Rozdział XXXIV

   Cześć! Nowy rozdział, a wcześniej chciałabym znowu podziękować za to, że się do mnie odzywacie pod postami i powitać wszystkie nowe osoby, które czytają bloga. Cieszę się, że już tylu Was jest! :) GG             

Straszniedużodziewczynnamnieleci

                     Jo wiedziała, że ten moment nadejdzie, ale nie czyniło go ani trochę łatwiejszym. Wracała z ostatnich zajęć przed pierwszym tego roku weekendem, gdy usłyszała swoje imię i wiedziała, że musi się odwrócić. Na podeście stał Harvey Firth i patrzył na nią wyczekująco. Zamrugała szybko, bo w jej głowie natychmiast pojawiło się wiele obrazów, które przeskakiwały tak szybko, że zrobiło jej się niedobrze. Piwnica, cela bez okien, Greyson z różdżką wymierzoną prosto w nią…

- Jo! – zawołał znowu Harvey i zszedł niżej, wwiercając się w nią spojrzeniem – Od tygodnia próbuję cię wypatrzeć, pytałem nawet o ciebie Jamesa Pottera, ale wetknął mi różdżkę w wątrobę… Jak się masz? – jego palący wzrok znacznie rozpraszał Jo, bo Harvey wyglądał, jakby ledwo wierzył w to, że żyje.

- Świetnie – powiedziała przyglądając się swoim trampkom – Słuchaj, muszę…

- Jo, wiem jak jest ci ciężko! – przerwał jej szybko – Powinniśmy się spotkać i porozmawiać – dodał pewnie – Wszyscy przeszliśmy to samo!

Oczy Jo zabłysły stalą. To samo. O czym on mówi? Odsunęła się od niego na kilka kroków.

- Nie ma o czym rozmawiać – powiedziała głucho, ale Harvey nie wyglądał jakby zamierzał odpuścić.

- A wyglądasz jakby było – odparł twardo – Może wybierzemy się gdzieś i…? – jego oczy wyglądały jak dwa wymierzone w nią flesze i poczuła, że jej przestrzeń jej mocno naruszona.

- Nie, Harvey, ja…

- JO! – odetchnęła z ulgą. Jesse szedł w jej stronę, z bardzo zmarszczonym czołem.

- Interesy? – zapytał niby swobodnie, ale nikt nie dał się nabrać.

- Nasze – odpowiedział mu Harvey, wskazując na siebie i Jo. Jesse zrobił zdumioną minę, a Jo pokręciła szybko głową, czując, że zaraz wybuchnie.

- Nie ma żadnych interesów! – powiedziała, przysuwając się instynktownie do Jessiego – Naprawdę nie potrzebuję żadnej rozmowy…

Jesse natychmiast się najeżył, ale Harvey pokręcił głową z niezadowoleniem.

- Jo, przypominam, że jestem jedną z niewielu osób, które wiedzą co przechodzisz.

Jo zmroziło.

- Nie. Nie wiesz – a potem w całym swoim roztrzęsieniu posłała mu tak lodowate spojrzenie, że przeląkł się nie na żarty i mimowolnie cofnął. Tymczasem Jesse zrobił krok do przodu.

- Słyszałeś? – warknął głośno – Nic nie wiesz! Zjeżdżaj!

I chwytając Jo pod ramię, odwrócił się i odszedł z nią, nawet nie obracając w kierunku Puchona. Jo oddychała ciężko.

- Co to za palant? – zapytał ze złością Jesse, gdy weszli na schody.

- Był razem ze mną w dworze Hurrlingtona – powiedziała głucho – Bardzo chce mi „pomóc” – mruknęła prawie niedosłyszalnie.

- Żebym ja mu nie pomógł – odparł Atwood – Albo James – dodał szczerząc zęby. Jo nie zwróciła na niego uwagi.

- Jest w porządku – stwierdziła po namyśle – Po prostu nie mam ochoty na wspominki przy soku dyniowym.

Jesse wyglądał, jakby chciał coś na to powiedzieć, ale się powstrzymał. Skręcili do Wieży Gryffindoru i weszli przez dziurę pod portretem, a potem Jo pożegnała się krótkim skinieniem głowy i poczłapała do swojego dormitorium, nawet nie rozglądając się po salonie. Gdyby to zrobiła, zauważyłaby, że ktoś przyglądał jej się uważnie.

