Rozdział XXXIX

Kiedy się poddasz, Scott?

                 O niczym innym nie mówiono. Dołączenie Niemiec do Ankdala brzmiało jak zapowiedź sromotnej klęski. Przeciw paktowi pozostały już tylko trzy kraje, ale niewiele pokładano w nich nadziei. Włochy były otoczone ze wszystkich stron, Hiszpania była zbyt słaba, a Wielką Brytanię trawiła wojna domowa. Oczy całego świata zwróciły się na wschód Europy i z trwogą oczekiwano ostatnich decyzji tej wojny.

                Również w Hogwarcie dobry nastrój wyparował prędzej niż się pojawił. Nawet nauczycielom ciężko było skupić się na lekcjach, gdy z całego świata docierały coraz gorsze wieści. Było już tylko dwoje profesorów, którzy nie odpuszczali nikomu.

- Co wy na to?

Scorpius i Scarlett mierzyli się wzrokiem.

- …i mielibyśmy co stworzyć? – zapytała trochę nieprzytomnie Scarlett, nie spuszczając wzroku z Malfoya.

- Syntezę, czyli połącznie… - zapaliła się natychmiast Hermiona.

- Trzeba przetransmutować eliksir – przekrzyczał ją Draco. Ku zdumieniu Scarlett i Scora profesorowie zaczęli mordować się wzrokiem.

- A czym to się różni, panie Przemądrzały? – prychnęła Hermiona. Dracon ją zignorował.

- Musicie wykazać się wyjątkową dyscypliną i skupieniem, a także… - mówiąc to patrzył wyłącznie na Scarlett, więc Hermiona chrząknęła głośno.

- …a także odpowiedzialnością, pilnością… - dodała głośno, wpatrując się znacząco w Scorpiusa.

- To to samo, Granger – przerwał jej Draco.

- Jesteśmy wam w ogóle potrzebni? – zapytał głośno Scorpius. Ci dwoje za bardzo mu kogoś przypominali.

- Na ten moment to chyba wszystko – powiedziała zmieszana Hermiona. Draco przyjrzał się swoim dłoniom.

- Zgłosimy wasze kandydatury, a w przyszłym tygodniu zaprojektujemy syntezę… - dodała jeszcze Hermiona, gdy Scorpius i Scarlett byli już pod drzwiami.

- Okej.

- Do widzenia!

Wypadli z klasy, prawie taranując się w drzwiach.

- A więc, cześć! – bąknęła Scarlett i wypaliła w kierunku Wieży Ravenclawu. Scorpius ruszył za nią.

- Czekaj, Archibald! Idę do Weasley…

Scarlett zwolniła i obróciła się przez ramię, z miną wyrażającą kompletne rozbicie.

- Do Rose?!

Scorpius wzruszył ramionami.

- Mamy wspólnego psa.

- Aha.

Ruszyli razem korytarzem. Scarlett nie miała bladego pojęcia co mówić, a Scor zaczął gwizdać, żeby zagłuszyć ciszę. Kiedy zatrzymali się przed kołatką Ravenclawu oboje odetchnęli z ulgą.

- Zawołałam Red – bąknęła Scarlett i odpowiedziała na pytanie kołatki, w połowie jego zadawania, po czym dosłownie wpadła do salonu.

Scorpius oparł się o ścianę i wpatrzył w wejście. Coś z jego wnętrzności podjechało mu do gardła, ale za wszelką cenę starał się to zignorować. Ale, kiedy Rose stanęła w drzwiach, jego serce po prostu oszalało.

- Weasley – powiedział najbardziej chłodnym tonem, na jaki było go stać.

- Malfoy – odparła, w ogóle na niego nie patrząc i skupiając się na Franku.

Zrobiła parę kroków i podała mu smycz. Scorpius bardzo się starał, by jej nie dotknąć, ale było to niemożliwe. Kiedy ich dłonie zetknęły się ze sobą, Rose wydała z siebie wysoki dźwięk, a Scorpius zapomniał o wszystkim i przyciągnął ją do siebie. Ani w głowie było jej się odsuwać.              

                Scor trzymał ją w pasie, a Rose bezwiednie położyła mu dłoń na piersi. Frank, jakby rozumiał powagę sytuacji, ani drgnął między nimi.

- Ja… - zaczęła Red. Tyle miała mu do powiedzenia. O niczym teraz nie marzyła, jak o naprawieniu wszystkiego! Ale to wciąż była Rose, która nie potrafiła przepraszać.

- Tak? – zapytał Malfoy, zachrypniętym głosem.                

