XLIII

Mam strasznie dużo nauki, więc... napisałam rozdział :P

Dwie prośby - 1) jak ktoś chce mnie poprawiać niech się upewni, że zna zasady gramatyki i ortografii:p Jeżeli kogoś rażą dwie literówki na 16 stron (których nie jestem w stanie wyłapać), niech nie czyta :p

Dobra przestaję być wredna. 2 prośba - jako fanka ankiet, zrobiłam następną - zaznaczcie proszę swój wiek - obiecuję na nic to nie wpłynie (i tak będzie trochę seksu :P), a mnie to bardzo ciekawi!

Ok, już możecie poczytać :)

Co. Ja. Tu. Robię. Potter?

                Było jeszcze dwa dni do świąt, ale niektórzy w Hogwarcie zdążyli już wprowadzić się w odpowiedni nastrój.

ŁUP. ŁUP. ŁUP.

Hermiona zerwała się na równe nogi, gdy drzwi jej gabinetu prawie wyleciały z zawiasów. Mocno zdumiona otworzyła je i natychmiast cofnęła się przed chmurą powalającego zapachu skrzaciego wina.

- MALFOY! – ryknęła, stając na baczność – To dlatego nie pojawiłeś się na zajęciach z naszymi dziećmi?!

Na wzmiankę o Scorpiusie i Rose, Draco zrobił minę jakby zamierzał się rozpłakać, a potem minął Hermionę i bezceremonialnie wszedł do środka.

- Malfoy, przychodzenie do mojego gabinetu pod wpływem…

- Nasze dzieci się spotykają!!! – ryknął, zatrzymując się na środku gabinetu. Hermiona zamarła. Patrzyła na niego bojąc się o cokolwiek zapytać, i zapominając, że stoi w otwartych drzwiach.

- Scorpius i twoja córka mają się ku sobie!

Hermiona mimo całej grozy sytuacji, nie mogła się powstrzymać przed buchnięciem śmiechem.

- „Mają się ku sobie”? – powtórzyła z drwiną – Co ty, Draco – stuletnia przyzwoitka?

Malfoy wrzasnął gniewnie, wpatrując się w nią z rządzą mordu, co przywróciło ją do porządku. Zamknęła za sobą drzwi i oparła o nie, patrząc na niego ze strachem.

- Jesteś pewien? – zapytała krzywiąc się malowniczo.

- Jak tego, że twój mąż jest rudy!

Hermiona posłała mu lodowate spojrzenie.

- Cóż, w takim razie pozostaje nam tylko jedno – powiedziała grobowym tonem i odbiła się od drzwi. Draco rozszerzył oczy, obserwując jak wyciąga różdżkę i podchodzi do barku.

- Porwiemy ich i zamkniemy w wieży? – zapytał z mieszaniną strachu i nadziei w głosie. Hermiona spojrzała na niego jak na debila.

- Nie – powiedziała z rezygnacją, otwierając barek i grzebiąc w nim – Napijemy się.

I wyjęła pękatą butlę wina, a potem z takim samym przerażeniem w oczach, jakie odbijało się w źrenicach Malfoya, ruszyła w jego kierunku. 

                                                                             *

                Dwanaście choinek błyszczało w Wielkiej Sali, Irytek nauczył się nowych kolęd z jeszcze większą ilością przekleństw, a Norah Johnson rozdawała jakby mniej szlabanów niż zwykle. Święta było czuć na każdym kroku.

                Większość uczniów już nie mogła doczekać się przerwy, ale był jeden, którego Boże Narodzenie wyraźnie martwiło.

- Nie wiem, Scar, to chyba zły pomysł… – mówił Al do Scarlett na dwa dni przed feriami, leżąc na jej łóżku, podczas gdy ona rozciągała się przy oknie. Po tych słowach odwróciła się w jego stronę z niezadowoloną miną.

- To zły pomysł jechać do domu na święta?! – warknęła, ale gdy Al przeciągnął się, napinając mięśnie, na moment straciła wątek.

- Tu masz najlepsze warunki do leczenia – stwierdził – A w domu nie wiadomo co może się stać.

- Nic się nie stanie! – zawołała na skraju histerii, bo doprowadzał ją do szału swoją troską – Jestem już zdrowa, muszę tylko ćwiczyć, żeby wrócić do formy!

Al przyglądał jej się przez chwilę, a potem bez słowa zerwał się z łóżka i skierował w jej stronę.

- Teraz to ty musisz wrócić do leżenia!

I gdy tylko nabrała powietrza, by się z nim pokłócić, wykorzystał moment, pochylił się i delikatnie chwycił ją w pasie, a potem przeniósł w kierunku łóżka.

- Jesteś nawiedzony, Potter! – darła się Scarlett, ale jednocześnie głośno się śmiała co zepsuło przekaz.

                Do wieczora zdążyli pokłócić się jeszcze ze trzy razy, aż w końcu pani Vurtage, która wyglądała jakby nie marzyła o niczym innym jak wyjściu Scarlett (albo Albusa) ze szpitala, oznajmiła, że wyjazd do domu jest dla niej wręcz wskazany. Rodzice Scarlett zjawili się więc następnego dnia rano i pomogli córce spakować się i zejść do gabinetu profesor McGonagall, która zgodziła się użyczyć im swojego kominka. Al postanowił tym razem nie przeszkadzać, i grzecznie poszedł na ostatnie lekcje przed świętami. Trzeba jednak przyznać, że nie spożytkował ich zbyt dobrze, bo z jakiegoś powodu przez większość czasu rozpamiętywał pożegnanie ze Scarlett z poprzedniego wieczoru.

