Rozdział XXXII

W podziękowaniu tym, którzy tu zostali! :)

Zawsze tak reagujesz na ludzi?

                Był ostatni dzień wakacji. Jo zdała sobie sprawę, że od porwania nie spędziła samotnie więcej niż piętnastu minut, kiedy nie byłoby przy niej Jamesa albo rodziców. Nawet wieczorami któreś z nich zawsze czekało aż zaśnie. Dlatego tego dnia wstała z mocnym postanowieniem, że spędzi go w swoim towarzystwie. Jutro wracała do Hogwartu i przed tą podróżą musiała sobie wiele powiedzieć.

                Oznajmiła rodzicom, że zostaje w domu, a ci pewni, że będzie jej towarzyszył James, pożegnali się i teleportowali na Pokątną. Ale poprzedniego dnia poprosiła Jamesa, by nie przyjeżdżał. Powiedziała mu, że potrzebuje kilku godzin samotności i wysłuchał jej.

                Wstała wcześnie. Letnie poranki były jej ulubioną porą dnia, kiedyś, gdy zwracała jeszcze uwagę na takie rzeczy. Ubrała się i zjadła śniadanie, a potem znalazła Lolę, biegającą po ogrodzie i przywołała do siebie. Od miesiąca nie opuszczała domu. Tu i w sklepie rodziców ciągle przebywała w czterech ścianach. Potrzebowała przestrzeni. Pchnęła furtkę i wyszła na zalaną porannym słońcem ulicę, a Lola trzymając się blisko jej nogi, podążała za nią.

                Jo wiedziała, że pan Potter jakiś czas temu odwołał aurorów i, że nie jest już pilnowana na każdym kroku. Nie wiedziała jak się właściwie z tym czuje. Od miesiąca zadawała sobie to samo pytanie – czy się boi? I nie umiała sobie odpowiedzieć. Nie umiała zinterpretować tego przygniatającego uczucia, które towarzyszyło jej ciągle, sprawiając, że nie miała ochoty na przebywanie z ludźmi. Czy to strach, czy zwykła niechęć? Nawet jej rodzice i James przytłaczali ją i marzyła o samotności.

                Przeszły kilka przecznic i Jo skręciła nad staw, na końcu wioski. Był mały, brudny i zarośnięty, dlatego ludzie rzadko tu przychodzili, co teraz bardzo odpowiadało Jo. Usiadła na trawie, a Lola przycupnęła niedaleko niej i zaczęła wypatrywać koników polnych. Wilk zmienił się ostatnimi czasy nie mniej niż jego właścicielka. Co prawda wciąż warczał na obcych i prędzej odgryzłby im rękę nim pozwolił się tknąć, co sprawdzili niejednokrotnie w sklepie rodziców Jo. Jednak jego podejście do niej samej zmieniło się diametralnie. Od porwania Lola pilnowała swojej pani, nie odstępując jej na krok. A co najbardziej zdumiewało Jo – pozwalała się głaskać.

                Brudna woda w stawie zaszumiała, gdy jakaś niewydarzona ryba wynurzyła się na powierzchnię. Jo objęła się szczelnie rękoma. Robiła tak od jakiegoś czasu, gdy emocje wybuchały w niej i nie potrafiła ich opanować. Jutro wracała do Hogwartu. Do życia i ludzi, którzy stali się dla niej obcy. Nie umiała zapomnieć. Każdego wieczoru kładła się z myślą o potwornym bólu i upokorzeniu, i wstawała po kilku godzinach przerywanego koszmarami snu.

                Nie wiedziała już kim była. Greyson skutecznie podważył wszystko co o sobie wiedziała. Kiedyś była silna i twarda. Odważna. Dziś miała tylko blizny po ranach, bo żadna z tych cech nie okazała się wystarczająca. Oparła się. Nie zgodziła na to, czego od niej żądali. Ale jakoś nie czuła dumy. Kiedy zabrali jej różdżkę stała się robakiem, którego deptał każdego dnia okrutny człowiek ze spojrzeniem przeraźliwie jasnych oczu.

- Przeżyłaś – powiedziała sobie, gdy ryba znowu zanurkowała w brudnym stawie – Przeżyłaś i to jest najważniejsze.

