LIV

Z dedykacją dla:

Zosi Kuchciak, Zdemoralizowanej, Roxanne Jagger, Panny Bez Gmaila, Liliany Mielthown, Kateriny, Psyche, Calypso, Patrycji, LS, Gabrysi Szmyd, Natalie Malfoy, Julii xx, Katie Ceetch, Nikity, MiMiK, Joanny Krzyżanowskiej, Nasi, Weroniki Koszałki, Nowej, Małej Mi, Anastasii, Gosi Turuli, Afry, Oli Sitarz, Rudej Jędzy, Mimi, Deszczowej, Agathy Malfoy, Julk:*, A., Diany Malfoy i Annayis Malfoy!

A także dla chyba już byłych, ale kiedyś wspaniałych Czytelniczek: Gallo Konio Anonim, Wici, Jo, Maripossy!

Dziękuję! <3

Było pięknie

                Śmierć nikogo nie słucha. Modlitwy i prośby rozbijały się o nią jak woda o skały, gdy pojawiła się w Londynie, by zabrać następne życie.

                Gustav Andkdal stał w kolistej sali Departamentu Tajemnic wpatrując się w drobną kobietę, o ładnych rysach twarzy i płomiennym wzroku.

- Mniemam, że nie rozumie pani zaszczytu, jaki przypadł pani w udziale? – zapytał Norweg, przechylając głowę, by lepiej jej się przyjrzeć.

Mary Hervell odrzuciła do tyłu długie włosy.

Hurrlington przemknął między nimi jak cień.

- Już czas, Mary – wyśpiewał, rozglądając się szybko na boki. – Zdradź nam, gdzie jest siedziba tych, którzy władają tym upośledzonym ludem.

Ankdal i Hurrlington wlepili w nią straszne, podniecone spojrzenia i czekali. Mary podniosła się z krzesła nie bez trudu i stanęła na drżących nogach.

- Nadejdzie kiedyś dzień – powiedziała cichym, miękkim głosem. – Gdy morza wolnych ludzi będą chodzić po waszych martwych ciałach. Każdy człowiek na tym świecie, czarodziej i mugol stanie przeciw wam i podniesie na was rękę, tak jak wy podnosicie ją na tych, którym nie jesteście godni patrzeć w twarze. Jedyne co macie to nieludzka pycha i głupota... Zabij mnie, Gustavie Ankdalu – powiedziała pewnie Mary, dumnie się prostując. – Nie będzie dla mnie większej dumy niż zginąć za każdego na kogo chcesz podnieść rękę.

Norweg wpatrywał się w nią jeszcze chwilę. Wydawało się, że jej słowa nie odbiły się tylko pustym echem. A potem Ankdal podniósł rękę z różdżką.

- Avada Kedavra!

                                                               *

                Szatańska Pożoga wchłonęła się w ziemię, skąd pewnie przyszła. Już nie tylko Malfoy’owie i Rose klęczeli przy Scorpiusie. Mnóstwo ludzi przyszło, by spojrzeć na chłopca, który chciał oddać własne życie za kogoś kogo kochał.

                Astoria leżała na piersi Scorpiusa, nie przejmując się, że z całego jego boku wciąż sączył się czarny dym po ogniu, który strawił połowę jego ciała. Jej łzy upadały gęsto na jego spaloną twarz.

- Błagam…! to powinnam być ja…! Proszę! Proszę…! Nie… Scorpiusie, otwórz oczy…

- Musisz się odsunąć… - Draco chwycił ją w pasie i przesunął o kilka cali, a potem włożył różdżkę między żebra Scorpiusa i zaczął nucić jakieś melodyjne zaklęcia. Z jego oczu płynęły niemniejsze łzy, niż te które zalewały twarz Astorii, gdy z końca jego różdżki wystrzelił grad świetlistych promieni.

                Rose była daleko. Nie potrafiła się podnieść, ani nawet spojrzeć w tamto miejsce. Trzymała w dłoni grudkę ziemi i zaciskała na niej palce, aż do krwi. Nie usłyszała, gdy za jej plecami rozległ się głośny tupot, i Jo, James i Albus pojawili się tuż za nią.

                Wiele twarzy wykrzywił bolesny grymas, gdy zebrani zobaczyli tych młodych ludzi, prawie jeszcze dzieci, w których rozdzierały się teraz serca na widok przyjaciela.

                Jo osunęła się na kolana, i byłaby upadła, gdyby James, którym wstrząsały potężne dreszcze nie chwycił jej w ostatnim momencie. Albus wyglądał jakby nie miał siły pokonać tych kilku ostatnich kroków, ale szedł dalej, aż dotarł do Rose.

- Musisz wstać… - powiedział jej bardzo cicho. – Wstań, Rose… - chwycił ją za ramiona, ale Rose nie była w stanie wykonać jakiegokolwiek ruchu.

I wtedy, gdy wydawało się już, że nadzieja porzuciła ich jak matka sieroty, usłyszeli słaby głos. Draco podniósł głowę może na cal, gdy jego ręka zatrzymała się na sercu jego syna.

- Żyje.

Takiej ciszy, jaka tu zapadła nikomu nie życzy się przeżyć. Astoria podniosła wzrok na swojego męża a jej szczęka zaczęła drgać tak gwałtownie, że nie mogła nic powiedzieć. Ale Draco nie zwracał już na nikogo uwagi i ogień zapłonął w jego oczach, gdy odrzucił różdżkę i wsunął ręce pod swojego syna, a potem z ogromnym trudem dźwignął go i wstał, rzucając po tłumie płonące spojrzenia.

