Rozdział LIII cz. 3

Ok, nie torturuję już. Zresztą już powiedziałam, że mam to napisane. 
Słowem wstępu - jakkolwiek odbierzecie ten fragment - pierwsze sceny ostatniego rozdziału w tej części są dawno napisane. Moja historia nie zmieni się pod wpływem komentarzy. Oczywiście, zachęcam do nich, ale proszę zastanówcie się, czy nadmierne produkowanie się ma sens w tym przypadku :)

                  Hermiona wydała z siebie głośny okrzyk i złapała się za serce.

- Ty…!!! – ryknęła, czując jak z jej oczu leją się niekontrolowane łzy. Harry skrzywił się tylko i objął ją na moment, a potem rozejrzał się, by sprawdzić czy w tym miejscu nic ich nie trafi przez przynajmniej kilka minut.

- Mam chore płuco, lewą nogę, bark, obydwa biodra i chyba kark.

- Walec cię przejechał? – zapytała Hermiona, ocierając łzy.

- Prawie. Ankdal.

Hermiona zrobiła zdumioną minę, ale postanowiła zaczekać z pytaniami.

- Przegrywamy, Harry… - powiedziała bardzo cicho, chwytając go za bark i przejeżdżając po nim różdżką.

- Bzdura – odpowiedział. – Załatwiliśmy mnóstwo drani, którzy zabiliby wiele osób, Hermiono. Nie można tego nazwać przegraną.

Hermiona pokiwała głową i nic już nie mówiła. W tym momencie do miejsca, w którym się na moment ukryli podbiegł Ryan Hastings. Oczy Harry’ego zaświeciły się na jego widok.

- Miło sobie odpoczywasz? – zapytał Ryan ze śmiechem w oczach. Harry pokiwał głową.

- Myślałem, że już sobie ze wszystkim poradziłeś!

- Prawie! – zadrwił Hastings. – Jeszcze tylko położę kilkanaście tysięcy Norwegów i możemy iść na piwo!

Harry parsknął śmiechem, który przerodził się w długi syk, gdy Hermiona naprawiała mu bark.

- Mamy niezłych ludzi – powiedział nagle Ryan. – Przed chwilą widziałem dziewczynę, która powaliła Greysona Hunta, jednego z ważniejszych oficerów Hurrlingtona! A była chyba parę lat młodsza! – dodał z wyraźnym zainteresowaniem. – W każdym razie – obudził się. – Jest problem.

Hermiona skrzywiła się malowniczo.

- Większy niż ten armagedon?– wymamrotała zajmując się teraz lewą nogą Harry’ego.

- Zrobiłem sobie wycieczkę - oznajmił niefrasobliwie Hastings. - Od południa nadciąga nowa fala. Będzie ze trzydzieści tysięcy ludzi!

Harry i Hermiona zamarli.

- Po co? – szepnęła Hermiona. – To wojsko i tak nas roznosi. Po co Ankdal ściąga następne armie?

Harry podniósł się z miejsca.

- Jeszcze nie skończyłam! – zawołała Hermiona.

- Nie ma już armii, którą mógłby ściągnąć Ankdal – powiedział zamyślony. – Rosja i Turcja są we Włoszech. Francja nie zdecydowała się jeszcze na otwartą wojnę, a reszta sojuszników Norwegii pilnuje usilnie Hiszpanii. Żaden kraj nie wysłałby mu teraz takiej pomocy.

Ryan wpatrzył się w swojego mentora uważnie.

- Jakaś armia tu jednak idzie. Kto to może to być?

Harry nie odpowiedział, tylko spojrzał  w niebo, które zaczęło się nagle rozjaśniać.

                                                               *

                Draco biegł, nie zwalniając nawet, gdy groty zaklęć leciały w jego stronę. I w końcu ją zobaczył. A sprawiło to, że krew odpłynęła mu z głowy. Astoria stała trzymana przez dwóch mężczyzn, nie miała różdżki, a z jej szyi ciekła strużka krwi. Draco nawet nie mrugnął okiem, gdy zobaczył kto ją trzyma.

- Kopę lat! – zawołał Raphael Alexander. – Tęskniliście?

