Rozdział LXVI cz. 2

Witam! 2 część szybko, bo wyjeżdżam! Następny ROZDZIAŁ będzie za jakieś 2 tygodnie, ale za tydzień może uda mi się wrzucić miniaturkę, którą zaczęłam parę miesięcy temu :)

Ps. Takie małe info w sprawie Norah i Neville’a – bardzo nie mam na nich miejsca :P poza tym uznałam, że należy im się coś więcej niż 1 strona na 5 rozdziałów, więc kiedyś napiszę o nich miniaturkę :P 

Ps. 2 - Jeśli ktoś nie czytał "Pluszaka w Slytherinie" to może mieć problemy ze zrozumieniem wielu rzeczy, które będą się teraz działy. 

A teraz trochę bomb, więc... uwaga :D

No i z dedykacją dla Selene Neomajni, która tak bardzo wyczekuje wspólnej sceny Jomes :D

Wiem, że mnie pamiętasz

cz. 2 

- Więc skończyłaś z tym palantem? – Jo spojrzała na Scorpiusa z mordem w oczach.

- Spotkałam się z nim raz w życiu! Poza tym Jason był twoim kumplem z klasy przez siedem lat! Nie jest żadnym palantem!

- Och, dla Scorpiusa jest! – burknęła Rose. Skręcili na marmurowe schody a Red wyszarpnęła swoją rękę z uścisku Malfoy’a. – Każdy kto się kręci koło jego utajonej dziewczyny jest palantem!

Dla Jo było to tak głupie, że aż zachichotała. Scorpius odwrócił się do Ala.

- Jest tak śmieszna jak jest zazdrosna, że nigdy nie wyprowadzę jej z tego błędu! – syknął. Albus spojrzał w sufit.

            Zbiegli po stopniach do Sali Wejściowej i Al oddalił się do jadalni, gdzie siedziała Scarlett. Jo, Rose i Scorpius mieli wchodzić tuż za nim, ale ktoś ich powstrzymał.

- PANIE MALFOY! Niech pan zaczeka!!!

Wszyscy troje zatrzymali się i spojrzeli na pędzącego w ich stronę Olivera Wriothesley'ego. Rose warknęła głucho na jego widok, chwyciła Scorpiusa za rękę i popchnęła z powrotem w stronę Wielkiej Sali.

- Proszę zaczekać!!! – darł się dalej nauczyciel Eliksirów i Scorpius obejrzał się w jego stronę.

- Niech pan sobie daruje, co? – powiedział ze złością. – Nie obchodzą mnie żadne maści z odchodów hipogryfa, rzygi gumochłonów ani smoczy pot! Nic nie działa na blizny po Szatańskiej Pożodze i jestem w stanie z tym żyć!

Rose spojrzała na niego z dumą, ale Wriothesley nie dawała za wygraną.

- Przyznaję, że niektóre moje pomysły nie były tak skuteczne jak sądziłem… – powiedział cicho profesor, robiąc niewinną minę. Jo parsknęła śmiechem. – Ale jest pewien sposób…

- NIE! – warknął Scorpius, robiąc krok w jego stronę. – Nie wiem czego pan nie rozumie, ale nie będę więcej stosował żadnych pańskich durnych eksperymentów!

Wriothesley zrobił obrażoną minę, ale chyba rozumiał jego złość, bo tylko pokręcił głową.

- Nie chodzi o moje wynalazki. Jest jedna rzecz na świecie, która pomaga na blizny po Szatańskiej Pożodze… Oczywiście, moje przepisy też miały niebywale pewną skuteczność, jednakowoż…

Scorpius warknął głucho, pociągnął Rose za rękę i bez słowa skierował się do Wielkiej Sali. Byli już w progu, gdy usłyszeli jeszcze:

- Łzy feniksa! Łzy tego ptaka leczą każdą bliznę!!!

Scorpius przystanął na moment, a Jo i Rose wymieniły spojrzenia, ale już nie obejrzeli się na zwariowanego profesora tylko wemknęli się do Wielkiej Sali.

Profesor McGonagall wygłaszała właśnie przemowę. Niezbyt wzruszającą, raczej rzeczową, jak zwykle. Jo, Rose i Scor usiedli koło Ala i Scarlett i w spokojnych nastrojach zjedli ostatni, porządny posiłek w Hogwarcie.

                                                           *

- Wolałbym cię sam odstawić do domu… - mruknął Albus, z ustami na szyi Scarlett. Ta przejechała nosem po jego policzku.

