Rozdział LVI

Ufam ci

                Nawet ciepły wiatr był niespokojny tego lata. Niby-cisza panowała w całym kraju, a i tak wróżona burza była bardziej namacalna.

               

                W starym domu pod Londynem, który przyrósł bluszczem tak, że z daleka wydawało się, że jest zielony, tętniło życie. Kilkanaście osób pracowało żwawo; wnosząc bagaże, odmalowując framugi, albo próbując zakląć sofę tak, by zmieściła się przez (nie wiedzieć czemu!) okno.

- Nawet nie wiecie jacy jesteśmy wam wdzięczni! – powtarzała w kółko Lucy, biegając między wszystkimi z tacą ciastek.

- Daj spokój – powiedziała szybko Scarlett, w którą Lucy wmusiła już ich tyle, że nie mogła na nie patrzeć. – Dobrze, że możemy pomóc, bo siedzenie w domu wszystkich dobija. Prawda, Al? – syknęła wymownie. Jej chłopak nie odpowiedział, bo od dobrej chwili gapił się bezmyślnie na jej nogi w krótkich szortach. Lucy zachichotała, a James pstryknął z irytacją.

- Podasz mi te gwoździe, kretynie, czy mam ci je wbić w…

- Proszę! – zawołała głośno Jo, wyskakując znikąd z trzema metalowymi gwoździami i podała je Jamesowi.

- Co? – ocknął się Al. Wszyscy oprócz Jamesa, który porał się z młotkiem i Scarlett, która wyglądała jakby chciała mu przyłożyć, parsknęli śmiechem.

- Co wam tak wesoło? – pojawił się Cameron, wzbudzając jeszcze głośniejszy wybuch śmiechu, bo cały był wysmarowany różnymi farbami.

- Eee… Wiesz, że miałeś malować drzwi? – zapytała Lucy z brwiami uniesionymi tak wysoko, że jej oczy wydawały się dwa razy większe. Cam zrobił minę doświadczonego majstra.

- Wszystko pod kontrolą – zapewnił ją, a potem ku ich zdumieniu odwrócił się prędko i wycelował pędzlem. Po chwili zrozumieli co się działo.

                Trawnik przed domem przeciął Fred, trzymając w obydwu rękach wiadro farby i wyciągając głowę najpewniej w poszukiwaniu Cama. Carter ryknął śmiechem a potem rzucił w niego pędzlem, za co Fred zaczął gonić go po całym trawniku.

- Oto i on – odezwał się Al, gdy wszyscy przyglądali im się śmiejąc w głos. – Mąż i głowa rodziny, dowódca Straży Ministerstwa…

Wszyscy poza Lucy wybuchli jeszcze głośniej, a świeżo upieczona pani Carter zrobiła tylko nieszczęśliwą minę.

- Mówiłam ci, żebyś się zastanowiła – śpiewała Jo, dzielnie trzymając garść gwoździ dla Jamesa. – Mój brat to błazen.

Lucy już otwierała usta, żeby jej odparować, ale w tym momencie Cam zdołał pokonać Freda, wyrwał mu wiadro z farbą i wylał mu je na głowę, a Lucy zabrakło argumentów.

                Godzinę później postępy w pracy były niewiele większe, ale było już tak gorąco, że wszyscy zrobili sobie przerwę.

- Jak mówiłeś, że masz coś pysznego, liczyłam na jedzenie – oznajmiła Scarlett.

Ona i Al siedzieli pod płotem w cieniu największego drzewa od kilkunastu minut, i dopiero wtedy Albus dał jej możliwość powiedzenia czegokolwiek, odsuwając się od niej w końcu.

- Chodziło mi o ciebie – wyjaśnił, opadając na trawę. – Mam ciebie i jesteś dość pyszna.

Scarlett przewróciła oczami.

- Jestem też dość głodna.

Al westchnął.

- W porządku – podniósł się i chwycił ją za rękę, pomagając jej wstać.

- Cam i Lucy kupili ten dom? – zainteresowała się Scarlett, gdy ruszyli przez zarośnięty ogród.