- Coś się stało? – zapytał James, gdy Jesse ruszył w jego stronę i opadł w fotelu między nim, a jego kolegą Fabianem.

- Jakiś typ ją zaczepił.

- Jaki typ? – zapytał James takim tonem, jakby chodziło mu o to kogo ma natychmiast zabić. Jesse pokręcił szybko głową.

- Puchon, z którym siedziała w tym dworku.

Mina Jamesa nie zmieniła się ani o jotę.

- Czego chciał? – pytał tak, jakby to Jesse coś mu zrobił.

- Bo ja wiem, pogadać z nią? – Jesse zmarszczył czoło – No ale z Jo ostatnio… ciężko się gada, więc…

James już go nie słuchał.

- Firth czy Shepard? – zapytał tylko. Jesse wzruszył ramionami.

- Taki ciemny… - odparł bez emocji. James kiwnął szybko głową.

- Wyczuwam morderstwo – odezwał się Fabian. Jesse wyszczerzył zęby, a James wzruszył ramionami. Jego koledzy instynktownie wyczuli, że należy szybko zmienić temat, bo James zaczynał niebezpiecznie kręcić się w miejscu, jakby czuł wielką potrzebę, by wstać. Wiedzieli gdzie pójdzie.

- Hej, próbowaliście już tych nowych zabawek od Weasley’ów? – zapytał Jesse – Zapomniałem jak się nazywa seria. Śpiewające pergaminy, śmierdzące pióra…?

Fabian szybko pokiwał głową.

- Od razu kupiłem! – oznajmił radośnie, a potem pochylił się i zaczął grzebać w torbie. Wyjął z niej rolkę niewinnie wyglądającego papieru, proste pióro i uśmiechnął się szatańsko.

- Moment – powiedział szybko Jesse – czym to cuchnie? – wskazał na pióro. Fabian wzruszył ramionami, zerkając na Jamesa, który nieco się rozluźnił.

- Takie tam zgniłe jaja…

Jesse wyszczerzył zęby.

- Dobre na Eliksiry… Co jeszcze?

Fabian wyszczerzył się jeszcze bardziej, a potem uroczystym gestem rozłożył pergamin. Przez chwilę nic się nie działo, a potem cały Pokój Wspólny wypełnił się przerażającym wrzaskiem, który oderwał wszystkich od tego co akurat robili:

„LA LA LALA LA LA LA LA!!!

PIĘKNA JA, KARTKA TWA!!!”

                Po pierwszym szoku Gryfoni ryknęli śmiechem, a Fanian ukłonił się teatralnie i schował pergamin.

- Piękne! – oznajmił Jesse, głośno klaszcząc. Urwał w połowie. Dakota Scott maszerowała właśnie przez cały salon, z taką miną jakby dostała wścieklizny.

- Czy ci mózg odebrało, O’Finlley?! – darła się już od środka pokoju. James przymknął oczy, wiedząc co ich czeka, a Jesse wpatrzył się w nią z uprzejmym zainteresowaniem.

- Daj spokój, Dakota – zaśmiał się Fabian, ale mina rzedła mu z każdym jej krokiem – To tylko… żart? – skończył prawie szeptem, bo prefekt Naczelna zatrzymała się nad jego fotelem, prawie paląc go wzrokiem.

- Żart! – ryknęła – Ludzie się tu uczą! Wiem, że ty nie wiesz co to znaczy, ale…

- Rany, wyluzuj – przerwał jej Jesse i natychmiast pożałował. Dakota powoli odwróciła się w jego stronę, obdarzając go tym samym, płonącym wzrokiem. Ale w przeciwieństwie do Fabiana, Jesse się go nie przestraszył.

- Masz coś do powiedzenia, Atwood? – wycedziła Dakota. Jesse poczuł nagle palącą potrzebę zdenerwowania jej jeszcze bardziej.

- Owszem. Jesteś strasznie sztywna.

James zaczął grzebać w torbie i wyjął różdżkę, którą ustawił następnie w pozycji bojowej, wiedząc do czego może za chwilę dojść. Fabian wbił się w fotel, podobnie jak połowa Pokoju Wspólnego, która obserwowała ich wymianę zdań.

