Rozdział XX

 Mam nadzieję, że potrafisz prowadzić? 

- Wyrazy uznania, Potter. I pięćdziesiąt punktów, co najmniej!

Albus spojrzał na niego z naganą.

- Jesteś chory – Scorpius przewrócił oczami.

- Daj spokój, zasłużyłeś. Carter jest tyle warta!

Albus miał wielką ochotę złapać się za głowę. Tym bardziej, że Malfoy nie skończył swojego wywodu.

- Ale masz minus dziesięć punktów, bo łazisz za nią od siedmiu miesięcy. Ale plus piętnaście, bo to samo robił twój brat-idol-dziewic. A z tobą chodzi za rączkę!

- Tylko czasem – mruknął Al – Większość czasu spędza na szukaniu guza.

Scorpius zaśmiał się melodyjnie i pociągnął zdrowo z pękatej butelki. Jak zwykle siedzieli na dachu Wieży Astronomicznej i popijali ze skrytki Malfoya.  

- Uwielbiam ją, ale czasami… - zamyślił się Albus, a Scor odwrócił się w jego kierunku, żeby się mu przyjrzeć.

- Czasami co?

Al wzruszył ramionami.

- Wolałbym, żeby mniej nadstawiała karku i polubiła czytanie nudnych książek.

Scorpius nie miał wesołej miny.

- No to masz przegwizdane – stwierdził z ironią – Carter i słowo nuda wykluczają się wzajemnie.

Albus skrzywił się, jakby go to irytowało.

- Łażenie po lochach w środku nocy nie może być ulubioną rozrywką dziewczyny! – oświadczył ze złością. Scor podniósł ręce w obronnym geście.

- Powiedz to Carter. Albo nie – dodał po namyśle – zginiesz, a wtedy nikt już nie zapanuje nad Red.

Al obrócił się do niego błyskawicznie, zapominając nawet o Jo.

- A propos – powiedział nagle z kpiną – Co u was?

 Scorpius przybrał kamienny wyraz twarzy.

- Masz na myśli mnie i Emmę?

Albus uniósł brwi.

- To wy się jeszcze spotykacie? – i nie czekając na odpowiedź Scora, jakby i tak nie miała znaczenia dodał – Mówiłem o tobie i Rose.

Scorpius obrócił się do niego teatralnym gestem.

- Nie ma takiego zwrotu jak „ja i Rose”! – stwierdził przesadnie głośno. Albus zrobił minę wyrażającą uprzejme zdziwienie.

- Och, czyli już nie chcesz zamordować Harissa za obłapianie jej?

Scorpius zacisnął zęby ale powiedział:

- Nic mnie to nie obchodzi.

- To dobrze – stwierdził Al, udając powagę i odwracając się znowu od niego, a potem przybrał lekki to i oznajmił – bo robi to cały czas… W dodatku sypiają w jednym dormito…!

Nie skończył zdania, bo ręce Scora zacisnęły się na kołnierzu jego koszuli, a jego wściekła twarz znalazła się na kilka cali przed nim.

- CO TAKIEGO?! – wycharczał Scorpius. Albus westchnął, odepchnął go od siebie i wykrzywił się złośliwie.

- Żartowałem – oznajmił jadowicie – nie sypiają w jednym pokoju. Ale widzę, że naprawdę cię to „nie obchodzi” – zadrwił. Scorpius wyglądał jakby chciał mu przyłożyć. Obnażył zęby i patrzył na niego morderczym wzrokiem.

- Wspominałem już, że Carter przed godziną znowu polazła do lochów? – zapytał tylko. Albus przybrał podobną minę co on.

                                                                *

 - CARTER!

Jo zaklęła w myślach.

- Co tu robisz, Rose?

Red maszerowała w jej stronę ze zmrużonymi oczami.

- Widziałam jak się wymykasz!

Jo przewróciła oczami. Stały na korytarzu prowadzącym do lochów, za Pokojem Wspólnym Slytherinu, gdzie niewielu uczniów odważało się zagłębiać.

- Okej, a teraz wracaj – powiedziała Jo i odwróciła się by odejść.

- Gdzie idziesz?! – zawołała ze złością Rose i zrównała się z nią.

- To chyba oczywiste?

