Rozdział XVII

Mam chłopaka i pierwsze słyszę o dziewczynie Malfoya!

- Hej, Potter dawno nie byłeś w skrzydle szpitalnym!

- Podobnie jak ty, Malfoy! Nie musisz poudawać chorego, żeby się od czego wymigać?!

- Nie boli cię blizna?

- A ciebie lewe ramię?

- Na Merlina, ile wy macie lat?! – wrzasnęła Hermiona. Ku swojemu niezadowoleniu wszyscy spotkali się na marmurowych schodach, gdy wychodzili z Wielkiej Sali.

- Tyle co ty, Granger. Policz zmarszczki!

Harry ucieszył się w duchu. Teraz Hermiona przestanie go uciszać, gdy kłóci się z Malfoy’em…

- Nie zniżę się do twojego poziomu, Draco – syknęła, bo mijali grupkę uczniów, która przyglądała im się z zainteresowaniem – Powiem tylko, że mam mniej zmarszczek na twarzy niż tobie wypadło włosów!

Harry wybuchnął niekontrolowanym śmiechem, Hermiona pociągnęła go za ramię i zostawili Malfoy’a, któremu jak wiedzieli na usta cisnęły się wyjątkowo perfidne obelgi.

Harry i Hermiona niewiele rozmawiając (zajęci wymyślaniem nowych epitetów dla Dracona), skierowali się do gabinetu profesor McGonagall. Dyrektorka już na nich czekała.

- Siadajcie, proszę – wskazała im krzesła przed biurkiem.

- Mamy niewiele nowych poszlak, pani profesor – odezwała się Hermiona – Crosby prawdopodobnie gonił zabójcę, ale go nie widział.

- Zgubił go na piątym piętrze – dodał Harry. Dyrektorka poprawiła rogowe okulary.

- Na piątym piętrze? – powtórzyła wpatrując się w Harry’ego – Co to może oznaczać?

- Cóż, to proste – stwierdziła szybko Hermiona – tam znajdują się gabinety większości nauczycieli, a trójka z nich była wtedy w Hogwarcie.

- Więc podejrzewacie, że to ktoś z kadry?! – zdumiała się profesor McGonagall. Portrety byłych dyrektorów za jej głowami zaczęły głośno pomstować.

- Ależ skąd – uciął Harry – morderca musiałby być wyjątkowym kretynem, żeby po wszystkim wracać do swojego gabinetu.

Hermiona zwęziła usta zezując na przyjaciela.

- Norah Johnson nie jest zbyt inteligentna.

- Norah?! – podchwyciła dyrektorka. Harry westchnął ciężko.

- Hermiona jej nie lubi.

- To nie ma nic do rzeczy! – oburzyła się Hermiona – Ja tylko nikogo nie wykluczam!

Profesor McGonagall nie wydawała się jednak przekonana jej teorią.

- Co ty o tym sądzisz, Potter?

Harry zerknął na portret profesora Dumbledore’a. Czuł się, jakby wrócił do szóstej klasy, gdy białowłosy starzec zachęcał go, by sam rozwiązywał wszystkie zagadki…

- Na piątym piętrze jest tajne przejście do Hogsmeade – powiedział Harry wracając do teraźniejszości – Jeśli Crosby faktycznie kogoś gonił, prędzej była to osoba, która dostała się do zamku z zewnątrz.

- Jeśli? – podchwyciła czujnie McGonagall. Harry kiwnął głową.

- Z rozmowy z woźnym niewiele wynika – rzekł – twierdzi tylko, że kogoś gonił. To mógł być jakiś Ślizgon.

- Harry! – syknęła Hermiona, ale profesor McGonagall nie zwracała na nich uwagi.

- Co z motywem? – zapytała po chwili namysłu. Znowu odezwała się Hermiona.

- Sprawdziliśmy całą jego przeszłość. Spokojny trzydziestolatek, miał świra na punkcie eliksirów. Żadnych eksperymentów z Czarną Magią, tajemniczych znajomych i pokrętnych powiązań rodzinnych.

- Czemu więc ktoś chciał go zabić?!

Harry wyglądał, jakby zastanawiał się czy coś powiedzieć, a w końcu zdecydował się i rzekł:

- Bardziej niż jego dalsza przeszłość, zainteresowało mnie jego życie w Hogwarcie.

- Co masz na myśli?! – zawołała natychmiast profesor McGonagall, najwyraźniej oburzona, że ktoś mógł wieść „nieodpowiednie” życie w Hogwarcie.

- Pamięta pani jak badałem sprawę otrucia tego skrzata?

McGonagall skinęła szybko głową.

- Badał ją również Gilbert.

- Nie widzę związku.

