Rozdział XLIV cz. 1

Wrzucam rozdział, który postanowiłam podzielić na dwie części - po pierwsze jest bardzo długi. Po drugie na początku i na końcu dzieją się ważne rzeczy i lepiej przeczytać je po krótkiej przerwie.
:)

Nie żałuję 

                     Dochodziła pierwsza i śnieżyca zerwała się nad Doliną Godryka. Na dworze hulał wiatr, a ciężkie płaty śniegu przykrywały domy i drogi. W domu Potterów było już zupełnie cicho, i słychać było tylko odgłosy śnieżnej burzy.

                Albus nie mógł spać. Obecność Jo przypominała mu o tym, że jest samotny i nie napawało go to radością. Ona i James byli szczęśliwi, Rose i Scorpiusowi wróżył najwyżej jeszcze dwadzieścia lat totalnej wojny, po której i tak będą razem, i tylko on będzie miał wiecznego pecha do kobiet. Nagle przed oczami stanęła mu Scarlett i zaczął o niej myśleć. Ciekawe jak się czuje… Napisze do niej jutro z samego rana... do którego nie wytrzyma…

                Podniósł się i wstał z łóżka, a potem podszedł do biurka. Uniósł na moment głowę, bo odgłosy śnieżycy stały się tak wyraźne, że miał wrażenie, że ktoś łomocze do drzwi. Wyjął z szuflady pergamin i sięgnął po pióro. Wygładził papier i wycelował w niego piórem, po czym zamarł z ręką w powietrzu.

                CO ma jej napisać? Przecież wie, że się o nią martwi… że myśli o tym jaka jest pięk…

                Co z tą burzą?! Obrócił się w kierunku drzwi. W życiu nie słyszał, by śnieg tak walił w szyby. Zaraz… To chyba nie śnieg.

                Al zerwał się z miejsca i wypadł na korytarz, gdzie spotkał się z opatuloną w koc Jamesa Jo.

- Wiecie, że ktoś puka do drzwi? – zapytała na wpół przytomnie. Al kiwnął głową i dał jej znak, żeby szła za nim. Nie zrobili nawet dwóch kroków, gdy drzwi do pokoju Jamesa otworzyły się na oścież.

- Co wy tu…?! – wydusił z siebie, obrzucając ich morderczym spojrzeniem. Albus popukał się w czoło.

- Ktoś wali do wejścia! – syknął i przyłożył palec do ust, bo byli niedaleko sypialni Ginny. James odetchnął, a Jo pokazała mu środkowy palec, po czym ruszyli za Albusem po schodach.

                Łomotanie stało się tak napastliwe, że w holu Al prawie zaczął biec w obawie, że ktoś zaraz wywali ich drzwi wejściowe. Jo i James dopadli do nich chwilę po Albusie, gdy ten otwierał je w najwyższym szoku.

                Na ganku stała Rose. Miała na sobie płaszcz, którym próbowała zakryć szyję i głowę, ale i tak były przysypane grubą warstwą śniegu. Jej policzki i ręce były krwisto czerwone, a ona cała dygotała, jakby dostała jakiegoś ataku.

- RED!!! – ryknął Al i szybko wciągnął ją do środka, gdzie razem z nią wpadł chyba kilogram śniegu.

- Rose, co ty tu robisz?! – zawołał zdumiony James, który razem z Jo odsunął się, by zrobić jej miejsce. Wszyscy troje wpatrywali się w nią z obłędem w oczach.

                Rose wciąż trzęsła się z zimna i wyglądała, jakby przepłakała dobrych kilka godzin. Odgarnęła z twarzy włosy i śnieg, a potem wyprostowała się i powiedziała:

- Odwiedzam rodzinę w święta, to się nazywają maniery, James – Jo i Al wymienili zdumione spojrzenia, a potem Jo zrobiła krok w jej stronę.

- Daj mi płaszcz, strasznie zmarzłaś! – i pomogła jej się rozebrać, co nie było proste, bo Red potwornie się trzęsła.

- Rose – odezwał się Al tonem, który wskazywał, że jego cierpliwość się skończyła – Co. Się. Stało?!

Jego kuzynka posłała mu obrażone spojrzenie, a potem zwiesiła głowę.

- Ojciec wyrzucił mnie z domu.

- CO?!

- Niemożliwe!

- Chyba żartujesz!

