Jo, Rose i Scorpius.

          

              Ani Albus ani James nie byli zadowoleni z tego, że wybierają się do lasu w swoim towarzystwie. James zwyczajnie nie wiedział o czym rozmawiać ze swoim idealnym bratem, a Albus miał od pewnego czasu wyrzuty sumienia z jego powodu. Oczywiście, nadal nie uważał by Jo powinna spotykać się z Jamesem. Dla własnego dobra nikt nie powinien… Ale mimo wszystko byli braćmi, a on pocałował dziewczynę, z którą najpierw łączyło coś Jamesa.

- Nic mi nie przypomina tego badyla – odezwał się James po pół godzinie chodzenia między drzewami Zakazanego Lasu.

- Właściwie niewiele nam to da, nawet jeśli je znajdziemy – stwierdził posępnie Al wyginając szyję, żeby obejrzeć czubek sękatego dębu. I tak nie wiemy czym to drzewo właściwie jest.
- Ale pewnie wiedzą centaury – mruknął zamyślony James – a skoro już tu jesteśmy… - I spojrzał wymownie na Albusa. Ten tylko pokręcił głową.

- Ostatnie spotkanie z centaurami niewiele nam wyjaśniło, prawda? Na pewno powiedzą, że o tym drzewie pisze w gwiazdach…

James nie mógł się z nim nie zgodzić. Wrócili do przyglądania się drzewom, ale po dwóch godzinach wiedzieli już, że niczego w lesie nie znajdą. 

                                                           *

                Jo po pięciu minutach zaczęła przeklinać sama siebie, że wybrała się do lasu z Red i Scorpiusem. Nie miała pojęcia co odbiło tej dwójce, ale zachowywali się wyjątkowo dziwacznie. Nawet jak na nich.

- Dzięki za odprowadzenie Franka – paplała Rose niepodobnym do niej, słodkim głosem - chyba się stęsknił, bo o b l i z a ł mi całą twarz.

Jo miała wrażenie, że Scorpius mlasnął z zachwytu. Wolała tego nie analizować…

- Mówiłem, że przejmuje twoje nawyki – odparł, gdy zagłębili się w północną ścieżkę lasu. Rose nie straciła animuszu.

- Nie, raczej podziela twoje… pragnienia.

Jo stwierdziła, że wysłuchiwanie ich wymiany zdań, której pewnie sami nie kontrolują, na pewno nie pomoże jej w poszukiwaniach. Dlatego kiedy ścieżka zrobiła się tak wąska, że musieli iść gęsiego, ona ustawiła się na końcu, odczekała aż Red i Scor pójdą przodem a potem zmieniła kierunek.

Rose i Scorpius nie zauważyli, że zniknęła.

- Miałeś obserwować drzewa, a nie moje nogi! – oświadczyła Red idąc przed Scorem. Zaśmiał się gardłowo.

- To raczej ty co chwila zerkasz na mój tyłek – odparł pewnie.

- Ty obserwujesz mój od pięciu lat..

- Przynajmniej się nie ślinię.

- Polemizowałabym.

Nagle zamilkli. Obojgu wpadło coś do głowy. Czemu on jest taki pewny siebie? Zastanawiała się Rose. Przecież to on jest we mnie zakochany po uszy!

Scorpius wwiercał się spojrzeniem w jej plecy. Zwariowała? Myśli, że ją lubię? To ona za mną szaleje!

I kiedy ścieżka rozszerzyła się tak, że mogli iść koło siebie, Scorpius zrównał się z nią, obrzucili się płochymi, badawczymi spojrzeniami, a potem nie odezwali się aż do końca bezowocnej wyprawy. 

                                                        *

                Hermiona była taką nauczycielką jaką uczennicą. Skrupulatnie przykładała się do swojej pracy, bez względu na to czy pisała wypracowania czy je poprawiała.

- Postawiłaś Trollę własnemu synowi? – zaśmiewał się Harry zaglądając jej przez ramię.

- Niższej oceny nie ma – odparła złośliwie – Nie wiem które jest gorsze. Rose z jej ciągłymi wybrykami ale dobrymi stopniami, czy kochany Hugo z jego nienawiścią do każdej formy nauki…

Harry znowu się zaśmiał.