Harry przetarł okulary.

- Ten owoc, którym zatruł się skrzat… Jest szeroko wykorzystywany w eliksirach – wyjaśniła Hermiona – gdy zginął ten biedny skrzat wypytywaliśmy profesora Gilberta o zastosowanie tego nieszczęsnego owocu. Widać było, że bardzo się zainteresował tym tematem.

Profesor McGonagall wlepiła w nich wyczekujące spojrzenie, a kiedy żadne z nich nie spieszyło z wyjaśnieniem, powiedziała groźnym tonem:

- Więcej szczegółów!

- Jeżeli Gilbertowi udało się coś odkryć, mógł być zagrożeniem dla osoby, która sprowadziła do Hogwartu te owoce.

- Nie… - profesor McGonagall pokręciła szybko głową – to był wypadek! Dostarczono je omyłkowo!

Hermiona westchnęła ponuro.

- To mało prawdopodobne, profesor McGonagall.

Dyrektorka ukryła twarz w dłoniach.

- Chcecie mi powiedzieć, że mamy w Hogwarcie groźnego szaleńca, który najpierw chciał kogoś otruć, a potem zabił tego, który wpadł na jego trop?!

Harry i Hermiona wyćwiczonym latami ruchem, wymienili spojrzenia.

- Na to wygląda, pani profesor – powiedział Harry i znowu spojrzał na portret Dumbledore’a. Ten patrzył na niego spokojnie, jakby był pewny, że jego wychowanek i z tym sobie poradzi.

                                                                 

                                                              *

- O cholera.

- Wiedziałam…

- Niezłe gówno.

Albus zwinął trzy komplety Uszu Dalekiego Zasięgu i pociągnął Jo i Rose za sobą, nim Harry i Hermiona wyszli z gabinetu McGonagall i nadziali się na podsłuchiwaczy. 

- Ale numer! – zawołała Red, gdy schodzili na czwarte piętro. Albus pokiwał głową.

- Trzeba na nowo przyjrzeć się naszej liście.

- Co masz na myśli? – zapytała Jo.

- Mój ojciec twierdzi, że Gilberta zabito z powodu tego co odkrył, prawda? A więc morderca jest nadal w Hogwarcie.

Rose nagle rozejrzała się do koła, jakby spodziewała się zagrożenia.

- Wiecie co musimy zrobić? – odezwała się Jo.

- Zapobiegawczo wsadzić do Azkabanu wszystkich, którzy zostali w Hogwarcie na święta? – zapytała Red. Jo nie zwracała na nią uwagi.

- Dowiedzieć się co to był za owoc! Może to pomoże nam odkryć, kto za tym wszystkim stoi.

Byli już pod drzwiami klasy, w której czekali James i Scorpius, więc Al pchnął je i przepuścił je przodem. Rose weszła do środka z nosem wycelowanym w sufit, jako że nie miała najmniejszej ochoty patrzeć na Malfoya (bo i tak ciągle jej się śnił). Albus zamknął drzwi.

- Jak wam poszło? – zapytał. Scorpius wzruszył ramionami.

- Znowu klapa. McGonagall cały dzień siedziała w swoim gabinecie. Może portret Nigellusa wisi gdzieś jeszcze? – zapytał z nadzieją.

- Kiedyś wisiał w mieszkaniu naszego ojca – odparł Al – ale się go pozbył.

Scorpius zwiesił głową.

- A jak wam poszło?

Jo klasnęła w ręce i usiadła koło Rose, a potem razem z Albusem zaczęli opowiadać, co podsłuchali. Dziesięć minut później nawet James i Scorpius mówili jednym głosem:

- No to wdepnęliśmy w gówno.

Reszta miała podobne zdanie.

                                                     *

                Styczeń minął i nastał luty, przynosząc śnieżyce i kując lodem witrażowe okna Hogwartu. Dla Rose były to długie i dziwne dni. Za każdym razem, gdy pomyślała o Scorpiusie wściekała się na siebie i stawała groźna dla otoczenia. Dla własnego bezpieczeństwa Albus i Scarlett zaczęli ją omijać, w czym mieli już wprawę… Ale Red nie narzekała na brak towarzystwa.

- Może dziś też, wymkniemy się wieczorem z wieży i włamiemy się łazienki prefektów? – pytał Logan. Siedzieli w bibliotece, bo sterta prac domowych Rose zrobiła się alarmująca. Uśmiechnęła się na to wspomnienie. Zwinęli z kuchni słodycze i wskoczyli do wielkiego basenu prefektów w ubraniach.