- Jak za zarazą – palnęła Astoria, a wtedy jego brat, który trzymał ją razem z innym śmierciożercą potrząsnęli nią jak lalką.

- Puśćcie ją – powiedział Draco, opuszczając różdżkę. – Chodzi wam o mnie.

- Ależ oczywiście, że o ciebie! – odezwał się Greyback. – Przyszliśmy by ukarać zdrajców!

Draco wpatrywał się w Astorię. Tyle lat. Dostał tyle wspaniałych lat, na które nie zasłużył.

- Więc mnie masz – rzucił Greybackowi. – Puśćcie ją! – powtórzył.

- NIE! – krzyknęła Astoria. – Uciekaj, proszę!

Raphael Alexander zaśmiał się drwiąco, choć dało się usłyszeć w tym jad i zazdrość.

- Tyle lat, a oni wciąż się kochają! – zawołał z ironią. Śmierciożercy wybuchli kpiącym śmiechem.

- Masz rację, Malfoy, chcemy ciebie – odezwał się znowu Greyback. – A ciebie najlepiej dotknąć przez nią… - i strzelił długimi palcami, a potem ruszył w stronę Astorii, w tym samym momencie, w którym Draco rzucił się w jego stronę.

                                                               *

                Śmierć powoli zabierała się do domu, biorąc ze sobą bogate żniwo. Zdziesiątkowani obrońcy walczyli już tylko, by to skończyć. By umrzeć jak bohaterowie. I byli nimi. Harry wiedział to, gdy szedł między długimi alejkami martwych, którzy oddali życie za wolność. W końcu zatrzymał się na przodzie swojej kolumny, w której chwilę temu wybuchła spora konsternacja.

- To koniec! – wydyszał ktoś, gdy z obłoku mgły wyłoniły się nagle potężne zastępy nowego wojska i pewnie zmierzały w ich stronę. W tłumie wybuchła nowa panika, ale Harry nie przyłączył się do niej.

                Wbił wzrok w dal, a potem niespodziewanie wystąpił z szeregu i z opuszczoną różdżką ruszył w stronę wielkiej armii.

- Oszalał! – krzyczeli za nim, ale nie zwracał na nich uwagi.

                W końcu zatrzymał się, gdy dwóch czarodziejów wyprzedziło resztę tajemniczej armii. Męzczyźni szli pewnie w stronę Harry'ego z opuszczonymi różdżkami a potem ku zdumieniu wielkiego tłumu na londyńskim placu, czarodzieje skłonili się przed nim nisko.

- Cały świat cierpi dziś, że dźwiga taką zarazę jaką jest Gustav Ankdal – odezwał się człowiek z wyraźnym czeskim akcentem. – Ale wciąż są ludzie, którzy są gotowi walczyć i ginąć za świat, który z takim trudem zbudowaliśmy.

Harry słuchał tego w milczeniu, a nim zdążył odpowiedzieć odezwał się drugi człowiek, a ten z kolei miał jeszcze bardziej wschodni akcent.

- Nie ma dzisiaj narodów – powiedział Polak. – Będziemy walczyć i umierać jak jeden lud. 

Harry kiwnął głową, a potem ku zdumieniu swoich kolegów objął ich za szyje, by pokazać ile znaczy to wszystko.

- Richard! Paweł! – krzyknął, gdy ich w końcu puścił. – Straciliśmy już nadzieję...!

Czarodzieje uśmiechnęli się ponuro.

- Rosja tylko czekała, aż opowiemy się po którejś ze stron. Gdybyśmy dali ci odpowiedź, gdy nas odwiedziłeś w zimie, nie byłoby prawdopodobnie tej armii, którą możemy ci dziś zaproponować.

Harry znowu skinął ze zrozumieniem.

- Wiele to znaczy, że tu jesteście.

- Nie traćmy czasu! – zakrzyknął Richard, a potem odwrócił się do swojego wojska, a Harry dopiero teraz zauważył jak wiele barw państwowych widać na ich mundurach. Pół Europy…

- Prowadź! – usłyszał jeszcze.

