Rozdział XLIX cz. 2

Cześć! W marcu GGG obchodzi rok! Z tej okazji wrzucę prequel tej historii. Przypominam Wam o ankiecie (po prawej), bo każdą z tych miniaturek chętnie bym napisała, więc czekam na głosy :)

No i rozdział:

Jo polowała na swojego najlepszego przyjaciela, ale wsiąkł jak kamień. Czasem pojawiał się na jakiejś lekcji, ale nie stwarzało to zbyt dobrej okazji do rozmowy. Dlatego w końcu znalazła lepszy sposób, by go dopaść.

- Jo! – krzyknął teatralnie, na widok Carter w swojej sypialni. – James ci nie wystarcza i musisz chodzić po męskich dormitoriach? – zapytał współczująco. Jo go nie słuchała.

- Siadaj.

Jesse uniósł brwi, a potem uzmysłowił sobie o co może jej chodzić i westchnął ciężko. Jo wbiła w niego świdrujące spojrzenie.

- Co jej podałeś?

Udał, że nie rozumie.

- Komu?

Jo prychnęła.

- Wiem, że jesteś w stanie zdeprawować absolutnie wszystkich – stwierdziła beznamiętnie – Ale jeśli jest na świecie jedna osoba, która nigdy nie dałaby ci się przeciągnąć na ciemną stronę, jest nią Dakota Scott.

Jesse pokręcił teatralnie głową, siadając po drugiej stronie swojego łóżka.

- A może masz mnie za trochę większego potwora niż jestem? – wycelował. Jo nie dała się nabrać.

- Od kiedy coś was łączy?! I jak to się w ogóle stało, że od karania cię szlabanami przeszła do całowania cię przy trzech tuzinach ludzi?!

Jesse wyszczerzył się łobuzersko.

- Mam to coś… - i puścił jej oko. – Wiesz, kochanie, mam wrażenie, że ty po prostu jesteś zazdrosna! – powiedział z udawanym bólem. Jo wyglądała, jakby siłą powstrzymywała się, by mu nie przyłożyć.

- Przymknij się – wycedziła. – Cholera, miesiąc temu mówiłeś, że jeśli będziesz kiedyś w związku to mam cię związać i trzymać w piwnicy póki twój organizm nie pozbędzie się trucizny! – Jesse zawył śmiechem ze swojego żartu, a Jo ciągnęła – Mam ci przypomnieć, ile razy ukrywałeś się w moim dormitorium przed swoimi dziewczynami, które odkryły, że masz jeszcze inne dziewczyny?! Nie możesz tego zrobić Dakocie!

Jesse spojrzał w sufit, ale chyba spoważniał.

- Jo, ciskasz się, jakbyśmy brali ślub. Spotykamy się, to wszystko.

Carter pokręciła głową.

- Jeśli taka dziewczyna jak Dakota całuje cię przy pełnym Pokoju Wspólnym, to nie możesz mówić, że się tylko spotykacie.

- O co ci chodzi?! – zapytał rozzłoszczony.

- Widziałam jak Cam zmienił się przy Lucy. Widziałam jak mój James przestaje marzyć o haremie… Niczego takiego nie widzę u ciebie.

- Ale ja ją lubię! – zaperzył się Jesse. – I spotykam się tylko ze Scott!

Jo podniosła się z łóżka i wstała.

- Od kiedy? Bo tydzień temu widziałam Heather Mitchell wychodzącą z twojej sypialni nad ranem. A tego samego dnia, którego Dakota cię pocałowała, miałeś randkę z jakąś Glorią ze Slytherinu!

Spojrzała na niego wymownie, i odwróciła się by odejść. Jesse zerwał się z łóżka.

- To już nieaktualne! – zawołał wściekle. Jo spojrzała na niego przez ramię.

- Ciekawe za ile będziesz tak mówił o Dakocie. Tylko pamiętaj – dodała, bo nagle wpadło jej to do głowy – tym razem nie ujdzie ci to na sucho. James cię zabije. A ja będę się temu przyglądać.

I czym prędzej opuściła męskie dormitorium. Jesse parsknął wściekle, a potem rzucił się znowu na łóżko, plując sobie w brodę, że w pociągu do Hogwartu nie poznał kogoś mniej upierdliwego.

                                                           *

- Jesteście pewni? – dopytywał James. – My też możemy zostać – wskazał na siebie i Jo.