- Obiecałam mamie, że pojadę z nią do ciotki. Wiesz o tym…

Al westchnął niezadowolony.

- Wiem, ale wcale mi się nie podoba, że wybierasz się na cały tydzień do Szwajcarii… To cholernie daleko.

- Za to jak wrócę, odwiedzę cię w Dolinie Godryka! – obiecała, odrywając się od niego na moment.

Albus prychnął.

- Nie „odwiedzę”, tylko zostanę tam na całe wakacje – poprawił ją tonem kończącym dyskusję. Scarlett tylko się zaśmiała, ale było już późno i nie miała ochoty się sprzeczać. Przysunęła się do niego znowu i zaczęli żegnać się bez użycia słów, choć ich usta miały dość żmudne zajęcie. W końcu Scarlett oderwała się od niego i jakby nie chciała psuć tej chwili, ścisnęła go jeszcze za rękę, pomachała i odwróciła się, by odejść.

            Albus odprowadzał ją wzrokiem aż zniknęła za bramami Hogwartu. Dopiero wtedy odwrócił się, by odnaleźć swoją rodzinkę, z którą miał po raz kolejny przenieść się do domu Camerona i Lucy, bo ich rodzice znowu poinformowali ich, że mają ważniejsze rzeczy na głowie.

            Był już na dziedzińcu i skierował się do Sali Wejściowej, gdzie reszta miała na niego czekać, gdy usłyszał coś, co sprawiło, że włos zjeżył mu się na głowie. Ziemia zatrzęsła się od gradu zaklęć, Albus odwrócił się natychmiast i zamarł. Widział to już. Wyjął różdżkę i poczuł, że zimny pot zalewa mu plecy. Znowu Hogwart. Znowu mieli się o niego bić.

                                               *

            Jo obróciła się błyskawicznie w kierunku Rose i Jessiego.

- Słyszeliście?! – pokiwali jej głowami.

- Gdzie jest Al?! – krzyknęła Red wyszarpując różdżkę. W tym momencie zobaczyli biegnącego do nich Scorpiusa. Miał zaciętą minę i płonący wzrok.

- Hurrlington! – powiedział tylko. – Widziałem przez okno jego wojsko. Sforsowali bramę.

Jo zamarła. Jeśli w Hogwarcie był sir Steven, mógł tu być też… Otrząsnęła się.

- Lily! – zawołała, przywołując się do porządku. – Muszę znaleźć Lily!

- Idę z tobą! – krzyknęła Rose, gdy Jo rzuciła się w kierunku schodów. – Na pewno jest z Hugiem!

            Scorpius i Jesse odprowadzili je spojrzeniami a potem bez słowa wypadli na dziedziniec. Tu właśnie zaczynała panować panika. Wszyscy, którzy jeszcze przed chwilą zbierali się do wyjścia ze szkoły, by teleportować się za jej murami, wpatrywali się teraz z przerażeniem w idącą w ich stronę armię Hurrlingtona.

- Znowu ściągnął Skandynawię? – zdumiał się Jesse, obserwując morze wojska. Scorpius tylko zaśmiał się lodowato.

- Nie musiał. Jak pozyskał Pottera, połowa kraju przeszła na jego stronę…

Hogwartczycy w końcu odzyskali rozum i rzucili się z powrotem do środka, uciekając w popłochu przed maszerującym tłumem. Zrobiło się zamieszanie, bo w tym samym momencie ktoś próbował wydostać się przez Drzwi Wejściowe.

- Dalej, karaluchy… Wywieje was stąd tak jak ostatnio! – krzyczała Norah Johnson, zakasując rękawy. Za nią biegł Neville i Hagrid, a tuż za nimi profesor McGonagall z różdżką w pogotowiu.

- Atwood! Malfoy! – zawołała na ich widok. – Wracajcie do szkoły!

- Z całym szacunkiem, pani dyrektor – odpowiedział jej Jesse. – Nie ma pani za wielkiego wyboru!

Profesor McGonagall spojrzała na niego pobłażliwie.

- Doprawdy, Atwood… Widziałeś kiedyś bitwę w tej szkole, na którą Harry Potter nie przyprowadziłby swojego wojska?!

                                                           *

            Jo i Rose pędziły przez zamek jak szalone, aż w końcu na trzecim piętrze zobaczyły Lily i Huga.

