Rozdział LXIX

Cześć!
Nie wszystko jest takie jak się wydaje, prawda? :)

…ciebie, palancie.

                Jo oddychała bardzo szybko. Miała zamknięte oczy i… czekała. Albus był już tak blisko, że wystarczyłoby, by podniósł się o cal. I wtedy…

- Nie mogę.

                Odsunął się a Jo odetchnęła. Otworzyła oczy.

- Przepraszam! – zawołał Al i zrobił jeszcze jeden krok w tył. – Ja… myślałem, że to moje największe marzenie…

- Ale? – zapytała Jo, zagryzając wargi. Albus kręcił głową, jakby sam niczego nie rozumiał.

- Ja… zawsze będę cię kochał, Jo. Ale nigdy nie będę w tobie zakochany. Rozumiesz?! – zapytał z frustracją, jakby chciał dodać: „bo ja nie”.

Jo uważała, by się nie uśmiechnąć.

- Jesteś pewny, Al? – zapytała, robiąc krok w jego stronę i kładąc dłoń na jego piersi. – Ja nigdy o tobie nie zapomniałam.

Al wytrzeszczył oczy. Teraz to on oddychał szybciej.

- Kocham Scarlett. I… i zabiję tego jej nowego znajomego! Zabiję i zrobię wszystko, żeby do mnie wróciła!

Jo przyglądała mu się z wytężoną uwagą.

- Rozumiem… - powiedziała cicho.

Al patrzył na nią przez chwilę z delikatnym zdumieniem, ale i ulgą. W końcu zrobił zażenowaną minę, skinął jej głową i odszedł szybko. Jo wypuściła głośno powietrze.

- Sprytnie! – prawie podskoczyła. Obróciła się szybko przez ramię i zobaczyła Ginny Potter, która zmierzała w jej stronę.

- Nie wiedziałam, że jest pani w zamku! – zawołała szybko, nie kryjąc wyrzutu. Ginny zrównała się z nią i Jo dopiero zauważyła, że uśmiecha się pod nosem.

- Bardzo sprytnie! – powtórzyła.

- Nie wiem o czym pani mówi! – burknęła Jo i ruszyła do przodu. Ginny szybko ją dogoniła.

- Wiesz co właśnie zrobiłaś?

- Wiem… - mruknęła Jo z nutką dumy. – Udowodniłam Albusowi, że jedyne co do mnie czuje to żal, że przegrał z Jamesem.

Ginny pokiwała głową z podziwem.

- Nie sądziłam, że tak się poświęcisz! A co gdyby Al wpadł w twój podstęp i cię pocałował?

Jo poczerwieniała i odwróciła się szybko, totalnie zażenowana.

- Byłam pewna, że tego nie zrobi… On kocha Scarlett bardziej niż myśli, widziałam ich razem tysiąc razy. Są sobie pisani jak… jak Rose i psychiatryk.

Ginny wybuchła śmiechem i długo nie mogła się uspokoić. Dotarły do końca korytarza i ruszyły po schodach.

- Albus musiał w końcu podjąć decyzję – powiedziała jeszcze Jo, ściszając nieco ton. – A nie zrobiły tego, gdybym to ja go odepchnęła. Teraz wie czego chce. Jestem tylko jego byłą dziewczyną, którą woli o wiele mniej od obecnej, a nie kimś, kogo nie może mieć.

- To bardzo mądre, Jo – odparła poważnie Ginny. – Cieszę się, że mam cię w swojej rodzinie.

Jo zatrzymała się nagle.

- Ja nie… - urwała. Od tygodni nie wypowiedziała imienia Jamesa i po prostu nie mogła już rozmawiać na jego temat.

- Jesteś – powtórzyła pewnie Ginny. – Jesteś członkiem mojej rodziny, bez względu na wszystko. Dziękuję za to co zrobiłaś dla Ala – dodała jeszcze, choć jej oczy zaszły łzami, z tego samego powodu, z którego Jo zamilkła.

- W każdym razie… - otrząsnęła się po chwili. – Mogłabyś coś dla mnie zrobić? – Jo uniosła brwi. – W pokoju Ryana jest zapasowa peleryna-niewidka. Mogłabyś ją przynieść? Ja chciałabym jeszcze pożegnać się z Lucy, a Harry na mnie czeka.