                                                               *

                Coś się działo. Rose i Scorpius nie rozumieli czemu, ale Norwegowie zrobili się nagle dziwnie nerwowi, jakby… przestraszni. O co mogło chodzić? Przecież wygrywali na każdym polu! Za chwilę wszystko powinno się skończyć, a Skandynawia będzie mogła świętować wielkie zwycięstwo…

                Ale nim Rose i Scor zdążyli zrozumieć co się dzieje, ona krzyknęła nagle, a Scorpius poszedł za jej głosem i zamarł.

- NIE!!!

                Biegł. Nie oglądając się na nikogo gnał w stronę swojej matki, którą trzymało dwóch śmierciożerców, a trzeci zbliżał się do niej z wyciągniętą różdżką. Gdzieś między nimi mignął mu jego ojciec, który nie miał najmniejszych szans stając przeciw nim w pojedynkę. Rose krzyczała coś za nim ale nie słuchał. Tylko nie Astoria, tego nie przeżyje.

                Nawet nie zauważył, kiedy śmierciożercy zorientowali się, że biegnie w ich stronę i strzelił na oślep zaklęciem. Trafił w jednego z tych, którzy trzymali Astorię, ale natychmiast zasypał go grad zaklęć.

- NIE! – błagała Astoria, widząc jak kierują się w jego stronę.

                Ale wtedy wybuchł zamęt. Wojska norweskie i siły Hurrlingtona zaczęły się cofać, jakby to obrońcy zyskali nagle nowe siły.

- Co się dzieje?! – ryknął Greyback, a w tym samym momencie Rose dopadła do Scorpiusa i chwyciła go za ramię.

- Mają pomoc! – zawołał jeden ze śmierciożerców, który pojawił się, jakby skądś uciekał. – Polska, Czechy, Słowacja, i chyba połowa tego pierdolonego kontynentu przyszła im na pomoc!!!

Śmierciożercy zamarli. Alexander puścił Astorię a Greyback odwrócił się na moment od Scorpiusa.

- Zwiewamy! – zarządził i jeden po drugim zaczęli się teleportować. Ale nie wszyscy. Draco rzucił się w stronę Astorii, na moment przed tym jak trafiło go zaklęcie uciekającego śmierciożercy i padł sparaliżowany na ziemię.

                Raphael Alexander wykrzywił usta w strasznym uśmiechu, a potem ryknął coś i z końca jego różdżki wydobył się potężny, piekielny ogień, który runął w stronę odwróconej tyłem Astorii. Ta, nie zdążyła zorientować się co się dzieje, Draco uwolnił się z zaklęcia i próbował podnieść się ostatkiem sił, a Rose poczuła tylko, jak Scorpius wyrywa się z jej uścisku. Nie zdołała go powstrzymać.

                Alexander teleportował się z trzaskiem, ale Szatańska Pożoga pędziła wciąż w stronę nieświadomej Astorii. Wiele krzyków wyrwało się z mnóstwa gardeł, gdy stojący najbliżej patrzyli jak młody chłopiec biegnie ile sił na ratunek kobiecie.

                Ogień sięgał już jej pleców, Draco ryknął potężnie, Rose poczuła jakby grunt usuwał jej się spod stóp, gdy Scorpius dopadł Astorii i z całej siły odepchnął ją na ziemię. Zdążył jeszcze obrócić się i spojrzeć w piekielny ogień.

                Bitwa trwała, ale wiadomym było, że ją wygrają. Ankdal przegrał, a połączone siły połowy Europy ramię w ramię stawiały czoło fali okrucieństwa, która zalała ich ze Skandynawii. Wyjrzało słońce i wiele głów patrzyło na nie z ulgą. Ale to wszystko nie było ważne. Bo tutaj właśnie kończyło się wiele żyć.

                Draco nadludzką siłą powstał i zaczął walczyć z żywiołem. Astoria podniosła się na nogi i nie zwracając uwagi na szalejącą Pożogę rzuciła się w stronę swojego syna, którego wciąż spowijały parzące więzy. Draco resztką sił ugasił ogień i też pognał w jego kierunku. Ale Rose nie ruszała się z miejsca. Opadła na kolana, w tym samym momencie, w którym Scorpius osunął się na ziemię.