- Myślę, że… że… Ja…

- Tak, Rose?

Jej oczy świeciły tak, że korytarz wydawał się jaśniejszy.

- My… Może powinniśmy się… przyjaźnić.

Scorpius wypuścił głośno powietrze.

- Ach, tak? – zapytał z sarkazmem, odsuwając się od niej. Red wzruszyła ramionami.

- To chyba dobra opcja.

- Idealna – stwierdził sucho, a potem pociągnął za smycz Franka, odwrócił się i odszedł. Rose chwyciła się za serce.

                                                                         *

                     Życie Neville’a znacznie zmieniło się od kiedy zaczął pracować z Norah Johnson. Okazało się, że wiele jego lęków było bezpodstawnych i coraz częściej udawało mu się w jej obecności powiedzieć więcej niż dwa zdania jednym ciągiem. Sama Norah była miła i ciekawa, choć ciągle wydawała się znudzona ich pracą.
                     Neville nagle zdał sobie sprawę z tego, że ma strasznie staromodną fryzurę i odkrył zastosowanie dla eleganckich koszul, które dostawał przez lata na urodziny. Z jakiegoś powodu Hermiona za każdym razem, gdy widywała ich razem, wpadała w nieopisany zachwyt. W przeciwieństwie do Dracona, który nie omieszkiwał wtedy przekonywać ich, że nie mają największych szans w konkursie, w którym on bierze udział.

- Palant – burknęła Norah, kiedy minęli go na korytarzu. Neville zachichotał – Swan i Dawson są już w dość zaawansowanej fazie – ciągnęła – Trzeba ich tylko naprowadzić na to, co wymyśliliśmy wczoraj i mamy wygraną w kieszeni!

Neville pokiwał głową.

- Zgadzam się – powiedział, czując, że na policzki wstępują mu czerwone plamy. Tego jednego jeszcze nie opanował – potwornego czerwienienia się, gdy na niego patrzyła.

Byli już przed jej gabinetem i Norah odwróciła się do niego, posyłając mu uprzejmy uśmiech. Neville znowu się zmieszał.

- Dobranoc! – Norah pomachała mu i zniknęła w drzwiach.

Po pięciu minutach zdał sobie sprawę z tego, że stanie tam nie ma sensu, ocknął się i też odszedł.

                                                                       *

                     Albus świetnie się bawił. Całe życie krytykował styl życia Jamesa, a ostatnio zachodził w głowę, czemu go po prostu nie naśladował. Co prawda większość dziewczyn zaczynała go już porządnie irytować, ale poznał też kilka całkiem miłych koleżanek, z którymi lubił spędzać czas. Choć dobrze wiedział, że wymieniłby je wszystkie na swoją najlepszą przyjaciółkę, z którą teraz mógł porozmawiać tylko, gdy udało mu się ją złapać w pędzie przecinającą Pokój Wspólny.

- SCARLETT! – ryknął po raz trzeci, gdy biegła do dormitorium.

- Al! – pomachała mu, uśmiechając się uprzejmie i odwróciła znowu, żeby zwiać. Ale Albus był szybszy.

- Idziemy pogadać… - mówił, ciągnąc ją za łokieć. Scarlett zmarszczyła brwi.

- Coś się stało?

- Nie wiem – powiedział wściekle – W ogóle nie wiem co się u ciebie dzieje!

I niezbyt delikatnie posadził ją na kanapie koło siebie. Scarlett uśmiechnęła się przepraszająco.

- Wiem – powiedziała, zwieszając głowę – Nie mam ostatnio za wiele czasu… A teraz w dodatku biorę udział w konkursie! Z Malfoyem!

Al parsknął śmiechem i bezwiednie położył rękę na oparciu sofy, za jej głową. Scarlett drgnęła i szybko spuściła wzrok. Albus niczego nie zauważył.

- Pogadaj z Rose, ona sobie z nim jakoś radzi…

Nagle urwał, bo na sofę koło nich opadła Gabriela, dziewczyna, z którą był ostatnio na kilku spacerach.

- Cześć! Przeszkadzam? – zapytała, a Al od razu się rozpromienił.

- Skąd! – zawołał, zabierając rękę z wezgłówka Scarlett. Ona sama wyglądała nagle na zestresowaną. Niepostrzeżenie odsunęła się na kilka cali.

- Co tam? – zagadnął Al Gabrielę. Dziewczyna uśmiechnęła się jeszcze szerzej, jeśli było to w ogóle możliwe.

- Ciężki dzień. Strasznie nas męczą przed SUMami…

Albus pokiwał głową ze zrozumieniem, a Scarlett znowu odsunęła się o kilka cali.

