Rozdział LII

Wesołych Wam życzę! :*

„Zostaniesz?”

                Hermiona biegła pierwsza, za nią pędzili Rose i Scorpius, co chwila oglądając się na profesor McGonagall, która nie ustępowała im tempa. Rose zerkała na Scorpiusa, wytrzeszczając oczy i wskazując na swoją matkę, której nigdy nie widziała w takim stanie. Nagle te wszystkie przygody, w których brali udział jej rodzice i wujek Harry stały się dla niej czymś rzeczywistym i namacalnym jak nigdy wcześniej.

                Gnali tak prędko, że już po kilku minutach znaleźli się na ruchliwym placu między mugolskimi budynkami, gdzie było ukryte Ministerstwo Magii. Z tym, że nazwanie teraz tego miejsca ruchliwym było sporym niedopowiedzeniem. Było tu chyba kilka tysięcy ludzi; uzbrojonych, milczących i gotowych do walki. Stali na warcie przed ministerstwem i wyglądali pokrzepiająco i przerażająco jednocześnie. Rose i Scorpius zwolnili, uświadamiając sobie nagle jak bardzo są młodzi i niedoświadczeni. Ale Hermiona przecinała plac tak szybko, że w kilku susach znalazła się przed mężczyzną, który wyglądał jak dowódca tego oddziału.

- NOEL!!! – zawołała z wyraźną ulgą, łapiąc dech. Wiele głów zwracało się w jej stronę i pozostałych biegnących.

- Hermiono! – porucznik Raejack wykonał dziwny ruch, jakby chciał ją objąć, ale chyba przypomniał sobie, że wojskowemu nie wypada, i że patrzą na nich tłumy ludzi.

- Co się dzieje? – zapytała natychmiast Hermiona.

- Harry poprowadził oddział do gmachu. Nie powinien mieć większych problemów, ale tutaj spodziewamy się lada moment potężnego uderzenia reszty wojsk Hurrlingtona.

Hermiona skinęła głową trochę nieprzytomnie.

- Jakieś wieści z granic?

Raejack wyglądał na przybitego tym pytaniem.

- Ryan Hastings ustawił swoich ludzi wzdłuż granicy. Mamy nadzieję, że zdąży nas uprzedzić.

Hermiona znowu przytaknęła.

- Potrzebuję różdżki… Czterech – dodała wskazując na Rose, Scorpiusa i profesor McGonagall, którzy stali kawałek dalej, nie śmiejąc podejść do dowódcy. Raejack kiwnął tylko w kierunku stojącego najbliżej żołnierza, a ten oddalił się bez słowa i wrócił niecałą minutę później niosąc cztery witki.

- Hermiono… - powiedział porucznik, gdy brała dla siebie różdżkę od młodego żołnierza. – Skąd wracasz? I dlaczego wyglądasz jakbyś stoczyła już jakąś bitwę? – zapytał omiatając wzrokiem rękawy jej szaty, które były poplamione krwią.

Hermiona przymknęła oczy. Zrobiła jeszcze jeden krok i powiedziała mu coś na ucho. O tym, że Raejack był doskonałym żołnierzem świadczył fakt, że nawet nie drgnął, gdy przekazywała mu tragiczną wiadomość. Ale Hermiona, która stała blisko niego widziała w jego oczach potężny ból.

- Jego zastępca… - powiedział w końcu. – Nie mamy z nim kontaktu.

Hermiona wzięła głęboki oddech.

- Nie przejmuj się Noelu, nie figur nam teraz trzeba.

Poklepała go jeszcze po ramieniu, co przyjął z iście żołnierską beznamiętnością i odwróciła się do Rose, Scorpiusa i profesor McGonagall, którzy badali swoje nowe różdżki.

- Jest do kitu… - mamrotała Rose, próbując rzucić na Malfoya zaklęcie poplątania nóg. Ten tylko zaśmiał się złośliwie.

- Pani dyrektor – odezwała się Hermiona. – Trzeba zabrać stąd…

- O na pewno nie! – zawołała Rose w połowie jej zdania, robiąc krok do tyłu. – NIGDZIE się stąd nie ruszam! Będę walczyć!

Hermiona wywróciła oczami.

- Nie będziesz. Scorpiusie… - zwróciła się do niego, najwyraźniej oczekując po nim większego rozsądku.

- Pani Granger… - zaczął dyplomatycznie. – Mogę odstawić Rose do zamku ale…

- W końcu! – ucieszyła się Red, gdy jej zaklęcie dosięgło go i jego nogi zaczęły nagle dziko pląsać. Machnął różdżką uwalniając się od tego i spojrzał na nią ze złością.

- Dasz mi kiedyś dokończyć?! – fuknął. – Chciałem powiedzieć, że mogę odstawić Rose do zamku, ale bardziej przydamy się tutaj!

Hermiona i profesor McGonagall natychmiast pokręciły głowami.

- Panie Malfoy – odezwała się dyrektorka. – Ma pan szesnaście lat i…

- PADNIJ!!!

