Rozdział LX

Hej, ho. Ponieważ jestem złym człowiekiem, informuję, iż cofam dostęp niekomentującym osobom do bloga w ciągu najbliższych dni. Ps. Niekomentujący to ci, którzy nie robią tego wcale, więc błagam przestańcie mnie przepraszać, jak ileś tam razy tego nie zrobiliście, nie mam z tym problemu :D. Dobra, czytajcie, bo nie mogę się doczekać reakcji ;D

 „pod Twoimi drzwiami” 

- Musimy powiedzieć wszystkim…

- I ściągnąć na siebie kataklizm w postaci rodziny Weasley’ów?

Cameron ryknął śmiechem i poprawił rękę, na której leżała głowa Lucy. Ogień w kominku trzaskał wesoło, a oni rozłożyli się na kocu przed nim, wpatrując się w niego, choć tak naprawdę przed oczami mieli zupełnie inne rzeczy.

- Carterowie też nie są zbyt normalni – zauważył Cam. Lucy zrobiła powątpiewającą minę.

- Ale jest ich dziesięć razy mniej niż Weasley’ów…

Cameron znowu się zaśmiał.

- Masz rację, wszyscy będą chcieli nam pomagać.

- Tata zmusi mnie, żebym nie pracowała. A ja lubię pracować… - powiedziała z miną szczeniaczka, któremu chciano zabrać zabawkę.

- I będą chcieli wciąż tu przesiadywać – dodał kwaśno Cam. – Jak po ślubie, kiedy prawie tu zamieszkali.

Lucy pokiwała szybko głową.

- Nie mówmy im!

- Nie powiemy. Przez jakiś czas...

Zamilkli, wsłuchując się w trzaskanie ognia, a Cam położył rękę na jej brzuchu i obrócił się twarzą do niego. 

- Jesteś najbardziej kochaną osobą, której jeszcze nie ma, pod słońcem!

Lucy złapała się za głowę.

                                                               *

                Rita Skeeter przez lata nauczyła się wielu rzeczy, które pomagały jej osiągać swoje cele. Prawdopodobnie najważniejszą z nich była udawana przymilność.

- Wyżej, panno Carter, widzę tu sporo smug!

Jo nawet na nią nie spojrzała, tylko przejechała znowu cały nagrodę, którą czyściła od piętnastu minut. Izba Pamięci dawno błyszczała, ale Jo czuła, że Rita chce w zupełności wykorzystać szlaban. I nie pomyliła się.

- Więc… Jo – odezwała się po chwili. – Twój chłopak wstąpił do magicznej armii we wrześniu…

Jo zerknęła na nią. No nie, ta krowa myśli, że będzie z nią rozmawiać.

- Pewnie od zawsze czuł potrzebę działania… - Rita chrząknęła, co zabrzmiało dość groźnie i zapewne miało być sygnałem dla Jo, żeby jej odpowiedziała. Ale ta nadal spokojnie myła nagrody.

- Dzieci Harry’ego Pottera muszą czuć niewyobrażalną presję. – ciągnęła niestrudzenie Skeeter. – Myślisz, że James sobie kogoś znalazł?

Szmatka, którą Jo przecierała nagrodę prawie wypadła jej z ręki, która nagle zadrgała. Zacisnęła ją mocniej.

- Skończyłam – powiedziała, wstając i wrzucając szmatkę do wody zdecydowanie mocniej niż musiała. Rita przyglądała jej się znad pozłacanych oprawek okularów.

- Nie chcesz być sławna, Jo? – zapytała robiąc krok do przodu.

Ach, więc zmiana taktyki – pomyślała Jo.

- Masz siedemnaście lat – ciągnęła Rita słodkim, zachęcającym głosem. – Możesz być na ustach wszystkich, możesz być idolką swojego pokolenia!

Jo wyjęła różdżkę i przywołała nią swoje wiadro z wodą. Posłała Ricie ostatnie, pełne obojętności spojrzenie i najspokojniej na świecie wyszła z Izby Pamięci.

                Nie zawracając sobie dłużej głowy Ritą, wyjęła z torby Komunikujące Karteczki i nie zatrzymując się, zaadresowała kilka i stuknęła w nie różdżką. Dawno już nosiła się z zamiarem opowiedzenia reszcie tego co znalazła w dzienniku dziadka. Ale z jakiegoś powodu wplątywanie wszystkich w nową aferę nie kojarzyło jej się dobrze. Niestety, nie miała już wyjścia…

                Wdrapała się po schodach na czwarte piętro i z ciężkim sercem skierowała do pustej klasy, w której praktycznie spędzili ostatnie lata. Teraz kojarzyła jej się zwłaszcza z Jamesem, co wywoływało bolesne ukłucia w klatce piersiowej, które dzielnie starała się zignorować.