Jo skinęła głową.

- Jasne… Zaraz wracam.

                Idąc przez zamek oddychała szybko. Koniec. Przynajmniej to ma za sobą. Teraz może już cieszyć się samotnością do końca życia… Dotarła po drzwi Ryana i po prostu je pchnęła, pewna, że co najmniej ją zaatakują. Ale Hastings wyjechał, jak wiedziała i wyglądało na to, że odczarował wszystkie zabezpieczenia.

                Weszła ostrożnie i zaczęła rozglądać się za peleryną. Pewnie była w szafie… Ale Jo nie dowiedziała się tego. Zobaczyła coś, na widok czego zamarła a potem wydała z siebie wysoki, przerażony pisk.

                                                               *

                Rose miała dokładnie dziesięć sekund, by obmyślić plan i go zrealizować. Jesse zasłonił ją i wyczarował olbrzymią tarczę, ale wystarczyło jedno zaklęcie wyćwiczonych oddziałów Ankdala, by je przebić. Jedno, a padło ich dwadzieścia.  

                Ale ten moment, który dał im Jesse wystarczył. Rose wyszarpnęła spod peleryny mieniącą się tkaninę i błyskawicznie na nich zarzuciła. Jesse chwycił ją w pasie i pociągnął mocno w prawo. Nowy grad zaklęć zasypał pokój, ale tamtym było już trudniej. Rose i Jesse zniknęli, a jako, że żołnierze stali w kole teraz celowali do siebie nawzajem. Jeden z nich coś krzyknął i zaczęli strzelać w podłogę, ale Rose i Jesse w tym czasie wpełzli pod stolik, na którym stała drewniana szkatułka, w której musiała być strzała.

- Wyczaruj duplikat! – szepnął szybko Jesse i Rose kiwnęła głową, wciąż uważając, by nie strącić z nich peleryny-niewidki wujka Harry’ego.

                Norwegowie z frustracją padli na kolana i zaczęli wyszukiwać ich po omacku. Dwóch z nich stanęło w drzwiach i jeden przy oknie. Cała reszta rzuciła się po chwili do stolika, pod którym kulili się Jesse i Rose.

                Red wyczarowała w końcu drewnianą szkatułkę, idealnie przypominającą tę, którą musieli zabrać i pomachała Jessiemu przed nosem. Ten skinął głową a potem zaczął szukać czegoś w kieszeni marynarki.

                Nagle Rose pisnęła i przysunęła się do niego szybko, bo jeden z żołnierzy włożył głowę pod stolik i wyciągnął rękę. Był na cale od Rose, gdy Jesse stuknął jeszcze różdżką w maleńki przedmiot, który wyjął i ten zniknął im z oczu, a potem poczuli jak wypełza. Wstrzymali oddech, ręka żołnierza była już na cal, gdy…

                BUM!!!

                Detonator pozorujący wystrzelił gdzieś koło okna, żołnierze rzucili się w jego stronę, a wtedy Rose błyskawicznie wyciągnęła rękę i zgarnęła szkatułkę. Syknęła, jakby coś ją oparzyło, ale musiała jeszcze podrzucić duplikat. W ostatniej chwili zdołała wrócić pod pelerynę-niewidkę, Jesse chwycił ją w pasie… i deportowali się bezszelestnie.

- Jesteśmy pieprzonymi hardcorami…

- To było… To było…!

                Rose chodziła tam i z powrotem po piaskowej drodze, na której się zatrzymali. Jesse wpatrywał się w nią z szaloną radością.

- Ale wiedzieli! – krzyknęła Red, wciąż cała rozdygotana. – Ankdal musiał coś podejrzewać. Albo zostawił większe straże niż liczył Harry!

Jesse machnął ręką.

- MAMY TO, ROSE!!!

Red zatrzymała się i uśmiechnęła promiennie.

- Musimy wracać, za pięć minut zamkną granice, zaalarmowani przez tamtych.

Jesse skinął głową. Podszedł do niej i chwycił ją za rękę a chwilę później przywitało ich słońce Danii.