- Należał do dziadków Jo i Camerona – wytłumaczył Al. – Chyba do rodziców ich mamy… Carterów nie było nigdy stać na odremontowanie, ale teraz jakoś zrzucili się z wujkiem Percym, no i Cam chyba nieźle zarabia w ministerstwie…

- To fantastycznie. Po tym wszystkim czego dokonał…

Al kiwnął głową.

- Obojgu im się należało.

- Al? – odezwała się znowu Scarlett. Zwolnił i spojrzał na nią pytająco. – Myślisz, że Rose i Scorpius się dogadali?

Albus westchnął głęboko.

- To Red i Malfoy – powiedział, jakby te cztery słowa starczały za wszystko. – Im głośniej krzyczą, tym mocniej się kochają… - Scarlett parsknęła śmiechem, a on dodał już poważniej. – Ale z nim jest źle. Podobno jego rodzice musieli zagrozić mu przeprowadzką do babki, żeby zgodził się wrócić do Hogwartu.

Scarlett niewiele z tego rozumiała, ale wystarczyło jej to, by pojąć, że Scorpius był w złym stanie.

- Nie zapominaj, że jego dziewczyną jest Rose! – powiedziała dziarsko. – Na pewno tak bardzo doprowadzi go do szału, że zapomni o swojej depresji…

Al parsknął nerwowym śmiechem, ale nic już nie odpowiedział, bo weszli do domu, gdzie unosiły się kuszące zapachy i szybko znaleźli się w kuchni.

                Jo nie poszła na obiad z resztą, tylko wspięła się na strych i uśmiechnęła sama do siebie. Rzeczy po dziadkach wciąż leżały po zakurzonych kątach. Miała właśnie podnieść stary dziennik z podartą okładką, gdy uświadomiła sobie, że nie jest tu sama.

- Dakota! – zawołała, chwytając się za serce. – Nie widziałam cię!

Scott uniosła brwi.

- Jestem dość duża, Jo – mruknęła rozbawiona. Carter ją zignorowała.

- Co tu robisz?

- Lucy prosiła, żebym zrobiła tu porządek – pomachała miotłą, którą trzymała.

- Ach… - westchnęła Jo. – Już rozumiem.

Dakota zachichotała.

- Połączyłaś elementy tej trudnej zagadki?

Jo posłała jej wykrzywioną minę.

- Rozumiem czemu James zabronił pojawiać się tu Jessiemu.

Dakocie natychmiast zrzedła mina.

- Tyle szczęścia – burknęła. Jo zawahała się, a potem zrobiła parę kroków i stanęła naprzeciw niej.

- Wiesz, że on bardzo się zmienił?

Dakota uniosła wysoko brew.

- Już nie pieprzy wszystkiego co się rusza? – zapytała uprzejmie. Jo przymknęła oczy.

- Cholera… jemu naprawdę zależy, wiesz?

Dakota uśmiechnęła się krzywo i pokręciła głową.

- Nieprawda. Atwood lubi wyzwania, to wszystko. Wystarczy mu odmówić, by stać się całym jego światem.

Jo patrzyła na nią chwilę, przygryzając wargi.

- Może masz rację. I nie twierdzę, że powinnaś do niego wrócić bez zastanowienia – dodała ostro. – Ale robimy w życiu tyle głupot, że gdybyśmy nie dostawali drugich szans, wszyscy bylibyśmy cholernie nieszczęśliwi… - Dakota wpatrywała się w nią z otwartymi ustami, a Jo odwróciła się i podeszła do kąta, w którym leżał stary dziennik. – Chyba trzeba tu trochę przewietrzyć… - powiedziała wkładając go do kieszeni.

Dakota w końcu się ocknęła, a potem szybko podeszła do okna, by je otworzyć i wróciła do zamiatania. Zmieniły temat, ale Jo miała wrażenie, że myśli Scott wciąż uciekają do tego pierwszego.

                                                               *

                Słońce tymczasem grzało równie mocno wiele mil od nowego domu Lucy i Camerona.

- Rusz się.

- Nie.

- Wstawaj.

- Daj mi spokój.