                Weszła i rzuciła torbę na ławkę a sama usiadła na krześle pod tablicą. Piętnaście minut później, drzwi otworzyły się i Jo uniosła brwi.

- Co jak co ale ciebie spodziewałam się na końcu…

Jesse westchnął teatralnie.

- Nudzę się. Scott jest na mnie śmiertelnie obrażona, nie mogę wchodzić do dormitorium bo leży tam sterta wypracowań do napisania i jeszcze nie ma pogody do quidditcha…

- Spodziewam się niebawem książki na temat twojego ciężkiego losu… - mruknęła Jo. Jesse nie zdążył się odciąć, bo drzwi znowu się otworzyły i weszły Rose i Scarlett.

- Carter – odezwała się Red. – Co tym razem wymyśliłaś, żeby wpakować nas w kłopoty?

- Zaraz zobaczysz… - burknęła Jo. Drzwi klasy otworzyły się po raz ostatni i wmaszerował przez nie Albus i Scor.

- Nie – powiedział natychmiast Potter na widok Scarlett. – Nie bierzesz udziału w żadnym wymyśle Jo albo co gorsza Rose!

- HEJ! – warknęła Red, ale nikt nie zwracał na nią uwagi. Scarlett odwróciła się do Ala ewidentnie zła.

- Że co?! – zaperzyła się. Ale w tym momencie Jo podniosła się z miejsca i uniosła wysoko ręce, ratując Ala.

- Nic nie wymyśliłam! – powiedziała mu szybko. – Nie ma żadnej afery, żadnych kluczy do znalezienia, szpiega do wykrycia ani bitwy, na którą trzeba się pilnie wymknąć!

Albus badał ją przez chwilę wzrokiem.

- Spodziewam się najgorszego.

Scorpius i Rose parsknęli śmiechem. Jo ich zignorowała.

- Musicie mi pomóc coś odszyfrować – powiedziała, przyciągając swoją torbę i wyjmując z niej stary dziennik. Wszyscy przyjrzeli mu się ciekawie.

- Co to? – zainteresował się Jesse. Red pokręciła głową.

- Pytanie brzmi: skąd ona to ma i na ile jest niebezpieczne?

- Zaraz się możesz przekonać, jak ci spadnie na łeb – odpowiedziała jej Jo, nie przestając kartkować dziennika. – Mam! – ucieszyła się, zatrzymując przy końcu książeczki, ale gdy spojrzała na resztę szybko się zreflektowała. – Aha, nie wiecie o co chodzi…

Scorpius usiadł na krześle przed Jo i splótł ręce w profesorskim geście.

- Czekamy.

Jo wzięła wdech.

- To dziennik mojego dziadka – pomachała zapiskami. – Leonard Marlow, ojciec mojej mamy był łowcą. Polował na upiory i demony. Wiele lat jeździł po świecie razem ze swoim przyjacielem Tawem i walczył z naprawdę ciekawymi przypadkami…

Rose i Scorpius mimowolnie wymienili spojrzenia, dobrze wiedząc co dla Jo oznacza słowo „ciekawy”.

- …potem dołączyło do nich jeszcze dwóch łowców, Ferdynand i Will. W ciągu dwóch lat praktycznie wykarczowali Europę z potworów i demonów…

- Mam wrażenie, że teraz powiesz „ale”… - wtrąciła nagle Rose. Jo kiwnęła głową.

- Coś się stało. Z dziennika wyrwano kilkanaście stron – przekartkowała szybko i pokazała wyrwę w książeczce. – Następne zapiski są z czasów, gdy dziadek walczył już sam. W dodatku – dodała, gdy na twarzach reszty odmalowała się wyraźna ciekawość – Coś się z nim stało. Coraz częściej pisał, że ma o wiele mniej siły i nie dawał już sobie rady z najprostszymi przeciwnikami. Potem dziennik urywa się na dziesięć lat – powiedziała podniesionym głosem Jo. – Czyli na cały okres mojego dzieciństwa. Pamiętam, że dziadek był wtedy może na kilku wyprawach, ale nie wspomina o nich w dzienniku. Ostatnie wpisy są sprzed czterech lat. Dziadek napisał, że wtedy „ruszyła Bestia”.

W klasie zapadła grobowa cisza. Opowiadanie Jo wywołało ciarki na plecach Scarlett, Rose instynktownie przysunęła się do Jessiego, który stał najbliżej niej, a Scorpius nie spuszczał wzroku z dziennika Leonarda.