                Próbowała się skupić na tym co teraz miała. James, Al, Rose, Jesse, Scor… Oni wszyscy dawali jej ciągłe dowody na to, że może czuć się dobrze i bezpiecznie. Przez chwilę żałowała tego, co obiecała Red. Jej pochrzanione życie uczuciowe przynajmniej skutecznie odrywało od innych problemów. Ale wiedziała, że to nie jej czas. Ona i James… to musi poczekać.

                Odetchnęła gorącym, letnim powietrzem i zamknęła oczy. Demony się nie pojawiły.

- Będzie lepiej – powiedziała sobie, z wciąż zamkniętymi oczami.

                Kiedy je otworzyła stwierdziła jednak, że nim tak się stanie, w tym stawie upłynie dużo brudnej wody.

                                                                              *

                Dziesiątki mil od mil od wioski pod Londynem, nad inną, choć o wiele czystszą wodą, przesiadywał Albus. Na strychu dziadka Weasley’a znalazł kiedyś mugolską wędkę, a wujek Charlie pokazał mu jak się nią posługiwać. Od tego czasu w wakacje zdarzało mu się wędrować na kraj Doliny Godryka, gdzie rozciągał się duży, piękny staw, pełen kolorowych ryb. Oczywiście Al wypuszczał każdą, którą udawało mu się czasami złapać, ale samo przesiadywanie nad wodą, pozwalało mu oczyszczać myśli.

                Jo. Wokół niej krążyły od roku i nic się nie zmieniło. Wolała Jamesa, a teraz prawdopodobnie w ogóle nie w głowie jej były takie rzeczy, ale dla Albusa niczego to nie zmieniało. I bolało go, że nie może teraz z nią być.

                Linka przy wędce naprężyła się gwałtownie i Al nachylił się, by zobaczyć co złapał, ale zielona ryba, która wpiła się w robaka na haczyku, okręciła się i odpłynęła leniwie. Albus opadł na miejsce.

- Masz lewy haczyk – usłyszał za sobą i zobaczył Jamesa. Uniósł brwi wysoko.

- Nie jesteś u Jo?
James pochylił się i pociągnął za koc, na którym siedział Al, a potem rozłożył go i usiadł.

- Chciała być sama.

Albus zrobił zdenerwowaną minę.

- I uważasz, że należało jej na to pozwolić? – zapytał ostro, natychmiast się spinając – Wiesz, że ojciec odwołał aurorów.

James posłał mu zirytowane spojrzenie.

- Została w domu, nic jej grozi. Bardziej jest prawdopodobne, że zamorduje mnie jak ciągle będę z nią przesiadywał.

Albus wzruszył ramionami, ale nic nie powiedział, a James uznał, że lepiej skończyć ten temat.

- Czy Rose i Malfoy coś do siebie mają? – zapytał nagle. Albus parsknął śmiechem.

- Być może. Myślę, że albo są ze sobą, albo planują przejąć władzę nad światem. Jedno z dwóch.

James wpatrywał się w niego przez pół minuty.

- Nie podoba mi się to.

- Mi też – odparł obojętnie, zarzucając znowu wędkę w inne miejsce – Wyobrażasz sobie ich na czele rządu?

- Bardzo śmieszne – mruknął tylko James, bez cienia uśmiechu – Nie mam nic do Malfoya. Od nie dawna… Ale oni do siebie nie pasują!

- Bzdura – stwierdził pewnie Al – Są siebie warci jak dwa czarty!

James wzruszył ramionami.

- Jak skrzywdzi Rose, to mu przemebluję twarz.

Albus spojrzał na niego z uniesionymi brwiami.

- Jak wynika z moich szesnastoletnich obserwacji przebywania z Red, to ona jest osobą czerpiącą przyjemność z krzywdzenia Malfoya.

- W porządku – stwierdził James – Niech im będzie.

Albus znowu poprawił ustawienie wędki i zerknął na Jamesa. Dawno tak nie gadali. Dawno jeden nie przyszedł dobrowolnie do drugiego. A nagle stało się to naturalne i łatwe. I Al miał wielką nadzieję, że za chwilę nie zaczną sobie znowu skakać do gardeł.

- Ostatnio działo się coś dziwnego – powiedział Albus, przypominając coś sobie i stwierdzając, że to bezpieczny temat. James uniósł brwi.

- Byłem na Pokątnej i tam… spotkałem kilka dziewczyn.

James zrobił niezwykle poważną minę i powiedział:

- To niesamowite. Czy te dziewczyny w dodatku chodziły albo oddychały?