- Liczę do trzech!

Scorpius obrzucił Rose pogardliwym spojrzeniem i wrócił do gazety. W następnej chwili Prorok Codzienny wyleciał z jego rąk i trzasnął go w głowę, aż rozległ się huk.

- WSTAWAJ! – wrzasnęła Red, wciąż trzymając w ręku zwiniętą gazetę. Scorpius warknął głucho, a potem odsunął się zamaszyście od stołu i wstał. Rose wypuściła głośno powietrze, a on bez słowa odwrócił się i wymaszerował z kuchni. Powlokła się za nim.

                Wyszli do zalanego słońcem ogrodu, w którym mimo braku wiatru podrygiwały łagodnie cudaczne rośliny. Rose szybko zapomniała o swojej wściekłości.

- Widzisz? – zapytała spokojnie. – Tu jest przyjemniej. 

Wyjęła różdżkę i obserwowana przez oddychającego coraz szybciej Scorpiusa machnęła nią kilka razy, a przed nimi pojawił się koc. Rose natychmiast rzuciła się na niego i spojrzała wymownie na Malfoy’a. Znowu tylko prychnął, ale w końcu usiadł koło niej.

- Jesteś nieznośna – oznajmił sucho.

- Za to ty jesteś słodki – odcięła się.

                Rose leżała z nosem wycelowanym w niebo; Scorpius siedział wpatrując się w coś, co zapewne widział tylko on.

- McGonagall znalazła nowych nauczycieli – odezwała się znowu. – Jakiś stary piernik, były dziennikarzyna i świr od eksperymentów… Czemu wszystko co najgorsze zawsze spotyka mnie?!

Scorpius ani drgnął, więc nie wiadome było czy jej słucha.

- W każdym razie zmienili nam podręczniki. Trzeba wybrać się na Pokątną. Moja matka gwiazda-polityki nie ma czasu, a ojciec zawsze przeszkadza w zakupach. Wybierzmy się razem…

Odpowiedziała jej cisza.

- Scor?

Nic.

- MALFOY!!!

Scorpius odwrócił się gwałtownie w jej stronę, posyłając jej gniewne spojrzenie, a jego długie blizny zalśniły w słońcu. Rose wbijała w niego sztyletujące spojrzenie.

- CO?

- Mówię do ciebie! Nie słuchasz mnie! ZNOWU!

- Przepraszam! – burknął. – Co mówiłaś?

Rose wyglądała, jakby bardzo chciała go ugryźć.

- Musimy. Kupić. Podręczniki. – wycedziła. Scor kiwnął głową.

- Poproszę ojca.

Red zrobiła zdumioną minę.

- Nie możemy wybrać się sami na Poką…?

- Nie.

Złe przeczucie zaczęło wibrować w jej klatce piersiowej.

- Oświecisz mnie czemu?

Miała wrażenie, że na nią huknie. Ale zamiast tego Scorpius podniósł się nagle z koca i spojrzał na nią z góry.

- Bo nie mam takiej ochoty. Jak i na to, by wygrzewać się na słoneczku. – Rose już otwierała usta, ale zgasił ją jednym spojrzeniem i dodał – Ostrzegam cię, Rose… Odpuść sobie.

- BO CO?! – wrzasnęła, też zrywając się na równe nogi. Zmierzył ją chłodnym spojrzeniem, ale nic nie powiedział. Odwrócił się i powoli odszedł do domu.

                Rose nie marzyła o niczym innym jak wybiec za bramę i deportować się stąd. Zapomnieć na pięć minut, że jej facet oszalał, a ona nie potrafi mu pomóc. Wzięła głęboki oddech. Jeszcze jeden. Podniosła koc i ruszyła do domu za Scorpiusem.

                                                               *

                Wakacje miały się ku końcowi, ale nie wszystkich to martwiło. Jesse pogwizdywał wesoło, jak to miał w zwyczaju, idąc piaskową ścieżką przez gęsty las. Jeszcze raz spojrzał na kradziony pergamin, a potem wyjął różdżkę i machnął nią jak biczem.