Rose dała jej kuksańca w bok.

- Szukasz drzewa! – zawołała oskarżycielsko – Sama!

- Możesz poszukać ze mną – powiedziała zrezygnowana Jo. Rose rzuciła przestraszone spojrzenie na oślizgłe ściany lochów, ale przecież jeśli Carter chce tam wejść, ona nie może być gorsza!

Zagłębiały się coraz bardziej w korytarz, który w pewnym momencie zaczął opadać w dół.

- Carter, a nie przyszło ci do głowy, że drzewa nie rosną WEWNĄTRZ murów?

Jo nie zwróciła uwagi na jej drwiący ton, tylko odpowiedziała:

- A nie wydaje ci się dziwne, że całe podziemia Hogwartu, o których krążą setki legend, muszą być do czegoś wykorzystywane? Albo przynajmniej musi coś w nich być?

Red zmarszczyła czoło.

- Kiedyś żył w nich olbrzymi Bazyliszek. Nie wiem czy chcę poznać jego kolegów…

Jo machnęła ręką.

- Jestem pewna, że coś tam jest – oświadczyła tylko.

Korytarz zmienił się. Nie było już gładko ociosanych ścian, ani kamiennej podłogi, ale odrapane mury i nieprzenikniona ciemność, którą próbowały przebić światłem różdżek. Red przypomniała sobie swoją ostatnią wizytę w tym miejscu i przełknęła głośno ślinę. Ale tym razem nie było tu Malfoya. Choć w końcu zdołała uwierzyć, że to nie on nasłał na nią tę cholerną zjawę…

- Więc… - zaczęła Rose, żeby odpędzić od siebie te myśli – Co z tobą i Jamesem?

Jo rzuciła jej chłodne spojrzenie.

- Masz chyba na myśli Albusa? Spotykam się z Albusem…

- Tak. I dlatego szlajasz się sama po lochach!

Jo uniosła brwi najwyżej jak umiała.

- Mam nadzieję, że chociaż ty rozumiesz o czym mówisz?

Rose zrobiła obrażoną minę.

- Oczywiście, że wiem o czym mówię. Nie możesz być z Jamesem i odreagowujesz to w oślizgłych lochach i na szukaniu guza.

- Co ty bredzisz?!

Rose przewróciła oczami.

- Carter – powiedziała pouczającym tonem – Zdążyłam cię trochę poznać w ostatnim czasie. To twoje poszukiwanie przygód, to nic innego jak odrywanie się od codziennych problemów!

- Może i tak – burknęła Jo – Ale James nie jest aktualnie żadnym moim problemem! Ja naprawdę lubię Ala!

- Och, wiem – odparła oburzona Red – Gdybym myślała, że tak nie jest, zamordowałabym cię za wykorzystywanie mojego kuzyna. Oczywiście, że lubisz Ala. Tylko, że James siedzi w tobie jak drzazga. I pewnego dnia pękniesz, bo tobie nie potrzeba łażenia za rączkę z Alusiem, tylko łamania ciszy nocnej z Jamesem!

Jo nie wiedziała co powiedzieć. Wydawało jej się, że Rose wypowiedziała na głos wszystko, o czym ona bała się choćby pomyśleć.

- Przestań – powiedziała bardzo cicho – Po prostu przestań.

Red nabrała powietrza w usta ale nic już nie powiedziała. Przez chwilę szły w milczeniu, aż dotarły do rozwidlenia drogi. Musiały być już bardzo nisko, bo w ścianach nie było okien.

- Gdzie teraz? – zapytała Rose, rozglądając się na wszystkie strony. Miały do wyboru trzy wąskie korytarze, z których dwa spadały w dół, a trzeci piął się w górę.

- Na pewno nie tędy – wskazała na niego Jo – Powinnyśmy się rozdzielić i…

- Zwariowałaś! – syknęła Rose, która instynktownie wyczuwała, że powinny być bardzo cicho – Jesteśmy kilkanaście metrów pod ziemią, zaraz coś nas zeżre i jeszcze mamy się rozdzielać?!

Jo westchnęła z rezygnacją.

- W porządku. Chodźmy tędy – i nie czekając na Red ruszyła lewym korytarzem. Rose pewna, że zaraz zginą poczłapała za nią.