- Mam gdzieś notatki ze wszystkiego – powiedział szybko – Dam ci je i będziesz mogła trochę odpuścić.

Gabriela wyglądała, jakby zamierzała rzucić mu się na szyję. Albus patrzył na nią z szerokim uśmiechem, odwracając się całkowicie w jej kierunku. Delikatne szarpnięcie sofy, oznajmiło mu, że ktoś właśnie z niej wstał i Al obrócił się tak szybko, że zapiekło go w karku.

- SCAR!!! – ryknął, na pół pokoju, gdy zobaczył jej czuprynę na pierwszym stopniu schodów. Obróciła się wyraźnie zażenowana. Albus zostawił zaskoczoną Gabrielę i dopadł w kilku krokach Scarlett.

- Co ty wyprawiasz?! – syknął wściekły.

- Nie przeszkadzam ci – odburknęła.

Albus wyglądał, jakby miał wielką ochotę jej przyłożyć.

- Wychodzimy – oznajmił, patrząc na nią z uporem.

- Dokąd?! – zapytała zaskoczona.

- Gdzieś, gdzie nikt nam nie będzie przeszkadzał! – zawołał głośno. Scarlett miała wielką ochotę zapaść się pod ziemię, bo patrzyła na nich połowa Ravenclawu.

- Okej – powiedziała ugodowo. Al przytaknął sam sobie i poprowadził ją do wyjścia.

Byli w połowie drogi, gdy coś zagrodziło im drogę. Scarlett stanęła na palcach, bo Al był o wiele wyższy i wychyliła się, by zobaczyć o co chodzi. Szybko tego pożałowała.

- Cześć, Al! – Hanna Berkley uśmiechała się do niego promiennie. Scarlett siłą woli powstrzymywała się, żeby nie wrzasnąć.

- Eee… cześć – powiedział niecierpliwie Albus, drapiąc się po głowie.

- Chyba nie zapomniałeś? – zapytała, śmiejąc się wdzięcznie Hanna.

- O czym? – zdziwił się Al.

- Miałeś mi pokazać jak rzucać Zaklęcie Patronusa!

Scarlett nie wytrzymała i wychyliła się przed niego.

- Boisz się, że w tym zamku zaatakuje cię dementor?!

Hanna zrobiła wielkie oczy, a Albus parsknął śmiechem.

- Obiecałeś, Al!

Albus uśmiechnął się zawiadacko.

- Może być potem? Teraz idę ze Scarlett…

Już w połowie tego zdania, wiedział, że popełnił ogromny błąd. Twarz Scarlett przybrała odcień dojrzałej wiśni, a jej oczy przypominały dwa sztylety, gdy wbiły się w Albusa.

- Chyba kpisz! – syknęła z furią. Al zrobił skruszoną minę.

- Wiesz, że nie o to mi cho…

Próbował chwycić ją za ramię, ale wyrwała się i pokręciła szybko głową, a w jej oczach pojawiły się łzy wściekłości.

- Ile czasu mam w twoim dzisiejszym grafiku?! – warknęła, siłą powstrzymując płacz – Bo nie chciałabym, żeby reszta musiała długo czekać!

I spojrzała na niego tak, że poczuł palący wstyd. Nie wiedział co powiedzieć, więc po prostu stał i patrzył na nią z żalem, czując się naprawdę podle. Scarlett pokręciła jeszcze głową i zamrugała gwałtownie, po czym odwróciła się na pięcie i prostując się z godnością odeszła. Albus miał ochotę strzelić w siebie klątwą.

- Ekhym – usłyszał, jakby z oddali – To co, z tym Patronusem?

                                                                        *

                         Astoria Malfoy szybko zadomowiła się w Hogwarcie. Znalazła sobie nawet zajęcie, choć jej mąż szczerze nad tym ubolewał. W każdej wolnej chwili pomagała Hagridowi w opiece nad stworzeniami, które żyły w granicach szkolnych błoni i Zakazanego Lasu. Szczególnie upodobała sobie małe, albo chore zwierzątka i poświęcała im cały swój czas. Zazwyczaj radziła sobie całkiem nieźle, czasem tylko korzystając z rad bardziej doświadczonego Hagrida, aż do czasu, gdy napotkała poranionego jelenia. Nie wyglądał jakby coś przytrafiło mu się w Zakazanym Lesie, a z wielu jego ran sączyła się dziwna, ciemna posoka.

- Nie pirszy raz widzę coś takiego – powiedział jej Hagrid, gdy oboje opatrywali zwierzę.