- GDZIEŚCIE SIĘ…?! – zaczęła Rose, ale Jo jej przerwała.

- Szybko! Musicie się stąd wydostać!

Kolejny grad zaklęć wstrząsnął posadami zamku. Lily zrobiła wielkie oczy a Hugo wyjął różdżkę.

- Znowu się biją?! Super!

Rose walnęła go w głowę różdżką i pociągnęła za sobą, co wyglądało dość zabawnie, bo był od niej dużo wyższy.

- Weasley! Carter! – wszyscy odwrócili się do Elizabeth.

- Cambell! Co się dzieje na dole?! – zapytała szybko Jo. Elizabeth biegła w ich stronę.

- Masakra! Hurrlington atakuje, ale z jakiegoś przejścia ciągle wysypują się ludzie. Widziałam twoją matkę! – dodała w stronę Rose. Ta chyba po raz pierwszy w życiu wypięła dumnie pierś na tę wiadomość.

- Oczywiście, ze widziałaś. Weasley’owie zawsze walczą jak jest potrzeba!

- Świetnie… - mruknęła Elziabeth i spojrzała na Lily i Huga. – W każdym razie wasza matka jest za tamtym korytarzem, przed grabem Jednookiej Wiedźmy i kazała się tam wszystkim zebrać.

- Przejście do Miodowego Królestwa! – zawołała Jo. – Eskortują was do Hogsmeade! – dodała w stronę Lily i Huga ale ci zrobili nadąsane miny.

- O nie! – Lily tupnęła nogą. – Zawsze się nas pozbywacie. Idę walczyć!

Jo miała już udzielić jej kazania, ale w tym momencie Lily tak bardzo przypominała jej Jamesa, że głos uwiązł jej w gardle. Na szczęście Rose nie miała z tym problemu:

- MAMO!!! MAMOOOOOOOOOOOOOOOOO!!!

Chyba tylko umarły by jej nie usłyszał, dlatego w ogóle się nie zdziwili, gdy chwilę później z następnego korytarza wypadła zasapana Hermiona Granger.

- ROSE! HUGO!

Lily i Hugo spojrzeli na Red z nienawiścią. Jo nie miała już na to czasu. Całą sobą czuła, że on jest w tym zamku. Odwróciła się i bez słowa popędziła przez zamek.

                                                              *

           

            Scorpius złapał Ala w ostatniej chwili.

- CO ty odpierdalasz?! – ryknął wciągając go za kolumnę na dziedzińcu. Potter wyglądał jakby był w amoku.

- Scarlett… Była za bramą!

Malfoy wychylił się i sekundę później cofnął, a czerwony grot śmignął mu koło nosa.

- Na pewno zdążyła się teleportować! Zresztą, dałeś jej tamtą bransoletkę! Podobno pokazuje, kiedy jest w niebezpieczeństwie!

Albus dopiero po chwili zrozumiał sens tych słów. Wydał z siebie zduszony okrzyk i podwinął rękaw szaty, żeby spojrzeć na swój zegarek. Oprócz wskazówek miał jeszcze mały kamyczek, który teraz był słonecznie żółty.

- Wszystko z nią w porządku – powiedział z niewyobrażalną ulgą. – Musiała zdążyć…

Scorpius kiwnął głową, ale nie mieli już czasu by dyskutować. W koło nich latały zaklęcia, ktoś krzyczał a z Hogwartu wciąż wysypywał się tłum ludzi.

- Na trzy cztery? – zapytał jeszcze Scorpius. Albus wyprostował różdżkę.

                                                           *

            Leah była z tyłu i właściwie nie wiedziała co się dzieje. Słyszała tylko, że na odsiecz Hogwartowi przybyło Ministerstwo i jakimś cudem są przed nimi. Wymanewrowała tak, by znaleźć się poza zasięgiem wzroku sir Stevena i obeszła mury z drugiej strony, gdzie już wrzała bitwa.

            Wojsko Hurrlingtona ścierało się tu z aurorami, ale Leah zobaczyła też kilka znajomych twarzy – Cameron Carter pojedynkował się z trzema osobami na raz, a tuż za nim walczył ten chłopak, o którym mówili, że jest następcą Harry’ego Pottera. Ryan… jakiś tam. Ale przyglądała im się tylko przez chwilę.

- Experlliarmus!!! – była na to przygotowana i odwróciła się błyskawicznie odbijając zaklęcie. A potem zaśmiała się głośno.