- A tak w ogóle – odezwała się znowu Jo, jakby jadły lunch na świeżym powietrzu – Tobie też należy pogratulować nowego związku!

- Po pierwsze ja tobie wcale nie gratulowałam – odparowała Rose, szybko rozglądając się do koła, jakby lada moment spodziewała się ataku – a po drugie ja i Logan to nic poważnego.

Jo odwróciła się w jej stronę rozbawiona.

- Nie mówiłam o Harissie.

Rose zrobiła zdumioną minę. Jo pokazała jej język.

- Ty i Scorpius to ciekawe zjawisko – oznajmiła wesoło – przerażające – dodała poważniej – ale ciekawe.

- Ja i Malfoy?! – zawołała ze zgrozą Rose – My się tylko całujemy!

- CO?! – Jo zapomniała nawet, że szuka superważnego drzewa i przystanęła wpatrując się w Red wielkimi oczyma. Ta skrzywiła się na ten widok.

- Nie to miałaś na myśli? – zapytała zrezygnowana. Jo pokręciła szybko głową.

- Raczej to, że świrujecie na widok swoich partnerów. Ale… całowaliście się?! Kiedy?

- To zależy.  

Jo wypuściła głośno powietrze. A potem zrobiła krok do tyłu i wyciągnęła ręce w obronnym geście.

- Nie, wiesz co? Nie chcę wiedzieć. Dla swojego zdrowia psychicznego nie chcę…

Rose posłała jej chłodne spojrzenie a potem ruszyła z miejsca. Jo zrobiła dwa kroki i znowu się odezwała:

- Ale jak to, CAŁOWILIŚCIE?! Wy się nie znosicie!

- Carter, gdybym znała odpowiedź na to pytanie, życie wielu osób stałoby się łatwiejsze…

Przez chwilę szły w milczeniu. Oślizgły korytarz opadał coraz niżej a w pewnym momencie poczuły, że podłoga zalana jest wodą. Jo miała jeszcze milion pytań do Rose, i gdy zdecydowała się które zadać jako pierwsze, Red nagle zwolniła. Wyciągnęła różdżkę od długość ramienia i poświeciła po korytarzu, który najwyraźniej był ślepym zaułkiem.

- Nie ma przejścia – powiedziała zaskoczona Rose. Jo wyminęła ją i sama zaczęła badać ścianę.

- Cholera – mruknęła. Zgasiła różdżkę i zaczęła mamrotać ciąg zaklęć wysadzających, ale ściana ani drgnęła.

- Czekaj, pomogę ci… - Rose przyłączyła się do niej, ale mimo całej serii klątw i uroków nie udało im się przejść.

- To dziwne – powiedziała powoli Jo – te zaklęcia działają na zwykłe mury!

I wymieniły ze sobą znaczące spojrzenia. Red opuściła nagle różdżkę i przyłożyła ucho do ściany, pokazując jej, żeby zrobiła to samo. Zamilkły nasłuchując.

                Delikatny, cichy dźwięk przywodził na myśl morze zapisane w muszelce. Coś szumiało lekko i pięknie, tak, że Jo i Rose zasłuchane nie chciały się oderwać.

- Musimy się tam dostać… - powiedziała tylko Jo. Znowu spróbowały.

               

Ale piętnaście minut później, Red znowu opuściła różdżkę.

- To na nic! – stwierdziła ze złością – Nie przebijemy się przez tę ścianę!

Jo skinęła ponuro głową.

- Wracajmy.

Zaświeciły znowu różdżki i zaczęły wspinać się kamiennym korytarzem.

- Trzeba tu wrócić! – zawyrokowała Red. – I zabrać chłopaków!

Jo otrząsnęła się z zamyślenia i posłała jej rozbawione spojrzenie.

- Masz na myśli Ala i Jamesa czy swojego chłopaka, Malfoya?

Rose była tak przerażona wizją tego, że mogłaby być dziewczyną Scorpiusa, że zapomniała nawet jej odpyskować.