- Idź już, Al, jesteś padnięty – mówiła, patrząc na niego ciepło. Miał wrażenie, że coś w nim rośnie. To przecież on powinien troszczyć się o nią, a to ona się martwi…

- Jeszcze chwilę – mruknął zaspany do jej łokcia, koło którego leżał.

- Al, powinieneś się położyć – powiedziała twardo – jest po jedenastej. Twoja zmiana pewnie już jest!

Głowa Albusa podniosła się z prędkością światła. Scarlett prychnęła.

- Masz mnie za naiwną? Wiem, że mnie pilnujecie!

Al był tak zdumiony, że zapomniał języka w gębie.

- I normalnie pewnie byłabym zła za to – dodała poważniej Scarlett – ale… jestem wam bardzo wdzięczna. Od wypadku boję się być sama. Dziękuję ci.

Albus przełknął ślinę. Te jej oczy zawsze były takie duże i błyszczące? Podniósł się z krzesła i usiadł koło niej.

- Boisz się? – zapytał, z dziwnym uczuciem, jakby rósł w nim balon powietrza. Scarlett kiwnęła głową.

- Nie jestem Jo Carter! – zaśmiała się nerwowo – Zrzucające ze schodów psychopatki przyprawiają mnie o dreszcze i to bynajmniej nie emocji…

Al puścił mimo uszu uwagę o Jo. Było mu dziwnie ciepło.

- Wiesz, że…

- Wiem – przerwała mu szybko – Jesteś najlepszym przyjacielem pod słońcem, Al.

A potem podniosła się i przyciągnęła go do siebie, by pocałować w policzek.

- A teraz już idź, dobranoc! I wesołych świąt!

Do Albusa nagle dotarło, że nie zobaczą się przez jakiś czas. Nie miał ochoty wychodzić.

- A może odwołam wartę Jamesa i zostanę? – zapytał z nadzieją. Scarlett uśmiechnęła się słodko. W tym momencie do Albusa dotarło co robi. Ta dziewczyna była w nim zakochana. A on ignoruje ten fakt i pewnie sprawia jej same przykrości.

                Odsunął się i westchnął ciężko.

- Dobranoc, Scar… - chciał pocałować ją w policzek, ale uznał, że nie powinien, więc tylko poklepał ją po ramieniu.

- Dobranoc, Al – powiedziała, uśmiechając się pięknie.

W progu obrócił się jeszcze w jej stronę, gdy miała już zamknięte oczy. Coś w jego wnętrzu nakazywało mu natychmiast wrócić i ucałować ją przed snem. Ale powstrzymał się i z dziwnym ciężarem wyszedł ze Skrzydła Szpitalnego.

                                                                                    *

                Louis był już spakowany i gotowy do drogi. Pociąg do Londynu miał być specjalnie eskortowany przez aurorów, co oznaczało, że trzeba będzie grzecznie siedzieć w przedziałach. Dlatego jeszcze przed śniadaniem Louis ubrał się i wyszedł z Wieży Ravenclawu, po czym skierował prosto do Gryffindoru. Tu oczywiście napotkał drobną przeszkodę.

- Hasło? – Gruba Dama patrzyła na niego z dezaprobatą.

- Muszę z kimś pogadać – powiedział niezadowolony.

- Błędne – odparł portret. Louis przewrócił oczami. Ale zamiast próbować dalej, wyjął szybko z kieszeni pióro i karteczkę i naskrobał kilka słów.

                Minęło sporo czasu, i Louis był pewien, że jego wiadomość musiała nieźle się namęczyć, żeby dobudzić odbiorcę, ale w końcu portret odskoczył i pojawił się zaspany James.

- Stary – mruknął zachrypniętym głosem – Jest siódma w nocy.

- Muszę pogadać z Leander.

James zmierzył go spojrzeniem.

- Jasne, że musisz pogadać z Leander… - mruknął, darując sobie zbędne pytania i odwrócił się, by odejść. Louis odchrząknął jeszcze i zaśmiał się z rozbawieniem.

- Ale może załóż coś, nim wejdziesz do damskiego dormitorium z samego rana?

James spojrzał nieprzytomnie w dół, a potem wyszczerzył zęby, przejeżdżając dłonią po nagiej klatce.

                Piętnaście minut później portret Grubej Damy, która przez cały czas obserwowała go naburmuszona odskoczył, a Louisowi serce zabiło mocniej. Leah w kusej koszulce i z rozpuszczonymi włosami wyszła na korytarz z mocno zdumioną miną.

- Weasley? – zdziwiła się, podchodząc do niego. Louis wziął głęboki oddech, by przestać gapić się na jej wpół roznegliżowane ciało.

- Pewnie nie znajdę cię w pociągu. Chciałem życzyć ci wesołych świąt.

I nie dając jej czasu do namysłu, położył ręce na jej biodrach i nim zdążyła zareagować pocałował szybko. Leah znowu nie protestowała, dając mu do zrozumienia, że to lubi. Ale nie trwało to dłużej, niż jedno oburzone spojrzenie Grubej Damy.

- Wesołych świąt – powiedziała Leah, odsuwając się na krok – A w pociągu mnie nie znajdziesz, bo mnie tam nie będzie.

Louis uniósł brwi.

- Nie jedziesz do domu?

Leah uśmiechnęła się dziwnie, trochę gorzko i boleśnie jednocześnie.