- Strasznie śmieszne – warknął Albus. Przez moment zastanawiał się, czy opowiadać dalej, ale stwierdził, że ma rzadką okazję zasięgnięcia rady u starszego brata, który ma kilka razy większe doświadczenie z kobietami. Przemilczał więc jego wygłupy i opowiedział co się działo na Pokątnej. James wyglądał jakby walczył sam ze sobą.

- No co?! – dopytywał się Al. James patrzył na niego protekcjonalnie.

- Podrywały cię, tępaku! Czego tu nie rozumiesz?

Usta Albusa uformowały się w literę: „O”. Pokręcił szybko głową.

- Nie, one jakby bardziej...

I uciął, bo nie wiedział co właściwie chce powiedzieć. James parsknął złośliwym śmiechem.

- Masz teraz branie.

- Czemu „teraz”? – zdumiał się Albus. James zerknął na niego.

- Bo ja wiem? W sumie, znane nazwisko masz od dawna, a zbyt przystojny nie jesteś – tu nabrał szybko powietrza, po tym jak Al wsadził mu pięść w żołądek – Więc musi chodzić o jedno…

- O co? – zapytał zrezygnowany Albus, żałując, że w ogóle zaczął ten temat.

- Cały Hogwart wie, że braliśmy udział w walce w czerwcu. I wcale bym się nie zdziwił, gdyby ludzie dowiedzieli się też o tym, że pomogliśmy w uwolnieniu zakładników z dworu Hurrlingtona.

Al zrobił filozoficzną minę.

- Więc ciebie też pokazują palcami?

James uśmiechnął się szatańsko.

- Mnie zawsze pokazywały – i wystawił język. Albus patrzył na niego krytycznie i kręcił głową, ale w głębi serca był zadowolony. Dawno tak nie gadali i pierwszy raz od dawna czuł w końcu, że są braćmi.

- Źle to robisz – oznajmił nagle James, wpatrując się w wędkę Ala. Ten przeczuwając co będzie zaraz, próbował dyskretnie się odsunąć, ale nie zdążył, bo James chwycił za wędkę, by ją lepiej ustawić, więc Albus runął na niego. Gdzieś pomiędzy okładaniem się pięściami, kolejna ryba zaczepiła się na haczyk, ale Potterowie jej nie zauważyli.

                                                                              *

                To samo słońce świeciło ostatniego dnia wakacji nad Hogwartem.

- Dzień dobry!!!

Szedł dalej. Może sobie pójdzie.

- Dzień dobry, panie profesorze!

Draco udawał, że nie słyszy.

- HALOOOOO!!!

- WEASLEY! Czemu się drzesz?!

Dracon zatrzymał i ostrożnie odwrócił do Rose, która w tym momencie miała bardzo zasmuconą minę.

- Chciałam się przywitać!

- Chciałaś… - Draco za wszelką cenę starał się nie złapać za głowę – DZIEŃ DOBRY, WEASLEY – i odwrócił się szybko, by odejść, ale dobrze słyszał, że ten mały potwór ruszył za nim korytarzem.  

- Co się dzieje w Niemczech? – pytała, zrównując się z nim. Dracon zachodził w głowę co to za sytuacja. Córka jego wielkiego wroga, maszeruje za nim i zadaje mu pytania, jakby byli dobrymi przyjaciółmi.

- Zapytaj matki – powiedział przez zaciśnięte zęby – Albo poczytaj gazetę.

Rudzielec pokręcił szybko głową.

- W gazetach są same bzdury, a moja mama jest zajęta – dodała krzywiąc się okropnie.

Draco czuł coraz większe podenerwowanie, które wywoływała w nim tylko ta szurnięta dziewczyna.

- I postanowiłaś najść mnie?! – zapytał z beznadzieją w głosie. Rose uśmiechnęła się szeroko i pokiwała głową.

- Więc co się dzieje w Niemczech?

Draco spojrzał na nią zupełnie skonsternowany.

- Nie do końca wiadomo – wycedził. Nagle zorientował się, że doszedł do swojego gabinetu. Weasley stała krok za nim i najwyraźniej nie zamierzała się odczepić.

- Rozumiem – powiedziała filozoficznie – Myśli pan, że się poddali?

Draco westchnął głęboko. Stwierdził, że jeśli otworzy gabinet, ta nad wyraz irytująca mucha się odczepi. Wyjął różdżkę i stuknął w zamek.

