Rozdział LXVIII

Trzy dni chwały

                Jo zamrugała szybko. Cała złość na Harry’ego i resztę przeszła jej jak ręką odjąć.

- Jest… Jest… Jest…

Cameron zachichotał.

- Piękna jak tatuś! – i po raz setny w ciągu minuty pocałował Mary.

- Dopiero zjadła! – syknęła Lucy, wyciągając ręce po małą. – Zaraz cię obrzyga…

Cameron wyglądał, jakby nie marzył o niczym innym.

                Lucy wzięła Mary od Cama, a wtedy Jo wyciągnęła nieśmiało ramiona.

- Mogę? – Lucy uśmiechnęła się i podała jej córeczkę.

                Mary była w zamku Merlina od kilku godzin, a do jej pokoiku zdążyły już przyjść tłumne pielgrzymki. Dopiero, kiedy babcia Molly kazała wszystkim zejść na kolację u Mary została tylko Jo.

- Tylko jej nie zepsuj! – zagroził Cam, obserwując jak Jo dość nieporadnie układa sobie Mary na piersi i Lucy podtrzymuje małej główkę.

- Jeśli ty tego jeszcze nie zrobiłeś, to znaczy, że jest nie do zdarcia! – odparła szybko Jo, nie spuszczając wzroku z bratanicy. – Po cioci – dodała pewnie. Cam przewrócił oczami a Lucy zachichotała.

- Zostaniecie z nią? Muszę się wykąpać…

Jo zrobiła przerażoną minę, ale Cameron skinął szybko głową i po chwili Lucy wyszła do łazienki. Ledwie zamknęły się za nią drzwi, ktoś zapukał do innych.

- Eee… Cam? – Fred wsadził głowę do pokoju. – Musisz mi pomóc z czymś bardzo ważnym!

- Wiem, że będziecie opijać narodziny Mary – zaśpiewała Jo, wpatrując się w rudą główkę. – Pomagałam ci rano z beczką piwa – przypomniała Fredowi. Weasley wyszczerzył zęby.

- Racja. Zbieraj się, Carter.

Ale Cam pokręcił głową.

- Lucy jest w łazience a Jo popsuje mi dziecko.

Jo spojrzała na niego z byka, ale ostatecznie kiwnęła głową.

- Fakt, zaczekajcie aż Lucy wróci.

Fred wytrzeszczył oczy ze zgrozą.

- Zwariowałaś?! Nigdy go nie puści. Daj spokój, Jo, jesteś dziewczyną, poradzisz sobie!

Jo pokazała mu język. Cameron przyglądał jej się przez chwilę, a potem nagle wstał.  

- Fred ma rację, poradzisz sobie. Poza tym Lucy jest za drzwiami. Utrzymuj Mary przy życiu i wszystko będzie dobrze!

Jo rzuciła mu mordercze spojrzenie, ale Cam tylko nachylił się, by pocałować córeczkę i pospiesznie wyszedł.

                Jo wpatrzyła się w rudą główkę.

- Twój tata to burak… - oznajmiła. Mary skrzywiła się uroczo. – To co chcesz robić? Hej, pokazać ci jak twoje łóżeczko lewituje?

-…błagam tylko nie wkładaj jej do niego!

Jo prawie podskoczyła. W drzwiach stał Albus i przyglądał jej się z rozbawieniem.

- Drzwi były otwarte – poinformował ją, wchodząc do środka. – Cześć, Mary! Kto cię zostawił z twoją nadpobudliwą ciotką?

Jo poprawiła ją sobie na ramieniu.

- Lucy się kąpię, a Cam poszedł się schlać.

- Aha – Albus nachylił się i dotknął rączki Mary, na co ta poruszała żywo usteczkami. Jo i Al zaczęli się rozpływać, więc Carter odchrząknęła szybko:

- Jakieś wieści od Rose albo Scora?

Al pokręcił głową.

- Nie, ale to dopiero dwa dni. Pewnie tata zabronił im się zbyt często z nami kontaktować…

Na wspomnienie Harry’ego Jo zacisnęła zęby i musiała wziąć uspokajający oddech.