                Jego oczom ukazał się zdumiewający widok – dziesiątki białych namiotów, z wyrytym symbolem skrzyżowanych różdżek i kości wyrastały pomiędzy smukłymi drzewami. Wszędzie krzątali się ludzie w białych fartuchach a gdzieniegdzie słychać było urywane jęki. Szpital polowy z prawdziwego zdarzenia.

                Jesse szedł raźno i nikt nie zwracał na niego uwagi. W końcu kto wpadłby na to, że można wykraść adres jednego z najważniejszych aktualnie miejsc w świecie czarodziejów szefowi Straży Ministerstwa? Nikt. A już na pewno nie szef Straży Ministerstwa. Jesse był pewien, że Cameron zabiłby go za to w najbardziej wyszukany sposób, jaki wpadłby mu do głowy, ale nie przejmował się tym teraz. Oglądał się na wszystkie strony, wyciągał szyję i wkładał głowę do namiotów aż w końcu ją zobaczył.

                Dakota stała przy magicznej studni i nabierała właśnie wody do czerpaka. Obawiając się, że może ją na siebie wylać, chrząknął niezbyt głośno.

- Och! – jej oczy natychmiast się zwęziły a na twarz wypłynęła odraza. – Atwood! Mam nadzieję, że jesteś ranny!

Zarechotał.

- Też się cieszę, że cię widzę.

- Komu wykradłeś adres? – zapytała natychmiast.

- Nie mogę ci powiedzieć.

Dakota wzniosła oczy do nieba.

- Czego chcesz?

Jesse zacmokał.

- Scott, uczysz się na uzdrowiciela czy generała?

Dakota odstawiła czerpak i założyła ręce na piersi.

- Zapytam jeszcze raz, a potem zarażę cię zmutowanym wirusem pszczelej ospy!

Jesse parsknął głośnym śmiechem, ale uświadomił sobie, że ona wcale nie żartuje.

- Szukałem cię, żeby ci coś powiedzieć.

Dakota zrobiła minę wyrażającą uprzejmą obojętność.

- Rzucam szkołę.

- CO?! – wrzasnęła, rozpryskując wkoło siebie wodę z czerpaka. – To znaczy… - zreflektowała się natychmiast. – Mam to gdzieś!

Jesse przyglądał jej przez dobrą chwilę.

- Fantastycznie – oznajmił spokojnie, a potem obrócił się i ruszył przed siebie.

Dakota wytrzeszczyła oczy, warknęła głucho ale ruszyła za nim.

- Stój, Atwood…

Odwrócił się, starając za wszelką cenę nie uśmiechnąć.

- Co ci odbiło? – zapytała ostro Dakota.

- Rzucam Hogwart – odparł jej uprzejmie. – Sensem mojego życia było przez ostatni rok irytowanie Prefekt Naczelnej… Ale skoro ty już skończyłaś szkołę, a nic nie wskazuje na to, że będziesz mnie odwiedzać w Hogsemade…

Dakota miała ochotę złapać się za głowę.

- I co zamierzasz?! – warknęła, gryząc się w język, by nie dodać „ty, baranie”.

Jesse zrobił zamyśloną minę.

- Może wstąpię do wojska… - wzruszył ramionami.

- Trzeba mieć ukończoną szkołę! Jak wszędzie!

Jesse nie przejmował się jej krzykami.

- No to będę walczył z Hurrligtonem na własną rękę. Zresztą… - dodał, wbijając w nią uporczywe spojrzenie. – I tak cię to nie obchodzi!

Wiedział, że wygrał nim skończył to zdanie. Scott przestępowała z nogi na nogę, najwyraźniej walcząc sama ze sobą.

- Zgoda! – wrzasnęła w końcu histerycznie, aż przechodzący koło niej uzdrowiciel spojrzał na nią zgorszony.

- Zgoda na co? – zapytał udając grzeczne zdziwienie Jesse.

- Jedno spotkanie – warknęła. – Napiszesz do mnie, kiedy masz wyjście do Hogsmeade i pójdziemy do Trzech Mioteł. Ale wracasz do Hogwartu!

