Rozdział XLIX cz. 1

Mam pół rozdziału, więc wrzucam 2 razy wcześniej:P A poza tym dużo tu ważnych wydarzeń, więc tak powinno się lepiej czytać. :)

Po prawej ankieta - chciałabym napisać coś oderwanego od tej fabuły. Teddy i Victoire? Draco i Astoria? Harry i Hermiona?
A jak zaznaczacie "wymyśl coś sam", to znaczy, że macie wymyślić coś sami :P

Ostatnia noc.

                  

                Dakota wciąż nie mogła zrozumieć jak to się stało.

- Masz głupią minę – powiedział Jesse, przyglądając jej się z ukosa. Próbowała podnieść się z łóżka, na którym siedzieli, ale trzymał ją mocno. – Co jest?

Wzruszyła ramionami i rozejrzała się po jego dormitorium. Była w MĘSKIM DORMITORIUM.

- Mam lekką schizofrenię od kilku miesięcy – burknęła niecierpliwie. Jesse parsknął śmiechem.

- Tak to jest, diablico.

Odwrócił ją do siebie i pocałował, sprawiając, że na moment o wszystkim zapomniała.

- Powinnam oddać swoją odznakę! – oświadczyła z przerażeniem. Jesse zaśmiał się głośno.

- Bo siedzisz w moim dormitorium? – zadrwił. – Czy dlatego, że rano zjadłaś moją owsiankę?

Dakota miała bardzo poważny wyraz twarzy.

- I jeszcze za tamten spacer! – zawołała z wyraźnymi wyrzutami sumienia. – Nie mówiąc o całowaniu się w Pokoju Wspólnym!

I pokręciła głową, jakby nie mogła znieść takiej ilości występków. Jesse przyglądał jej się przez chwilę, zupełnie rozbrojony.

- Wiesz co robię zawsze, gdy wydaje mi się, że mam coś na sumieniu?

Spojrzała na niego pytająco. W następnej chwili wylądowała na jego poduszce, piszcząc przy tym z zaskoczenia, a Jesse nachylił się nad nią, blokując jakikolwiek jej ruch.

- Robię coś jeszcze gorszego i tamto pierwsze wydaje mi się wtedy głupotą!

Dakota przymknęła oczy i pokręciła głową nad jego logiką moralności. Jesse wykorzystał ten fakt i położył się na niej, a potem wsunął ręce pod jej plecy i w zaskakującym tempie dobrał się do jej ust.

                                                          *

                 Louis był pewien, że Leah kłamie, a jednocześnie niczego to nie zmieniało. Wciąż była tą samą dziewczyną, w której się zakochał. Nie mógł żyć z nią, nie mógł bez niej i lada dzień spodziewał się, że zabiorą go do Świętego Munga na obserwację psychiatryczną.

                Co go zdumiało najbardziej, Leander, choć nie zamierzała mu czegokolwiek normalnie wytłumaczyć, ani rozjaśnić, ostatnio sama szukała jego towarzystwa. Jakiś czas po tym, jak powiedziała mu, że popiera wyprowadzenie magii z ukrycia czekała na niego po wspólnej Transmutacji.

- Weasley! –  zawołała, a on spojrzał na nią z beznadzieją.

- Dobij mnie – mruknął, ale nie dosłyszała, bo wychodzący z klasy robili głośny szum. Leah skinęła mu głową, by zaczekał i gdy na korytarzu zrobiło się pusto, podszedł do niej z pytającym wzrokiem.

                Wyglądała dziwnie, nawet jak na nią. Po raz pierwszy odkąd ją poznał miała strach w oczach.

- Słucham, Leander – powiedział, gdy zostali sami. – Opowiedz mi o cudownym świecie, gdzie magia nie jest ukrywana…

Leah go nie słuchała. Zaczęła szybciej oddychać.

- Jesteś najbardziej irytującym człowiekiem jakiego znam – oświadczyła. Coś jednak było nie tak z jej przekazem, bo mówiąc to, jednocześnie patrzyła na niego z taką czułością, że ręce zaczęły go do niej świerzbieć.