- Zostaję w Hogwarcie – powiedziała beznamiętnym tonem. Louis milczał przez chwilę. Wiedział, że nie ma sensu pytać jej czemu.

- Niewiele osób zostaje – zauważył – Wszyscy chcą się wyrwać na święta.

Leander uśmiechnęła się zadziornie.

- To tylko jeden z plusów.

Louis parsknął śmiechem.

- Zaprosiłbym cię do siebie, ale…

- …obcałowujesz mnie bez pytania, więc pewnie zauważyłeś już, że nie jestem zbyt rodzinna.

Louis znowu się zaśmiał. Nawet Leah uśmiechała się bez zwykłego cynizmu w spojrzeniu.

- Zostaję z tobą – powiedział Louis. Leah szybko pokręciła głową.

- Zapomnij. To niepotrzebne.

Wzruszył ramionami.

- Jakoś nie bardzo tęsknię za gromadą rozwrzeszczanych ciotek i kuzynów. Za tobą na pewno będę.

Leah przewróciła oczami.

- Mięczak.

Louis zaśmiał się głośno, a potem odwrócił do niej plecami i rzucił przez ramię na odchodnym:

- Czekam na ciebie wieczorem w moim Pokoju Wspólnym. Będziemy smażyć pianki.

Odpowiedział mu drwiący śmiech, który znaczył nic innego jak: „Nigdy w życiu”.

                                                                              *

                Ekspres Hogwart-Londyn wjeżdżał na stację w Hogsmeade, gdy Rose rzuciła kufer pod nogi Albusa i bez słowa puściła się biegiem. Od kilku dni coś paliło ją w środku i czuła się tak, jakby miała eksplodować.

                Scorpius stał pod jednym z filarów razem z Blakiem i Elizabeth, której przypatrywał się uważnie. On i Jo ustalili, że nie będą jej na razie o niczym mówić, a on podczas świąt wybada Narcyzę co właściwie wie o Cambellach. Dlatego świetnie się złożyło, że Astoria zmusiła Draco do powrotu do domu na święta. Podczas gdy Scor przyglądał się badawczo swojej przyjaciółce, coś czerwonego śmignęło mu przed oczami i wylądowało prosto w ramionach Blake’a.

                Okazało się, że to Rose pośliznęła się i byłaby upadła, gdyby Warrington jej nie złapał.

- Weasley, miło cię widzieć! – zawołał, ruszając sugestywnie brwiami. Zirytowany Scorpius pomógł jej złapać równowagę i odciągnął od swojego kumpla.

- Dlatego mówię, że powinnaś siedzieć w klatce – odezwała się Elizabeth. Rose rzuciła jej krótkie spojrzenie.

- W czym byś wtedy mieszkała? – zapytała lekceważąco, po czym zwróciła się do Scorpiusa – Możemy pogadać?

Malfoy zerknął na nadjeżdżający pociąg, wzruszył ramionami i poszedł za nią. Zatrzymali się kilka kroków dalej.

- Nie przejąłeś się – wypaliła natychmiast Rose. Scorpius uniósł brwi, zastanawiając się w duchu skąd ma jeszcze siłę jej się dziwić.

- Czym? – zapytał spokojnie. Nagle zauważył, że Red jest jeszcze bardziej nabuzowana niż zwykle. Jej oczy świeciły jak tylko wtedy, gdy się całowali lub kłócili.

- Twój ojciec nas widział, a ty nie ześwirowałeś – wytłumaczyła Rose, jakby było to największe zaskoczenie w jej życiu. Scorpius pokręcił głową ze zdumienia.

- Wystarczy, że on to zrobił. Poza tym – dodał marszcząc czoło – Co mu do tego?

- Co mu… Ale… My się ukrywamy!

Pociąg zajechał na stację z głośnym piskiem i wszyscy rzucili się w jego stronę. Tylko Rose i Malfoy stali dalej bez ruchu.

- Nie, Rose – westchnął Scorpius – Ty się ukrywasz. Ty masz milion problemów i histeryzujesz z byle powodu. Mój ojciec trochę pokrzyczał, ale przeżył. Twój zrobiłby to samo – Mina Red wskazywała jak bardzo w to wątpi – Wiesz, że… - tu jego głos stał się trochę bardziej nerwowy – Ja zrobiłem wszystko, żeby wyszło. Ty ciągle traktujesz mnie jak swojego wroga, jak wtedy gdy byliśmy w pierwszej klasie… Więc nie – kończył gorzko – Nie przejąłem się moim ojcem.

Patrzył na nią jeszcze przez chwilę, a potem odszedł bez słowa.

                Rose stała w miejscu, jakby ją spetryfikowano. Dopiero głośny gwizdek konduktora przypomniał jej, że musi wsiąść do pociągu.

                                                                                     *

                Jo i James wysiedli razem z pociągu i zaczęli rozglądać się po peronie. Gdyby Jo nie wykręcała głowy w każdą stronę, zauważyłaby, że jej chłopak ma bardzo podejrzaną minę.

- Nie widzę rodziców – mruknęła – Twoja mama już jest?

James pokręcił głową.

- Zabrała Lily i Ala ze sobą.

- Zapomniałam, że teraz mieszka w Hogwarcie… Ale jak ty się w takim razie dostaniesz?

James zrobił smutną minę.

- Chyba spędzę święta tutaj.

- Bardzo śmieszne – burknęła Jo i znowu zaczęła rozglądać się po peronie – Prędzej ja tu zostanę, bo mama i tata najwyraźniej o mnie zapomnieli.