           Dakota zrobiła jeszcze krok do przodu.

- Regulamin szkolny…

- Mam go gdzieś! – oznajmił radośnie Jesse. To było na tyle wewnętrznego spokoju Dakoty Scott. Jej twarz przybrała barwę dojrzałej wiśni, i mogli oglądać jak w spowolnionym tempie cała się zapowietrza.

- Czyli jednak będzie jakieś morderstwo – mruknął Fabian, zadowolony, że Dakota już nie zwraca na niego uwagi. Ona tymczasem odzyskiwała głos, wciąż wpatrując się w Jessiego, jakby życzyła mu bolesnej śmierci.

- Atwood, jesteś bezczelnym, nieodpowiedzialnym, pozerskim…

Jesse uśmiechał się coraz szerzej.

- A mówiłem już, że to ja wpadłem na pomysł z tą kartką? – zagadnął ją jak gdyby nigdy nic. James uniósł różdżkę trochę wyżej. Dakota znieruchomiała.

- Szlaban – oświadczyła głosem przesyconym bezwzględną nienawiścią – Gryffindor traci dziesięć punktów, a ty zgłosisz się jutro do mnie w bibliotece. O dwudziestej – dodała mściwie. Jesse patrzył na nią jak na wariatkę.

- Jutro jest sobota.

Dakota nie traciła rezonu.

- Świetnie. Do zobaczenia.

I emanując furią, odwróciła się, by odejść.

- Nigdzie nie przyjdę! – zawołał za nią Jesse – Wybij to sobie z głowy!

Dakota zwolniła i spojrzała na niego przez ramię.

- To się okaże.

A potem pewnie odmaszerowała. James opuścił różdżkę, Fabian chichotał się dla odmiany w swoim fotelu, a Jesse przestał się kpiąco uśmiechać. Zamiast tego wpatrywał się lodowato w Dakotę, która usiadła przy biurku i wróciła do jakiegoś wypracowania, w ogóle już na niego nie patrząc.

                                                                         *

- Kretynizm.

- Powtarzasz się.

               Elizabeth przemierzała korytarze Hogwartu w eskorcie Scorpiusa, który z nudów zgodził się pokazać jej zamek. W połowie wycieczki zaczął tego żałować (kiedy zwymyślała pomysłodawcę trzymania sów w budynku od bezmózgich prostaków), ale ostatecznie było całkiem śmiesznie (gdy powiedziała szkolnej pielęgniarce, że nie wygląda na Uzdrowiciela i zasugerowała jej posadę szwaczki).

- Wracajmy – oznajmiła w końcu i nie czekając na Scorpiusa odwróciła się w stronę lochów.

- Musisz trochę bardziej zwracać uwagę na innych – mruknął doganiając ją.

- Dlaczego? – zdumiała się tak szczerze, że oczy wyszły mu z orbit.

- Bo nie jesteś sama na świecie! – burknął rozbawiony.

- Nie widzę związku.

Scorpius machnął ręką, przekonany, że i tak z nią nie wygra.

- Ostatnio zastanawiałam się gdzie tak ciągle znikasz – oznajmiła nagle Elizabeth, mierząc go wzrokiem – Dzisiaj też wspominałeś, że idziesz gdzieś wieczorem.

Scorpius wzruszył ramionami.

- Każdy ma swoje sprawy – powiedział tylko – Ty też wiecznie coś kręcisz – dodał patrząc na nią znacząco. Elizabeth uśmiechnęła się z wyrafinowaną zadziornością.

- Lepiej nie pytaj – odparła tylko. Byli już przy drzwiach wejściowych do Slytherinu. Scorpius podał hasło i otworzył jej drzwi.

- Ty nie idziesz? – zapytała, przyglądając mu się z ciekawością. Pokręcił głową.

- Dobrej nocy, Elizabeth.

- Bądź grzeczny, Scorpiusie – odparła trochę niezadowolona i niespodziewanie stanęła na palcach a potem cmoknęła go w policzek.

                  Zamknął za nią drzwi i z ciemnymi rumieńcami na policzkach odwrócił się w stronę, z której przyszli.