- Myślę, że wciąż walczą. Ale nie ma już większych nadziei dla Niemiec.

I nie czekając na jej reakcję, szybko wszedł i zamknął drzwi. Odetchnął z ulgą.

PUK. PUK. PUK.

Dracon ani drgnął. Pójdzie sobie.

Nie zdążył odsunąć się od drzwi, gdy otworzyły się na oścież, a Weasley wmaszerowała do środka.

- Co to znaczy, że nie ma już większych nadziei? – zapytała jak gdyby nigdy nic. Draco zgrzytnął zębami i przetarł czoło, na którym pojawiły się stróżki potu. Nie było co ukrywać – teraz naprawdę bał się tej małej zmory.

- Weasley, to jest mój gabinet… – powiedział bezsilnie.

Rose zrobiła wielkie oczy.

- A czyj by inny? – zdumiała się, najwyraźniej nie rozumiejąc jego desperacji – To co z tymi Niemcami?

Draco jęknął cicho.

- Rząd upadł. Walczą ostatkiem partyzanckich sił. Pójdziesz sobie?

Rose zrobiła zamyśloną minę.

- Czy Wielka Brytania albo inne kraje nie mogą im pomóc?

- Wielka Brytania i inne kraje mają własne problemy! – ofuknął ją – U nas na przykład panoszy się samozwańczy reformator, który stosuje metody nie lepsze od samego Ankdala. A inne kraje się boją!

Red prychnęła.

- Czego? Że ściągną na siebie Skandynawię? I tak ściągną!

Draco zapomniał na moment, że rozmawia z córką Ronalda Weasley’a, że jej nie znosi i jednocześnie panicznie się jej boi.

- Więc wykorzystują ostatni czas na przygotowania! I nie zapominaj, że wiele krajów po prostu stoi po ich stronie!

Rose milczała przez chwilę, wpatrując się w Dracona spojrzeniem zielonych oczu, które świeciły tak jasno, że ten chętnie by się cofnął, gdyby nie to, że za nim była ściana.

- Trzeba sobie pomagać – oznajmiła obrażonym tonem Rose – No nic! – dodała raźniej – Może jeszcze wszystko się odwróci! – uśmiechnęła się szeroko, a potem pomachała Draconowi i minęła go, żeby wyjść z gabinetu.

                Gdy zamknęły się za nią drzwi, Draco wypuścił głośno powietrze, a potem złapał się za serce. Już myślał, że jest po nim… Odwrócił się jeszcze i zaryglował różdżką drzwi, po czym przyłożył do nich ucho. Nie wróciła, ale Draco i tak nie wyszedł już tego dnia z gabinetu.

                                                                               *

                Hermiona szła przez zamek z zasmuconą miną. Nigdy nie myślała, że to miejsce tak się zmieni. Na dzień przed powrotem reszty uczniów wszystko było przygotowane. Każdego przejścia strzegł teraz auror, na błoniach i wokół bram rozlokowały się oddziały magicznej policji, a połowę zamku (choć odgrodzoną tak, by się nie spotykali), zajmowali teraz dorośli, szukający schronienia. I choć Hermiona wiedziała, jak ważne są te wszystkie środki, ba! Sama część wymyśliła, było jej przykro, że Hogwart musiał się tak zmienić.

                Skręciła za róg na piątym piętrze i stwierdziła, że ktoś czeka pod jej gabinetem. Rozpoznała Norah i rozluźniła się trochę. Już się bała, że znowu jest coś do roboty, a zwyczajnie nie miała już na nic siły. A jej koleżanka trzymała pod pachą butelkę wina w zachęcającym kolorze.

- Powiedz, że i ty musisz się napić! – zawołała z daleka Norah. Hermiona zwęziła usta.

- Coraz bardziej niepokoi mnie to, że ty „musisz” się napić. Ale… to był ciężki dzień – przyznała, zatrzymując się pod swoim gabinetem i wyjmując różdżkę.

                Weszły do środka i Norah wyjęła kieliszki z barku.

- Jutro wracają małe potwory – powiedziała z rezygnacją – Znowu zaczną rozwalać sufity, rzygać po parapetach i wbijać sobie różdżki w oko.

Hermiona patrzyła na nią surowo.

- Nie możesz…

Oczywistą reprymendę przerwało pukanie do drzwi. Wymieniły spojrzenia, a potem Norah ostrożnie odstawiła butelkę i kieliszki do barku, a Hermiona wstała, by otworzyć.

