Rozdział XL

Kochani, w pierwszy dzień Nowego Roku życzę Wam, by był tak wyjątkowo wyjątkowy jak ten tutaj dzień w Hogwarcie J

Koniec!

Powiedziałbyś, że magia to sprawiła, choć inny rzekłby, że to kapryśne przeznaczenie. Jedna godzina, którą później będą długo wspominać, zmieniła życie ich wszystkich.

Zegar wybił dziewiątą, gdy Jo Carter weszła na schody, jadące do Wieży Gryffindoru, żeby spotkać się z Jamesem. W tej samej chwili Rose schodziła do lochów, prowadząc Franka.

- Jest i moja najlepsza przyjaciółka! – zadrwił Scorpius, który czekał na nią oparty o ścianę, z rękami w kieszeni. Rose uśmiechnęła się szeroko.

- Otóż to! – burknęła. Nagle dotarło do niej, jaką głupotę ostatnio palnęła i nie mogła dziwić się temu, że Scorpius był tak wściekły. 

              W dodatku w tym momencie wyglądał tak pociągająco i seksownie, w czarnej koszuli, z rozpiętym ostatnim guzikiem, że nie potrafiła sobie przypomnieć, który czart ją podkusił, by proponować mu przyjaźń.

- Chodźmy na spacer! – powiedziała, nim zdołała się powstrzymać. Brwi Scora podjechały do góry.

- Co?

Red wzruszyła ramionami.

- Przyjaźnimy się. Przyjaciele chodzą razem na spacery.

Scorpius parsknął głośnym śmiechem, badając ją wzrokiem. Szczerze mówiąc, pożerając ją nim…

- W porządku! – zgodził się, odbijając się od ściany. Podszedł do niej i wyjął jej z dłoni smycz Franka, a potem kurtuazyjnie przepuścił ją przodem.

- A więc, moja droga przyjaciółko – zaczął, gdy wyszli z lochów – Co u ciebie?

Rose zaśmiała się melodyjnie.

- Wyśmienicie! Dostałam „Wybitny” z Zielarstwa!

Scorpius przewrócił oczami, ale gdy się odezwał brzmiał nad wyraz grzecznie.

- To dlatego, że Longbottom jest kolegą twoich starych… Ale cieszę się z tego niezmiernie! – dodał głosem ociekającym słodyczą. Rose przygryzła wargi, żeby nie wybuchnąć śmiechem.

- A co u ciebie? – zapytała teatralnie miłym tonem. Zeszli ze schodów i ruszyli długim korytarzem pierwszego piętra.

- Doskonale – odparł Scor – Zgłoszono mnie do konkursu na syntezę magii w dziedzinie Eliksirów i Transmutacji!

Rose klasnęła w ręce.

- Świetny wybór! Na pewno nie było nikogo lepszego niż syn nauczyciela jednej z dziedzin! – i posłała mu promienny uśmiech.

- Wybrała mnie twoja szanowna mamusia – odpowiedział i uśmiechnął się tak samo. Rose śmiała się już tak, że łzy napłynęły jej do oczu.

- Nikt natomiast nie wie kto wybrał Scarlett – stwierdziła, ciut poważniej – Jest niezła, ale nie tak jak JA.

Scorpius pokiwał głową.

- Oczywiście, jesteś najlepsza we wszystkim, moja przyjaciółko!

Rose zrobiła skromną minę.

- Ale twój ojciec nienawidzi mojego, więc wybrał ją!

- Z pewnością – stwierdził głośno Malfoy – Z pewnością!

Prawie płakali ze śmiechu, przyglądając się sobie z niczym innym jak tęsknotą. Jak im tego brakowało! Jak bardzo chcieli znowu ukryć się w którymś z tajnych przejść… Rose zwolniła.

- Wiesz, przyjacielu – mruknęła trochę poważniej – Tak się zastanawiam jakie są właściwie zasady naszej przyjaźni. 

Scor też zwolnił. Frank obrócił się w ich kierunku i zaszczekał głośno, niezadowolony, z ich tempa.