- Innym razem – powiedziała Red – muszę napisać cztery wypracowania – dodała żałośnie. Logan wyglądał na niepocieszonego. Nie przejmując się tym, że siedzą w zatłoczonej bibliotece pogłaskał ją po twarzy a potem pocałował, co Rose odwzajemniła dość obojętnie.

- Odbijemy sobie w weekend – mruknął jej do ucha.

- Nie mogę się doczekać – odparła beznamiętnie Rose.

- Kto to kurwa jest?! 

- Uspokój się!
- SAM SIĘ USPOKÓJ! Zabiję go.
- Wychodzimy stąd, natychmiast!

Albus w najgłębszym zdumieniu wyprowadził Scorpiusa z biblioteki, gdzie przed momentem Rose obmacywała się z jakimś ciemnowłosym Krukonem.

- Co ci odbiło?! – zawołał zszokowany.

- MI?! – darł się Scorpius – To twoja kuzynka idzie na całość z jakimś gnojkiem w publicznym miejscu!!!

- Tylko się całowali… - poprawił go wciąż zdumiony Albus, za co prawie zarobił cios w żołądek, więc zrezygnował z tego. Zamiast tego zaczekał, aż Scor trochę ochłonie, a potem wlepił w niego wyczekujące spojrzenie.

- CO?! O nie! Myślisz, że jestem zazdrosny – próbował drwić Scorpius, ale zdradzało go drżenie rąk i to, że wyglądał jakby miał zaraz eksplodować – Przyjmij do wiadomości, że NIE jestem zazdrosny. Mam zamiar po prostu ich zabić!

I nie czekając na niego odszedł czym prędzej. Albus jeszcze długą chwilę nie mógł ruszyć z miejsca.

                                                         *

                Jo siedziała w Pokoju Wspólnym Gryffindoru nad tabelami księżycowymi. Zawsze lubiła Astronomię i nawet prace domowe z tego przedmiotu zdawały jej się nie nudzić. Tylko, że ciągle coś ją rozpraszało. James siedział niedaleko i grał z kolegami, koleżankami, Jesse'em i jej bratem w Eksplodującego Durnia. Cameron wołał ją już kilka razy, ale wolała grzecznie odmówić. Mieli z Jamesem jasny układ a ona czuła, że jeśli znowu zobaczy jak Potter z kimś flirtuje, co pewnie teraz robił, może przekroczyć granicę tego układu. Wróciła więc do tabeli księżycowych.

                Tymczasem kilka stolików dalej, James nie miał najmniejszej ochoty na flirtowanie z nikim, z kim akurat siedział.

- Grajmy o coś! – zawołała Patricia, jego koleżanka z roku, zezując to na niego, to Camerona i Jessiego – Kto wygra robi mi masaż! – i zachichotała melodyjnie. Jesse wyszczerzył zęby, Cameron przewrócił oczami a James powiedział:

- Jak bolą cię plecy, to idź do skrzydła szpitalnego.

Cameron zaczął niekontrolowanie chichotać, a Patricia przestała się wyzywająco uśmiechać.

- James, od kiedy ty nie korzystasz z takich propozycji? – zaśmiała się jej koleżanka, Gloria. James nawet na nią nie spojrzał, tylko przetasował karty.

- Chyba wolę wyzwania od propozycji – mruknął, na co dziewczyny zrobiły niezadowolone miny a Cameron z troską położył mu rękę na czole.

- Ale możemy się umówić tak – odezwał się znowu James do Patricii, odganiając Cartera – jak przegrasz zrobisz sto przysiadów! Też pomaga na plecy!

Chłopcy wybuchli śmiechem, a Patricia i Gloria chwilę później doszły do wniosku, że mają lepsze rzeczy do roboty i zostawiły ich samych.

                                                       *

                Albus bał się następnego spotkania ze Scorpiusem. Od jakiegoś czasu podejrzewał, że między nim a Rose jest coś, co ich oboje przerazi… Ale rozwinęło się to w dość nietypowy sposób. Dlatego zmierzając z Rose na kolację, w dniu, kiedy Scorpius zobaczył ją z Loganem miał mieszane uczucia.

- Więc umawiasz się z Harrisem? – zapytał napastliwie. Red przewróciła oczami.

- Yhym. I co?

Albus jak zwykle bał się pytać ją o szczegóły, bo najlepiej ze wszystkich wiedział, jak kończy się przepytywanie Rose na niewygodny temat.

- To świetnie – stwierdził tylko – Długo to potrwa?

Red zbadała go spojrzeniem. Nie rozumiała o co może mu chodzić. Natomiast Albus zastanawiał się po prostu kiedy Logan Harris zginie z rąk zazdrosnego Malfoy'a.

- To pytanie jest głupie – oświadczyła, gdy weszli do Wielkiej Sali.