Jesse wpatrywał się w nią przez jeden słodki moment.

- No to jesteśmy umówieni! – a potem w obawie, że zmieni zdanie, odwrócił się i czmychnął stamtąd czym prędzej.

                                                                  *                  

                Harry siedział w swoim gabinecie, czytając zdecydowanie zbyt długi list od hiszpańskiego Ministra, który przekazała mu Hermiona. Nie lubił polityki. Wolał działać, no ale to było oczywiste. Od myślenia miał Hermionę i nadal nie rozumiał, czemu wcisnęła mu ten list… Na szczęście rozległo się pukanie do drzwi, nim zdążył usnąć.

- James…! Dobrze, że jesteś. Siadaj!

James zamknął za sobą drzwi i przeszedł gabinet, a potem zajął sobie miejsce.

- Czemu chciałeś się tu spotkać? Z tego co pamiętam mieszkamy razem…

Harry poprawił okulary.

- Musimy porozmawiać, a uznałem, że powinniśmy to zrobić w neutralnym miejscu.

James otworzył szeroko usta.

- Twój gabinet w Ministerstwie Magii jest neutralny? – wyjąkał zdumiony. Harry trochę się zmieszał.

- Bardziej niż twój pokój w Dolinie Godryka!

James wypuścił powietrze z płuc.

- W porządku. O czym chcesz rozmawiać?

Harry utkwił w nim badawcze spojrzenie.

- Czemu akurat wojsko, James? – zapytał spokojnie. James rozsiadł się wygodniej na krześle, stwierdzając, że będzie to dłuższa rozmowa.

- Czy to nie oczywiste? Mamy wojnę. Gdzie lepiej się do niej przygotować niż w koszarach?

- Wojna kiedyś się skończy. Wtedy wystąpisz z armii?

James westchnął.

- Chcę walczyć. To jest moje powołanie.

Harry kiwnął głową na znak, że rozumie.

- Więc wpadłeś na to, kiedy zaczęła się wojna z Ankdalem?

James skinął głową. Uznał, że nie będzie wchodził w szczegóły i opowiadał, że natchnął go jego nauczyciel Obrony Przed Czarną Magią. Słyszał kiedyś, że Harry go nie lubi…

- Tato, masz co przeciwko?

Harry zamilkł i zastanawiał się przez moment.

- To zależy z jakiego miejsca mam ci odpowiedzieć – oznajmił a James wytrzeszczył oczy. – Jako twój ojciec nie jestem zadowolony z tego, że będziesz ryzykował swoje życie. Jako Brytyjczyk, cieszę się, że wojsko zyska tak dobrego żołnierza. Jako szef biura aurorów żałuję, że nie wybrałeś takiej kariery, choć jako przeciwnik nepotyzmu cieszę się, że nie będę się musiał tłumaczyć z domniemanego faworyzowania członków rodziny. I na koniec – dodał Harry, który miał minę, jakby bolała go głowa od tych rozważań – Jako mąż Ginny, powinienem razem z nią drżeć o twoje życie.

Harry skończył a James próbował ukryć rozbawienie.

- Chcesz mi powiedzieć, że jesteś za tym, żebym wstąpił do armii, jednocześnie mi tego zabraniasz, choć to popierasz, ale jesteś przeciw?

Harry parsknął śmiechem. Dopiero gdy się uspokoił, rzekł:

- Chcę ci powiedzieć, że uszanuję każdą twoją decyzję. Ale to przede wszystkim ty musisz to rozważyć z wielu miejsc, w których jesteś. Zastanów się czemu wstępujesz do wojska.

- Ja…

- Nie mi to musisz tłumaczyć – przerwał mu szybko Harry. – Chciałbym tylko, żebyś był pewien swojej decyzji. Jako Brytyjczyk, syn, brat, chłopak… I, żeby to była decyzja, która godzi te wszystkie role.

James kiwnął głową, ale wpatrywał się w Harry’ego uważnie.

- Boisz się, że to przez ciebie – powiedział cicho – Nie czuję żadnej presji – zapewnił go.

Harry wpatrywał się w niego przygaszonym spojrzeniem.