                McGonagall nie dokończyła swojej reprymendy. Potężny grzmot, jakby ktoś trzasnął ogromnym biczem rozległ się na placu, a potem niebo zalał grad iskier i promieni. Hermiona rzuciła się na Rose i Scorpiusa, zasłaniając ich sobą, a potem wycelowała różdżkę i wyprostowała się. Przed nimi materializowało się morze wojska.

                                                               *

                Draco zostawił bezpieczną Scarlett niedaleko miejsca, gdzie ukrył ciało Ministra Magii i pożyczył sobie jej różdżkę. Potężny huk, który usłyszał przed momentem sprawił, że przyspieszył. Przed placem, z którego dochodziły ewidentne odgłosy walki zwolnił i wyjrzał powoli zza budynku mugolskiej poczty, gdzie właśnie ukrywało się mnóstwo osób. Draco nie zwracał na nich uwagi i z różdżką w pogotowiu wychylił się zza muru i zamarł. Kilka razy większa armia nacierała na obrońców Ministerstwa Magii. Zobaczył z daleka Hermionę, zasłaniającą Rose i Scorpiusa i rzucił się w ich stronę, ale w tym momencie coś innego przyciągnęło jego widok.

- Niech to szlag! – Dziesięć stóp od niego, w samym sercu bitwy poczyniała sobie w najlepsze jego żona. – AS!!! – ryknął, zapominając, że są w ogniu walki i rzucając się w jej stronę. Oczywiście go nie usłyszała.

                Między nimi było kilkudziesięciu ludzi, ale nie stanowili oni dla Dracona najmniejszego problemu w momencie, gdy gnał by zabić swoją irytującą żonę. Położył kilku, następnych paru po prostu wyminął i był już bardzo blisko. Ku jego zdumieniu koło Astorii walczył Ian Warren, co nagle wzbudziło w nim jeszcze większą wściekłość.

- AS!!! – ryknął znowu i w końcu się obróciła. Uśmiechnęła się szeroko.

- Draco! – strzeliła jeszcze jednym zaklęciem i ruszyła do niego nie zważając na błyski i huki.

- Co. Ty. Tu. Robisz?! – wycharczał wściekle, gdy rzuciła mu się w ramiona. Gdzieś między jej włosami zobaczył, że Warren obraca się w ich stronę z chłodnym spojrzeniem.

- Myślałeś, że będę siedzieć grzecznie w zamku? – zapytała retorycznie Astoria.

- Nie – jęknął Draco. – Ale co tu robisz z tym palantem?

Astoria zagryzła wargi.

- Masz rację, to palant – oznajmiła nagle czerwieniejąc, a Draco poczuł nowy przypływ gorąca i wbił w nią wyczekujące spojrzenie. – Zamiast udać się na bitwę jak normalny porucznik, przyszedł do mnie i oświadczył, że ze mną posiedzi… - wybełkotała szybko, nie patrząc na swojego męża. – W ogóle wiecznie za mną chodził… Powiedziałam mu, że jeśli chce zaimponować kobiecie powinien ruszyć tyłek do walki, więc mnie tu zabrał, ale… Draco?!

Ale on był już w połowie drogi do Warrena. Nie zwracał najmniejszej uwagi na to, że wokół zaklęcia przecinają powietrze jak brzytwa, a Warren jest właśnie pochłonięty walką z zakapturzonym wojownikiem. Machnął krótko różdżką i jego przeciwnik padł jak długi, a Warren powoli odwrócił się do Dracona.

- Nie trzeba było – powiedział kpiąco. Ale Draco nie zwracał na niego uwagi. Przełożył różdżkę do lewej ręki, zrobił ostatni krok i zamachnął się z całej siły. Astoria pisnęła i podbiegła do niego, Warren zatoczył się i dotknął rękawem swojej obolałej szczęki, a potem wycelował w niego różdżkę. Draco nie zdawał się tym przejmować.

- Spójrz jeszcze raz na moją żonę, a wyplujesz resztę zębów!

Warren chyba nie miał nic ciekawego do powiedzenia, bo tylko posłał mu mordercze spojrzenie i zajął się swoją szczęką. Draco chwycił Astorię za rękę i obrócił się, dokładnie w momencie, gdy dwa strzały pomknęły w ich stronę. Odbili je i pobiegli dalej.

- Znowu się bawisz w rycerza?! – zawołała Astoria, chyba nie mogą się zdecydować czy być na niego złą czy nie.

- A ty znowu przyciągasz za dużo uwagi! – odburknął jej, gdy lawirowali między gęstym tłumem walczących.

- Dokąd my właściwie biegniemy?! – zawołała jeszcze Astoria.

- Scorpius jest po tamtej stronie!

- CO?!

Astoria wyciągnęła szyję, a potem pognała tak szybko, że miał spore trudności z dognaniem jej.

                                                            *

- Nawet nie wiesz… - wyrzucił z siebie Harry wzruszonym głosem.

- Wiem! – przerwał mu ze śmiechem Cameron. – Sam się sobie dziwię, że żyję!

Harry pociągnął tylko nosem, uznając, że ewidentnie się starzeje. Kiedyś nie był tak ckliwy.