                  Rose czekała tam gdzie zwykle, w pustej klasie na czwartym piętrze, gdzie w zeszłym roku knuli intrygi z Jo i Potterami.

- Spóźniłeś się – przywitała go z wyrzutem. Scor zamknął drzwi i posłał jej szeroki uśmiech.

- Tęskniłaś? – Red prychnęła. Już miała coś odpowiedzieć, ale po setnej kłótni Malfoy w końcu przekonał ją, że musi przestać być dla niego tak zjadliwa jak dla reszty świata.

- Co robimy? – zapytała, gdy Scorpius zbliżył się i pocałował ją krótko, a potem usiadł obok.

- Och, mamy tyle możliwości – mruknął rozbawiony. Rose posłała mu zirytowane spojrzenie, gdy nachylił się i musnął ją w szyję.

- Mam dość siedzenia tutaj! – oznajmiła żałośnie – Co tu można robić przez cztery miesiące?!

Scorpius skrzywił się słysząc, że wpada w zły nastrój.

- Więc chodźmy stąd – zaproponował, patrząc na nią poważnie – Chodźmy do mnie albo do ciebie.

Oczy Rose wyszły z orbit.

- Chyba żartujesz!

Scorpius westchnął niecierpliwie.

- Tyle razy o tym gadaliśmy! – powiedział ze złością – Nasi starzy trochę pomarudzą i tyle! Najwyżej moja babka dostanie zawału… A szkoła? Kto by się nią przejmował!

Ale Red nie wyglądała na przekonaną.

- Nie, nie… Mój tata, on… on… on… - i zapowietrzyła się jak małe dziecko, które nie może złapać tchu. Scorpiusowi serce zmiękło na ten widok i postanowił odpuścić.

- Rose, jest czas – powiedział spokojnie, kładąc jej rękę na szyi i przesuwając uspokajająco – Możemy tu zostać.

Red zasępiła się jeszcze bardziej.

- Jest do luftu – powiedziała żałośnie, a Scorpius prawie parsknął śmiechem – Carter zachowuje się jakby nas nie znała, Albus i Scarlett ze sobą nie gadają, a ja nie dość, że umawiam się z Malfoyem, to jeszcze nie mogę tego nikomu powiedzieć.

I nie czekając na jego reakcję wtuliła się w niego prawie pozbawiając go tchu. Scorpius początkowo zamierzał coś powiedzieć, ale w okolicach jego klatki rozległo się tak przyjemne ciepło, że zapomniał o tym. Zaczął gładzić ją po włosach.

- Czasem jesteś strasznie miękka – stwierdził z rozbawieniem po dłuższej chwili. W sekundę po tym, na cal przed nim pojawiła się czerwona twarz Rose.

- Powtórz to!!!

Scorpius zawył śmiechem, w oczekiwaniu na awanturę.

                                                                             *

                Piątkowy wieczór był w Hogwarcie wyczekiwany nie tylko przez uczniów.

- Totalny debilizm – oznajmiła ze zgrozą Norah, leżąc na sofie w gabinecie Hermiony. Ta zaśmiewała się, grzejąc ręce do kominka.

- Nie było tak źle – powiedziała dziarsko – Może tylko ci trzecioroczni z Hufflepuffu powinni trochę bardziej…

- Zająć się hodowlą roślin? – podsunęła szybko Norah – Tak, to świetny pomysł. Większych bałwanów dawno nie widziałam.

Hermiona westchnęła.

- Ten nowy mówi to samo…

Norah drgnęła i szybko podniosła się do pozycji siedzącej.

- Ian? – zapytała siląc się na beztroskę. Hermiona zmierzyła ją spojrzeniem.

- Tak, Warren. Narzekał dziś na Puchonów.

Oczy Norah zaświeciły się znacząco.

- Więc… rozmawiasz z nim? Często?

Hermiona prawie parsknęła śmiechem.

- Owszem, siedzi koło mnie w Wielkiej Sali.

Norah pokiwała szybko głową, a potem znowu opadła na sofę. Hermiona wciąż przyglądała jej się z uwagą.

- Tylko mi nie mów, że ci się podoba – powiedziała lekko strapiona. Norah prychnęła, ale nawet z takiej odległości widać było, że się czerwieni.

- Jest… interesujący.

