Rozdział LIII cz. 2

                       

                  Gustav Ankdal stał w okrągłej sali i patrzył na swojego sługę z pogardą.

- Ucieczka jest wstydem dla czarodzieja – syknął.

- Panie mój… - Hurrlington skłonił się nisko. – Harry Potter miał Czarną Różdżkę…! Skąd mogłem wiedzieć…

- Nie mogłeś… - powiedział cicho Ankdal. – Ty nie mogłeś, ale ja tak… - mruknął do siebie, odwracając się do kogoś, kto siedział na niskim stołku za nim. – Mówiłaś, że nie udało ci się wykonać zadania, ale nie powiedziałaś, że wykonał je kto inny.

- Wuju… - załkała Genevive. – Ja… ja nie wiedziałam, że ktoś zabrał Berło!

- Zamilcz! – ryknął Ankdal. – Zawiodłaś mnie. To się więcej nie powtórzy.

A potem podszedł do Hurrlingtona i wydarł mu różdżkę, a następnie skierował ją na Genevive.

- Avada Kedavra! – syknęło i odrzuciło ją do tyłu, a jej oczy zrobiły się zupełnie puste. 

                 Ankdal odwracał się powoli do sir Stevena, gdy usłyszeli coś dziwnego. Jakby pisk spod stołu. A potem ku ich zdumieniu wyskoczyła spod niego czarnowłosa dziewczyna, której nigdy nie widzieli.

- TY!!! – ryknęła Elizabeth Cambell, celując swoją witką w potężnego czarodzieja. – Byłeś moim idolem! Zaoferowałam Genevive, że jej pomogę! A TY… TY ją po prostu… - urwała, wpatrując się w niego z rządzą mordu.

                Ankdal i Hurrlington wymienili spojrzenia.

- Kim jesteś? – zainteresował się Ankdal, przyglądając się Elizabeth z wyraźną ciekawością.

- Twoim największym wrogiem! – palnęła Elizabeth i strzeliła w niego zaklęciem, ale nie trafiła. Ankdal nawet nie próbował się bronić, ewidentnie rozbawiony jej postawą.

- Podoba mi się twoja odwaga, młoda damo. Może jeszcze przemyślisz po której jesteś stronie?

- NIGDY!!! – wykrzyczała Elizabeth, ciężko dysząc. – Co to za przywódca, który zabija swoich najwierniejszych poddanych?! Jesteś… Jesteś starym wieprzem!

Ankdal zamrugał kilka razy. Jeszcze nigdy w życiu nikt nie ośmielił się go tak nazwać.

- Dałem ci szansę – powiedział, a potem uniósł różdżkę Hurrlingtona. Ale Elizabeth była szybka. Wyczarowała tarczę i przeskoczyła przez stolik za którym leżało ciało Genevive, a potem pchnęła drzwi i strzelając ostatnim zaklęciem wyleciała z sali, gdzie wpadła na tłum ludzi pędzących właśnie w stronę wyjścia z ministerstwa.

- Świetnie! – ryknęła Elizabeth. – Idę z wami!

I pobiegła.

                                                               *

                Harry wyprowadził ich na zewnątrz, gdzie jedno po drugim zamierali nad widokiem, który ich zastał. Armia Raejacka była dziesiątkowana przez siły Norwegów, których było chyba kilkanaście razy więcej! Budynki płonęły, wszędzie leżały ciała i obrońcy wysilali się już na ostatni dech.

                Louis pobiegł prosto w ogień. Nic mu nie zostało. Właściwie to cieszył się, że może wszystko zakończyć jeszcze tego samego dnia… Gdzieś w oddali zobaczył swoją matkę i Victoire z Teddym. Ale nim dotarł do walczących, coś podcięło mu nagle nogi i upadł, w ostatniej chwili wyciągając rękę, by nie rozbić sobie głowy.

- Uciekaj stąd! – usłyszał straszny, pozbawiony życia głos. Nad nim stała Leah.

- Gratulację, wygrywacie! – zadrwił, podnosząc się z ziemi.

- Uciekaj stąd, Lou, błagam cię!

- Dlaczego? – zapytał lodowato. – Przecież o to wam chodzi! Pozabijać jak najwięcej ludzi!

- Nie! Nie.. Nie! – Leah trzymała się za głowę, i wyglądała jakby wpadła w obłęd. Oczy wyraziły jej z orbit i drżała jak w febrze.

- Nigdzie nie idę – powiedział jej jeszcze Louis, któremu ciężko było jej jakoś współczuć.

- Nie rozumiesz? – zapytała tak słabym głosem, że ledwie ją usłyszał. – To już koniec. Przegraliście! Ankdal wygrał. Zaraz po tej walce zajmie siedzibę mugolskich władz. Świat już się zmienił…

- Skąd to wszystko wiesz?! – zapytał wściekle. Leah wciąż trzęsła się okropnie.

- Bo to ja… Ja byłam jego szpiegiem. Sprowadziłam tu Mary Hervell. Ona jest Strażniczką Tajemnicy mugoli.

