Rozdział LVII część 1

Dzień dobry i dobranoc, bo późno! 

Wrzucam połowę, gdyż tyle mam. :P

Jestem sam 

 

                Pociąg gnał, niezależnie od tego jak wiele osób pragnęło go zatrzymać. Jo wpatrywała się w okno nie słuchając dyskusji Ala, Rose, Jessiego i Scarlett na temat nowych nauczycieli. Podobnie jak Scorpius, który utkwił wzrok w drzwiach przedziału. Rose już kilka razy próbowała zasłonić je kotarą, ale jej nie pozwolił. Spojrzenia i szepty. W Hogwarcie będzie ich jeszcze więcej a on musi przywyknąć. Więc patrzył. Na każde przerażony wzrok, na każdą zdumioną minę. Widział litość i współczucie. Słyszał zduszone okrzyki.

                Rose zerkała na niego co chwilę, ale miała wrażenie, że tego nie widział. W końcu, gdy pociąg zaczął zwalniać i za oknami zapadła ciemność, Red włożyła w ich kufry zdecydowanie nielegalnego świstoklika, wcisnęła smycz Franka Albusowi i bez słowa chwyciła Scorpiusa za rękę, a potem pchnęła drzwi przedziału. Jo posłała jej niezadowolone spojrzenie, ale ona nie zwracała na nikogo uwagi.

                Ludzie patrzyli na niego bezczelnie, ale o Merlinie, jak różnie widzieli te spojrzenia. Scorpius widział tylko litość i strach i sam zastanawiał się ile jeszcze wytrzyma. Rose widziała niespotykany podziw i zakłopotanie u wszystkich, którzy patrzyli na jego blizny. Nie puszczając jego ręki ani na moment wsiadła do powozu. Reszta była z tyłu i przez chwilę siedzieli sami. Red otworzyła usta, by coś powiedzieć, ale w tym momencie zdała sobie sprawę z tego, że się boi. Boi się odezwać do własnego chłopaka. W końcu drzwi powozu otworzyły się i Al ze Scarlett zaczęli pakować się do środka.

- Jo wsiadła do innego – oświadczył Albus. – Lola próbowała ugryźć Franka jakieś osiem razy…

Nikt mu nie odpowiedział i w ciszy czekali aż testrale ruszą pod górę do bram Hogwartu.

                W zamku było jeszcze gorzej. Spojrzenia i szepty ogarnęły go, gdy tylko przekroczył próg. Dopiero wtedy zdał sobie sprawę z tego, że Rose od wyjścia z pociągu trzyma go za rękę. Nie wiedział czy mu się to podoba. Weszli do Wielkiej Sali i w tym samym momencie szmer przeszedł przez stół Slytherinu. Tylko jedna osoba na widok Scora wstała i rozłożyła szeroko ręce.

- Proszę, proszę, nasza gwiazda, prosto z p ł o n ą c e g o pola bitwy! – Blake wpatrywał się w przyjaciela z wesołym błyskiem w oku. Rose spojrzała na Scorpiusa z lękiem, a on przez chwilę po prostu stał z kamienną miną. A potem ku zdumieniu wszystkich parsknął śmiechem. Rose odetchnęła z ulgą, ale wtedy nachylił się do niej.

- Przepraszam, zjem z kumplem! – i nie czekając na jej reakcję, puścił jej rękę i ruszył w stronę stołu Ślizgonów.

Rose wrosła w ziemię.

- Red?

Głos Jo dochodził do niej jakby z drugiej sali.

- Ja… nie rozumiem. Co ja mu takiego zrobiłam?

Jo nawet nie spojrzała na Scorpiusa, tylko chwyciła ją za łokieć i pchnęła.

- Nic. Zupełnie nic. Ale to ty dostaniesz najbardziej w kość, więc zjedz porządny posiłek, bo sobie nie poradzisz!

Rose spojrzała na nią zdębiała.

- I dobrze się wyśpij – rzuciła jeszcze Jo, a potem pomaszerowała do stołu Gryffindoru. Rose powlokła się na miejsce, czując, że ten rok nie mógł zacząć się gorzej.

                Scorpius usiadł koło Blake’a, obrzucając stół posępnym spojrzeniem.