- Nie, nie jest! – oznajmiła Hermiona – To zarozumiały, tajemniczy typ!

Norah wykonała taki gest, jakby jej przyjaciółka właśnie potwierdziła jej słowa. Hermiona zgrzytnęła zębami.

- Myślałam, że masz to za sobą!

- Co?!

- Interesowanie się nieodpowiednimi facetami.

Norah spojrzała na nią ze złością.

- Ian nie jest zajęty! – oświadczyła i natychmiast się skonfundowała – Wiem o tym, bo… no, pytałam.

Hermiona nie zwracała na nią uwagi.

- Ian Warren ma dużo za uszami, to mogę ci zagwarantować! – oznajmiła pewnie – A ty przecież chciałaś kogoś spokojnego! – przypomniała jej szybko. Norah wzniosła oczy do nieba.

- Powiedz to mojej durnej naturze, która zawsze upatruje sobie kogoś bardzo niespokojnego.

Hermiona zaśmiała się krótko, ale nic już nie powiedziała, a Norah wpatrzyła się w sufit, najwyraźniej pochłonięta swoimi myślami.

                     Kiedy wyszła, Hermiona postanowiła napisać jeszcze do Rona, ale po kilku pierwszych linijkach, które pokreśliła ze złością, wiedziała, że to nie ma sensu. Miała się położyć, gdy ktoś zapukał. Pewna, że to znowu Johnson, która ma ochotę na wino, poczłapała do drzwi.

- Neville! – zdziwiła się, bo było dość późno. Jej przyjaciel uśmiechnął się przepraszająco.

- Przepraszam, Hermiono, ale nie mogłem czekać do rana.

Zaintrygowana przepuściła go w drzwiach.

- Przed chwilą dostałem list z Beaxbatons – wyjaśnił Neville – Organizują konkurs na syntezę magii!

- Co takiego? – zapytała, marszcząc czoło.

- Dwoistość, połączenie… - zaczął szybko wymieniać.

- Wiem, co to jest synteza, Neville – powiedziała chłodno Hermiona – Na czym ma polegać konkurs?

- Och, to bardzo ciekawe! Mogą się zgłaszać szkoły, które wymyślą taki przedmiot, zaklęcie, eliksir albo cokolwiek innego, w którym połączą się dwie potężne dziedziny magii! I ja pomyślałem sobie, że idealna byłaby synteza magicznej rośliny, dajmy na to… tentakuli i transmutacji! Znam kilku bardzo zdolnych uczniów, i mam nadzieję, że ty też wybierzesz kogoś do projektu! Co ty na to?

Hermiona przyglądała mu się przez chwilę. Obudził się w niej dawny zapał do pracy, rywalizacja i wiecznie nieposkromniona ambicja. Ale potem coś innego przyszło jej do głowy, gdy tak przypatrywała się Nevillowi. Nevillowi, który pasjonował się tylko zielarstwem, który nie miał żadnych ekstrawaganckich pasji, ukrytych celów, ani niebezpiecznie interesującej osobowości. Uśmiechnęła się promiennie.

- Wiesz, sądzę, że to świetny pomysł! – powiedziała, na co Neville wyraźnie się ucieszył – Ale mam za dużo na głowie – dodała smutno – Myślę, że powinieneś zaproponować współpracę Norah Johnson!

Neville zmarszczył brwi.

                                                                          *

                      Sobotni poranek wstał jasny i ciepły. Louise namówił Grace na wczesny spacer po błoniach. Przechodzili koło boiska do quidditcha, gdzie właśnie ćwiczyła drużyna Gryffindoru i Grace spojrzała nagle z ciekawością na swojego chłopaka.

- Hej, to twój kuzyn James, prawda? – zapytała, wskazując na mknącego jak błyskawica w kierunku bramki Pottera. Louis skinął głową.

- Mam rodzinę, gdzie nie spojrzeć – stwierdził rozbawiony, biorąc ją za rękę. Grace wyglądała, jakby coś ją nurtowało.

- Nigdy nie widziałam, żebyście gadali. Albo, żebyś rozmawiał z Albusem…

Louis wpatrzył się w postaci na miotłach, ale gdyby spojrzał teraz na swoją dziewczynę na pewno zdumiałby się widząc, jak czerwone zrobiły się nagle jej policzki.