- Wciąż się dziwię, że ty nie chciałeś jechać.

- To nie tak… - powiedział Al, bawiąc się rączką Mary. – Myślałem, że Scar wróci szybciej, ale znowu mi napisała, że przedłużyły pobyt u jej ciotki… Poza tym uznałem, że dostaniesz świra jak zostaniesz sama w zamku.

- Dostałam – powiedziała zgrzytając zębami. – To miłe z twojej strony – dodała. Spojrzeli na siebie i prawie podskoczyli na dźwięk otwieranych drzwi.

- To chyba najszybsza impreza świata! – burknęła Jo na widok Cama. Wzruszył ramionami.

- Stęskniłem się! – i podszedł do niej szybko, by zabrać Mary. W tym samym momencie otworzyły się drzwi od łazienki i wróciła Lucy.

- Cześć, Al! – spojrzała szybko na Cama. – Właściwie… dobrze, że jesteście tu razem.

Jo i Albus wymienili szybkie spojrzenia, a Lucy ruszyła w ich stronę z nieśmiałym uśmiechem.

- Chcieliśmy was poprosić… Cam?

Cameron chyba nie wiedział o czym rozmawiają, bo był zajęty strojeniem głupich min do Mary, która wciąż ruszała śmiesznie usteczkami. Lucy westchnęła.

- Ja i mój szalony mąż chcieliśmy was poprosić, żebyście zostali rodzicami chrzestnymi Mary.

Albus otworzył szeroko usta i zaczął szybko mrugać, a Jo niezauważalnie wbiła paznokcie w dłoń.

- Oczywiście… ja… - Albus wstał i podszedł szybko do Lucy, by ją uścisnąć.

                Jo oddychała szybko, a potem poszła w jego ślady.

                Albus zerkał na Jo, gdy szli długim korytarzem.

- Nauczę ją latać, nie czekaj… Cam też grał w quidditcha… - paplał wesoło. – Ale on był ściągającym, więc nauczę ją bronić!

Jo słuchała jednym uchem. Wiedziała, że będzie matką chrzestną Mary i cieszyła się z tego niezmiernie. Ale to nie Albus miał być jej ojcem chrzestnym… A mała Mary nie miała urodzić się w świecie, w którym James był tym złym…

                                                          *

- Widzisz coś?

- Granica. Za dwadzieścia cztery godziny powinniśmy być przed starym domem Ankdala.

                Jesse kiwnął głową w skupieniu i wyjął różdżkę a potem stuknął w miniaturowy pakunek. Złapał Rose za rękę i odciągnął na spory kawałek. Namiot, który dostali od pana Pottera rozbijał się do rozmiarów małego domu. Miał nawet boczne wejście.

                Rose poszła w jedną stronę, Jesse w dugą i w tym samym momencie zaczęli roztaczać nad nim ochronę. Red skończyła chwilę wcześniej i weszła do środka, gdzie w końcu, po dwóch dniach zaczęła opuszczać ją adrenalina.

- Stwierdzam, że Dania jest paskudna – oświadczył Jesse, wchodząc do środka i zamykając drzwi, które następnie zaczarował, stukając w nie różdżką siedem razy.

- Bo widziałeś ją przez dwie godziny w czasie ulewy – odparła Rose, zdejmując płaszcz i rzucając się na fotel. – Ciesz się, że przeprawiliśmy się przez morze. Myślałam, że piraci żyją już tylko w bajkach!

Jesse parsknął śmiechem i ruszył w stronę aneksu kuchennego.

- Wojna wyciąga każdą zarazę… Chcesz kawy?

Rose skinęła głową.

- Boisz się jutra? – zapytała nagle, rozwiązując ciasnego koka. Jesse zerknął w jej stronę.

- Wydaje mi się, że Potter wie co mówi – powiedział, stukając różdżką w czajnik. – Twierdzi, że rok temu tam był i wie jak jest chroniony dom Ankdala. Ufam mu. Poza tym, jakoś uspokaja mnie fakt, że to jego prywatny dom, a nie siedziba ministerstwa Norwegii albo… koszary wojskowe. No i nie ma w nim Ankdala… Ty się boisz?