- Myślę… - zaczął Scorpius, a Rose przysunęła się do niego – Myślę, że…

Nie dokończył. Chwyciła go za koszulę, która w tym momencie kusiła ją niesamowicie. Przyciągnęła go do siebie i zaciągnęła jego zapachem. Scorpius wypuścił smycz Franka i położył ręce na jej biodrach. Powoli przesuwali się w kierunku najbliższej ściany. Kiedy plecy Rose napotkały opór, Scor pochylił się nad nią nisko.

- Przyjaciele często na przykład dotykają się nawzajem… - stwierdził zachrypłym głosem. Rose zaśmiała się lubieżnie.

- A czy robią… tak? – przyciągnęła go jeszcze bliżej i pocałowała w szyję, znacząc na niej mokry ślad, aż cały zdrętwiał.

- Zdecydowanie – mruknął, napiętym głosem – Albo tak…

Teraz on pochylił się nad jej obojczykiem i odsunął sobie jej bluzkę, tak by móc pocałować kawałek jej skóry. Red czuła prądy w ciele i miała wrażenie, że przestaje myśleć.

- A ty się nie chciałeś przyjaźnić… - mruknęła tylko, przymykając oczy z rozkoszy. Scorpius zawył śmiechem i podniósł głowę, spotykając się z nią na poziomie jej ust.

- Mój błąd – szepnął, z wargami na cal od niej. Rose przyciągnęła go niecierpliwie, ale gdy ich usta się połączyły, dobiegł ich podrywający dźwięk, który niósł się echem z końca korytarza.

- Pies nam zwiał! – burknął Scor, odsuwając się od Red. Ta pokręciła teatralnie głową.

- Nie rozumie jak ważne jest przyjaźnienie się dokładnie… - mruknęła sama do siebie, gdy Scorpius pociągnął ją za rękę do miejsca, z którego dobiegało irytujące szczekanie.

                                                                            *

                Jo przeskakiwała parę stopni na raz. Serce tłukło się po jej klatce jak oszalałe, ale nie zwolniła, nim zatrzymała się przed portretem Grubej Damy. Drżąc na całym ciele wypowiedziała cicho hasło.

                Mniej więcej w tej samej chwili Louis wchodził do Wieży Ravenclawu. Był cały przemoczony, zmarznięty i głodny, bo ostatnie godziny spędził błąkając się po błoniach, w nadziei, że spotka Leander, której nie widział nigdzie od dwóch dni. Pierwszą rzeczą, którą zobaczył, gdy przekroczył próg salonu była Grace, odrabiająca pracę domową w fotelu przed kominkiem. Coś zakłuło go w piersi, ale minęła długa chwila, nim uświadomił sobie, że było to jego sumienie.

                Nie mógł tak dłużej. Włóczy się po błoniach, w deszczu i zimnie, tylko po to, by spojrzeć na Leah. A Grace na to nie zasługiwała.

- Lou! – zawołała zdumiona jego widokiem – Gdzie byłeś?! Czemu tak wyglądasz?

Louis przyciągnął sobie najbliższe krzesło i opadł na nie, siadając twarzą do Grace. Miał tak smutne oczy, że od razu wszystkiego się domyśliła. Nie musiała nawet czekać, aż powie:

- Jest ktoś. Czuję się jak świnia, i wiem, że nią jestem, ale jest ktoś, Grace…

Krukonka zaczekała aż wróci jej oddech. Dopiero, gdy była pewna, że głos jej nie zadrży odezwała się:

- Leah Leander… - zaśpiewała z obrzydzeniem – Dobra jest?

 Louis przymknął oczy.

- To nie tak... Wiesz, że nigdy bym cię nie zdradził.

Grace zaśmiała się paskudnie.

- Ależ nie wiem! Wiem tylko, że to dziwadło ukradło ci rozum! I zastanawiam się w jaki sposób – kontynuowała najbardziej złośliwym tonem, na jaki było ją stać – Jesteś zbyt dobry w czarach, by coś na ciebie rzuciła, więc pozostaje tylko jedno… Ile razy ci dała?

Louis spojrzał na nią surowo.

- Grace, wiem, że jesteś wściekła, ale uspokój się! Nic między nami nie zaszło. Po prostu ciągle o niej myślę…

Jak bardzo nie znał kobiet… Biedny Louis nie miał zielonego pojęcia, że mniejszą krzywdę wyrządziłby swojej dziewczynie, gdyby ją zdradził fizycznie, niż gdy siedział naprzeciw niej i opowiadał o swoim uczuciu do Leander.