- Gdzie są Uzdrowiciele?! – ryknął.

Zrobiło się zamieszanie, ktoś podbiegł by móc pomóc i zaczęto wskazywać mu drogę.

                Rose patrzyła na to, jakby nie rozumiała. A potem prawda zalała ją jak gorący deszcz. Żyje. Żyje… Nie wiedziała co się działo dalej. Zemdlała.

                                                                         

                                                               *

                Połączona armia Europy spędziła ostatnich żołnierzy Skandynawii i uniemożliwiła im ucieczkę. Nikt już nie walczył, gdy noc zapadała nad roztrzęsionym Londynem. Harry szedł przez plac bitwy z nieprzeniknionym wzrokiem i zapewne wielu chciałoby teraz poznać jego myśli.

- W Hogwarcie cisza – powiedział porucznik Raejack, gdy tylko zobaczył, że Harry zbliża się w jego stronę. – Ankdal nie wysłał tam nikogo. Z kraju teleportowało się kilka oddziałów skandynawskich, a duża grupa ludzi Hurrlingtona uciekła stąd, gdy tylko zobaczyli Czechów i Polaków.

Harry słuchał go przez chwilę w milczeniu.

- Świetna robota, Noelu – powiedział w końcu. – Musimy teraz zająć się tym miejscem. Wielu mugoli widziało tę bitwę i obawiam się o ich życie.

Raejack skinął krótko głową.

- Natychmiast wyślę Amnezjatorów.

- Trzeba zwołać naradę – dodał jeszcze Harry, patrząc na ostatnie dogasające płomienie na placu. –  Za dwie godziny, w pokoju Ministra Magii…

Na wspomnienie Kingsleya, porucznik Raejack przymknął ciężko oczy, pokazując, że nawet najtwardsi mają swoje granice.

- Jego zastępca… Oldman. Nie nadaje się – powiedział po prostu. – Ludzie potrzebują teraz wodza – i spojrzał wymownie na Harry’ego.

- Nie ma takiej ilości miodu w tym kraju, żebym zgodził się przykuć do tego stanowiska – oświadczył Harry. – Mam ważniejsze zajęcia.

Kąciki ust Raejacka zadrgały, ale nie zdążył tego skomentować, gdy za ich plecami pojawiła się zasapana Hermiona.

- Mam dość! – powiedziała, podpierając się na poruczniku, który ciekawie jej się teraz przyglądał. – Jestem na to za stara!

Raejack prychnął tylko a Harry uniósł wysoko brwi.

- Hermiono – powiedział nagle Noel, nie spuszczając z niej wzroku. – Chyba powinnaś coś przemyśleć.

- Co takiego? – zapytała nieprzytomnie. Harry w lot chwycił myśl porucznika.

- Potrzebujemy cię w Londynie – oznajmił. – Zastępca Kingsleya to stary kretyn, a ludzie potrzebują teraz kogoś kogo lubią i szanują.

Hermiona zdjęła dłoń z ramienia Raejacka.

- Czekaj… - burknęła. – Ty mi proponujesz stanowisko Ministra Magii?!

Harry i Noel pokiwali jednocześnie głowami, podczas gdy Hermiona wypuściła głośno powietrze.

- Mocno się uderzyliście? – warknęła. Raejack zaśmiał się krótko.

- Dość mocno. Ale to nie zmienia faktu, że nie ma lepszej osoby na to miejsce.

Hermiona wzniosła oczy do nieba, a potem spojrzała z prośbą na Harry’ego.

- Oszaleliście! Ja nigdy nie chciałam takiej władzy!

Harry uśmiechnął się ponuro.

- Dumbledore, którego notabene proszono, by został ministrem dwanaście razy… powiedział mi kiedyś, że najlepsi u władzy są ci, którzy jej nie chcą. Zastanów się, Hermiono, możesz dużo zrobić dla tego kraju, który jest na kolanach – dodał, wskazując sugestywnie na zgliszcza za nimi.

Hermiona zamilkła. Wiedzieli, że walczy sama ze sobą i Raejack postanowił chyba jej to ułatwić:

- Możesz się nie zgodzić – powiedział niby obojętnie. – Harry odmówił, więc zostaną dwie kandydatury. Oldmana, który najpierw myśli o własnym tyłku i prędzej sprzeda nas Ankdalowi niż obroni następne uderzenie… Ale uważam, że mało kto go właściwie poprze. Drugą kandydaturą będzie sir Steven Hurrlington, który chwilowo jest na przegranej pozycji, ale niech mnie piorun, jeśli za parę miesięcy się nie wyliże i nie zacznie krzyczeć o swoich racjach. A pamiętajmy, że wielu czarodziejów wciąż go słucha.

Wiedzieli, że z nią wygrali nim Raejack skończył mówić. Hermiona wyglądała na wściekłą.

- To się nazywa szantaż! – i walnęła Raejacka w ramię, na co zaśmiał się wesoło. – Wiedzcie, że zawsze będę pamiętać, że to wy mnie wrobiliście! – i odwróciła się, zamiatając burzą brązowych włosów.

                                                                *

                Jo nacisnęła klamkę z bijącym mocno sercem. James i Albus weszli za nią do szpitalnej sali i wszyscy troje wstrzymali oddech. Scorpius leżał na łóżku i wpatrywał się w sufit. Cały jego lewy bok i połowa twarzy były zawinięte w grube bandaże.