- Bzdura, często gadam z Alem – odparł. Grace wyraźnie się ożywiła.

- Jest świetny, nie? – zapytała szybko – Cała szkoła o nim… - urwała, bo Louis spojrzał na nią w końcu i zmarszczył brwi widząc jej ożywienie. A potem parsknął śmiechem, gdy cała się zmieszała.

- Więc… więc czemu nie gadasz z Jamesem? – zmieniła czym prędzej temat. Louis wzruszył ramionami.

- Gadam. Czasami… Ale nie przepadamy za sobą – powiedział, gdy minęli boisko i skierowali się w stronę grządek Hagrida.

- Czemu? – dopytywała się Grace i Louis miał wielką ochotę spojrzeć wymownie w niebo.

- Poszło o głupotę – powiedział z lekkim rozbawieniem – Do trzeciej klasy trzymaliśmy się ze sobą całkiem mocno. Ale potem…

- Która to? – zapytała z westchnięciem Grace. Louis parsknął śmiechem.

- Natalie Marlow – powiedział z teatralnym zachwytem – Już skończyła Hogwart. Była najładniejszą czwartoklasistką i wiązała krawatem włosy. Stoczyliśmy o nią pojedynek.

Grace miała skwaszoną minę.

- Czy ona w ogóle też się wami interesowała?

Louis zasępił się nagle.

- Nie. Nie zwracała na nas uwagi.

Grace wybuchła głośnym śmiechem, a Weasley miał wielką ochotę puścić jej dłoń.

- I przez to nie gadasz z kuzynem? – zapytała niedowierzając.

- O to poszło – odparł z zastanowieniem Louis – Potem ciężko było znowu się zakumplować, James zająć się quidditchem i durnowatymi żartami, ja transmutacją…. Poza tym jesteśmy w różnych domach. Czasem gadamy przy okazji rodzinnych spotkań.

Grace milczała przez chwilę.

- MY zaczęliśmy chodzić ze sobą w trzeciej klasie – przypomniała mu nagle – To było po tym jak się pokłóciliście? I czemu mi o tym nigdy nie opowiadałeś? – zapytała rozzłoszczona. Louis znowu westchnął.

- Bo to nic wielkiego. Tak zaczęliśmy się wtedy spotykać, ale to nie ma żadnego związku…

Grace wyjęła swoją dłoń z jego i włożyła ją do kieszeni, a Louis tym razem nie zdołał się powstrzymać i w spojrzał w niebo.

- Byłeś wtedy strasznie przybity – zauważyła – Myślałam, ze taki już masz charakter, a ty po prostu wściekałeś się na kuzyna. I ja byłam twoim pocieszeniem! – zawołała ze zgrozą. Louis przystanął i zaczął się zastanawiać czy ma strzelić w łeb sobie czy jej.

- Oszalałaś – stwierdził pewnie – Muszę mieć cholernie długą depresję, skoro ciągle z tobą chodzę! – warknął i bezceremonialnie złapał ją za rękę, a potem pociągnął szybciej za sobą. Grace próbowała oponować, ale Louis tylko na nią spojrzał i w końcu odpuściła.

                  Jednak, chociaż Grace przestała drążyć temat, Louis sam zaczął się nad nim zastanawiać. Może faktycznie już czas zakopać dawny topór? Zwłaszcza, że jego przyczyna była tak wyjątkowo głupia… Poza tym od jakiegoś czasu myślał nad czymś gorączkowo, a James mógłby mu najlepiej pomóc. Grace nie jadała kolacji, twierdząc, że musi dbać o linię, więc miał ułatwione zadanie.

                  W Wielkiej Sali zamiast usiąść przy swoim stole, nie bez zawahania skierował się w stronę Gryffindoru. James też jadł kolację samotnie.

- Siema.

Oczy Jamesa rozszerzyły się na jego widok.

- Weasley?

- Słyszałem, że macie tu lepsze jedzenie – burknął Louis i przyciągnął sobie zapiekankę z kurczaka, dokładnie tę samą, która stała na stole Krukonów. James w milczeniu obserwował jak kuzyn nakłada sobie sporą porcję i nalewa soku.