- Wiem, że dopadli Crosby’ego. Ale wysłałem spory oddział do obrony Hogwartu. Nikt nie przemknie się tam z kluczami.

Cameron zmarszczył nagle czoło.

- No nie, bo ja je mam! – powiedział, a potem nagle włożył rękę do wewnętrznej kieszeni swojego szarego płaszcza i ku zdumieniu Harry’ego wyjął z niej szklane, świetliste pudełeczko. Rozejrzał się jeszcze do koła, ale w miejscu w którym byli walka już się skończyła i teraz zwycięski oddział Harry’ego zbierał rannych i grupował się przed następną bitwą, nie zwracając na nich większej uwagi.

- Kupiłem po drodze – oznajmił niefrasobliwie Cam, gdy Harry wgapiał się w to co robi z otwartymi ustami. – Otwiera się tylko na mój dotyk – dodał szczerząc zęby.

Otworzył pudełeczko i Harry miał wrażenie, że grzebie w nim jakby było tam więcej rzeczy, a potem wyjął pęk świetlistych kluczy, każdy z innego metalu. Harry wypuścił głośno powietrze, a potem bez słowa podszedł do niego i uścisnął go krótko.

- Nie mam słów! – powiedział. – Nie mam słów!

Cameron znowu się zaśmiał i gdy Harry w końcu go puścił, schował pieczołowicie pudełko do wewnętrznej kieszeni.

- Ale… jak? – zdumiewał się wciąż Potter. Ale Cameron zdążył tylko otworzyć usta, gdy głośny pisk rozległ się w Atrium i wiele głów obróciło się w stronę schodów wiodących do Departamentu Tajemnic. W ich stronę biegła Jo, a za nią zmierzał wściekły James.

- CAM!!! – Jo wyglądała jakby spłynęło po niej tak ogromne uczucie ulgi, że nic innego się w tej chwili nie liczyło. Biegła w kierunku brata, jakby bała się, ze za chwilę zniknie. A potem wpadła w jego wyciągnięte ramiona.

- Nie do końca to miałem na myśli mówiąc, że mamy się nie rzucać w oczy! – warknął James, dopędzając ją i zerkając na ojca, jakby oczekiwał najgorszego. Harry wziął głęboki oddech.

- Nie zapytam co tu robicie! – powiedział, próbując się uspokoić, podczas gdy Cameron wciąż ściskał Jo, unosząc ją kilka cali nad ziemią. – Ale zaraz pokażę wam, gdzie macie się…

 - Tato – przerwał mu szybko James. – Wiesz, że nigdzie nie pójdziemy, więc sobie daruj! Na dole położyliśmy kilkunastu ludzi Hurrlingtona i wcale cię to nie dziwi, bo to ty rok temu dałeś nam taką szkołę walki, że wiesz na co nas stać.

Harry wpatrywał się w niego z mieszaniną podziwu i niedowierzania.

- Mimo wszystko, James… Jo jest niepełnoletnia…

Cameron wypuścił ją w końcu z objęć i spojrzał na nią z góry.

- Pan Potter ma rację. Ale mam pomysł – dodał odwracając się do Harry’ego. – Zostaną ze mną. Będę miał ich na oku.

Harry niedługo się zastanawiał.

- Zgoda. Ale jeśli spadnie ci włos z głowy – rzucił w kierunku Jo. – To twój chłopak będzie miał ze mną do czynienia!

Harry omiótł ich jeszcze długim, ciepłym spojrzeniem a potem ruszył w kierunku swojego oddziału.

                Jo patrzyła na Camerona, jakby wciąż nie wierzyła, że tu jest.

- Lucy oszaleje ze szczęścia – powiedziała w końcu. Przez twarz Cama przemknął cień, a Jo miała dziwne wrażenie, że aż go boli, gdy o niej słyszy. Nagle odwrócił się od siostry i spojrzał chłodno na Jamesa.

- Eee… tak – mruknęła Jo. – Tak jakby się spotykamy… - to ostatnie prawie już wyszeptała. Lata dorastania z Cameronem nauczyły ją kilku rzeczy: po pierwsze w żadnym wypadku nie należy mieć chłopaka. Jeśli już się go ma, nie należy o tym mówić. Jeśli musisz powiedzieć zrób to bardzo cicho.

                Cameron zrobił krok w jego stronę, ale James się nie cofnął. A potem ku zdumieniu jego i Jo, Cam wyciągnął do niego rękę a potem poklepał go po bratersku po ramieniu.

- Dzięki stary!

- Za co? – zdumiała się Jo.

Cam odwrócił się do niej, wykrzywiając twarz.

- Za to, że masz się dobrze. Wiem co się z tobą działo w wakacje – mówił cicho, znowu do niej podchodząc. – Obiecuję, że ich znajdę… Zapłacą za wszystko.

- Sama ich sobie znajdę! – burknęła Jo.

James odkaszlnął.

- To może już pójdziemy ich poszukać? – zapytał i gdy rodzeństwo parsknęło śmiechem zebrali się, by ruszyć do następnej walki.

