Rozdział XLIV cz. 2

                W domu Molly i Artura Weasley’ów nie było zwykłej wrzawy. Bill, Charlie i George zaszyli się w salonie i cicho dyskutowali, a nie trudno było zgadnąć o czym. Fleur miała wyraźną chandrę, bo ani Louis, ani Victoire nie przyjechali do domu na święta. Dominique i Roxy zamknęły się w dawnym pokoju Ginny i nikogo nie wpuszczały do środka. Audrey, Lucy i Molly zaoferowały się, że pomogą w kuchni, ale wszystko było już przygotowane, więc tylko snuły się po kątach. Artur i Fred ukrywali się w starym kurniku, gdzie, choć było to oficjalnie tajemnicą, ale wszyscy o tym wiedzieli, dziadek Weasley trzymał nielegalnie śmigło helikoptera. Percy czytał grubą książkę w bawialni, a Angelina nakrywała do stołu. Cisza panująca w domu była nienaturalna i trudna do zniesienia.

                Dopiero pojawienie się Potterów na moment ożywiło atmosferę.

- Wesołych świąt, mamo! – zawołała dziarsko Ginny, co od razu wzmożyło czujność Molly.

- Tak się cieszę, że już jesteście! – babcia zagarnęła do siebie Lily i Albusa w tym samym momencie, prawie zwalając z nóg najmłodszą wnuczkę.

- James! – dodała z dumą, patrząc na niego i Jo, która chyba próbowała nie zwracać na siebie uwagi.

- Babciu, to jest Joanne – przedstawił ją James, waląc po plecach, żeby się pokazała – Moja dziewczyna.

- A niech mnie! – w drzwiach pojawili się George i Bill, a ten pierwszy udał, że ze wzruszenia łapie się za serce – James się ustatkował. Należy ci się order Merlina, Jo!

Carter nie bardzo wiedziała jak zareagować na tę uwagę, ale na szczęście w tym momencie Molly podeszła do niej, przyglądając jej się uważnie, co zwolniło Jo z tego obowiązku.

Babcia Jamesa wydała się Jo kobietą, która dużo w życiu przeszła. Była niska i pulchna, miała siwe włosy i coś takiego w spojrzeniu, że Carter od razu poczuła się trochę lepiej, choć była w centrum uwagi. Nagle, ku jej zdumieniu pani Weasley zrobiła jeszcze jeden krok w jej stronę i zagarnęła ją w ramiona.

- Witaj w rodzinie, skarbie! Jesteś strasznie chuda!

Wszyscy, z Jo włącznie ryknęli śmiechem, a potem każdy zajął się sobą.

- Mówiłem ci, że będzie fajnie! – syknął do ucha Jo James, biorąc ją za rękę i prowadząc na schody.

- A wy dokąd?! – zawołała Ginny. Lily zachichotała.

- Pokażę Jo twój stary pokój – poinformował ją James – I wszystkie obcałowane plakaty twoich idoli – dodał poruszając sugestywnie brwiami.

- Przecież Jo na pewno już widziała Harry’ego! – zawołał jeszcze George, a potem on i Bill wrócili do salonu, a Jo i James wbiegli po schodach na górę.

- Obiad będzie za pół godziny – powiedziała Molly do Ginny, podczas gdy Albus i Lily rozeszli się każde w swoją stronę – Czekamy jeszcze na Rona i Hermionę.

Ginny skrzywiła się mimowolnie, a matka natychmiast to zauważyła.

- O co chodzi? – zapytała szybko. Ginny zajrzała do kuchni, w której Lucy i Molly nakładały pierniczki i wskazała matce drzwi do pralni. Pani Weasley zrobiła przerażoną minę, jakby spodziewała się najgorszego a potem ruszyła z miejsca.

- Mamo, Rona i Hermiony nie będzie na dzisiejszym obiedzie.

Molly zakryła usta dłonią, jakby usłyszała tragiczną wiadomość, a Ginny odchrząknęła i opowiedziała jej co się stało.

- Niech ja go tylko dorwę! – zawołała złowróżbnie Molly, gdy Ginny skończyła mówić – Co ten Ron zrobił?!

Ginny położyła jej uspokajająco dłoń na ramieniu.

- Mamo, to jest sprawa między Ronem, Hermioną i Rose.