- Za co?

Ten ostatni głos nie należał do żadnego z nich i cała czwórka obróciła się jak na zawołanie. W holu stała Ginny i patrzyła na swoją bratanicę ze zmartwieniem. Rose wzruszyła ramionami. Podczas, gdy Potterowie i Jo gapili się na nią z otwartymi ustami, Red westchnęła i minęła ich bez słowa, wkraczając do salonu, gdzie zapaliła sobie światło i zajęła fotel. Al, James, Jo i Ginny weszli za nią.

- Carter, potrzebujesz tego koca? – zapytała z dumą Rose. Jo spojrzała w dół i pokręciła szybko głową. Była tak zaabsorbowana jej pojawieniem się, że zapomniała jak musi być jej zimno. Red wyciągnęła rękę i okryła się kocem, a potem zagłębiła w fotel z miną człowieka, który przysięga sobie, że nie wstanie z niego do końca życia.

- Rose – odezwała się Ginny – Możesz nam powiedzieć dlaczego mój brat wyrzucił cię z domu?

Choć bardzo starała się to powstrzymać, oczy Red zaszły łzami. Ale kiedy się odezwała, brzmiała jak normalna Rose – zdystansowana i trochę szalona.

- Powiedziałam mu o Malfoy’u.

Jo, James i Albus wydali z siebie identyczne westchnięcie zrozumienia, ale Ginny pokręciła głową.

- O jakim Malfoy’u? I co z nim?

- Ja i syn Draco się spotykamy.

Ginny na moment zaniemówiła i przestała nawet mrugać. Ale szybko obudziła się z marazmu i odchrząknęła.

- Cóż, to faktycznie dość… zaskakująca nowina – stwierdziła, ale gdy usta Rose uformowały się w dziubek, szybko dodała – I bez znaczenia! Twój chłopak może się nawet nazywać Riddle! – oznajmiła.

- Tata tak nie uważa – wymamrotała Red. Ginny nagle zerwała się z miejsca i obróciła w stronę ganku.

- Nie obudźcie Lily. I zróbcie Rose herbaty – powiedziała w stronę swoich synów i Jo, a potem ruszyła do holu. Chwilę później usłyszeli trzaskanie drzwi.

- Naprawdę cię wyrzucił? – zapytał James, siadając na kanapie. Rose pokiwała głową.

- No… Powiedział, że mam „zejść mu z oczu”.

James i Albus wymienili spojrzenia.

- Czyli cię nie wyrzucił – mruknął James, a gdy Rose wycelowała w niego mordercze spojrzenie, szybko się uśmiechnął – Ale oczywiście wujek Ron przesadził!

Jo podeszła do Rose i przysiadła na kraju jej fotela.

- Naprawdę powiedziałaś mu o Scorze…? To coś… wielkiego.

Rose nic nie powiedziała, tylko uniosła wyżej koc, tak, że zakrywał ją prawie po sam nos i zamknęła oczy. Nigdy nie widzieli jej w takim stanie. Jo i James patrzyli po sobie bezradnie, bo żadne z nich nie wiedziało jak podnieść na duchu Red – tę, która nigdy się nie łamała.

                Rose pociągnęła nosem, i Albus zerwał się z miejsca, a potem bez słowa przeszedł pokój i stanął nad nią pomagając jej wstać. W milczeniu objął ją mocno i przytulił. Rose wyglądała jakby tego jej było trzeba, bo po chwili odsunęła się od Albusa i powiedziała złośliwie:

- Mam spać z Jo, czy bezwstydnie przebywa w pokoju Jamesa przed ślubem?

                                                                              *

                Ta sama śnieżyca, która hulała po Dolinie Godryka, straszyła w wioskach obok. Ale w domu państwa Weasley’ów chyba nawet nie zauważono, że pada śnieg.

- JAK MOGŁEŚ?! TY PODŁY…

- JA?! JAK TY MOGŁAŚ NIE WIEDZIEĆ CO WYRABIA TWOJE DZIECKO, MAJĄC JE POD NOSEM?!

- A CO TAKIEGO WYRABIA?!

- ZADAJE SIĘ Z TYM… TYM…

                Hugo dawno zamknął się w swoim pokoju, którego podłogą targało teraz echo awantury Rona i Hermiony. Pan Weasley stał nad stołem i od czasu do czasu uderzał w niego zaciśniętą pięścią. Jego żona chodziła po całym pokoju, z rozwianymi włosami i ognistym wzrokiem.