- I co dalej?! – zawołał szybko Jesse. Jo westchnęła.

- Znowu wyrwane kartki – powiedziała ciężko, kartkując dziennik. – Są tylko jakieś urywki, ciągle powtarza się słowo „Bestia”… Dziadek pisze coś o „najciemniejszej magii” i o tym, że niedługo świat padnie do stóp zła.

- …i tak się stało – odezwał się Al. On jak i cała reszta wyglądali na wstrząśniętych.

- Cztery lata temu zaczęło się panowanie Ankdala. Myślisz, że… - zwrócił się do Jo, ale ona była szybsza.

- …że ma to związek? W trzech urywkach dziennika są na to dowody. Najpierw pisze, że „najciemniejsza magia” zostanie wykorzystana, by upodlić mugoli… - Rose zasłoniła usta dłonią, a Jo ciągnęła – Potem pada wzmianka o potędze, której nie pokona nawet najlepszy wojownik…

- TATA! – ryknął Albus. – Pamiętacie jego walkę z Ankdalem w ministerstwie?! Nie miałby szans, gdyby nie Czarna Różdżka!

- Moment – odezwał się Scor, przenosząc na niego spojrzenie, a potem znów na Jo – Myślicie, że twój dziadek pisał o Ankdalu?

- Tego nie wiem – powiedziała poważnie Jo. – Nie mam zielonego pojęcia czym jest „Bestia”, a to ją dziadek opisuje jako największe zagrożenie.

- Co było w tym trzecim urywku? – zapytała bystrze Scarlett. Jo przełknęła ślinę.

- Pomarańczowy dym.

Tym razem na nikim nie zrobiło to wrażenia.

- Eee… co? – zapytał Jesse. Jo prawie podskoczyła w miejscu.

- Pomarańczowy dym!!! – zawołała. – Ankdal i Hurrlington w ten sposób zniknęli z ministerstwa! A twój tata wspominał, że to samo wydarzyło się, gdy Hurrlington uciekał z Hogwartu dwa lata temu! – zawołała w stronę Albusa.

- Och! – wyrwało się Scarlett i wszyscy na nią spojrzeli. – Genevive… Ona też używała takiego czaru – powiedziała w stronę Albusa, któremu zaczęły rosnąć oczy. – Kiedy walczyliśmy z nią o Czarną Różdżkę. Pojawił się taki dym i znikła!

- Dziadek pisze, że to znak rozpoznawczy „Bestii”… - dodała cicho Jo. – W całym dzienniku nie znalazłam słowa na temat czym jest, ani co robi… Wszędzie są powyrywane kartki. Ale coś chyba mam i dlatego chciałam się z wami spotkać.

Jo otworzyła znowu dziennik i odnalazła coś, a potem podała go siedzącemu najbliżej Scorpiusowi. Reszta ruszyła szybko w jego stronę by obejrzeć dziennik.

- Tu na dole – wskazała Jo. – To jest rysunek, który pojawia się kilka razy. Macie pomysł co to może być?

Wszyscy nachylili się nad Scorpiusem, oglądając rysunek u dołu strony. Przedstawiał coś na kształt tuby. Był podłużny, zamalowany i trochę przypominał fiolkę.

- Wygląda jak jakiś zbiornik – stwierdziła Rose, wykrzywiając głowę. Scarlett zgodziła się z nią.

- Albo pochwa na miecz.

- Mnie to niczego nie przypomina – oznajmił Jesse.

- Te rysunki są w całym dzienniku! Na pewno coś znaczą…

- Może wytłumaczenie jest na tych wyrwanych kartkach? – zastanawiał się Albus.

- Jak to dobrze, że je mamy! – zadrwił Scorpius.

Przyglądali się jeszcze chwilę tajemniczemu rysunkowi, w końcu Scor podał dziennik Scarlett i wbił wzrok w Jo.

- Wiesz co to jest? – zapytał ostro, ale nie czekał na odpowiedź. – Wyjaśnienie tego dlaczego Ankdal jest tak potężny!

Jo pokręciła smętnie głową.

- BYŁOBY wyjaśnieniem, gdyby nie wyrwane kartki.

- Nie wiesz gdzie mogą być? – zapytała Scarlett, przekazując dziennik Rose. Jo znowu pokręciła głową.

- Moja babcia zmarła kilka lat wcześniej. Nie sądzę by rodzice mieli w ogóle pojęcie o tym dzienniku. Znalazłam go na wakacjach w domu Camerona i Lucy, który kiedyś należał do dziadków.

Wszyscy zamilkli. Mieli głowy pełne pytań i domysłów, ale ani jednej odpowiedzi.