- Co mogło mu się stać? – zapytała przejęta Astoria. Hagrid urwał kawał bandaża, którym owinął kopyto jeleniowi.

- Tak wygląda zwierzę, co wlazło w jakieś ciemne zaklęcie – wytłumaczył z powagą Hagrid.

- Zostały zaatakowane? – przeraziła się Astoria. Hagrid patrzył na nią z wyraźnym podziwem. Dopiero po chwili pokręcił głową.

- Gdyby ktoś chciał go zaatakować, już by nie żył. Raczej dostał rykoszetem, albo wlazł w coś bardzo niebezpiecznego.

Astoria patrzyła na niego przez chwilę w milczeniu, a potem wróciła do opatrywania jelenia. Zawiązali bandaże wokół wszystkich jego ran, ale nie musieli długo czekać, by się przekonać, że to nie pomoże. Przez białą tkaninę po chwili przebiła się czarna jak smoła ciecz.

- Tak se myślałem… - mruknął Hagrid, a kiedy pani Malfoy uniosła brwi, dodał – Potrzebujemy kogoś kto się zna na czarnej magii…

Astoria podniosła się szybko.

- Pójdę po swojego męża!

Hagrid przemyślał to szybko.

- Może być i on… - burknął z niezadowoleniem. Astoria tylko uśmiechnęła się pod nosem i podniosła z polany, a potem szybkim krokiem pomaszerowała w stronę zamku.

              Ale niestety nie znalazła nigdzie Dracona. Uświadomiła sobie, że jest dziesiąta rano i na pewno do południa prowadzi lekcje. Najpierw uznała, że ranny jeleń jest ważniejszy od Eliksiru na wrzody, czy czego on tam uczy, ale potem przypomniała sobie, że McGonagall prosiła, by goście zamku nie przeszkadzali uczniom. Przez chwilę zastanawiała się co robić, w końcu stwierdziła, że uda się do pokoju nauczycielskiego. W końcu ktoś powinien mieć teraz przerwę, a nauczycieli znających się na Czarnej Magii powinno być w Hogwarcie zdecydowanie więcej.

              Nie spodziewała się jak celnie trafi. W pokoju nauczycielskim siedział sam nauczyciel Obrony Przed Czarną Magią.

- Przepraszam! – zawołała Astoria, wsadzając głowę do środka i zauważając ciemnowłosego mężczyznę. Ian Warren natychmiast podniósł się z miejsca.

- Dzień dobry! – zawołał, przyglądając jej się z ciekawością – W czym mogę pomóc?

Astoria zamknęła ostrożnie drzwi.

- Szukam nauczyciela Obrony Przed Czarną Magią!

Warren wypiął pierś.

- Służę pomocą.

Astoria cała się rozpromieniła.

- To cudownie! Mógłby mi pan pomóc? Znaleźliśmy ranne zwierzę… Jelenia. Hagrid twierdzi, że wszedł w czarnomagiczne zaklęcie!

Warren długo wpatrywał się w nią, nim coś powiedział. Wyglądał jakby badał ją wzrokiem.

- Z kim właściwie mam przyjemność? – zapytał. Astoria pokręciła głową.

- Bardzo przepraszam! Astoria Malfoy – przedstawiła się, wyciągając dłoń. Warren nachylił się i ucałował jej wystawioną rękę.

- Jestem zaszczycony.

Uśmiechnęła się uprzejmie.

- Rozumiem, że jest pani żoną Dracona?

- Tak! A czy moglibyśmy już zobaczyć tego jelenia? – zapytała, robiąc przepraszającą minę. Warren zaśmiał się radośnie.

- Oczywiście! – zawołał, sięgając po płaszcz i podchodząc do drzwi. Przepuścił ją przodem, nie spuszczając z niej wzroku.

- Proszę prowadzić!

                                                                           *

                      Im bardziej Louis wypatrywał Leah, tym bliżej niego była Grace. Od kiedy Hogwart obiegły plotki o jego zażyłości z Leander, jego dziewczyna nie odstępowała go na krok. Poza momentami, kiedy polowała na jego nową adoratorkę…

                      Grace przypatrywała jej się przy każdej okazji. Na lekcjach i w czasie tych rzadkich posiłków, na których raczyła się zjawić w Wielkiej Sali, Grace nie spuszczała z niej wzroku. Ale nie zniżyła się do rozmowy z nią. Szybko uznała, że Leander to tylko płotka i nie musi się o nią martwić. Na jej oko wyglądała jak strach na wróble, i była największym dziwadłem jakie widziała. Bo kto normalny ciągle znika na gdzieś na błoniach, albo przesiaduje wiecznie nad jeziorem?! Nie, nawet jeśli z Louisem działo się coś dziwnego, to Grace mogła dać sobie rękę uciąć, że nie było to spowodowane jego uczuciem do tej zdziczałej Gryfonki!