- To pytanie jest potrzebne – szepnął Albus, bo w tym momencie zauważył zmierzającego w ich stronę Scora. Teraz już zląkł się nie na żarty i miał zamiar zasłonić sobą Rose, gdy zobaczył, że Scorpius nie jest sam. Ciągnął za sobą drobną blondynkę, którą ostatnio widzieli z nim na balu.

- Hej, Potter! – zawołał Scorpius, gdy on i Rose zatrzymali się w progu. Red zmierzyła dziewczynę spojrzeniem a potem wbiła wzrok w ich złączone ręce. Albus podskórnie wyczuwał eksplozję.

- Znasz Emmę? – zapytał Scorpius wciąż lekceważąc Rose – Szukająca Slytherinu i moja dziewczyna.

Al miał wrażenie, że Rose warknęła cicho. On natomiast zaczął się zastanawiać, które z nich jest gorsze. Gdy doszedł do wniosku, że są siebie absolutnie warci, wyciągnął rękę w kierunku blondynki.

- Albus Potter.

- Wiem! – pisnęła – Wszyscy cię znają!

- Wszyscy cię znają! – zapiszczała Rose, na co Albus przymknął oczy z zażenowania, Scorpius uśmiechnął się szeroko, słysząc, że Red jest zdenerwowana a Emma zrobiła z ust podkówkę.

- Scorpius – powiedziała głośno Rose, nie zwracając na nią uwagi – Mam nadzieję, że nie będziesz zaniedbywał Franka, skoro masz nowe zwierzątko!

Scorpius miał ochotę przybić sobie piątkę. Albus miał ochotę obojgu im wlać.

- O Franka się nie martw – powiedział obojętnie Scor – ale fakt, będę miał teraz o wiele mniej czasu… - i czule pocałował Emmę w czubek głowy. Głowa Rose zdawała się parować.

- Wiem co masz na myśli! – zawołała z udawaną uprzejmością – Ja i Logan też nie możemy się od siebie oderwać!

- Logan? – powtórzył Scor, udając, że nie ma pojęcia o czym mówi. Rose rozszerzyła nozdrza, ale wciąż udawała grzeczną.

- Mój chłopak.

Scorpius zaśmiał się kątem ust.

- Och, tak. Twój chłopak – powiedział z ironią. Red wyglądała jakby się zapowietrzyła.

- MAM CHŁOPAKA – wycedziła na co Albus stwierdził, że bardzo chciałby paść martwy w tej sekundzie.

- Oczywiście – zaśmiał się znowu Scorpius, a potem patrząc Rose w oczy znowu pocałował Emmę i machając Albusowi ruszył z nią do stołu Slytherinu. Albus czekał na wybuch. I… nie doczekał się.

- Padam z głodu – oświadczyła tylko Rose. Al zaczął się zastanawiać czy coś go jeszcze w życiu zdziwi. Red usiadła przy stole i nabrała sobie górę pieczonych ziemniaczków i kilka złocistych udek. I tylko fakt, że ręce drżały jej tak, że nie mogła ich pokroić zdradzał w jakim jest faktycznie stanie.

                                                     *    
           

- Nie! – Jo łzy ciekły po twarzy ze śmiechu. Albus kiwał głową sam też nagle zdając sobie sprawę z komizmu tej sytuacji – Scor zobaczył Rose z chłopakiem, a potem przyprowadził swoją nową dziewczynę i udawał, że nic nie wie o związku Red?

- Tak, właśnie – Albus znowu pokiwał głową, śmiejąc się razem z nią.

- Są psychiczni – oznajmiła Jo, ocierając łzy. Było już późno i oboje wracali z sowiarni.

- Ja tam się ich boję – stwierdził Albus, przestając się uśmiechać – Scorpius wyglądał jakby chciał zamordować Logana, a Rose zapaliła się głowa, jak go zobaczyła z tą całą Emmą.

- Myślisz, że oni naprawdę… no wiesz?

Albus wzruszył ramionami.

- Jeszcze wczoraj wyśmiałbym każdego, kto wpadłby na taki pomysł. Ale teraz… Sam nie wiem. Tylko jedno jest pewne.

- Co takiego? – zainteresowała się Jo.

- Związku Weasley z Malfoyem ten świat nie przetrwa.

I pokładając się ze śmiechu ruszyli powoli do swoich wież.

                                                    *

                Harry z ciężkim sercem i przerażony jak nigdy, zapukał do gabinetu Hermiony.

- Cześć! Co tam?

Wszedł powoli i ostrożnie zamknął za sobą drzwi.

- Coś się stało? – zapytała Hermiona, obserwując jak przestępuje z nogi na nogę i patrzy wszędzie, byle nie na nią.