- Nie umiem ominąć tego, że ludzie mają mnie za bohatera. Wiem, że to cholernie trudne żyć z czymś takim. Ale musisz się od tego odgrodzić. TY i TWOJE życie to nie jest dalszy ciąg Harry’ego Pottera.

James kiwnął głową.

- Nie próbuję być bohaterem – powiedział po prostu.

Harry patrzył na niego bardzo długo, a w końcu kiwnął głową i uśmiechnął się tak, jak rodzic do dziecka, które podjęło nie do końca optymistyczną decyzję.

                 Gdy James wyszedł z jego gabinetu, Harry ze zgrozą wrócił do nudnego listu. Poczuł, że jego powieki są ciężkie już przy drugiej linijce, ale po raz kolejny wybawiło go pukanie do drzwi. Kiedy się otworzyły natychmiast się ożywił.

- Ryan! – zawołał i wstał, rozkładając ręce.

                Ryan Hastings widocznie zmienił się przez ostatnie miesiące. Rany, które w czasie bitwy gęsto pokryły jego twarz zniknęły; i zdecydowanie odzyskał kolor. Teraz zamknął za sobą drzwi i przywitał się z Harrym, dając się poklepać po plecach.

- Nie wiem czy nie powinienem się obrazić  mruknął Harry, gdy zajęli miejsca. Ryan uniósł brwi. – Od kiedy wróciłem ciągle słyszę, jak świetnie było za twoich rządów…

Ryan parsknął śmiechem.

- Polegały na tym, że mogli robić co chcieli, byleby Hurrlington miał problem.

Harry wyszczerzył zęby.

- Z czym przychodzisz? – zapytał. Hastings spoważniał.

- Wylizali się. Hurrlington odbudował wojsko. Lada chwila wróci do wrzeszczenia przez radio.

Harry zdjął okulary i wpatrzył w okrągłe szkła.

- Jak nasza obrona?

- Nietknięta. Mugolom nie spadł włos z głowy. Ale jesteś pewien, że nie lepiej byłoby znowu znaleźć Strażnika Tajemnicy?

Harry pokręcił głową.

- Jesteśmy silniejsi niż wcześniej. I pamiętaj, że nawet w przypadku Strażnika i tak musimy dać mugolom największą ochronę na jaką nas stać.

- Byłem w Rosji – oznajmił nagle Ryan, a Harry prawie zadławił się śliną i okulary wypadły mu z ręki i potoczyły się po biurku.

- Kto ci pozwo… COŚ TY TAM ROBIŁ?! – ryknął. Ryan wzruszył ramionami.

- Wszyscy krzyczeli, że trzeba sprawdzić co tam się dzieje, ale jakoś nikt się kwapił…

- BO TO JEST ROSJA! Tam się nie jeździ na wycieczki w czasie wojny!

Harry był tak wściekły, że wielu na miejscu Ryana odsunęłoby się na bezpieczną odległość. Hastings spojrzał w sufit.

- Interesuje cię co widziałem, czy będziesz tak krzyczał?

Harry był zbyt wzburzony by odpowiedzieć, więc tylko kiwnął zamaszyście głową.

- Rosja się buntuje.

- Przeciw wyjściu z ukrycia?!

- Nie. Przeciw Ankdalowi. Nigdy nie byli jego wiernymi fanami, a od kiedy zaczął się rządzić jego notowania poleciały na łeb. Rosja chce rządzić samodzielnie, nie chce ani zwierzchności Skandynawii ani nawet równoprawnych układów. Dlatego nie jest jeszcze tak aktywna jak może. Czeka aż Ankdal osłabnie jeszcze bardziej przy osłabieniu reszty Europy. A wtedy… zgarnie wszystko.

Harry milczał. Złość chyba już mu przeszła i myślał intensywnie.

- Ruszą na Wschód – powiedział powoli. – Nas i Skandynawię zostawią samych sobie, a oni zajmą się środkiem Europy.

Ryan skinął głową.

- Plan uderzenia na Polskę i Czechy jest gotowy.

Harry wstał.