                       Ale nadszedł w końcu dzień, kiedy mogła przyjrzeć się im obojgu, gdy znajdowali się w jednym pomieszczeniu. Jedyną lekcją jaką Grace, Louis i Leah mieli razem były Zaklęcia. Tak się złożyło, że kilka ostatnich zajęć zostało odwołanych, bo Johnson była chora (wszyscy wiedzieli, że ściemnia, bo startuje w jakimś konkursie i tylko wciska kit McGonagall). Kiedy w końcu lekcja się odbyła, Grace pociągnęła Louisa do ostatniej ławki, tak by Leander znajdowała się w zasięgu wzroku ich obojga.

                       Louis wydawał jej się już od początku skonsternowany, ale postanowiła nie wpadać w paranoję. Kątem oka obserwowała jak rzuca plecak i obiega wzrokiem całą klasę. W pewnym momencie zatrzymał wzrok i Grace nie musiała patrzeć, by wiedzieć na kim.

- Ekhym! – chrząknęła głośno – Pożycz mi pergamin!

Louis ani drgnął. Grace zalała fala zimnego potu, gdy patrzyła jak jej chłopak wbija palące spojrzenie w tę przeklętą Gryfonkę.

- Lou – powiedziała lodowato. Drgnął i spojrzał na nią nieprzytomnie.

- Tak? – zapytał uprzejmie. Grace czuła jak drżą jej ręce, ale nie dała niczego po sobie poznać.

- Pergamin. Chciałabym pożyczyć pergamin.

- Jasne.

Pochylił się i zaczął grzebać w torbie. W końcu wyprostował się i znowu omiótł wzrokiem kąt, w którym siedziała Leander, a coś ostrego wbiło się w pierś Grace.

- Proszę – powiedział Louis i wyciągnął rękę w jej stronę. Grace spojrzała i poczuła jak drga jej warga.

- To jest piórnik – warknęła, czując, że traci grunt pod nogami. Louis skrzywił się nieznacznie.

- Przepraszam – mruknął, nie patrząc na nią – Nie wiem gdzie mam głowę.

Grace zagryzła wargi, żeby nie palnąć czegoś dobitnego. Nie. Załatwi to inaczej. 

   

                  Gdy wyszli z klasy, żadne z nich nie zwracało na siebie uwagi. O ironio, byli zapatrzeni w plecy tej samej osoby. Louis, dlatego, że nie umiał już myśleć o niczym innym, a Grace, ponieważ chciała najpierw poznać swoją niechybną ofiarę. Nie była amatorką. Nie rzuci się na nią z pazurami. Och, nie. Zniszczy ją z klasą.

                                                                     *

                   James był przyzwyczajony do tego, że nauczyciele w Hogwarcie traktują go trochę inaczej niż resztę jego kolegów. Neville na przykład zawsze dawał mu najprostsze zadania, jego ojciec w zeszłym roku katował go najgorszymi ćwiczeniami, ciotka Hermiona omijała go z daleka, nie mogąc uwierzyć, że taki leser jest w jej rodzinie a Dracon Malfoy odbierał mu zwykle punkty nim zadał mu pytanie. Dlatego zachowanie Iana Warrena nie zdumiało Jamesa tak jak powinno, mimo, że go nie rozumiał.

                 Już od pierwszej lekcji James miał wrażenie, że nowy profesor Obrony Przed Czarną Magią z jakiegoś powodu go lubi. Później tylko utwierdził się w tym przekonaniu.

- Znakomicie, dwadzieścia punktów dla Gryffindoru! – wołał podczas jednej z listopadowych lekcji, na której James poradził sobie w pojedynku. Niedługo później zabrzmiał dzwonek na przerwę, ale pan Warren pomachał jeszcze do niego i zawołał:

- Panie Potter, proszę zaczekać!

Lekko skonsternowany odstawił plecak i pozwolił, by reszta klasy wyszła. Kiedy zostali sami profesor Warren podszedł do niego szybkim, żołnierskim krokiem.

- Panie Potter, pozwoli pan, że zajmę mu chwilę. Chodzi mi o pańskie umiejętności.

James uniósł brwi.