- Właściwie to tak – wymamrotał. Hermiona miała wielką ochotę parsknąć śmiechem. Wyglądał jak wtedy, gdy szukał dziewczyny na Bal Bożonarodzeniowy…

- To może ja się prześpię, a jak wstanę zdecydujesz się mi powiedzieć? – zapytała rozbawiona. Harry rzucił jej obrażone spojrzenie i przysunął sobie krzesło do jej biurka.

- Chodzi o Norah! – oświadczył w końcu. Teraz Hermiona wyglądała na zażenowaną.

- Ach, tak? A o co konkretnie? – zapytała poprawiając ramki ze zdjęciami na biurku.

- Podobno kazałaś jej przestać mnie podrywać?

Hermiona westchnęła ciężko i spojrzała na niego.

- Owszem! Harry, zawsze byłeś ślepy w tych sprawach i ktoś musi…

- A co to znaczy?! – zawołał zdumiony Harry. Hermiona prychnęła.

- Przez sześć lat nie zdawałeś sobie sprawy z tego, że Ginny umiera z miłości do ciebie!

Harry machnął szybko ręką.

- Nie wiedzę związku.

- I dobrze! – oświadczyła Hermiona – Bo Ginny została w końcu twoją żoną, a lepiej, żeby z tą modliszką nic cię nie łączyło!

- Nie przesadzasz trochę? – zapytał ostro Harry – Pracujemy razem, śmiejemy z niedorobionych uczniów i…

- Harry – przerwała mu Hermiona – tak widzisz to ty. Norah jest w tobie zadurzona i wykorzystuje każdą okazję, żeby spędzać z tobą czas!

Niemądry uśmiech cisnął się na usta Harry’ego.

- Chciałabym faktycznie mieć takie powodzenie, jak twierdziliście zawsze z Ronem – zaśmiał się – ale to nieprawda. W rzeczywistości leci na mnie tylko moja żona i dwie Puchonki z drugiego roku. Rysują mi serduszka na esejach – dodał z miną wyrażającą coś pomiędzy strachem a chęcią zapomnienia o tym fakcie. Hermiona przewróciła oczami.

- Harry, wiesz, że gdyby Ginny usłyszała od kogoś, że spędzasz dużo czasu z piękną, młodą koleżanką, dostałaby szału.

Harry spojrzał w sufit.

- Nie ma powodu! - oznajmił ze złością - Norah Johnson średnio mi się podoba. Wolę bardziej waleczne kobiety – dodał ze śmiechem, pomachał jej jeszcze i wyszedł.

               

                Harry nie miał ochoty wracać do siebie. Zamiast tego stwierdził, że wydębi z kuchni trochę karmelowej tarty. Nie zdziwił się, gdy na schodach do kuchni wpadł na Jamesa, który najwyraźniej planował coś podobnego.

- Cześć!

James jak zwykle przygasł na jego widok.

- Jeszcze nie ma dziesiątej! – zawołał od razu. Harry westchnął.

- To dobrze, inaczej zatargałbym cię za uszy do dyrektorki – mruknął. James nie był pewny czy żartuje.

- Idę po coś słodkiego – powiedział Harry wskazując na obraz, prowadzący do kuchni.

- A ja…

- …też – skończył za niego Harry. James skinął niepewnie głową. Harry podszedł do obrazu z owocami i połaskotał wielką gruszkę, która zamieniła się w klamkę.

Weszli do środka. Skrzaty na widok Jamesa od razu zaczęły wyciągać wszystkie słodkie rzeczy, jakie miały pod ręką, na co Harry miał wielką ochotę się roześmiać. Przyglądając się temu zastanawiał się intensywnie, czemu najtrudniej dogadać mu się z synem, który prawdopodobnie jest do niego najbardziej podobny. No może poza pewnością siebie. Tę James raczej odziedziczył po dziadku…

- No to… idę! – obwieścił James, machając reklamówką słodkości. Harry dał mu znak ręką, by zaczekał i powiedział skrzatom czego by sobie życzył. James miał nietęgą minę czekając na niego.

- Może zjemy razem? – zapytał Harry, gdy wyszli z kuchni. James wyglądał, jakby zaproponował mu szlaban.

- Jasne – mruknął i ze zdziwieniem patrzył jak Harry siada na najbliższych schodach, a potem wyciąga kawałek karmelowej tarty. James zajął miejsce koło niego.

- Co cię gryzie? – zapytał Harry. James znowu się skrzywił.

- Nic mnie nie gryzie, skąd ten pomysł?

Harry przełknął kawałek ciasta.