- Profesor McGonagall! – Dyrektorka skinęła jej uprzejmie głową, a potem odsunęła się i Hermiona zobaczyła kogoś jeszcze. Wysoki, ciemnowłosy mężczyzna, którego skądś kojarzyła, uśmiechał się do niej szarmancko.

- Hermiono, to jest Ian Warren – przedstawiła mężczyznę McGonagall – Nasz nowy nauczyciel Obrony Przed Czarną Magią.

- Hermiona Weasley-Granger…

- Dzień dobry!

Zza pleców Hermiony wyłoniła się Norah, ciekawsko przyglądając się nowemu koledze. Profesor McGonagall obrzuciła ją krótkim spojrzeniem, a potem z wyrazem niezainteresowania sytuacją, odwróciła się i odeszła korytarzem.

- Norah Johnson – przedstawiła ją Hermiona.

- Bardzo mi miło – powiedział Warren, patrząc na nie z szerokim uśmiechem.

- Może wina? – zapytała Norah, na co Hermiona miała ochotę zdzielić ją po głowie. Ale Ian uśmiechnął się wdzięcznie.

- Bardzo chętnie!

Hermiona bez entuzjazmu wpuściła nowego kolegę i posyłając Norah oburzone spojrzenie, usiadła znowu w fotelu.

- Więc… Ian – zaczęła wyraźnie zaciekawiona Johnson – Skąd do nas przybywasz?

Warren rozsiadł się wygodnie w innym fotelu i przyjął od Norah kieliszek. Hermiona wciąż przyglądała mu się z mieszaniną denerwującego zainteresowania tym, skąd go kojarzy a niezrozumiałą, podskórną niechęcią.

- Cóż, wobec zagrożenia z dwóch stron, każda para rąk do pracy w Hogwarcie jest cenna. Postanowiłem zgłosić się na to stanowisko, żeby móc jak najlepiej chronić młodych ludzi.

Norah wyglądała na zachwyconą, ale Hermiona skrzywiła się nieznacznie.

- A jakie masz doświadczenie, jeśli mogę zapytać?

Ian uśmiechnął się skromnie.

- Byłem porucznikiem jednostki Czarodziejskiej Armii. Walczyłem…

-… Ze Skandynawią! – wpadła mu w słowo Hermiona, w końcu go sobie przypominając – W czerwcu!

Warren uśmiechnął się, próbując przybrać skromną minę, ale nie do końca mu wyszło. Norah pokraśniała z zachwytu, a Hermiona nie wiedzieć czemu nastroszyła.

- Odebrałeś dowództwo Harry’emu! – mruknęła obrażona. Ian najpierw zmarszczył brwi, nie rozumiejąc co ma na myśli, a potem parsknął śmiechem.

- Pani Weasley… - zaczął grzecznie. Norah zaczęła machać kieliszkiem.

- Mówmy sobie na ty! – zaświergotała, wpatrzona w przystojnego kolegę.

- Zgoda. W takim razie, Hermiono… Nikomu niczego nie odbierałem. Jestem wyższy stopniem niż pan Potter…

Hermiona zmrużyła groźnie oczy. Nawet Norah nieco przygasła.

- Harry jest szefem Biura Aurorów – wycedziła Hermiona – Pokonał tylu czarnoksiężników, że…

- Że jest dobrym aurorem – przerwał jej uprzejmie Warren – Ale armii nigdy nie prowadził, dlatego to ja objąłem dowództwo nad obroną Hogwartu. I przypominam, że zamek przetrwał.

Hermiona zatrzęsła się ze złości.

- Nie dzięki tobie!!! – krzyknęła, prawie oblewając się winem – Skandynawów wywiało, bo…

Zamilkła. Bezsilna złość zagotowała się w niej, kiedy uświadomiła sobie, że nie może powiedzieć czemu właściwie Hogwartczycy wygrali ostatnią bitwę. Posłała tylko Ianowi nieprzyjemne spojrzenie i wbiła się w fotel.

- W każdym razie – powiedziała szybko Norah, żeby rozluźnić atmosferę – cieszymy się, że możemy cię gościć! Reszta nauczycieli Hogwartu jest raczej… stara.

Hermiona miała ochotę złapać się za głowę. Na szczęście w tym momencie znowu rozległo się pukanie do drzwi. Hermiona z ulgą wstała, by otworzyć.

- Neville! – ucieszyła się szczerze.