James uśmiechnął się pod nosem, a potem wziął ją za rękę i razem przeszli przez magiczną barierkę, wracając do świata mugoli.

- Nie zapomnieli – oznajmił.

- Widzisz ich? – ucieszyła się Jo.

- Nie, ale wiem, że ich tu nie ma.

Jo zatrzymała się i obróciła w jego stronę, robiąc podejrzliwą minę.

- O czym ty mówisz, Potter?

- O tym, że napisałem im, żeby po ciebie nie przyjeżdżali.

- Miło, że z nimi korespondujesz bez mojej wiedzy – burknęła znowu – Ale czemu? Ach! – klepnęła się w czoło – Zapomniałam, że masz już licencję na teleportację. Odstawisz mnie do domu? – zapytała z uśmiechem. James wyszczerzył zęby, a potem pokręcił głową.

- Nie, bo nie jedziesz do siebie.

A potem uśmiechnął się jeszcze szerzej, chwycił ją w pasie, jednocześnie trzymając kufer i teleportował ich z głośnym trzaskiem.

Jo była tak zdumiona, że nawet nie zakręciło jej się w głowie od teleportacji  i gdy wylądowali ani się nie zachwiała. Rozejrzała się szybko do koła, a potem odsunęła się gwałtownie, tylko po to, żeby po chwili trzepnąć go w ramię.

- Gdzie my jesteśmy?! – warknęła, rozglądając się niespokojnie.

- Na odludziu, gdzie zabiję cię i ukryję twoje ciało.

Jo wykrzywiła się złośliwie.

- Tu jest kilkadziesiąt domów, palancie. Ile razy mam cię uczyć jak się kogoś morduje?

James parsknął śmiechem, a potem obrócił ją twarzą, w kierunku najbliższego domu, z którego komina wydobywał się gęsty dym, który przypomniał Jo jak bardzo jej zimno.

- Jesteśmy w Dolinie Godryka – wytłumaczył jej James, przezornie obejmując ją ręką, jakby przeczuwał, że po następnym zdaniu zwieje – A to jest mój dom.

Jo obracała się jak w zwolnionym tempie.

- Co. Ja. Tu. Robię. Potter?

James uśmiechnął się przepraszająco.

- Wiem, że to dość ryzykowna niespodzianka, ale gdybym ci powiedział nigdy byś się nie zgodziła!

- Więc postanowiłeś mnie porwać?! – wrzasnęła histerycznie, zerkając na dom Potterów, jakby się go bała.

- Zrobić ci niespodziankę – poprawił ją – Jo, moja mama chce cię lepiej poznać, a Albus chyba się ucieszył na wiadomość, że przyjedziesz…

- Och, więc wszyscy inni wiedzą – prychnęła histerycznie – A Al „chyba” się cieszy?!

James podrapał się po głowie.

- Jak go pytałem, to odpowiedział, że „dobrze, że są święta, bo nie wytrzyma ani dnia dłużej nie robiąc krzywdy Elizabeth Cambell”. Daj spokój, on teraz myśli tylko o swojej blondi. Chociaż chyba jeszcze na to nie wpadł… W każdym razie – dodał szybko – Napisałem do twoich rodziców, że zapraszam cię na dwa dni. Potem wrócisz do siebie. Zgódź się… - dodał przysuwając nos do jej policzka.

- Niby czemu?! – warknęła do jego szyi.

- Bo nie mogę znieść myśli, że nie cię zobaczę przez całe święta – powiedział James, przejeżdżając ręką po jej włosach – Wystarczy?

Jo odsunęła się na krok.

- To chyba najgorszy z twoich pomysłów – oświadczyła obrażonym tonem – Prowadź, niczym zamarznę!

                                                                              *

                Wraz z zamknięciem drzwi po ostatnim uczniu wyjeżdżającym na ferie, w gabinecie Norah Johnson wystrzelił pierwszy korek od wina. Wreszcie upragniony spokój. Cieszyła się nawet z tego, że Hermiona wyjechała na święta, choć miała dość nietypowe powody. Otóż jej przyjaciółka zdecydowanie nie należała do grona fanek profesora Obrony Przed Czarną Magią, czego nie można było powiedzieć o Norah. Dla niej Ian Warren był jedną z nielicznych radości przebywania w Hogwarcie.

- Przeszkadzam? – zapytała wchodząc do pokoju nauczycielskiego, po tym jak przeszukała wszystkie inne miejsca, w których mógł być.

- Skądże! – odpowiedział uprzejmie na jej widok. Norah zamknęła drzwi i przysiadła się do stołu. Ian wrócił do stosu pergaminów, które przeglądał, a ona wpatrzyła się w niego niezbyt dyskretnie.

- Brak zajęć? – zapytał Warren i Norah dopiero uświadomiła sobie, że się na niego gapi.

- W końcu! – odparła, nie tracąc rezonu – Ty chyba też powinieneś sobie darować dzisiaj pracę!

Ian tylko się skrzywił.

- Niestety to dość ważne – westchnął, wskazując na swoje papiery. Norah zmarkotniała. W tym momencie drzwi pokoju otworzyły się znowu i wszedł Neville.

                Jak zwykle od jakiegoś czasu, gdy widział Norah, potwornie się spinał i robił czerwony na twarzy. Tym razem nie było inaczej.

- Cz-cześć! – zawołał, z nadzieją, że brzmiało to luzacko. Wzrok Norah i Warrena przywrócił go na ziemię.