- Obserwuję cię od kiedy pierwszy raz się rozbeczałeś. Czyli po urodzeniu – dodał rzeczowo – Wiem, kiedy masz problem.

James nie bardzo miał ochotę zwierzać się swojemu idealnemu ojcu z problemów z idealnym bratem.

- Chodzi o dziewczynę? – zapytał nagle Harry. James był tak zdumiony, że nic nie powiedział, więc Harry wziął to za zgodę.

James przekalkulował swoją sytuację. Może jego ojciec zna się na kobietach? Bardzo powoli kiwnął głową.

- Jest… wyjątkowa – powiedział w końcu. Harry uśmiechnął się szeroko.

- Ale?

- Silna konkurencja – powiedział wymijająco James, i żeby nie siedzieć tak głupio też wyjął sobie ciastko.

- Konkurencja? Nie powiesz mi, że jakaś nastolatka woli kogoś od ścigającego Gryfonów, który ma w dodatku nośne nazwisko – tu skrzywił się nieznacznie, a James zrobił to samo.

- Raczej chodzi o to, że konkurencja jest… mi bliska.

Harry przeżuwał powoli tartę. Lata doświadczenia w tym delikatnym temacie nauczyły go, że natychmiast powinien pobiec do Hermiony. Wiedział jednak, że nie może tego zrobić, więc zaczął dodawać. Przypomniał sobie, co Ginny mówiła w święta a potem ostatnią minę Albusa, która wyglądała podobnie jak wyraz twarzy jego starszego syna…

- Wiesz – powiedział zastanawiając się jak dobrać słowa – w czwartej klasie brałem, udział w Turnieju Trójmagicznym.

- Więc wiesz o czym mówię… – zakpił James.

- Daj mi skończyć! – zawołał Harry – Taki turniej gwarantował wielką sławę i duże pieniądze a wujek Ron bardzo zazdrościł mi tej szansy.

James spojrzał na niego z zainteresowaniem, bo tego wątku udziału ojca w turnieju nie znał.

- Przez jakiś czas w ogóle się do mnie nie odzywał i myślałem już, że to koniec naszej przyjaźni. Ale kiedy Ron zrozumiał, że właściwie zostałem siłą wciągnięty do turnieju i muszę go ukończyć, zrozumiał swój błąd i stanął po mojej stronie.

James miał wrażenie, że nie do końca rozumie tę alegorię, a Harry chyba to wyczuł.

- Jeśli coś w naszym życiu jest naprawdę ważne, to jeśli ludzie, którzy nam zazdroszczą są nam naprawdę bliscy, w końcu pojmą swój błąd i staną po naszej stronie.

James milczał przez chwilę.

- A co jeśli, ten kto zazdrości sam to zdobędzie?

Harry przełknął ostatni kęs tarty

- Wtedy trzeba stanąć po jego stronie.

                                                           *

                Lucy Weasley nigdy nie była na randce. Nigdy nawet nie była blisko pójścia na randkę, bo zwyczajnie nikt jej nie zaprosił. Dlatego, kiedy Cameron Carter uparł się, by wybrała się z nim do Hogsmeade w ostatni weekend lutego, najpierw stoczyła ze sobą ciężki pojedynek.

- Czemu właściwie chce się z tobą umówić? – pytała odbicia w lustrze, które pokazywało jej wystraszoną osóbkę z wielkimi, zielonymi oczami.

- Bo cię lubi – odpowiedziało jej odbicie.

- Ale czemu? – dopytywała zdumiona – Ludzie na ogół nie szukają mojego towarzystwa.

- Głupia! – ofuknęło ją odbicie – Jesteś ciekawą, miłą osobą!

- Ale Cameron Carter może mieć na pęczki ciekawych, miłych osób. W dodatku ładniejszych – jęknęła przyglądając się pucułowatym policzkom. Odbicie westchnęło.

- Ale on chce się spotkać z tobą. Więc się już zamknij i ubierz coś ładnego.

Na twarzy Lucy odmalowało się dogłębne przerażenie.

Godzinę później ubrana w sweter od babci Molly i po pięciokrotnej zmianie spódniczki, wyszła w końcu z dormitorium i skierowała się do Sali Wejściowej. Kiedy zobaczyła Camerona miała ochotę czmychnąć. No bo jak taki przystojny, świetnie zbudowany gracz quidditcha z ostatniej klasy, mógł chcieć się z nią spotykać?! Wszystkie jej kompleksy przemówiły naraz, w dodatku jednym, piskliwym głosem, który kazał jej natychmiast wracać do pokoju.

- Lucy! – prawie zemdlała, gdy to krzyknął. Teraz już nie ucieknie…

- Wyglądasz, jakbym czaił się na ciebie z siekierą – zauważył ostrożnie Cameron, przypatrując się jej przerażonej minie.