Rose prychnęła.

- Oczywiście, że nie. Sprawdzam ciebie.

Jesse rozlał wrzątek do dwóch kubków z kawą i ruszył w jej kierunku.

- Ale boisz się o Malfoy’a…

- Też byś się bał o Scott.

Na ten dźwięk Jesse skrzywił się nieznacznie i ręka mu zadrżała, gdy stawiał kubki na stoliku. Rose pacnęła się w czoło.

- Zapomniałam – mruknęła z udawanym przejęciem. – Rzuciła cię!

Jesse zrobił kwaśną minę.

- Chcesz coś dodać?

- Nie. To nie moje bagno. Ale słyszałam, że Jo pięknie odbiła rękę na twojej buźce!

Nie wytrzymał i parsknął śmiechem.

- Nabieram nowego szacunku dla Malfoy’a… - i nim dostał od Rose w łeb, dodał jeszcze – stawiam, że jako jedyni wyjdziecie z tego wszystkiego trzymając się za rączki…

Red spoważniała. Upiła łyk kawy i zmrużyła oczy.

- Co masz na myśli?

Jesse zaśmiał się, a było w tym śmiechu coś złowieszczego.

- Wojna nie sprzyja związkom, Weasley. Nie zauważyłaś tego?

Rose zamilkła, a gdy się w końcu odezwała, brzmiała nad wyraz pewnie.

- To wszystko się kiedyś skończy… Będziemy znowu…

- Jesteś pewna? – zapytał ostro Jesse, odstawiając swój kubek tak mocno, że kawa rozlała się po stoliku. – Może ty i Malfoy będziecie żyć długo i szczęśliwie…

- Co ty bredzisz, Atwood! – zirytowała się Red. – Jo i James…

- Co Jo i James? – zaśmiał się tragicznie Jesse. – Potter jest po stronie Hurrlingtona, jakbyś zapomniała. A Jo nie wybaczy mu tego nigdy!

- James na pewno ma powód! – warknęła Rose. Jesse wykrzywił się.

- Ona też miała. Nie pamiętasz? Rok temu porwali ją i torturowali, tylko po to, żeby dosięgnąć Pottera. I nie dała się. Mogła skłamać… udawać. A ona się im postawiła. Naprawdę sądzisz, że ktoś taki jak Jo zrozumie JAKIKOLWIEK powód, dla którego jej ukochany aktualnie zabija dla tych ludzi?

Jesse mówił, a oczy Rose napełniały się miarowo łzami. Nie chciała, nie mogła tego słuchać, a jednak nie przerwała mu.

- Jest jeden powód… - powiedziała bardzo cicho. Jesse spojrzał na nią z powątpiewaniem, ale kiwnęła głową. – Jest. James może nie kontrolować tego co robi.

Atwood pokiwał głową.

- Problem w tym, że to wykluczyliście. Jego ojciec przyznał, że głowa Jamesa należy do niego.

Milczeli przez chwilę. Rose piła kawę, ale Jesse nie tknął już swojej, pogrążony w czarnych myślach.

- Powiedziałeś… powiedziałeś, że tylko ja i Scor… A co z resztą?

- Nie domyślasz się, Weasley? – zapytał gorzko. – Młodszy Potter i Archibald też nie będą obchodzić okrągłych rocznic…

- Al kocha Scarlett!!! – zdenerwowała się Rose. Jesse uniósł wysoko brwi.

- Słowem nie wspomniałem, że może tak nie być. Ale skoro musisz to krzyczeć, to chyba coś jest na rzeczy… A gdzie jest Archibald od miesiąca? Może ona też czuje, że jej chłopak woli inną blondynkę?

- Jesteś wróżbitą odkąd rzuciła cię Scott czy przed chwilą cię wzięło?! – zawołała rozsierdzona Rose. Jesse przygryzł wargi.

- Racja, Weasley… Ostatnio wszystko widzę w czarnych kolorach.