- Ty idioto! – Jo wystrzeliła w jego kierunku i rzuciła się na niego, nie zważając na protesty Ala i Jamesa. Scorpius zdążył tylko zobaczyć jej jasne włosy, nim objęła go i wtuliła się w niego mocno.

- Carter, przeżyłem Szatańską Pożogę, ale ciebie mogę nie wytrzymać – burknął, na co Jo zaczęła się śmiać, co przerodziło się nagle w szloch.

James i Al też podeszli do jego łóżka i sami wyglądali, jakby zupełnie ją rozumieli.

- Potter, sprawdzałeś jej tożsamość? – zapytał wymownie Scor. Jo w końcu podniosła się i zaczęła szybko wycierać mokrą twarz.

- Ty pieprzony draniu! – Teraz Al nachylił się i tylko szturchnął Malfoy’a, by jakoś okazać całe szczęście, które go wypełniało od chwili, gdy okazało się, że jego przyjaciel będzie żyć. Scorpius tylko wzniósł oczy do nieba.

                James chwilę ze sobą walczył, a potem zrobił jeszcze jeden krok i wyciągnął do niego rękę.

- Jestem dość zaszczycony, że cię poznałem, Malfoy… - wydukał słabo. Teraz to już Scorpius westchnął.

– Skończyliście?

Jo przyciągnęła sobie krzesło.

- Jak… się masz? – zapytała kulawo.

- Jak ktoś kto prawie spłonął żywcem – odparł jej uprzejmie.

- Czyli coś cię boli? – dopytywała się.

Znowu przymknął oczy.

- Yhym. Może mnie pomasujesz?                                                         

- Nic go nie boli! – prychnął natychmiast James. Scorpius w końcu się zaśmiał, a potem znowu spoważniał.

- Co z Rose?

- Jest w sali obok – odpowiedział mu Albus. – Nie mogli jej docucić, ale już jest lepiej. Tyle, że nie pozwolili jej jeszcze wstać.

Scorpius pokiwał powoli głową.

- Jak już jej pozwolą to zabierzcie ją stąd, okej?

Wszyscy troje zamilkli a potem spojrzeli po sobie zdumieni.

- Nie chcesz jej zobaczyć? – wydukała Jo. Scorpius spojrzał na swoje bandaże.

- Raczej ona nie chce zobaczyć teraz mnie.

- Co ty wygadujesz! – zdenerwował się Al. – Prawie wyzionęła ducha, jak tam leżałeś… A teraz terroryzuje lekarzy, żeby ją do ciebie puścili!

- Niech tego nie robią! – warknął Scorpius i Jo przestraszyła się nie na żarty.

- Odbiło ci? – zapytała zdumiona. – Rose ma gdzieś ile masz blizn!

Scorpius spojrzał w jej stronę, a w jego wzroku było coś przerażającego.

- To nie jest parę zadrapań, Carter – powiedział lodowato. – To była Szatańska Pożoga. Moje blizny nie znikną. Nigdy…

Jo wpatrywała się w niego, jakby nadal nie rozumiała.

- I jakie to ma znaczenie? – zapytała buntowniczo.

- Idźcie już – powiedział nagle Scorpius. – Cieszę się, że wpadliście, a teraz wynocha!

Jo, Al i James patrzyli po sobie ze strachem. Albus podniósł się w końcu z miejsca, a Jo choć nie miała na to najmniejszej ochoty, zrobiła to samo.

- Wrócimy później – powiedział Albus do Scorpiusa głosem nie znoszącym sprzeciwu. – I nie łódź się, Rose też tu przyjdzie, a lepiej, żebyś do tego czasu zmądrzał, bo Szatańska Pożoga będzie przyjemnym wspomnieniem, kiedy Red cię usłyszy!

Scorpius nic nie powiedział, więc z ciężkimi sercami skierowali się do drzwi.

                                                               *

                 Rose nawrzeszczała na trzech lekarzy, dwie przerażone pielęgniarki, swoją matkę, ojca, Scarlett i Albusa, panią Malfoy i Draco. Pozwolili jej wstać.

                Idąc korytarzem do sali, w której leżał Scorpius miała serce na ramieniu. Żył. Wiedziała to. Ale tamten widok nie mógł zniknąć jej z myśli. Wciąż trzęsła się jak w gorączce.  

Była już przed drzwiami, gdy zobaczyła kogoś, na czyj widok prawie dostała wścieklizny.

- NO NIE! – ryknęła i odwróciła się w stronę Elizabeth Cambell. – Masz czelność tu przychodzić?! – krzyczała idąc w jej kierunku, podczas gdy Ślizgonka stała niewzruszenie. – Mało ci?!

- Uspokój się, Weasley – powiedziała tylko Elizabeth. – Teraz jestem po waszej stronie.

- TERAZ?! – wrzasnęła znowu Rose. – Przez ciebie…!

- Hej, nawciskałam Ankdalowi. I jakbyś nie wiedziała to wyjątkowo efektywnie walczyłam z Norwegami! Więc zastanów się o co mnie oskarżasz!

Rose niczego nie rozumiała.

- Więc zmieniasz strony co pięć minut? Bo o ile pamiętam współpracujesz z tą…

- Uważaj na słowa, Weasley – powiedziała cicho Elizabeth. – Genevive nie żyje.