- Eee… - odpowiedziała, żeby nawiązać konwersację. Cameron, który zdążył się już przyzwyczaić do jej chorobliwej nieśmiałości, nie przejął się tym i schylił się, żeby ją pocałować w policzek. Ale w tym momencie panika Lucy sięgnęła zenitu, i gdy jego broda znalazła się na poziomie jej twarzy, wykonała szybki ruch i uderzyła go głową w nos. Cameron tylko skrzywił się nieznacznie.

- Przepraszam! – zawołała szybko. Jedyna dobra strona tej sytuacji była taka, że zapomniała o swoim przerażeniu i zaniepokojona jego stanem uniosła się na palcach, żeby go dotknąć.

- W porządku? – zapytała z poczuciem winy. Cameron przyglądał się jak jej ręka wodzi po jego twarzy.

- Teraz już tak – wyszczerzył zęby. Gdy Lucy zorientowała się o czym mówi, szybko ją cofnęła.

- Chodźmy – zaśmiał się Cameron, i wskazał na kolejkę wychodzących z zamku. Gdy przechodzili razem, Lucy miała wrażenie, że ludzie dziwnie na nich patrzą. Nic dziwnego, w końcu on był rozpoznawalnym kapitanem Gryfonów, a ona… Kim ona jest? – pytali.

- Cholernie zimno! – zawołał Cameron, gdy wyszli z zamku i prawie parsknął śmiechem, gdy zobaczył, że Lucy się krzywi słysząc przekleństwo – Ale co ty wyprawiasz?! – wrzasnął a ona znowu wytrzeszczyła oczy, nie wiedząc o co mu chodzi.

Cameron pokręcił głową z niedowierzaniem i prawie wyrwał jej kurtkę, którą trzymała w ręce, najwyraźniej zapominając, że stoi na siarczystym mrozie.

- Wyleciało mi z głowy! – uśmiechnęła się tak rozkosznie, że Cameronowi zadrżały ręce, gdy zapinał zamek jej kurtki. Miał dać jej reprymendę, ale był zbyt zajęty gapieniem się na jej usta.

- Chodźmy do Trzech Mioteł – zaproponowała Lucy, gdy byli już w Hogsmeade. Cameron zerknął na nią rozbawiony.

- W końcu odkryłaś, że jest zimno?

Odpowiedziało mu podzwanianie jej zębów. Weszli do gospody, gdzie roznosiło się rozkoszne ciepło ognia z kominka i zapach grzanego piwa. Zajęli stolik i zamówili a Lucy znowu poczuła się niepewnie.

- Co jest? – podchwycił Cameron.

- Nic – odparła szybko, odwracając wzrok.

- To czemu znowu robisz tę głupią minę?

Nos Lucy natychmiast przybrał czerwoną barwę.

- Nie robię żadnych głupich min! – oburzyła się. Cameron wyszczerzył zęby.

- Robisz.

- Znowu się ze mną droczysz! – zawołała ze złością. Kiwnął skwapliwie głową.

- Ostatnio to sens mojego życia.

Nie było miejsca na twarzy Lucy, która nie pokryła się czerwonymi plamami.  

- A teraz powiedz czemu patrzysz na mnie, jakbyś podejrzewała mnie o czyhanie na twoje życie – zarządził Cameron, gdy kelnerka podała im dwa kremowe piwa. Lucy spuściła wzrok.

- Bo nie wiem czemu się umówiliśmy – wymamrotała do swojego kufla. Cameron zmarszczył brwi.

- A możesz jaśniej?

Lucy wzruszyła ramionami.

- Chłopcy zazwyczaj biorą ode mnie pracę domową, nie chcą chodzić ze mną do Hogsmeade – wybełkotała teraz już zupełnie purpurowa. Cameron odchylił się na krześle i zmrużył oczy.

- Strasznie głupi ci chłopcy – oznajmił po chwili. Lucy uniosła głowę na cal, pewna, że znowu się z niej nabija, ale on miał zupełnie poważną minę. Była totalnie skonsternowana. Ona mu się podoba, czy jak?

- A ty to niby co? – zapytała.

- A ja jestem mądry, ty śliczna i nie chcę więcej słyszeć takich bzdur. I jeszcze raz zrobisz te swoje wielkie oczy na mój widok, to cię zamknę w swoim dormitorium, aż się do mnie przyzwyczaisz!

Lucy była przerażona tą perspektywą, ale bojąc się, że nie żartuje nie zrobiła przestraszonej miny, ale upiła szybko łyk kremowego piwa i uśmiechnęła się najładniej jak umiała.