- Dziękuję – zadrwił Louis. Leah uśmiechnęła się z bólem.

- Tyle razy miałam ochotę wrzucić cię do jeziora, albo zamknąć w lochach… Nawet nie wiesz jak się cieszę, że tego nie zrobiłam.

Louis zmarszczył brwi i zrobił krok w jej stronę.

- Leah, czemu to wszystko mówisz? – prawie padł z wrażenia, gdy zobaczył, że ma łzy w oczach.

- Po prostu chciałam, żebyś to wiedział – rzekła, kręcąc głową – Chciałam, żebyś wiedział, że jesteś najlepszym co przytrafiło mi się w życiu.

                A potem korzystając z tego, że był w szoku, chwyciła go za krawat i przyciągnęła do siebie, a potem pocałowała, krótko i słodko, jak nigdy im się nie zdarzyło. Louis nie miał pojęcia co się dzieje, ale gdy otworzył oczy, Leah już się odwróciła i puściła biegiem przez korytarz.

- Czekaj! – ryknął za nią i też zaczął biec. – LEAH!!!

Skręcił w następny korytarz, tam, gdzie ona, ale ze zdumieniem stwierdził, że jej tu nie ma. Zaczął rozglądać się za tajnym przejściem, głośno przeklinając, ale gdy je w końcu znalazł, nie zobaczył w nim Leander.

            Co to było? I dlaczego do stu diabłów, brzmiało jak pożegnanie?!

Szukał jej przez cały dzień, ale nie odnalazł. Wielu następnych dni również.

                                                               *

                Scorpius siedział w zalanym zielonkawym światłem Pokoju Wspólnym. Przyglądał się Elizabeth. Wiedział, że Archibald już wcieliła w życie ich plan i strasznie go ciekawiło jak zareaguje na to wszystko Cambell. Siedziała przed kominkiem, czytając grubą księgę i nie zwracając na nikogo uwagi. Grała? Była aż tak wyrachowana?

                Jego rozmyślania przerwało pojawienie się Blake’a.

- Ty też, co? – zapytał z beznadzieją, opadając na fotel koło niego i wbijając tęskne spojrzenie w błyszczące włosy Elizabeth. Scorpius postukał się po głowie.

- Jestem z Weasley.

Blake zerknął na niego.

- No właśnie – przypomniał sobie. – Więc czemu wpatrujesz się w naszą królową?

- Bo chciałbym wiedzieć co jej siedzi w głowie – westchnął. Blake zrozumiał to po swojemu.

- Jak każdy, bracie… Jak każdy.

Scorpius posłał mu pełne wyższości spojrzenie i stwierdził, że zaraz zwymiotuje, widząc jego maślany wzrok, więc podniósł się z miejsca.

- Zamierzasz tak spędzić wieczór? – upewnił się, gdy Currington rozsiadł się wygodnie i wbił w Elizabeth pełne uwielbienia spojrzenie.

- Mniej więcej – mruknął tamten, a Scor pokręcił głową z politowaniem i skierował się do wyjścia.

                Nie widział Red od dwóch godzin i to mu wystarczało, by mieć zły humor. Ale jego dziewczyna olała go, żeby jak stwierdziła „okrutnie zemścić się na podłej przyjaciółce”. Zrozumiał tyle tylko, że Rose będzie dokuczać Archibald za to, że jej nie powiedziała o Albusie. Dotarł do Ravenclawu i doszedł do wniosku, że kołatka się wypala, bo zadaje coraz prostsze pytania.

                W Pokoju Wspólnym Krukonów panowała irytująca cisza. Ludzie tu się uczyli. Zobaczył Ala przy jednym ze stolików i z drwiącym uśmiechem ruszył w jego stronę.

- Potter, myślałem, że jak sobie znajdziesz dziewczynę, to będziesz miał ciekawsze zajęcia… - Albus podniósł na niego wzrok znad książki do Zaklęć i zrobił wściekłą minę.