Oni, Albus, Scarlett, Rose i Scorpius stali w Sali Wejściowej. Wszyscy oprócz Ala i Scarlett mieli ze sobą kufry i zbierali się w podróż do domu na przerwę wiosenną.

- Jesteśmy pewni – burknął Al. – Pytasz mnie o to siedemdziesiąty raz.

- Będziemy mieć na oku Genevive – dodała Scarlett. – Ktoś jej musi pilnować.

- Dziwne, że Elizabeth wraca na ferie do domu – powiedziała Jo. Albus wzruszył ramionami.

- Zaraz wam ucieknie pociąg – powiedział, patrząc na nich wymownie, i biorąc Scarlett za rękę. Scorpius odchrząknął.

- Widzę, że macie już zaplanowane swoje „pilnowanie Genevive” – wyartykułował z drwiną. Niczym Albus zdążył mu odpowiedzieć, odezwała się Rose:

- Ja nieeeeeee wiem, czy możecie zostawać tu sami. Jesteście tacy młodzi, tyle głupot może wam przyjść do gło… Hej! – zawołała, bo Al i Scarlett odwrócili się na trzy cztery i zaczęli maszerować  w przeciwnym kierunku – Udanych ferii! – zawołała jeszcze. Jo i James zachichotali, a potem wszyscy czworo dopięli kurtki i ruszyli do drzwi.

- Gdzie oni są? – Jo wyciągała szyję w drzwiach przedziału. James już rozsiadł się wygodnie.

- Masz złe towarzystwo? – burknął. Jo przewróciła oczami, ale zamknęła drzwi.

- Po prostu mieliśmy porozmawiać z Rose i Scorem o tym Berle Śmierci…

James pokręcił głową.

- Jeszcze się nagadamy, a teraz mamy ferie. Red i Malfoy na pewno zamknęli się sami w jakimś przedziale, i wierz mi nie szukają naszego towarzystwa.

- Okej – zgodziła się Jo, siadając koło niego – Ale wciąż się zastanawiam czy to dobry pomysł, by jechać na ferie gdy w Hogwarcie…

- …zostali Al i Scarlett – dokończył cierpliwie James – Dadzą sobie radę z Almond. Sama ciągle powtarzasz, że to kretynka, która nie odróżnia dwóch końców różdżki.

Jo milczała przez chwilę.

- W porządku. Możemy jechać na ferie! – dodała ucieszona. Ku jej zdumieniu James nagle spoważniał, i spojrzał na nią ze strachem.

- Co?

- Muszę ci o czymś powiedzieć.

Jo westchnęła teatralnie.

- Mogłam się tego spodziewać – mruknęła z udawaną powagą. – Ty i Scorpius jesteście ostatnio w dobrych relacjach. Chcesz mnie dla niego zostawić, prawda?

James patrzył na nią na tak, że lada moment spodziewała się stanąć w płomieniach.

- Już, już… - śmiała się, biorąc go za rękę. James ścisnął ją trochę mocniej niż zwykle.

- Chodzi o to, że dowiedziałem się czegoś dziś rano – powiedział, a Jo natychmiast spoważniała i zmrużyła oczy.

- Czyli jak mi powiedziałeś, że nie dostałeś Żonglera, bo twoja sowa ma ptasią grypę, to nie do końca mówiłeś prawdę? – zapytała z groźbą. James mimowolnie parsknął śmiechem, a potem skinął głową.

- Nie chciałem, żebyś się denerwowała od rana – powiedział na swoje usprawiedliwienie. Jo nie wiedziała jak na to zareagować, więc wykonała zniecierpliwiony ruch głową i spojrzała na niego pytająco.

- Hurrlington uwolnił więźniów Azkabanu – rzekł James, uznając, że nie ma dobrego sposobu by to powiedzieć. – Jego oddziały przypuściły szturm i wszyscy są na wolności; mordercy, śmierciożercy i…

- Greyson Hunt – szepnęła Jo. James pokiwał głową.

Jo zamilkła i spojrzała w okno, czując na sobie palące spojrzenie Jamesa. Poczuła gęsią skórkę na karku. Świadomość, że był wolny… że znowu może zrobić komuś krzywdę…

- Są gotowi – powiedziała po długiej chwili, starając się, by jej głos nie zadrżał. James skinął głową.

- To samo pomyślałem – odparł, jakby z ulgą wciąż uważnie jej się przyglądając – Lada dzień należy spodziewać się ataku.