                                                                        *

                Harry siedział przy biurku w swoim gabinecie i przyglądał się pewnej mapie. Ta, którą stworzyli Huncwoci była przy niej ledwie rozrysowanym planem… Rozległo się pukanie do drzwi i Harry szybko schował mapę. Idąc, by je otworzyć wiedział już, że nie ucieszy się na widok gościa – pukanie przerodziło się w walenie do drzwi i Harry domyślał się kto może za nimi stać.

- Malfoy.

- Potter – Dracon nie czekając na zaproszenie, minął go i bezceremonialnie wszedł do gabinetu.

- Czemu zawdzięczam tę niemiłą wizytę? – burknął Harry, zamykając drzwi w obawie, że uczniowie mogą usłyszeć niechybną awanturę. Draco rozejrzał się po gabinecie a potem bez pytania odsunął sobie krzesło i usiadł na nim. Harry z uniesionymi brwiami stanął naprzeciw niego.

- Choć raz jesteś wyższy – zadrwił Malfoy, ale nim Harry zdążył odparować dodał – Żądam, żebyś przywołał do porządku swojego syna, Potter!

Harry natychmiast wyszczerzył zęby.

- Z którym sobie nie radzisz? – zapytał z dumą. Draco przewrócił oczami.

- Jestem profesorem, mają u mnie tyle samo punktów na minus na każdej lekcji – odparł beznamiętnie a Harry przybrał buntowniczy wyraz twarzy – Chodzi o to, że twój syn sprowadza na złą drogę mojego!

Harry zrobił zdumioną minę.

- Poczekaj, Malfoy, bo mówisz chyba w jakimś tajnym języku tchórzofretek, którego nie rozumiem… MOŻNA w ogóle sprowadzić na złą drogę twojego syna?

Draco zrobił obrażoną minę.

- Scorpius odziedziczył po mnie…

- No właśnie – zgodził się Harry – a więc nie można!

- Twój syn przyjaźni się z moim, Potter! – zawołał ze zgrozą Malfoy – Bawi cię to?!

Harry natychmiast spoważniał. Szybkim ruchem poprawił okulary.

- James? – zapytał ostro, ale natychmiast się poprawił – Albus… On zawsze pomagał słabszym…

- Potter, wiesz, że znam kilka niezłych zaklęć…

- Oczywiście – prychnął Harry – ciocia cię nauczyła?

- Każ synalkowi trzymać się od mojego z daleka!

- Lepiej ty powiedz swojemu, żeby się odczepił od normalnych ludzi!

- Normalnych? – zadrwił Draco – Nazwałeś syna „Albus”!

- A ty swojego „Scorpius”, matole!

Mierzyli się przez chwilę morderczymi spojrzeniami, a w końcu Draco westchnął głęboko.

- Każ synowi znaleźć sobie innych przyjaciół – wycedził, podnosząc się z miejsca.

- A ty swojemu znaleźć jakichkolwiek! – zawołał jeszcze Harry, nim drzwi jego gabinetu trzasnęły tak, że prawie wypadły z zawiasów.

                Przez resztę wieczoru Harry zadręczał się, że popełnił gdzieś poważny błąd wychowawczy i nie umie go naprawić, skoro jego rodzony syn przyjaźni się z dzieckiem Malfoya. Jego ponure rozmyślania przerwało ciche pukanie do drzwi.

- Norah… - Harry poczuł, że się rumieni. Od kiedy Hermiona zrobiła jej awanturę w jego imieniu, wymieniali tylko powitania na korytarzu.

- Cześć, Harry – uśmiechnęła się do niego z lekkim zażenowaniem – tak sobie pomyślałam, że może zapomnimy o tej głupiej sprawie? Jesteśmy dorośli…

Harry skinął szybko głową.

- Jasne. Ja już właściwie nie pamiętam. Wejdziesz?

Norah wyraźnie się ucieszyła i skorzystała z zaproszenia.

- Przyszłam, bo kiedyś obiecałeś mi, że nauczysz mnie zaklęcia Patronusa – powiedziała, gdy Harry zamknął drzwi.

- Och, tak! Ale mmm… teraz?

- Jesteś zajęty? – zapytała szybko. Pokręcił głową.

- Nie, właściwie to… w porządku – uśmiechnął się uprzejmie i wyjął różdżkę.