- TWOJA dziewczyna porwała moją.

Scorpius zachichotał i odsunął sobie krzesło.

- Ale poza tym sielanka? – zapytał. Al nie zniżył się do odpowiedzi. – Pasujecie do siebie – dodał po zastanowieniu Scorpius.

- Wiem – odparł Albus. Malfoy zacmokał.

- Może urządzimy wspólne wesele? – zadrwił jeszcze. Potter posłał mu kpiące spojrzenie.

- Nie licz na to.

Scorpius zarechotał głośno, a w tym momencie ze schodów zeskoczyły Rose i Scarlett. Pierwsza uniosła brwi na widok swojego chłopaka, a druga patrzyła na swojego, jakby błagała o wybawienie.

- Malfoy. Świetnie – powiedziała rzeczowo Red, łapiąc go za kołnierz koszuli i ciągnąc. Scarlett w tym czasie podbiegła do Ala, i patrząc z krzywdą na Rose, usiadła bardzo blisko niego.

- Scorpius ma ciekawą propozycję – oznajmił jej głośno Albus. Scarlett spojrzała na Malfoya pytająco, ale on był aktualnie ciągnięty przez Red, więc tylko się wyszczerzył.

- Miło cię było widzieć, Archibald! – i pozwolił Rose wyprowadzić się z Pokoju Wspólnego.

- Gdzie ty mnie ciągniesz?! – zapytał, gdy znaleźli się na korytarzu. Rose uśmiechnęła się pięknie.

- Mam niespodziankę! – Scorpius odruchowo cofnął się do tyłu. Gdy mówiła to w ciągu ostatnich sześciu lat, zawsze kończyło się to dla niego boleśnie. Ale przypomniał sobie, że nie są już wrogami, a parą i wrócił na miejsce.

- Eee… to cudownie. Jaką?

Rose tylko się wyszczerzyła i znowu pociągnęła go za rękę.

- Twoja mama chce zrobić jeszcze jedno spotkanie przed świętami – powiedział, gdy szli korytarzem.

- Kiedy ci o tym mówiła?

Scor wzruszył ramionami.

- Po transmutacji. Mam świetny kontakt z teściową.

Rose prawie zadławiła się śliną.

- Aż się boję…

- W każdym razie eliksir już jest gotowy, musimy go teraz zakląć i możemy lecieć do tej Francji po nagrodę.

Rose pokiwała głową.

- Kiedy to ma być?

- Końcem kwietnia – odparł, gdy skręcali na schody jadące do Wieży Gryffindoru. Nie sądził, że się dowie po co tam idą, więc nie pytał – Johnson i Longbottom jadą z nami. A do tego McGonagall i Minister Magii.

- CO?! – Red aż przystanęła z wrażenia – Po kiego grzyba nam Minister Magii na konkursie?!

Scorpius wzruszył ramionami.

- Tak mówiła twoja mama. Mogłabyś zacząć z nią częściej rozmawiać – dodał nagle ostro, na co Rose tylko się skrzywiła – Dyrektorzy szkół i ministrowie też dostali zaproszenia. Beauxbatons podobno chce tym konkursem oderwać na chwilę wszystkich od wojny.  

- Aha… - Rose wyglądała, jakby bardzo nie podobał jej się pomysł Beauxbatons, ale nie skomentowała już tego, bo stanęli przed portretem Grubej Damy.

- Hasło? – zapytał obraz.

- Faweks – odpowiedziała natychmiast Rose. Scor wolał nie pytać skąd je zna.

                Przeleźli przez dziurę i Red zaczęła się rozglądać. Scorpius był pewien, że niespodzianką Rose jest jakiś nowy pomysł Carter, dlatego gdy zobaczył Jo i Jamesa grających w karty przy stoliku natychmiast skierował się w ich stronę.

- Nie – zatrzymała go Rose, ciągnąc w przeciwnym kierunku – Potem sobie pogadasz ze swoją drugą dziewczyną.

