Rozdział I

  Łazi po zamku, szuka guza i jest jedzą.

Z czerwonej lokomotywy Ekspresu Londyn-Hogwart wysypał się grad ludzi w czarnych szatach, wysokich tiarach, dźwigających klatki z huczącymi sowami. Stacja Hogsmeade wypełniła się po brzegi, a nad tłumem górował wielki mężczyzna z włochatą brodą, który zagarniał najmniejszych i najbardziej zagubionych do siebie.

Jo Carter wyskoczyła z pociągu, nim zdążył dobrze wyhamować. Kiedy na peronie zapanował gwar (w zasadzie to chaos, bo jakiś drugoroczniak zgubił szczura i oskarżał o kradzież panią, która sprzedawała słodycze w pociągu), Jo była już dawno w samobieżnym powozie.

Usadowiła się wygodnie i zamierzała zatrzasnąć drzwi, ale trójka małych Krukonów wpakowała się do środka. Jo przewróciła oczami i chrząknęła głośno, żeby niewidzialne stwory w końcu się ruszyły. Musiała być w zamku przed ucztą!

- Słyszeliście, słyszeliście?! – krzyczał podekscytowany chłopiec, z grzywką, która zasłaniała mu pół twarzy i Jo mimowolnie na niego spojrzała.

- Że Harry Potter będzie uczył OPCM? A Hermiona Weasley Transmutacji? – odpowiedziała mu spokojnie dziewczynka z długim warkoczem – Oczywiście, że słyszeliśmy. Jakieś STO razy!

Jo prawie parsknęła śmiechem. Dzieciaki pogrążyły się w długiej rozmowie o Wybrańcu, a ona uświadomiła sobie, że jej wielki plan ma wiele dziur.

                Powozy sunęły ścieżką w górę do bram Hogwartu, a Jo myślała intensywnie. Od kiedy podsłuchała od ojca dlaczego właściwie Harry Potter i Hermiona Weasley objęli posady w szkole i dodała do tego wszystkie pogłoski jakie chodzą od miesięcy, wysnuła jeden wniosek – jest afera i ona musi wziąć w niej udział. Dlatego, kiedy jej powóz jako pierwszy zatrzymał się przed strzelistymi wieżami zamku Hogwart, Jo wyskoczyła z niego i sprężystym krokiem weszła do Sali Wejściowej, przecięła ją nawet nie patrząc w stronę Wielkiej Sali i ruszyła pewnie do gabinetu dyrektora modląc się, żeby udało jej się do niego wśliznąć bez znajomości hasła.

                                                                 *

- Co ta Carter znowu wyprawia? – zaśmiał się Scorpius Malfoy, obserwując jak blondwłosa Gryfonka biegnie w górę stopni, zamiast udać się na ucztę powitalną.

- To Carter, stary – odparł Blake – łazi po zamku, szuka guza i jest jedzą.

Scorpius nie mógł się z nim nie zgodzić. Jo Carter słynęła z ostrego języka i łamania regulaminu. Ale nie była wariatką – szukała przygód. A Scorpius Malfoy uwielbiał je nie mniej niż ona.

- Zaraz wracam – rzucił do Blake’a i podążył za Jo.

- Zwariowałeś?! – usłyszał jeszcze, ale był już na drugim stopniu schodów.

                                                                *

                James Potter spędził całą podróż do Hogwartu na wściekaniu się. Wspaniale, cudownie, kurwa pięknie. Jego idealny ojciec, legenda i wzór będzie go uczył. Nie wystarczy, że ma go na co dzień, żeby udowadniać mu, że nigdy nie osiągnie tego co on? Nie. Musiał jeszcze przywlec się do jego szkoły.

                James w parszywym nastroju wszedł do Wielkiej Sali i rzucił się na pierwsze wolne krzesło przy stole Gryffindoru jakie zobaczył. Gdzieś niedaleko mignął mu jego wspaniały brat i Rose, której pomachał. Wyglądała na tak samo przybitą jak on. Zaśmiał się pod nosem – no tak, ciotka Hermiona to prawie taka szycha jak jego ojciec. Choć fajna.

- Już ci przeszło? – na miejsce naprzeciw Jamesa opadła Dakota i rzuciła mu zdegustowane spojrzenie.

- Nie zaczynaj – powiedział przez zaciśnięte zęby – to nie ciebie będzie uczyć tatuś-bohater.

Ale Dakota go nie słuchała zajęta obsztorcowywaniem drugoklasistów, którzy mięli wygięte szaty. Głowa Jamesa z hukiem opadła na stół.