Norah okazała się pojętną uczennicą i mimo, że ćwiczyli „na sucho”, w zadziwiająco krótkim czasie udało jej się wyczarować Patronusa.

- Naprawdę nieźle – komentował Harry, obserwując jak srebrny kruk lata po wnętrzu jego gabinetu. Norah uśmiechała się radośnie.

- Nie wierzę! – zawołała klaszcząc w ręce – Dziękuję, Harry! Naprawdę… dziękuję.

Harry nie wiedział, kiedy znalazła się tuż przed nim, ani kiedy zaczęła zawzięcie mrugać długimi rzęsami. W następnej chwili stanęła na palcach i dotknęła jego ust swoimi. Miał wrażenie, że dostał jakąś klątwą. Nie mógł jej odepchnąć, ani racjonalnie myśleć. I czy można go było za to winić? Na Merlina, była atrakcyjną, młodą kobietą, a jego zmysły… cóż, reagowały na to.

                W końcu jednak Norah odsunęła się od niego a na jej twarzy odmalowało się przerażenie.

- Harry, przepraszam! – zawołała cicho – Nie wiem co mi odbiło!

Harry machinalnie poprawił okulary.

- Chyba powinnaś już iść – powiedział spokojnie. Norah posłała mu jeszcze przerażone spojrzenie, a potem wypadła z jego gabinetu.

- Hermiona mnie zabije – mruknął Harry, rzucając się na sofę.  

                                                                             *

                Lucy szła przez zamek z rozmarzoną miną. Całe sobotnie przedpołudnie spędziła na błoniach z Cameronem. A teraz nie mogła się pozbyć niemądrego uśmiechu. Ale wystarczyło, że przeszła jeden korytarz, by zbladł.

                 Ethan i Mason, koledzy Camerona, którzy zawsze patrzyli na nią z niechęcią opierali się o najbliższą ścianę, spoglądając na nią wyczekująco.

- Cześć, Lucy! – zawołał Ethan, a ona mimowolnie się zatrzymała – Wracasz z randki?

- Czego chcecie? – zapytała zła i przestraszona jednocześnie. Mason wzruszył teatralnie ramionami.

- Porozmawiać? Lepiej się poznać?

- Po co? – zapytała zdumiona, podskórnie czując, że nie mają dobrych zamiarów.

- Lucy, Lucy… - zaśpiewał Ethan – Jesteś „dziewczyną” – wyartykułował kpiąco – naszego przyjaciela. Powinniśmy coś o sobie wiedzieć! Albo nie – dodał nagle, jakby coś sobie przypomniał – Raczej ty powinnaś coś wiedzieć o Camie.

Lucy zrobiła wielkie oczy. Bardzo chciała stamtąd pójść..

- Nasz drogi kolega nie opowiada ci pewnie wszystkich szczegółów ze swojego barwnego życia – dodał Mason – Pewnie zapomniał na przykład wspomnieć jak dobrze bawił się podczas ostatniej imprezy?

Usta Lucy zadrżały.

- Oczywiście nie sam – wtrącił szybko Ethan – ale kto by spamiętał imiona tych wszystkich dziewczyn!

- Tylko z ostatniej imprezy – dodał Mason – z innych można by spisać książkę.

- Czego ode mnie chcecie? – zapytała Lucy, teraz już drżąc na całym ciele. Mason przestał się kpiąco uśmiechać i zrobił krok w jej stronę.

- Żebyś dała mu spokój – warknął, a ona odruchowo cofnęła się do tyłu – Za wysokie progi, kujonko! Odczep się od Cama, albo zamienię twoje nudne życie w bardzo niemiłe nudne życie!

- Daj mi spokój, nic ci nie zrobiłam! – pisnęła, wciąż się cofając.

- Ale my zrobimy tobie. Jasne?

Lucy zamrugała szybko powiekami, a potem odwróciła się i puściła biegiem przez korytarz, odprowadzana głośnym śmiechem Gryfonów.

- Cameron by nas zabił – mruknął Ethan, gdy skończyli się śmiać.

- Bo mu namieszała w mózgu! – warknął Mason – Musi wrócić do normalności.

- A co jeśli mu powie? – zapytał jeszcze Ethan, gdy ruszyli korytarzem.