Molly kręciła głową z niedowierzaniem.

- Co to za święta? – załamała się pani Weasley – Nie ma Harry’ego, Victoire, Louisa… A teraz jeszcze oni… Są u siebie? I gdzie jest Rosie?!

Ginny zagryzła wargi.

- U swojego chłopaka. A Hermiona i Hugo u państwa Grangerów.

Twarz Molly stężała w wyrazie tragicznego zrozumienia.

- Nie… Oni chyba nie…?

Mina Ginny nie pozostawiała złudzeń.

- Hermiona postanowiła się wyprowadzić. Mówi, że nie chodzi tylko o Malfoy’ów i Rose. Nie układa im się od dawna.

Pani Weasley przysiadła na wyżymaczce.

- I co teraz?

Ginny westchnęła.

- Teraz musimy zjeść obiad, i odłożyć kawałek indyka dla mojego tępego brata. Zawiozę mu go wieczorem.

Molly sprawiała wrażenie, jakby nic już do niej nie docierało.

                                                                              *

- Czyj to pokój? – zapytała ciekawie Jo, kiedy okazało się, że Dominique i Roxy zabarykadowały się w pokoju Ginny, i James prowadził ją dalej.

- Wujka Percy’ego – westchnął James, krzywiąc się na widok zwojów zapisanych pergaminów – Był kujonem.

- Och – wyrwało się Jo i skrzywiła się identycznie jak James.

- Odstawię cię po obiedzie – poinformował ją, stając za jej plecami, gdy podeszła do okna i objął ją w pasie.

- Okej.

- Pod jednym warunkiem.

Jo próbowała nadepnąć mu na but.

- Porwałeś mnie i jeszcze masz jakieś warunki, żeby mnie zwrócić?!

James podrapał się po nosie.

- Komu mam cię zwracać, skoro jesteś moja? – i korzystając z tego, że Jo chwilowo zatkało, mówił dalej – Warunek jest taki, że przyznasz, że nie było tak źle!

Jo oparła głowę o jego klatkę.

- Źle? – powtórzyła z ironią – Musiałam zostać z twoją mamą sam na sam, poznać twoją wielką rodzinę, która się na mnie gapi, a do tego wszystkiego w środku nocy obudziły mnie problemy sercowe twojej kuzynki! Było fantastycznie!

James zaśmiał się do jej ucha, ale szybko stracił nastrój.

- Ale teraz koniec tych szalonych rozrywek, bo wracasz do domu i szybko się nie zobaczymy.

- Za tydzień – mruknęła Jo tym samym tonem.

- Mmm… - przytaknął James, przykładając usta do jej szyi – Chyba, że coś wymyślisz.

Jo obróciła się w jego stronę, unosząc brwi.

- Niby co? O nie! – zawołała od razu – Nie widziałam rodziców przez trzy miesiące. Nie mogę u was zostać!

James pokręcił głową.

- Nie to miałem na myśli.

Jo zamyśliła się. Oczywiście, że wpadło jej to do głowy, ale… To chyba był zły pomysł.

- Kto to? – zapytała szybko, widząc kątem oka dwie postacie brnące przez śnieg w ogrodzie.

- Dziadek i Fred – powiedział James z westchnięciem – Chodź, przedstawię cię.

                Dziadek Artur okazał się być najbardziej uroczym człowiekiem, jakiego Jo poznała. Zażyczył sobie, by usiadła koło niego, a następnie zaczął opowiadać fascynujące historie o mugolskich urządzeniach. Jo śmiała się do rozpuku i stwierdziła, że to najmilsza kolacja, jaką jadła od dawna. Rodzina Weasley’ów była głośna i nieprzewidywalna. Trochę taka jak Rose – myślała Jo, przyglądając się po kolei wszystkim i zastanawiając czy zapamiętała kto jest kim.

                Bill i Dominique, którą znała ze szkoły przekomarzali się nad jedzeniem, którego panna Weasley stanowczo odmawiała zjeść. Dalej, żona Billa, Fleur zastanawiała się głośno nad tym dlaczego jej szwagier Percy jest tak nudny, co wzbudzało salwy śmiechu wśród Georg’a, Freda, Angeliny i Charliego. Lucy zajadała indyka tak szybko, że Albus musiał co chwilę walić ją po plecach, by się nie zadławiła.

