Rozdział L

Cześć! Bardzo dziękuję za te wszystkie życzenia i wspaniałe słowa pod urodzinową miniaturką! :)W zamian postanowiłam jak najszybciej wrzucić nowy rozdział – siedziałam pół nocy nad nim, ale jest.:)

Na mój rozkaz!

                Rose czuła, że coś jest nie w porządku. Spędzili we trójkę wspaniały czas, a tata bardzo się starał, by nie wracali już do przykrych wspomnień. Jadali u babci Molly, bo nie byli pewni które z nich gorzej gotuje, a wieczorami smażyli pianki w kominku. Ale brakowało im Hermiony i nawet Rose, która wiecznie przekonywała, że najbardziej lubi swoją matkę, gdy śpi w sąsiednim pokoju, czuła palące uczucie tęsknoty za rodzinną, normalną atmosferą.

- Rose? – ręka z piórem podskoczyła gwałtownie, gdy tata wyrwał ją z zadumy i zrobiła olbrzymiego kleksa w swoim liście.

- Tak?

Ron wyglądał na bardzo zdenerwowanego.

- Zejdź na dół, mama przyjechała.

- Ooo… - wyrwało się Rose. – Zaraz zejdę!

Ron wyszedł z jej pokoju, a Rose wróciła pospiesznie do swojego listu. „…dużo tu plam z atramentu, ale ty i tak dopiero od niedawna umiesz czytać, więc nie powinieneś się przejmować. Żartuję. Tęsknię, Rose.” – Zwinęła pergamin w rulonik i wstała od stołu, a potem z drżącym sercem zeszła na dół.

                W salonie był już Hugo, a Ron i Hermiona siedzieli na dwóch fotelach naprzeciw siebie. Rose wiedziała, że to źle wróży.

- Cześć, kochanie!

- Pani profesor… - burknęła Rose, podchodząc i dając się przytulić.

- Usiądź… - poleciła jej Hermiona.

Ona i Hugo wyprostowali się na kanapie i wpatrzyli w rodziców, ale ci nie kwapili się by zacząć rozmowę. Oboje wyglądali na potwornie spiętych i chyba przestraszonych.

- No, dajecie… - odezwał się Hugo – Walcie śmiało.

- Jak ty się wyrażasz! – warknęła Hermiona.

Hugo przewrócił oczami.

- Zaraz nam powiecie, że bierzecie rozwód, a ty się przejmujesz moim doborem słownictwa?

W salonie zapadła głucha cisza.

- Skąd…? – wyrwało się w końcu Ronowi. Hugo wypuścił głośno powietrze.

- Nie obraźcie się, jesteście super rodzicami… ale dość beznadziejną parą – oznajmił filozoficznie. – Ciągle się na siebie drzecie i dziwię się, że dopiero teraz na to wpadliście.

Ron i Hermiona wyglądali jakby zobaczyli odrodzonego Voldemorta.

- Ale… - jęknęła Hermiona. Rose pokiwała głową.

- Jeśli to jest wasza decyzja i będziecie szczęśliwsi osobno to my się dostosujemy.

Ron i Hermiona wymienili spojrzenia.

- I nie macie żadnych obiekcji? – zdumiała się mama. – Nie boicie się, że… eee… będziecie dziećmi z rozbitej rodziny?

Hugo parsknął śmiechem.

- Spróbuj być dzieckiem z rozbitej rodziny w familii Weasley’ów. Ja czasem chciałbym się poczuć odrobinę samotny!

Rose wybuchła śmiechem, a Hermiona natychmiast się oburzyła.

- Co ty wygadujesz! Ja i tata nie pozwolimy by to odbiło się na waszym życiu w większym stopniu! Teraz, gdy pracuję w Hogwarcie tata będzie mieszkał w domu, ale w wakacje…

- Mamo – przerwała jej ostro Rose, nim się zapowietrzyła. – On właśnie powiedział, że chciałby się poczuć jak sierota. Daj mu się nad sobą poużalać…

Hermiona przymknęła oczy z bezradności, a Ron zaśmiał się trochę histerycznie.

- Nie ukrywam, że spodziewaliśmy się innej reakcji…

Rose pokiwała głową.

- Hej, jasne, że to do bani, że się rozstajecie. Ale umówmy się, nigdy nie byliście parą sezonu...

Hermiona obnażyła groźnie zęby, a Ron wyglądał jakby walczył ze sobą, by nie dać jej szlabanu.

- Jesteście teraz szczęśliwsi? – zapytał nagle Hugo. Ron i Hermiona poczerwienieli, a potem zamilkli. Ale w końcu nie patrząc w ogóle na siebie kiwnęli powoli głowami.

- No i super! – oznajmił Hugo. – Teraz możecie zacząć kupować naszą miłość osobno!

I potajemnie przybił piątkę z Rose.

- Koniec. Rozmowy. – wycharczała wściekle Hermiona. Hugo zasalutował jej i podniósł się z kanapy.

- Zrobię ci herbaty – zaproponował Ron. Hermiona kiwnęła wdzięcznie głową.

Tata wyszedł a Rose siedziała na kanapie przyglądając się dość załamanej Hermionie.