- Tylko nie znowu ten paskudny kraj! – stęknęła Red, gdy wylądowali. – Wiesz, co? Należy nam się cholernie dobra nagroda! – oznajmiła nagle.

- Racja – mruknął Jesse dziwnie niskim głosem i Rose uświadomiła sobie nagle, że wciąż nie puścił jej ręki.

                Nie zdążyła zaprotestować. Jej nogi oderwały się od ziemi, ręce Jessiego zabłądziły w jej długich włosach a jego usta znalazły się na jej wargach. Pocałował ją bez pytania, nachalnie i zdecydowanie umiejętnie. Jednak…

 PLASK!

- Pojebało cię? – zapytała uprzejmie. Jesse wyszczerzył zęby i w końcu się od niej odsunął.

- Wybacz, marzyłem o tym od pierwszej klasy. – oznajmił bez cienia skruchy.

Rose wytrzeszczyła oczy.

- Jesteś cholernie seksowna!

Red przewróciła oczami.

- Po pierwsze: nie powiem Malfoy’owi. Zginąłbyś brudną śmiercią… Po drugie: DAJ SPOKÓJ SCOTT!!!

Jesse natychmiast się zasępił.

- Wyluzuj, Red… To tylko buziak – i mrugnął do niej. Rose westchnęła.

- Właśnie dlatego, daj jej spokój. Zbierajmy się. Pewnie nas gonią…

Jesse skinął głową i znowu do niej podszedł a Red z łaską podała mu rękę.

- Przyznaj, że ci się podobało!

                To był cud, że wylądowali w Wielkiej Brytanii. Ciężko bowiem teleportować się i jednocześnie bić kogoś po głowie.

                                                               *

                Ankdal przechylił głowę jak średnio zainteresowany widz spektaklu.

- Nigdy bym nie pomyślał, że Harry Potter poświęci dwoje dzieci, by mnie dopaść.

- Przeszliśmy dwie mile zabezpieczeń, stary ośle – oznajmiła Elizabeth, na co Scorpius jęknął a Ankdal natychmiast się wyprostował. – Nie waż się obrażać pana Pottera. Jest sto razy mądrzejszy od ciebie – Norweg próbował coś wtrącić, ale Elizabeth nie dopuściła go do głosu. – Dałeś się podejść dwójce siedemnastolatków. Wstyd.

- Miałem wobec ciebie plany, lady Elizabeth – oświadczył Ankdal. – Niestety, zginiesz zupełnie nieciekawą śmiercią!

Elizabeth prychnęła.

- Spaliłabym się ze wstydu, gdybym dała się zabić takiemu capowi! Z drogi!

Gustav Ankdal chyba nie wierzył własnym uszom i Scorpius wcale mu się nie dziwił. Ale wyglądało na to, że jego cierpliwość w przeciwieństwie do temperamentu Elizabeth ma swoje granice. Różdżka, która przez cały czas była wymierzona w Elizabeth drgnęła i poczuli nagle, jakby zatrzęsło się podłoże. Długi, srebrno-złoty promień wystrzelił w ich kierunku, a wyglądał jak żywa szarańcza.

                Scorpius machnął różdżką i olbrzymia tarcza zasłoniła jego i Elizabeth, a Ankdal zamarł. Jego spojrzenie bardzo powoli przeniosło się na różdżkę w ręku Scorpiusa.

- Skąd…

- To? – zapytał niefrasobliwie Scor, przerzucając między palcami Czarną Różdżkę. Na twarzy Ankdala pojawiło się zrozumienie.

- Harry Potter przygotował swoich żołnierzy… - stwierdził rozbawiony, wpatrując się w Scorpiusa.

- Dość dobrze – odarł ten grzecznie i machnął znowu Berłem Śmierci, zmuszając Norwega do obrony.