- Dostałam list od Camerona! – syknęła do Jo, gdy zobaczyła, że ta na nią patrzy. Jo uśmiechnęła się radośnie.

- Rodzice dostali od niego wiadomość kilka tygodni temu – powiedziała – Co pisze?

Na twarzy Lucy pojawiły się czerwone plamy i szybko spojrzała w talerz, jakby szukając wsparcia. James zawył głośnym śmiechem.

- Nie pytaj, bo się zgorszysz.

- To mój brat! – prychnęła Jo, a potem ściszyła głos, tak, żeby tylko on mógł ją usłyszeć – Nie napisałby jej niczego, czego nie wiem. Mówię o sprośnych rzeczach – dodała mimochodem. James zakrztusił się indykiem.

- Czym zajmują się twoi rodzice, Jo? – zapytał dziadek Artur, jakby zasmucony tym, że przestała zwracać uwagę tylko na niego.

- Prowadzą sklep na Pokątnej – odpowiedziała. Pan Weasley wyglądał na niepocieszonego. Charlie, który siedział po jego drugiej stronie zaśmiał się wesoło.

- Tata miał nadzieję, że są mugolami.

- Eee… nie, przepraszam – bąknęła Jo, na co połowa stołu parsknęła śmiechem.

- Tak się zastanawiam – odezwał się Percy, a George wzniósł oczy do nieba – Co dzieje się w biurze aurorów, kiedy tak długo nie ma Harry’ego?

Jo i James natychmiast nastawili uszu, a i Albus przestał nagle przedrzeźniać Lily i zaczął słuchać. Charlie odzyskał powagę.

- Cóż po śmierci Garretha…

- CO?! – wyrwało się Jamesowi. Ginny pokiwała smutno głową.

- Zastępca ojca zginął trzy tygodnie temu – powiedziała, a obaj jej synowie zrobili przerażone miny – Dopadli go w jego domu.

- Nie był chroniony Zaklęciem Fideliusa? – zdumiał się Al. Bill zaśmiał się ponuro.

- Każdy kto znał Garretha wiedział, że wolał zginąć niż się ukrywać…

Charlie pokiwał głową.

- W biurze aurorów dzieje się to samo co w całym ministerstwie – odpowiedział na pytanie Percy’ego – Nikt już nad niczym nie panuje.

Jo i James wymienili ukradkiem spojrzenia. Z końca stołu rozległo się zirytowane chrząknięcie.

- Ile razy was prosiłam, żebyście nie rozmawiali o pracy przy stole? – ofuknęła synów Molly. Charlie zrobił skwaszoną minę.

- To już nie jest praca, mamo – powiedział twardym głosem – Wojna dociera do punktu kulminacyjnego. Codziennie giną ludzie, a pracownicy Ministerstwa są dziesiątkowani.

- To okropne wieści – odezwał się znowu Percy – Jeśli biuro aurorów sobie nie radzi…

- A kto powiedział, że sobie nie radzi? – z jakiegoś powodu Charlie uśmiechnął się kącikiem ust. Wszyscy wbili w niego zaskoczone spojrzenia, a on odwrócił się nagle do Ginny – Pamiętasz tego chłopca, Ryana Hastingsa?

Ginny uśmiechnęła się szeroko.

- Jak mogłabym nie pamiętać? Jest dla Harry’ego jak syn! – po tych słowach James wybełkotał coś niezrozumiałego. Jo kopnęła go w kostkę, a Charlie pokiwał głową.

- Jest jego najlepszym uczniem. Robi porządek w biurze aurorów i połowie Anglii.

- Nie rozumiem – oznajmił Percy.

- Ryan ruszył na wojnę partyzancką – wyjaśnił mu Bill – Nikt już nie czeka na rozkazy ani pozwolenia, bo nie ma od kogo tego wyczekiwać. Kingsley cztery razy uszedł z życiem. Nie wiem czy doczeka piątego.

Po tych słowach przy stole zapadła cisza. Jo korciło, żeby zadać przynajmniej sto pytań i już otwierała usta, ale uprzedziła ją babcia Molly.

- Dość! – zawołała skrzekliwie – Wszyscy wiemy co to znaczy wojna! I wystarczy jej na co dzień. Może chociaż w święta zajmiemy się czym innym?