- Hugo udaje – powiedziała w końcu. – Przejmuje się. Mi też jest przykro. Ale nie kłamaliśmy, gdy mówiliśmy, że chcemy waszego szczęścia.

Hermiona przyglądała się jej przez chwilę w milczeniu.

- Zmieniłaś się, Rose – powiedziała w końcu. – Nie wiem czy to zasługa Scorpiusa, ale bardzo ostatnio wydoroślałaś.

Rose skrzywiła się nieznacznie.

- Och, nie Malfoy nie ma na mnie żadnego pozytywnego wpływu – ogłosiła pewnie, a potem spoważniała. – Ale tyle się ostatnio dzieje. Wujek Harry wyjechał i nie wiadomo czy wszystko z nim w porządku… Moja przyjaciółka była porwana i torturowana przez psycholi, którzy chcą władzy nad światem. I nie wiadomo czy jutro nie obudzimy się na polu walki. To stawia nas w trochę innej perspektywie, nie? Uważam, że nie ma sensu męczyć się w czymś, czego się nie czuje. Więc podziwiam was za to, że podjęliście taką mądrą decyzję.

Hermiona patrzyła na nią z podziwem.

- Ale… - odezwała się znowu Rose. – Jedno mnie zastanawia. Czy ja i Scorpius byliśmy głównym powodem tej sytuacji?

Hermiona pokręciła głową.

- Oczywiście, że nie, Rose! Pokłóciliśmy się na wasz temat, ale to nie byłą przyczyną! Ja i tata… Wiesz, szkolne związki nie zawsze są tymi na całe życie. Często – dodała, patrząc na nią znacząco – Ale nie zawsze.

- Wiem – mruknęła Rose. – Ciągle mam nadzieję, że Scarlett zmądrzeje i znajdzie sobie kogoś porządniejszego od Alusia.

- CO?! – pojawił się Ron i prawie upuścił tackę z herbatą. – Scarlett chodzi z Albusem?!

Hermiona też wpatrzyła się w nią ciekawsko. Rose wzięła głęboki oddech, rozsiadła się wygodnie na kanapie i zaczęła opowiadać.

                                                                *

                               

                W Norze było tak głośno, jakby wojna miała swoją arenę właśnie tutaj. Wszędzie ktoś biegał, krzyczał, przewracał ozdoby babci Molly albo coś jadł. W tym całym harmiderze nikt nie zauważył, że w domu zjawiły się jeszcze dwie osoby. Jo i James wemknęli się cicho do środka i zdjęli kurtki. Zamierzali chyba przemknąć się do salonu, gdy ktoś zastąpił im drogę.

- Dzień dobry – Rose założyła ręce na piersi i wpatrzyła w nich jak rodzic, który przyłapuje dziecko na powrocie po godzinie policyjnej. – Gdzie byliście?

- U moich rodziców.

- U rodziców Jo.

Rose przyglądała im się podejrzliwie jeszcze przez chwilę, ale jako, że była tragicznym szpiegiem nie doszukała się w nich niczego dziwnego, więc tylko skinęła im konspiracyjnie i ruszyła przez korytarz.

- Al pisał, że w Hogwarcie spokojnie – oznajmiła im, zatrzymując się w kącie korytarza, gdzie było przynajmniej trochę ciszej. Jo i James stanęli koło niej. – Almond podobno siedzi ciągle w swoim pokoju.

- To świetnie.

- To fantastycznie.

Rose zmarszczyła brwi. No może byli jacyś odrobinę inni…

- Ale warto podsłuchać wujka Billa. Od rana mówi coś o tym, że w kraju panuje cisza przed burzą.

- Jasne!

- No to chodźmy!

Rose wróciła do salonu, gdzie usiadła koło ponurej Lucy i zaczęła wodzić wzrokiem za Jo i Jamesem. Niby wszystko było jak zwykle, myślała, gdy witali się z babcią Molly, ani na sekundę nie puszczając swoich rąk… Ale… Było w nich coś innego – stwierdziła, gdy Jo podbiegła do dziadka Artura, który aż pojaśniał na jej widok, a James ignorując połowę swojej rodziny ruszył za nią, jakby nie mógł postać przez chwilę samemu. Jo usiadła koło dziadka, który natychmiast zaczął coś opowiadać, a James dosiadł się do niej. Ale Rose była pewna, że nie słucha opowieści. Wpatrywał się w swoją dziewczynę z czymś takim, czego ona jeszcze nie widziała. Co się stało odkąd zgubili ich ze Scorpiusem w pociągu? - zastanawiała się, przyglądając jak Jo co chwila zerka na Jamesa z prawdziwym uwielbieniem.

- Nie chcę wiedzieć – mruknęła w końcu sama do siebie i odwróciła wzrok.

                                                               *

- …naprawdę sobie świetnie radzę!

Albus udawał, że nie słyszy. Bez słowa ciągnął Scarlett za rękę do Skrzydła Szpitalnego.

- Po raz setny ci mówię, że to tylko kontrola! – zawołał przez ramię, bo Scarlett tak się opierała, że była sporo za nim. – Vurtage cię zbada i po krzyku!

- Jesteś uparty jak Rose! – zawołała Scarlett. Albus posłał jej oburzone spojrzenie.