- No i tego, widzisz, nie rozumiem! – warknęła Grace – Wydajesz się normalnym człowiekiem. Normalni ludzie nie myślą o takich pokręconych dziwadłach jak ta szmata!

Louis zaczynał tracić cierpliwość.

- Po raz kolejny powtarzam, że do niczego między nami nie doszło, więc może byś przestała jej ubliżać?

Grace tyle wystarczyło. Zerwała się z fotela, tak, że wiele głów obróciło się w jej kierunku, ale nie zwracała na nikogo uwagi.

- JA jej ubliżam?! Ta dziwka dopiero się dowie, co to znaczy…

Louis nie dał jej dokończył. Zerwał się ze swojego miejsca i chwycił ją za nadgarstek.

- Grace, opanuj się! – syknął, bo ludzie w pokoju zaczęli pokazywać ich palcami – Leah mnie nie chce! Nawet na mnie nie patrzy. Nie wyżywaj się na niej!

- Nie chce cię? – powtórzyła jadowicie Grace – To może zatrzep portfelem, na pewno przybiegnie!

Louis nie zrozumiał tego zdania, ale nie zastanawiał się nad nim.

- JA tu jestem winien – powiedział, wciąż trzymając jej dłoń – Zachorowałem na nią, Grace. I bycie z tobą to oszustwo.

Puścił ją i zamierzał odejść, ale mu nie pozwoliła.

- TAK tego nie załatwisz! – krzyknęła, a w Pokoju Wspólnym rozległy się pojedyncze chichoty. Louis spojrzał na nią sfrustrowany – Popełniłeś wielki błąd. Przekonasz się o tym!

Minęła go, wbiegając na schody do swojego dormitorium, a Louis nie ruszał się z miejsca. Kiedy jego życie zaczęło przypominać dramat, pisany przez wariata?

                                                                            *

                Jo przelazła przez dziurę w portrecie i rozejrzała się po Pokoju Wspólnym. Nigdzie go jednak nie zauważyła i na moment zawahała się. Może powinna wracać do dormitorium i o wszystkim zapomnieć? Spokojne życie, to dobre ży… Był. Siedział przed kominkiem i rozmawiał o czymś z szukającą drużyny Gryfonów.

                Wypatrzyła Jessiego i podeszła do niego szybko.

- Cześć, mała! – zawołała w wyjątkowo dobrym humorze, ale nie miała teraz czasu, by to analizować.

- Cześć. Możesz coś dla mnie zrobić?

Jesse uniósł brwi.

- Powiedz Jamesowi, żeby zaczekał na mnie w pustym dormitorium.

Jesse przyglądał jej się przez chwilę. Wyglądał jakby chciał coś powiedzieć, ale chyba zmienił zdanie i skinął tylko głową. Jo obserwowała jak podchodzi do Jamesa. Ten trochę się zdumiał, po pierwszym zdaniu ale przytaknął i powoli ruszył po schodach do dormitorium, w którym tak dawno temu Jo opatrywała go, gdy dał się za nią pobić.

                W tym samym momencie Albus wracał z biblioteki. Tylko tu jeszcze znajdywał względny spokój, którego nawet nowy on potrzebował. Był już na korytarzu w Wieży Ravenclawu, gdy usłyszał za sobą szybkie kroki.

- Al! – odwrócił się szybko. Clair, jego koleżanka z klasy i drugi prefekt na jego roku biegła w jego stronę – Właśnie cię szukałam!

- Co się stało? – zapytał natychmiast. Clair zatrzymała się, z trudem łapiąc oddech. Wyglądała na poważnie przestraszoną.

- Scarlett… - powiedziała, a Al poczuł, że robi mu się gorąco – Miała wypadek!

Miał wrażenie, że grunt usuwa mu się spod stóp.

- Gdzie jest? – zapytał takim głosem, że Clair wyraźnie się przeraziła.

- W skrzydle… Jest cała połamana.

Albus nie pytał już o nic. Zerwał się z miejsca i puścił biegiem. Kiedy stanął przed drzwiami szpitala, kłuło go w klatce i nie mógł złapać tchu, ale nie przejmował się tym. Bezceremonialnie pchnął drzwi i wpadł do środka.