Pani Weasley wyglądała tak groźnie, że wszyscy natychmiast wpatrzyli się w swoje talerze. Tylko jej mąż, który cały czas uśmiechał się dobrodusznie, zagadnął znowu Jo:

- Opowiadałem ci już o maszynkach do mycia naczyń???

                                                                              *

                Wieczorem Jo i James pożegnali się z dziadkami i resztą rodziny, a babcia Molly zapakowała cały kosz jedzenia, którego Jo nie mogła nawet podnieść, i teleportowali się do domu Potterów po jej rzeczy. Było już późno, gdy pojawili się we wiosce Carterów i stanęli przed małym domkiem, z którego komina wydobywał się gęsty dym.

- Zaczekaj! – Jo złapała Jamesa za rękę, gdy otwierał jej furtkę. Uniósł brwi.

- Dziękuję – powiedziała, a potem przyciągnęła go do siebie i pocałowała tak, jak to zwykle on całował ją. Bez wytchnienia, zapominając się totalnie i całym sercem.

- Carter, cholera! – zachrypiał James, gdy go w końcu puściła – Jeśli myślisz, że cię teraz zostawię…

Jo uśmiechnęła się, ale szybko spoważniała. Ten temat wydawał jej się niebezpieczny.

- Chodźmy, chyba widzę tatę w oknie… - skłamała i skierowała się do środka.

                Nie zrobiła nawet kroku, gdy drzwi otworzyły się i coś poderwało ją w górę.

- Tata! – zawołała radośnie.

- Rob, puść ją… I tak waży chyba z dziesięć kilo… - pojawiła się Agatha i uśmiechnęła radośnie na widok córki. Gdy już ją wyściskali, przywitali się z Jamesem.

- Świetnie cię widzieć! – zawołał pan Carter, potrząsając jego ręką.

- James… - jego żona wyglądała jakby chciała mu podziękować, ale zamiast tego objęła go i pocałowała w policzek. James zaczynał czuć, że się czerwieni.

- Moment… - Robert zamknął za nimi drzwi i chwycił kufer Jo – A gdzie są twoje rzeczy? – zwrócił się do Jamesa. Ten nie odpowiedział, a zamiast tego spojrzał złośliwie na swoją dziewczynę, która natychmiast się zmieszała. Pani Carter przyłączyła się do męża.

- James, chyba zostaniesz u nas do końca ferii? – zapytała z wyraźnym zdziwieniem – Przecież pisaliśmy do ciebie i do twojej mamy… Zgodziła się!

James nadal nic nie mówił, tylko wpatrywał się mściwie w Jo. Ta była już koloru buraczkowego, a gdy rodzice przenieśli na nią wyczekujące spojrzenia, wypaliła:

- To moja wina! Zapomniałam go zaprosić!

Agatha posłała córce oburzone spojrzenie, a Robert pokręcił głowę niezadowolony, a potem nie zwracając na nią najmniejszej uwagi państwo Carterowie chwycili Jamesa pod łokcie i zaprowadzili do pokoju gościnnego. Jo z niemrawą miną złapała za kufer i zaczęła wciągać go po schodach.

                                                                              *

                W Hogwarcie czas płynął wolniej. W czasie ferii, gdy w zamku było tak mało osób, panowała tu niezmącona cisza i leniwy spokój. Tylko Leah to przeszkadzało.

                Za tymi murami gorzała wojna. Jak bardzo nie chciała tu być! Ostatnie miesiące szkoły były dla niej udręką i gdyby nie fakt, że rodzice nigdy by jej nie wybaczyli, dawno by uciekła. Ale przecież… myślała, bujając się w fotelu Pokoju Wspólnego – było coś, co trzymało ją w Hogwarcie. Był ktoś.

                Oczywiście jej rodzina nigdy go nie zaakceptuje i pewnie on sam w końcu przestanie się nią interesować, ale teraz… teraz był ten niesamowity czas, który przeżywa tylko ktoś kto właśnie się zakochał.

                Leah zerwała się z fotela. Na Merlina i Morganę! Co ona wyprawia?! Jak mogła do tego dopuścić?!

                Nogi same ją niosły. Kołatka Ravenclawu, jakby wyczuła w jakim jest stanie i chyba nie chcąc jej drażnić, zadała najprostsze pytanie na świecie.