Rose pokiwała głową.

- Dobrze, że dostałam cię w pakiecie na wyprawę po strzałę i śmierć!

Jesse parsknął śmiechem.

- Spoko, Weasley, ja tylko jestem dupkiem i palantem… Ale w razie czego zasłonię cię własną piersią.

I mrugnął do niej, a potem podniósł się i odszedł. Rose długo jeszcze siedziała w fotelu.

                                                             *

                Scorpius podniósł głowę i spojrzał na Elizabeth z lodowatą furią.

- Masz minutę, żeby przejść przez to bagno. Albo cię zostawiam!

Cambell zmrużyła groźnie oczy.

- Do widzenia, Scorpiusie!

Warknął głucho i spojrzał na zegarek. Mieli opóźnienie.

- Elizabeth, liczę do trzech!

Cambell spojrzała tylko z obrzydzeniem na błoto, które dzieliło ją i Scorpiusa, założyła ręce na piersi i prychnęła głośno, odwracając twarz. Scorpius ryknął wściekle, a potem obrócił się i ruszył w jej stronę. Elizabeth uśmiechnęła się wdzięcznie.

- Tylko uważaj na moje… AAAAAAAA!!! – Scorpius nie zwracał uwagi ani na jej prośby, ani na wyciągnięte ręce. Schylił się i przerzucił ją sobie przez ramię, a potem ruszył do przodu.

- Jesteś nieokrzesany! – oświadczyła gniewnie Elizabeth, ale przekaz zepsuł nieco fakt, że jej głowa zwisała teraz w dół.

- Nie ma za co! – warknął, stawiając ją na suchym terenie.

- Mogłeś osuszyć to błoto! – zawołała gniewnie.

- Wyobraź sobie, że nie mamy godziny na to, żebyś się nie wybrudziła! Jesteśmy spóźnieni, a to znaczy, że musimy rozbić namiot w następnej wiosce, bo inaczej nadziejemy się na wracające wojsko Hurrlingtona!

Na Elizabeth ta informacja nie wywarła spodziewanego wrażenia. Wyciągnęła tylko palec w jego kierunku:

- Życzę sobie dzisiaj PODWÓJNY koc pod prześcieradłem! Ten materac jest poniżej JAKICHKOLWIEK norm!

Scorpius zwolnił nagle, a potem pokręcił głową kompletnie rozbrojony.

- Jeszcze nigdy w życiu tak nie tęskniłem za Rose…

Elizabeth go nie słuchała, bo właśnie odkryła, że ma zabrudzone paznokcie.

                Wieczorem Scorpius zabarykadował się w swoim „pokoju” w namiocie ze szklanką najlepszego burbonu jaki zdołał ukraść z zamku Merlina. Gdy usłyszał pukanie do drzwi, wstrzymał oddech i udawał, że śpi. Nieskutecznie.

- Dobry wieczór, Scorpiusie – Elizabeth wmaszerowała d środka, niosąc coś pod pachą.

- Co znowu? – westchnął bezradnie. – Masz włosy mniej puszyste o pięć procent, czy nie zabrałaś butów w kolorze szminki?!

Elizabeth tradycyjnie nie zwracała na niego uwagi. Przeszła przez pokój i usiadła obok niego wyjmując jakieś pergaminy.

- Mamy problem – powiedziała poważnie, a Scor uniósł brew. Dopiero teraz uświadomił sobie, że Cambell przyniosła mapy.

- Już ci mówiłem, że nie zmienimy trasy, bo za dużo tu błota! – oznajmił twardo. Elizabeth westchnęła i wskazała na coś palcem.

- Pan Potter się pomylił. Według niego Ankdal wozi ze sobą kołczan po świecie i zawsze dla jego bezpieczeństwa oprócz tymczasowej siedziby każe zbudować też drugą, w której zostawia go z kilkuosobową strażą, tak?

Scorpius skinął powoli głową.

- No to mamy problem – oznajmiła Elizabeth. – Tutaj jest tymczasowy dwór Ankdala – wskazała na wioskę, kilka mil od miejsca, w którym byli. – Ale to niemożliwe, by jego druga siedziba była tu.