                To co zobaczył śniło mu się przez wiele następnych nocy. Scarlett leżała na łóżku, trzymana przez jakiegoś wysokiego Ślizgona, a pielęgniarka próbowała ją unieruchomić za pomocą różdżki. Było to potrzebne, bo całe ciało Scarlett drgało konwulsyjnie, najpewniej z powodu silnego bólu. Jej ręce i twarz były potwornie zadrapane, prawa noga sterczała pod dziwnym kątem, a ona sama ledwo przytomnie patrzyła przed siebie.

- SCAR!!! – ryknął Albus i rzucił się w jej kierunku. Ślizgon i pani Vurtage prawie podskoczyli, a Scarlett próbowała odwrócić się w jego stronę, ale nie była w stanie.

- Panie Potter, proszę stąd wyjść! – zawołała pielęgniarka. Al nie zwracał na nią uwagi. Dopadł do łóżka Scarlett, trącając Ślizgona, którego obecności nadal nie pojmował.

- Co się stało?! – zawołał rozkazującym tonem, bojąc się dotknąć Scarlett, która patrzyła na niego pozbawionym wyrazu wzrokiem.

- Panie Potter, naprawdę nie wiem co pan tu robi! – zirytowała się pielęgniarka.

- Jestem jej przyjacielem. I prefektem Ravenclawu! – dodał, bo wpadło mu to nagle do głowy. I całe szczęście, bo Vurtage zagryzła wargi, ale przestała już protestować przeciw jego obecności. Zamiast tego wróciła do badania Scarlett, a milczący Ślizgon wciąż trzymał ją za ramiona.

- Pan Edwards przyniósł ją tu dziesięć minut temu. Ma połamane…

Ale Albus nie dowiedział się jeszcze co dolega Scarlett, bo w tym momencie chwycił Ślizgona za kołnierz koszuli i postawił na nogi, a potem nie zważając na protesty pani Vurtage, ani ciche pojękiwanie Scarlett, rzucił nim o ścianę.

- Odbiło ci, Potter?! – ryknął Edwards. Ale Albus już się nie kontrolował i znowu miał zamiar się na niego rzucić, ale w tym momencie błysnęło i odrzuciło go do tyłu.

- CO TY WYPRAWIASZ, POTTER?! – darła się pielęgniarka, tylko lekko opuszczając różdżkę – POWIEDZIAŁAM, ŻE PAN EDWARDS JĄ TU PRZYNIÓSŁ, NIE, ŻE JĄ DOPROWADZIŁ DO TAKIEGO STANU!

Al podniósł się z ziemi i otrzepał, w ogóle nie zmieszany.

- Okej – powiedział ugodowo i znowu zbliżył się do łóżka Scarlett, która, choć nie mogła mówić, wpatrywała się w niego w najwyższym zdumieniu.

- WON! – ryknęła pielęgniarka, widząc, że Albus podchodzi do chorej – Nie chcę cię tu widzieć, Potter!

Albus tylko pokręcił głową.

- Myślałem, że to on, tak?! – warknął, zatrzymując się tak, by Ślizgon nie mógł zbliżyć się do Scarlett – Będę już grzeczny. I nie wyjdę – oznajmił sucho, widząc, że Vurtage znowu otwiera usta.

- Ravenclaw traci czterdzieści punktów. I powiadomię o wszystkim profesor Vector!

- Nie mogę się doczekać – prychnął Al, wpatrując się w Scarlett – A teraz niech pani się nią zajmie!

Pielęgniarka wyglądała, jakby zamierzała mu przyłożyć, ale twarz Scarlett robiła się coraz bledsza, więc zrezygnowała z tego i po raz kolejny szarpnęła różdżką.

- Trzeba ją przytrzymać – powiedziała chłodno. Edwards poruszył się, jakby zależało mu, by pomóc, ale Albus był szybszy i znowu zagrodził mu drogę.

- Gdzie? – zapytał natychmiast. Pielęgniarka bez słowa pokazała mu, by chwycił Scarlett za ramiona i pospiesznie to zrobił. W ciszy zaczęła jeździć różdżką wzdłuż całego jej ciała. Gdy skończyła miała niewesołą minę.

- Jest cała połamana – powiedziała smutnym głosem, zapominając, że jest wściekła na Albusa – Ma trzynaście pogruchotanych kości, obdarcia i stłuczenia. I coś niedobrego dzieje się z jej płucami, dlatego nie może mówić… Może pan ją puścić, panie Potter.