- Przynajmniej z tobą rozmawiają – odparł nagle poważniejąc – James odzywa się czulej do Trelawney niż mówi mi „dzień dobry” na korytarzu…

Hermiona odłożyła pióro i przymknęła oczy.

- Rose chodzi na transmutację raz w miesiącu – westchnęła – twierdzi, że ma odmianę „co tygodniowej nerwicy” i w każdą środę boli ją śledziona.

Harry pokręcił głową z niedowierzaniem.

- Nie wiem gdzie popełniliśmy błędy – powiedział bardzo cicho – mamy wspaniałe dzieci, które mają z nami marny kontakt.

Hermiona potarła zmęczone oczy.

- Wychowały się w lepszych warunkach – stwierdziła smutno – mają wszystko czego my nie mieliśmy, ale żyją pod dużą presją. Wiedzieliśmy, że tak będzie, Harry.

- Czasem się zastanawiam czy nie oddać Jamesa i Lily na miesiąc do Dursley’ów.

Hermiona wybuchła histerycznym śmiechem.

- Vernon wylądowałby w psychiatryku. Podobno i tak ma się nie najlepiej?

Harry skinął głową.

- Przez ostatnich trzynaście lat żył w lęku, że córki Dudleya mogą być czarownicami. Trudno mu się dziwić…

Hermiona rozejrzała się trochę nieprzytomnie po swoim niewielkim gabinecie.

- Kto by pomyślał, że tu wrócimy…

Harry uśmiechnął się ciepło.

- Chyba nigdy stąd nie odeszliśmy – powiedział trochę zażenowany. Hermiona kiwnęła głową.

- Czasem wymyślam głupie preteksty, żeby wejść na chwilę do Pokoju Wspólnego Gryffindoru – powiedziała z lekkim zawstydzeniem. Potter wyszczerzył zęby.

- Ja odejmuję Slytherinowi punkty bez okazji.

Hermiona natychmiast spoważniała i uniosła wysoko brwi.

- Jak możesz! Nadużywasz swojej pozycji, żeby mścić się na niewinnych…!

Harry’ego uratowało pukanie do drzwi. Wstał szybko, żeby je otworzyć, bo Hermiona zaczynała już się na dobre rozkręcać.

- Cześć – to była Norah.

- Cześć – Harry uśmiechnął się z wdzięcznością.

- Wejdź, proszę! – zawołała Hermiona, ale Norah tylko pokręciła niepewnie głową, zerkając na Harry’ego.

- Właściwie to ciebie szukałam.

Harry klasnął w dłonie. Może potem wymaże Hermionie z pamięci wzmiankę o punktach Slytherinu…

- Do zobaczenia później! – pomachał szwagierce i wyszedł za nauczycielką Zaklęć.

- O co chodzi? – zapytał uprzejmie, kiedy powoli szli korytarzem na piątym piętrze.

- Mam pewien problem – wyznała szczerze. Harry lubił ją za tę bezpośredniość – Nigdy nie umiałam wyczarować Patronusa, a to było moje wielkie marzenie…

I spojrzała na niego pytająco. Harry parsknął śmiechem.

- Twoim największym marzeniem jest rzucenie zaklęcia? – zapytał nie przestając się śmiać. Norah zmrużyła groźnie oczy, więc natychmiast przestał – Ale wiesz, że dementorzy nie szlajają się po Anglii od dwudziestu lat?

- Byłam dziś w Hogsmeade razem z uczniami – zaczęła wyjaśniać – w Świńskim Łbie mówili, że widziano grupę tych potworów pod Londynem.

Harry wyuczonym ruchem poprawił okrągłe okulary, choć leżały nienagannie.

- Kto konkretnie o tym mówił? – zapytał.

Norah wzruszyła ramionami.

- Bo ja wiem, Harry… Nie znam za dobrze towarzystwa ze Świńskiego Łba.

Harry zerknął na nią z ukosa.

- Więc co tam robiłaś?

Miał wrażenie, że jego koleżanka się czerwieni.

- Miałam ochotę na coś mocniejszego, a nie chciałam pić przy uczniach!

- Ach… - zaśmiał się Harry. Skręcili za rogiem korytarza. Ich gabinety były na tym samym piętrze – Dobrze, w takim razie postaram się znaleźć trochę czasu i przede wszystkim jakiegoś bogina…

- Bogina? – zdziwiła się Norah. Harry machnął ręką.