- Musimy pokazać to mojemu ojcu – odezwał się nagle Albus. – Jeśli tu faktycznie chodzi o to z jakiej potęgi korzysta Ankdal, to może się mu bardzo przydać.

Jo milczała przez chwilę.

- W porządku. Niedługo są święta, spotkam się z nim i pokażę mu dziennik.

Al skinął głową a potem trochę się zmieszał i zapytał ciszej:

- Mówiłaś o tym wszystkim Jamesowi?

- Nie – powiedziała twardo Jo, a potem chwyciła swoją torbę.

- Mogę go pożyczyć? – zapytała szybko Rose, machając dziennikiem.

- Jasne.

Zaczęli zbierać się do wyjścia. Albus wziął Scarlett za rękę i ruszyli do drzwi.

- Hej, myślicie, że jest na świecie jakaś afera, w którą nie jesteśmy jeszcze wplątani? – zapytał, obracając się przez ramię do Jo, Rose i Scorpiusa.

- Bardzo wątpię – odparła poważnie Red, zaczytana w dziennik.

                                                               *

               

                Dwa dni później Rose uznała, że jest coś ważnego do zrobienia, ale nie miało to nic wspólnego z tematem dziennika, który wciąż wałkowali. Była sobota i Red postanowiła urządzić porządną imprezę. O dwudziestej stanęła pod przejściem do Gryffindoru i wbiła w nie wzrok.

- Rose! Co się stało? – Jo wypadła z wieży patrząc na nią ze strachem.

- Nic! Bo co?

- Bo mi napisałaś, że musimy natychmiast coś zrobić!

- Taaaak…

A potem pociągnęła Jo za rękę.

                Na szczęście Carter była zaprawiona w tego typu akcjach i choć przez całą drogę wypytywała Red gdzie ją ciągnie, przynajmniej się nie opierała. Póki nie poznała powodu ich wędrówki.

- Co my tu robimy?! – zdumiała się, gdy Rose zaciągnęła ją na Wieżę Astronomiczną.

Red nie odpowiedziała od razu tylko podeszła do ukrytej w ścianie skrytki, wygrzebała skądś klucz do niej i ją otworzyła. Gdy odwracała się do Jo trzymała w rękach dwie pękate butelki rumu i uśmiechała się szatańsko.

- Robimy imprezę.

- Eee… we dwie?!

- Tak! – zawyrokowała Rose, podchodząc do niej i wciskając jej butelkę. – To babska impreza!

Jo wciąż nie wiedziała co powiedzieć, więc w zdumieniu przypatrywała się Red, która gramoliła się właśnie na murek ze swoją butelką.

- Jest jakaś szczególna okazja tej… imprezy? – spróbowała jeszcze Jo. Rose kiwnęła zamaszyście głową, a potem odkorkowała swoją butelkę i uniosła ją w górę w geście toastu.

- Taka, że nasi faceci to kretyni! – i upiła spory łyk rumu.

                Jo wypuściła powietrze z ust, a potem bardzo powoli podeszła do niej i usiadła naprzeciw niej na murku.

- Myślałam, że między tobą a Scorem jest lepiej… - powiedziała ostrożnie. Red pokręciła nagle głową.

- Och, nie, ja będę mówić po tej butelce! – pomachała wesoło rumem. – Najpierw ty!

Jo próbowała zeskoczyć z murku, ale Rose ją powstrzymała.

- Jo, wiem, że Jamesowi coś odbiło i, że nie widzieliście się od wakacji. Wygadaj się, dobrze ci to zrobi!

Jo zamierzała protestować, ale całe pokłady jej siły, które wyczerpywały się od sierpnia, zaczęły się poważnie kruszyć. Bezmyślnie odkręciła butelkę i wzięła łyk.

- Nie odpisuje na moje listy. Nie rozmawialiśmy od trzech tygodni.

Rose usilnie starała się powstrzymać zdumienie.

- Palant – powiedziała tylko, a Jo odetchnęła. Bała się rozmawiać o tym z Red i Albusem, bo była pewna, że będą bronić Jamesa.

- Palant – powtórzyła Jo i wzięła jeszcze jeden łyk.

- Ale wiesz co? – odezwała się Rose, której szybko ubywało rumu. – Jak przyjedzie do domu w święta, skopiemy mu tyłek!

Jo była zachwycona tym pomysłem.

- I rzucę go! – oznajmiła groźnie.

- Nie, tylko skopiemy mu tyłek – poprawiła ją Rose. Jo westchnęła.

- Okej, ale porządnie!

Red uniosła kciuk w górę.

- A tak na poważnie, Carter… James cię uwielbia. Nigdy w życiu nie widziałam nikogo tak ekstremalnie zakochanego jak on.