               

                                                               *

               

                Albus przycisnął się do ściany i zgasił różdżkę. Wiedział, że tuż za nim jest spora grupa przeciwników, a ich zostało tutaj tylko kilkoro. Gdzieś po drodze mignęli mu Jesse i Dakota, ale nie wiedział gdzie dokładnie są teraz. Jamesa i Jo stracił z oczu dawno temu.

                Coś błysnęło i srebrzysty promień przeciął przestrzeń tuż przed nim. Al rzucił się na ziemię, a potem wycelował na oślep. Ale nie trafił a w korytarzu rozległ się złośliwy śmiech.

- Bawisz się w żołnierza, Potter? – Al otworzył usta ze zdumienia, a potem zaświecił różdżkę, prosto na twarz Elizabeth Cambell.

- Co ty tu robisz? – warknął. – Piekło wezwało wszystkie siły?

Elizabeth pokraśniała z dumy.

- Blisko. Gdzie twoja banda? Bo za tobą jest spora grupa wampirów i nie wiem jak zamierzasz sobie sam z nimi poradzić.

Albus prychnął.

- Te wampiry są też za tobą.

Elizabeth znowu się zaśmiała.

- Och, nie!

A potem błyskawicznie machnęła różdżką i choć Albus zdążył odbić zaklęcie, musiał się bronić. A Elizabeth była dobra. Atakowała szybko, nie dając czasu na zastanowienie. I nagle, gdy tuż za nimi rozległ się hałas, Elizabeth uderzyła po raz ostatni, Al zobaczył ciemność przed oczami i…

                                                              *

                Louis i Lucy wyskoczyli z wielkiego kominka i zanieśli się kaszlem. Wskoczyli w płomienie tak szybko, że najedli się przy okazji Proszku Fiuu.

- W ostatniej chwili… - mruknął Louis, gdy płomienie za nimi zgasły, jakby ktoś zalał je wodą.

- Gdzie jesteśmy? – zastanawiała się Lucy, rozglądając po czymś co wyglądało jak magazyn z kociołkami.

- Nie mam pojęcia – odparł Louis. – Ale musimy chwilę zaczekać. Profesor Longbottom nie wie, że pomógł nam się tu dostać. Są z Johnson parę kroków przed nami.

Lucy kiwnęła mu głową i wyjęła różdżkę.

- Co właściwie zamierzasz tu robić?

- Muszę znaleźć wujka Harry’ego.

Louis westchnął i podszedł do drzwi a potem uchylił je na cal.

- Lucy, jest wojna. Wujek pewnie jest w jej samym środku…

- Mam to gdzieś! – oznajmiła, a potem minęła go i pchnęła drzwi.

Louis na moment zapomniał co ma robić, przyglądając jej się z podziwem.

- Muszę poznać tego twojego chłopaka… - mruknął, ale Lucy już go nie słyszała, maszerując pewnie w kierunku drzwi.

                                                               *

                Przed Ministerstwem Magii płonęło. Wciąż teleportowali się następni czarodzieje, którzy usłyszawszy o ataku Hurrlingtona postanowili wspomóc obrońców, ale siły sir Stevena ciągle były w przewadze. Gdy z nieba spadło kilka pierwszych kropel deszczu, wiadomym było po której stronie śmierć zbiera większe żniwo.

                Ale nie poddawali się. Porucznik Raejack dowodził obroną i wyrastał z pod ziemi tam, gdzie brakowało już walczących. I zawsze, gdy wydawało się już, że wojsko Hurrlingtona bierze górę, zjawiała się niespodziewana pomoc.

- Fleur, tam! – krzyknął Bill, gdy tylko wylądowali. Pociągnął żonę za rękę i pognali w największy ogień. Ginny, George i Angelina byli tuż za nimi.

- Tyle złamanych przepisów… - mruknął Percy, kręcąc głową.

- Och, zamknij się – jęknął Ron, popychając go w stronę tłumu, który okrążał kilku osamotnionych obrońców ministerstwa.

                Deszcz rozpadał się na dobre. Gdzieniegdzie gasił ogień, niektórym przesłaniał widok, ale co najgorsze rozmywał nadzieje w wielu sercach.

- HERMIONO! – pośliznęła i byłaby upadła, gdyby nie podtrzymał jej Neville.

- Jesteście! – zawołała z chwilową ulgą, odgarniając z czoła mokre włosy. Norah wzniosła oczy do nieba.

- Mielibyśmy ominąć TAKĄ akcję? – zaśmiała się i obróciła na pięcie by strzelić zaklęciem. Neville chyba chciał coś dodać, ale w tym momencie zaatakowało go dwóch rosłych przeciwników, i odskoczył stając do walki.

- Przylecieliście razem? – zdziwiła się Hermiona. Norah zrobiła nagle wkurzoną minę.

- Nie znoszę, gdy masz rację! – fuknęła.

- W czym miałam rację? – zdumiała się jeszcze bardziej Hermiona. Norah uniosła różdżkę.

- Jest świetny! – oznajmiła, a potem pognała do Neville’a. Hermiona była w takim szoku, że prawie oberwała w kostkę.