- Nie zostaną sami.

- Kiedy mam wyruszać? – zapytał natychmiast Ryan. Harry podniósł okulary z biurka i włożył je sobie na nos.

- Szczerze mówiąc miałem dla ciebie inne zadanie.

Ryan zrobił zaintrygowaną minę, a w jego oczach grały ciekawskie ogniki.

- Byleby było tam co robić…

                                                               *

                Ostatni dzień lata przyszedł prędzej niż się spodziewali. Dla każdego z nich nadszedł trudny moment.

                Rose czekała przy barierce z bijącym mocno sercem. Nie była pewna czy przyjdzie. Właściwie nawet spodziewała się, że Scorpius nie zdecyduje się wrócić do Hogwartu. Co chwila sprawdzała zegarek, aż w końcu, zobaczyła go i wielka ulga spłynęła jej aż do żołądka.

- Cześć! – uśmiechnęła niemrawo. Scorpius podszedł bliżej i skinął głową. Wyglądał jak ktoś, kto nie ma najmniejszej ochoty by tu być.

- Gotowa? – rzucił tylko. Rose chciała powiedzieć, że to jego powinna zapytać, ale ugryzła się w język i skinęła głową.

                Skierowali się w stronę magicznej barierki i w ostatnim momencie Scorpius wziął ją za rękę. Nie mogła być bardziej zdumiona. Nie robił tego od miesięcy. Uznała, że musi być bardziej przerażony niż to okazuje i tylko ścisnęła go mocniej, a potem wkroczyli razem na peron 9 i ¾.

                                                              *

                James przyglądał się Jo z rozbawieniem. Wyginała się i wyciągała rozglądając na wszystkie strony, przestępując przy tym z nogi na nogę i wykręcając sobie ręce. Wiedział co za chwilę powie i się nie pomylił.

- Wiesz, James… Tak sobie myślę, że ja właściwie dużo już umiem i…

- Nie. – powiedział spokojnie. Posłała mu lodowate spojrzenie, więc dodał – Nie ma takiej opcji, że nie skończysz szkoły. JAKKOLWIEK nie byłabyś potrzebna tutaj – wtrącił, gdy tylko otworzyła usta.

Jo zrobiła taką minę, że zastanawiał się czy się nie odsunąć. Na szczęście w tym momencie pojawili się Al ze Scarlett.

- Ale macie miny… - zadrwił Albus. Oboje posłali mu zirytowane spojrzenia, ale James szybko się zreflektował i spojrzał na brata z zamyśleniem.

- Możemy pogadać? – zapytał szybko. Albus, Jo i Scarlett spojrzeli na niego ciekawie.

- Tak, właśnie to robimy. Nie musisz mnie pytać o pozwolenie.

- Bardzo zabawne – mruknął James, chwytając go za kołnierz i zaczynając ciągnąc za sobą.

Jo i Scarlett wymieniły zdumione spojrzenia.

- Pewnie chce się pożegnać z bratem… - zastanawiała się Scarlett. Jo parsknęła śmiechem.

- Och, tak, na pewno będą się przytulać…

                James zaprowadził Ala za jeden z filarów, tak, że zniknęli z oczu Jo i Scarlett.

- Mam się bać? – zapytał kwaśno Albus. James wzruszył ramionami.

- Jak chcesz. Chciałem pogadać o Jo.

- Och…

James wyglądał jakby walczył sam ze sobą.

- Stary, wiesz, że ona jest najbardziej narwaną i niecierpliwą osobą pod słońcem?

Al zrobił zamyśloną minę.

- Coś tam zauważyłem…

- Świetnie. Wiesz, że gdy tylko usłyszy pierwsze strzały będzie chciała zwiać ze szkoły.

Albus zaśmiał się krótko.

- To jest bardzo prawdopodobne.

- Powstrzymasz ją – powiedział szybko James. – Chcę cię prosić… proszę… - powiedział kwaśno – Opiekuj się nią.

Albusa zamurowało.

- To nie brzmi jak prośba chłopaka, który skończył szkołę – mruknął. James skinął głową.