Albus ani drgnął. Wciąż obejmując Scarlett, jakby od tego zależało jej życie, odwrócił się w kierunku Ślizgona.

- Gdzie ją znalazłeś?

- Na pierwszym piętrze – powiedział obrażonym głosem, w ogóle na niego nie patrząc – Koło schodów.

Al obrócił się znowu do niej i wbił w nią palące spojrzenie. Scarlett ledwo widziała na oczy, ale teraz pojawiły się w nich łzy. Albus przytulił ją do siebie mocniej, ale sekundę później, pielęgniarka odepchnęła go niezbyt delikatnie.

- Muszę się zająć jej płucami! – oznajmiła.

Al tym razem posłusznie odsunął się na kilka kroków. Zerknął na Ślizgona.

- Chyba nie jesteś tu już potrzebny – powiedział chłodno. Edwards zmiażdżył go wzrokiem.

- Chcę wiedzieć czy wydobrzeje.

- Wydobrzeje – powiedział natychmiast Albus – A jeśli nie jesteś lekarzem, to zabierasz tylko tlen!

Pani Vurtage pokręciła tylko głową, pochylona nad Scarlett, a Ślizgon wychylił się tak, by znaleźć się w zasięgu jej wzroku.

- Mam nadzieję, że wszystko będzie dobrze – powiedział, posłał jeszcze Albusowi nieprzyjemne spojrzenie i wyszedł.

Pielęgniarka podniosła się i odsunęła na krok od łóżka Scarlett. Ta wyglądała, jakby się krztusiła, ale chwilę później zaczęła kaszleć, a w końcu odetchnęła głęboko.

- Możesz mówić? – zapytała Vurtage. Scarlett bardzo powoli kiwnęła głową.

- Chyba tak… - wychrypiała tak słabym głosem, że Albusa zapiekło w piersi. Vurtage kiwnęła głową.

- Przygotuję ci eliksir na gardło, a potem zajmę się złamaniami. Wytrzymaj jeszcze chwilę. ANI MI SIĘ WAŻ! – warknęła, gdy Albus zrobił krok w stronę jej łóżka, chcąc znowu jej dotknąć.

- Trzynaście złamań! – zawołała ze zgrozą. Odeszła, a Al przykucnął koło łóżka Scarlett.

- Nic nie mów! – powiedział szybko, widząc, że próbuje się odezwać, co sprawiało jej wielki ból.

Pielęgniarka wróciła chwilę później, niosąc kufel parującego płynu i stos bandaży i temblaków. Albus bez słowa przyglądał się jak ją opatruje, zaciskając dłonie w pięści. Gdy Vurtage musiała rozebrać Scarlett, grzecznie wyszedł za parawan i przytrzymał się najbliższego stołka. Nigdy by nie pomyślał, że taki widok prawie złamie mu serce… A teraz… Oddałby wszystko, żeby tam leżeć zamiast niej.

- To wszystko – usłyszał głos Vurtage, i uznał, że może wrócić. Prawie padł na jej widok. Obydwie ręce i połowę tułowia miała w bandażach, a prawa noga była unieruchomiona w gipsie.

- Wieczorem dostaniesz Szkiele Wzro – powiedziała jeszcze pielęgniarka, wsuwając różdżkę do kieszeni – Jutro, najdalej za dwa dni twoje kości będą jak nowe, ale masz tyle obrażeń, że poleżysz tu do świąt – W oczach Scarlett znowu stanęły łzy i Albus ruszył do niej prędko – Jest po dziewiątej! – ofuknęła go pani Vurtage – Proszę wracać do swojej wieży, panie Potter!

Albus nawet na nią nie spojrzał. Przyciągnął sobie krzesło i usiadł koło Scarlett, delikatnie kładąc jej dłoń na ramieniu.

- Może mi pani odebrać jeszcze tysiąc punktów i pójść po dyrektorkę. Nie ruszę się stąd.

Pielęgniarka przyglądała mu się z niesmakiem, pokręciła głową, ale w końcu odeszła mamrocząc coś pod nosem. Albus wpatrywał się w Scarlett, gładząc ją po zabandażowanym ramieniu.