- Mmm… Teraz jest tak zakochany w swoim wojsku – prychnęła Jo. Rose pokręciła głową.

- Myślę, że ma powód. I myślę, że powinnaś mieć więcej wiary w Jamesa, Jo.

Carter nie spuszczając z niej oka, odjęła od ust butelkę, z której zamierzała znowu się napić, a zamiast tego powiedziała:

- Nie waż się mówić, że robię cokolwiek źle, Rose! Od trzech miesięcy nie pisnęłam słowem, nie żaliłam się i nikomu nie skarżyłam, chociaż mój chłopak praktycznie przestał się do mnie odzywać. Masz pojęcie ile osób na moim miejscu posłałoby go w diabły?! Nie mów, że mam za mało wiary, Rose.

Red milczała przez chwilę.

- Ułoży wam się. Jesteście jedyną parą na świecie, co do której mam takie przeczucie.

- To ciekawe – zadrwiła Jo. – Bo mi każesz mieć więcej wiary w mój związek, a sama nie uważasz, że twój przetrwa!

Rose pomachała głową.

- Jak mam w to wierzyć? – zapytała. Jo nagle zdała sobie sprawę z tego, że Rose się trzęsie i ma łzy w oczach. – Twój chłopak nie odzywał się do ciebie od trzech tygodni. Mój mnie nie dotknął od pół roku!

Jo sapnęła z zaskoczenia.

- Rose…

- W porządku – powiedziała szybko Red, pociągając znowu z butelki. – Rozumiem go. Cieszę się, że ze sobą rozmawiamy. Tylko, że to już nie jest związek, Carter. Ja i Scorpius jesteśmy co najwyżej przyjaciółmi.

Jo milczała chwilę.

- To palant. – powiedziała w końcu. – Skopiemy mu tyłek!

Rose parsknęła śmiechem, a Jo powiedziała poważniej:

- Wiesz co myślę? Myślę, że trzeba nim wstrząsnąć.

- W jaki sposób? – zapytała Rose, która zaczynała już czuć, że rum zaczyna szybciej krążyć jej w żyłach.

- Nie wiem, Red. To jest twój facet… I tylko ty wiesz jak to zrobić.

Rose chciała się nad tym poważnie zastanowić, ale stwierdziła, że ma teraz ważniejsze rzeczy na głowie.

- Hej, wiesz co powinnyśmy zrobić?!

Jo czknęła.

- CO?

- Złapać Irytka!

- W co? – zapytała Carter. Rose zeskoczyła z murka i natychmiast straciła równowagę, więc złapała się go ponownie.

- Bo ja wiem... W coś.

Jo wyprostowała się i też skoczyła, a potem pomachała pustą butelką.

- Wiesz co? To jest głupi pomysł! Zróbmy coś innego!

Rose uśmiechnęła się szatańsko.

                Hogwart spał głęboko, gdy Jo i Rose w szampańskich nastrojach przemierzały korytarze.

- Chyba powinnyśmy być ciszej? – zastanawiała się Jo, gdy dla odmiany Rose dostała czkawki.

- Chy-hik-ba!

Ryknęły takim śmiechem, że musiały się siebie przytrzymać, żeby nie upaść. Dotarły w końcu pod Wieżę Ravenclawu i Rose dźgnęła kołatkę.

- Co jest całe, dopiero gdy się rozbija?

Jo westchnęła.

- Lama.

Rose dostała nowego napadu śmiechu.

- Na-hik-miot! – kołatka jakby chwilę się zastanawiała, a w końcu wpuściła je do środka.

- Wiesz co robić? – zapytała Jo, która teoretycznie starała się mówić szeptem, a praktycznie prawie krzyczała. Rose wciąż chichocząc jak wariatka skinęła głową.

                Przeszły przez salon i Rose skręciła w lewy korytarz. Zatrzymała się przed jedną z ostatnich sypialni i pchnęła drzwi. Na palcach przeszły przez dormitorium aż zatrzymały się nad czwartym łóżkiem z baldachimem. Rose wsadziła sobie pięść do ust, żeby przestać się śmiać.

                Jo pokazała jej uniesionego kciuka i…

- AAAAA!!!

- AAAAA!!!

- HAHAHAHAHAHA!!!

Albus zerwał się jak poparzony, zaplątał w kołdrę i spadł z łóżka. Jego koledzy z dormitorium obudzili się i ze zdumieniem obserwowali Jo i Rose zachodzące się ze śmiechu.

- Mówiłam ci… hahahaha… że się… hahaha… przestraszy! – wołała Rose nie zwracając na nich uwagi.