- Nawet nie wiemy gdzie ona jest! – ryknęła, wskazując na okno, gdzie jak dopiero zauważyli panowała śnieżna burza.

- Nie histeryzuj! – ofuknął ją Ron – Jest u Ginny, zawsze tam ucieka!

Hermiona zmiażdżyła go spojrzeniem, ale Ron miał coś jeszcze do powiedzenia:

- No, chyba, że poleciała do dworku Malfoy’ów!

Hermiona zatrzymała się w miejscu, a potem obróciła na pięcie i podeszła do niego z oszałamiającą prędkością, po to, by dźgnąć go palcem w pierś.

- KIEDY TY DOROŚNIESZ?! Rose nie może mieć chłopaka, bo Draco przezywał cię w szkole?!

Ronowi natychmiast poczerwieniały uszy i wbił w nią sztyletujące spojrzenie.

- Rose może mieć jakiegokolwiek chłopca zechce! Nie rozumiesz?! Ona to robi SPECJALNIE!

Hermiona zrobiła minę, jakby nie wierzyła w to co słyszy.

- Czy ci rozum odjęło?! – wrzasnęła – Uważasz, że twoja własna córka chce ci zrobić na złość?!

Ron wyglądał na zmieszanego i chyba żałował, że to powiedział, ale nie przyznał się do tego.

- Malfoy był śmierciożercą! – zawołał triumfalnie – ŚMIERCIOŻERCĄ, Hermiono! Jego ciotka torturowała cię w jego domu! Jego ojciec próbował zabić Harry’ego a…

- …a jego matka uratowała mu życie! – wpadła mu w słowo Hermiona, z oczami błyszczącymi szaleństwem – Jakie to ma znaczenie?!

- Takie, że nie pozwolę, by Rose miała cokolwiek wspólnego z tą rodziną!

Hermiona rozszerzyła gwałtownie oczy i zrobiła dwa kroki w tył.

- Nie pozwolisz? – powiedziała o wiele ciszej, ale tym razem w jej głosie było coś, co przestraszyło Rona o wiele bardziej od całej tej awantury – Nie pozwolisz córce być szczęśliwą, bo masz swoje cholerne uprzedzenia?

- Uprzedzenia! – prychnął histerycznie Ron, zrywając się z miejsca, jakby chciał do niej podejść, ale szybko zrezygnował – To są fakty, nie uprzedzenia!

Hermiona pokręciła głową.

- Nie, Ron. To jest przeszłość! A ty jesteś ostatnią osobą, która może ją komukolwiek wypominać.

Ron wyglądał na zdumionego.

- Co ty wygadujesz?! Nie mam prawa mówić o tym jaką szumowiną był Malfoy i cała jego rodzina? Bo co? Och, tak! – zawołał z udawanym przejęciem – Bo tylko pomogłem zabić Voldemorta!

- Teraz wypowiadasz jego imię, co? – prychnęła Hermina, na co jej mąż po raz kolejny uderzył dłonią w stół. Nie zwróciła na to uwagi – Mówię o tym, że wiecznie kogoś zostawiasz. Tak! – zawołała, widząc, że jego oczy rozszerzają, a na policzki wstępują coraz ciemniejsze plamy – Zostawiłeś mnie i Harry’ego, gdy szukaliśmy horkruksów! A teraz zostawiasz własną córkę.

Ron wykonał taki ruch, jakby właśnie dostał w twarz. Hermiona przełknęła ślinę, ale nie cofnęła się.

- Po tych wszystkich latach… - wycharczał Ron.

- No właśnie, Ron! – ryknęła – Minęło tyle lat, czemu nie odpuścisz?!

Pokręcił głową.

- Może wyżalisz się Harry’emu?

Hermiona uśmiechnęła się, robiąc przy tym taką minę, jakby czekała na to zdanie.

- Dawno nie używałeś tego argumentu, co?

Ron już otwierał usta, ale w tym momencie rozległ się hałas w holu i oboje rzucili się do drzwi, w nadziei, że to Rose.