- Neville – powiedziała bez entuzjazmu Johnson. Warren skinął mu głową.

- W końcu wolne, co? – próbował dalej, podchodząc do nich dziarskim krokiem i nie spuszczając wzroku z Norah – Wreszcie można odetchnąć, poćwiczyć…! – dodał mimochodem i starał się niezauważalnie napiąć mięśnie.

Warren nie zwracał na niego uwagi, a Norah, która wciąż na niego zerkała, spojrzała na Neville’a z mieszaniną zdumienia i niesmaku.

- Ćwiczysz? – zapytał Ian, nie odrywając wzroku od swoich pergaminów. Neville pokiwał szybko głową.

- Codziennie – powiedział, zastanawiając się czy jego głos brzmi męsko.

- Świetnie – stwierdził Warren, po czym podniósł się z miejsca – Uciekam! – dodał zgarniając swoje notatki.

Norah spojrzała na niego tęsknie.

- Więc… Ferie, co? – zapytał dość histerycznie Neville, gdy zostali sami.

- Yhym – odparła z rezygnacją.

- Ja też – powiedział głupio, co z resztą szybko zrozumiał – No to idę – burknął, zrezygnowany. Norah wzruszyła ramionami, więc podniósł się i skierował do wyjścia, zastanawiając czy o to chodziło Hermionie, gdy mówiła, że przy Norah „powinien być bardziej wyluzowany”.

                                                                              *

                Tego dnia Jo stwierdziła, że nienawidzi swojego chłopaka za trzy rzeczy. Po pierwsze zabrał ją do swojego domu bez jej zgody. Po drugie kiedy tylko się w nim znaleźli zostawił ją samą sobie, zakładając, że sobie poradzi. Po trzecie miał rację.

                Kiedy tylko Jo przekroczyła próg domu Potterów, Albus uścisnął ją krótko, podnosząc do góry, jakby cieszył się na widok dawno nie widzianej krewnej. Lily i jej kot Wilhelm obrzucili ją bacznym spojrzeniem, po czym ciepło się z nią przywitali. Natomiast pani Potter pokiwała tylko głową na jej widok.

- Już myślałam, że zwiejesz, kiedy tak wystawaliście przed domem – oznajmiła, gdy weszli do kuchni.

- Próbowałam – burknęła Jo i odwróciła się do Jamesa, ale stał zbyt daleko, by mogła go znowu rąbnąć.

- Niepotrzebnie – odparła natychmiast Ginny – James, zanieś kufry na górę, bo Lily się o nie zabije!

James posłał Jo radosne spojrzenie i wyszedł, zostawiając je same. Jo sklęła go w myślach.

- E… to ja może…

- Zostaniesz ze mną – oświadczyła Ginny – Wiesz – dodała z nagłym rozbawieniem – Ja wcale nie jestem taka niefajna.

- Nigdy nie twierdziłam…

- Ale tak myślałaś – przerwała jej pewnie pani Potter, siadając naprzeciw niej z dwoma kubkami herbaty – To ja poprosiłam Jamesa, żeby cię przywiózł.

Jo uniosła brwi.

- Bo chce mnie pani zabić? – wyrwało się Jo. Ginny parsknęła śmiechem.

- Dokładnie! Nie, Jo – dodała poważniej – Bo mój syn kilka miesięcy temu wykrzyczał mi w twarz, że zostaniesz moją synową – Jo zakrztusiła się herbatą, ale Ginny nie zwracała na nią uwagi – A wspomnę tylko, że ten sam osobnik dwa lata temu zarzekał się, że największą ambicją jego życia jest posiadanie haremu.

Jo zrobiła zdenerwowaną minę, na co Ginny zaśmiała się pod nosem.

- Nie znam cię i długo wydawało mi się, że musisz mieć sporo za uszami, skoro obaj moi synowie zakochali się w tobie – wyznała pani Potter, przyglądając jej się uważnie, a gdy Jo wytrzymała to spojrzenie dodała – dzisiaj myślę, że musisz być wspaniałą, wyjątkową dziewczyną, skoro tak się stało.

Jo przełknęła jeszcze jeden łyk słodkiej herbaty, od której zrobiło jej się rozkosznie ciepło.

- Obiecuję pani, że James nie będzie miał haremu – powiedziała, na co Ginny wybuchła głośnym śmiechem, który zwabił do kuchni Lily i Albusa. Chwilę później wrócił James, a Ginny podała kolację i zrobiło się o wiele przyjemniej, tak, że Jo zapomniała nawet o trzech rzeczach, za które nie lubiła swojego chłopaka.

                Późnym wieczorem, kiedy Ginny położyła się już do łóżka a Al i Lily pałaszowali spiżarnię, James zaprowadził Jo do swojego pokoju.

- Jest świetny! – zawołała Jo już na wejściu.

                Pierwsze co rzuciło jej się w oczy to ogromna jaszczurka w gablocie na ścianie.

- Kto ją karmi? – zapytała podchodząc prosto do niej.

- Skrzat domowy – odparł James, który z kolei ruszył prosto do swojego łóżka i rzucił się na nie.

- Nie widziałam go – mruknęła, zainteresowana wyłącznie jaszczurką.

- Bo jest leniwy jak Lily – stwierdził filozoficznie James – ojciec ma do nich słabość i niczego od nich nie wymaga. Skrzat siedzi na strychu, gdzie bawi się lalkami Lily i urządza niby-przyjęcia.