- Jest pan wyjątkowo uzdolniony w dziedzinie Obrony Przed Czarną Magią. Oczywiście – tu Warren uśmiechnął się znacząco – to nic innego jak geny! Czy wie pan już, co będzie robić po Hogwarcie?

James wypuścił głośno powietrze. W piątej klasie, gdy mieli rozmowy o karierze zawodowej był zajęty głównie Krukonkami ze starszych roczników. W zeszłym roku pochłonęła go afera z Drzewem Początku, a teraz myślał tylko o Jo. Na przemyślenia o swojej przyszłości pozostawało mu już niewiele czasu. Wzruszył ramionami.

- Szczerze mówiąc, nie wiem.

Z jakiegoś powodu Warren ucieszył się na tę wiadomość.

- Ojciec pewnie będzie nakłaniał pana na kurs aurora… - Warren urwał, ale James nie miał ochoty na rozmowę o swoich stosunkach z ojcem, który notabene jak był pewien, nigdy by go do niczego nie nakłaniał – W każdym razie – zaczął znowu profesor – Uważam, że powinien pan poważnie przemyśleć karierę w armii.

Jamesa zatkało. No… To było coś.

- Ciekawa myśl – stwierdził. Warren pokiwał głową.

- Ma pan idealne cechy, by być dobrym żołnierzem. Co ja mówię, cechy! Predyspozycje! A znam się na tym, jak pan wie byłem porucznikiem w brytyjskiej armii i dowódcą oddziału szturmowego.

James kiwnął głową.

- To… To znaczy, na pewno to przemyślę.

Warren wyglądał na zadowolonego.

- Jeśli się pan zdecyduje, znajdę czas, by przygotować pana na rozmowę kwalifikacyjną i testy.

- Dziękuję, to bardzo uprzejme – wydukał zaskoczony James. Warren machnął ręką.

- To naprawdę nic wielkiego! A teraz proszę już pędzić na następną lekcję!

James przyglądał mu się jeszcze przez moment, w końcu kiwnął głową i odwrócił się , by odejść.

                                                                        *

                  Cierpliwość była cnotą, z którą Jesse Atwood nigdy się nie spotkał. Po tym jak wypuścił Namolne Myszy, rozpuścił Spray na Omdlenie w Pokoju Wspólnym, wyśpiewywał sprośne piosenki w Wielkiej Sali i podpuścił połowę pierwszego roku do wojny z Irytkiem i nie dostał za to ani punktu na minus, zaczął rwać sobie włosy z głowy. Dakota Scott stała się jego największym koszmarem, którego nie umiał pokonać. Jej znudzone, chłodne spojrzenie prześladowało go nawet w snach i miał wrażenie, że doprowadzi go w końcu do szaleństwa.

                 Wiedział, że to nie zadziała, ale wciąż wymyślał nowe psikusy, żeby ją zdenerwować, choć w rzeczywistości tylko on był wściekły. Ale w końcu, któregoś dnia to o czym skrycie marzył, ziściło się zupełnie przez przypadek. Siedział w pustym Pokoju Wspólnym, w środku nocy, wymyślając nowy wielki plan, za który miałby w końcu dostać upragniony szlaban. Salon był pusty, bo był środek tygodnia. Nagle Jesse usłyszał skrzypnięcie drzwi i aż sapnął z zadowolenia. Scott schodziła po schodach w różowej piżamie w pergaminy, puszystych bamboszach i z rozwianymi włosami. Wyglądała na potwornie zaspaną, i przez chwilę w ogóle nie zauważyła, że w Pokoju Wspólnym ktoś jest. Skierowała się do stolika z wodą i wciąż nieprzytomnie, nalała sobie szklankę, a potem usiadła w fotelu, by ją wypić. Dopiero po kilku łykach odjęła butelkę od ust, kiedy wzrok padł na jej towarzysza.

- Ciężka noc? – zapytał Jesse, wpatrując się w nią najbardziej bezczelnym wzrokiem, jaki kiedykolwiek widziała. Dakota poprawiła nerwowo szlafrok.

- Przez cały wieczór uczyłam się na Obronę Przed Czarną Magią i teraz śnią mi się wampiry i Inferiusy…

Jesse przestał się kpiąco uśmiechać. Przez chwilę przyglądał się jej w milczeniu, a potem wstał nagle, na co Dakota zmrużyła podejrzliwie oczy.

- Co znowu, Atwood? – zapytała znudzona – Wypuścisz Latające Szczury? Rozwalisz nam Wieżę?

Jesse uśmiechnął się szeroko nie spuszczając z niej wzroku i wciąż idąc w jej stronę.