- Cholera! – krzyknęła Rose. Scorpius natychmiast obrócił się w jej stronę, ale nie pobiegł do niej. Dawała radę.

- Obijasz się, Rose! – zawołał tylko, nokautując swojego przeciwnika i obracając się w kierunku następnego. Nawet z tej odległości słyszał jak Red prycha.

- Możemy się ścigać! – oznajmiła pomiędzy dwoma celnymi trafieniami i zaśmiała się triumfalnie.

Scorpius też wybuchł śmiechem a potem ruszył w kierunku potężnego zamieszania i stracił ją z oczu.

                                                               *

                Louis biegł ramię w ramię z Lucy. Wciąż nie dowierzał, że to ta sama osoba, która potrafiła się rozpłakać na widok myszy.

- Och…! - wyrwało jej się, gdy dobiegli w końcu do przecznicy, za którą rozciągał się straszny widok.

                Na placu przed ukrytym gmachem ministerstwa walczyło morze ludzi, skąpanych w rzęsistym deszczu. Ten widok sprawił, że zwolnili na moment, a potem jakby się umawiali, ruszyli biegiem w tym samym momencie.

                Louis trzymał różdżkę wysoko i celował w zakapturzone wojsko Hurrlingtona, ale jednocześnie wyciągał głowę na wszystkie strony. Serce podpowiadało mu, że prędzej znajdzie w tym tłumie śmierć niż odszuka Leah, ale przecież nie to się teraz liczyło…

                Ktoś go zaatakował, odbił zaklęcie i pobiegł dalej, ale nagle zatrzymał się orientując, że nie ma z nim Lucy. Zaklął. Odwrócił się i przystanął. Miał znaleźć Leander, ale przecież nie mógł pozwolić by coś stało się jego kuzynce!

- LUCY! – ryknął, ale równie dobrze mógł się wcale nie odzywać, bo jego głos utonął w kaskadzie bitewnych krzyków.

                Znowu musiał się bronić, ale tym razem zajęło mu to dłużej i gdy w końcu wygrał walkę, ogarnął go prawdziwy strach.

- LUCY!!!

                                                               *

                Harry wiedział, że coś jest nie tak. Odbili gmach. Łatwo. Zbyt łatwo. Departament Tajemnic, Atrium i wszystkie piętra były obsadzone jego ludźmi, ale podskórnie czuł, że to pułapka.

- Nie opuszczajcie różdżek… - mówił, idąc wzdłuż kolumny sowich żołnierzy. – Nie opuszczajcie…

                Coś przegapił, o czymś zapomniał. Wiedział, że na zewnątrz trwa walka, nawet spodziewał się jej wyniku, ale jeszcze nie mógł wyjść z ministerstwa. Musieli je zabezpieczyć. Zbyt dużo tajemnic, magii było w tym budynku.

                Wrócił się. Wiedział, że jeśli nie może pójść na przód, musi się cofnąć. Mijał zadowolone twarze obrońców ministerstwa, którzy wygrali tę bitwę. Nie miał serca tłumaczyć im co czeka ich na zewnątrz. Minął Atrium i ruszył schodami w dół, myśląc gorączkowo. Miał to… musiał tylko…

- Jak zwykle w centrum zamieszania…

Zatrzymał się. Po raz pierwszy od rozpoczęcia bitwy poczuł prawdziwy strach. W potajemnym wejściu, którego sam użył kilka godzin temu, stała Ginny. Miała dwa rozcięcia na twarzy.

                Ruszył z miejsca tak szybko, że po kilku krokach był przy niej i trzymał ją w ramionach. I całował. Jak wtedy, gdy wygrali Puchar Quiddticha. Jak wtedy, gdy wyjeżdżał by szukać horkruksów.

- Jest wojna.

- Kocham cię. – odparł, nie puszczając jej ani na moment. – Wygram tę cholerną wojnę i wrócę do domu, a ty mnie przyjmiesz, bo też mnie kochasz.

Ginny wyglądała, jakby zamierzała się kłócić. Ale nie mogła udawać, że nie zrobił na niej wrażenia.

- Więc wygraj! – mruknęła z groźbą. Harry skinął głową i puścił ją.

- Szukałaś mnie?

- Chciałbyś! – prychnęła. – Widziałam Rose. Założę się, że przynajmniej dwoje z trojga naszych dzieci też tu jest!

Harry pokiwał głową.

- W Atrium… Chociaż nie widziałem Ala… - dodał nagle. – Ale może Jo i James wiedzą gdzie jest. Hej… - przypomniał sobie. – Nie krzycz za bardzo na Jo, co?

Ginny zrobiła zdumioną minę.

- Czemu mam krzyczeć na swoją ulubioną synową? – a potem wzniosła oczy do nieba i odmaszerowała, wyciągając różdżkę do pozycji bojowej.

                Harry uśmiechnął się na moment, a potem ruszył dalej.