Rose otworzyła szeroko usta. Cambell zrobiła parę kroków w miejscu i zaczęła wykręcać sobie ręce, a potem wyrzuciła z siebie wszystko:

- Kiedy trafiłam do Hogwartu nudziłam się jak nigdy w życiu. Zero rozrywek dla ludzi na moim poziomie… Almond nie cierpiała mnie od początku i zaczęłyśmy małą wojnę. Żeby kogoś pokonać musisz wszystko o nim wiedzieć, więc zaczęłam się nią interesować. A to co odkryłam sprawiło, że zupełnie zapomniałam, że chciałam jej tylko trochę podokuczać. – Elizabeth zrobiła krótką przerwę i mówiła dalej. – Genevive była spokrewniona z Gutavem Ankdalem. Jej matka jest jego kuzynką drugiego stopnia. Kontaktowali się od ponad roku. Wydaje mi, że Gen dostała swoje zadanie już dawno, ale była… cóż, była strasznie tępa! Ankdal kazał jej znaleźć Czarną Różdżkę. Radziła sobie tragicznie, więc postanowiłam jej pomóc.

- Dlaczego? – zapytała zdumiona Rose. Elizabeth zrobiła pełną wyższości minę.

- Bo od zawsze uważam, że my, czarodzieje czystej krwi powinniśmy mieć najwyższą władzę. Tylko szlachetnie urodzeni…

- Przymknij się – powiedziała od razu Rose, a Elizabeth wzniosła oczy do nieba i kontynuowała:

- Myślałam, że tego chce Ankdal. Zająć należytą pozycję. Więc pomagałam Gen, bo z niczym sobie nie radziła. Tylko, że ona wcale nie potrzebowała pomocy. Kiedy się o to kłóciłyśmy napatoczyła się Archibald.

- I zrzuciłyście ją z ósmego piętra! – zawołała wściekle Rose. Elizabeth pokręciła głową.

- Genevive ją zrzuciła. Co ciekawe chciała ją zabić – dodała, na co Rose wydała z siebie zduszony okrzyk. – Ale poziom jej czarów… - urwała kręcąc z politowaniem głową. – Scarlett ma szczęście, że tylko się potrzaskała. Chciałam sprawdzić czy wszystko z nią w porządku, ale ciągle się tam kręciliście…

- …więc wróciłaś w nocy! – wpadła jej w słowo Rose. – Zakradłaś się, jakbyś chciała dokończyć wasze morderstwo!

Elizabeth objechała ją lodowatym wzrokiem.

- Miałam tam pójść za dnia z kwiatami? Chciałam tylko upewnić się, że wszystko z nią w porządku!

Rose prychnęła.

- Mam gdzieś twoje zdanie – oznajmiła Elizabeth. – Ankdal zabił Gen za to, że nie wykonała zadania.

- I to cię oświeciło? – zadrwiła Rose. Cambell kiwnęła pewnie głową.

- Żebyś wiedziała. Nadal uważam, że mugole są od nas gorsi, i że my czarodzieje czystej krwi jesteśmy jedyną rasą godną chwały i wszystkich honorów, ale… są granice. Nie będę popierać nikogo kto morduje ludzi dla zabawy!

Elizabeth zamilkła a Rose przypatrywała jej się z ukosa. No, to było… coś.

- Czemu właściwie przybyłaś do Hogwartu? – zapytała nagle. – Podobno czeka na ciebie stanowisko w rodzinnej firmie i wcale nie potrzebujesz dyplomu.

Ku jej zdumieniu Cambell wyraźnie przygasła i poczerwieniała. Przewróciła oczami, a potem powiedziała zdenerwowana:

- Jeśli już musisz wiedzieć, to… mój ojciec postawił mi warunek! Powiedział, że mam spędzić czas z innymi ludźmi i nauczyć się… jak z nimi żyć.

Rose wybuchła nagle głośnym, niekontrolowanym śmiechem.

- No… nieźle ci idzie! – zadrwiła. Elizabeth zabiła ją spojrzeniem.

- Jak Scorpius? – zmieniła temat. Rose natychmiast się spięła.

- Dopiero do niego idę.

- Ach… W porządku, w takim razie wrócę później.

Zmierzyły się jeszcze spojrzeniem, po czym Elizabeth skinęła jej głową i odeszła pewnym krokiem, a Rose westchnęła zdumiona i odwróciła się.

                Ruszyła sprężyście w kierunku sali, gdy jak spod ziemi wyrósł przed nią chudy pielęgniarz.

- Panna Weasley? – zapytał.

- Nom.

- Nie może pani wejść.

- Mogę – oznajmiła pewnie Rose i nacisnęła na klamkę, ale pielęgniarz zagrodził jej drogę.

- Przykro mi, pan Malfoy prosił, by pani nie wpuszczać.

Rose była pewna, że się przesłyszała.

- Nazywam się Rose! Jestem jego… ja muszę tam wejść.

Pokręcił głową.

- Przykro mi, pan Malfoy wyraził jasno. Potrzebuje teraz spokoju.

Pielęgniarz stuknął w klamkę i odszedł a Rose stała jak oniemiała przed drzwiami. Dlaczego? Zapytała sama siebie żałośnie. Ale nie znalazła odpowiedzi.

                                                               *

                Jo i James siedzieli na szpitalnych schodach.

- Trwa narada – odezwał się James. – Ojciec powiedział, że zaprosi mnie na nią za miesiąc, jak skończę szkołę – dodał z mieszaniną złości i rozbawienia. Jo westchnęła ciężko.