Jo posłała mu zdumione spojrzenie znad gabloty.

- Jest już stary i trochę zbzikował – James wzruszył ramionami.

- Hej, a on jak się nazywa? – zapytała, a James prawie parsknął śmiechem, widząc, że świerzbią ją ręce, by pogłaskać jaszczurkę.

- Dolores.

Jo spojrzała na niego, jakby obawiała się o jego zdrowie psychiczne.

- Po Dolores Umbridge – wyjaśnił – Z tego co mówił ojciec, była najbardziej znienawidzoną osobą, jaką poznał. A ja kiedyś nie bardzo lubiłem ojca, więc…

- Wystarczy – mruknęła Jo – Więc to dziewczynka?

James kiwnął głową.

- Hej, a wiesz, że w tym pokoju jest ktoś ciekawszy od niej? – zapytał wstając z łóżka. Jo rozejrzała się ciekawie po pokoju.

- Tak? Kto? – zapytała zaintrygowana.

- Ja! – zawołał James i pociągnął ją ze sobą na łóżko.

- Hej! – pisnęła, gdy wylądowała dokładnie na nim.

- Carter, jesteś w moim pokoju. Jakoś zniosę to, że jesteś ubrana… ale absolutnie nie zgadzam się, żebyś poświęcała uwagę czemukolwiek innemu niż ja!

Jo nie mogła się nie zaśmiać.

- Ciągle jestem zła za to, że nie zapytałeś mnie o zdanie!

James zrobił niewinną minę.

- Gdybym zapytał, byłabyś teraz sama i ryczała w poduszkę – Jo zrobiła minę wyrażającą dosadnie co o tym myśli – A tak – dodał James, ruszając sugestywnie brwiami – Mamy w końcu czas dla siebie, bez połowy szkoły na karku.

Jo rozważyła to co powiedział, w końcu westchnęła i położyła głowę na jego klatce.

- Wiesz, że się zemszczę? – upewniła się jeszcze. James parsknął śmiechem.

- Hej, nie powiedziałem ci o czymś!

Jo zacisnęła zęby.

- O czymś poza tym, że mnie porywasz? – wycedziła. James nagle spoważniał.

- Chodzi o… moją karierę.

A potem opowiedział jej w skrócie o pomyśle Warrena. Gdy mówił, Jo podniosła się, żeby móc na niego patrzeć.

- To normalne, że większość nas tak skończy – powiedziała, gdy już się wszystkiego dowiedziała – Jest wojna i trzeba zrobić wszystko co możemy, żeby wygrać…

James odetchnął z ulgą i pocałował ją w czubek głowy.

- Dlatego się z tobą zadaję, Carter! – powiedział zadowolony. Jo go zignorowała.

- Ale trochę nie rozumiem, czemu Warrenowi tak na tym zależy…

- Zależy? – zdumiał się James – On po prostu sam jest wojskowym i pewnie chce, żeby armia się rozbudowywała. Zwłaszcza w takiej sytuacji.

Jo nie wyglądała na przekonaną.

- Jakoś nie słyszałam, by komukolwiek jeszcze sugerował zaciągnięcie się do wojska…

James wzruszył ramionami.

- Bo nikt inny nie jest tak dobry jak twój chłopak!

Jo uniosła brwi.

- Strasznie się sobie podobasz, co? – prychnęła. James wyszczerzył zęby.

- Nie tak jak ty.

I wykorzystując jej brak czujności, przechylił się i uniósł ją tak, że po chwili to on leżał na niej. Jo zaśmiała się, ale nie wesoło, ale tym razem inaczej, a James na ten dźwięk cały się spiął. Nic już nie powiedział, tylko przesunął się w dół i przytknął usta do jej szyi. Jo poruszyła się, co niezwykle mu się spodobało i wsunął ręce pod nią, by być jeszcze bliżej.

                A potem dotknął językiem jej szyi i obojgu zrobiło się nagle gorąco. Wiedząc, że za chwilę nie będzie umiał się powstrzymać przed zejściem w dół, wrócił na górę i pocałował ją tak zachłannie, że straciła oddech. Nie odrywał się od niej, póki krew nie uderzyła mu do głowy tak, że przestał myśleć i znowu podniósł się, by zjechać niżej…

                Ale wtedy Jo odzyskała głowę.

- Okej – powiedziała, odpychając go lekko – Twoja mama próbuje mnie polubić – wyjaśniła, wyswobadzając się z jego ciasnego uścisku – Nie wiem czy pomoże jej fakt, że obmacuję jej syna za ścianą, za którą śpi!

James nie dał się tak łatwo odepchnąć.

- Myślę, że będzie zachwycona – powiedział, całując ją w obojczyk.

- James… - powiedziała ciepło, co wcale mu nie pomogło. Ale w końcu westchnął, odsunął się i poczochrał się po włosach.

- Po prostu przywiozłem cię tu, żeby cię wykorzystać – próbował żartować, ale zdradzał go wzrok, tak pełen czułości, że nawet Jo zaczynała się roztapiać.

- Wiem, Potter – mruknęła seksownie, ześlizgując się z łóżka – Będę obok – dodała zatrzymując się w drzwiach – Nago.

I zwiała, bo James błyskawicznie się podniósł.