                                                                     *

                Ogień płonął na placu przed ministerstwem. Takiej bitwy nie widział żaden z walczących tu i każdego przerażała. Hermiona za wszelką cenę próbowała mieć na oku Rose, ale nie było to proste, bo deszcz padał coraz mocniej, a walka odciągnęła ją na sporą odległość. Dawno nie widziała też już Scorpiusa, ale pocieszyła się, gdy gdzieś między walczącymi mignęły jej twarze Malfoy’ów. Nie traciła wiary, ale nie przybywało jej też nadziei.

Na moment opuściła różdżkę, by znowu wyjrzeć za Rose, gdy poczuła ostry ból i zgięła się w pół. Dostała. Zrobiło jej ciemno przed oczami i usłyszała czyjś głośny śmiech, a potem nagle wszystko się skończyło.

- Żartujesz?! – prychnął ktoś za jej plecami, ochraniając ją przed upadkiem. – Pokonałaś Voldemorta, a dajesz się walnąć jakiemuś oprychowi?!

Hermiona pisnęła a potem odwróciła się z otwartymi ustami.

- LUNA! – zawołała i rzuciła się na przyjaciółkę z impetem.

- Dobrze cię widzieć! – oznajmiła wesoło Luna, która wyglądała jak zwykle, jakby trafiła tu przez przypadek, i rozglądała się ciekawie po polu bitwy. – Gdzie Harry?

- Nie mam pojęcia! UWAŻAJ! – teraz to ona pchnęła ją w dół, chroniąc przez pomarańczowym promieniem.

- Racja! – obudziła się Luna i wyprostowała z wyciągniętą różdżką. – Ooo! Jest Hagrid! – pokazała na coś, a potem pomachała Hermionie i odbiegła. Ta chętnie by się roześmiała, ale musiała akurat się odsunąć przed nadlatującym grotem śmierci.

                                                                  *

                Louis dostrzegł Lucy na moment przed tym, jak wskoczyła w otwarty hydrant. Miał dziwne wrażenie, że jeszcze wcześniej widział tam ciotkę Ginny. Po raz ostatni odwrócił się z żalem na pole bitwy i ruszył za Lucy.

- Tu jest ciekawiej.

Zamarł. Nie potrafił się obrócić. Piekło go w piersi i szumiało w uszach.

- Skoro tak mówisz… - bardzo powoli odwrócił się w stronę Leah. Wyglądała okropnie. Miała mnóstwo ran na twarzy i szyi i szatę rozdartą w wielu miejscach.

- Louis… - powiedziała miękko. Przymknął oczy.

- Nie atakujesz mnie? Jesteś po ich stronie, prawda?

Nie odpowiedziała.

- Nie jestem po waszej stronie.

Louis zaśmiał się z bólem.

- Nie ma trzech stron, Leah!

Pokręciła głową. Nie miał już siły z nią walczyć. Zrobił krok w jej stronę i złapał ją za rękę.

- Chodź ze mną. Ukryjemy cię. Wiesz, że nie musisz tego robić!

Nie drgnęła, tylko przyglądała się ich złączonym dłoniom.

- Chodź… - błagał. – Moja rodzina ci pomoże. Nie musisz…

Nie dokończył. Jeszcze nim zaczął, wiedział jaka będzie jej odpowiedź.

- Mam nadzieję, że będziesz kiedyś szczęśliwy – powiedziała tylko, a potem wyrwała swoją rękę, odwróciła się i pognała w wir bitwy. Więcej jej nie widział.

                                                               *

                Albus odzyskał przytomność. Nie miał pojęcia gdzie jest, ale chyba był tu sam. Wiedział tylko, że porządnie oberwał. Zapalił różdżkę. Musiał być ciągle w Departamencie Tajemnic. Nagle drgnął, gdy zobaczył w koło siebie kilka ciał. Wstał i ruszył z miejsca.

                Zwolnił, gdy usłyszał kroki, chyba w sąsiednim korytarzu. Uniósł różdżkę i bardzo powoli przesuwał się naprzód. Skrzypienie jakichś drzwi zatrzymało go znowu w miejscu, a potem usłyszał głos, piskliwy, przeciągający sylaby.

- Czekaliśmy na pana, panie Potter!

Albus natychmiast wychylił się zza ściany, instynktownie gasząc światło. A to co zobaczył sprawiło, że jego serce zwolniło rytm.

                Z jednego z pomieszczeń wyszedł niski, gruby człowieczek, którego twarz była na okładkach wszystkich gazet od roku. Za nim czaiło kilkudziesięciu posępnych ludzi. A przed nimi stał Harry. Al poczuł, że włosy na jego karku stają dęba.

- Sir Steven – Harry nie wydawał się przestraszony. – Znowu wysyła pan do walki innych, by za pana ginęli?

Hurrlington zaśmiał się głosem pozbawionym jakiekolwiek radości.

- Chętnie zacząłbym walkę z panem tu i teraz – oznajmił, wpatrując się w Harry’ego ze szczerą nienawiścią. – Ale jest tu ktoś kto bardzo sobie życzył zając się panem osobiście.

Albus zamarł i wiedział, że Harry zrobił to samo, gdy drzwi z sali, z której wyszedł przed chwilą Hurrlington drgnęły znowu. Wyszedł z nich wysoki, blady człowiek w srebrnej szacie. Miał długie, jasne włosy i oczy tak jasne, że w świetle różdżek zdawały się prawie białe.