- Jak się masz? – zapytał w ogóle nieskrępowany Blake. Z jakiegoś powodu Scorpiusowi ulżyło.

- Jak skwarka.

Blake uniósł wysoko brew a potem parsknął tubalnym śmiechem. Scor też zaczął się śmiać, nie zwracając uwagi na zaciekawione spojrzenia Ślizgonów. Poza jednym.

- Hej, Cambell! – Elizabeth siedziała tylko parę miejsc dalej, sama i jak zwykle ewidentnie znudzona. – Wszystko w porządku?

Elizabeth przyjrzała mu się uważnie i miał wrażenie, że jest mocno zdziwiona tym pytaniem, ale w końcu powiedziała:

- Jak zawsze. A u ciebie?

Scor miał ochotę znowu się roześmiać i było to dla niego niepojęte. Skinął głową.

Elizabeth uśmiechnęła się szeroko, a Scorpius po krótkim namyśle zrobił to samo.

                                                               *

                Profesor McGonagall podniosła się nie bez trudu i rozpoczęła przemowę.

- Przed nami kolejny rok…

- …mówiłam ci, że możemy sobie darować ucztę…

Neville obrócił się w stronę Norah z naganą na twarzy.

- Jesteśmy nauczycielami – powiedział, jakby rozmawiał z pięciolatkiem. Johnson wzruszyła ramionami.

- I co? Minerva co roku mówi to samo…

Neville nie odpowiedział, tylko posłał jej zgorszone spojrzenie. W rzeczywistości miał ochotę zachichotać. Zresztą, miał ochotę śmiać się od wielu miesięcy. Albo zastanawiać się czy przypadkiem nie śni. Ale, gdy w połowie przemowy dyrektorki, Norah położyła rękę na jego udzie i zaczęła wystukiwać rytm, by dać upust swojemu znudzeniu, stwierdził, że po prostu w końcu uśmiechnęło się do niego szczęście.

- Uspokój się! – syknął, próbując się opanować. – Uspokój się, bo…!

Norah wyszczerzyła zęby.

- Bo co?

Neville czuł, że czerwieni się jak piwonia.

- Bo dostaniesz klapsa! – ręka Norah zatrzymała się w miejscu a potem poczuł, że nauczycielka Zaklęć przysuwa się nieznacznie.

- Jeszcze cię dzieci usłyszą! – parsknęła i udawała, że grozi mu palcem, ale szybko dodała – Będę gotowa po uczcie!

Neville poczuł, że krew odpływa mu z głowy więc, żeby przetrwać skupił się na mowie profesor McGonagall na temat sprawdzianów Quidditcha.

                                                               *

                Pierwszy dzień ostatniej klasy był chyba najtrudniejszym w całej karierze i Jo i Rose. Pierwsza od rana czuła się tak, jakby ktoś odciął jej rękę.

- Będziesz płakać? – zapytał chłodno Jesse, gdy Carter zawiesiła się nad tostem. Posłała mu pełne najwyższej pogardy spojrzenie.

- Widziałeś kiedyś, żebym płakała?

Jesse zamyślił się, wyraźnie zaintrygowany.

- Nie.

- No więc się zamknij.

                 

                   Rose rzuciła tylko krótkie spojrzenie na stół Slytherinu, przy którym Scorpius siedział już z Blakiem, znowu nie zwracając na nią najmniejszej uwagi. Próbując zignorować palący ucisk w przełyku usiadła niedaleko Ala i Scarlett. Albus obrócił się szybko w stronę Ślizgonów, a potem warknął głucho i zaczął podnosić się z miejsca. Usadził go wzrok Scarlett.

- Nie pomożesz im – szepnęła, choć nie było to potrzebne, bo Rose nie zwracała na nich uwagi. – Malfoy tylko jeszcze bardziej zamknie się w sobie!

Albus był innego zdania.

- Jak dostanie między żebra to raczej coś się w końcu z niego wydobędzie!

Scarlett pokręciła krótko głową.

- Naprawdę nie uważam, by bicie się z nim przyniosło jakiś rezultat. Przynajmniej nie pozytywny… Wkurzy się tylko.