- Czy ty kiedyś się ode mnie odczepisz?

Louis pokręcił głową. Znowu podniósł różdżkę, ale w tym samym momencie Leah opuściła swoją i podeszła do niego, odpychając jego witkę na bok. A potem pociągnęła go za sobą w głąb szkolnego dziedzińca.

- Spetryfikowałaś mnie na dwa dni! – warknął Louis, gdy ciągnęła go w kąt.

- Yhym, na szczęście możesz się już ruszać!

Nie dała mu odpowiedzieć. Pociągnęła go do siebie i pocałowała, zarzucając ręce za jego szyję. Chciał protestować. Obiecał sobie, że gdy tylko skończą, czyli za jakieś dwadzieścia minut, zrobi jej porządną burę…

                                                            *

            Harry mignął Jo, gdzieś koło grządki dyniowej Hagrida. Chciała do niego podbiec, ale nie miała siły. Oberwała porządnie w lewą nogę i płuco i choć się tym nie przejmowała, czuła, że nie starczy jej już sił, by tam dotrzeć. Zresztą napastnik, z którym walczyła zdawał się być zdeterminowany, by jej na to nie pozwolić.

- Tańcz, dziecinko! Tańcz! – śmiał się ochryple wysoki czarodziej, w podartej szacie, z żółtymi zębami, który wpatrywał się w nią z maniakalnym uporem.

            A Jo czuła, że nie podoła. Po raz pierwszy w życiu jej wola przetrwania była tak słaba, że walczyła już tylko po to, by nie umierać jak tchórz. Nie było tu Jamesa. Sprawdziła w każdym oddziale na błoniach i na dziedzińcu. A jeśli go nie było, to ona nie miała o co walczyć…

            Zielony promień wydobył się z cienkiej różdżki czarodzieja, ten zaśmiał się ochryple, a Jo poczuła jak siła uderzenia wytrąca najpierw różdżkę z jej ręki a potem… promień uderzył w podłoże. Czarodziej i Jo spojrzeli zdumieni w stronę, z której błysnęło inne zaklęcie. Jo zamarła.

- Odejdź! – James szedł pewnie w ich stronę, patrząc rozkazująco na napastnika Jo. Tamten posłał mu niezadowolone spojrzenie, ale nic nie powiedział, tylko cicho oddalił się w stronę innych grup walczących.

            Jo poczuła taki ucisk w piersi, że nie mogła się podnieść. James spojrzał na nią i zatrzymał się.

- Nie powinno cię tu być.

Jo nabrała szybko powietrza. W końcu, z bólem zdołała się podnieść.

- Ani ciebie, James – powiedziała bardzo cicho. Spodziewała się, że odpowie coś, co po raz kolejny złamie jej serce. Może nawet znowu ją zaatakuje. Ale James nadal stał bez ruchu, wpatrując się w nią tak jak nie patrzył na nią od miesięcy.

            Serce Jo urosło i podjechało do jej gardła. Nie trzeba jej było nic więcej. Zrobiła kilka kroków w jego stronę, ale wtedy James podniósł różdżkę.

- Uciekaj stąd, Jo! – powiedział szybko, gdy zatrzymała się w miejscu. Ale nie mógł już jej oszukać.

- Pamiętasz mnie – szepnęła, nie mogąc oderwać wzroku od jego niebieskich oczu. – Wiem, że mnie pamiętasz.

James, jakby nie mógł wytrzymać zrobił krok w jej stronę, ale w tym samym momencie wydarzyło się wiele rzeczy. Ktoś wrzasnął, długi promień potoczył się w ich stronę i oboje odskoczyli i wiele osób pojawiło się znikąd.

- Panna Carter! – ryknął zakapturzony mężczyzna i rzucił się w jej stronę. Dwie kobiety tuż za nim zrobiły to samo.

            Jo wciąż wpatrywała się w Jamesa i przez to straciła na moment czujność, ale i tym razem przyszedł ratunek.

            Wysoki blondyn, którego chyba gdzieś wcześniej widziała wyrósł jak spod ziemi i jednym zaklęciem położył obydwie kobiety, szarpnął jeszcze raz różdżką i mężczyzna, który był tuż przy Jo upadł na ziemię.

- Uciekaj! – Ryan Hastings podbiegł do niej i stanął tak, że zasłaniał ją przed Jamesem.

- NIE! – krzyknęła Jo i próbowała go ominąć, ale przytrzymał ją jedną ręką, drugą celując w Pottera.