                Ale w ganku stała Ginny, z mokrymi od śniegu włosami i wściekłą miną. Nie przywitała się z nimi, tylko podeszła prosto do Rona, a potem wsadziła mu pięść w żołądek. Podczas, gdy jej brat zwijał się z bólu, Ginny zmierzyła wzrokiem Hermionę i dopiero gdy doszła do wniosku, że nie jest niczemu winna, powiedziała do niej:

- Rose jest u mnie. I tam zostanie – dodała groźnie, znów odwracając się do Rona, który wpatrywał się w siostrę z żądzą mordu.

- Dziękuję, Ginny – odezwała się Hermiona – Rano z nią porozmawiam.

- Ty? – prychnęła pani Potter – Z tego co mi wiadomo to ten kretyn powinien przeprosić Rose!

Ron ryknął wściekle, pewnie czując się osaczony.

- Nie będziesz mi mówić co mam…!

- Nie – przerwała mu beznamiętnie Ginny, patrząc na niego jak na karalucha – Nic ci nie będę mówić, zabiorę tylko rzeczy twojej córki, skoro wyrzekasz się jej z powodu durnych urazów!

I obserwując jak twarz Rona tężeje ze zdumienia i smutku, skierowała się na schody i weszła na piętro, gdzie zniknęła w drzwiach pokoju Rose.

                Ron i Hermiona wpatrywali się w siebie w milczeniu.

- Ona ma rację – powiedziała drżącym z furii głosem Hermiona – Musisz iść po Rose.

Ale Ron wyglądał jak człowiek, który coś sobie postanowił.

- Nie. Wiedziała, że nienawidzę tej rodziny a mimo to…!

- Zamknij się – powiedziała po prostu Hermiona – Nie chcę tego słuchać. To koniec… - dodała twardym głosem. Ron skinął głową.

- Jest bezpieczna, więc masz racje. Możemy skończyć tę durną dyskusję i…

- Nie, Ron – przerwała mu Hermiona – Nie to miałam na myśli. Mam dość ciebie. Ciągle się poddajesz. Przestałeś być aurorem, żeby prowadzić kretyński sklep z zabawkami! Rezygnujesz z córki, bo jesteś obrażony za szkolne wyzwiska! Rose nie wróci na święta przez ciebie, i wiesz co? Ja też ich z tobą nie spędzę. Ani tych ani następnych.

Z oczu Hermiony popłynęły łzy, które szybko wytarła, a potem odwróciła się i odeszła, zamykając za sobą drzwi. Ron miał wrażenie, że jego nogi są ze stali, bo nie mógł oderwać ich od ziemi. Ale minęła chwila, usłyszał kilka trzaśnięć drzwiami, obudził się i ruszył z miejsca.

                                                                             *

                Rose obudziła się, gdy było jeszcze ciemno. Ciężka bryła na sercu przypomniała jej co się stało i nakryła się szczelniej kołdrą, pragnąc jak najszybciej znowu zasnąć. Ale nie mogła. Przeleżała tak do rana, i gdy z kuchni Potterów zaczęły dochodzić poranne odgłosy, wstała i zeszła na dół.

                Przy stole siedział już James i Jo, a Albus parzył herbatę.

- Al… - Rose weszła do kuchni, pełnym godności krokiem i skinęła mu głową – Jomes…

Jo i James spojrzeli na siebie ze zdumieniem, po czym James parsknął śmiechem, a Jo otworzyła usta jakby usłyszała właśnie obelgę.

- CO?! – warknęła do Rose, która zajmowała miejsce przy stole.

- Tacy jesteście słodziutcy, że wymyśliłam wam pseudonim – odparła filozoficznie. James śmiał się wesoło, Albus dostał napadu niekontrolowanego chichotu, a Jo wyglądała jak bardzo nieszczęśliwy człowiek.

- Jak się czujesz? – zapytał Albus Red, stawiając przed nią kubek parującej herbaty.

- Okropnie. Twoje łóżko jest niewygodne.

Albus zagryzł zęby.

- Ależ nie musisz mi dziękować za to, że odstąpiłem ci pokój!

Rose go zignorowała, przyglądając się jego spodniom i bluzie.

- Szybko się ubrałeś – zauważyła, zerkając na Jo i Jamesa, którzy wciąż siedzieli w dresach, w których spali. Nie wiedzieć czemu Al nagle się zmieszał.

- Bo się ubrałem! – zawołał zdenerwowany – Nie mogę się ubierać we własnym domu?! – Rose i Jo wymieniły szybkie spojrzenia, a James przyglądał się bratu podejrzliwie.