                Walczyli jak równy z równym, w dodatku Elizabeth włączyła się żywo i wkrótce Ankdal został zepchnięty do defensywy. Ale trwało to krótko. Może i było ich dwoje i mieli Czarną Różdżkę, ale Gustav Ankdal nie tylko z nazwy był wybitnym czarodziejem. Zniknął a chwilę później pojawił się za nimi. A potem machnął jeszcze w kierunku Elizabeth i ogniste więzy rzuciły się na nią tak szybko, że nie zdążyli zareagować. Elizabeth wrzasnęła, Scorpius dopadł do niej, jednocześnie blokując zaklęcia Ankdala. Elizabeth krzyczała z bólu, Norweg śmiał się w głos, a Scorpius miał tylko moment na decyzję. I nie zastanawiał się długo.

- Scor… Ja… Gdzie my jesteśmy?

Scorpius namoczył szmatkę i jeszcze raz przyłożył jej do twarzy.

- W naszym namiocie.

Elizabeth próbowała usiąść, ale jej nie pozwolił.

- Ale… kołczan!

Scorpius pokręcił głową.

- Mieliśmy go przynieść, nikt nie mówił o pokonywaniu świra, który wchłaniał magię z ludzi przez dekady!

Scorpius wyglądał naprawdę źle i Elizabeth postanowiła tym razem go nie denerwować.

- Masz rację i tak jestem zdumiona, że przeżyliśmy.

Scorpius mruknął coś niezrozumiałego i znowu przetarł jej czoło. Elizabeth wpatrywała się w niego uważnie. Nagle świadomość, że mogli zginąć dotarła do niej z całą mocą. Jej serce biło szybko jakby właśnie przebiegło spory odcinek, a Scorpius wciąż pochylał się nad nią z troską wypisaną na twarzy.

                Nie wiedziała, kiedy jej ręka wystrzeliła w górę i przyciągnęła go do siebie a potem pocałowała bez pytania. Na moment. Odrobinę.

                I pierwsza go odepchnęła.

- Elizabeth… - Scorpius wpatrywał się w nią z niemym zdumieniem. – Czy tobie jeszcze mało?! Może i przeżyłaś Ankdala, ale Rose jest od niego sto razy gorsza!!!

Cambell w końcu się podniosła a jej oczy świeciły jasno i był pewien, że ma gorączkę.

- Chcę Blake’a. Ja… muszę go mieć.

Scorpius wzniósł oczy do nieba i wstał.

- Zawsze do usług! – warknął z frustracją. – Zbierajmy się. Musimy powiedzieć, że nawaliliśmy, a ty masz chyba sprawę do załatwienia…

Elizabeth wciąż go nie słuchała, myślami będąc chyba lata świetlne od ich namiotu.

                                                          *

                Albus był w trakcie najbardziej chaotycznego pakowania, jakie można sobie wyobrazić. Myślał tylko o tym, żeby dostać się do Francji, wytargać Scarlett za te jej lśniące włosy i przywalić jej nowemu znajomemu, na myśl o którym cały cierpł. Do jego walizki trafiły więc wszystkie eliksiry, które znalazł w pokoju Scorpiusa (ukradzione na pewno panu Malfoy’owi i kompletnie niewiadomego użytku), miecz (jeden z tych, które walały się po zamku) i… pluszak Mary. Zapomniał go jej dać a teraz w amoku wrzucił go do walizki.

                Był w trakcie pakowania bluzki, która z całą pewnością należała do Rose, gdy usłyszał pukanie do drzwi i wrócił na ziemię.

- Proszę!

Do pokoju weszła Jo. Al natychmiast się zmieszał.

- Jo… Jestem strasznie zajęty! – powiedział, nie patrząc jej w oczy. – Poza tym… myślę, że nie powinniśmy przez jakiś czas…

- Al… - zamilkł i uświadomił sobie, że Jo jest potwornie zdenerwowana. Patrzyła na niego ze strachem i miał wrażenie, że blednie z sekundy na sekundę.

- CO?!

Jo nie odpowiedziała, tylko bardzo powoli włożyła rękę do kieszeni i wyciągnęła coś w jego kierunku. Słońce zagrało w kamieniach bransoletki, którą wyjęła. Albus ruszył do przodu.

- Skąd ją masz?!

Jo zadrgała szczęka.

- Była w pokoju Ryana… Musiał ją znaleźć w dniu, kiedy opuszczaliśmy Hogwart. Al…

                Wyglądał, jakby ogarnęło go szaleństwo. Dopadł Jo tak szybko, że chciała się cofnąć, ale nie zdążyła. Albus prawie wyrwał jej bransoletkę i wbił w nią spojrzenie pełne czystego przerażenia.