- Jak trening? – zapytał Louis. Szybko doszedł do wniosku, że szczera rozmowa nie ma najmniejszego sensu i lepiej będzie po prostu udawać, że wszystko jest okej.

- Dobrze – wyjąkał wciąż zdumiony James, ale w końcu się zreflektował i przestał w niego wpatrywać wielkimi oczami – Eee… a co u ciebie?

- Doskonale – odparł natychmiast Louis – Mama trochę świruję i chce jechać do Francji, ale ojciec przekonał ją, że wszędzie jest teraz niebezpiecznie.

- Racja – przyznał James, nie mogąc się powstrzymać, żeby na niego co chwilę nie zerkać. Ostatnio jedli razem posiłek cztery lata temu, nie licząc rodzinnych spotkań, na których siadali w sporej odległości od siebie.

- Słuchaj – odezwał się znowu Weasley – Jutro jest impreza u nas. Może wpadniesz?

James zamierzał odmówić, bo wieczorami zwykle próbował wmusić w Jo jedzenie, po które nie zeszła do Wielkiej Sali, ale stwierdził, że jeśli Louis chce się pogodzić, to i on powinien zrobić jakiś krok.

- Jasne. Wpadnę.

Louis popił wielki kęs zapiekanki, połową dyniowego soku i pokiwał głową na znak, że się cieszy.

- Nie.

- Carter….

- Nie. Nie pójdę na żadną imprezę do Ravenclawu.

James leżał rozwalony na jej łóżku w dormitorium, z którego przed chwilą wyszły jej rozchichotane współlokatorki.

- Jak ty właściwie tu wlazłeś?- zapytała z roztargnieniem. James tylko się wyszczerzył.

- Zaprosił mnie mój kuzyn, z którym nie gadałem od wieków. Jest całkiem spoko.

- Więc idź – powiedziała ze złością Jo – Ale mnie tam nie ciągnij!

James spojrzał na nią urażony i podniósł się z materaca.

- Świetnie! Nigdzie nie muszę cię ciągnąć! – a potem wstał i skierował się do wyjścia. Jo zrobiła taki ruch, jakby chciała go zatrzymać, ale nie miała na to jeszcze siły i tylko opadła na poduszki, stwierdzając, że niedługo pewnie nawet James nie będzie chciał z nią gadać.

                On tymczasem przebrał się i wciąż myśląc tylko o Carter, powlókł się do Ravenclawu. W ich Pokoju Wspólnym bawiło się sporo osób, w tym Rose i Scorpius, chociaż w dwóch różnych kątach i James miał ochotę parsknąć śmiechem widząc jak wciąż na siebie zerkają. Louis tańczył z Grace, ale gdy go zobaczył powiedział jej coś i ruszył w jego stronę.

- Fajnie, że wpadłeś! – zawołał, przekrzykując muzykę i podając mu rękę, którą James uścisnął. Louis zaprowadził go do stolika i podał piwo kremowe.

- Co to za okazja? – zapytał James, wskazując na podskakujących ludzi. Louis wyszczerzył zęby.

- Próbujemy udowodnić, że nie jesteśmy tak drętwi jak wszyscy sądzą i czasem wytykamy nosy z książek.

James parsknął w swoje piwo.

- Dobry pomysł. To Grace, nie? – wskazał na dziewczynę kuzyna, która przyglądała się tej sytuacji z drugiego końca pokoju, delikatnie się uśmiechając. Louis skinął głową.

- Niezły staż – powiedział z podziwem James – Planujecie coś po Hogwarcie?

Louis prawie zadławił się swoim piwem.

- Na Merlina, nie! Mamy po siedemnaście lat!

James chyba chciał coś jeszcze powiedzieć, ale stwierdził, że ich dopiero co odbudowana relacja może tego nie przetrwać. Louis tym czasem przyglądał mu się przez chwilę, a w końcu zapytał:

- Słuchaj, znasz może Leah Leander? Jest w Gryffindorze.

James patrzył na niego przez chwilę w milczeniu, zastanawiając się czemu go o to pyta. W końcu skinął głową.