Louis patrzył na nią, modląc się o śmierć.

- Dlaczego to zrobiłaś? – zapytał szeptem, czując mrożący pot na plecach.

Pokręciła tylko głową.

- Nie zrozumiesz. Uciekaj stąd, Lou! – zawołała, a długa łza spłynęła po jej twarzy, odwróciła się i odbiegła.

                Louis stał w miejscu. Był tak łatwym celem, że gdy ocknął się wiele minut później był wstrząśnięty i wściekły na to, że wciąż żyje.

                                                               *

                Jo i James biegli ramię w ramię. 

- Znowu zgubiliśmy Ala! – zawołał ten wściekle. Jo strzeliła zaklęciem zza pleców.

- Znajdziemy go!

Rzucili się w wir walki. Oni wciąż żyli nadzieją, której wszędzie tu brakowało. Jo powaliła już kilku żołnierzy, co dawało jej wiarę, że mogą zwyciężyć. James spisywał się jeszcze lepiej.

                Ale, gdy walczyli tak, gubiąc oddech i siły, nie zauważyli, że ktoś przygląda im się od dłuższego czasu. Jo przystanęła na moment, by przez sekundę odsapnąć i wtedy jej wzrok przyciągnął wysoki młodzieniec o jasnych włosach.
                A więc stało się. 

                Wyprostowała się. Zignorowała falę przerażających obrazów, które zalewały jej głowę. Nawet nie podniosła różdżki. Ruszyła w stronę Hunta ze spokojnym wyrazem twarzy.

- Witaj, maleńka! – przywitał się z teatralną kurtuazją. Jo wstrząsnął dreszcz ale szła dalej.

                Nie obejrzała się na Jamesa. Tak bardzo chciała zrobić to sama. MUSIAŁA zrobić to sama. Strzeliła. Raz i drugi ale to odbił. Nie broniła się. Oberwała w nogę i ramię, ale nie przejęła się tym. Walczyła. Tak jak chciała walczyć prawie rok temu, gdy wydarł jej różdżkę i znęcał się nad nią jak nad zwierzęciem.

                Nie chybiała. Hunt chyba sam był zdziwiony jej umiejętnościami i parę razy to on musiał wyczarować tarczę. A Jo parła naprzód, zmuszając go do cofania się.

- Dobrze cię widzieć, taką… ruchliwą! – zadrwił Hunt, ale Jo wiedziała, że tylko stara się ją rozproszyć. – Ostatnim razem jakoś tak bardziej… leżałaś na ziemi…

Uśmiech nie zdążył zejść z jego twarzy, gdy czerwony promień trafił go prosto w serce. Upadł na twarz a Jo wyprostowała się, ciężko dysząc.

- Byłaś wspaniała… - odwróciła się zaskoczona. James stał za nią z opuszczoną różdżką. – Chciałem ci pomóc, ale świetnie sobie poradziłaś.

Nie odpowiedziała mu, tylko podbiegła do niego i położyła rękę na jego klatce, jakby bardzo porzebowała go dotknąć.

- Nie jestem słaba… - powiedziała cicho. James pogłaskał ją po włosach. Ale ten moment sprawił, że na sekundę stracili czujność.

                Greyson otworzył jedno oko i podniósł się może na cal. Wysunął różdżkę, celując w Jo ze swojej pozycji. A potem zielony promień runął w jej stronę, Jo i James zdążyli jedynie odwrócić się do niego i… zaklęcie odbiło się, trafiając prosto w Hunta. Jo i James odskoczyli od siebie zdumieni, i spojrzeli w stronę, z której nadszedł ratunek.

- TATO!!! – Robert Carter stał nad martwym ciałem Hunta, patrząc na nie z najwyższą pogardą.

- Nigdy więcej nie tkniesz mojej córki - powiedział bardzo cicho. 

Obrócił się powoli w stronę Jo.

- Widziałem jak walczysz…

Jo nie powiedziała nic, tylko patrzyła na swojego martwego oprawcę starając się zrozumieć co właściwie się stało.

- Mama jest niedaleko – powiedział Robert. – Twierdzi, że widziała Cama – dodał smutno. Jo podniosła na niego głowę, biorąc głęboki oddech.

- On tu jest! Wrócił! – zawołała szybko. Robert wyglądał jakby dostał ataku serca.

- Naprawdę – wtrącił James. Pan Carter patrzył na niego przez chwilę.

- Zajmiesz się nią? – upewnił się. James nie musiał odpowiadać. Zagarnął Jo, a Robert czym prędzej pobiegł odnaleźć żonę i syna.

                Jo spojrzała ostatni raz na Greysona Hunta.

- Żałuję, że mój tata został przez niego mordercą.

James pokręcił szybko głową i obrócił ją tak, by już na niego nie patrzyła.

- Wyobrażam sobie co przeżywał, za każdym razem gdy myślał o tym co ci się przydarzyło. Nie jest mordercą. Raczej bohaterem – dodał i pociągnął ją za rękę.