Jo kiwnęła głową, może trochę zbyt narwanym ruchem.

- Moi rodzice pewnie świrują… - mruknęła niezadowolona, a James nie mógł uwierzyć, że w tej sytuacji nie myśli o sobie.

- Dzisiaj się tego nie dowiesz – powiedział nagle. Jo spojrzała na niego pytająco. Wyszczerzył tylko zęby.

– O nie! – zawołała, w mig rozszyfrowując jego minę – Nie porwiesz mnie po raz kolejny bez mojej wiedzy!

I założyła ręce na piersi, ale chyba zrozumiała, że wygląda jak małe dziecko, więc je opuściła.

- No ale przecież ci mówię! – zaśmiał się James.

- O CZYM?!

Wziął ją za rękę, która zadrgała, jakby chciała ją wyrwać, ale chyba doszła do wniosku, że zrobi to, jeśli nie spodoba jej się to co powie.

- Jedziemy na wycieczkę – oświadczył James. – Eee… jeśli chcesz – dodał szybko. – Zwiedzałaś kiedyś walijskie góry?

Jo otworzyła szeroko usta, a potem uśmiechnęła się radośnie.

- Nie! Jedziemy w góry?!

James pokiwał głową.

- Tak konkretnie to „góry” jest tu słowem na wyrost, bardziej pasuje „pagórki”… ale uznałem, że może ci się spodobać.

Jo była zachwycona.

- Czemu mi nie powiedziałeś?!

- Bo na tym polega niespodzianka! – skłamał gładko. W rzeczywistości wysłał sowę, gdy przeczytał porannego „Żonglera”. – Napisałem też twoim rodzicom, że spędzisz jeden dzień u mnie, a swojej mamie, że do jutra jestem u ciebie.

Jo wyglądała jakby dostała gwiazdkę z nieba.

- Jeden dzień tylko z tobą? – zapytała, i natychmiast zrobiła się czerwona, jakby nie zamierzała tego mówić na głos.

James zbliżył swoje usta do jej nosa i pokiwał głową. Cmoknęła go w podbródek, do którego miała najbliżej, a James zagarnął ją do siebie i odetchnął. Przynajmniej na chwilę zapomniała.

                                                                *

- Gdzie są ci kretyni? – zastanawiała się Rose, wyciągając szyję, gdy ludzie przechodzili koło ich przedziału. Scorpius już rozłożył się wygodnie na kilku siedzeniach, najwyraźniej nie będąc tak zainteresowany miejscem pobytu Carter i Pottera jak Red.

- Pewnie zamknęli się w którymś z przedziałów…

Rose wzruszyła ramionami i przestała się wiercić.

- Jesteś pewna, że nie chcesz jechać do mnie? – zapytał Scor. Red pokiwała głową.

- Nie mogę spędzać u was wszystkich ferii… Poza tym dziadek Artur napisał mi, że jeśli nie przyjadę do Nory, umrze z tęsknoty.

- To mało prawdopodobne – stwierdził Scorpius, ale Rose miała różdżkę, więc dodał szybko – Okej, a co z twoją mamą?

- Powiedziała, że musi zostać w Hogwarcie. Babcia albo dziadek mają odebrać mnie i Huga z Kings Cross. Ale mam wrażenie, że ona i tata ze sobą nie rozmawiają.

Scorpius chętnie powiedziałby co o tym sądzi, ale nie chciał jej jeszcze bardziej smucić. Podniósł się więc i dosiadł do niej, a potem położył rękę za jej głową. Rose jednak ewidentnie nie miała ochoty na pocieszanie.

- Zaprosiłabym cię do dziadków, ale twoja mama by mnie wypatroszyła, gdybyś nie spędził z nimi tych ferii…

Scor kiwnął głową.

- Wróciła już wczoraj, żeby wszystko przygotować.

Milczeli przez chwilę i Rose oparła się o jego ramię.

- Mam nadzieję, że Almond niczego nie odwali przez ten tydzień – powiedziała, chyba, żeby zmienić temat.

- Potter sobie z nią poradzi.

- Ciekawe czy faktycznie chcą wykraść to całe berło.

Scor wzruszył ramionami.

- McGonagall zadbała, żeby im się to nie udało.

Rose prychnęła.

- Proszę cię, nie ma takich zaklęć, których nie można złamać!