- Co się stało? – zapytał, bo czuł, że za chwilę eksploduje, jeśli się tego nie dowie. Scarlett znowu odchrząknęła, ale gdy się odezwała, jej głos brzmiał o wiele lepiej.

- Spadłam.

- Skąd?!

- Z ósmego piętra.

Albus wypuścił z siebie powietrze tak głośno, że zamieniło się prawie w krzyk.

- Jak… jak… ale… JAK?!

W oczach Scarlett znowu stanęły łzy.

- Ktoś mnie zrzucił.

W Alu zawrzała krew.

- Kto? – wycedził przez zaciśnięte zęby. Scarlett pokręciła głową.

- Nie mam pojęcia, Al. Szłam na skróty na Wieżę Astronomiczną, bo posiałam gdzieś swój podręcznik do Astronomii. Myślałam, że może tam go zostawiłam… Kiedy przechodziłam jakimś ukrytym przejściem zobaczyłam dwie dziewczyny. Strasznie się o coś kłóciły. Kiedy mnie zobaczyły zrobiło mi się ciemno przed oczami, a potem odrzuciło mnie do balustrady, przeleciałam przez nią i… spadłam na sam dół.

W żołądku Ala utworzyło się coś, co bardzo chciało wydostać się na zewnątrz.

- Kto to był? – zapytał tonem tak lodowatym, że nawet Scarlett się przeraziła.

- Nie wiem – powiedziała ze smutkiem – Tam było potwornie ciemno, nie widziałam twarzy. Miały długie włosy, tyle pamiętam.

- A głosy?!

- Nie rozpoznałam ich, kłóciły się…

Al miał jeszcze tysiąc pytań, ale w tym momencie z oczu Scarlett popłynęła łza, a jego serce rozdarło się na pół.

- Nie płacz – poprosił szybko, dotykając jej policzka i wycierając łzę – Błagam, nie płacz.

Scarlett zagryzła wargi, ale wyglądała okropnie. Albusowi wydawało się, że zaraz zwariuje. Podniósł się z krzesła i oparł o wolną część jej łóżka, obejmując ją ramieniem. Drugą ręką głaskał ją po twarzy.

- Mogę z tobą zostać? – zapytał cicho.

Scarlett pociągnęła nosem.

- Chciałam cię o to poprosić…

Albus zaśmiał się ponuro i pocałował ją w czubek głowy. Ułożył się trochę wygodniej i zamknął ją w uścisku, z którego ani Vurtage ani wszyscy diabli by jej teraz nie wyrwali.

                                                                          *

                James wszedł do opuszczonego dormitorium z nienajlepszym przeczuciem. Od jakiegoś czasu w ogóle nie rozmawiał z Jo, a teraz prosiła by tu na nią zaczekał. O co mogło jej chodzić? Może ma nowe powody, by się z nim nie spotykać? Tak, na pewno przyniesie mu zwój pergaminu na temat: „Ile osób by zginęło, gdyby Jo i James byli razem”.

                Trochę zdenerwowany przeciął cały pokój i obrócił się w stronę drzwi z oczekiwaniem. Na szczęście nie musiał długo czekać. Otworzyły się lekko i stanęła w nich Jo. Miała rozpuszczone włosy, białą koszulę, w której wyglądała nad wyraz niewinnie i minę, która wyrażała w tej chwili chyba z tysiąc emocji. Nie powiedziała ani słowa, tylko zamknęła za sobą drzwi i stanęła w sporej odległości od niego, wyprostowana, patrząc na niego trochę butnie i zadziornie, a jednocześnie z takim uczuciem, jakiego chyba jeszcze u niej nie widział.

                Chciał coś powiedzieć, ale w jej wzroku było coś takiego, że wolał milczeć i czekać. Wzrok Jo stał się nagle trochę płochliwy, gdy odbiła się od miejsca i zrobiła jeszcze kilka kroków. James przypatrywał się jej zafascynowany, kompletnie nie rozumiejąc co Carter zamierza. Ona tymczasem szła powoli w jego stronę, aż zatrzymała się na odległość pary trampek. Jamesowi z jakiegoś powodu zaschło nagle w ustach i poczuł jak po jego ciele rozlewa się paląca tęsknota. Jego serce, całe jego ciało wyrywało się do niej. Ale już nie musiał czekać.

