Rozdział LIII cz.1

No cześć!

Wrzucam pierwszą część przedostatniego rozdziału. Jest już napisany w całości, ale opublikuję go w 3 częściach. Dzieje się tu naprawdę bardzo dużo. Poza tym jak się domyślacie końcówka będzie dość mocna, i pozostałe 10 stron poszłoby w zapomnienie, gdybym wrzuciła go w całości.

Jak zginąć, to tylko z tobą

 

                  Harry stał wyprostowany. Naprzeciw niego, za plecami Gustava Ankdala, wpatrywało się w niego kilkudziesięciu żołnierzy. Za jego plecami nie było nikogo.

- Od dawna chciałem pana poznać – powiedział Norweg, przyglądając mu się uważnie przerażająco jasnymi oczami.

- Nie mogę powiedzieć tego samego – odparł Harry. Ankdal wykrzywił się, co nadało jego twarzy jeszcze straszniejszy wygląd.

                A potem nagle trzasnął różdżką jak biczem i bez żadnego ostrzeżenia zaczął walkę.

                                                               *

                Jo chrząknęła głośno. Cameron i Lucy w końcu przypomnieli sobie o bożym świecie i oderwali się od siebie. Jo i James podbiegli do niech.

- Nasze gratulacje! – powiedział James i przybił Camowi piątkę. Jo wyszczerzyła się do Lucy.

- Hej, dostałaś pierścionek babci Hazel! – zawołała, ściskając ją krótko.

- Nie zazdrość, też dostaniesz… - mruknął James. Jo spojrzała na niego z takim strachem, że aż westchnął. – Budująca reakcja…

- Chodźmy – odezwał się nagle Cam. – Mieliśmy znaleźć waszego brata.

James kiwnął głową, Jo wykonała dość nieprzytomny ruch a Lucy wyciągnęła różdżkę.

- Och, nie – powiedział szybko Cameron. – Nie mówiłem do ciebie, kochanie.

Lucy spojrzała na niego ze złością.

- Nawet mnie nie denerwuj!

- Serio? – jęknął James. – Będziecie się kłócić pięć minut po zaręczynach? Cam, po prostu jej pilnuj! – zawołał, chwytając wciąż nieprzytomną Jo za rękę i zaczynając zbiegać po schodach.

                Dochodzili do Departamentu Tajemnic, gdy usłyszeli jakieś poruszenie. Zatrzymali się i jedno po drugim przystawili uszy do ściany, a potem Cameron wychylił się i zrobił wielkie oczy.

- No nie! Was też przywiało! – Jesse i Dakota wpadli do ich korytarza ciężko dysząc. James natychmiast się najeżył.

- Cam! – ucieszyła się Dakota. – Dawno cię nie widziałam! I LUCY! Co ty tu…

- Potem się nadziwisz, okej? – przerwała jej Jo. – Gdzie byliście?

- Gnała nas banda wampirów… - wycharczał ciężko Jesse.

- Mocno dostałeś? – zapytał James. Dakota kiwnęła za niego głową. – To świetnie – stwierdził James, a potem pomógł mu się podnieść. – Dasz radę iść?

Jesse kiwnął krótko głową.

- Muszę tylko złapać oddech.

- Szukamy Ala! – odezwała się Lucy. – Widzieliście go?

Dakota i Jesse pokręcili głowami.

- Ale w tamtym korytarzu coś się dzieje. – Dakota wskazała na lewe rozwidlenie, za którym był jeszcze jeden korytarz. Reszta kiwnęła głową, a potem bez słowa, jedno po drugim ruszyli w tamtą stronę.

                Szli chwilę w ciszy, starając się nie robić najmniejszego hałasu, ale okazało się to niepotrzebne. Coś huknęło, ktoś krzyknął, Jo odbiła się od czegoś i byłaby upadła, gdy Cam jej nie chwycił. Okazało się, że tym czymś był Louis.

- LUCY! – warknął wściekle. – Szukam cię od godziny!

- A ty to kto? – zapytał natychmiast Cameron. James szybko włożył różdżkę między nich.