- Wstępuję do armii. Muszę liczyć się z tym, że…

- Przestań! – warknął natychmiast Al. – Nic ci nie będzie! Wiesz co ci zrobi Jo, jak dasz sobie zrobić krzywdę?

James uśmiechnął się krzywo.

- Nie dam. Nie dam, ale nie mogę obiecać, że wszystko się dobrze skończy. Mam twoje słowo? – zapytał poważnie. – Zajmiesz się Jo w razie…

- Nie musisz mnie o to prosić – przerwał mu obrażony Albus.

- Dzięki – odparł James, który wyglądał, jakby mu trochę ulżyło. Albus zmarszczył brwi.

- Trochę mnie zaskoczyłeś – powiedział odwracając wzrok. – Wiesz ja i Jo…

- Ufam wam – odparł natychmiast James. – Ufam ci.

Albus zerknął na niego. Nie miał pojęcia co może odpowiedzieć, więc zrobił krok do przodu i nieśmiało poklepał Jamesa po plecach. Ten na początku się zdumiał, a potem objął go za szyję i uścisnął. Szybko jednak się odsunęli i odchrząknęli, ale gdy wracali do swoich dziewczyn na ich twarzach malowała się ulga i tylko oni wiedzieli ile to dla nich znaczyło.

                Ekspres Londyn-Hogwart wtoczył się na peron i zrobił się zwykły chaos. Albus i Scarlett pomachali Jamesowi i pobiegli za Rose i Scorpiusem, ale Jo nie ruszała się z miejsca.

- Nie idę – oznajmiła, podchodząc do niego. Nie dotknęła go, ale stała tak blisko, że poczuł nagłą konsternację, bo zaczynało mu brakować siły, żeby się z nią rozstać.

- Carter, zaczynasz się mazgaić… - próbował żartować, ale średnio mu wyszło, bo w jego głosie było już słychać tęsknotę.

- Nie idę – powtórzyła. – Nie zostawisz mnie na pastwę durnych lekcji i tych oszołomów – wskazała palcem za siebie. James westchnął ciężko. Miał wielką ochotę w końcu ją przytulić, ale nie był pewien, czy będzie umiał ją wtedy wypuścić.

- W Hogwarcie ciągle jest sporo do roboty… - próbował z innej strony. Jo wywróciła oczami.

- Nie ma. Wszystko już wyniuchaliśmy.

James parsknął śmiechem, a wtedy ona zrobiła ostatni krok i wtuliła się w niego, a James poczuł, że wszystkie argumenty przemawiające za tym, że powinna wsiąść do wagonu opuściły go w sekundę.

Zaplótł ręce za jej plecami i położył podbródek na jej głowie.

- Wiesz, że ty zawsze pachniesz kukurydzą? – mruknął. Kiwnęła głową.

- Szampon.

                Wszyscy już wsiedli do pociągu i rozległ się przeciągły gwizd. Jo i James nie zwracali na niego uwagi.

- Carter do cholery!!! – obejrzeli się. Jesse stał w drzwiach wagonu i trzymał je, różdżką przywołując jej kufer.

Jo westchnęła ciężko.

- Muszę iść, James – odsunęła się z trudem, bo Potter miał wyraźny problem z puszczeniem jej. – Będę pisać i często uciekać ze szkoły. Lepiej, żebyś się nie dał załatwić Hurrlingtonowi, James, bo cię kocham – słowa wypowiedziane na jednym wydechu dotarły do Jamesa, dopiero gdy się odwróciła i zaczęła iść w stronę pociągu.

                Zerwał się z miejsca tak szybko, że pisnęła zdumiona, gdy dopadł do niej i obrócił w swoją stronę, a potem pocałował tak, że szyby w pociągu parowały, gdy ludzie przyklejali do nich nosy i wzdychali z zazdrości.

- Ja cię kocham bardziej – powiedział James, a potem zauważył w końcu zmierzającego w ich stronę konduktora i pchnął lekko Jo w stronę otwartych drzwi przedziału. Odwróciła się jeszcze raz i przymknęła ciężko oczy, a gdy się odwróciła peron był już pusty.