- Mój zegarek… Pokazywał, że ma się dobrze… Te listy… - Albus wyglądał jakby stracił zmysły.

- Al… - powiedziała Jo delikatnie, bojąc się o jego stan. – Myślę, że Scarlett może być w niebezpieczeństwie.

Albus drgnął, jakby dostał w twarz. Znieruchomiał.

- Zaklęcie namierzające – powiedział powoli. Jo skinęła głową. Wyjęła różdżkę, bo Albus był wciąż w takim stanie, że chyba nie zdawał sobie sprawy, że trzyma swoją w ręku, bo zaczął rozglądać się nieprzytomnie po pokoju.

                Jo podeszła do niego i ostrożnie wzięła od niego bransoletkę, a potem dotknęła ją różdżką od strony, której dotykała skóra Scarlett.

                Albus wpatrywał się w Jo, nie bardzo wiedząc co robi. Jeśli coś jej się stało… Jeśli…

Zwariuje. Za chwilę zwariuje.

- I co?! – zapytał ponaglająco. Jo podniosła na niego spojrzenie, znad prowizorycznej mapy, którą narysowała na kawałku pergaminu.

- Nie pokazuje jej… - powiedziała bardzo cicho. Albus zadrżał konwulsyjnie.

- Jeżeli…

Jo pokręciła natychmiast głową.

- Al, to nic nie znaczy! Jeżeli jest gdzieś uwięziona, coś może blokować to zaklęcie! Najważniejsze, że żyje!

- Skąd wiesz? – zapytał Albus tak słabym głosem, że Jo zerwała się z miejsca.

- Mówiłeś, że pisała listy! Nawet jeśli… nie odpowiadała za ich treść. Poza tym, Al… - głos Jo trochę przycichł. – Scarlett byłaby cennym nabytkiem dla Ankdala. Tak jak ja, gdy mnie porwali. Jeśli jej przydarzyło się coś podobnego, jej życiu nic nie grozi.

Albus przestał mrugać. Obrazy z porwania Jo stanęły mu przed oczami i zapiekło go w piersi. Scarlett to nie była Jo. Nie mógł… nie miał siły, żeby poradzić sobie z bólem, który pojawiał się z tymi domysłami.

- GDZIE TY IDZIESZ?! – Jo zerwała się z miejsca, gdy Al był już przy drzwiach.

- Muszę ją znaleźć – powiedział nieprzytomnie.

- A gdzie zamierzasz szukać?! – ryknęła, bo Al wyglądał jakby nic do niego nie docierało. Zatrzymał się na moment.

- Wywlokę go za pysk…

Jo wytrzeszczyła oczy.

- Kogo?! 

Albus spojrzał na nią, a w jego wzroku było tylko czyste szaleństwo.

- Jamesa. Zmuszę go by mi ją oddał…

Jo wypuściła głośno powietrze. Kilka razy otwierała i zamykała usta, w końcu pokręciła głową.

- Al, musimy wymyślić jakiś plan… Po pierwsze jestem pewna, że twój ojciec zabezpieczył jakoś mury, żebym stąd nie wyszła…

Tym razem Albus zaprzeczył.

- Nie zrobił tego. Prosił mnie, żebym cię pilnował. To wszystko.

- Świetnie. A teraz…. – Jo przymknęła na moment oczy, żeby się skupić. Ale w tym momencie w jej głowie pojawiły się przywołane mimowolnie obrazy.

                Piwnica. Głód i strach. Greyson i długie godziny bólu.

- Louis – powiedziała, otwierając szybko oczy. Albus wytrzeszczył oczy. – Louis – powtórzyła Jo. – On… spotyka się z tą dziewczyną, Leah Leander, która jest po stronie Hurrlingtona. Widziałam ich na błoniach, kiedy zaatakowano Hogwart. Musi nam pomóc.

Jo machnęła ręką, by ruszyli, ale nagle Albus zamarł i ani drgnął. Jo zerknęła przez ramię, zatrzymała się i podeszła do niego.