- I na pewno Gen to potrafi – zadrwił Scorpius. – Daj spokój, Rose, świrujesz jak Carter.

Red wzruszyła ramionami.

- Po prostu mam nieodparte wrażenie, że za chwilę zacznie się jakiś armagedon.

Scorpius przypatrywał jej się z ukosa.

- Mówisz, jakbyś lubiła spokój…

Rose zachichotała i ułożyła się na jego kolanach, gdzie spędziła resztę podróży.

                  Przejście przez barierkę do świata mugoli, zajmowało teraz sporo czasu, bo eskortowało ich kilkunastu aurorów. Gdy już się w nim znaleźli zaczęli rozglądać się za panią Malfoy i Weasley’ami.

- Widzę mamę – powiedział Scorpius, wyciągając szyję. – Chodź, przywitasz się.                         

I pociągnął ją za sobą, ale ani drgnęła.

- Rose?

Spojrzał na nią z roztargnieniem i zdumiał się. Red wpatrywała się w coś w bezgranicznym zdziwieniu. Poszedł za jej wzrokiem i zobaczył wysokiego mężczyznę, o prawie tak płomiennych włosach jak jej, który teraz patrzył na nią wyczekująco. Scorpius nie musiał pytać kim on jest.

- Przyjechał po ciebie – powiedział, żeby ją obudzić. Rose drgnęła, ale wciąż była w wielkim szoku.

- Ja… Babcia miała mnie odebrać.

Scorpius, doskonale zdając sobie sprawę, że Ronald Weasley ich obserwuje, nachylił się do niej i pocałował ją czule w czoło.

- Idź, Rose. Musisz z nim porozmawiać – i puścił jej rękę. Red wciąż nie ruszała się z miejsca.

- Rose – Scorpius przelotnie dotknął jej twarzy i to w końcu wyrwało ją z otępienia.

- A ty? – zapytała, odrywając wzrok od ojca. Scorpius pokręcił głową.

- Masz teraz ważniejsze sprawy.

Rose kiwnęła twardo głową i ruszyła przed siebie, a potem zatrzymała się nagle i odwróciła do Scorpiusa, który czekał w tym samym miejscu i podbiegła znów do niego. Nic nie mówiła tylko przyciągnęła jego twarz i pocałowała go krótko.

- Jestem tu – powiedział jej.

                  Ronald czekał cierpliwie, aż jego córka skończy żegnać się ze swoim chłopakiem. W końcu ruszyła w jego kierunku, a to co zobaczył w jej spojrzeniu sprawiło, że coś zakłuło go w piersi. Rose zatrzymała się w końcu w sporej odległości od niego i spojrzała na niego swoimi wielkimi, teraz smutnymi oczami.

- Rose… - powiedział, ciesząc się, że w końcu ją widzi.

- Babcia miała mnie odebrać… - wybąkała cicho. Ronald pokręcił głową i zrobił krok w jej stronę, by zmniejszyć dystans między nimi.

- Nie spędzisz kolejnych świąt nie we własnym domu – oznajmił, ale nie było już w jego głosie tego, co słyszała ostatnim razem. – Rose, nigdy cię z niego nie wyrzuciłem! – zawołał z lekką histerią, jakby w ogóle nie mieściło mu się to w głowie. – Nie powinienem był mówić tego co powiedziałem, ale na Merlina, nie kazałem ci wychodzić z domu!

Rose patrzyła na niego spode łba. Cóż, ona miała własną wersję.

- Przepraszam, że postawiłem swoje pretensje wyżej od ciebie – powiedział Ron, z nieszczęśliwą miną. – Jeśli ten chłopiec jest dla ciebie dobry, nie ma dla mnie znaczenia jakie nosi nazwisko.

Rose badała go wzrokiem, a potem bardzo powoli skinęła głową.

- Oddaje mi swoje słodycze. Jest dość dobry.

Ronald parsknął śmiechem, a potem podszedł jeszcze troszkę i przygarnął córkę do siebie.

- Bardzo za tobą tęskniłem.

Rose wzięła głęboki oddech, by się nie rozpłakać, na co miała teraz największą ochotę. W końcu tata ją puścił, a Rose obejrzała się za siebie. Scorpius obserwował całą sytuację, jakby ją asekurował, a teraz skinął głową i odszedł w kierunku Astorii.