Dakota wyglądała na lekko przestraszoną. Jesse zatrzymał się krok od jej fotela, wpatrując w nią z rozbawieniem.

- Kiedy się poddasz, Scott? – zapytał z figlarnym uśmiechem. Dakota zaczynała wpadać we frustrację. – Znowu bredzisz, Atwood – burknęła tylko. Jesse roześmiał się głośno.

- Pytam, kiedy ci się znudzi i dasz mi w końcu szlaban? Wiesz, że na niego zasługuję… - powiedział, a zabrzmiało to bardziej sprośnie od piosenek, które ostatnio wyśpiewywał w Wielkiej Sali. Dakota zatrzęsła głową, jakby odganiała się od czegoś.

- Dawanie szlabanów nie ma w twoim przypadku najmniejszego sensu – oświadczyła chłodno. Jesse zrobił mały krok w jej kierunku, szczerząc się w olśniewającym uśmiechu.

- A więc wygrałem. Mogę robić co chcę!

Dakota prychnęła tak głośno, że śpiący pod kominkiem kot Lily Potter obudził się i uciekł.

- Oczywiście, że nie, Atwood!

- Och, czyżby! – zaśmiał się Jesse. Dakota miała dość tej rozmowy, jego bezczelnego spojrzenia i głupiego śmiechu. Pokręciła tylko głową z irytacją, po czym zaczęła podnosić się z fotela.

Ale jej na to nie pozwolił.

                 Zrobił błyskawiczny krok w jej stronę i delikatnie pchnął ją z powrotem na fotel, a sam zawisł cale nad nim, opierając ręce na obu jego brzegach. Zdumiona Dakota, uwięziona między jego ramionami, sapnęła z oburzenia.

- Natychmiast mnie wypuść!

Jesse uśmiechnął się tylko szerzej i jeszcze bardziej nachylił.

Z przezorności położył swoje dłonie na jej, a Dakota nie wyrwała ich tylko dlatego, że w tym samym momencie poczuła na swoich ustach miękki dotyk. Jesse przylgnął do niej swoimi chłodnymi wargami i pocałował z taką pasją, że nie mogła mu się oprzeć. Chciała zaprotestować, ale jego smak, pewność w tym co robił i to niesamowite uczucie podniecenia pochłonęły ją, jak jeszcze nic w życiu.

                  Jesse całował ją długo i namiętnie, aż sam stracił oddech. W końcu, gdy się nasycił, odsunął na cal i zdjął ręce z jej dłoni, wpatrując w nią z oczekiwaniem i zaczepnym uśmiechem. Dakota otworzyła oczy i wypuściła głośno powietrze. Jej twarz zmieniła kolor z buraczkowej, w trupiobladą. Odepchnęła go z całą mocą i zerwała się z fotela, sztyletując go spojrzeniem. Jesse włożył ręce do kieszeni i ze swoim firmowym uśmiechem, wpatrywał się w nią z uprzejmym oczekiwaniem. Dakota wzięła kilka głębokich oddechów, prychnęła z nieopisaną wściekłością, ale nic nie powiedziała, tylko puściła biegiem do swojego dormitorium.

                          Jesse z wyjątkowym zadowoleniem opadł na fotel, z którego przed chwilą wstała. Tym razem nie zdziwił się, że nie zarobił szlabanu.

                                                                     *

                          Jo powiedziała reszcie, że sama przygotuje plan dywersji, która wyciągnie Hervellów z zamkniętej części zamku. Po pierwsze chciała to zrobić bez nich, bo byli wyjątkowo nieskuteczni. Po drugie musiała sobie znaleźć zajęcie, by nie myśleć o Jamesie.

                          Wszystkie wolne chwile spędzała badając przejście między dwoma częściami Hogwartu. Musiała przyznać im rację, że zostało tak zaczarowane, by uczniowie w żadnym wypadku nie zdołali się tam dostać. Ale oczywiście, nie oznaczało to, że niczego nie wskórają…

                          W sobotni wieczór, wyprowadziła w pole dwóch aurorów i kilku policjantów i przyczaiła się na korytarzu, gdzie Smoczy Gobelin strzegł przejścia i wyjęła różdżkę. Nagle przypomniała sobie, jak rok temu badali w ten sposób wejście do Drzewa Początku i jej twarz zastygła. Konsekwencje tego wciąż siedziały w niej jak cierń. Ale odgoniła od siebie złe myśli i znowu spróbowała złamać zaklęcie. Nagle usłyszała niepokojący dźwięk i zaklęła w myślach. Pozbyła się ochrony Hogwartu, a tu ktoś właśnie przełazi przez gobelin! Odwróciła się i szybko ruszyła w przeciwną stronę, ale nie zdążyła.