- Nie myśl o tym – powiedziała, spoglądając prosto w jego nabrzmiałe czerwienią oczy. – Sprowadzimy ją z powrotem.

Al odbił się od ziemi i ruszył, a Jo miała problem z dognaniem go.

                                                            *

                Dakota przecierała smoczą łuskę na tyłach ogrodu. Jack stał plecami do niej i pochylał się nad tuzinem słojów, w których zamykali maści. Dakota uświadomiła sobie nagle, że mu się przygląda, poczuła pieczenie w policzkach i szybko się odwróciła. Co się z nią działo? Jej nauczyciel był zdecydowanie zbyt przystojny.

- Dakota?

                Serio, czy pan Potter nie mógł jej podesłać kogoś, kto nie ma sześciopaka na brzuchu, co podejrzała zupełnie przypadkowo…?

- Hej!

- TAK! Słucham cię!

                Jack patrzył na to co robi z uniesionymi wymownie brwiami i spojrzała szybko w dół. Łuska, która miała zetrzeć na grube kawałki była już miazgą.

- Och, przepraszam, zamyśliłam się!

                Jack zachichotał i podszedł do niej szybko.

- Da się naprawić… - mruknął. – Wszystko w porządku?

Dakota westchnęła ciężko.

- Nie – powiedziała kwaśno.

- To przez tego typka? – zapytał ostro Jack. Wzruszyła ramionami.

- Sama nie wiem. Wojna nie sprzyja myśleniu o życiu osobistym.

- Zauważyłem. Moja dziewczyna coraz gorzej znosi rozłąkę…

- Och…

Jack znowu uniósł brwi a Dakota poczuła, że ciasny supeł w jej żołądku trochę się rozluźnia. Ku jego zdumieniu przysunęła się nagle i poklepała go po plecach. Nie mógł być w większym szoku.

- Eee??

- Przepraszam! – zawołała szybko. – Bardzo się cieszę, że z kimś jesteś! Ja… - pokręciła szybko głową. – Jestem w totalnej rozsypce! Zerwałam z kimś, kto cholernie mnie zranił i… wtedy zjawiasz się ty… - tu posłała mu zażenowane spojrzenie. – Przystojny uzdrowiciel! No jakby ktoś chciał mnie na siłę uleczyć – wyrzucała z siebie szybko.

Jack uśmiechnął się szeroko.

- Nawet nie wiesz jak mi schlebiasz. Jestem z Anne od roku.

- Bardzo się cieszę!

I z o wiele lżejszym sercem odwróciła się, by zająć startą na drobny mak łuską. Jack jeszcze chwilę na nią patrzył.

- Hej, ale wtedy mówiłem serio – powiedział nagle. – Naprawdę jesteś drugą najpiękniejszą dziewczyną jaką znam.

Dakota nie przerywała czynności.

- Bierz się do roboty, Dickens, bo za dużo mówisz! – i pokazała mu język.

                                                     *

- Mamy dwa dni. Pojutrze Ankdal zaatakuje siedzibę naszej armii.

- A Rosja przypuści atak na Polskę i Czechy.

- Co nie daje nam najmniejszych szans.

                Harry, Noel i Ryan stali przy okrągłym stole w jednej z sal ministerstwa. Każdy z nich miał na sobie długi podróżny płaszcz i na twarzy każdego z nich błyszczały starsze lub nowsze blizny. Wyglądali jak trzyosobowy oddział specjalny.

- Mamy dwie opcje – mówił Ryan, wpatrując się w mapy na stole. – Możemy poświęcić te dwa dni na przygotowania i zabrać ze sobą przynajmniej połowę armii Skandynawii na tamten świat. Albo… - tu jego oczy błysnęły tym, czego Harry i Noel już nie mieli; młodzieńczą niepohamowaną fantazją. – Możemy jeszcze namieszać.

- Mów dalej – powiedział Raejack, wyraźnie zainteresowany. Harry kiwnął głową.

- Rosja myśli, że zastanie środek Europy na kolanach, oczekujący na ostateczny cios. I tak będzie jeśli Polacy i Czesi będą czekać do piątku.