- Nasz kuzyn, uspokój się.

- Ach… - Louis zrobił wszechwiedzącą minę. – Cameron jak mniemam?

Podali sobie ręce, a Jo wywróciła oczami.

- Herbaty napijecie się później! – syknęła. – Idziemy!

- Dokąd? – zdumiał się Lou, gdy ruszyli z miejsca.

- Szukamy Albusa – odpowiedziała mu Lucy.

- Rozumiem, że się zgubił… - mruknął jeszcze Louis, ale nikt mu nie odpowiedział.

                                                            *

                Al odzyskał władzę w kończynach i natychmiast się wycofał. Miał plan. Cholernie dobry, ale nie miał jak go wykonać. Musiał więc sprowadzić pomoc. Rzucił się do pierwszego oświetlonego korytarza jaki zobaczył i modląc się, by na jego końcu były schody do Atrium popędził ile miał sił. Ale przejście prowadziło do następnego i Albus zaczynał czuć panikę. Nie miał pojęcia gdzie jest ani którędy ma pobiec.

                Skręcił w lewo, potem w prawo, zaklął i w końcu zatrzymał się przerażony. Może powinien krzyczeć? Ktoś na pewno go usłyszy… Ale szybko zganił się za ten pomysł. Tym „kimś” mógł być równie dobrze sam Ankdal. I gdy panika zaczęła brać nad nim władzę, usłyszał coś. Ciche, ale jednak wyraźne głosy. Nie mogły należeć do ludzi Hurrlingtona.

- Jak go znajdę to urwę mu…

Potężne uczucie ulgi spłynęło na Albusa ze zdwojoną mocą. Odbił się z miejsca i rzucił w stronę głosu Jamesa, który dochodził z sąsiedniego korytarza. Zapomniał tylko o jednym…

- Pojebało was? – zapytał uprzejmie, gdy siedem różdżek wystartowało w jego kierunku. Ktoś zachichotał, James westchnął z ulgą, a Jo rzuciła się na niego, jakby cieszyła się, że jeszcze żyje.

- Trwa wojna – mruknął James. – A ty sobie zwiedzasz korytarze?

- Zamknij się. – powiedział zwyczajowo Al, ściskając Jo i omiótł szybkim wzrokiem połowę swojej rodziny, Camerona, Jessiego i Dakotę. Ale nie miał czasu dziwić się tej wycieczce. – Tata walczy z Ankdalem.

- CO?!

- Cicho, kretyni! – syknął i gestem wskazał im, by za nim szli. – Hurrlington i Ankdal przygotowali pułapkę. Tata jest sam.

- Trzeba wezwać pomoc! – odezwał się Cameron. – Sami nie damy rady!

Zatrzymali się. Cameron wbijał spojrzenie w Lucy.

- Ja mam to zrobić, prawda? – jęknęła. Kiwnął jej głową. Lucy westchnęła.

- Po ślubie nie będę cię słuchać! – oznajmiła, a potem odwróciła się i odbiegła. Albus złapał się za głowę.

- Po jakim ślubie? – jęknął. – Skąd się tu w ogóle wziąłeś?!

- Świetne miejsce na tą rozmowę, ale opowiem ci potem, okej? – rzucił Cameron, a potem poruszył sugestywnie brwiami, by ruszył się z miejsca. Al przypomniał sobie o Harrym i zerwał się, a potem zaczął biec. Reszta była tuż za nim.

                                                                 *

                Deszcz wciąż lał. Na zewnątrz trwał chwilowy spokój, gdy obydwie strony przygotowywały się do dalszej walki.

- Jakie są rozkazy? – zapytał wysoki, posępny czarodziej młodzieńca z jasnymi włosami i ziemistą cerą, który wydawał się odzyskiwać zdrowie po długim niedomaganiu.

- Czekamy na Skandynawię – odpowiedział Greyson Hunt.

Mężczyzna oddalił się bez słowa. Greyson zerknął jeszcze przez ramię na grupę, która stała w milczącym kręgu i wydawała się najbardziej żądna krwi. Powoli ruszył w ich stronę.