- Nie wierzę, że każą nam wracać do szkoły…

- To tylko miesiąc – pocieszył ją, ale ona wciąż była smutna.

- Tyle potrwa leczenie Scora – powiedziała cicho. – Nie wyobrażam sobie Hogwartu bez niego i Rose ganiających się jak szaleni po korytarzach.

James zaśmiał się cicho.

- Wszystko się zmieni – powiedział poważnie. – To się chyba nazywa dorosłość.

- Powiedziałeś ojcu? – zmieniła temat. James pokręcił głową.

- Zamieniliśmy dwa słowa, bo ktoś ciągle czegoś od niego chciał. To nie był dobry moment, żeby mu opowiadać, że wstępuję do wojska.

- Jesteś tego pewny? – zapytała jeszcze Jo. Kiwnął powoli głową.

- Mieliśmy dużo szczęścia, Carter. Ale wiem, że muszę jeszcze dużo pracować, żeby być lepszym.

Jo spojrzała na niego płonącymi oczami.

- Średnio sobie wyobrażam siódmą klasę. Może…

- Zapomnij! – prychnął. – Skończysz szkołę!

Odwróciła się obrażona i zaczęła coś mamrotać.

- Będę cię często odwiedzał – dodał nagle i pogładził ją po ramieniu. – Przecież wiesz, że nie ma takiej siły, która odciągnęłaby mnie od ciebie. I przecież muszę sprawdzać, czy nie plączą się koło ciebie jacyś kretyni!

Jo spojrzała na niego z ukosa, a potem ku jego zdumieniu uśmiechnęła się i… poklepała po nosie. James poczuł ukłucie w sercu. Nie robiła tego od roku. Od porwania. Bez słowa przyciągnął ją do siebie wiedząc, że jego dziewczyna nie jest przecież zbyt wylewna. Dlatego tak bardzo zdziwił się, gdy usłyszał:

- To dobrze, James. Jesteś jedyną rzeczą na świecie, od której jestem uzależniona.

I przyciągnęła go do siebie, a James oparł się o czubek jej głowy, jakby niczego mu już więcej nie było trzeba.

                                                                   *

                Scorpius wpatrywał się w sufit. Ostatnimi czasy było to jego ulubione zajęcie. Nie pozwalali mu wstawać, a miał już dość łez swojej matki, więc zabronił w końcu wpuszczać do siebie nie tylko Rose, ale w ogóle kogokolwiek. Teraz postawało mu już tylko gapienie się w sufit.

                Drzwi jego sali trzasnęły z hukiem i zerwałby się, gdyby pozwalały mu na to siły. Ale wciąż był przykuty do łóżka, więc tylko przeniósł zdumione spojrzenie na wejście i wytrzeszczył oczy. Stał w nich wysoki i chudy mężczyzna, rudy i piegowaty, którego Scorpius widział tylko raz w życiu.

- Co pan tu robi, panie Weasley?

Ronald zamknął za sobą drzwi i podszedł do niego sprężystym krokiem.

- Wybacz ten hałas – powiedział chowając różdżkę. – Podobno zabroniłeś komukolwiek się odwiedzać i Uzdrowiciele zaczarowali drzwi.

- Owszem.

Ronald zatrzymał się przed jego łóżkiem, a potem omiótł go krótkim spojrzeniem.

- Rzuciłeś się w ogień dla swojej matki – powiedział spokojnym głosem. – A boisz się zobaczyć z własną dziewczyną?

Scorpius wzniósł oczy do nieba.

- Jeszcze parę miesięcy temu robił pan wszystko, żeby Rose nie była moją dziewczyną.

Ron westchnął i pokiwał głową.

- Może nie jestem tak dzielny jak ty? – zapytał chyba sam siebie. – Ale zdradzę ci mały sekret. Zawsze miałem twojego ojca za… kretyna.

- Tak jak i on pana – odparł uprzejmie Scorpius. Ron parsknął śmiechem.

- Taka zależność – mruknął. – Rose jest cudowną osobą. Często się dziwię, że zdołałem wychować kogoś tak niesamowitego. I wiadomość o tym, że ktoś mi ją zabierze… A zwłaszcza, że będzie to syn Draco Malfoy’a… - Scorpius miał wrażenie, że pan Weasley za chwilę złapie się za głowę. – Gdy nadejdzie wasza chwila, oddam ci moją córkę bez namysłu. Trochę sobie popłaczę przy Ognistej… ale będę dumny mając takiego zięcia. Pod warunkiem, że weźmiesz się w garść!

- Słucham? – zapytał obrażony Scor.

- Słyszałeś – uciął Ronald. – Przestań się mazgaić i nad sobą użalać. Nie jesteś już takim ślicznym chłopczykiem, jak ci mamusia mówiła? Trudno. Rose jest wystarczająco śliczna. Weź się w garść, Malfoy i wpuść swoją dziewczynę do środka. Inaczej będziesz miał ze mną do czynienia!

Skinął mu jeszcze głową, a potem odwrócił się i pewnie wyszedł z sali. Scorpius wstrzymał oddech.

                                                          *

                Harry żegnał się ze wszystkimi wychodzącymi z sali.

- Muszę wracać – powiedziała Ginny a on uśmiechnął się szczęśliwie.

- Nie będę tu długo – obiecał i pocałował ją szybko.

Reszta czarodziejów i czarownic opuściła salę i Harry zamknął drzwi.

- Jesteś gotowa?

Hermiona obrzuciła go nienawistnym spojrzeniem.