                Leah wmaszerowała do środka. Nie było go w salonie. Przecięła go w kilku długich krokach i skierowała tam, gdzie jak podejrzewała były sypialnie Krukonów. Zaczęła czytać nazwiska na drzwiach i znalazła się na końcu wąskiego korytarza.

 - Świetnie! – burknęła sama do siebie, próbując nie zwracać uwagi na falę gorącego uczucia, która zalała ją, gdy uświadomiła sobie, że jest za drzwiami.

Załomotała.

Louis pojawił się z ociąganiem i wytrzeszczył oczy, a potem uśmiechnął się szeroko, ukazując rząd lśniących zębów.

- Leander… - tylko tyle zdołał powiedzieć, bo Leah wmaszerowała do środka i dźgnęła go palcem w klatkę.

- Ty…!

- Za co!? – zawołał ze złością. Leah zmrużyła groźnie oczy.

- Co ty ze mną zrobiłeś?! – wrzasnęła, wpatrując się w niego wściekle. Louis westchnął głęboko.

- Co dokładnie z tobą zrobiłem, wilczku?

- Nie mów tak do mnie!

Louis skłonił się teatralnie.

- Jak sobie życzysz, kochanie.

Z nosa Leah buchnęła para.

- Tak też do mnie nie mów!!!

- Misiu?

Leah miała wrażenie, że kłuje ją serce.

- Weasley – powiedziała z nienawiścią.

- Skarbie.

Z gardła Leah wydobyło się coś przypominającego wycie zranionego zwierza, ryk mugolskiego silnika i czułe westchnięcie jednocześnie. A potem rzuciła się w jego stronę.

                Louis zdążył się jednak przygotować i rozłożył ramiona tak, że zamiast w niego uderzyć wpadła w nie i została zamknięta w szczelnym uścisku.

- A teraz mi powiedz co się stało – nakazał jej spokojnie Louis, podczas gdy ona próbowała się uwolnić, ale nie mogła poruszyć rękami.

- Bo ty…! Ty…! – nic więcej nie przyszło jej do głowy.

                Louis stał i patrzył na nią tak, jak patrzy tylko ktoś, gdy nie widzi poza tobą świata. Ot, i cholera wzięła jej zemstę.

                Podniosła głowę na cal i odnalazła ustami jego wargi. Ale tym razem on nic nie robił i czekał. Leah nie mogła wytrzymać. Pocałowała go, gubiąc oddech. Nie wystarczało. Louis też to czuł i trzymając ją mocno zaczął się cofać w stronę swojego łóżka. Leah nie otwierała oczu, ich języki nie odłączały się od siebie ani na moment, aż w końcu oboje stracili równowagę i wpadli na coś miękkiego.

- Kretyn – oświadczyła Leander, gdy zorientowali się, że leżą na łóżku, a dokładnie leży na nim Louis, trzymając ją na sobie.

- Uparta idiotka.

I znowu ją pocałował.

- Powiesz mi o co ci chodziło? – zapytał kwadrans później, gdy Leah leżała z głową na jego klatce, a on bawił się jej włosami. Westchnęła.

- Przecież wiesz.

- Byłbym raczej zdania, że jeśli chodzi o ciebie to nie mam o niczym pojęcia…

Leah parsknęła śmiechem.

- Nie mogę cię lubić – powiedziała cicho. Louis nagle uniósł się na kilka cali i bez słowa wstał, strącając ją na łóżko. Zdumiona Leah obserwowała co robi.

                Louis podszedł do swojej szafki i wyjął z niej dwie koszulki. Ściągnął z siebie bluzę i założył jedną, obserwowany przez Leander, a drugą rzucił w jej stronę. Gdy otworzyła usta, podszedł do niej i pochylił się, a potem silnym ruchem podniósł i przełożył ją na kraj łóżka.

- To mnie nie lub – powiedział obojętnie, z nosem na jej nosie – Tylko tu bądź.

Leah bez słowa wzięła jego koszulkę.

                                                                              *

                James zapukał do Jo i, gdy usłyszał skwaszone „proszę” wszedł do środka. Siedziała na łóżku z niewyraźną miną i patrzyła na niego ze strachem.