- Nie powie – stwierdził pewnie Mason – Znam kogoś, kto zadba o to, że nie będzie chciała z nim w ogóle gadać.

                                                                         *

- Gdzie Rose? – Albus zatrzymał się nad piszącą esej Scarlett. Ta uniosła brwi. Dawno z nią nie rozmawiał poza lekcjami…

- Powiedziała, że idzie na wojnę z Irytkiem, więc pewnie niedługo ich usłyszymy.

- Świetnie – stwierdził Albus, którego zainteresowało wyłącznie to, że Red tutaj nie ma – Mam sprawę.

- Do mnie? – zdziwiła się Scarlett, a Al poczuł nagłe wyrzuty sumienia.

- Tak… Wiem, że ostatnio mam mało czasu, ale wiesz…

- Wiem – przerwała mu sucho – Masz teraz dziewczynę – powiedziała, modląc się by nie zabrzmiało to jak wyrzut. Albus wyszczerzył zęby.

- I w tym rzecz. Jo ma urodziny w piątek a ja nie mam bladego pojęcia co jej dać.

Scarlett zaczęła zawzięcie mrugać. Gdyby tylko ten kretyn wiedział…

- Al, nie znam Jo Carter – powiedziała starając się nie zabrzmieć tak parszywie ponuro, jak się teraz czuła.

- Jesteś dziewczyną! – żachnął się Albus.

„Teraz to widzisz” – pomyślała z żałością a powiedziała na głos:

- Nie wiem, Al. Kup jej pluszaka.

Albus uniósł głowę, zastanawiając się nad tym. Scarlett przewróciła oczami.

- Dziewczyny lubią pluszaki – stwierdził po zastanowieniu – Chociaż Jo ma mało dziewczyńskich zainteresowań. No nic! – zawołał dziarsko, wstając z fotela – Dzięki za pomoc! – poczochrał jej włosy, jak zwykli robić starsi bracia młodszym siostrom i odszedł a Scarlett wbiła się w fotel obejmując się ciasno rękami.

                                                                         *

                Jo w piątkowy poranek obudziła się myśląc tylko o jednym. Co jest za ścianą w lewym korytarzu lochów. Myśląc na tym obsesyjnie, ubierała się i schodziła na śniadanie.

- Sto lat!

- Sto lat!

- Fałszujesz!

- Zamknij się, to ty nie potrafisz śpiewać!

Jo stanęła jak wryta. Scorpius i Rose zagrodzili jej drogę do Wielkiej Sali i wydzierali się ile sił w płucach.

- Co wy…? AAA! Mam urodziny! – zawołała skonsternowana – Super.

 Rose przewróciła oczami i podeszła, by ją ucałować.

- Życzę ci rozumu, Carter – powiedziała cmokając ją w policzek.

- Myślisz, że to działa? – odezwał się Scorpius, odpychając ją na bok – Kiedy masz urodziny?

Rose pokazała mu język. Scor przyciągnął do siebie Jo i niespodziewanie cmoknął ją w usta.

- Najlepszego! – i pozostawiając zdumioną Jo i kipiącą złością Rose odszedł do Wielkiej Sali.

               

                Jo nie zdążyła jeszcze parę razy zapomnieć, że ma dziś urodziny, pochłonięta nowym odkryciem i lekcjami, które wyciskały z nich siódme poty, bo nauczyciele (i chyba tylko oni), nadmiernie przejmowali się SUMami. Ale wieczorem Jo znów przypomniała sobie, że to dość wyjątkowy dzień.

- Cześć, mój brat cię szuka! – siedziała w wielkim fotelu przy kominku, gdy Lily Potter zamiotła swoimi płomiennymi włosami przed jej nosem. Jo wyrwała się z zadumy.

- James?

Lily zrobiła zdumioną minę.

- Albus. To z nim chodzisz, tak?

Jo wyraźnie się zmieszała.

- Eee… Gdzie on jest?

Lily wciąż przyglądała jej się uważnie.

- Na korytarzu…

Jo zrobiła jeszcze jakiś niezdecydowany ruch w jej kierunku, a w końcu wstała i szybko wyszła z Pokoju Wspólnego.

                Gdy zobaczyła na nim Albusa miała wielką ochotę uciec z powrotem do salonu. Trzymał w rękach… olbrzymiego misia.