Albus podniósł się z podłogi, a potem złapał jedną ręką Jo a drugą Rose i pociągnął za sobą.

- Hej, Potter, może dziewczyny chciały zostać! – usłyszeli jeszcze pełen wyrzutu głos, nim Al zatrzasnął za nimi drzwi.

- CO wam odbiło?! – ryknął ciągnąc je przez salon. – No nie! Urżnęłyście się!

- Nieprawda! – zawołała Jo.

- On ma rację, Carter… - szepnęła Rose.

- Okej, urżnęłyśmy się! – zawołała z wyrzutem Jo. – Bo nienawidzimy facetów!

- Tak! A zwłaszcza twoich braci i przyjaciół! – dodała Rose, a potem wyszarpnęła się Alowi i pociągnęła za sobą Jo. – I nie gadamy z WAMI! – oznajmiła.

Rose pocałowała Jo w czubek głowy a potem odmaszerowała do swojego pokoju, w tym samym momencie, w którym Jo wypadła z Pokoju Wspólnego Krukonów.

                Al stał po środku, wciąż próbując pojąć co się przed chwilą stało. Cóż, cokolwiek by to nie było, musi w końcu odbyć rozmowę, na którą zanosiło się od dawna.

                                                              *

                Wiele mil od Hogwartu noc ani na chwilę nie robiła się cicha. Louis przyciągnął różdżkę bliżej siebie i zrobił krok do tyłu, odchylając się, by lepiej widzieć. Forly od dwóch godzin przyjmował gościa, ale zaklęcie nieprzenikalności rzucone na dom skutecznie utrudniało Louisowi podsłuchanie o czym z nim rozmawia. W końcu znudził się obserwowaniem ich ze swojej pozycji i postanowił obejść dom.

                Ciemność ogarnęła go, gdy wyszedł z kręgu światła wypadającego z salonu Forly’ego i poczuł naturalną potrzebę zaświecenia różdżki, ale nie mógł tego zrobić. Próbował więc przeniknąć  ciemność i posuwał się powoli do przodu. Nagle przystanął. Coś się poruszyło. Louis wyciągnął różdżkę na długość ramienia i czekał. Ale wystarczyło mu pół minuty, żeby ją opuścił.

- Nie mogłaś spać?

Cień przed nim wyprostował się i obrócił do niego. Leah westchnęła.

- Nie możesz poprosić wujka, żeby dał ci inne zadanie? – zapytała z nadzieją.

- Może ty pogadasz ze swoim najlepszym przyjacielem, Stevenem i dostaniesz coś lepszego? Nie wiem, może torturowanie kogoś?

Leah zrobiła parę szybkich kroków w jego kierunku.

- Nikt nikogo nie torturuje, kretynie!

Louis też zrobił kilka kroków.

- Powiedziałem ci co będzie, jak znowu cię spotkam.

Nawet w ciemności widział jak wysoko podjechały jej brwi.

- Ty chyba nie sądzisz, że masz jakiekolwiek szanse w walce ze mną?

Louis zaśmiał się ochryple. Stali już na wyciągnięcie ręki.

                Jakby to planowali, w tej samej chwili unieśli różdżki w swoim kierunku, a potem spojrzeli na siebie. Leah otworzyła usta, Louis nabrał powietrza. Zbliżyli się jeszcze bardziej a w następnej chwili całowali się tak, jakby tylko po to się tu spotkali. Louis splótł ręce za jej plecami tak mocno, że Leah czuła na ciele każdy jego mięsień. Jej ręce wplotły się w jego krótkie włosy i przesuwały w rytmie ich szybkich oddechów. Gdy zetknęły się ich języki, znaleźli się w innym świecie. I trwało to wystarczająco długo, by mogli poczuć ostre ukłucia, gdy w końcu się od siebie oderwali.

- Następnym razem… - zaczął Louis, ciężkim, ochrypłym głosem.

- Mam nadzieję – przerwała mu Leah, a potem odwróciła się i odbiegła w kierunku okien salonu Forly’ego. Louis odszedł w przeciwną stronę, do innego okna.

                                                             *

                W ostatni weekend listopada na tablicy ogłoszeń we wszystkich Pokojach Wspólnych Hogwartu pojawiło się ogłoszenie o kolejnym wyjściu do Hogsmeade. Niespodziewanie, stało się dla niektórych źródłem inspiracji.

                Blake poprawił swój krawat i pewnym krokiem skierował się w stronę odwróconego tyłem do reszty salonu fotela.

- Witaj, królowo mego serca.

Elizabeth nawet na niego nie spojrzała, przeglądając spokojnie swój magazyn.