- Moja mama wysłała mi kufer kominkiem – powiedział, stając nad nią – Chyba stwierdziła, że zapomniałem… A twoi rodzice zakwaterowali mnie u Camerona.

Jo kiwnęła głową na znak, że rozumie.

- Ale jeśli chcesz mogę wrócić do domu – dodał rozeźlony James – bo pomijając fakt, że wcale nie zapomniałaś mnie zaprosić, mam ciągle wrażenie, że mnie tu nie chcesz!

Jo obrzuciła go zdenerwowanym spojrzeniem.

- Zwariowałeś! – krzyknęła – Nie o to chodzi!

- A co? – wycedził James, tracąc cierpliwość. Ale Jo nie kwapiła się z wyjaśnieniami, tylko zaczęła wykręcać sobie ręce.

- O to, że… że… że…

- Carter – powiedział groźnie. Jo zwiesiła głowę.

- O to, że to raczej ty nie chcesz tu być.

James wzniósł oczy do nieba, modląc się o siłę spokoju.

- Nie bij jej, James – powiedział sam do siebie – Nie bij jej, bo jest dziewczyną…

- Bardzo śmieszne! – prychnęła.

- Mów o co chodzi! – zirytował się. Jo wzięła głęboki oddech.

- O mój dom! – zawołała, odwracając wzrok – To nie jest wspaniała posiadłość Potterów! Moi rodzice nie mają kasy… Ciągle tu zimno, okna wypadają z zawiasów, a na stole raczej nie znajdziesz indyka…

Po tych słowach zapadła długa cisza. Jo łypnęła szybko na Jamesa, żałując, że się w ogóle odezwała. Potter patrzył na nią, jakby coś sobie układał. W końcu powiedział:

- Jesteś psychiczna.

Jo wypuściła powietrze z ust i rąbnęła go poduszką. James zaśmiał się głośno.

- Carter, spędziłem w tym domu połowę lata, nie pamiętasz? Czy kiedykolwiek sprawiałem wrażenie, że coś mi się tu nie podoba?

- Nie… - jęknęła znowu – Ale wtedy to było co innego.

- No tak – przedrzeźniał ją James – Wtedy tylko byłem chory z miłości do ciebie, a teraz jestem chory z miłości do ciebie. Faktycznie to co innego!

Jo natychmiast się zamknęła. Wpatrywała się w niego przerażona.

- Masz głupią minę – oznajmił James – Carter – dodał poważniej – Przejechałem pół kraju, szukając cię, gdy cię porwali. Wytrzymałem, kiedy chodziłaś za rączkę z moim bratem, i prawie zwariowałem, jak Malfoy znalazł cię zakrwawioną w lochach… Naprawdę myślisz, że to wszystko dlatego, bo liczyłem, że masz willę z basenem?

Jo zwiesiła głowę i zakryła twarz dłońmi.

- Przepraszam! – zawołała, kręcąc głową – Jestem strasznie głupia!

- To prawda – przyznał James, a potem położył się na jej łóżku. Jo nieśmiało ułożyła się na jego ramieniu. Chciała coś powiedzieć, ale nic nie przychodziło jej do głowy.

                Zamiast tego uniosła się na parę cali i nachyliła nad jego szyją. Pocałowała jego obojczyk, a James drgnął. W jego oczach nie było już śmiechu. Jo powoli rozpięła guzik jego koszuli i zjechała ustami niżej. James odchrząknął. Ku jej zdumieniu uniósł rękę, powstrzymując ją, a potem podniósł się z łóżka. Nie wiedzieć czemu znowu się śmiał.

- To twoja kara, Carter! – oznajmił – Będę obok. Nago.

I wyszedł, szczerząc się nieprzyzwoicie.

                                                                              *

                Rose wpadła do pokoju Scorpiusa, szybko zamykając za sobą drzwi.

- Ktoś cię gonił? – zapytał uprzejmie, podnosząc się z łóżka. Red nie zwracała na niego uwagi.

- Zgubiłam się cztery razy – oznajmiła – Więcej stąd nie wyjdę!

Scorpius wstał i uśmiechając szeroko podszedł do niej, a potem wziął za rękę i poprowadził na fotel.

- Bardzo mi się to podoba – i cmoknął ją w szyję.

- Uwielbiam twoją mamę – powiedziała Rose, gdy pociągnął ją i usiadła na jego kolanach – Jest strasznie…

- …zabawna?