- Nie. Nie chcę być Ministrem Magii.

Harry przewrócił oczami.

- Jak dziecko… - mruknął i usiadł przy stole. – Wiesz, że…

- Wiem! – przerwała mu ze złością. – Noel podał mi dwadzieścia sześć powodów, których nie mogłam obalić! Daruj sobie.

Harry zaśmiał się krótko.

- Czemu nie wracamy? – zapytała z westchnięciem Hermiona. – Omówiliśmy już wszystko co trzeba zrobić by zabezpieczyć się przed następnym atakiem, wysłaliśmy spore oddziały do środkowej Europy i zaszachowaliśmy Rosję przed jakimkolwiek ruchem. Chciałabym teraz pojechać do szpitala, gdzie leży mój dzielny zięć…

Harry spojrzał na zegarek.

- Jeszcze chwila. Omówiliśmy wszystko co trzeba zrobić, żeby bronić kraju i Europy przed Ankdalem. Pozostaje kwestia tego co musimy zrobić, żeby pozbyć się go raz na zawsze.

Hermiona otworzyła szerzej oczy.

- Dowiedziałeś się tego? – zapytała prędko. – Wiesz dlaczego Ankdal jest tak potężny? Wiesz jak go pokonać?

Harry otworzył usta, ale nie zdążył jej odpowiedzieć. Drzwi do sali otworzyły się i zaczęło wchodzić wiele osób, na widok których Hermiona na przemian otwierała i zamykała usta.

                Pierwszy wszedł Ron i uśmiechnął się trochę krzywo do Harry’ego, ale ten na jego widok wstał i szczerze go uściskał. Tuż za nim wchodzili Bill i Charlie Weasley, Fleur i Teddy Lupin z Victoire; George i Percy, potem Neville i Norah Johnson, Noel Raejack, Seamus Finnigan i Dean Thomas; Luna, Parvati Patil i jej siostra Padma, Cho Chang, dalej Draco i Astoria Malfoy’owie, Agatha i Robert Carterowie, a za nimi Cameron; potem wkroczyła profesor McGonagall, a za nią Hestia Jones i Ryan Hastings. Na samym końcu przez drzwi ledwie przecisnął się Hagrid i w końcu zamknął je za sobą.

- Eee… Harry? – wyjąkała Hermiona. – Reaktywowałeś Zakon czy Gwardię?

Harry zaśmiał się wesoło.

- Możesz wymyślić jakąś nazwę dla naszego nowego zgromadzenia – i uśmiechnął się do wszystkich.

                                                            *

                Rose nie znalazła nigdzie różdżki, ale nie przejmowała się tym. Pewnie wracała w stronę sali Scorpiusa z postanowieniem otworzenia jej kopniakiem. Ale ku jej zdumieniu, gdy tylko podeszła bliżej zdała sobie sprawę z tego, że drzwi nie są już zamknięte. Nie zastanawiała się. Po prostu wbiegła do środka.

                Scorpius siedział podparty o ścianę i wpatrywał się w wejście. Serce Rose zadrgało boleśnie, gdy zobaczyła, że bandaże pokrywają ponad połowę jego ciała. Ale nie podbiegła do niego. Zatrzymała się w połowie, patrząc na niego z urazem.

- Szanowny książę raczył przyjąć gości?! – zawołała ze złością.

Scorpius długo jej się przyglądał.

- Jutro zdejmują mi bandaże, Rose – powiedział. – Nie sądzę, żebyś wytrzymała ten widok.

Red prychnęła tylko wściekle.

- Och, skąd! W życiu nie widziałam blizny!

Scorpius zaśmiał się okrutnie.

- To nie będą zwykłe blizny, Weasley. Szatańska Pożoga zostawia ślady na całe życie. Straszne, brzydkie ślady.

- I. CO. Z. TEGO?! – darła się Rose, tupiąc nogą. – Dlaczego nie chciałeś mnie widzieć, ty wstrętny palancie?!

Scorpius pokręcił głową.

- To ty nie będziesz chciała widzieć mnie, Rose.

Pojedyncza łza spłynęła jej po policzku, ale Rose nie miała chyba zamiaru przestać krzyczeć.

- Nienawidzę cię! – wołała. – Za kogo ty mnie masz?! Mam gdzieś jak wyglądasz! Uratowałeś życie swojej matce i poświęciłeś swoje! A dla mnie to wszystko niczego nie zmienia! – krzyczała ani na chwilę nie gubiąc oddechu. – Bo dla mnie zawsze będziesz tym samym kretynem, który wrzucił mnie do jeziora pierwszego dnia szkoły, sześć lat temu! I TEGO kretyna kocham!

Scorpius słuchał jej przerażony. Nie miała pojęcia co mówi.

- Rose, teraz wszystko się zmieni – powiedział delikatnie. Tupnęła nogą aż zadudniło.

- Nic. Się. Nie. Zmieni! – krzyczała a łzy ciekły jej już ciurkiem po twarzy. – Bo ja cię kocham! I możesz sobie nawet mieć wodorosty i rogi na twarzy! I… i ogon! I jeszcze…

- Eee… Rose – przerwał jej zdumiony. – Blizny. Będę miał tylko cholerne blizny.

Rozpłakała się jeszcze bardziej, ale nic już nie powiedziała.

- Nie mogę chodzić – powiedział Scorpius.

- I co? To kolejny powód, żeby się ode mną odsunąć?! – warknęła.