- Cześć! Słuchaj…

- Oczywiście! – zawołała Hermiona, przybierając poważną minę – Już wychodzę!

Neville zdumiał się, ale Norah i Ian nie widzieli jego twarzy, a Hermiona posłała im przepraszające spojrzenie i zwiała z gabinetu.

- Cóż to było, na Merlina?! – krzyknął Neville, gdy Hermiona trzasnęła własnymi drzwiami. Wzruszyła ramionami naburmuszona.

- Mamy nowego nauczyciela Obrony Przed Czarną Magią – powiedziała kwaśno – Właśnie pije u mnie wino z Norah.

Neville spojrzał na nią z ukosa.

- A jest nim sam Gustav Ankdal, że tak stamtąd wypaliłaś? – zachichotał Neville – Bo ja zamierzałem tylko pożyczyć od ciebie książkę…

- Jest nim Ian Warren – oświadczyła Hermiona, zakładając ręce na piersi – Ma się za superbohatera, prawie obraził Harry’ego i jest irytujący.

Neville przyglądał jej się przez chwilę z uwagą.

- Ale nie założysz żadnego Stowarzyszenia Walki z Ianem Warrenem?

I uchylił się szybko przed jej nadlatującą pięścią.

                                                                                    *

                    Ostatni dzień wakacji Louis zazwyczaj poświęcał szlajaniu się po klifach za Muszelką, albo po prostu błogiemu lenistwu. Ale teraz spędzał lato w swojej szkole, co uświadamiał sobie ze zgrozą i tym razem do wieczora był zajęty jak nigdy. Najpierw musiał pomóc Hagridowi w spędzeniu i zamknięciu reszty zwierząt, które odsyłali do nowego rezerwatu, potem porządkował Wielką Salę, tak by wróciła do swojego normalnego wyglądu, a na koniec szorował jeszcze korytarz na czwartym piętrze, gdzie jakieś kilkulatki rozbiły tuzin butelek śmierdzącego eliksiru, który znalazły Merlin wie gdzie. Wtedy oczywiście okazało się, że część zamku, w której są szukający schronienia goście, nie jest zbyt dobrze zabezpieczona i Louis wraz z innymi musiał pomagać w zamknięciu przejścia.

                    Wracał do Wieży bardzo późno, ledwie powłócząc nogami i soczyście przeklinając. Był koło marmurowych schodów, kiedy ją zobaczył. Dziewczyna, którą widział wiele dni temu nad jeziorem, wymykała się znowu ze szkoły. właściwie nie był nawet pewien, że to ona – widział ją wtedy z dalekiej odległości, ale wydawało mu się, że rozpoznał jej długie, jasnobrązowe włosy, sterczące teraz we wszystkie strony w niedbałym upięciu.

                    Nawet się nie zastanawiał. Gdy dziewczyna zniknęła w Drzwiach Wejściowych, zmienił kierunek i przyspieszył, by ją dogonić.

- Alohomora! – stanął jak wryty, bo drzwi ani drgnęły. Ale jak w takim razie otworzyła je tamta dziewczyna?

- ALOHOMORA! – Nic.

Skonsternowany przyglądał im się uważnie. Nie był zaskoczony tym, że drzwi są dobrze zabezpieczone, ale tym, że dziewczyna, która miała góra siedemnaście lat otworzyła je bez trudu.

Louis wpatrywał się w nie bez ruchu i bił z myślami. Oczywiście, że zna zaklęcia, które mogłyby je otworzyć. Każdy w jego wieku interesował się magią, która nie do końca uchodziła za właściwą i nikt nawet nie nazywał jej jeszcze „czarną”. Ale mimo to przez chwilę wahał się czy jej użyć.

                  Z drugiej strony, w Hogwarcie nudził się jak pies, jeśli nie liczyć kilku prac fizycznych, które mieli ostatnio do wykonania. A ta dziewczyna… Cóż, na pewno nie była nudna.

                  Przyłożył różdżkę do drzwi i wyszeptał kilka słów, a one podskoczyły i otwarły się na oścież. Wyszedł szybko i rozejrzał. Oczywiście. Nie zdziwił się, gdy zobaczył ją zmierzającą nad jezioro. Puścił się biegiem, póki jej nie dogonił.

- Drętwota!

Gdyby nie jego refleks, padłby jak długi. Nie wiedział, kiedy dziewczyna odwróciła się do niego i wycelowała.