Albus wzruszył wściekle ramionami ale już nie protestował. Skończyli śniadanie w milczeniu a potem Scarlett dotknęła niezbyt przytomnej Rose i pociągnęła ją do wyjścia z Wielkiej Sali. Al nie dogonił ich, ale zatrzymał się przy końcu stołu Krukonów, czekając.

- Cześć! – przywitała się Jo, udając, że jest weselsza niż w rzeczywistości.

- Możesz pogadać z Malfoy’em? – odpowiedział Albus. Jo najpierw uniosła brew w geście niezrozumienia, a potem pokręciła szybko głową i ruszyła z miejsca. Albus ruszył za nią.

- Nie, Al – powiedziała Jo. – Powtarzam wam od miesięcy, że żadne kazania nie są teraz potrzebne Scorpiusowi. On musi dojść do ładu sam ze sobą.

Albus prychnął.

- I tak niby było z tobą? – Jo odwróciła się w jego stronę gwałtownie, a on ciągnął. – Chcesz mi powiedzieć, że po porwaniu sama się wyleczyłaś?

Jo zmrużyła oczy.

- Oczywiście, że nie! I nie twierdzę, że mamy się do niego nie odzywać. Ale on ma teraz etap buntu i strachu… I naprawdę nie sądzę, żeby nasze naciski mu pomogły!

Albus zwolnił i Jo musiała zrobić to samo.

- Ale tu chodzi nie tylko o niego. Rose jest w okropnym stanie, bo ciągle ją odtrąca…

Jo zagryzła wargi, jakby wiedziała coś, czego nie umiała wytłumaczyć. Nic nie powiedziała, tylko westchnęła ciężko i wskazała Alowi na drzwi do klasy Transmutacji.

                Jak zawsze gdy zmieniał się nauczyciel większość klasy była tym faktem mocno rozentuzjazmowana, tak i tym razem jeszcze przed dzwonkiem wszystkie ławki z przodu były zajęte. Albus ruszył w stronę Scarlett i Rose, a Jo rzuciła krótkie spojrzenie na Scorpiusa, który dla odmiany rozwalił się w ostatniej ławce koło Blake’a, i sama usiadła z Jessiem.

- Podobno ostra babka – mruknął, gdy zajęła miejsce. – Słyszałem, że wyrzucili ją z Proroka i błagała McGonagall o posadę.

- Świetnie – burknęła Jo.

                Zaczęli wyjmować pióra i pergaminy, gdy drzwi do sali otworzyły się i usłyszeli stukot obcasów, a potem… wstrzymali oddechy. Do klasy weszła kobieta koło pięćdziesiątki, o jasnych zafarbowanych włosach, z rogowymi okularami w pozłacanej ramie i we wściekle pomarańczowej garsonce. Nigdy jeszcze nie widzieli w Hogwarcie nauczyciela, który przyszedłby na lekcję w czym innym niż czarna szata. Raz, owszem zdarzyło się, że Norah Johnson prowadziła Zaklęcia w topie z podobizną Fatalnych Jędz, ale nie miało to porównania do wyglądu nowej nauczycielki Transmutacji.

                Kobieta zatrzymała się przy katedrze i spojrzała na wszystkich z błyskiem w oku.

- Witam was. Nazywam się… Rita Skeeter.

Rita Skeeter zrobiła taką pauzę, jakby spodziewała się co najmniej owacji na stojąco, ale niewiele im wszystkim mówiło to nazwisko i po prostu dalej wpatrywali się w jej neonową garsonkę.

- Tak… Cóż, jak zapewne wiecie Transmutacja to moja druga miłość. Pierwszą jest zdecydowanie dziennikarstwo, ale w obecnych czasach… Oczywiście, nie mogłam nie zgodzić się na liczne prośby profesor McGonagall, by przyjąć tę posadę!

- Ja bym dał sobie rękę uciąć, że mój ojciec mówił, że to ona błagała McGonagall – szepnął Jesse do Jo, ale ta była zajęta powstrzymywaniem się, by nie zwymiotować osobowością nowej nauczycielki.

- No więc zacznijmy… - powiedziała Skeeter i wyjęła iście powalającą różdżkę na złotym naparstku i stuknęła nią w swoją torebkę, z której wyskoczył dziennik. – Atwood Jesse.