Scorpius udał teatralne oburzenie.

- Myślałem, że moją drugą dziewczyną jest Elizabeth!

Rose posłała mu mordercze spojrzenie.

- Jedyną dopuszczalną jest Carter – oświadczyła groźnie. – I tylko dlatego, że James by cię zabił.

A potem nie zwracając na niego uwagi ruszyła pewnie w kierunku stolika pod oknem. Scorpius policzył w myślach ile czasu zostało mu przed zupełnym ześwirowaniem z jej powodu, a potem powlókł się za nią.

                Przy stoliku pod oknem siedziała dwójka młodszych Gryfonów, których Scor nie znał, ale oboje kogoś mu strasznie przypominali. Dziewczyna, która swoją drogą była bardzo ładna, miała podobny kształt oczu do Albusa Pottera. Chłopak koło niej był za to nad wyraz podobny do… Hermiony Weasley.

- Zjeżdżaj, Lily! – zawołała Rose podchodząc, a Scorpius przyjrzał się z ciekawością siostrze Potterów. Ciekawe czy była tak samo szalona… Potterówna wykrzywiła się złośliwie do kuzynki, co Scorpius wziął za przytaknięcie na swoją teorię, i wstała od stołu, nie zaszczycając go spojrzeniem. Rose odchrząknęła.

- Scor… poznaj mojego brata. Bałwanie, to jest Scorpius Malfoy.

Hugo Weasley podniósł głowę i zmierzył Ślizgona długim spojrzeniem. W końcu wstał i potrząsnął jego ręką.

- Stary… - powiedział, zniżając głos – Wiej. – I wskazał na Rose ze śmiertelną powagą.

- A więc to była ta twoja niespodzianka? – upewnił się Scorpius, gdy wracali z Gryffindoru. Red pokiwała głową. – A co cię skłoniło, żeby przedstawić mi Huga? – zapytał rozbawiony jej miną. Rose zwiesiła nagle głowę.

- Może to już ostatni członek mojej rodziny, którego poznasz.

Do Scorpiusa dotarło co miała na myśli i zatrzymał się.

- O to ci chodziło? – zapytał z niedowierzaniem. Rose pokiwała smutno głową.

- Ty mnie zabrałeś do swoich rodziców. Ja raczej nie przedstawię cię ojcu.

Scor milczał przez chwilę, a potem odgarnął jej włosy do tyłu.

- Twój brat jest całkiem zabawny – powiedział po chwili. – A poza tym przecież już znam większość twojej rodziny. I od kiedy James Potter siedział na mojej twarzy w szafie McGonagall, nie śpieszy mi się by zaprzyjaźniać się z resztą.

Rose parsknęła śmiechem. Scorpius nachylił się nad nią.

- Ale to było miłe. Potrafisz być całkiem miła, Rose – powiedział bardzo cicho, a jej twarz od razu pojaśniała i objęła go z ufnością, gdy dotknął wargami jej ust.

                                                               *

                Albus miał powody do złości. Nie dość, że Jo i reszta nie zwracali najmniejszej uwagi na jego zdanie, to jeszcze Scarlett im przytakiwała. Zamknie ją w piwnicy. Tak, to jedyne wyjście…

                Tak się zamyślił, że nie rozpoznał Lucy, która szła przed nim korytarzem. Dopiero po chwili uświadomił sobie, że skoro idzie przed nim ktoś rudy, musi być z nim spokrewniony.

- Lucy! – zawołał i przyspieszył by ją dogonić. Miał wrażenie, że coś jest nie tak. Jego kuzynka przystanęła, ale dopiero po chwili odwróciła się w jego stronę. Albus sapnął ze zdumienia. Miała czerwone oczy, jakby długo płakała, a jej ciałem wstrząsał miarowy dreszcz.

- Co się stało?! – podbiegł do niej i chwycił ją za ramię. Lucy uśmiechnęła się szybko i pokręciła głową.

- Ja… och, nic! Miałam patrol i wracam z lochów!