Scorpius pokręcił głową na znak, że nie rozumie.

- Skąd ci to przyszło do głowy? Potter był pewny. Sprawdzili to z Hastingsem trzy dni temu!

Elizabeth pokręciła głową w prawo i w lewo.

- Zapominasz o najważniejszym. Kołczan podobno wytwarza pole siłowe ze względu na ilość magii, którą przechowuje, tak?

Scor kiwnął szybko głową.

- Dlatego dorosły czarodziej, nieoznaczony przez Ankdala dezaktywuje jego ochronę…

- No właśnie. Ale pole siłowe jest wyczuwalne dla każdego. Pamiętasz? Potter mówił nam jak sprawdzić, czy znajdujemy się w jego okolicy.

- No i co?! – zniecierpliwił się Malfoy. Elizabeth zrobiła poważną minę.

- Nie ma go w okolicy przynajmniej kilkudziesięciu mil. Albo Ankdal się przeniósł albo jego kołczan jest bardzo daleko stąd. A my nie mamy pojęcia gdzie.

                Scorpius odstawił pustą szklankę.

- Może… prześpimy się i rano pójdziemy na wschód, przez tereny zajęte przez Ankdala i Hurrlingtona. Po drodze na pewno wyczujemy magię kołczanu.

Elizabeth milczała przez chwilę. Nagle wstała z miejsca.

- Nie ma czasu. Zbieraj się, wychodzimy natychmiast!

Scorpius otworzył szerzej usta.

- Ale wiesz, że… po ciemku łatwiej wejść w błoto?

Elizabeth nie odpowiedziała, bo wiązała właśnie włosy w ciasnego koka.

                                                      *

                Louis otworzył jedno oko. Musiało być bardzo wcześnie.

- Zapomniałaś stanika… - mruknął, ziewając i znowu zamknął oczy.

- Miałam ci go zostawić, żebyś miał się do czego przytulić w nocy… - odparła Leah. Louis natychmiast się wybudził.

- Nie będzie cię dzisiaj? – zapytał z wyrzutem. Leah przewróciła oczami i dopięła do końca bluzkę.

- Nie. Wyobraź sobie, że zwiewanie do ciebie przez cały tydzień wystarczająco wzbudziło podejrzenia. Dzisiaj nie przyjdę.

Louis podniósł się, nie spuszczając z niej wzroku, a potem chwycił ją nagle za rękę i przyciągnął do siebie. Przez chwilę milczał, a w końcu powiedział:

- Powinniśmy się pobrać. Bylibyśmy najbardziej kontrowersyjną parą ever.

Oczy Leah zalśniły, ale szybko zgasły.

- Po obiedzie szlibyśmy do dwóch różnych okopów.

Louis wzruszył ramionami i pogłaskał ją po twarzy.

- Tylko do kolacji.

Zaśmiała się i po krótkim wahaniu przyciągnęła go do siebie i pocałowała szybko.

- Ty też musisz wracać do tajemnej kryjówki wujka. Inaczej będziemy najbardziej martwą parą ever.

Ale Louis wciąż jej nie puszczał. Leah przewróciła oczami.

- Daj spokój, Lou… Wiesz, że rozmowa wychodzi nam najgorzej na świecie!

- Bo jesteś po stronie walczących z moją stroną? – zapytał natychmiast.

Leah wzniosła oczy do nieba.

- O tym mówiłam… Ale… - zagryzła seksownie wargę – jest coś w czym jesteśmy cholernie dobrzy… - nie skończyła tego zdania, gdy wylądowała miękko na jego poduszce.

                                                       *

                Jak wygląda wojna naprawdę można zobaczyć tylko na twarzy człowieka. Mijał rok od kiedy Hermiona zgodziła się objąć stanowisko Ministra Magii. Rok od śmierci Kingsleya, rok od poparzenia Scorpiusa… I trzy dni od kiedy Rose wyjechała z zamku Merlina, a były to najgorsze dni w życiu Hermiony.