- Jeszcze chwilę… - powiedział zatrzymując się przed kręgiem śmierciożerców. – Czekamy na ludzi Ankdala.

- Oby prędko! – zaśpiewał krępy człowiek z wilczym wzrokiem. – Dawno nie miałem takiego apetytu!

- Spokojnie, Greyback! – zaśmiał się inny śmierciożerca. – Starczy dla wszystkich! – i spojrzał z rządzą mordu w stronę obrońców ministerstwa.

- Nie atakujcie bez wyraźnego rozkazu, zrozumiano? – upewnił się Hunt. – Wy też? – dodał w stronę dwóch wysokich mężczyzn, którzy wpatrywali się w coś z nieprzeniknionym wzrokiem.

- Czekałem dwadzieścia lat – odpowiedział mu Raphael Alexander. – Zaczekam jeszcze moment.

                                                                 *

- Gdzie jest Jo i reszta? – zastanawiała się Rose, wykręcając sobie ręce. Scorpius suszył się do wyczarowanego ognia.

- Pewnie zeszli do ministerstwa.

- Jak zwykle… - mruknęła Red. – Zawsze idą na łatwiznę.

Scor tylko przewrócił oczami.

- Gdzie oni są?! – ryknęła nagle Rose, podrywając nie tylko swojego chłopaka, ale i pół tuzina stojących najbliżej niej osób.

- W ministerstwie! – krzyknął Scor ze złością. – Chyba już to uzgodniliśmy!

- Nie o nich mówię! – zawołała Red. – Gdzie jest ta cała Skandynawia?!

Scorpius wpatrywał się w nią przez moment, a potem podszedł do niej i przygarnął ją do siebie.

- Jak zginąć to tylko z tobą… - powiedział jej na ucho. Rose przytuliła się mocno.

- Bredzisz, Malfoy. Przeżyjemy i będziemy mieć zajebiste życie.

Scorpius nachylił się nad nią, zaciskając swoje ramiona jeszcze mocniej.

- Kocham cię, Rose.

Zduszony głos wyrwał się z jej gardła, gdy odsunęła się nagle i spojrzała na niego wściekle.

- Odwołaj to! – krzyknęła.

- Bo co? – zapytał rozbawiony.

- Bo zabraniam ci się ze mną żegnać! Słyszysz? Nie zginiemy w tym pieprzonym miejscu! Tylko w swoim domu, starzy i pomarszczeni!

Scorpius zaśmiał się głośno.

- Myślałem, że śmierć na polu walki to dobra opcja.

- Dla Carter i Jamesa! – darła się dalej Rose. – My mamy swoje plany!

Scorpius był zupełnie rozbrojony.

- W porządku! – powiedział, znowu ją przytulając.

- Obiecaj! – szepnęła jeszcze Red. – Obiecaj, że tu nie zginiemy! I odwołaj TO!

Scorpius zaśmiał się bardzo cicho.

- Obiecuję. Ale niczego nie odwołam.

Rose westchnęła ciężko.

                                                             *

- Przed chwilą mówiłeś, że się tu zgubiłeś! A teraz wymyślasz drogę OD TYŁU?!

Albus nie zwracał uwagi na Dakotę.

- Nie wiedziałem jak stąd wyjść do Atrium! Wiem, gdzie widziałem tatę i Ankdala!

- Dobrze, obejdźmy ich i zaatakujmy z tyłu! – zawyrokował Cameron. – Będziemy mieć pięć sekund przewagi.

- To dużo – mruknęła Jo sama do siebie.

                Albus prowadził ich wąskim przejściem, potem ciemnym korytarzem, w końcu przebiegli jakąś kolistą salę i wypadli w miejscu, gdzie dochodziły ich wyraźne odgłosy walki. James wysunął się na przód.

- Na mój znak.