- Wszystkiego najlepszego! – zawołał wesoło. Jo zbliżyła się do niego bardzo powoli.

- Łał… Kupiłeś mi… Łał.

Albus był wyraźnie z siebie zadowolony, a Jo nie wiedziała co powiedzieć. W którym wszechświecie ona mogłaby lubić pluszaki?!

- Podoba ci się?

Jo bardzo starała się zrobić zachwyconą minę i Al chyba w końcu to kupił.

- Czy mi się podoba?! – powtórzyła z udawaną ekscytacją – Przecież mówię, że… łał.

Albus zaśmiał się głośno a potem przyciągnął ją do siebie i pocałował, czule muskając jej usta. Jo była zbyt przerażona perspektywą posiadania słodkiej (i ogromnej!) maskotki, żeby dać ponieść się chwili…

- Uciekam, chciałem ci tylko zrobić niespodziankę! – pocałował ją raz jeszcze, a potem wręczył prezent i odszedł, machając jej na pożegnanie. Jo patrzyła na maskotkę z przerażeniem.

                Po kilku dobrych minutach i wielu głębokich oddechach, zdecydowała się w końcu wrócić do Pokoju Wspólnego. Marząc o pelerynie-niewidce wemknęła się do środka i zgodnie z jej największymi lękami wszyscy wlepili w nią spojrzenia. Przeklinając Albusa i jego prezent uciekła do dormitorium.

                                                                    *

- On chyba oszalał – mruknął James, obserwując jak czerwona Jo wnosi do salonu wielkiego pluszowego misia. Jej mina w ogóle go nie dziwiła. Jo i maskotki?!

                Gdy zniknęła na schodach do dormitoriów dziewcząt ujął twarz obiema rękami. Od rana powstrzymywał się przed złożeniem jej życzeń. A co jeśli go poniesie? Miał trzymać się od niej z daleka! Ale z drugiej strony… Jego brat-kretyn podarował jej misia. W ogóle jej nie zna!  

                James bił się z myślami. I przegrał.

- Nigdy nie potrafiłem być zbyt długo grzeczny… - mruknął w momencie, gdy zażenowana Jo pojawiła się na schodach. Wstał i podszedł do niej pewnym krokiem.

- Wszystkiego najlepszego, Carter – powiedział a Jo ku jego zdumieniu uśmiechnęła się szeroko.

- Dzięki!

- Piękny miś – zadrwił. Uśmiech Jo zbladł.

- Tak, jest…

- Bardzo nietrafiony – wpadł w jej słowo i niespodziewanie chwycił ją za rękę.

- Co ty robisz?! – zawołała zdumiona, gdy pociągnął ją do dziury w portrecie Grubej Damy.

- Daję ci odpowiedni prezent urodzinowy.

                Chociaż Jo protestowała całą drogę, nie mogła udawać, że wędrówka z Jamesem przez tajne przejście do Miodowego Królestwa nie jest najlepszym prezentem jaki dziś dostała. On szedł pewnie przed nią, nie próbując jej czarować, co rzadko mu się zdarzało. Rozmawiali o Drzewie Początku i nowym odkryciu Rose i Jo, aż doszli do przejścia. Byli w Hogsmeade.

- Słodycze! – ucieszyła się Jo – Masz rację, to dobry prezent na urodziny.

James tylko prychnął i znowu złapał ją za łokieć, chyłkiem wyprowadzając ze sklepu.

- Słodycze – powtórzył drwiąco – Masz mnie za amatora?

Jo była coraz bardziej skonsternowana i… pobudzona. Zrobiło się już ciemno, przebywali nielegalnie poza zamkiem, a James planował na pewno coś niebezpiecznego. Lepszych urodzin nie mogła sobie wymarzyć, nawet jeśli za nic w świecie nie przyznałaby się do tego na głos.

- I co teraz? – zapytała, gdy James rozglądał się uważnie po ulicy. Nie odpowiedział, ale wpatrzył w coś, czego ona nie mogła dostrzec.

- Chodźmy – powiedział tylko i ruszył w kierunku jakiegoś domu. Po drodze wyjął różdżkę.