- Wiesz, że to była poważna obelga? – upewnił się. Scarlett odwróciła się obrażona.

Ale byli już przed szpitalem i Albus pchnął drzwi a potem wciągnął ją do środka.

- Świetnie! – pani Vurtage obrzuciła ich szybkim spojrzeniem a potem wyjęła różdżkę z fartucha.

- Jak stąd wyjdę to zamknę cię w dormitorium i będę cię torturować. – syknęła szybko Scarlett, bo pielęgniarka już zmierzała w jej stronę.

- Nie mogę się doczekać – oznajmił Albus i usiadł na krześle zakładając ręce za głową.

                Po pół godziny Scarlett, której pani Vurtage oznajmiła, że jest zupełnie zdrowa, wyszła ze Skrzydła z nosem wycelowanym w niebo.

- Hej, chciałem się tylko upewnić! – mówił niewzruszony Al, doganiając ją w połowie korytarza. Scarlett tylko wybełkotała coś wściekle pod nosem.

                W milczeniu wracali do Wieży Ravenclawu, choć po drodze Albus złapał ją jeszcze za rękę a ona tylko chwilę próbowała się wyrwać.

- No już… - mruknął, gdy otworzyli przejście i znaleźli się w zupełnie pustym Pokoju Wspólnym.

- Jesteś nadopiekuńczy – oznajmiła Scarlett.

- Yhym – nie bardzo był skupiony na tym co mówi, bo bardziej interesowały go jej usta.

Całując ją, prowadził w kierunku kanapy, a Scarlett nie bardzo się opierała. Ale, gdy już na nią opadli odsunęła się do niego na moment.

- Nie sprawdzaliśmy mapy przez godzinę! – zawołała z trwogą. Al westchnął i pogrzebał w kieszeni.

- Zawsze jakieś bzdury… - stuknął w pergamin i wypowiedział cicho formułę, a mapa zapełniła się kilkunastoma kropkami osób, które pozostały w czasie ferii w zamku.

- Nic się nie dzieje, możemy wrócić do…

- JEST! – ryknęła Scarlett tak głośno, że Al prawie podskoczył.

Spojrzał szybko na miejsce, w które się wpatrywała i otworzył usta z wrażenia. Genevive Almond była właśnie na błoniach.

                Było już ciemno, gdy pędzili przez dziedziniec w kierunku białego grobowca. Al trzymał się z przodu i cały czas pluł sobie w brodę, że nie zabronił Scarlett iść razem z nim.

- Zwolnij – usłyszał i posłuchał jej. Zatrzymali się i przyczaili za sękatą wierzbą.

- Może zaczekasz tu… i?

- I pójdziesz sam? – prychnęła Scarlett. – Zapomnij.

- Ale…

- Przymknij się, okej?

Byli już na tyle blisko, by mogli dostrzec skąpaną w mroku twarz Genevive Almond, która kryła się pod głębokim kapturem. Ślizgonka pochylała się nad białym grobem dyrektora Hogwartu, szepcząc najpewniej jakieś zaklęcie, bo różdżka w jej ręku wibrowała szybko.

                Albus sięgnął do kieszeni i spojrzał wymownie na Scarlett, by też wyjęła różdżkę. Powoli zbliżali się w kierunku grobowca.

- DRĘTWOTA! – Zaklęcie śmignęło tak prędko, że Albus dopiero w ostatniej chwili zdążył się odchylić, by nim nie dostać. Pociągnął Scarlett za sobą, w biegu strzelając zaklęciem, ale też chybiło.

- Potter i Archibald… - zadrwiła Genevive prostując się. – Szukacie przygód?

- A ty? – prychnął Al, stając tak, by móc zasłonić Scarlett i jednocześnie przysuwając się do przodu, by móc spojrzeć na grobowiec.

- Zjeżdżajcie stąd, póki wam życie miłe.

- To dość przesadzona groźba jak na kogoś, kto niezbyt dobrze posługuje się różdżką, prawda? – zapytała niefrasobliwie Scarlett. Almond warknęła głucho i momentalnie w nią wycelowała.

- Chcesz się przekonać, wywłoko?

Scarlett sapnęła z oburzenia, Al pociągnął ją w dół, gdy Genevive znowu strzeliła oszołamiaczem. Przeczołgali się wzdłuż marmuru i Albus wystawił czubek różdżki by móc wymierzyć, ale w tym momencie znikąd pojawił się gęsty, pomarańczowy dym, który sprawił, że oboje zaczęli kaszleć. Scarlett podciągnęła się jeszcze trochę i zakrywając usta rękawem strzeliła, ale znowu chybiła.

- Nie widzę jej! – zawołała do Ala, który leżał na trawie tuż obok i próbował się podnieść, by dostać do grobu.

- Jest otwarty! – ryknął. – I pusty!

Dym był tak gęsty, że gryzł ich w oczy, ale nagle Scarlett zmrużyła je tak, że prawie nie było widać jej źrenic i obróciła się o sto osiemdziesiąt stopni a potem strzeliła w tym kierunku oszałamiaczem. Coś ciężkiego upadło na ziemię, i w tym samym momencie dym zaczął się znikać.