- Zawsze tak reagujesz na ludzi? – zapytał ze złością.

                  Nie do końca czekał na odpowiedź, bo zaczął jej się przyglądać. Poza długimi włosami, które właściwie nie były nawet upięte, a ledwo związane gumką tak, że sterczały w każdą stronę, miała niesamowite oczy. Duże, niebieskie, hipnotyzujące. Była chuda, co potęgował fakt, że miała na sobie szeroką, chyba męską bluzę i workowate, podarte na kolanach dżinsy. Louis nigdy nie widział w Hogwarcie takiej dziewczyny. Jej najwyraźniej nie zależało na tym, żeby wyglądać… jakkolwiek.

- Tylko na tych, którzy się za mną skradają! – powiedziała ze złością.

- To ty się skradasz – mruknął z sarkazmem – Jest środek nocy, a ty idziesz nie wiadomo gdzie i strzelasz do niewinnych ludzi!

Dziewczyna przewróciła oczami.

- Na pewno nie jesteś niewinny – mruknęła, przyglądając mu się z ukosa.

- Ty pierwsza użyłaś dość nielegalnych zaklęć, żeby otworzyć Drzwi Wejściowe! – przypomniał jej. Teraz wyglądała na wyraźnie wściekłą.

- Bo ty pewnie powiedziałeś: „Sezamie otwórz się!”?

Louis wyszczerzył zęby.

- Gdzie idziesz?

- Odczep się.

I odwróciła się, by powoli ruszyć przed siebie. Louis szedł za nią.

- Nad jezioro? Co tam wyprawiasz?

- Zejdź mi z oczu.

- Jestem za tobą.

- Odwal się, powiedziałam!

Znowu odwróciła się do niego i wycelowała różdżką. Louis parsknął śmiechem.

- Chcesz się bić?

Kiwnęła ochoczo głową. Co za dziewczyna!

- Powiedz co tam robisz – nakazał jej Louis. Prychnęła.

- Zjeżdżaj stąd! – powiedziała tym samym tonem.

Mierzyli się wzrokiem, aż Louis warknął głucho.

- W porządku! – burknął – Baw się dobrze!

- Będę!

Odwrócili się w tym samym momencie i równym krokiem odmaszerowali każde w swoją stronę. Ale Louis nie przeszedł nawet kilku kroków i obrócił za nią głowę. Mimo, że było już bardzo późno a on był już porządnie zmęczony, gdy wrócił do Wieży Ravenclawu jeszcze długo nie zmrużył oczu.

                                                                             *

                  Peron 9 i ¾ zapełniał się miarowo. Huk, tumult i hałas skrzydeł, który tworzył zawsze klimat tego miejsca, psuli tym razem milczący strażnicy przejścia, którzy nawet nie starali się ukrywać.

                  Jo szła między rodzicami patrząc przed siebie. Nie miała ochoty się rozglądać, ani wypatrywać znajomych twarzy. Mimo wszystko nie była gotowa na radosną paplaninę o wakacjach. Ona nie miała czego opowiadać…

                  Wydawało jej się, że ktoś ją woła i widzi koleżanki z dormitorium, więc przyspieszyła, a Robert i Agatha zrobili to samo.

- Kochanie – zaczął Robert, gdy stanęli pod drzwiami przedziału, do którego właśnie wchodziło pięć osób na raz i cztery prawie wypadły.

- Wiem – powiedziała szybko Jo – Dostałam już milion kazań. To sobie daruj, proszę…

Agatha westchnęła ciężko, a Robert przytulił ją do siebie i długo nie wypuszczał. W końcu on i Agatha ucałowali ją i pomachali, a Jo wsiadła do pociągu, zadowolona, że odbyło się bez łzawego pożegnania.

                    Szła korytarzem nie rozglądając się na boki i szukając miejsca. Przeszła cały pociąg i z zadowoleniem stwierdziła, że znalazła zupełnie pusty przedział. Wciągnęła kufer i lewitowała go na półkę, a później spojrzała ze strachem na drzwi. A jeśli ktoś zechce wejść? Nie chce z nikim rozmawiać… Nie chce nawet znosić współczującego spojrzenia Jamesa ani Jessiego.

- Colloportus! – krzyknęła z paniką. Zasłoniła jeszcze kotary na drzwiach i usiadła, obejmując się ciasno rękami.

                 Miała tylko nadzieję, że nikt jej tu nie znajdzie.