- Powycieraj się, Blake.

Nachylił się nad jej fotelem.

- Mam dla ciebie propozycję nie do odrzucenia.

- Będziemy się bawić w chowanego do końca roku, ja szukam, a ty się chowasz?

- Nie – powiedział przez zaciśnięte zęby. – Pójdziemy na kolację, w przyszłą sobotę.

Elizabeth w końcu oderwała się od swojego magazynu.

- Blake, skarbie… - wyciągnęła rękę i dotknęła czubkiem palca jego nosa. – Znajdź sobie kogoś w swojej lidze.

Kubeł lodu na łeb byłby przyjemniejszy. Ale nie poddawał się.

- Kolacja w najlepszym towarzystwie, zastanów się, Elizabeth.

- Blake, skarbie… To tak jakby jednorożec jadał z gumochłonem.

I wróciła do magazynu. Blake wykrzywił się malowniczo.

- Wiesz, Cambell – powiedział siląc się na spokój. – Pewnego dnia przestanę się starać!

Elizabeth zerknęła na niego znad pisma.

- Oboje wiemy, że ten dzień nigdy nie nastąpi. Możesz już odejść, skarbie.

Blake warknął głucho. Och, wygarnąłby jej wszystko…

Gdyby tylko jej tak obłędnie nie kochał.

                                                               *

                Albus nie odzywał się do Rose ani Jo równo przez tydzień, co dla obydwu było wyjątkowo zabawne. Od czasu „dziewczyńskiej” imprezy i Red i Carter stały się jednak bardziej nerwowe. Jo wiedziała, że niedługo czeka ją spotkanie z Jamesem, które może być dla niej wyjątkowo przykre. Rose ciągle zastanawiała się nad tym co powiedziała jej przyjaciółka.

                Nadszedł dzień wyjścia do Hogsmeade, Albus łaskawie zaczął z nimi rozmawiać i on, Scarlett, Jo, Jesse i Rose mieli wybrać się razem do wioski. Ale tuż przed wyjściem Red zmieniła zdanie. Na końcu kolejki zobaczyła Blake’a w towarzystwie kilku kolegów. Nigdzie nie było Elizabeth, a to oznaczało, że Scorpius nie wybiera się do Hogsmeade i najprawdopodobniej zamierza spędzić kolejny dzień zamknięty w swoim pokoju.

- Wiecie co? – rzuciła Rose do reszty. – Nie idę z wami. Kupcie mi słonowodne toffi!

I nie czekając na odpowiedź skierowała się do Wieży Krukonów.

                Coś się z nią działo. Czuła się inaczej. Krew pulsowała w niej zaskakująco szybko, a poczucie tęsknoty za nim zdawało się z niej parować. Pół roku. Nie mogła uwierzyć, że to już tyle.

                Próbowała ułożyć sobie w głowie wszystko co czuła, to co wiedziała i to co musiała zrozumieć. W końcu dotarło do niej to co od dawna wiedziała. Ona i Scorpius nie są już razem, muszą to sobie powiedzieć. Inaczej żadne z nich nie pójdzie do przodu.

                Godziny mijały, a Rose spacerowała po swojej sypialni przekonując się do tego co musi zrobić i zbierając siły. Tak, to była jedyna nadzieja. Dla niego, bo ona oczywiście umrze z bólu…

               

                Zaczynało się ściemniać, gdy Rose w końcu wyszła z wieży i czując się, jakby za chwilę miała pozbyć się jakiejś części swojego ciała ruszyła do lochów. Mój Boże, chyba nie zrobiła w życiu niczego trudniejszego.

                Podała hasło i przeszła przez opustoszały Pokój Wspólny Ślizgonów, zatrzymując się pod jego drzwiami. Uniosła rękę i… zamarła. Serce ściskało jej się z bólu i już wiedziała, że nie zapuka. Oddychając szybko kucnęła, a potem odwróciła się i usiadła, opierając o jego drzwi.

                Scorpius pisał wypracowanie na Zielarstwo, ale musiał zrobić sobie przerwę, bo nie mógł się skupić. Zastanawiał się czy Rose poszła do Hogsmeade. Chciał ją zaprosić. W ostatnim momencie stchórzył. Przeklinał się za to przez cały dzień.

                Jego torba szkolna poruszyła się i uniósł brwi, gdy zamek rozsunął się i wyskoczyła z niej czerwona Karteczka Komunikująca. Chwycił ją w locie i przeczytał:

„Siedzę pod Twoimi drzwiami. Nie otwieraj ich. Rose”

Coś przewróciło się w jego wnętrznościach. Zerwał się z miejsca i ruszył pod drzwi, ale przystanął. Po chwili sięgnął po plik karteczek i pióro, a potem podszedł znowu pod sam próg i zatrzymał się. Urwał jedną karteczkę i napisał:

                „Dlaczego nie wejdziesz?”