                                                                *

                Po Ceremonii Przydziału, podczas której Rose udawała, że nie widzi matki, a Albus dwanaście razy przepinał w inne miejsce swoją odznakę Prefekta, powstała w końcu sędziwa profesor McGonagall.

- Witajcie – powiedziała sucho, ale nikt nie spodziewał się z jej strony większych emocji. Dyrektorka słynęła ze swoich surowych zasad – Gratuluję wszystkim przydzielonym do domów i wierzę, że sprostają ich tradycji.

Jakiś pierwszoroczniak koło Rose, tak dygotał w obawie, że nie sprosta tradycji Ravenclaw, że prawie spadł z krzesła.

- Przypominam o najważniejszych punktach regulaminu szkolnego…

Rose zaczęła nucić coś pod nosem, więc Albus szturchnął ją w żebro, za co kopnęła go w kostkę.

- Na koniec – kontynuowała McGonagall – pragnę powitać w naszym gronie dwoje nowych profesorów, nawiasem mówiąc moich wychowanków – tu cała sala wstrzymała oddech, bo dyrektorka wyglądała na wzruszoną. A potem zgodnie wrócili do gapienia się na nowych nauczycieli.

- Harry Potter, profesor Obrony Przed Czarną Magią i Hermiona Granger-Weasley, nowa profesor Transmutacji.

Wielka Sala rozbrzmiała gromkimi oklaskami a Rose wymieniła zażenowane spojrzenie z Jamesem, siedzącym przy stole Gryffindoru.

                Uczta dobiegała końca, a Rose kątem oka obserwowała jak jej matka, wujek Harry, wujek Neville i profesor McGonagall pogrążają się w cichej rozmowie, uważnie obserwując czy nikt ich nie podsłuchuje. Nagle coś sobie przypomniała. Klepnęła Albusa w ramię.

- Hej! Czy oni nie zaplanowali tej „wielkiej narady” na dzisiaj? – zapytała mrużąc oczy. Albus spojrzał na nią protekcjonalnie.

- A nawet jeśli?

Rose prychnęła.

- Idziemy na nią! – oświadczyła kiwając pewnie głową. Albus postukał się w czoło.

- A zaproszenie dostałaś pocztą czy osobiście? – zakpił patrząc na nią jak na wariatkę. Ale Rose już wstawała od stołu i zaczęła go ciągnąć za rękaw.

- Nie udawaj, że nie wiesz co się dzieje! – syknęła mu do ucha – Nasz rząd dostał pogróżki od innego kraju! Mój tata w zeszłym tygodniu wypaplał po Ognistej, że jesteśmy na skraju wojny! A oni – dodała celując palcem w stół nauczycielski – niczego nam dobrowolnie nie powiedzą!

- Rose – powiedział spokojnie Albus, gasząc jednocześnie spojrzeniem pierwszaków, którzy przyglądali im się ciekawie – narada na pewno będzie w gabinecie dyrektorki. Jak zamierzasz tam wejść?

Na ustach jego kuzynki wykwitł szeroki uśmiech.

- NIE! – zawołał Albus, a wiele głów obróciło się w jego stronę. Nie zwracał na nie uwagi – Oszalałaś – oświadczył i odwrócił się od niej oburzony.

- Daj spokój, Al – powiedziała mu szeptem, odgarniając rude włosy za ucho – co ci szkodzi? Nie złapią nas, jak się dobrze ukryjemy. Nie zapominaj – dodała szybko, wiedząc co Albus Potter myśli o łamaniu regulaminu – że chodzi o bezpieczeństwo Hogwartu i całego kraju. Jak się czegoś dowiemy będziemy mogli pomóc!

Albus szczerze wątpił w racje swojej kuzynki. Ale wrodzona ciekawość i potrzeba działania zwykle brały w nim górę. Kiedy dyrektorka skończyła przemowę o sprawdzianach do drużyn Quidditcha, zagryzł wargi i niepewnie wpatrywał się w Rose. Ta wiedziała już, że wygrała.

- Clair, zaprowadź pierwszorocznych! – zawołała do drugiej prefekt i pociągnęła za sobą oburzonego Albusa prosto do stołu Gryffindoru.

                                                                *

- Nie znam hasła, ale znam zaklęcie rozwalające, rozumiesz? – mówiła konspiracyjnie Jo do obrażonego gargulca. Przed chwilą postukała go w głowę.