                              

                                                                                       *

                Rose nie czuła magii świąt. Po pierwsze Hermiona zjawiła się dopiero na kilka godzin przed świąteczną kolacją, a między nią i Ronem czuć było taki chłód, że Red miała ochotę ubrać grubszy sweter. Po drugie coś nie dawało jej spokoju. Może Malfoy ma rację? Nie ma co się oszukiwać, zawsze była w pewnym stopniu egoistką. Wiedziała też, że lubi się kłócić, a on twierdził, że nie zna umiaru… Ale nie to było w tym wszystkim najgorsze.

                Od jakiegoś czasu Red bała się jak niczego innego tego, że jeśli nie podejmie jakiejś decyzji, nigdy już nie będzie ze Scorpiusem. A ta myśl paraliżowała ją doszczętnie.

                Jakby miała mało problemów, Hermiona gdy tylko przekroczyła próg domu, zaczęła przyglądać się Rose tak znacząco, jakby chciała coś wykrzyczeć. Nie trzeba było być jasnowidzem, by domyślić się, Dracon pobiegł do niej na skargę. Ale mimo wszystko matka Rose nie odezwała się ani słowem w tej sprawie. Red nie wiedziała co to znaczy. Udaje, że nie wie, żeby pokazać, że ten temat nie powinien nawet zaistnieć? Ma to gdzieś? A może czeka, aż Rose sama się odezwie?

- Wiecie, że James przywiózł dziewczynę na święta? – zagaił Hugo podczas kolacji. Ron podniósł głowę.

- Co ty powiesz! – zaśmiał się – Największy lekkoduch w rodzinie się ustatkował?

- Jo jest dla niego idealna – stwierdziła Hermiona – Ona nawet trochę przypomina Harry’ego – dodała z zastanowieniem. Ron pokiwał głową ze zrozumieniem.

- To ciekawe… Rose, czemu nic nie jesz?

Hermiona rzuciła córce kolejne zaniepokojone spojrzenie. Ku zdumieniu wszystkich Red nagle wstała od stołu.

                Czuła się jak w amoku. Jakby nagle dotarło do niej to wszystko, czego nie chciała zrozumieć. Jaka była głupia!

- Tato – powiedziała tak drżącym głosem, że Ron zerwał się, obawiając o jej zdrowie – …Scorpius Malfoy! – zawołała.

Hermiona zbladła, Hugo wytrzeszczył oczy, a Ron cały zesztywniał.

- Co z nim? – zapytał groźnie. Rose czuła jak krew odpływa jej z głowy. Ale jeszcze nigdy w życiu nie była niczego tak pewna jak teraz.

- Kocham go.

                Cisza jak ta, zapada w domach, tylko gdy dziecko oświadcza, że czuje coś do dziecka twojego największego wroga. Twarz Rona w błyskawicznym tempie nabrała barwy dojrzałej wiśni. Hugo wypuścił głośno powietrze, a Hermiona poruszyła się tak, jakby próbowała zasłonić stojącą naprzeciw Rona Rose.

- Coś ty… powiedziała? – Głos Rona drżał tak, że ledwie go zrozumieli. Red czuła, że coś w niej pęka, gdy ojciec patrzył na nią z takim chłodem, jak jeszcze nigdy w życiu. Ale nie cofnęła się.

- Słyszałeś. Wiem, że nienawidzisz jego ojca, ale ja mam to gdzieś! Od dziecka powtarzałeś mi, że mam go we wszystkim bić na głowę i zostać jego największym wrogiem. I Merlin mi świadkiem, że próbowałam! – Twarz Rona jakby puchła z każdym jej słowem – Ale mi nie wyszło! Scor jest najlepszym, najbardziej niesamowitym facetem jakiego poznałam. Chcę z nim być.

Hermiona patrzyła na córkę z mieszaniną dumy i strachu. Hugo udawał, że nie ma go w jadalni, ale Rose patrzyła tylko na ojca.

                Ron wstał od stołu. Wyglądał jak człowiek, którego spotkał najgorszy zawód w życiu.

- Wyjdź – powiedział lodowato. Do oczu Rose napłynęły łzy – Wyjdź – powtórzył Ron – Nie chcę cię widzieć.

Hermiona spojrzała na męża z odrazą i zaczęła mu wymyślać, Hugo chętnie się do niej przyłączył, ale Rose już tego nie słyszała. Ocierając twarz rękawem, odwróciła się i rzuciła do drzwi, a potem do holu, łapiąc po drodze swój płaszcz i buty, które ubrała w pośpiechu. Nie wiedziała, czy ktoś ją goni. Wybiegła na dwór i po chwili już jej nie było.

                                                                                      *

                Louis wiedział, że Leander nie przyjdzie do Wieży Ravenclawu. Była zbyt dumna, zbyt lubiła samotność. Ale mimo to nie poszedł do niej, ale zajął fotel przed kominkiem i wsłuchiwał się w samotności w trzaskanie ognia. Od jakiegoś czasu nie ufał samemu sobie. Nie znał jej i nic o niej nie wiedział. A rzucił dla niej dziewczynę, i bez namysłu został w zamku na święta. Nie był na tyle naiwny, by sądzić, że to się dobrze skończy.

- Zaraz się poparzysz.

Prawie podskoczył. Zerwał się z fotela i obrócił prosto do Leah, która przechodziła właśnie przez Pokój Wspólny.

- Leander – powiedział tylko, wciąż zbyt zdumiony, że tu jest. Ona bez słowa podeszła do najbliższego fotela obok niego i rozsiadła się wygodnie. Louis wciąż gapił się na nią zdumiony, dopiero po chwili odzyskując rezon. Wrócił na swoje miejsce.