- Trafiłaś! – zawołał uradowany Al i puścił się biegiem w kierunku nieprzytomnej Almond. Leżała na wznak, a jej różdżka wypadła jej z ręki. Ale nie to najbardziej interesowało Albusa. W połach jej szaty leżał cienki, czarny patyczek, bardzo stary, a jednocześnie piękny. Al jeszcze nigdy nie widział takiej różdżki.

- To ta? – szepnęła Scarlett dobiegając do niego. – To Berło Śmierci?

Al nie wiedział co jej odpowiedzieć. Pochylił się nad Almond i drżącymi dłońmi wyjął Czarną Różdżkę z jej szaty, a potem schował pieczołowicie do kieszeni. Dokładnie na sekundę nim rozległ się głośny krzyk.

- POTTER! ARCHIBALD!

Na trzy cztery odwrócili się w kierunku dyrektor McGonagall.

- Szliście przez błonia i zobaczyliście Genevive Almond przy grobie profesora Dumbledore’a?

Profesor McGonagall wpatrywała się w nich, jakby wiedziała ile mają na sumieniu. Al kiwnął niewzruszenie głową.

- Majstrowała coś przy nim. Zdziwiliśmy się i podeszliśmy, wtedy nas zaatakowała.

- Ale to ona leży teraz w Skrzydle Szpitalnym w nienajlepszym stanie – powiedziała dyrektorka przenosząc spojrzenie na Scarlett.

- Broniłam się – powiedziała szybko. – A, że Gen nigdy nie była najlepsza w czarach, to trochę oberwała…

Profesor McGonagall wciąż wpatrywała się w nich jak sęp.

- Potter – zwróciła się znowu do Ala. – Czy twój ojciec kiedykolwiek rozmawiał z tobą na temat plotek Rity Skeeter? Na temat… eee… ewentualnych pamiątek po profesorze Dumbledore'u, które mogły być w jego grobowcu.

Al przelotnie dotknął wybrzuszenia w swojej szacie.

- Chodzi pani o Berło Śmierci?

Minerva McGonagall przestała mrugać i bardzo powoli kiwnęła głową.

- Nie. Tata nigdy nic nie mówił na ten temat.

Był pewny, że mu nie wierzy, bo paciorkowate oczy dyrektorki wyglądały teraz jak sztylety wycelowane prosto w niego.

- Genevive Almond otworzyła dzisiaj grób profesora Dumbledore’a. Zapewne przez te pogłoski. Muszę wiedzieć, czy nie widzieliście czy wasza koleżanka cokolwiek znalazła.

Scarlett przełknęła głośno ślinę i spojrzała na Ala.

- Nie.

McGonagall ani drgnęła.

- Jesteś pewny, Potter?

- Tak.

Długa cisza, która zapadła zdawała się być cięższa od dymu, który jeszcze przed chwilą ich spowijał.

- Weźcie sobie ciasteczka. – McGonagall przysunęła im pod nos misę z piernikowymi traszkami, a potem wyjęła jakiś pergamin i zaczęła coś skrobać, dając im do zrozumienia, że mogą odejść.

- Czemu jej nie powiedziałeś? – zapytała Scarlett, gdy byli już daleko od gabinetu dyrektorki i z lekkim zdumieniem przegryzali piernikowe traszki.

- Bo by ją skonfiskowała – odparł po prostu Al. – A czuję, że… że ta różdżka niedługo się przyda.

Scarlett spojrzała na niego z ukosa.

- A nie czujesz, że masz do niej średnie prawo? – mruknęła.

Albus zastanawiał się chwilę.

- McGonagall użyła sformułowania „pamiątka po Dumbledorze”. Cóż, jako jego imiennik chyba mogę przechować jakąś jego rzecz…

Dla Scarlett było to absolutnie absurdalne wytłumaczenie, ale nie zdążyła nic już powiedzieć, bo ze ściany w korytarzu, którym szli wyłonił się nagle Irytek i prawie podskoczyli na jego widok.

- AFEEEEERA!!! – ryczał poltergeist, wywracając koziołki w powietrzu. Al i Scarlett wymienili spojrzenia.

- O czym on mówi?!

- Uciekinierka! Morderczyni!

- HEJ! – wrzasnął Al, doganiając duszka. – O kim ty mówisz?!

Irytek westchnął teatralnie.

- NAPADNIĘTO PIELĘGNIARKĘ, POTTERKU! – zawołał ledwo ukrywając szeroki uśmiech. – Pacjentka raniła ją i uciekła! Ot, co!

A potem znowu wywinął koziołka i wsiąkł w kolejną ścianę. Al i Scarlett nie ruszali się z miejsca, wpatrując w siebie z przerażeniem.

- Sprawdź mapę! – zawołała szybko Scarlett i Albus natychmiast wyjął zmięty pergamin.

Ale choć oglądali go długo i uważnie, nie znaleźli tego czego szukali. Genevive Almond nie było już w zamku.

                                                                     *

                Jesse włóczył się po korytarzach bez celu, wynudzony do reszty. Początkowo cieszył się, gdy jego rodzice postanowili odwiedzić jego brata w Brazylii, przynajmniej nie musiał wracać do domu, by tłumaczyć się z tragicznych ocen… Ale nie było Jo, nikogo z drużyny Quidditcha ani Scott.