                Szła przez ministerstwo nie zdając sobie sprawy, że ludzie patrzą na nią ze strachem, jakby bali się, że za chwilę się przewróci, tak blada i wychudła była na twarzy. Ale nikt jej nie zaczepił. Co mogliby jej powiedzieć?

                Hermiona nie miała siły wracać do swojego gabinetu, gdzie w samotności zalałaby ją fala strachu o Rose i wyrzutów, że pozwoliła jej jechać. Nogi same ją zaniosły i prawie zapomniała zapukać.

- Jak ty sobie z tym radzisz? – zapytała słabo. Harry podniósł głowę znad stosu map. – Jamesa nie ma od miesięcy. Jak ty z tym w ogóle żyjesz?!

Harry spojrzał na nią i miała wrażenie, że patrzy w lustro.

- Coś się stało?

Pokręciła głową.

- Rose nie odezwała się od wczoraj.

- Przeszli przez granicę – odparł Harry, prostując się w końcu znad mapy i Hermiona miała wrażenie, że słyszy trzaskanie jego kości. – Rose i Jesse dostali zakaz wysyłania wiadomości z Norwegii.

Hermiona zaczerpnęła powietrza.

- Harry, ja…

- Wiesz jak sobie radzę z tą świadomością? – przerwał jej szorstko. – Dlaczego wstaję z łóżka każdego dnia, kiedy mój syn jest na łasce i niełasce tego skurwiela? Kiedy dla niego pracuje i zabija? Dlatego!

I wygrzebał spod map pogięty pergamin. Hermiona, wstrząśnięta tym co usłyszała, nieśmiało wyciągnęła po niego rękę.

- Co to jest, Harry? – zapytała cicho. Wyglądał jak list.

- Raport – odparł Harry, ty samym tonem. – Ryan jest w Niemczech. Ankdal spalił germańskie Drzewo Początku dwie godziny temu.

- CO?! – Hermiona złapała się za serce. Harry wpatrywał się w nią niewzruszenie.

- Norwedzy zajęli Włochy i Hiszpanię. Rosja ruszyła do wojny. Hurrlington też jest gotów. Za trzy dni rozstrzygną się losy świata, Hermiono. DLATEGO mam siłę wstawać z łóżka. Bo marzę o godnej śmierci.

Hermiona nie była w stanie wypowiedzieć ani słowa. List od Ryana wypadł jej z dłoni i schyliła się, by go podnieść, ale w tym samym momencie, przez drzwi, które zostawiła otwarte wszedł ktoś i ją uprzedził.

- Miałem nadzieję zastać was w lepszej formie…

Hermiona podniosła się natychmiast i wydała z siebie zduszony okrzyk. Harry uśmiechnął się blado i szybko wyszedł zza biurka. Noel Raejack wyprostował się i podał Hermionie list, wpatrując się w nią z żalem.

Harry dopadł go pierwszy i poklepał szybko po ramieniu. Ale Noel wciąż ponad jego ramieniem wpatrywał się w Hermionę.

- Nie wyglądasz dobrze – powiedział, podchodząc do niej i nieśmiało poklepując ją po plecach. – A to ja wracam z regularnej wojny…

- W ogóle nie zauważyłam… - zadrwiła Hermiona, patrząc z coraz większym przerażeniem na cztery głębokie szramy na jego policzku i pręgi na szyi.

- Jakie wieści? – zapytał szybko Harry, w ogóle nie rozumiejąc ich dowcipkowania. – Nie dostałem od ciebie wiadomości od czterech dni!

- Bo nie ma o czym pisać – odparł mu Raejack. – Czechy, Polska i Słowacja są na kraju upadku. Rosja wykończyła ich jeszcze przed ostateczną bitwą.

- …która będzie? – szepnęła Hermiona.

- Za trzy dni. Wtedy zadadzą im ostateczny cios.

Hermioną wstrząsnął potężny dreszcz, ale Harry nie spuszczał oczu z Raejacka.

- Mamy przecieki, że za trzy dni Hurrlington i Ankdal zaatakują i nas.