- Wytłumaczę ci na lekcji!

Zatrzymali się, bo stanęli przed drzwiami jego gabinetu.

- Dobrze… Dziękuję i czekam niecierpliwie! – uśmiechnęła się radośnie. 

- No to… dobranoc!

                                                      *

                    Rose, która chciała zdenerwować Scorpiusa, zdenerwowała tylko samą siebie. Ten palant myśli, że się jej podoba! No, koniec świata…

- Red, mam do ciebie delikatne pytanie – Scarlett, z którą wysyłała sowę do taty przestępowała niepewnie z nogi na nogę.

- Mmm…?

- Chodzi o Ala. Powiedział mi ostatnio coś dziwnego.

Rose wypuściła przez okno maleńką, brązową sówkę i spojrzała na przyjaciółkę.

- Że upija się zbyt często z Malfoyem na Wieży Astronomicznej, czy, że jest zabujany po uszy?

Scarlett na chwilę straciła wątek i trochę zmarkotniała.

- Coś, na kształt tego drugiego. Wiesz o kogo chodzi?

Rose przyglądała jej się uważnie.

- Mimo, że Albus Severus czasami zachowuje się niezgodnie z moim życzeniem, to jest moim kuzynem i nie mogę ci tego powiedzieć. Nie wiem czy dzieli się tą radosną nowiną z całym światem czy tylko ze mną, nieszczęsną – Tu Red teatralnie zwiesiła głowę, żeby pokazać swoje nieszczęście. Scarlett nie zwracała uwagi na jej wygłupy.

- Chodzi o Jo Carter, prawda? – wypaliła. Rose skrzywiła się, bo wiedziała, że nie ma sensu jej okłamywać.

- Tak… Chodzi o Jo – powiedziała poważnie.

- Całowali się – oznajmiła niespodziewanie Scarlett skubiąc kieszeń swojej szaty – Al wspominał, że kogoś pocałował.

- Tak, to było epokowe wydarzenie – zadrwiła Rose – Aluś w końcu użył języka do czegoś innego niż wymądrzanie się na lekcjach i prawdopodobnie rozpoczął I wojnę Potterów.

Scarlett niewiele rozumiała z paplaniny Red, ale była już do tego przyzwyczajona. Pogłaskała czerwoną płomykówkę, która wyciągała do niej główkę, domagając się uwagi.

- No tak, to dość niespodziewane, że Al pocałował Jo. Przecież…

BUM.

Rose i Scarlett odwróciły się na zawołanie i Red zamarła. W drzwiach do sowiarni stał James.

Jego szkolna torba, która przed chwilą opadła z hukiem, potoczyła się po ziemi al nie zwracał na nią uwagi. Patrzył na Scarlett z mordem w oczach. Ale nic nie powiedział, o nic nie zapytał. Rose pierwszy raz widziała w jego oczach coś takiego, że bała się odezwać. Minęła długa chwila, w której James nie spuszczał wzroku ze zmieszanej Scarlett a w końcu bez słowa odwrócił się i odszedł. Scarlett spojrzała nerwowo na Red.

- Co się właśnie stało?

Rose zaśmiała się histerycznie.

- Wywołałaś I wojnę Potterów. 

                                                           *

               Nie analizował. Nie szukał wyjaśnień. Zastanawiał się tylko gdzie pójść najpierw. W czyją znienawidzoną twarz najpierw ma wykrzyczeć wszystko, co chciał z siebie wyrzucić. Wiedział, że woli pójść do niej. Wygarnąć jej i o niej zapomnieć.

               Ale nie wrócił do Wieży Gryffindoru. Gdyby ją teraz zobaczył, mógłby zrobić coś czego później by żałował. Nie kontrolował już swoich nerwów. Zatrzymał się dopiero przed kołatką orła.

- Zamknij się – powiedział głosem drżącym z furii, nim kołatka zdążyła zadać pytanie. Podniósł rękę, żeby zapukać, albo i rozwalić te drzwi, ale w tym samym momencie otworzyły się z drugiej strony.

Cóż za fart. Albus.

- Co ty tu ro… Co się stało?