- Co robimy? – zapytała rezolutnie Leah, jakby oczekiwała mocy atrakcji tego wieczora. Louis uśmiechnął się na ten widok.

- Rozmawiamy – powiedział natychmiast, obracając się w jej stronę – Pozwalasz mi się całować, ale nie powiesz słowa na swój temat!

Leah strzeliła oczami.

- Jak będziesz chciał poznać moją datę urodzin, zaproponuję seks.

Louis przełknął głośno ślinę.

- Żartowałam! – zawołała rozbawiona – Nie lubię mówić o sobie.

- Bo masz milion tajemnic? – burknął Louis.

- Bo nie jestem ciekawa.

Louis zaśmiał się ponuro.

- Chciałbym.

Leah przypatrywała mu się przez chwilę, a potem westchnęła ciężko.

- Możesz mi coś obiecać? – zapytała poważniej.

- Pod warunkiem, że najpierw pójdziemy do mojej sypialni – odparł z figlarnym błyskiem. Leah pokręciła głową z niedowierzaniem.

- Nie. Dzięki – spoważniała nagle – Obiecaj mi, że dasz mi kiedyś spokój.

Louis zmarszczył brwi, bo nie wiedział czy wciąż żartuje.

- Wiesz, że nie mogę – powiedział z uśmiechem. Leah zatrzepotała szybko głową.

- Musisz! Inaczej wyjdę stąd i więcej mnie nie zobaczysz!

Louis przypatrywał jej się ze strachem.

- Co masz na myśli? – zapytał zdenerwowany – Mam ci obiecać, że będziemy się spotykać, dopóki ci się nie znudzi, a potem znikniesz?

Leah pokręciła smutno głową.

- Powiedziałam ci już, że nie będę się z tobą umawiać. Masz to albo nic.

- Nie ma to jak kompromis – burknął, przenosząc wściekłe spojrzenie na ogień.

Leah wpatrywała się w niego przez chwilę, jakby walczyła sama ze sobą. W końcu, chyba pod wpływem impulsu wyciągnęła rękę i dotknęła jego dłoni. Louis spojrzał na nią nie mogąc się zdecydować czy jest zły, czy zaskoczony.

- Mam problemy rodzinne – powiedziała Leah – Pochodzę z bardzo starej rodziny czarodziejów. Starej i bogatej – dodała gorzko. Louis słuchał jej z dziwnym przeczuciem, że to nie będzie wesoła historia – Moi rodzice stracili swoją część majątku, z czym nigdy się nie pogodzili. Dlatego mają wobec mnie wielkie plany i naciskają, żebym osiągnęła coś wielkiego.

Louis przełknął ślinę.

- Chrzań ich – powiedział w końcu. Leah otworzyła szeroko oczy – Chrzań – powtórzył – To jest twoje życie! I jakoś mi się nie wydaje, żebyś potrzebowała pieniędzy albo sławy!

- Oczywiście, że nie – przyznała zdenerwowana – Ale to niczego nie zmienia! Wiedziałam, że nie zrozumiesz… - bąknęła i już podnosiła się z miejsca, ale Louis chwycił ją mocniej za rękę.

- To mi wytłumacz! – zawołał ze złością – Wiecznie tylko uciekasz!

Leah zrobiła wściekłą minę, ale została na miejscu.

- Od siedemnastu lat żyję z ludźmi, którzy mają tylko jedno pragnienie – odzyskać to co stracili! I ja chcę im to dać!

Louis pokręcił szybko głową.

- Nie mogą sami tego zrobić?

- Nie, Weasley, oni nie są wielkimi bohaterami jak cała twoja rodzina!

- Przestań pieprzyć, Leah! – krzyknął rozeźlony – Myślisz, że coś nam spadło z nieba?! Mój wujek poświęcił się dla wszystkich! Drugi za to zginął! A mój ojciec został pogryziony przez wilkołaka w walce! I żadnym z nich nie kierowała rządza sławy ani pieniędzy!

Leah wyszarpała swoją rękę.

- Nie mów tak o nich! Nie znasz ich!

Louis wciąż był wściekły, ale nie umiał jej skrzywdzić. Widział jak bardzo ją to zabolało i zerwał się z miejsca, a potem przyklęknął przed jej fotelem.

- Teraz ty mi coś obiecaj! – Leah łypnęła na niego groźnie – Nigdy w życiu nie poświęcisz siebie za czyjeś pragnienia!

Leah nic nie powiedziała, a Louis objął ręką jej kolana i położył na nich głowę.

- Nie mówmy już o tym – powiedział delikatnie, widząc, że cała się trzęsie – Obchodzisz mnie ty, nie twoi rodzice.

Leah wzięła głęboki oddech i spróbowała wrócić do siebie.

- Nie powinno mnie tu być – stwierdziła nagle – Nie powinnam się w ogóle z tobą zadawać.

Wzrok Louisa parzył.

- Ale jesteś – powiedział twardo – Bo na mnie lecisz, jak ja na ciebie.

Leah parsknęła głośnym śmiechem, a on pocałował ją w dłoń, która leżała na jej kolanach.

- Bzdura – powiedziała tylko, na co Louis parsknął śmiechem – Ale wiesz… – dodała, bo coś nagle wpadło jej do głowy – Kiedy twoja była dziewczyna następnym razem powie mi, że chcesz się tylko ze mną przespać, wyrwę jej wszystkie złote włosy.

Louis otworzył szerzej oczy z przerażenia.

- TO ci mogę obiecać – dodała, trochę bardziej odprężona.