- Nie. Ale nie mogę do ciebie podejść, żeby cię przytulić.

Rose zamarła, a potem bardzo powoli ruszyła w jego stronę i zatrzymała się przy jego łóżku.

- Obiecałeś mi, że przeżyjesz – załkała cicho. – I dotrzymałeś słowa. Teraz ja obiecuję ci, że zawsze z tobą będę. Choćbyś miał tysiąc blizn – zbliżyła dłoń do jego twarzy, której większą połowę zakrywał gruby bandaż. – Kocham twoje blizny – powiedziała drżącym głosem i bardzo powoli dotknęła białego materiału, a potem odciągnęła go delikatnie.

                Jego skóra była zupełnie biała i wypalona w miejscu, gdzie dotknęła jej Szatańska Pożoga. Scorpius wyglądał już zupełnie inaczej z długimi, lśniącymi bliznami na twarzy i szyi, którym przyglądała się Rose. Ani drgnęła, gdy jej palce wodziły po zgrubieniach i bielmach. A potem bardzo powoli przysunęła swoją twarz do jego poranionej skóry i przymknęła oczy, by ją ucałować.

                Scorpius czuł, że za chwilę po prostu eksploduje. Przecież miał świetny plan, by odesłać ją i nie zmuszać do życia z tym, co po nim zostało. Ale gdy jego piękna Rose siedziała obok i bez najmniejszego wzdrygnięcia dotykała jego blizn, po prostu nie umiał tego zrobić.

- Chodź do mnie – powiedział tylko. Rose poprawiła jego bandaż i przylgnęła do niego tak, że choćby chciał (a wcale nie chciał), nikt by mu jej teraz nie zabrał.  

                                                      *

                                                      *

                                                      *

            Jest taki smutek, który nie jest nieszczęśliwy. Są takie łzy, które nie płyną ze zmartwienia.

Pogrzeb Kingsley’a Shacklebolta rozpoczął się rankiem, pełnej wiosny, przy pięknym, ciepłym słońcu. Hermiona próbowała zorganizować małą uroczystość, żeby nie narażać nikogo na zbędne niebezpieczeństwo, ale w ogóle jej się to nie udało. Morze ludzi przybyło na londyński cmentarz by oddać cześć wielkiemu bohaterowi.

Z tyłu grała muzyka, która Harry’emu i ostatnim członkom Zakonu Feniksa przywodziła na myśl głęboki, uspokajający głos Kingsley’a, którego dziś nie nazywali już ministrem. Dla nich był nieprzecenionym przyjacielem, opoką.

Hermiona była wyraźnie spięta, gdy po raz pierwszy musiała pełnić publicznie nową funkcję, ale zdołała się jakoś odnaleźć.

- Zginął tak jak żył – mówiła, wpatrując się w zdjęcie przyjaciela. – Dla innych. Zginął tak jak wielcy tego świata. Zginął walcząc…

                Harry i Ginny stali w pierwszym rzędzie. Nie mogli się powstrzymać przed ciągłym zerkaniem na Albusa i Jamesa.

- Nie wiem która ładniejsza – oznajmił Harry, przyglądając się Jo i Scarlett. – Będziemy mieć piękne wnuki!

- Harry! – syknęła ze zgrozą Ginny i próbowała nadepnąć mu na stopę. – Jest pogrzeb!

- Wiem. Ale na pogrzebie powinno mówić się o życiu…

                Muzyka grała pięknie, gdy Hermiona wspominała Kingsleya. Co lubił, czy potrafił grać w Quidditcha… Wielu zebranych nie rozumiało czemu nowa Minister Magii nie wylicza orderów Shacklebolta ani jego zasług, ale opowiada o nim jak o zwykłym człowieku. Innym, właśnie to wydawało się teraz właściwe.  

Kilka rzędów za Harrym i Ginny stali Neville i Norah. On wciąż nie mógł zrozumieć, czemu spędzają ostatnio tyle czasu ze sobą. I gdy tylko zapomniał o tym na moment, Norah odezwała się półgębkiem:

- Umówisz się ze mną? Po pogrzebie…

Neville prawie zadławił się śliną.

- Myślałem, że podoba się Ian Warren! – syknął.

- To palant! – szepnęła. – A prawdziwego bohatera miałam tak długo pod nosem, że przestałam zwracać na niego uwagę.

- Co ty masz z tymi bohaterami? – westchnął Neville. – Widzisz we mnie kogoś kim nie jestem…

- Po prostu się ze mną umów!

Neville nie wierzył w to co słyszy.

- Eee… Okej.

                Hermiona skończyła mówić i przymknęła oczy. Muzyka rozbrzmiała głośniej, a słońce zaświeciło jeszcze jaśniej, gdy do trumny Kingsleya podszedł niski człowieczek w czarnej szacie i wyciągnął różdżkę.

Louisowi trudno było się skupić na pogrzebie. Przybył tu tylko dlatego, że dzięki temu nie musiał jeszcze wracać do Hogwartu. Nie wyobrażał sobie tego. O ile bardziej wolałby, żeby to był jego pogrzeb. Żeby nie musiał kolejnej nocy śnić o Leander, która mówi mu, że jest szpiegiem… Udawał, że nie widzi przerażonego spojrzenia matki, za każdym razem gdy na niego patrzyła. Żył, bo musiał.

                Oddział Straży Ministra stanął na baczność przed dębową trumną i zasalutował po raz ostatni…

                Dakota stała pod drzewem. Bardzo chciała być dzielna. Bardzo.