               Wracali, gdy było już ciemno i większość ich kolegów dawno była w zamku, ze względu na brzydką pogodę. Po drodze Lucy pośliznęła się tylko trzy razy a jedynie raz wpadła w zaspę, co wzięła za dobry znak, ale ostatni odcinek pokonali wyjątkowo szybko, bo cała trzęsła się z zimna.

- Może jakiś kurs? – zastanawiał się Cameron z bardzo poważną miną, gdy wchodzili do zamku. Lucy odwróciła się w jego kierunku z groźną miną.

- Nie pójdę na kurs łapania równowagi!!!

Cameron wyszczerzył zęby.

- To może zrobisz sobie takie dwa kijki? – zaproponował – Będzie ci łatwiej i…

Lucy nie usłyszała reszty, bo wyprzedziła go dumnie i z nosem wycelowanym w sufit zmierzała do Hufflepuffu. Ale Cameron był szybki i dopadł ją w dwóch krokach, obracając przy tym w swoją stronę.

- Czego chcesz?! – zawołała obrażona.

- Cieszę się, że pytasz!

Jej ośnieżona czapka wylądowała za jej plecami, gdy przycisnął ją do ściany, blokując ruchy a potem pochylił się i dotknął swoimi wargami jej zimnych ust. Najpierw powoli, by jej nie spłoszyć całował ją powoli i delikatnie, a potem coraz szybciej, aż jej usta zrobiły się zupełnie gorące.

Tym razem Lucy nie podskoczyła przerażona i nie zrobiła wielkich oczu ani głupiej miny.

                                                          *

- Naprawdę nie wiem, co nagadał ci Albus… Tak, mam chłopaka i pierwsze słyszę o dziewczynie Malfoya! Nie miałam o niej pojęcia! – Jo i Rose siedziały w Pokoju Wspólnym Ravenclawu, bo tylko w salonach było teraz ciepło, więc Red przemyciła ją do swojej wieży.

- Daj spokój, Rose – zaśmiała się Jo – ty i Scorpius coś do siebie macie!

Red wydęła policzki.

- Co tam u Jamesa i Albusa?

- Wycofuję zarzuty!

Było już późno, gdy do pokoju wpadła prefekt Ravenclawu i rzuciła Jo niezadowolone spojrzenie.

- Carter, dałabym sobie rękę uciąć, że Tiara przydzieliła cię do Gryffindoru…

- Już idę, Clair! – odpowiedziała ugodowo Jo. Prefekt pokręciła jednak głową.

- Teraz nie możesz. Jakiś kretyn z czwartej klasy przemycił całe pudło zabawek z Magicznych Dowcipów i Crosby od godziny czatuje pod naszą wieżą.

- W takim razie zaczekam.

- Ale mnie się chce spać! – marudziła Rose – chodź, prześpisz się u mnie!

Jo nie była zachwycona tą perspektywą, ale stwierdziła, że tym razem odpuści sobie szlaban u woźnego i poczłapała za Rose do jej sypialni.

Nie był to dobry wybór.

Ogniste sploty obejmowały całe jej ciało, a ból stawał się nie do zniesienia. Wszędzie widziała tylko ogień i oślepiające światło. Poczuła ostry ból w klatce i obudziła się nagle. Rose wsadziła jej pięść w mostek i spała dalej spokojnie. Jo cała zlana potem odsunęła kołdrę i wstała. Paraliżujące obrazy ze snu nie dawały jej spokoju. Złapała szlafrok Rose i cicho wyszła z dormitorium.

Wciąż drżała i nie mogła złapać tchu, gdy wróciła do Pokoju Wspólnego Krukonów. Zaczęła rozglądać się za czymś do picia, gdy usłyszała cichy szmer i podskoczyła.

- Jo?

Albus w samych spodniach od dresu i bez koszulki przecierał zaspaną twarz. Jo odetchnęła z ulgą, ale jej oddech wciąż był szybki i niespokojny.

- Co ty tu robisz? – zapytał Al podchodząc do niej szybko.

- Zostałam na noc u Rose i miałam koszmary – powiedziała próbując się otrzeźwić, ale ręce wciąż jej drżały i nie mogła się uspokoić, a na jej twarzy malowało się przerażenie. Al przyglądał jej się tylko przez chwilę.

Zrobił jeszcze jeden krok i przygarnął ją do siebie, a potem zamknął w uścisku szerokich ramion. Jo poddała się bez słowa, choć przez chwilę czuła się niepewnie. Ale kiedy zaczął się z nią powoli kołysać, jej oddech wrócił do normalnego rytmu i przestała drżeć konwulsyjnie. Albus nic nie mówił tylko tulił ją do siebie, aż zupełnie się uspokoiła.