James chwycił go za szatę z przodu i „pomógł” wyjść z salonu. Albus nie zdążył nawet zaprotestować, gdy wylądował na ścianie.

- CO ty odpierdalasz?! – wydarł się podnosząc się z ziemi. James trząsł się na całym ciele, ale wiedział, że musi się opanować, więc cofnął się o krok i oparł o ścianę.

- Cóż za słownictwo, braciszku – powiedział siląc się na spokój, ale jego głos drżał z zimnej furii – Mama byłaby niepocieszona.

Albus wpatrywał się w niego, jakby zobaczył go po raz pierwszy w życiu. A potem przymknął oczy i westchnął bardzo cicho.

- Kto ci powiedział?

James uderzył pięścią w ścianę, aż usłyszał grzechot kości. Gdzieś głęboko miał nadzieję, że Al zaprzeczy, że będzie zaskoczony. A on doskonale rozumiał co się działo. Może nawet był przygotowany.

- Jak było? – zapytał ochrypłym głosem, który przeraził Ala jak nic do tej pory – Miło?

Al skrzywił się.

- Nie możesz mieć do mnie pretensji – powiedział spokojnie – Nie jesteście raze…

Ale nim zdążył zdanie, James znowu znalazł się przy nim i przygwoździł go do ściany. Albus nie bronił się. Wiedział, że jeśli dojdzie do bójki, zerwą ostatnie więzy, jakie ich jeszcze łączą.

- Nie wiedziałeś, że jej chcę? – warknął James przytrzymując Ala pod szyją.

- Możesz mi przywalić. Zrób to.

James wpatrywał się w niego chwilę, ale w końcu go puścił i odwrócił się do niego plecami.

- Jesteś zły, bo nie ty ją pierwszy pocałowałeś? – usłyszał jeszcze i zamarł – A co masz jej do zaoferowania? Czekanie w kolejce aż znudzą ci się inne?

 Albus czekał aż James odwróci się i tym razem mu przywali. Ale minęła chwila i James nawet na niego nie spojrzawszy ruszył z miejsca i odszedł.

              Miał nadzieję, że jeśli najpierw spotka Albusa, będzie choć trochę bardziej opanowany, gdy pójdzie do niej. Nic z tego. Krew pulsowała mu w żyłach jeszcze głośniej.

              W Pokoju Wspólnym Gryffindoru siedziało już niewiele osób i nie było wśród nich Jo. Ale on nie mógł czekać.

- Lily!

Jego siostra z ociąganiem wstała z fotela i podeszła do niego z uniesionymi brwiami.

- Musisz coś dla mnie zrobić. Przyprowadź Jo Carter, jest w jednej z sypialni piątego roku.

Najlepiej o tym w jakim stanie jest James świadczył fakt, że Lily nie protestowała, ani nie próbowała niczego na tej przysłudze ugrać. Kiwnęła tylko głową i posłała mu zatroskane spojrzenie.

- Lily! – zawołał jeszcze za nią – Niech przyjdzie do pustego dormitorium! Wie gdzie to jest – dodał gorzko.

Nie musiał długo czekać. Jo weszła ostrożnie i spojrzała na niego wielkimi ze zdziwienia oczami.

- Twoja siostra…

- Bardziej chodzi o mojego brata – przerwał jej bez skrupułów. Jo najpierw zdumiała się jeszcze bardziej.

- Co z nim? – zapytała.

- Ty mi powiedz. Ty się z nim całujesz!

Jo zamarła. James był pewny, że podobnie jak Al zacznie wzdychać, może nawet będzie skruszona. Tymczasem Jo ku jego zdumieniu tylko się najeżyła i zrobiła parę kroków w jego stronę, co robiła zawsze, gdy zamierzała się z kimś pokłócić.

- Po pierwsze nie całuję! Po drugie nie twoja sprawa!

James miał wrażenie, że zaraz zacznie parować, tak bardzo wrzała mu krew w żyłach.

- Nie? – zapytał z drwiną – Ale to była twoja sprawa, kiedy mi wyrzucałaś, że umawiałem się z Olivią!

Jo parsknęła histerycznym śmiechem.

- Bo próbowałeś się umówić z nami obiema!