Albus nie zwolnił uścisku.

- Wiem, że Ślizgoni są wkurzający, ale to chyba nie powód do płaczu? – zapytał ostrożnie. Lucy nabrała szybko powietrza.

- Wcale nie płakałam! – zawołała, co wydało się Alowi nad wyraz zabawne, bo wyglądała jak małe dziecko.

- Lucy…

Zrobiła wielkie oczy i opuściła ramiona w geście poddania.

- Powiem, ci ale musisz mi obiecać, że nie powtórzysz tego Jo Carter.

Teraz z kolei Albus się zdumiał.

- Co ona ma z tym wspólnego?!

Lucy znowu zatrzepotała głową.

- Nie chodzi o nią tylko o… Cama.

Al już rozumiał. Odkąd dowiedział się, że brat Jo ściga Crosby’ego podziwiał ich oboje.

- Wiem gdzie jest – powiedział, uznając, że to ułatwi tę rozmowę. Lucy nie wydawała się zdziwiona.

- Trzy dni temu były moje urodziny.

Al zrobił współczującą minę, a potem podszedł do niej bliżej i uścisnął ją z całej siły.

- Nie złożyłem ci życzeń, przepraszam, Lucy… - odsunął się z niemrawą miną – Sto lat! – cmoknął ją w policzek. Lucy wciąż uśmiechała się nieszczęśliwie.

- Dzięki.

- Rozumiem, że było ci przykro, że go tu nie ma.

- Nie o to chodzi – powiedziała napiętym głosem – Nie kontaktowaliśmy się zbyt często, ale Cam zawsze stawał na głowie, żeby dać mi znać, że żyje. Nie wierzę, że nie wysłałby mi wiadomości w dniu urodzin! – jej oczy znowu napełniły się łzami, a ciałem wstrząsnął potężny dreszcz. Albus znowu chwycił ją za ramiona.

- Lucy, on jest na pewno bardzo zajęty… Wróci i wszystko ci wynagrodzi!

- Nic nie rozumiesz! – zawołała przez łzy. – Ja… jestem pewna, że coś mu się stało.

                Po długiej ciszy, Albus odzyskał głos.

- To niemożliwe. Wiedzielibyśmy.

Lucy wypuściła powietrze.

- Skąd? – zapytała żałośnie. – Twój tata sam odzywa się jeszcze rzadziej od Cama… Al… ja… ja to czuję.

Albus myślał, że za chwilę pęknie mu serce. Zagarnął Lucy do siebie, i pozwolił jej się wypłakać.

- Nie wierzę w to – powiedział twardo – Carter nie da sobie zrobić krzywdy. Lucy, świrujesz, bo go długo nie widzisz. Jak wróci to cię opieprzy, że płakałaś.

Lucy zaśmiała się przez łzy i odsunęła.

- Chyba go pomyliłeś z Jo – powiedziała z krzywym uśmiechem – Cameron na mnie nie krzyczy. Dziękuję – dodała po chwili – Wrócę do siebie.

- Jesteś pewna? – zapytał jeszcze Al. – Teraz muszę coś załatwić, ale za pół godziny chętnie zabiorę cię na jakiś spacer.

Lucy uśmiechnęła się, ale pokręciła głową.

- Dzięki, Al. Chyba chcę posiedzieć sama. Naprawdę – dodała, gdy posłał jej ostre spojrzenie. – I jeszcze jedno – powiedziała na odchodnym. – Nie możesz powiedzieć o niczym Jo. Ona i jej rodzice nie powinni się martwić, póki nie wiemy nic pewnego.

- Ty też nie powinnaś – odparł Albus. – Ale w porządku, nie powiem Jo.

Lucy spróbowała się znowu uśmiechnąć, ale już jej nie wyszło, wiec tylko mu pomachała i skręciła na schody. Albus zaśmiał się smutno. W końcu nauczyła się, które jadą do Hufflepuffu.

                                                                 *

- Gdzie jest Al?! – niecierpliwiła się Scarlett. – Dawno powinien tu być!