Jesse uniósł niedbale rękę i nią pomachał. Rita przyglądała mu się przez sekundę, a potem jakby nie zobaczyła nic ciekawego przeszła do następnych osób z listy. Zatrzymała się dopiero przy… Jo.

- Carter Joanne… - Rita zdjęła powoli okulary i uśmiechnęła się promiennie do Jo. – Nasza gwiazda pola bitwy!

Jo nieświadomie poklepała się po nosie, a Rita kontynuowała.

- Powiedz… moja droga, co skłoniło cię do walki w ministerstwie ostatniej wiosny?

Jo wpatrywała się w nią jak w kosmitkę.

- A co skłoniło panią, żeby się tam nie pojawić? – zapytała. – Nie widziałam tam pani.

Jesse wsadził sobie pięść w usta, a klasa podzieliła się na dwa obozy, w których jedni podobnie jak on krztusili się ze śmiechu, a reszta otwierała szeroko oczy z przerażenia.

                Rita Skeeter przez krótki moment obserwowała Jo, a potem pochyliła się nad kartką i naskrobała coś szybko.

- Doskonale! – i ku zdumieniu klasy przeszła do dalszego odczytywania listy obecności. Zatrzymała się przy Scorpiusie.

- Pan Malfoy – powiedziała z zachwytem. Scorpius powoli wyprostował się w miejscu, a oczy Rity zaświeciły z podniecenia, gdy zobaczyła jego blizny. – Ach! Zapewne czytał pan serię moich artykułów na swój temat? – zapytała zalotnie.

- Nie – odparł Scor. Jo zachichotała niekontrolowanie.

Mina Rity nie zrzedła ani o jotę.

- W takim razie, m u s z ę pana zaprosić do swojego gabinetu! Mam nadzieję, że opowie mi pan kilka ciekawych szczegółów z niebywałej historii z kwietnia!

Cała klasa wpatrywała się teraz w Scorpiusa i widać było, że tylko nadludzka samokontrola pozwala mu wciąż usiedzieć w miejscu.

- Nie mam nic do opowiadania – powiedział niezbyt grzecznie i Rita w końcu przestała się radośnie uśmiechać.

- Ach… - mruknęła tylko i wróciła do swojej listy. Tym razem, co już w ogóle nie zaskoczyło Jo, zatrzymała się przy Albusie.

- Pan Potter. – Al chyba przeczuwając co go czeka, podniósł rękę z miną skazańca. Rita znowu wystawiła na pokaz zęby. – Właściwie moglibyśmy być na „ty” – oświadczyła, celując w Ala swoją pozłacaną różdżką. – Ja i pański ojciec byliśmy kiedyś najlepszymi przyjaciółmi!

Al uniósł brwi najwyżej jak umiał.

- Tata nigdy nie wspominał…

Teraz to już Jesse musiał kopnąć Jo pod stołem, bo ryknęła tak głośnym śmiechem, że Rita Skeeter posłała jej oburzone spojrzenie. Nowa nauczycielka wyraźnie straciła rezon po tym jak nie „zaprzyjaźniła” się z trójką najpopularniejszych uczniów w klasie. Ale chyba uznała, że ma jeszcze jedną próbę...

- Weasley Rose!

- Tutaj.

Skeeter klasnęła w ręce i utkwiła w Red tak świdrujące spojrzenie, że reszta klasy mogła obawiać się czy jej nie przewierci na wylot.

- No, no… Musi być pani dumna z mamy!

Rose przez chwilę żuła swój język, wpatrując się w Skeeter prawie tak uważnie jak ona w nią. W końcu przechyliła głowę w prawo i zapytała.

- Kto panią zatrudnił?

                W klasie wybuchła konsternacja, Rita rozchyliła gniewnie nozdrza, a potem zamknęła zamaszyście dziennik, mimo, że po Rose było jeszcze dwie osoby. Gdy znowu spojrzała na klasę, wiedzieli, że gierki się skończyły.

- No to może sprawdzimy wasze umiejętności? – zapytała słodko. Nikt nie dał się nabrać.

Niegrzeczną Norah kończąc... Rita jest dlatego, żeby żaden bohater Rowling nie umarł :P

 Zieew :D