Zamarli a potem James machnął ręką i cała szóstka rzuciła się w kierunku stojącej tyłem do nich kolumny żołnierzy Hurrlingtona i Andkala. Strzelili kilkoma zaklęciami i zdążyli powalić wielu z nich, nim tamci zorientowali się z ich obecności. James rzucił się w bok, odciągając sporą grupę żołnierzy. Jo i Cameron pobiegli w drugą stronę, a za nimi rzucił się spory oddział Norwegów. Jesse, Dakota i Louis przyjęli na siebie uderzenie reszty, zatrzymując się w korytarzu.

                Al nie przyłączył się do nich. Zamiast tego strzelił na oślep kilkoma zaklęciami i pognał w stronę Harry’ego. W połowie drogi zwolnił. Ojciec walczył już ostatkiem sił. Nie było wątpliwości kto w tym pojedynku jest lepszy i Albus poczuł palące uczucie paniki, gdy zobaczył jak Andkal macha różdżką po raz ostatni i Harry upada ciężko na kolana. Sir Hurrligton śmiał się okrutnie.

- Ach, jest i młodsza latorośl naszego największego wojownika! – drwił, gdy Albus rzucał nieporadnie zaklęcia, które tylko odbijały się od Norwega. – Cóż… przynajmniej kiedyś był wielki! – wołał Hurrligton nawet nie wyciągając różdżki.

- Al… - jęknął słabo Harry i spojrzał na niego z bólem, jakby błagał go by uciekał. Ale Albus wierzył, że jest jeszcze nadzieja.

                                                               *

                Potężny grzmot rozjaśnił niebo, a na ziemi huknęło strasznie i wszyscy poderwali się z miejsca. Tysiące zakapturzonych wojowników aportowało się w Londynie i milcząco zbliżało się w kierunku ostatnich sił obrońców ministerstwa. Na ich widok jeden po drugim załamywali ręce i wielki cień strachu i beznadziei położył się na ich twarzach i sercach.

                Ryan i porucznik Raejack stali niewzruszenie w pierwszym rzędzie, ale tylko oni nie modlili się już tutaj o szybką śmierć.

                Zaczęło się. Skandynawia naparła na nich z całą swoją mocą, nieznużona, wiecznie ponura i posępna. Rozkładali oddziały jeden po drugim, bez jakiegokolwiek wyrazu na bladych twarzach.

                Draco nie liczył żołnierzy. Bitwa była bitwą, zawsze bez względu na szanse. A więc walczył. Tak jak nie walczył ostatnim razem. Dając z siebie dwa razy więcej, by spłacić dług. I szło mu całkiem świetnie, do momentu, w którym zorientował się, że coś jest nie tak. Scorpius i Rose, których jeszcze przed chwilą miał na oku, zniknęli gdzieś bez śladu. Nie było też Astorii. Draco ryknął wściekle i jednym machnięciem różdżki położył dwóch przeciwników, a następnie okręcił się w miejscu, zlany zimnym potem.

                                                               *

                Albus zatrzymał się. Gustav Ankdal przeniósł na niego spojrzenie swoich dziwnych oczu.

- Taki młody… - zdumiał się. Hurrlington zaśmiał się służalczym śmiechem.

                Gdy tak przyglądali się Alowi, Harry dźwignął się na nogi ostatkiem sił i wyciągnął swoją różdżkę z ostrokrzewu. Ale Ankdal obrócił się błyskawicznie w jego stronę i znowu zamierzał go zaatakować, tyle, że nie zdążył! Albus pochylił się i błyskawicznie strzelił zaklęciem. Niewiele mu zrobiło, ale dało im kilka sekund, gdy Norweg obracał się w jego stronę, a wtedy Al sięgnął za pazuchę i momentalnie wyciągnął z kieszeni cienki patyczek, strzelił jeszcze jednym zaklęciem i rzucił z całych sił witkę w stronę Harry’ego. Ten miał tylko sekundę na zdumienie się, w następnej chwili musiał przypomnieć sobie o refleksie szukającego i wyciągnął się cały, by chwycić Czarną Różdżkę.

                Ankdal zaśmiał się lodowato, ale Albus widział, że Hurrlington truchleje na ten widok.