- Ciocia i Lily jeszcze śpią? – zagadnęła Rose, która wciąż starała się brzmieć normalnie, chociaż wyglądała na załamaną. Al pokiwał głową, jakby zadowolony ze zmiany tematu.

- Mama wróciła bardzo późno – powiedział, zerkając na drzwi do salonu – Przywiozła twoje rzeczy – Rose odchrząknęła, jakby nie chciała tego komentować – A Lily jak zwykle śpi do dwunastej – dodał szybko Albus, nie chcąc zmuszać Rose do rozmowy, na którą najwyraźniej nie miała ochoty, i znowu spojrzał na drzwi.

- Dziwnie się zachowujesz – stwierdziła Rose, biorąc łyk herbaty. Al wymamrotał coś pod nosem, a potem wstał od stołu i zaczął zmywać. James, Jo i Rose przypatrywali mu się z mieszaniną zdziwienia i rozbawienia, póki wszystkich czworo nie wyrwał z zadumy tajemniczy hałas w salonie.

- Pewnie Lily coś rozwaliła… - mruknął James.

- Przecież ona nie wstaje przed obiadem! – zdumiała się Rose i wstała od stołu. Jo i James zrobili to samo, ale Al, który obrócił się błyskawicznie od zlewu zatrzymał ich gestem.

- Lepiej zostańcie tutaj…

                Rose wmaszerowała do bawialni, gdzie unosił się właśnie charakterystyczny dym Proszku Fiuu. A stał w nim nie kto inny jak Scorpius.

                Miał na sobie mugolski, czarny garnitur i niebieską koszulę i wyglądał trochę jak biznesmen. Na widok Rose zrobił wściekłą minę, co tylko jeszcze bardziej ją zdumiało, a potem przeszedł cały pokój, zatrzymując się dokładnie przed nią, i zagarnął ją w swoje ramiona.

                Rose była zbyt oszołomiona by cokolwiek powiedzieć. Pozwoliła mu się przytulić, choć nie miała zielonego pojęcia co się tu dzieje. Ale uścisk Malfoy’a był tak silny, że nawet gdyby chciała, nie zdołałaby się uwolnić. W końcu, po długiej chwili Scorpius rozluźnił mięśnie i odsunął się na krok, ale wciąż trzymał dłonie na jej biodrach. Rose w końcu się obudziła.

- Co ty tu robisz?! – zawołała tak głośno, że po chwili dobiegł ich stłumiony kaszel Lily.

- Potter wpadł do mnie przed śniadaniem – wyjaśnił niedbale Scorpius, a Rose natychmiast obróciła się w stronę kuchni, gdzie teraz Al, Jo i James siedzieli jak myszy pod miotłą – Powiedział mi co zrobiłaś. Naprawdę powiedziałaś o mnie ojcu?

Rose wyswobodziła się z jego uścisku i zrobiła krok w tył, czerwieniąc się na nosie.

- Nie.

- Powiedziałaś.

- Powiedziałam, i co z tego?!

Scorpius pokręcił głową.

- Wywalił cię?

Rose zwiesiła głowę, bo czuła, że znowu łzy napływają jej do oczu. Czuła się jak ofiara losu. Ona! Rose Weasley! Scorpius obserwował ją uważnie, i gdy tylko usłyszał, że jej oddech staje się nerwowy i urywany, odbił się i od miejsca i znowu przygarnął ją do siebie z takim impetem, że wpadła mu w ramiona i pewnie by się odbiła, gdyby nie zamknął jej w stalowym uścisku.

- Gdybym wiedział… - szepnął jej do ucha, głaszcząc kojąco jej kark – Nie mówiłbym tego wszystkiego. Nie sądziłem, że przeze mnie tak pokłócisz się z ojcem.

Rose była rozdarta. Nie chciała mu się wyżalać, ani by ją pocieszał, ale… Może o to chodziło w związku? Może tej jednej osobie na świecie mogła pokazać swoje słabości…

- Nie żałuję – powiedziała bardzo cicho. Scorpius drgnął.

                Odsunął się na kilka cali, tak by móc widzieć jej twarz, a potem położył swój nos na jej policzku i powiedział:

- Wszystko będzie dobrze.

Rose wtuliła się w jego twarz.

- Wiem.