- Jak cholernie zły jest ten moment? – usłyszała nerwowy szept i prawie podskoczyła.

- Cholernie – mruknęła tylko do Jessiego.

- Świetnie – odpowiedział, a potem złapał ją za rękę, wiedząc, że nie może się wyrywać.

- Wiem, że nie chcesz mnie znać – szepnął, wpatrując się w jej oczy. – I ja sam też siebie unikam ostatnimi czasy… Ale pierwszy raz w życiu mam jakiś dobry cel, Scott. Ciebie. Nawet gdybym miał spędzić następne pól wieku na wynagradzaniu ci tego co spieprzyłem, to zrobię to. Nigdy nie dam ci odejść.

Dakota patrzyła na niego z potwornym bólem.

- Jest pogrzeb… - wyjąkała tylko. Jesse kiwnął głową i przygarnął ją do siebie, gdy zaczęła płakać.

                Salwa honorowa z różdżek gwardii Ministra pomknęła w górę, a wszyscy czarodzieje spontanicznie przyłączyli się do niej. Setki kolorowych grotów pomknęło w niebo dla Kingsleya. Po raz ostatni. Gdy spojrzeli w dół nie było już trumny, a piękny, czarny grobowiec.

                Jo uśmiechała się. Cam i Lucy stali w cieniu drzewa i przytulali się. Będzie ślub… I tyle jeszcze przed nimi wszystkimi. Spojrzała znowu na piękny i straszny grobowiec. Tak wiele żyć zakończyło się niedawno. Ale śmierć nie była najgorszym co może spotkać człowieka, i ona to wiedziała. I żyła nadzieją, że inni też o tym wiedzą.

                                                               *

                Błędny Rycerz na specjalne zamówienie miał się pojawić lada moment. Albus przysypiał na ramieniu Scarlett pod dworkiem Malfoy’ów, gdzie czekała też cała reszta. Louis był milczący i nieobecny, Lucy nie puszczała ani na moment ręki Cama, jakby chciała nacieszyć się każdą sekundą, Jo i James przedrzeźniali się cicho a Dakota i Jesse w ciszy obserwowali dwór. W końcu brama posiadłości otworzyła się i ich zobaczyli.

                Rose i Scorpius szli powoli w ich stronę. Zdjęto mu już bandaże i mogli zobaczyć w całej okazałości żniwo Szatańskiej Pożogi. Cała lewa strona twarzy i szyi Scorpiusa, a pewnie i reszty ciała była spalona i biała. Długie szramy i blizny pokrywały go jak siatka. Szedł w ich stronę z ponurym, pustym spojrzeniem. Inaczej niż Rose. Ona podrygiwała zwyczajowo, gdy rzucała po wszystkich pełne wyższości spojrzenia, mówiące: „Patrzcie, mój facet to bohater!”.

                Zatrzymali się przed resztą i Scorpius włożył ręce do kieszeni.

- Wiem, jestem piękny – prychnął, bo wszyscy przyglądali mu się z trwogą. Natychmiast się zmieszali i zaczęli patrzeć w inną stronę. Poza Jo.

- Uważam, że jesteś cholernie seksowny… – palnęła. Dziesięć par oczu wbiło w nią ostre spojrzenia. Niespodziewanie odezwała się Scarlett.

- Coś w tym jest… - mruknęła z zafascynowaniem.

- Fakt… - dodała Dakota. – Te blizny sprawiają, że zrobiłeś się strasznie pociągający…

James, Al i Jesse wyglądali jakby dostali gorączki, ale nim zdążyli cokolwiek powiedzieć odezwała się Rose:

- Możecie pomarzyć! – fuknęła na Jo, Scarlett i Dakotę.

Scorpius przymknął oczy z zażenowania, Jo i Scarlett zorientowały się, że James i Albus patrząc na nie z wściekłością i zajęły się nimi, Lucy i Cam od dobrej chwili zajmowali się tylko sobą, a Dakota westchnęła i zaczęła wypatrywać Błędnego Rycerza. Rose odwróciła się do Scorpiusa.

- Zmuszę McGonagall, żeby podłączyła mi prywatny kominek – oznajmiła. – A jak nie to rzucę szkołę i…

- Rose – przerwał jej cicho. – To tylko miesiąc.

- Wiem. Ale będzie strasznie nudno – jęknęła.

- To fakt – przyłączyła się Jo.

Nagle wszyscy odwrócili się, bo znikąd pojawił się wysoki, czerwony autobus i zatrzymał na cal przed nosem Jessiego.

- Ale jeszcze będzie ciekawie! – pocieszyła sama siebie Jo, gdy podbiegła, by jeszcze wyściskać Scorpiusa.

- Racja, Carter – powiedział. – Ale nie ma co, było pięknie!

Wszyscy spojrzeli na niego z podziwem, a potem zaczęli się żegnać i pakować do autobusu. Rose jeszcze raz obróciła się w jego stronę i przymknęła na sekundę oczy, jakby bała się, że nie da rady, ale uśmiechnęła się i wsiadła do autobusu za Jo i Albusem.

                Scorpius pomachał im kilka razy, a potem chyba się znudził, bo tylko przewrócił oczami i odwrócił się w kierunku swojego dworku. Błędny Rycerz zafurkotał, odbił się, strzeliło i pognał przed siebie, by odwieźć ich jeszcze jeden raz do Hogwartu.

               

                                               KONIEC CZĘŚCI DRUGIEJ