- Jasne. Chociaż… jej to nikt tak naprawdę nie zna – widząc, że kuzyn wpatruje się w niego z wielką uwagą, kontynuował – Leah to samotniczka. Nigdy nie widziałem, żeby się z kimś przyjaźniła. Podobno jej  rodzina jest bogata ma duże wpływy, a ona niekoniecznie lubi o tym gadać. Ale ją lubię. Jest cholernie zabawna. Czemu o nią pytasz? – strzelił nagle, wybudzając Louisa z dziwnego zawieszenia. Wyglądał na lekko skonsternowanego tym pytaniem.

- Widziałem ostatnio jak robi coś dziwnego – odparł szybko. James parsknął śmiechem.

- Czemu mnie to nie dziwi?

Muzyka zrobiła się głośniejsza i rozmowa stała się dość trudna.

- Pogadam z Rose! – oznajmił James, a Louis kiwnął głową i opróżnił swoją butelkę. Na miejsce Jamesa, po chwili opadła rozradowana Grace.

- Co jest? – zapytał Louis, nie rozumiejąc jej nastroju.

- Pogodziliście się! – oświadczyła wesoło. Louis kiwnął głową – I to dzięki mnie! To ja sprawiłam, że chciałeś znowu z nim gadać!

Louis przypatrywał jej się chwilę w milczeniu, a w końcu kiwnął głową. Lepiej było przecież nie mówić, dla kogo tak naprawdę się przełamał.

                                                                           *

                       Współlokatorki Jo wróciły do dormitorium, gdy tylko zniknął James, i zaczęły trajkotać o imprezie w Ravenclawie, wyrzucając na podłogę całe wnętrza swoich szaf. Jo stwierdziła, że potrzebuje powietrza. Zabrała Lolę i wyszły na cichy dziedziniec. Przynajmniej tak się jej zdawało.

- Za dziesięć minut cisza nocna! – usłyszała i prawie podskoczyła. Na stopniach schodów siedział Albus – Przepraszam, nie chciałem cię przestraszyć!

W Jo coś drgnęło. Więc teraz boi się ciemności  i starych przyjaciół? Uwolniła Lolę ze smyczy i podeszła do Albusa.

- Czemu nie ma cię w swojej wieży? – zapytała – Podobno trwa wielka impreza.

Albus nagle zmarkotniał.

- Coś nie tak? – zapytała Jo. Wetchnął ciężko.

- Nic ważnego.

Jo walczyła sama ze sobą. A więc doszło do tego, że nikt nawet nie chce opowiadać jej o swoich problemach, zadręczając się jej własnymi.

- Natychmiast mi powiedz! – zażądała. Albus skrzywił się okropnie.

- Straszniedużodziewczynnamnieleci – wyrzucił się z siebie jednym tchem.

- Co?

- Dużo dziewczyn na mnie leci – nawet w ciemności było widać, że poczerwieniał po same uszy. Jo parsknęła krótkim śmiechem.

- Opowiadaj!

Albus spojrzał na nią i zawahał się. Ostatecznie siedzi tu z nim, i nie wygląda na tak przybitą jak zwykle…

- Zaczęło się w lecie…

Dziesięć minut później Albus uśmiechnął się szeroko na widok Jo. Nie była już smutna. Leżała na schodach zaśmiewając się do łez, a jej śmiech brzmiał jak dawno zapomniana piosenka. Wyglądała jak kiedyś i Albus też zaczął się śmiać. Po chwili oboje trzymali się za brzuchy, nie mogąc się uspokoić.

- Dobrze się bawicie? – nie przestając się zachodzić, odwrócili się w stronę zamku. W drzwiach stał James, z nie najweselszym wyrazem twarzy a z kieszeni wystawała mu Mapa Huncwotów. Jo na jego widok ucieszyła się jeszcze bardziej.

- Hej, siadaj! – zawołała szybko poklepując miejsce koło siebie – Albus właśnie mi opowiada jak dostał wrześniową walentynkę i cztery napoje miłosne!

James jakby odetchnął z ulgą, a potem zbiegł po stopniach i usiadł z nimi. Lola zaszczekała i rzuciła się do niego, pozwalając by ją pogłaskał.

- To wcale nie jest śmieszne – oznajmił trochę markotnie Al. Jo pokręciła stanowczo głową, a James powiedział:

- Pół szkoły sądzi co innego o miłosnej serenadzie Anabelle Pattyferd.

Albus spojrzał na niego z mordem w oczach.