Stał, wpatrując się w nie jak spetryfikowany. W końcu dostał odpowiedź:

                „Przyszłam, żeby się z Tobą rozstać. Niestety nie umiem.”

Scorpius przez moment miał wrażenie, że to jego stare rany otwierają się na nową i ostre płomienie liżą jego skórę i wnętrzności. Nie zastanawiając się nad tym co robi, opadł na podłogę i oparł się o drzwi, na cale od Rose. 

                „Może ja powinienem to zrobić.” 

Stuknął różdżką w karteczkę, nienawidząc się za każde słowo. 

                „Powinieneś”. 

Ręce mu drżały, gdy odpisywał. 

                „Ja też nie umiem.”

                Oddychał głęboko, przylegając plecami do drzwi, za którymi siedziała. I czuł się jak ostatni śmieć, że nie umiał ich po prostu otworzyć. 

                „Co będzie teraz? Powiedz mi to.”

                „Za chwilę sobie pójdziesz, nie jesteś taką masochistką jak ja”.

                „Jestem jeszcze większą. Od pół roku łudzę się, że mnie jeszcze kiedyś dotkniesz…”

Wypuścił powietrze z płuc. Nie wiedziała, nie miała pojęcia…

                „O niczym innym nie marzę.”

                „Nie wierzę.”

                „Rose, jestem wstrętny, jestem potworem.”

                „Kocham Ciebie wstrętnego i potwornego”. 

Ukrył twarz w dłoniach. Miał wrażenie, że ma gorączkę. Podniósł się z miejsca i obrócił twarzą do drzwi.

- Rose… - powiedział drżącym głosem. – Za minutę otworzę te drzwi. Jeśli wciąż za nimi będziesz, nie będzie już odwrotu.

                Usłyszał szuranie i wiedział, że Rose podniosła się z miejsca, ale nie miał pojęcia czy odeszła. Najdłuższe sekundy jego życia wlekły się niemiłosiernie. Otworzył drzwi.

                Została.
                Scorpius bez słowa wciągnął ją do środka, przeciągając ręką po jej plecach. Rose wpatrywała się w niego nie mrugając, tylko pchnęła jeszcze drzwi tak, że zamknęły się z hukiem. Scor położył drugą rękę na jej biodrze i pochylił się tak, że poczuła jego oddech na policzku.

                Pocałował ją. Pewnie, mocno. Prawie pisnęła, gdy w końcu poczuła ten dotyk, po tylu miesiącach snów o nim. Położyła ręce na jego karku i dotykała jego skóry, zaczynając drżeć na całym ciele. Całowali się długo, szybko, bez łapania oddechu.

                W końcu Scorpius odsunął się na kilka cali i pochylił, zjeżdżając ustami niżej, po jej szyi aż do obojczyka. Rose przylgnęła do niego jeszcze bliżej. Pozwolił jej. I w końcu do niej dotarło. Tego się bał, tylko tego, że go odepchnie.

                Scorpius całował ją coraz szybciej, a Rose zjechała rękami niżej i położyła je na jego klatce. Rozpięła pierwszy guzik. Scorpius zamarł i bardzo powoli odsunął twarz od jej szyi.

- Rose…

- Nie wyjdę stąd.

                Uwierzył jej. Miała roztrzęsiony, drgający z emocji głos i w końcu uwierzył, że mówi szczerze. Znowu ją pocałował, tym razem mocniej. Rose dokończyła zdejmowanie jego koszuli. A potem Scorpius odsunął się tak, by mogła go w końcu zobaczyć. Prawie całą jego klatkę pokrywały białe blizny. Było w nich coś przerażającego i pięknego jednocześnie.

                Rose wyciągnęła rękę i dotknęła ich bardzo powoli. A potem zbliżyła się, by móc dotknąć ustami jego szyi i przesunęła się niżej.

                Ulgi, którą poczuł, gdy dotykała go bez wzdrygnięcia nie umiał z niczym porównać. Ale szybko górę wzięły zupełnie inne emocje. Rose pisnęła, gdy podniósł ją i przeszedł z nią kilka kroków, a potem delikatnie położył na łóżku. Chwycił brzeg jej swetra i zdjął go. Pod spodem miała tylko czarny stanik. Wylądował na swetrze.

                Położył się na niej i dotknął jej, Rose westchnęła cicho, a potem noc, która przyszła niepostrzeżenie, przyniosła nowe i oddała stare marzenia.