- Jedźmy do domu – poprosiła Rose. Ron skinął głową i sięgnął po jej kufer. Mieli już odejść, gdy usłyszeli za sobą rozzłoszczony głos Huga:

- Przepraszam, mieliście zamiar mnie ze sobą zabrać, czy mam sobie znaleźć jakiś ciepły kąt na Kings Cross?!

                                                               *

                Może i walijskie góry nie były zbyt wymagające, ale Jo i James pokonali je w takim tempie, że zdążyli się nieźle zmęczyć. Jo wyglądała, jakby starała się nie myśleć o Huncie, i całą swoją uwagę skupiała na Jamesie.

- Jak na to wpadłeś? – pytała, gdy schodzili już po dość stromym zboczu. James posłał jej wymowne spojrzenie.

- Zawsze myślę tylko o tym, jakby tu znaleźć się z tobą sam na sam.

Jo parsknęła śmiechem i podała mu rękę, bo musiała zeskoczyć ze sporego uchyłka.

- Mam dziwne przeczucie – powiedziała, gdy wrócili na szlak, a wkoło zapadał już zmrok. James uniósł brwi. – Wydaje mi się, że wszystko się właśnie zaczyna. Hurrlington jest gotowy i pewnie lada moment zaatakuje. Może to ostatnia noc, gdy nie musimy się martwić…

James skinął powoli głową, a potem wziął ją za rękę i nic już nie mówili.

                Byli tak zmęczeni, że gdy wrócili do wynajętego moteliku, nawet nie zrobili kolacji, tylko rzucili się na łóżko.  

- Jesteś cholernie ładna – powiedział James podpierając się na łokciu.

Jo uniosła brwi.

- Nie rozumiem… – James parsknął śmiechem i długo nie mógł się uspokoić.

- Już myślałem, że walniesz mnie klątwą jak ci to powiem.

Jo wciąż przyglądała mu się podejrzliwie.

- Mogę zapytać o coś, za co prawie na pewno będziesz chciała walnąć mnie klątwą? – zapytał po chwili, wyraźnie poważniejąc. Jo powoli skinęła głową – Nic cię nie ruszyło, kiedy Al zaczął chodzić ze Scarlett?

Jo była tak zdumiona tym pytaniem, że aż podniosła się pozycji siedzącej i oparła o ścianę.

- Ale z ciebie kretyn – powiedziała, patrząc na niego lodowato. James wzruszył ramionami.

- To w końcu twój były chłopak – odparł chłodniej. Jo wypuściła głośno powietrze.

- Nigdy mi tego nie zapomnisz, co? – zapytała z bólem. Skrzywił się.

- Bardzo się staram – powiedział kwaśno. Jo prychnęła wściekle.

- Przypominam ci, że też miałeś udział w tym, że w zeszłym roku nie mogłam na ciebie patrzeć!

- Jedno nie daje mi spokoju – powiedział zupełnie rozeźlony i też podniósł się, a potem wstał z łóżka. – Który z nas spodobał ci pierwszy?

Jo zrobiła zdumioną minę.

- Który… Jakie to ma znaczenie, James?!

- Odpowiedz!

Jo ukryła twarz w dłoniach.

- Oczywiście, że ty. Myślałam, że wiesz!

James znowu przysiadł na łóżku.

- Ale do niego też coś czułaś. Nie byłabyś z nim w innym wypadku.

Jo opuściła ręce.

- James, ty… Ty ciągle robiłeś coś, przez co nie mogłam nawet na ciebie patrzeć. A Al był najlepszym przyjacielem jakiego można sobie wymarzyć.

- I podobał ci się – ciągnął bezlitośnie James – Inaczej nie spotykalibyście się jako para.

Jo miała wrażenie, że robi jej się niedobrze.

- Przywiozłeś mnie tu, żeby mnie dręczyć?!

- Nie, ale chciałbym, żeby przestało to dręczyć mnie! – krzyknął i Jo przestraszyła się nie na żarty. Kiwnęła powoli głową, a potem podniosła się i przysunęła do niego, kładąc rękę na jego klatce. Wyczuła jak szybko bije mu serce.

- Lubiłam Ala – powiedziała szczerze – Nigdy wcześniej nie byłam z nikim i nie miałam pojęcia jak odróżnić to co czuję do was obydwu. A ty byłeś pieprzonym playboyem! – dodała podnosząc głos. – I chyba wolałam myśleć, że chcę być z Alem.