Scorpius uśmiechnął się do niej, a potem odsunął i rozejrzał raźno po salonie Potterów:

- Okej, a teraz się zbieraj!

- CO?!

Scor zmarszczył czoło.

- Jedziesz do mnie.

- Nie, nie jadę! Odbiło ci?! – i jakby bała się o jego zdrowie umysłowe odeszła kilka kroków dalej i wbiła w niego nieufne spojrzenie. Scorpius westchnął.

- Red, są święta. Do domu nie wrócisz, a tu…

- To też mój dom! – burknęła – Harry i Ginny to moi rodzice chrzestni! Poza tym, przygarnęli już Jo na święta…

 Z kuchni dobiegł ich głośny kaszel Carter, który urwał się nagle, jakby dostała od kogoś łokciem. Rose i Scorpius nie zwracali na nich uwagi.

- Rose, jedziesz ze mną – oświadczył Scor, patrząc na nią twardo. Ona tylko postukała się w czoło.

- Ja i twój ojciec przy jednym stole?! Przypomnieć ci jak zareagował na nasz widok?! Też chcesz wylecieć z domu?

- Najwyżej – rzucił Scorpius, jak zwykle nie przejmując się jej histerią – Poza tym moi rodzice wiedzą, że przyjedziesz.

Rose opadła szczęka.

- I umarli?

- Nie, wariatko – powiedział, znowu do niej podchodząc – Zdziwisz się jak cię przyjmą…

- O nie! – zawołała hardo Rose, zakładając ręce na piersiach – Na pewno chcą mnie zamordować!

Scorpius zerknął na ścianę, jakby chciał uderzyć w nią głową.

- Albo oni, albo ja – wycedził przez zęby. Rose nadal stała niewzruszenie.

- Red, moi rodzice zgodzili się na twój przyjazd. A po tym co zrobiłaś nie zostawię cię tu – powiedział poważnie. Rose długo na niego patrzyła, w końcu opuściła ręce.

- Tam są moje rzeczy – powiedziała cicho, wskazując na kufer, który przywiozła Ginny. Scor kiwnął głową, a potem poszedł po niego i skierował się w stronę kominka, wolną rękę wyciągając do Rose.

                Po długim wahaniu podeszła do niego. Scorpius wrzucił w płomienie garść Proszku Fiuu i krzyknął coś, a potem razem z Rose wszedł do kominka. Ogień buchnął potężnie i po chwili już ich nie było.

- Są szurnięci.

- Skończą razem w Azkabanie…

James, Al i Jo weszli do salonu i Potterowie spojrzeli na Carter, oczekując, że coś doda. Jo miała bardzo zamyśloną minę.

- Próbuję wymyślić idiotyczne połączenie ich imion! – wypaliła, po czym wszyscy troje zanieśli się głośnym śmiechem.

                                                                               *

Draco po raz setny przygładził krawat. Stał w kącie swojego imponującego salonu i zachowywał się, jakby bardzo chciał wsiąknąć w tło.

- Dobrze się czujesz? – zapytała Astoria, przypatrując mu się badawczo. Dracon odchrząknął tylko, ale żona nie zwracała już na niego uwagi, bo płomienie w ich kominku zrobiły się nagle zielone, buchnął żywy ogień, a potem na dywan wyskoczył Scorpius.

                Astoria klasnęła zadowolona, a Draco zrobił kilka szybkich kroków w jej stronę, ale nie stanął koło niej a za nią, jakby próbował się schować. W tym momencie z kominka państwa Malfoy’ów wyskoczyła drobna istotka o płomienistych włosach, piękna, ewidentnie obrażona na ich syna i chyba trochę zawstydzona.

- Mamo, poznaj Rose – powiedział Scor, wyciągając rękę do Rose i pomagając jej wyjść.

                Astoria wyglądała na zachwyconą i od razu podeszła bliżej, wyciągając dłoń w kierunku Red. Ta obrzuciła ją podejrzliwym spojrzeniem, ale dygnęła i podała jej rękę.

- Rose Weasley.

- Astoria Malfoy, bardzo miło mi cię poznać!

- Czemu? – palnęła Rose, zupełnie zbita z tropu. Scorpius westchnął głośno. Draco uśmiechnął się ukradkiem, znowu czając się za Astorią.