- Może się w końcu dogadali. Najpierw Norwegia i Rosja rozprawią się z ostatnimi przeciwnikami wyprowadzenia magii… A potem ze sobą, bo jakoś nie widzę ich wspólnych rządów.

Harry kiwnął powoli głową.

- Co teraz? – zapytała znowu Hermiona, która wyglądała, jakby powoli traciła zmysły. – Harry, nawet jeśli Rose i Scorpiusowi się poszczęści… Nie pokonamy takiej armii. Jedyne co nam pozostaje to rozejm z Hurrlingtonem, na jego warunkach! Może uratujemy przynajmniej trochę żyć!

Noel zrobił krok w jej stronę, ale zatrzymał się, jakby natrafił na niewidzialną barierę.

- Nigdy nie mieliśmy szans w tej wojnie, Hermiono – powiedział spokojnie Harry. – Nie podpiszemy zgody, bo to tak jakbyśmy podali im każdego mugola w tym kraju na złotej tacy.

- Więc CO teraz?! – załkała Hermiona.

Harry spojrzał na Raejacka.

- Teraz… Mamy trzy dni chwały. 

                                                                 *

                                                                 *

                                                                 *

                W każdym porywczym wietrze i śpiewie najczarniejszego kruka, w rosie zdeptanej trawy i na brudnym bruku – wszędzie czuć było koniec…

                Chrzciny Mary odbyły się w jej pokoju w zamku Merlina, w obecności jej rodziców i rodziców chrzestnych. Nikogo innego nie było już w posiadłości i po szybkiej ceremonii i oni mieli się rozejść. Jo i Al na zmianę potrzymali Mary, którą w końcu zatroskana Lucy położyła do łóżeczka.

- Jutro wywożę je z kraju – powiedział im Cam, gdy zaczęli się żegnać. Usta Albusa zadrgały, a Jo poczuła, jakby weszła w ścianę. Ale nie było już odwrotu i wiedzieli o tym.

                Jo podbiegła, by jeszcze ucałować Mary, a potem Albus wziął ją za rękę i wyszli.

- Wiesz, co sobie myślę? – zapytał, gdy ruszyli korytarzem a ich kroki odbijały się echem w pustym zamku. Pełne łez oczy Jo spojrzały na niego z bólem. – Myślę, że dostaliśmy mnóstwo czasu.

Jo spojrzała w dół i uświadomiła sobie, że wciąż trzyma ją za rękę. Nie zabrała jej, a Albus mówił dalej:

- Trzy lata temu byliśmy już na kolanach i Norwegia stała przed drzwiami Hogwartu, a niewiele brakowało, by zniszczyli magię w Wielkiej Brytanii. Potem znów nam zagrozili i znów. I wiesz co? Wciąż żyjemy.

Jo oddychała niespokojnie.

- I wiesz co jeszcze? – ciągnął Al. – Mamy się cholernie dobrze jak na to, co nam się przydarzyło. I ja nawet się cieszę, że niektóre rzeczy tak się potoczyły, bo inaczej nigdy w życiu nie poznałbym ciebie, Rose nie byłaby ze Scorpiusem… Nie poznałbym ciebie.

Jo przystanęła. Nagle zapragnęła zabrać swoją dłoń.

- Al… Scarlett. – powiedziała tylko cicho. Oczy Albusa wypełniła czerwień.

- Ma się świetnie! – oznajmił drżąc z furii. Jo cała się zdumiała. – Napisała mi w końcu, czemu jej się nie śpieszy do domu! Poznała kogoś!

Jo pokręciła szybko głową.

- Nie, Al… To niemożliwe!

Albus zaśmiał się bezdźwięcznie.

- James w obozie Ankdala też nie brzmiał nigdy zbyt poważnie!

Jo przymknęła ciężko oczy.

- To co innego. Scarlett…

Al pokręcił szybko głową.

- Dostałem list wczoraj. Dzisiaj nie mam już ochoty znowu rwać sobie włosów z głowy… Zresztą… - coś się działo. Gdy patrzył na Jo jego spojrzenie zelżało. Zrobił jeszcze jeden krok. – Jo, wiesz, że ja nigdy…

Otworzyła szerzej oczy.