- James, natychmiast powiedz mi co zamierzasz! – zawołała buntowniczo Jo. Mrugnął do niej tylko i pociągnął za sobą.

- Zaczekaj tu – polecił jej, gdy zatrzymali się przed jakąś posesją – Jak kogoś zobaczysz, strzel iskrami.

- A co ty…? – ale już go nie było.

Jo przestępowała niecierpliwie z nogi na nogę, obserwując całą ulicę. Zaczęła się zastanawiać jak długo go nie będzie, gdy usłyszała coś bardzo dziwnego. Coś, czego nie powinna była słyszeć w wiosce czarodziejów. Ryk silnika samochodu.

                Obróciła się błyskawicznie i wypuściła głośno powietrze z płuc. James siedział we wnętrzu niebieskiego garbusa i szczerzył do niej zęby. Jo z otwartymi ustami podbiegła do miejsca, w którym się zatrzymał.

- CO?! Jak…? Skąd…?!

James znowu puścił jej oko.

- Tu mieszka mój kumpel. Jego stary prowadzi interesy z mugolami i udaje jednego z nich. W zeszłe wakacje uczyliśmy się nim jeździć.

Jo nawet nie potrafiła okazać swojej radości.

- James! Ja...

- Wskakuj – powiedział tylko i otworzył jej drzwi na miejsce kierowcy, a sam przesunął się obok. Zachwycona Jo wsiadła i dotknęła kierownicy. Pisnęła cicho.

- Mam tylko nadzieję, że potrafisz to prowadzić – powiedział James – Ja miałem tylko jedną lekcję i w zasadzie używam częściej różdżki niż tych wszystkich hamulców.

Jo pokiwała szybko głową.

- Mój dziadek był łowcą. Często udawał mugola, kiedy prowadził śledztwo i miał starą corvetę. Uwielbiałam nią jeździć!

- Ach, to stąd ci się to wzięło – James pokiwał głową ze zrozumieniem.

                Jo nacisnęła pedał sprzęgła, wrzuciła bieg i ruszyła. Tego jej było trzeba. Poczuć prędkość i cudowny podmuch wiatru, przy otwartej szybie. Docisnęła gaz i roześmiała się w głos.

- Oszalała – mruknął James. Patrzył jednak na nią zafascynowany. Dla takiej dziewczyny zrobiłby wszystko…

- Hej, a zapytałeś o zgodę ojca swojego kolegi? – zapytała nagle. James tylko się zaśmiał.

- Tak. Bo by się zgodził!

Jo znowu się zaśmiała i przyspieszyła. Czuła się cudownie. Tak cudownie, że zapomniała o wszystkim innym.

                Księżyc był już wysoko, gdy stwierdzili w końcu, że czas wracać. Jo z markotną miną odstawiała garbusa na podjazd właściciela.

- Chyba ich nie ma – stwierdził z zastanowieniem James i wzruszył ramionami – Dobrze się złożyło.

- Wracajmy – powiedziała ponuro Jo i ruszyli z powrotem do Miodowego Królestwa, a potem tajnym korytarzem do Hogwartu.

- Jesteś świetnym kierowcą – zauważył James.

- No ba – wyszczerzyła się Jo.

                Nie mieli Mapy Huncwotów, więc bardzo cicho wracali do Wieży Gryffindoru, uważając by nie spotkać Irytka albo Crosby’ego. Podali Grubej Damie hasło i przeleźli przez dziurę. Te ostatnie kroki były dla Jo wyjątkowo trudne. Z każdym z nich czuła, że zaraz pęknie. Właśnie przeżyła najpiękniejsze urodziny, dzięki facetowi, którego ustawicznie odrzuca. A w jej sypialni leży okropny miś…

- Dziękuję, James – powiedziała nagle poważniejąc. Patrzyli na siebie przy bladym już ogniu na kominku i wydawało się już, że nie potrafią przerwać tej chwili.

- Wszystkiego najlepszego, Carter – powiedział tylko James. Jo bardzo powoli zbliżyła się i pocałowała go w policzek, a potem czując każdą komórką ciała, że nie chce go zostawiać, odeszła do swojego dormitorium.

                James stał jeszcze chwilę w salonie.

- Zdecydowanie nie potrafię być grzeczny zbyt długo…