Ona, Jo, James, Rose i Scorpius stali w ciemnym korytarzu za gobelinem z trollami i spoglądali na zegarki.

- Może coś go zatrzymało – uspokoił ją James.

- Bardziej mnie ciekawi gdzie jest ta krowa – oznajmiła Rose.

- Powiedziałam jej po lekcjach, że ma przyjść o dwudziestej – powiedziała Scarlett.

- Dodałaś coś jeszcze? – upewniła się Jo. Archibald skinęła jej głową.

- Że jeśli tu nie przyjdzie, idę prosto do McGonagall.

Jo i Rose skrzywiły się jednocześnie.

- Mogłaś dodać coś obrazowego – stwierdziła Jo – Najlepiej, że jak nie przyjdzie to wyrwiesz jej skrzydełka…

- Albo, że sama po nią pójdziesz i ja stamtąd wywle…

- Sam cię zaraz stąd wywlokę, Red! – pięć głów obróciło się w stronę wejścia. Albus wszedł w ciemny korytarz i ruszył w ich stronę. Nie musieli go widzieć, by wiedzieć, że jest wściekły.

- Gdzie byłeś? – zapytała Scarlett, gdy podszedł i objął ją stanowczo zbyt mocno jak na powitanie.

- Coś mnie zatrzymało.

- Szkoda, że nie na dłużej – mruknęła cicho Rose, a głośniej dodała – Sądzicie, że to mądry pomysł spotykać się tylko z Elizabeth? Przecież wiemy, że ona i Almond siedzą w tym razem!

Jo i Scorpius wymienili zdumione spojrzenia.

- To był twój pomysł! – wycedził Scor. Red zrobiła filozoficzną minę.

- Dlatego pytam…

- Cicho! – syknęła Jo. Zamilkli i usłyszeli wyraźne kroki.

                Dwie sekundy później drzwi na korytarz otworzyły się z hukiem, ktoś zapalił różdżkę, James wycelował swoją i drzwi trzasnęły, ponownie się zamykając.

- Więcej was nie było? – zapytała Elizabeth Cambell, idąc w ich stronę z uniesioną różdżką – Ty, Weasley masz chyba jeszcze z pięćdziesięciu kuzynów w tej szkole. Zaczekam jeśli chcesz ich zawołać.

Rose zaśmiała się głośno.

- Masz niezłe poczucie humoru jak na kogoś, kto zaraz zawiśnie za kostkę pod sufitem.

James i Jo parsknęli śmiechem. Elizabeth wydawała się niewzruszona. Przeniosła spojrzenie na Scarlett.

- Czego chcesz?

Albus, który wciąż ją obejmował, zasłonił ją tak, że nawet nie widziała Cambell i odpowiedział za nią.

- Wiemy, że miałaś coś wspólnego z wypadkiem Scarlett.

- W dodatku… - Jo szybko włączyła się do rozmowy. – Ona wszystko pamięta! – dodała wskazując na Scarlett. – Wiemy o czym rozmawiałaś z Genevive!

Twarz Elizabeth natychmiast stężała. Jo miała ochotę przybić sobie piątkę, James zastanawiał się kiedy nauczyła się tak świetnie kłamać, a cała reszta była pod takim wrażeniem, że gdyby Cambell na nich spojrzała, natychmiast zrozumiałaby, że Jo ją podpuszcza. Ale ona patrzyła tylko na Carter.

- Straszni z was gieroje, co? – próbowała drwić, ale głos jej drżał. – Zamiast pójść do McGonagall, bawicie się w detektywów.

- Dość skutecznie – wtrącił Scorpius. Elizabeth dopiero teraz na niego spojrzała i pokręciła głową.

- Scor, twoja babka będzie załamana.

Malfoy wzruszył ramionami.

- Ale jakie dumne będą dzieci.

Albus zamknął oczy z zażenowania.

- Czemu ty i Almond siedzicie w tym razem? – zapytał, gdy znów spojrzał na Cambell. – Udajecie, że się nie lubicie.