                Scott. Scott. Nie wierzył sam sobie co się porobiło z jego życiem. Chodził z prefekt naczelną. Jakby mu ktoś powiedział o tym parę miesięcy temu, zaprowadziłby go do Skrzydła Szpitalnego. A teraz proszę! Wraca z sowiarni, skąd właśnie wysłał jej list.

                Ale miał dziwne wrażenie, że gdy o tym myślał robiło mu się duszno. Poluzował krawat, a w końcu go ściągnął, bo wydawało mu się, że brakuje mu tlenu. Miał dziewczynę.

                Minął wejście do Wieży Gryffindoru, gdzie w czasie ferii było nudniej niż na Historii Magii. Oczywiście, że Scott była niesamowita. Lubił ją. Bardzo ją lubił. Ale kiedy właściwie zostali parą na wyłączność? I czy on się na to pisał?

                Zszedł schodami w stronę dziedzińca, uznając, że zaraz udusi się z gorąca, które go nagle oblało. Napisała mu, że ma „być grzeczny”. Co ona przez to rozumie? Już nic mu nie wolno? Nigdy nie umiał być grzeczny!

                Trzymał już rękę na klamce drzwi wejściowych, gdy ktoś go zawołał.

- Atwood! – obrócił się z trudem ukrywając szeroki uśmiech.

- Sally… Wieki cię nie widziałem!

Piękna Puchonka z wyjątkowo bujnym biustem patrzyła na niego zalotnie.

- Pewnie o mnie zapomniałeś… - mruknęła niby-smutno.

- Ja?! – oburzył się Jesse. – Nigdy… - i zaciął się. Ma dziewczynę. Ma to straszne brzemię, które narzuca na ciebie milion krępujących zobowiązań. Jak smycz.

- Tak? – zaśmiała się Sally, podchodząc bliżej.

- Eee… byłem zajęty.

- A teraz też jesteś? – zapytała bardzo niedwuznacznie. – Wszystkie moje przyjaciółki wyjechały na ferie. Może zjesz ze mną budyń w moim dormitorium?

Krew odpłynęła mu z głowy, gdy przypomniał sobie, jak ostatnio jadł z nią budyń. A raczej z niej.

- Eee… - coś paliło go w mózgu.

                Ma dziewczynę. I jest świetna. Scott jest świetna.

                Ale przecież nie jest jej niewolnikiem. Może rozmawiać z innymi dziewczynami.

- Prowadź… - powiedział, czując suchość w gardle.

                                                               *

                Louis wściekle otwierał każdy przedział, który mijał. Przysięgał sobie, że gdy w końcu znajdzie Leander zamknie ją w betonowej klatce. Bez różdżki.

                Tyle, że nigdzie jej nie było. Minęło dwa tygodnie odkąd przyszła do niego, i powiedziała to wszystko co brzmiało jak pożegnanie. A teraz był pewien, że nie ma jej w pociągu do Hogwartu. Z jakiegoś powodu nie łudził się, że znajdzie ją w samym zamku.

                Sekunda wydawała mu się dniem. Minuta miesiącem. Wieczór dłużył się jak wieczność, i był pewien, że nie wytrzyma bez Leah ani jednego dnia dłużej. Cokolwiek się działo, kimkolwiek była, nie miało to znaczenia.

- Lou? – podniósł głowę na Grace i zdumiał się jej widokiem.

- Cześć. Potrzebujesz czegoś? – zapytał, starając się nie zabrzmieć jak ktoś pozbawiony sensu w życiu.

- Siedzisz tak od czterdziestu minut – powiedziała Grace. – Wszystko w porządku?

Kiwnął szybko głową.

- Tak. Dzięki za troskę.

Grace przewróciła oczami.

- Jak mam się nie martwić, jeśli wdepnąłeś w takie gówno? – zadrwiła. Louis przyjrzał jej się i zobaczył potężny chłód w jej oczach. – Co takiego odwaliła Leander?

Louis nie odpowiedział od razu. Najpierw musiał zważyć w sobie czy bardziej nie znosi obecnie Leah czy tego, że ktoś ją obraża.

- Grace, nie sądzę, by…

Krukonka zaśmiała się z drwiną.

- A może w końcu wpadłeś na to, co było od początku oczywiste? Zrozumiałeś kogo popiera twoja dziewczyna?

Louis zamarł.

- O czym ty…?

Uśmiechnęła się jeszcze szerzej.

- Nie wiesz kogo popierają twoi teściowie? – zapytała z ironią. – Leanderowie czyszczą buty Hurrligtona! Dla Weasley’a, kogoś z taką rodzinną tradycją to musiał być szok, prawda? Chociaż… - dodała z udawaną troską – Wydajesz się zaskoczony. Najdroższa Leah nie powiedziała ci, że dla niego szpieguje?

Louis nie wiedział kiedy zerwał się z kanapy i niezbyt delikatnie chwycił ją za rękę.

- O czym ty bredzisz?! – warknął, wbijając w nią palący wzrok. Grace znowu się zaśmiała.