- Co ty znowu wyprawiasz, Carter? – rozległ się rozbawiony głos, a Jo prawie podskoczyła. Scorpius Malfoy szedł pewnie w jej stronę. Zaklęła cicho.

- Nie powinieneś być na uczcie? – zapytała przyglądając się gargulcowi. Czy jak go rozwali, ktoś oprócz Ślizgona, którego zaraz zamknie w komórce na miotły, dowie się, że ona to zrobiła?

- A ty nie powinnaś? – odparł z drwiną Malfoy – Co tu robisz?

Jo przyjrzała mu się uważnie. Byli na jednym roku, ale nigdy z nim nie rozmawiała, poza paroma lekcjami, na których Gryfoni i Ślizgoni wygrażali sobie dla zasady.

- Mógłbyś sobie stąd pójść? – zapytała słodko. Scorpius uśmiechnął się szeroko.

- Nie. Dlaczego chcesz się włamać do gabinetu dyrektora?

Jo strzeliła oczami.

- Wcale nie chcę!

- Powiedz, to ci pomogę – oświadczył Malfoy. Jo uniosła brwi.

- Dlaczego?

- A dlaczego chcesz tam wejść?

- Nie mam na to czasu! – zawołała z frustracją, rozglądając się do koła. McGonagall i reszta będą tu niedługo, a ona straciła już dość czasu na bezowocne grożenie gargulcowi.

- Dyrektorka i nauczyciele zwołali naradę – powiedziała w końcu. Scorpius nie wydawał się być zaskoczony.

- W związku z tymi groźbami? – upewnił się. Jo przyjrzała mu się uważnie.

- Skąd o tym wiesz?

- Mój ojciec ma szerokie znajomości – oświadczył dumnie. Jo prychnęła. Sporo wiedziała o tych koneksjach Malfoyów – Po cholerę chcesz ich podsłuchać? – zapytał Scorpius – Jesteś na piątym roku, myślisz, że cię wezwą do armii w razie wojny? – zakpił.

A z Jo nie należało kpić.

- Myślę… – powiedziała robiąc krok w jego stronę i wyciągając różdżkę. Ale nie dane jej było skończyć, bo na korytarzu rozległy się podniesione głosy, więc Scorpius chwycił ją za ramię i pociągnął do wnęki w ścianie.

-…co powie nasza matka, jak dostaniesz szlaban, Aluś?!

- Zamknij, się kretynie!

- Obaj się zamknijcie!

Jo i Scorpius spojrzeli na siebie rozbawieni a potem wyszli z ukrycia. Rose, James i Albus stanęli jak wryci.

- CARTER! MALFOY!

- POTTER!

- Weasley?

Rose wykrzywiła się do Malfoya, który na jej widok udał, że dostał zawału.

- Co tu robicie? – zapytał James przyglądając im się podejrzliwie. Jo jęknęła. Tylko tego jej brakowało – dzieci nauczycieli, których zamierzała podsłuchiwać.

- A wy? Przyszliście po całusy na dobranoc od mamusi i tatusia? – dopytywał się Scorpius, patrząc na Potterów z pogardą.

- Uważaj na słowa, Malfoy, bo dostaniesz szlaban – oświadczył Albus.

Podczas gdy trzej chłopcy zabijali się wzrokiem, Jo wróciła do gargulca, zdeterminowana, by go rozwalić, a potem pozbawić pamięci wszystkich, którzy się tu niepotrzebnie przypałętali.

- Co ty robisz?! – zawołała Rose, przedzierając się do niej i patrząc ze zdumieniem na różdżkę w jej ręku.  

- Och, Weasley, nie teraz! – burknęła Jo, odganiając jej ręką.

- Nigdy więcej na mnie nie machaj! – oświadczyła wyniośle Rose – A teraz się odsuń. Al zna hasło.

Jo otworzyła usta zdumiona.

- Wybieracie się na…

- Naradę? – wpadł jej w słowo James Potter, objeżdżając ją wzrokiem – Owszem.

- Musicie podsłuchiwać starych? – zapytał teatralnie Scorpius.

- Zamknij się – powiedzieli jednocześnie Rose, Albus i Jo.

- W takim razie, do dzieła! – zawołała Jo, patrząc nagląco na Albusa.

Ten wyglądał jakby się wahał.

- No nie wiem… - mamrotał.

- On nie idzie – oświadczył James wskazując na Scorpiusa.

- Szybko! – wrzasnęła Jo, bo na korytarzu rozległy się głośne kroki – Otwieraj ten cholerny gabinet, wskakujcie do szafy i ani słowa, bo głowy poucinam!!!