James nie odzywał się, patrząc na nią z taką falą uczuć i emocji, że miała wrażenie, że za chwilę wybuchnie.

- Wystarczyło mi powiedzieć – warknął, chyba siłą powstrzymując swoją wściekłość – Jakbym wiedział, że mnie chcesz, nic z tych rzeczy by się nie wydarzyło!

- James, czemu do tego wracasz?! – zawołała z beznadzieją w głosie. Odsunął się tak, że dłoń, którą na nim trzymała opadła na łóżko. James oddychał szybko.

- Czasem, gdy widzę was razem… - powiedział strasznym głosem i urwał, jakby nie mógł dokończyć tego zdania. Jo wstrząsnął dreszcz i zerwała się, klękając koło niego.

- To co?! Co widzisz?! Ty, chory kretynie, nigdy go nie kochałam! – krzyczała, patrząc na niego, jakby widziała go po raz pierwszy – Chyba nikt nie cieszy się z tego, że jest ze Scarlett bardziej ode mnie! Bo może ona, gdy się z nim całuje, nie widzi przed oczami jego brata! I kiedy trzyma ją za rękę, ona nie chce uciec do innego! Bo TAK wyglądał mój związek z Albusem!

Jo odsunęła się i usiadła ciężko dysząc. James patrzył na nią z czymś, czego nie mogła zidentyfikować.

- Jesteś moja.

- Cieszę się, że to ustaliliśmy.

A potem przysunęła się do niego prędko i pewnym ruchem pociągnęła go do siebie tak, że wpadł na nią i musiał się na niej położyć. Pocałował ją. Mocno, niecierpliwie, z takim pożądaniem, że drgnęła i przyłączyła się do niego. Sięgnęła do brzegów jego koszulki i pociągnęła w górę. James nie pytał. Odsunął się i zrzucił ciuch przez głowę, a potem pochylił się nad Jo i zjechał niżej.

Rozpiął dolny guzik jej kraciastej koszuli i trzymając ją w talii, pocałował kawałek jej brzucha. Jo znowu drgnęła, a James był pewien, że jeśli zrobi to znowu, pęknie. Znaczył mokry ślad, w górę jej spiętego ciała, rozpinając drobne guziczki koszuli. Gdy odpadł ostatni, Jo uniosła się nieco, tak by mógł ją zdjąć.

Kiedy jego klatka przywarła do jej zimnego, prawie nagiego ciała, James zaczął szybciej oddychać, a jego ruchy stały się napięte i niecierpliwe. Nie mógł oderwać wzroku od czarnego, koronkowego biustonosza, który ciasno ją opinał, i jego ręce znalazły się na nim błyskawiczne. Jo poruszyła się niepewnie, i James podniósł się na moment, żeby ją pocałować. Ale nie było w tym nic uspokajającego. Wręcz przeciwnie, wsunął swój język do jej ust, i rozpalił ją tak, że wydawało jej się, że ma gorączkę. Nawet nie poczuła, gdy rozpięcie stanika rozerwało się i koronkowy materiał opadł, gdzieś na łóżko. Zorientowała się dopiero, gdy James znowu zjechał niżej i położył ręce na jej piersiach.

Może nie było czasu na wstyd, albo o tym nie myśleli. James dotknął ustami jej skóry i oszalał. Tak właśnie jego zdaniem wyglądało niebo. Jo znowu się poruszyła, a potem popchnęła go delikatnie tak, że przewrócił się najpierw na bok, a potem na plecy, a ona znalazła się na nim. Gdyby ktoś ich teraz widział, nie mógłby stwierdzić, który wzrok bardziej płonął.

Jo przycisnęła usta do jego twardej klatki. Jego skóra była mokra i gładka. Jej dłonie zjeżdżały coraz niżej, aż dotarły do jego spodni. Odpięła pasek, który wylądował gdzieś w kącie i rozpięła rozporek. W następnej sekundzie, znowu leżała pod nim. James już nie umiał się opanować. Od roku marzył o tej chwili. Tym razem on przejechał ręką w dół, aż dotarł do zapięcia jej dżinsów, i rozpiął je jednym ruchem, a potem pochylił się by je zdjąć. Gdy zobaczył ostatni kawałek materiału na jej ciele, wziął głęboki oddech, by wytrzymać.

Wrócił na wysokość jej twarzy. Jak ona na niego patrzyła. Chyba nie mógł jej bardziej kochać.

- James…

                I stracił kontrolę.