- Inna niż ty i twój ojciec.

Scorpius zrobił obrażoną minę.

- Hej, was też uwielbiam! – zawołała, całując go w nos, a potem udała, że się podnosi.

- A ty dokąd? – zdumiał się Scor.

- Pocałować twojego ojca! – zawołała, i parsknęła śmiechem na widok jego miny – W każdym razie, inaczej wyobrażałam sobie twoją matkę.

- Zaczekaj aż poznasz babcię… – mruknął Scorpius i poprawił ją sobie na kolanach – A moja mama, cóż… ona i tata mają ciekawą historię. Nie – dodał widząc, że robi proszącą minę – Nie będę ci tego opowiadał. Ale kiedyś pewnie usłyszysz…

Rose skrzywiła się kwaśno.

- Co robiłyście? – zapytał ciekawie Scorpius.

- Twoja mama pokazywała mi twoje zdjęcia z dzieciństwa! – oznajmiła mściwie Red. Scorpius zbladł.

- Nie zrobiła tego!

- Ha ha.

- Już ja jej…! – i wstał, zrzucając przy okazji Rose. Wstała i powlokła się za nim.

- Ale byłeś malutki! – zawołała śmiejąc się radośnie, gdy otwierał drzwi. Zatrzymał się tak szybko, że na niego wpadła, a potem zatrzasnął nagle drzwi i odwrócił się do niej.

- Zaraz ci mogę pokazać jaki jestem, jak chcesz… - oznajmił świdrując ją wzrokiem. Rose czuła, że twarz jej płonie, ale nie spuściła wzroku.

- Nie. Dzięki. Chodźmy nakrzyczeć na twoją mamę – powiedziała szybko i wyminęła go a potem otworzyła drzwi i wypaliła przed siebie. Scorpius zachichotał.

                                                                              *

- Myślę, że przyjęcie możemy urządzić w domu… Takie kameralne i romantyczne. Co ty na to, Draco?

Pan Malfoy patrzył na żonę z bezgraniczną irytacją.

- Naprawdę? – wycedził przez zaciśnięte zęby – Planujesz ich ślub?

Astoria nie wyglądała na zmieszaną.

- Są tacy cudowni! Już nie mogę się doczekać aż Scorpius się oświadczy! Dostanie pierścionek Greengrassów!

Draco spojrzał na najbliższą ścianę, jakby oceniał czy przebije ją głową.

- A tak w ogóle, Ian Warren wysłał mi list – powiedziała Astoria, zmieniając temat, z czego pan Malfoy niezmiernie się ucieszył.

- Czego chce?

Astoria postawiła swój kieliszek na stoliku, a Draco dolał jej wina.

- Opiekuje się Rożkiem. Pisze, że ma się lepiej i przesyła świąteczne życzenia.

Ręka Draco z jej kieliszkiem zatrzymała się w powietrzu.

- Od kiedy się tak przyjaźnicie? – zapytał zdumiony. Astoria wzruszyła ramionami.

- Odkąd pomógł mi z Rożkiem.

- Nie podoba mi się to – oznajmił natychmiast Draco. Astoria prychnęła, a potem zabrała mu swoje wino.

- Tobie się nie podoba każdy mężczyzna w promieniu mili ode mnie…

- Cala – poprawił ją szybko. Astoria nie zwracała na niego uwagi.

- A skoro już jesteśmy przy temacie… - mówiła, jakby go nie słyszała – Wiesz już coś o tym zaklęciu na błoniach?

Draco pokiwał powoli głową.

- Nie uwierzysz – oznajmił ponuro – Rzuciła je McGonagall.

- CO?!

- Dyrektorka zaczarowała błonia.

Astoria wyglądała na wstrząśniętą.

- Ja… nie rozumiem! To była czarna magia! I dzieci mogły zrobić sobie poważną krzywdę!

Draco potrząsnął szybko głową.

- To żadna czarna magia. Zaklęcie chroni pewien obszar przed niepowołanymi.

- Jaki obszar?! Niepowołani?! A co z dziećmi?!

Draco westchnął.

- Nie powinienem był zaczynać tematu! – burknął, zły na siebie. Astoria zmrużyła groźnie oczy.