- Twój kuzyn i jego znajomi rozmawiali o tym w pociągu po powrocie z zimowych ferii – oświadczyła mściwie. – Mówili, że w Hogwarcie jest szpieg Hurrlingtona. Wszyscy wiedzą, że sir Steven szuka z jakiegoś powodu niejakiej Mary Hervell, a ona jest tu, w naszej szkole! I Leander ją dopadła. Wiem, bo widziałam nie raz jak czaiła się pod Smoczym Gobelinem, a potem szła na spotkanie do Zakazanego Lasu albo Hogsmeade. Leah Leander jest szpiegiem!

Louis puścił nadgarstek Grace i odsunął się, ciężko dysząc. Przecież to czuł, wiedział, sam wykrzyczał to w twarz Leah. Ale teraz… Tyle obrazów miał przed oczami i tylko jedna, gorączkowa myśl tłukła się po jego biednej głowie.

- To nieprawda – wycharczał ciężko. – Leah nie jest po złej stronie!

Grace zaśmiała się okrutnie po raz ostatni, a potem rzuciła mu pogardliwe spojrzenie i odeszła. Louis opadł na fotel, czując, że kłuje go mięsień w klatce piersiowej. Po raz pierwszy od dawna poczuł się zupełnie bezradny.

                                                               *

- Nie uważasz, że to dziwne, że zmienili termin rozstrzygnięcia konkursu?! – krzyczała Rose, wywracając zawartość swojego kufra do góry nogami, choć pięć minut wcześniej oznajmiła, że jest spakowany. Scorpius wzruszył ramionami, rozwalony na jej łóżku.

- Uważam. Ale napisali, że wobec groźnej sytuacji międzynarodowej, postanowili przyspieszyć konkurs, żeby w ogóle doszedł do skutku.

Rose westchnęła ciężko.

- Miałam plany na jutro.

- Jakie? – zaciekawił się Malfoy.

Rose zaczęła składać swoje szaty wyjściowe.

- Miałam zamiar całować się z tobą w twoim dormitorium.

Scorpius podniósł głowę.

- Możemy to przenieść na dzisiaj! – oznajmił, podnosząc się i kierując w jej stronę. Red niewzruszenie pakowała się dalej.

- Dzisiaj całuję się z kim innym… AAA! – pisnęła, gdy chwycił ją od tyłu i podniósł do góry.

- Niezbyt śmieszne! – zawołał, obracając ją w swoją stronę.

- Muszę się spakować! – protestowała ze śmiechem. Scorpius nie zwracał na nią uwagi.

- Mam lepszy pomysł…

                                                               *

- Żadnych wieści? – upewniała się Jo.

- Wyobraź sobie, że nie mamy zbyt wielu wspólnych znajomych z Hurrlingtonem – odpowiedział jej Scorpius. Jo pokazała mu język.

- Nie wiemy czy Almond do niego uciekła – mruknęła Rose. Reszta wpatrzyła się w nią z niedowierzaniem.

- No tak, pewnie pojechała na wycieczkę, pięć minut po tym jak obrobiła czyjś grób! – zadrwił Albus.

- Panuj nad swoim facetem – poleciła Scarlett. Ta nie zwracała na nią uwagi.

- Gdziekolwiek jest Genevive, najważniejsze, że nie ma ze sobą Berła Śmierci.

- Dobrze je schowałeś? – zapytał James Albusa. Ten tylko przewrócił oczami.

- W twoich książkach. Nikt tam nie zagląda!

Jo zaśmiała się wesoło, ale szybko się zamknęła, gdy zobaczyła wzrok Jamesa.

- Ciekawe czemu Cambell wyjechała na ferie, gdy Almond miała wtedy dokończyć swój plan – zastanawiała się Rose.

- Tak, to jest dobre pytanie – powiedział Scorpius, zsuwając się z ławki i łapiąc ją za rękę. – Pomyślimy o tym w powozie!

- Lecicie powozem? – ucieszyła się Scarlett. – Ale wam zazdroszczę! Gdyby nie ten cholerny wypadek, ja poleciałabym na ten konkurs!

Albus pokręcił głową.

- Bzdura. Nie puściłbym cię z Malfoy’em. Zdeprawował już wystarczająco Rose.

Wszyscy zaczęli się śmiać, tylko Jo i James wymienili nagle tajemnicze, ciepłe spojrzenia tylko między sobą.

- A więc powodzenia! – Scarlett zeskoczyła z ławki i podbiegła, by ucałować Red.

- Przyda się… - mruknął Scorpius, gdy Jo podeszła do niego i krótko go uściskała – Leci z nami minister.

- Co?! – zdumieli się Al i Jo. Malfoy pokiwał głową.

- To konkurs międzynarodowy i podobno wielki prestiż.

- Strasznie wielki, skoro to pierwsza edycja tego konkursu… - powiedziała z zamyśleniem Jo. Rose wzruszyła ramionami.

- Tak czy inaczej, przywieziemy złoto!

A potem pomachali im i wypadli z klasy.

                Nie minęło dwie godziny, gdy powóz ciągnięty przez stado testrali z Rose, Scorpiusem, Hermioną, Draco, profesor McGonagall i Ministrem Magii wzbił się w powietrze, gdy Jo i James zatrzymali się w połowie korytarza, truchlejąc po tym co usłyszeli:

- Jesteś pewien? – pytał ostro Neville.