                Jo zrobiła jeszcze jeden krok i uśmiechnęła się przepraszająco. A potem stanęła na palcach i położyła obydwie dłonie na jego twarzy, ciągnąc ją delikatnie w swoją stronę. James zamarł. Tyle na to czekał, tyle razy o tym marzył...

 Gdy ich twarze były na cal od siebie, miała wrażenie, że za chwilę zwariuje. Ale to był kres odwagi Jo. Nagle poczuła się głupio i nie wiedziała co ma robić dalej.

                James uśmiechnął się z zachwytem i splótł ręce za jej plecami, tak, że prawie straciła równowagę. Ich usta zetknęły się ze sobą.

                Poruszył nimi. Pocałował ją z całą swoją miłością, która przez ponad rok nie mogła znaleźć ujścia, aż do tej chwili. Miód i kukurydza wypełniły mu nozdrza, a słodki smak rozpuścił się na jego wargach. Na Merlina, jak ona smakowała! Był pewien, że już się od niej nie oderwie.

                Serce Jo podjechało pod samo gardło, gdy James coraz szybciej ssał jej wargi i pieścił językiem kąciki jej ust. Bezwiednie zdjęła dłonie z jego twarzy i położyła je na jego twardej klatce. James wzmocnił uścisk i gdyby miał włączone myślenie zdałby sobie sprawę z tego, że dodatkowo pozbawia ją tchu, ale w tym momencie żadne z nich nie zwracało na to uwagi.

                I dopiero, gdy skończył im się tlen, Jo szarpnęła lekko głowę, a potem szybko schowała twarz w jego szyi. James wciąż oszołomiony, zaśmiał się głośno nad jej nagłym zawstydzeniem. Odchrząknął, i nie zwalniając uścisku ani na cal, powiedział:

- Cześć, Carter!

- Cześć, James – burknęła, z twarzą wciąż ukrytą w zagłębieniu między jego szyją a twarzą, więc jej głos dochodził jakby z sąsiedniego pokoju.

- Podoba mi się twoje nowe powitanie!

- Mi też… - wyjąkała, a gdy James zerknął w dół, zauważył, że jej cały policzek jest soczyście czerwony. Zaśmiał się radośnie i jedną ręką przesunął w górę, chwytając ją za podbródek i delikatnie podnosząc do góry, tak by mógł na nią spojrzeć.

Jo wyglądała, jakby przeżyła właśnie najpiękniejszy moment swojego życia. Albo najbardziej zawstydzający. Jedno z dwóch…

- A więc koniec? – zapytał surowo James. Jo zrobiła zdumioną minę.

- Raczej odwrotnie… - mruknęła bardzo cicho. James pokręcił głową.

- Koniec twoich durnych teorii, wykręcania się i niechodzenia ze mną?

Jo parsknęła śmiechem.

- Koniec! – bąknęła, znowu przytulając się do jego torsu. James jednak nie odpuszczał i po raz kolejny podniósł jej podbródek.

- Co z Alem?

- Ma swoje życie, a my mamy swoje – wyśpiewała Jo, jakby nauczyła się tego jak wiersza. James pokiwał głową w wyrazie łaskawej aprobaty.

- Okej, możesz wracać – powiedział wskazując na swoją pierś. Jo znowu się roześmiała, a potem wtuliła w niego ufnie.

- Och, nie, zapomniałem! – zawołał teatralnie James i po raz trzeci przyciągnął do siebie jej twarz. Jo zrobiła zdumioną minę.

                James ponownie splótł ręce za jej plecami i wpatrując się w jej oczy znowu wpił się w jej usta w długim, słodkim pocałunku.

Kilka słów na koniec; mam nadzieję, że przynajmniej w jakimś stopniu każdy z Was jest usatysfakcjonowany! Długo czekałam na ten rozdział i cieszę się, że mogłam go oddać w takim dniu! Tym postem żegnam się jednak z Wami na jakiś czas, ponieważ w moim życiu bardzo dużo się teraz dzieje i muszę się temu w pełni poświęcić. Dlatego na następny rozdział trzeba będzie trochę poczekać (stąd tempo ostatnich postów). Ale zostawiam Hogwart w dobrym stanie, a całą bandę z owocnymi planami na przyszłość! J Papa :*