- Nieprawda! – warknął James – Umówiłem się z nią, bo ty mi dałaś kosza! A potem poleciałaś do Albusa!

Jo spojrzała na niego z niedowierzaniem.

- Do nikogo nie poleciałam, kretynie! I powtarzam, że to nie twoja sprawa!!!

James zamilkł na moment, a potem zrobił jeden mały krok w jej stronę.

- Wiesz co? Masz rację. Nie moja sprawa, bo nie chcę cię znać! Ani cię więcej widzieć!

Jo wyglądała, jakby jego słowa zraniły ją do żywego. Otworzyła usta, żeby złapać więcej powietrza i James był pewien, że będzie się jeszcze kłócić. Ale Jo tylko pokręciła głową, jakby odganiała jakieś myśli i powiedziała:

- Świetnie.

A potem obróciła się i opuściła dormitorium. James jeszcze chwilę wpatrywał się w drzwi, za którymi zniknęła, a potem wyjął różdżkę i zamknął je zaklęciem. Rzucił się na łóżko w ubraniu, ale na sen nie miał już dziś nadziei.

                                                               *

             Jo trzasnęła portretem Grubej Damy nawet nie przepraszając. Zresztą, nie była do końca świadoma tego co robi ani gdzie idzie. Jej wściekłość wyparowała w momencie, kiedy wyszła z dormitorium. Teraz czuła tylko ucisk w klatce piersiowej i narastającą falę smutku.

            Czy to była jej wina? Co złego zrobiła?

            Nogi same ją zaniosły pod Wieżę Ravenclawu. Wyjęła Komunikujące Karteczki i poprosiła Albusa, żeby do niej wyszedł. Pojawił się od razu.

- Rozumiem, że i ciebie odwiedził mój brat? – zapytał gorzko Albus. Jo opierała się o najbliższą ścianę, ale nie patrzyła na niego tylko na swoje trampki.

- Powiedział, że nie chce mnie znać – odezwała się cicho. Albus przyglądał jej się uważnie. Bił od niej taki smutek, że ściskało go w sercu.

- James jest porywczy, zawsze coś powie a potem…

- Nie o to chodzi, Al – przerwała mu wciąż obserwując trampki – Nie powinnam mieszać się w wasze relacje. Jesteście braćmi!

- A od kiedy to ty się mieszasz?! – zdenerwował się Albus – Sami cię wmieszaliśmy!

- James ma rację. Nie powinniśmy się wszyscy dłużej ze sobą zadawać.

- Jo, co ty… - podszedł do niej i zmusił ją, by w końcu na niego spojrzała. Od razu tego pożałował, bo patrzyła tak smutno, że poczuł ostre ukłucie zazdrości widząc, jak cierpi przez Jamesa.

- Po prostu, nie chcę być więcej powodem waszych kłótni – powiedziała, wyswobadzając się z jego uścisku i prawie biegiem opuściła korytarz. Albus stał na nim jeszcze długo.

Potrzebowała świeżego powietrza. Zapomniała, że tę samą miejscówkę obrał sobie również Scorpius.

- Co tym razem? – zapytał, kiedy tylko zobaczył wyraz jej twarzy.

- Nie pijesz? – zdumiała się podchodząc, żeby też oprzeć się o mur.

- Nie upijam się na smutno.

- Jesteś smutny?

- A ty?

Jo zagryzła wargi.

- Chyba będziemy musieli rozwiązać zagadkę drzewa osobno – powiedziała w końcu. Scorpius już o nic nie pytał. Rozumiał aż za dobrze.

- Można się było tego spodziewać.

Jo uniosła brwi. Chłodny wiatr omiótł ich tak, że oboje zadrżeli z zimna.

- Może i jest zapisane w gwiazdach, że w przyszłości będziemy mieć wszyscy przesrane – powiedział jeszcze Scorpius – Ale na pewno nie ma tam nic o pokoju miedzy jakimś Malfoyem z Weasley ani szczęśliwym związku Carter z którymś Potterem, póki drugi Potter chce tego samego.   

Wiatr zawtórował mu ponurym wyciem.             

PS. Dzisiaj tak bonusowo, bo jestem chora od dwóch dni i udało mi się szybko napisać :) No i w rekompensacie za to, że na poprzedni rozdział trzeba było długo czekać :)