- Pięć minut temu dostałem wiadomość od swojego pułkownika – mówił Ian Warren, zza wnęki w korytarzu. – Hurrlington przypuścił atak na Londyn. Pod ministerstwem jest cała jego armia.

Jo chwyciła Jamesa za rękę.

                                                               *

- I co zamierzacie tam robić?! – krzyczała Scarlett. Ona, Albus, James i Jo stali przed ukrytym przejściem do Miodowego Królestwa. Wszyscy mieli na sobie mugolskie ubrania, a Jo upięte wysoko włosy, jakby nie chciała by jej przeszkadzały.

- Walczyć – odparła jej po prostu. Scarlett prychnęła.

- Carter, masz szesnaście lat! Uważasz, że potrafisz…?

- Tak – ucięła chłodno Jo – Uważam, że potrafię być tam gdzie trzeba, gdy dzieją się najważniejsze wydarzenia mojego życia! Nie będę siedzieć w zamku, gdy tam dochodzi do obalenia władzy. Dobrej władzy!

Scarlett odwróciła się do Albusa, jakby nie widziała sensu w rozmowie z Jo.

- A jeśli coś wam się stanie?

- Zwariowałaś? – powiedział ciepło Al, przyciągając ją do siebie i całując w czoło. – Jestem Potterem, my sporo obrywamy ale zawsze potrafimy się wylizać.

Scarlett nie wyglądała na rozbawioną, więc włączył się James.

- Zaplanowali to. Wiedzieli, że Kingsley opuszcza kraj. Nie ma w nim naszego ojca i Hurrlington skorzystał z niesamowitej okazji. Założę się, że zdążyli już zająć ministerstwo. Każda para rąk jest tam potrzebna.

- Jadę z wami – Scarlett zmieniła front. Albus spojrzał na nią ostro.

- Wybij to sobie z głowy. Z całym szacunkiem, Scar ale ty nie masz pojęcia o walce. Nawet nie zdawałaś SUMa z Obrony!

- I co z tego?!

- To z tego, że zginiesz, Archibald! – odezwał się ktoś za ich plecami i prawie podskoczyli. W korytarzu pojawili się Jesse i Dakota. On wyglądał trochę nieswojo, a Dakota zdawała się walczyć sama ze sobą, ale pewnie trzymali w rękach różdżki.

- Dostałeś moją wiadomość? – ucieszyła się Jo.

- Idziemy z wami – oznajmiła Dakota. James patrzył na nią, jakby zobaczył ją po raz pierwszy w życiu.

- Ale wiesz, że uciekasz ze szkoły?

Dakota nie zwracała na niego uwagi.

- Jeśli padnie Ministerstwo Magii władzę w tym kraju przejmie szaleniec, którego życiową ambicją jest wymordowanie jak największej liczby mugoli legalną drogą. Wolę zginąć niż mu na to pozwolić.

James patrzył na nią z szerokim uśmiechem, ale to i tak nic w porównaniu z tym co miał w oczach Jesse. Choć zdaniem Jo, którego wolała nie wygłaszać na głos, było to coś bardziej z pogranicza poczucia winy…

- A więc w drogę! – nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, że nie był to głos nikogo, kto wybierał się na tę bitwę.

- Scarlett… – jęknął Al.

- Jadę z wami. Macie rację! – dodała głośno, gdy pięć par oczu wbiło w nią wściekłe spojrzenia. – Może nie jestem mistrzem w walce, ale chyba lepiej zginąć niż pozwolić by działo się to wszystko czego chce Hurrlington!

Albus ewidentnie zamierzał się kłócić, ale Jo położyła mu rękę na ramieniu.

- Idzie z nami – powiedziała twardo, przyglądając się Archibald. – Poza tym, jeśli Ministerstwo padnie Hogwart będzie jego następnym celem. Będzie tu tak samo niebezpiecznie.

- Musimy ściągnąć pomoc – dodał James. – W tym zamku są zbyt małe oddziały. Teleportujemy się do Londynu i rozeznamy w sytuacji.

- W drogę! – zgodził Albus.

                                               *

Ciężkie, fioletowe chmury wisiały nad miastem, gdy dwadzieścia tysięcy żołnierzy stanęło pod gmachem Ministerstwa Magii. Byli wyprostowani i dumni, ale gdybyś był wytrawnym obserwatorem, dostrzegłbyś, że na ich twarze padał cień.

- Jesteśmy gotowi? – starszy porucznik odwrócił się tyłem do kolumny żołnierzy, gdy jego kolega stanął u jego boku, z pytającym spojrzeniem.

- Nie żeby wygrać… – powiedział cicho.

- Mamy przewagę, okrążyliśmy ich!

Starszy porucznik uśmiechnął się tak, jak uśmiechają się do młodszych ci, którzy widzieli w życiu więcej.

- Ta bitwa nie ma wodza. Minister nie zdąży wrócić. Harry Potter zniknął miesiące temu. To wojsko nie ma w sobie ducha.

Młodszy porucznik patrzył na niego, jakby niewiele rozumiał.

- Ale… co pan mówi! Pan jest ich dowódcą!