- Ty chyba nie proponujesz…? – Noeal urwał, jakby nawet bał się wypowiadać tych słów.

- …atak na Rosję – odezwał się Harry. Ryan wyszczerzył zęby a Noel otworzył usta. – Rosja nie jest przygotowana do obrony, nie spodziewa się niczego.

Ryan kiwnął głową.

- Są w trakcie przygotowań, jeśli zostałaby zaatakowana przed tym jak sama miała to zrobić, miałaby o wiele mniejsze szanse.

- Zwołaj oddziały – Harry zrobił krok w tył i spojrzał na nich żywo. – Każdy kto ma odwagę, ma być gotowy przed zmrokiem. Ja skontaktuję się z Polską i Czechami. Trzeba jeszcze powiadomić Hermionę. Wrócimy na dzień przed naszą bitwą i trzeba dopilnować przygotowań.

- Ja… Ja to zrobię! – odezwał się Noel. Harry skinął głową.

                A potem wszyscy trzej bez słowa odbili się od miejsc i wyszli, a ich czarne płaszcze podróżne powiewały na wojennym wietrze.

                                                               *

                Niepokój panował w siedzibie wojsk Hurrlingtona i dziwne pogłoski dochodziły od kilku dni. Mówiono, że ktoś włamał się do domu samego Gustava Ankdala w Norwegii i, że sforsowano zabezpieczenia tajnej siedziby, o której nikt wcześniej nawet nie słyszał.

- Poleci parę głów – powiedziała Leah, zamykając drzwi. James uniósł wzrok.

- Musimy to skończyć – odparł tylko, wskazując na swoje notatki. Leah kiwnęła głową i usiadła koło niego.

- Tutaj, James – wskazała na mapę, którą trzymał na kolanach. – Tutaj jest najlepsze miejsce.

James długo się w nie wpatrywał.

- Sir Steven zgodził się na każde, które wybierzemy. Potem on i Warren poprowadzą armię.

- Trzeba pokazać mu plany.

James kiwnął głową i wstał a potem wyszedł bez słowa z jej pokoju. Leah przetarła zmęczone oczy i przymknęła je na moment. Cichy świst i skrzeczenie ognia w kominku wyrwało ją z otępienia. Czerwona karteczka wzbiła się z popiołów i fruwała po pokoju niepokojąco szybko.

- Odbiło ci?! Jak mogłeś wysłać mi wiadomość kominkiem?! Jesteś szurnięty i nienormalny!!!

Louis odczekał, aż przestanie się wydzierać, dopiero wtedy podszedł do niej i pocałował ją szybko.

- Dzień dobry, kochanie. Udany miałaś dzień?

Leah warknęła coś niezrozumiałego i rąbnęła go pięścią w ramię.

- Czego chcesz?!

- Musisz mi pomóc. Twój idol, sir Porywacz prawdopodobne więzi dziewczynę mojego kuzyna. Musisz się dowiedzieć gdzie jest. Nazywa się Scarlett Archibald.

Leah patrzyła na niego, jakby zobaczyła go po raz pierwszy.

- Czy ci rozum odjęło?! – ryknęła w końcu. – Kiedy pojmiesz, że ja nie jestem po twojej stronie???!!!

Louis przestał się uśmiechać.

- Możesz nawet dobijać targu z diabłem, Leander. Musisz mi pomóc znaleźć tę dziewczynę.

- Nie ma mowy.

- To nie jest prośba.

Leah odwróciła się i chyba zamierzała odejść. Ale nie zrobiła ani kroku.

- Nikt, nigdy w życiu nie powiedział mi, że mnie kocha – odezwała się, wciąż stojąc do niego tyłem. – I średnio wiem co to znaczy. Ale jeżeli ja kiedykolwiek kogoś kochałam, to tylko ciebie, palancie. Kocham cię tak, że praktycznie tego nie wytrzymuję. Wybrałam właściwą stronę, Lou.

I już jej nie było.

Ps. nie będzie zapowiedzi rozdziału 70, bo nie da się jej stworzyć bez zdradzania najważniejszych rzeczy. Ten rozdział będzie zatytułowany "Umarłem razem z nią" i pożegnamy w nim jedną z blondynek.

...