Gustav Ankdal stanął naprzeciw Harry’ego, który wyprostował się, ale nie cofnął. Albus zamarł, nie mogąc się poruszyć.

                                               *

Lało. Niebo jakby chciało ugasić pożar w Londynie, otworzyło się nad nim i zalewało wrogów i przyjaciół potężnymi falami. Nie sposób było już odróżnić swojego od przeciwnika. Na polu bitwy zrobiło się spokojniej i odziały powoli wycofywały się, by na moment przerwać walkę i zaczekać, aż będzie cokolwiek widać. Raejack zgromadził swoich żołnierzy pod mugolską pocztą i zaczął ich przegrupowywać.

- Dostałem wiadomość, że w Hogwarcie wciąż spokojnie. Hurrlington nie wysłał tam żadnych oddziałów.

- To świetnie – wydyszała Hermiona, która stała koło niego i miała wielką ochotę się go przytrzymać. – Muszę… - urwała i westchnęła z ogromną ulgą. Rose i Scorpius wracali trzymając się za ręce. Mieli kilka ran, ale wyglądali na całych i zdrowych.

- Rose!!! – Hermiona puściła się biegiem w ich kierunku i zagarnęła ich do siebie. – Macie natychmiast…!

Głośne krzyki wielu osób zgromadzonych wokół Raejacka zagłuszyły ją i urwała w pół zdania. Rose i Scorpius wyswobodzili się z jej uścisku i wlepili spojrzenia w jedną stronę. W ich kierunku biegł młody, najwyżej dwudziestoletni chłopak. Rose była pewna, że skądś go zna, ale był teraz tak zakrwawiony i poraniony, że trudno go było rozpoznać. Mimo stanu w jakim był, biegł zadziwiająco szybko. Nagle Hermiona wydała z siebie zduszony krzyk i rzuciła się w jego stronę w tym samym momencie co porucznik Raejack.

- RYAN!!! – krzyknęła, a Rose westchnęła głęboko, nagle rozumiejąc.

- Kto to? – zapytał szybko Scorpius.

- Ryan Hastings – powiedziała Rose, smutniejąc, gdy zobaczyła w jakim jest stanie. – Wujek Harry opiekował się nim, odkąd zginęli jego rodzice. Pomieszkiwał trochę u Potterów, a potem wujek Harry wyszkolił go na aurora. Jest dla niego jak syn.

Scorpius pokiwał głową i wrócił do przyglądania się sytuacji, ale z tej odległości i w tym deszczu trudno było cokolwiek usłyszeć.

                Hermiona dopadła Ryana pierwsza i chwyciła go za ramiona, przyglądając mu się z prawdziwym przerażeniem.

- Co…?! – zaczęła, ale uprzedził ją Raejack.

- Skandynawia? – zapytał rzeczowo. Ryan kiwnął głową i splunął krwią na zalany deszczem bruk.

- Skurwiele są wszędzie.

Hermiona zrobiła zrozpaczoną minę, ale mężczyźni nie tracili rezonu.

- Weszli godzinę temu. Nie mieliśmy najmniejszych szans. Straciłem cały oddział i krew mnie zalewa, że nie mogłem tam zginąć razem z nimi!

- Ryan! – zawołała Hermiona. Raejack położył mu rękę na ramieniu.

- Wykonałeś swoje zadanie. Ostrzegłeś nas.

- I co z tego? – prychnął Hastings. – Ilu macie ludzi? – zapytał, ale nie oczekiwał odpowiedzi, gdy omiatał wzrokiem garstki obrońców, którzy teraz lizali rany przed ministerstwem. – Ankdal wysłał tu połowę armii. Nie ma już takiej siły, by go powstrzymać.

Szklista łza zakręciła się w oku Hermiony.

- Jest wciąż nadzieja… Włochy i Hiszpania… Polska i Czechy… - mówiła urywanym głosem.

- Nie przyszli. – przerwał jej sucho Ryan. – Możemy liczyć na siebie.

- Masz rację – skinął mu Raejack. – Musimy się przegrupować i…

- I z całym szacunkiem – przerwał mu znowu Ryan, a w jego oczach zabłyszczało coś nagle. – Ale ja przejmuję dowodzenie. Mniemam, że Harry jest w środku? Świetnie! No to chodźmy zginąć za ten kraj!

Raejack i Hermiona wymienili krótkie spojrzenie i pobiegli za nim.

                                               *

                Jo i James rozglądali się z niepokojem.

- Gdzie do cholery jest Al? – denerwował się James.

- Gdzie go ostatnio widzieliście? – zapytał Cameron. Jo pokręciła głową.

- Nie wiem. W Departamencie Tajemnic?

Cam kiwnął głową.

- A więc chodźmy.

Zerwali się z miejsc.

- Hej, może nam w końcu powiesz jak przeżyłeś? – zapytał James, gdy ruszyli przez Atrium. Cameron zaśmiał się wesoło.