- O nie! Nie tym razem! – zawołała – Nigdy nic mi nie mówisz, żeby mnie nie martwić! SŁUCHAM!

- W porządku! McGonagall odkryła coś dziwnego…

- Co takiego? – zapytała szybko Astoria, ale Draco nagle umilkł i wpatrzył się w stronę drzwi na korytarz.

- Słyszałaś? Chyba ktoś tam jest – powiedział i wstał, a potem podszedł do drzwi i wyjrzał na korytarz.

- Chyba mi się wydawało… No więc – zaczął znowu, wracając na fotel – dyrektorka odkryła, że ktoś próbował włamać się do grobu Dumbledore’a.

Twarz Astorii zastygła w wyrazie zdumienia.

- Dlaczego? – zapytała cicho, zakrywając usta z przerażenia. Draco wzruszył ramionami.

- Nie mam pojęcia. Ani ona. Nagrobek jest chroniony potężnymi czarami, nikt nawet nie wie kto je rzucił… McGonagall odkryła ślady prób włamania i postanowiła rzucić jeszcze jeden czar. Otoczyła grób barierą ochronną, która miała się aktywować, gdy ktoś dotknie nagrobka, narobi rabanu i trochę oszołomi włamywacza. Ale pierwszy nadział się twój jeleń – dodał kwaśno.

- Nie! – zerwała się Astoria – To nie tak! Te czary poważnie poraniły Rożka!

Draco kiwnął głową.

- Bo jest zwierzęciem. Każde czary działają inaczej na ludzi, inaczej na inne stworzenia, As. McGonagall nie podejrzewała, że tak to działa, a kiedy jej powiedziałem, natychmiast cofnęła zaklęcie.

Astoria odetchnęła.

- Ale… ale… - wpatrywała się w męża, niczego nie rozumiejąc – PO CO ktoś chce się włamywać do grobu Dumbledore’a?

Draco pokręcił głową.

- Możemy się tylko domyślać.

Astoria wypiła resztę swojego wina i odstawiła kieliszek.

- Przenieśliśmy wszystko do Hogwaru, żeby było tam bezpiecznie, a tam dzieją się gorsze rzeczy niż tutaj! Najpierw Hervellowie, teraz to…

- A więc poznałaś ich? – zaciekawił się Draco. Astoria kiwnęła głową.

- Tylko Charlesa. Miły człowiek. Ale nigdy nie widziałam jego żony.

Draco odwrócił wzrok.

- Jest dość nieśmiała.

- Czyżby? – zapytała Astoria, świdrując męża wzrokiem – A może znowu czegoś mi nie mówisz, żeby mnie chronić?

Draco wyglądał na rozzłoszczonego.

- Zachowujesz się, jakbym robił ci na złość! Czasem wiedza jest na wagę życia!

Astoria wstała z fotela i podeszła do niego powoli, a potem położyła dłoń na jego ramieniu.

- Nie jestem małą dziewczynką, Draco. Poza tym to już nie jest tajemnica. W Hogwarcie szepcze się o Hervellach – dodała ciszej – Szepcze się, że Hurrlington nie zaczął otwartej wojny tylko przez nich. Ale podobno, gdy tylko Mary Hervell…

Astoria urwała.

- Ja też coś słyszałam – powiedziała, spoglądając na drzwi.

- Nikogo tam nie ma – przypomniał jej Draco – Ale nie powinniśmy o tym rozmawiać tak głośno.

Astoria kiwnęła głową.

- Dokończymy później. Przygotuję kolację.

- Pomogę ci.

                Państwo Malfoy’owie przeszli do kuchni, a drzwi ich salonu drgnęły niezauważalnie. Scorpius zajrzał do środka, a potem wrócił na korytarz i zajrzał do Rose, ukrytej za wnęką w ścianie.

- Co się dzieje w tym cholernym zamku? – zapytała z przerażeniem. 

Ps. Muszę się wytłumaczyć z tych związkowych słodkości - trochę nadrabiam, bo w 1 częsci ich nie było, no i każdy kto mnie trochę zna, spodziewa się jak bardzo namieszam w części 3 :P

Ps. 2 Uprzedzając pytania - nie mam pojęcia, kiedy następny post!

Ps. 3 Wiecie, że jeszcze tylko 10 rozdziałów tej części ? :)