                Pani Malfoy wskazała Rose fotel, i sama zajęła inny. Scorpius stanął za Red, a Draco niezauważalnie schował się za fotelem Astorii, która wciąż uśmiechając się miło, powiedziała:

- Rose, twój kuzyn opowiedział nam jak postawiłaś się swojemu tacie. To bardzo odważne z twojej strony.

- Opowiadał wam wszystkim? – jęknęła Red. Astoria zachichotała.

- Właściwie to nas obudził – wyjaśniła – W każdym razie jestem pewna, że twój tata wszystko sobie przemyśli… A tymczasem mamy nadzieję, że zatrzymasz się u nas na święta!

Rose nie odpowiedziała, wpatrując się w nią, jakby czekała, aż wstanie i krzyknie: „Mamy cię!”. A potem przyłoży jej łopatą.

- E… kochanie? – Astoria obserwowała konsternację Rose i chyba doszła do wniosku, że potrzebuje wsparcia.

                Draco prawie podskoczył, gdy Astoria zwróciła się do niego. A tak mu dobrze szło udawanie, że go nie ma… Rose spojrzała na niego tymi swoimi wielkimi oczami i Dracon musiał wziąć głęboki oddech, nim się odezwał.

- Oczywiście, As – powiedział, starając się by jego głos brzmiał naturalnie – Weasley, możesz zostać!

Ku zdumieniu wszystkich Rose zwiesiła głowę i utkwiła wzrok w swoich kolanach.

- Skarbie? – powiedziała delikatnie Astoria, a Scorpius położył rękę na jej ramieniu, na co Draco przymknął oczy.

- No bo… państwo są tacy mili! – bąknęła Red głosem, który wskazywał, że siłą woli powstrzymuje się przed płaczem – A mój własny ojciec…

Pokręciła szybko głową, odganiając się od złych myśli. Scorpius błyskawicznie znalazł się przy niej, Astoria podnosiła się z miejsca, ale Draco uprzedził wszystkich. Gdy się odezwał, jego głos po raz pierwszy przy Rose zabrzmiał pewnie.

- Ależ oczywiście, że Ronald sobie z tym nie poradził – oznajmił – Zawsze był małostkowy. Ale MY bardzo się… cieszymy z waszego… W każdym razie! – dodał szybko czując, że traci wątek – Zostajesz u nas na święta, i dłużej jeśli tylko zechcesz!

Głowa Rose powoli podniosła się w górę. Przez chwilę wpatrywała się w swojego profesora z bezdennym zdumieniem, a potem wyszczerzyła się radośnie.

- Zawsze lubiłam pana najbardziej ze wszystkich nauczycieli!

Astoria zaśmiała się radośnie, Draco jakby oklapł, gdy przypomniała mu o ich szkolnej relacji, a Scorpius poklepał Red po plecach.

- Bardzo państwu dziękuję – dodała poważniej Rose – Tym bardziej, że ja i Scorpius nawet nie jesteśmy parą.

Po tych słowach Astoria przeniosła na syna oburzone spojrzenie, w oczach Draco zapaliła się iskierka nadziei, a sam Scor zmiażdżył ją spojrzeniem.

- Co ty wygadujesz, Red? – wycedził przez zęby. Rose wzruszyła ramionami.

- Zerwałeś ze mną, nie pamiętasz?

Astoria zmrużyła groźnie oczy, najwidoczniej obrażona na syna za to, że zerwał z Rose, a Draco miał minę, jakby nie mógł pojąć jak mógł to zrobić. Scorpius przybrał obronną postawę.

- To nieaktualne – powiedział zażenowany tym, że rodzice przysłuchują się problemom w jego związku. Rose posłała mu pytające spojrzenie – Jesteśmy razem – dodał twardo – I wszyscy już wiedzą. Hurra – mruknął obojętnie, a potem bez słowa przyciągnął Rose do siebie i pocałował krótko.

Astoria znowu klasnęła w ręce, Draco bardzo uważał, by się nie uśmiechnąć, a Scorpius odsunął się od Rose i podał jej rękę pomagając wstać.

- Będziemy u mnie – oświadczył rodzicom.

- Okej! – zawołała radośnie Astoria, machając im na pożegnanie.

Scor złapał jeszcze po drodze kufer Rose i wyprowadził ją z salonu. Draco opadł na fotel.

- Jest świetna! – oznajmiła zachwycona Astoria. Pan Malfoy spojrzał w sufit.

- Ta… Może być.