Elizabeth patrzyła na nich, jakby byli czymś zarażeni.

- Niczego nie udajemy. Nienawidzę kretynki.

Jo mimowolnie zachichotała.

- To czemu współpracujecie?

Cambell wydawała się rozzłoszczona.

- Bo ona sama niczego nie potrafi! – powiedziała chłodno – Gdyby nie ja, nawet nie zbliżyłaby się do grobu.

Zapadła krótka, wibrująca cisza, w czasie której sześć mózgów próbowało zrozumieć, co powiedziała Cambell, a jednocześnie nie wydać się z tym, że Scarlett wcale jej nie podsłuchała.

- A więc to twoja zasługa – powiedział szybko Scorpius.

- Jesteś zdziwiony? – zapytała, patrząc na niego poufale.

- Oczywiście, że jest – palnęła Rose – Myślał, że masz dziurę w mózgu i dlatego zasłaniasz ją tą szopą.

- Mówiłam ci, Scor, że zwierzęta należy trzymać w klatce – powiedziała z godnością Elizabeth, nawet nie zaszczycając Red spojrzeniem.

Jo odchrząknęła.

- A kiedy włamałyście się już do grobu… - urwała, bo Cambell drgnęła gwałtownie i przeniosła na nią zdumione spojrzenie.

- Nie włamałyśmy się do grobu – powiedziała ostro, a potem uśmiechnęła się lodowato i odwróciła do Scarlett. – Niczego nie słyszałaś. Dobry ruch, Carter – dodała do Jo, a potem odwróciła się do nich bokiem i skierowała do drzwi. – Możesz iść do McGonagall – rzuciła jeszcze do Scarlett. – Niech wywali Almond na zbity pysk. Tylko mi przeszkadza.

I nie czekając na pozwolenie, ruszyła do wyjścia, po drodze odczarowując drzwi. Nikt jej nie zatrzymywał.

- Kretynka! – zawołała Jo, sama do siebie i zaczęła uderzać otwartą dłonią w czoło.

- Przynajmniej coś powiedziała! – pocieszyła ją Scarlett. Red pokiwała szybko głową.

- No właśnie! Myliliśmy się! One nie szpiegują Mary Hervell, tylko szukają czegoś w grobie Dumbledore’a!

- Dokładnie – włączył się Scor – Zresztą to samo podsłuchaliśmy od moich rodziców. Mówili, że McGonagall zaczarowała tak część błoń, na których jest jego grób, że nikt nie mógł się tam dostać. Musiała wiedzieć, że ktoś próbował.

Myśleli gorączkowo, patrząc po sobie z przerażeniem.

- To znaczy, że w tym zamku jest więcej osób, które robią coś dla Hurrlingtona – powiedział James – Jedna z nich szpieguje Mary Hervell… A druga ma mu coś przynieść z grobu Dumbledore’a.

- Tylko co? – zastanawiała się Jo.

- Może znowu powinniśmy pogadać z jego portretem? – podsunął Scorpius – W zeszłym roku był dość pomocny.

Reszta zastanawiała się nad jego słowami, tylko Scarlett odchrząknęła.

- To chyba nie będzie potrzebne. Nie czytaliście książki Rity Skeeter?

- Nie – odpowiedziało jej pięć głosów. Scarlett zrobiła zdumioną minę, ale szybko zamieniła się w kwaśny grymas.

- No tak, wy mieliście te informacje z pierwszej ręki… Skeeter napisała, że gdy wasz tata pokonał Voldemorta miał pewną szczególną broń. Ludzie jej nie wierzą, bo wiecie, to Rita Sketeer… - Mówiła Scarlett wykręcając sobie ręce – Napisała tyle bzdur i tylu ludzi oszkalowała, że…

- Kochanie – przerwał jej twardo Albus – Mów. Co. Wiesz.

Scarlett uśmiechnęła się przepraszająco.

- W grobie profesora Dumbledore’a może być Berło Śmierci.