- Myślisz, że pomoże ci inny patyczek? – zapytał Gustav. Harry wyglądał jakby wstąpiło w niego nowe życie.

- Szczerze mówiąc, tak właśnie myślę.

A potem smagnął różdżką jak biczem, a Norweg otrzymał dwa potężne ciosy w pierś. Wyglądał na zdumionego i przerażonego jednocześnie.

- To… to… - charczał przyglądając się Berłu Śmierci.

- Owszem – syknął Harry, a potem znowu zaatakował.

                Walka się wyrównała. Harry nie był już z tyłu, teraz to on atakował i wydawało się, że Ankdal zaczyna się szczerze bać. Nagle Hurrlington ryknął wściekle i rzucił się na pomoc swojemu mistrzowi, ale wtedy i Albus włączył się do walki. Może i za wiele nie pomagał, ale przynajmniej odciągnął sir Stevena od Harry’ego.

                Ale Hurrlington szybko dał sobie z nim radę i Al wyczarowywał już tylko tarczę, wiedząc, że długo nie wytrzyma. I, gdy był już pewien, że to koniec, znikąd pojawił się Cameron i przejął za niego tę walkę. Albus ostatkiem sił zwrócił się jeszcze w stronę Harry’ego i odetchnął.

                Ojciec machnął Czarną Różdżką po raz ostatni, Ankdal nie zdołał się zasłonić, cienki, złoty promień trafił go w sklepienie i zwinął się w pół. Różdżka wypadła mu z dłoni i Harry podniósł swoją raz jeszcze. Wszyscy myśleli, że za chwilę będzie po wszystkim, ale wtedy niespodziewanie Hurrlington huknął potężnie w ziemię, zatrzęsły się ściany a korytarz wypełnił pomarańczowy dym. Harry krzyknął coś i znowu strzelił zaklęciem, ale po chwili dym opadł, a w korytarzu zostali tylko oni. James, Jo, Dakota, Jesse i Louis podbiegli do nich szybko.

- Gdzie oni są?! – zawołał James, rozglądając się uważnie. Harry machnął ręką.

- Już ich nie znajdziemy – powiedział z dziwną pewnością. – To nie ten dzień.

Nie rozumieli, ale ufali mu na tyle, by wiedzieć, że ma rację. Harry przyglądał się długo każdemu z nich.

- Nigdy nie byłem tak dumny… - powiedział w końcu wibrującym ze wzruszenia głosem, gdy jego wzrok zatrzymał się na Albusie. Spojrzał jeszcze na Czarną Różdżkę, którą trzymał, a potem wyprostował się - Nie ma teraz niestety czasu na opowieści... A to jest pewnie opowieść na Order Merlina...
Albus i James wymienili zażenowane spojrzenia.
- Tato - jęknął Al. - To ty go pokonałeś.
Harry milczał przez chwilę, przyglądając się badawczo całej bandzie.
- Macie jeszcze trochę siły? Bo tak sobie myślę, że na zewnątrz jest jeszcze paru Norwegów.

Jesse zagwizdał głośno, Jo uśmiechnęła się szeroko, a reszta uniosła wyżej różdżki.

- Zaczekam na Lucy – oznajmił jeszcze Cameron. – Poszła po pomoc, zabiorę ich wszystkich ze sobą.

Harry skinął głową a potem ruszył z miejsca, gdy przez jego twarz przeszedł potężny paroksyzm bólu.

- Tato? – zapytał James. – Dobrze się czujesz?

Harry zwolnił.

- Na tyle dobrze, by znaleźć Hermionę. Ona się zna na leczeniu. I na wszystkim... - dodał przewracając oczami. 

Jo, Al i James szli za nim ramię w ramię.
- On z tym orderem tak serio? - szepnął wystraszony Al. Jo i James zaśmiali się wesoło.
- Mmm... O ile nie dasz się zabić za pięć minut - oznajmił raźno James, a potem pierwszy wskoczył do wyjścia z Ministerstwa Magii.