- Nie dowódcy wygrywają bitwy, a duch walki.

Młodszy nie dawał za wygraną.

- Pójdą za panem, czekają na rozkazy!

- I będą walczyć – powiedział pewnie porucznik. – Ale przeklęta niech będzie godzina, w której Harry Potter opuścił ten kraj. Dla niego poszliby w ogień.

- Gdzie jest młody Hastings? – zapytał jeszcze młodszy. – Widziałem, jak porywa tłumy. Szatan nie człowiek!

Porucznik przymknął na chwilę oczy.

- Zaoferował się, by bronić granic.

Młodszemu oczy wyłaziły z orbit.

- JEDNYM oddziałem?!

- Więcej nie ma. To samobójcza misja, ale jeśli Hurrlington ściągnie Skandynawię, Ryan zdąży nas przynajmniej uprzedzić, niczym zamkną nas w dwóch ogniach.

Młodszy porucznik nic już nie mówił, tylko patrzył na armię, która choć stała wyprostowana i dumna, nie miała woli walki wypisanej na twarzy.

- Zaraz będzie lało – zauważył Albus.

- Tak, świetnie – mruknęła nieprzytomnie Jo.

- Podejdźmy tam! – syknął James, wskazując na przód kolumny, gdzie stali dowódcy. – Może się czegoś dowiemy!

Reszta skinęła głowami i wężykiem ruszyli z miejsca, uważając, by nikt nie zaglądał im pod kaptury.

-…jakieś pomysły jak wejść do zamkniętego na cztery spusty, podziemnego budynku? – pytał młodszy porucznik, który wydawał się dość zaniepokojony. James i reszta zatrzymali się w niedalekiej odległości od nich, gdy jego starszy kolega mówił:
- Musimy przypuścić szturm. Nie znam planów Kingsley’a co do ataku na jego własny gmach, więc będziemy musieli improwizować.

Jo i Al wymienili zdumione spojrzenia.

- Sto procent powodzenia… - mruknął Jesse.

Ale w tym momencie przez tłum pod Ministerstwem przeszedł szmer i wszystkie głowy zwróciły się w jedną stronę. W kierunku porucznika szedł posunięty w latach jegomość, chudy i wysoki, a w ręku kręcił cytrynowo zielony melonik.

                Dotarł do dowódców i kiwnął głową.

- Poruczniku Reajack, poruczniku Tally – przywitał się Korneliusz Knot. – Wydaje mi się, że potrzebują panowie małej pomocy.

Były Minister Magii patrzył na miejsce, w którym ukryta była jego stara siedziba z serdecznym rozrzewnieniem.

- Może pan taką zaoferować? – zapytał rzeczowo Reajack. Knot kiwnął głową.

- Wiem, że nie ma Kingsleya, ale gdzie jest pan Potter? – zapytał rozglądając się wokół, jakby był przekonany, że Harry skrywa się w którymś krzaku.

- Porucznik Reajack dowodzi w tej bitwie – odezwał się Tally. Knot wyglądał, jakby nie rozumiał, ale wiedział, że nie ma czasu na pytania.

- Znam wejście, o którym wie tylko Minister Magii. Może pan przygotować swoich żołnierzy…

                Jo, James i reszta szybko poprawili kaptury, gdy porucznik Reajack odwrócił się w kierunku swoich oddziałów.

- Przygotować się! – huknął, a wszyscy stanęli na baczność z różdżkami w pogotowiu. Ale to by było na tyle ich musztry.

                Wiele głów obracało się za siebie, jakby wypatrując wsparcia. Szeptano o tym, co mogą zastać w środku i były to głosy strachu. Jo zaczęła nawet zastanawiać się, czy ci wszyscy czarodzieje faktycznie pójdą za Reajackiem. W końcu to nie była armia szkolonych od lat żołnierzy, a ochotników, zrekrutowanych w ciągu roku…

                I gdy na wszystkich padł długi cień strachu, a wątpliwości mnożyły się jak zaraza, zduszony okrzyk wyrwał się z czyjegoś gardła i wszyscy spoglądali za siebie, by odkryć źródło nowej konsternacji.

               

                Człowiek w czarnej pelerynie podróżnej przecinał tłum tak szybko, że wiele osób nie zdołało go w ogóle zauważyć. Kaptur opadał mu na twarz, tak, że jej nie widzieli, ale co poniektórzy mieli wrażenie, że dostrzegają bliznę w kształcie błyskawicy.

                Człowiek był już na przodzie, i prawie potrącił Albusa, kierując się szybko na czoło kolumny. Dotarł do poruczników, a jego kaptur opadł. Reajack odetchnął głęboko, a Korneliusz Knot złapał się za serce.

- Zajęli budynek – powiedział od razu starszy porucznik. – Pan Minister wie jak dostać się tajnym wejściem.

                Harry skinął głową, a potem odwrócił się w stronę wojska. James i Albus wymienili zażenowane uśmiechy, gdy dwadzieścia tysięcy żołnierzy stanęło na baczność, bez jakiegokolwiek rozkazu i wpatrzyło ufnie w Pottera.

- Na mój rozkaz! – krzyknął tylko, a potem odwrócił się w stronę ukrytego gmachu Ministerstwa Magii.