                                                              *

                                Jesse i Rose czuli w każdym porze swojej skóry, że idzie im zbyt dobrze. Pięć zaklęć. Tylko tyle musieli pokonać, by wedrzeć się do domu Ankdala. A potem Rose przestąpiła przez próg i…

- NIE!!!

- UCIEKAJ!!!

Ogłuszający ryk, jakby ktoś włączył syrenę i oślepiająca jasność uderzyła ich z całą mocą. Rose prawie upadła, ale Jesse ją przytrzymał i wtedy… TRZASK! TRZASK!

                Zamarli. Dwa oddziały wymierzyło w nich zakończone ostro różdżki.

                                                               *

                Dwanaście godzin wędrówki. Scorpius patrzył na Elizabeth z prawdziwym podziwem.

- Coś jest nie tak – wyrwał go z zadumy jej głos.

- Wszystko w porządku! – uspokoił ją i złapał za rękę. – Nie ma straży. Za to na pewno jest tu kołczan!

- Nie, Scor, mówię ci! Coś jest nie tak!

Jej ton zaczynał go przerażać, ale parł naprzód, wąskim korytarzem. Zaklęcie prowadziło ich prosto do komnaty, wyłożonej czerwonym dywanem. Scorpius zrobił krok na przód, powstrzymując na moment Elizabeth, a wtedy…

- Miałem nadzieję, że jeszcze się spotkamy, lady Elizabeth…

Scorpius zatrzymał się, Elizabeth zadrżała. Gustav Ankdal przyglądał im się z najwyższą ciekawością.

                                                              *

Scarlett zerwała się z miejsca. Od wczoraj czuła, że wydarzy się coś najgorszego. Teraz, gdy kazali jej przekonać Ala, żeby napisała tamten list, była ich.

                Drzwi otworzyły się na oścież i jej strażnik wszedł do środka. Było ciemno, ale i tak widziała jak błyszczą mu oczy.

- Koniec wakacji, piękna… - powiedział, zamykając drzwi. – Za trzy dni bardzo przydasz się panu Ankdalowi do pertraktacji. Ale teraz przydasz się mnie…

                Ślepa panika. Otępienie. Pustka. Jakby wyrwano ją z własnego ciała i przyglądała się z boku jak Vincent idzie w jej stronę ze święcącymi oczami. Nie mogła się poruszyć. Widziała różdżkę w jego ręku i nóż w kieszeni spodni. Ale najgorszy był ten wzrok. Pełen dzikiego, chorego pożądania.

               

                Krzyczała. Trzęsła się i krzyczała coś, czego nigdy później nie zdołała sobie przypomnieć. Jego ręce były już na niej, gdy…

- I tyle? – zapytała Scarlett, gdy puścił jej rękę. Albus pokręcił głową i znowu spojrzał na zegarek.

- Nie! Znajdę cię później, obiecuję!

Cofnął się i idąc tyłem, powiedział jeszcze, celując w nią palcem:

- Pocałuję cię!

               

- NIE!!!

Nie myślała nad tym ani sekundy. Zdążył dotknąć rękawa jej swetra, gdy ostatkiem sił wyrwała lewą rękę i wyszarpnęła nóż z jego kieszeni. Strażnik zaśmiał się dziko.

- Naprawdę myślisz, że możesz mi coś zrobić?

Przyglądał jej się rozbawiony. Przechyliła nóż. Ręka jej nie drżała, gdy trzymała go za rękojeść.

A potem z całej siły wbiła go w swoją pierś.

                                                            *

                                              

                Przeżyłeś to kiedyś? Chwilę, tak trudną, że nawet czas zwalnia swój bieg?

                Jo przymknęła oczy. Albus był cal od niej.

                Rose i Jesse rzucili się na ziemię, w momencie, w którym zasypały ich zaklęcia.

               

                Gustav Ankdal wymierzył dokładnie w serce Elizabeth.             

                Scarlett upadła głucho na czerwoną od posoki posadzkę.