- Jo Carter?! – zamarła. Słyszała ten głos tylko parę razy w życiu, ale nie wspominała go najlepiej. Powoli odwróciła się do Ginevry Potter.

- Dzień dobry! – powiedziała nerwowo i zamierzała zwiać, ale mama Jamesa zrobiła jeszcze parę kroków.

- Zaczekaj! Właściwie to – tu zawahała się – Chciałbym z tobą porozmawiać.

Jo jęknęła w duchu. Wiedziała, że pani Potter jej nie lubi i była pewna, że za chwilę otrzyma jakąś niesprawiedliwą reprymendę.

- Oczywiście – powiedziała poddając się. Ginny podeszła do niej blisko i przyjrzała jej uważnie.

- Chcę ci podziękować.

Jo zrobiła zdumioną minę.

- Wiem, że wiele wycierpiałaś tego lata i wiem co zrobiłaś dla mojego syna. Nie wiesz ile to dla mnie znaczy.

Jo była tak zdumiona, zażenowana i zdenerwowana, że zdołała tylko kiwnąć wymijająco głową. Ginny przyglądała jej się wciąż z uporem, jakby walczyła sama ze sobą. W końcu powiedziała:
- Jo, dlaczego nie chodzisz z Jamesem?

Carter wypuściła głośno powietrze. Biorąc pod uwagę całą rodzinę Jamesa, wolałaby już nawet, by Rose śpiewała jej co rano, albo, żeby Lucy pomagała jej w pracach domowych. Wszystko wydawało jej się teraz mniej straszne od rozmowy z jego matką o ich pokręconym związku.

- Pani Potter… - zaczęła kulawo, strzelając oczami po całym korytarzu – Ja…

- Wy – przerwała jej cicho Ginny i wzięła głęboki oddech – Jesteście idealną parą.

Jo spojrzała na nią zupełnie rozbita.

- Myślałam, że pani mnie nie lubi! – palnęła, nim zdążyła ugryźć się w język. Ginny zaśmiała się ponuro.

- Jeśli będziesz mieć kiedyś dzieci, na pewno mnie zrozumiesz. Ale masz rację – dodała twardo – Źle cię oceniłam.

Jo po raz kolejny nie wiedziała co powiedzieć. Na szczęście Ginny chyba to rozumiała, bo znowu przerwała ciszę.

- Czemu nie chcesz z nim być?

Carter zagryzła wargi.

- Przez milion rzeczy – powiedziała szczerze – To niewłaściwe, bo najpierw spotykałam się z Albusem!

Ginny kiwnęła głową ze zrozumieniem.

- I to był twój błąd – powiedziała trochę chłodniej – Ty i Al nigdy do siebie nie pasowaliście.

- A teraz… - mruknęła Jo – Będzie nieszczęśliwy, jeśli zacznę spotykać się z Jamesem. Nie mogę mu tego zrobić, bo i tak sporo przeze mnie wycierpiał.

Ginny wzięła głęboki oddech.

- Jo Carter, jeśli Albus nadal coś do ciebie czuje, to mamy tutaj trzy bardzo nieszczęśliwe osoby. Jeśli będziesz z Jamesem, zostanie tylko jedna, która notabene kiedyś się z tego wyleczy.

Jo spojrzała na nią zdumiona.

- Ale tu chodzi o pani syna! – zawołała z wyrzutem. Ginny parsknęła śmiechem.

- Ty i James będziecie kiedyś razem. Póki tak się nie stanie, Al zawsze będzie miał nadzieję. Obserwowałam go w czasie tych wakacji i wiem, że da sobie radę. Nie wiem tylko czemu pozbawiasz szczęścia Jamesa i… siebie samą.

Jo zamilkła, jakby te słowa zupełnie ją rozbiły.

- Obiecałam Rose…

Teraz pani Potter parsknęła histerycznym śmiechem.

- Doprawdy! Znalazłaś sobie autorytet. Rose!

Jo też zaczęła się śmiać.

- Pani Potter…

Ginny położyła jej dłoń na ramieniu, a Jo urwała.

- Widziałam was razem. Tak patrzą na siebie ludzie tylko raz w życiu. Idź do niego, Jo.

Carter zamrugała szybko. Ginny wpatrywała się w nią z taką pewnością, że udzieliła się i jej. Nic już nie powiedziała, tylko odwróciła się i ruszyła korytarzem prosto do Wieży Gryffindoru.