- Nie mam pojęcia! Miałem już połowę epitafium! – Jo wsadziła mu łokieć w żebro.

- Nawet tak nie mów.

- Okej! – zaśmiał się znowu i spoważniał. – No więc Crosby był już w Norwegii, gdy zorientował się, że jego potwór zginął w lochach Hogwartu i wcale nie wykonał swojego zadania. A to oznaczało, że Ankdal się bardzo zdenerwuje... Ale Crosby wciąż miał klucze, które były jego kartą przetargową. Ankdal tak go zaczarował, że nie mógł opuścić kraju. Ale woźny schował się w mysią dziurę i nie wychodził. Szukałem go miesiącami. Raz prawie dopadłem, co tylko utwierdziło mnie w przekonaniu, że ciąży na nim klątwa i nie może opuścić Norwegii. Wtedy uzmysłowiłem sobie, że ktoś mu pomaga. Nie mogłem znaleźć jego, ale odszukałem jego pomagierów.

- Kiedy to było? – zapytała Jo, gdy skręcili na schody do Departamentu Tajemnic.

- Kilka tygodni temu. Wyciągnąłem z nich, że pomagają „brzydkiemu Anglikowi”. Zaprowadzili mnie do niego, nie będąc tego świadomymi. Crosby mocno się zdziwił na mój widok.

- A więc ojciec miał rację. – mruknął James. – Nie wziął cię za zagrożenie.

Cam kiwnął głową.

- A powinien.

- Zabiłeś go? – zapytała szeptem Jo. Cameron pokręcił głową.

- Nie, ale zginął w dzień po naszej walce. Miałem pieprzone szczęście i znalazłem go kilkanaście godzin przed Ankdalem. Zabrałem mu klucze i stworzyłem ich kopię. Na pewno wpadła w ich ręce. Nie wiedziałem tylko czy się zorientują. Na wszelki wypadek to ja ukryłem się i przez kilka tygodni siedziałem w mysiej dziurze.

- Ale jesteś – powiedziała Jo nie kryjąc zdumienia. – Jesteś a ja jestem z ciebie cholernie… - Urwała. Wszyscy urwali i zatrzymali się.

                Schodami, którymi schodzili biegła Lucy. Gdy zobaczyła ich zamarła i wyglądała, jakby ją spetryfikowano. Nie ruszała się, chyba przestała oddychać. Cam zrobił tylko jeden krok, jakby bezwiednie i też się zatrzymał. Jo i James spojrzeli na siebie nie bardzo wiedząc co robić, a potem odsunęli się, nie chcąc przeszkadzać.

                Lucy poruszała ustami, jakby dostała ataku. Wpatrywała się w niego nie mrugając. A potem nagle Cameron ożył, zerwał się z miejsca i ruszył w jej stronę tak szybko, że dopadł jej w kilku krokach. Ale nie dotknął jej. Zatrzymał się dokładnie na cal przed nią i wbił w nią tęskne spojrzenie.

                Lucy patrzyła na niego ze strachem. Jakby zupełnie nie wierzyła, że to się dzieje. A potem ku jej jeszcze większemu zdumieniu Cam nie objął jej, ale przyklęknął nie spuszczając z niej wzroku. Bez słowa, po prostu wpatrując się w nią, włożył rękę do kieszeni i pogrzebał w niej chwilę. Lucy przyglądała się temu nie mrugając.

                Szkliste pudełeczko zalśniło w bladym świetle, gdy Cameron otworzył je i wyjął najpierw pęk mieniących się kluczy, które następnie włożył z powrotem, gdy znalazł to czego szukał. 

- Zabrałem go ze sobą, gdy wyjeżdżałem za Crosbym – powiedział, a głos drżał mu tak, że Lucy przeraziła się jeszcze bardziej. I wtedy Cameron otworzył dłoń, na której połyskiwał pierścionek z czerwonym oczkiem. – I obiecałem sobie, że jeśli przeżyję, pierwszą rzeczą jaką zrobię będzie danie ci go.

Lucy zaczęła płakać. Chyba nie mogła nic powiedzieć. Jo i James wpatrywali się w nich na wpół oszołomieni, na wpół rozbawieni, ale milcząc i czekając na jej reakcję. Cameron robił to samo.

- Ale… ale… Chcesz mi go tylko dać? – wyłkała w końcu. – Bo jeśli nie zapytasz czy zostanę twoją żoną, to ja go nie chcę!

Cameron zaśmiał się głośno, a potem zerwał się z kolan i w końcu przygarnął ją do siebie, zamykając w uścisku potężnych ramion.

- Zostaniesz? – zapytał cicho, tak, że tylko ona go usłyszała. – Zostaniesz moją żoną?

- Kiedy zechcesz – powiedziała cicho.

                Nad nimi, pod nimi i w koło nich latały zaklęcia i iskry. Śmierć zbierała swoje żniwo pracowicie. A tu, na jednym ze stopni Ministerstwa Magii Cameron Carter i Lucy Weasley całowali się tak, jakby na świecie nie było żadnego zła, i szczerze mówiąc, gdy się na nich patrzyło, zło rzeczywiście traciło na wartości.