- Zabierz ją stąd – powiedział tylko James. Już na nią nie patrzył, a Jo znowu poczuła jakby coś paliło jej wnętrzności.

- Taki miałem zamiar – powiedział Ryan, mierząc go wzrokiem. – Ale i ciebie nie zamierzam puścić wolno!

Błysnęło i Ryan rzucił zaklęcie tak szybko, że James miał tylko ułamek sekundy by je odbić. Ale jakimś cudem zdołał to zrobić. Zaczęli walczyć i Jo udało się wtedy wyswobodzić z uścisku Ryana.

- Nie! – krzyknęła, gdy jego zaklęcie w końcu dopadło Jamesa i Potter upadł ciężko na ziemię. Ale Ryan nie zamierzał już z nim walczyć. Opuścił różdżkę i ruszył w jego stronę, a Jo próbowała go wyprzedzić.

            Ale w tym momencie znowu otworzył się ogień, obrócili się i zobaczyli jak cały oddział maszeruje w ich kierunku, zasypując ich gradem zaklęć. Jo nie zwracała na nich uwagi, ale Ryan zaklął głośno, posłał Jamesowi pełne litości spojrzenie, chwycił Jo w kolanach, podniósł i rzucił się do ucieczki.

            Jo krzyczała jak opętana i wyrywała się, ale Ryan trzymał ją mocno i nie puścił, póki nie znaleźli się pośród sprzymierzeńców. Dopiero wtedy zrzucił ją niezbyt delikatnie na trawę.

- Nie trzeba nam tu samobójców! – warknął. Jo nie zwracała na niego uwagi. Rzuciła się do przodu, żeby zobaczyć, czy ktoś pomoże Jamesowi wstać. Dopiero gdy się upewniła, jej ramiona opadły i zaczęła drżeć na całym ciele.

- Już dobrze… - usłyszała i podniosła głowę. Albus obejmował ją, patrząc w to samo miejsce. – Już koniec. Wygraliśmy…

Jo zamknęła ciężko oczy.

                                                           *

            Harry Potter po raz kolejny odbierał gratulacje, które go nie obchodziły. Armia Hurrligtona straciła sporo ludzi, podczas gdy po ich stronie była tylko jedna ofiara - młody auror, którego Harry osobiście przeniósł do Wielkiej Sali. Ostatnie oddziały Hurrlingtona uciekały za bramy Hogwartu, by się ewakuować. W jednym z nich Harry widział Jamesa i jego serce kroiło się na pół. Znowu mu nie pomógł. Znowu nie odzyskał swojego syna. Cokolwiek miało się wydarzyć jeszcze w jego życiu, tego nigdy sobie nie daruje…

- Nie wiem co by było, gdybyśmy nie dostali cynku – Ryan opierał się o kolumnę na dziedzińcu, ocierając pot z czoła.

- Już się nie dowiemy – odparł Harry, odwracając się od bramy. – Profesor McGonagall!

Dyrektorka miała rozwiane włosy, ale spokojne spojrzenie – żadnemu uczniowi nic się nie stało.

- Tak, Harry?

- Trzeba znaleźć Hermionę. Wydacie decyzję o zamknięciu szkoły.

Na dziedzińcu zapadła martwa cisza. Nawet płomienie, które tliły się jeszcze na jakiejś kępce trawy zdawały się zamilknąć po tych słowach.

- Harry… - Norah Johnson wpatrywała się w niego w osłupieniu. Ale Potter patrzył tylko na profesor McGonagall.

- Jeszcze dziś powiadomi pani rodziców i media. Do zakończenia wojny nie wróci tu żadne dziecko.

Mówił takim tonem, że nawet głupi nie odważyłby się mu teraz sprzeciwić. Profesor McGonagall bardzo powoli kiwnęła głową, a potem odeszła a pozostali mieli wrażenie, że trzyma się za serce. Harry odwrócił się do Ryana.

- Sprawdź czy na pewno odeszli.

Hastings bez słowa ruszył w stronę bram Hogwartu.

            Szedł przez spalone trawy i porozrzucane strzępki szat. Tu i ówdzie leżeli jeszcze poranieni zwolennicy Hurrlingtona, którzy przegrali tylko dlatego, że Harry jak zwykle zjawił się na czas. Ryan wolał nie myśleć co by było, gdyby szkoła dostała pomoc za późno…

            Był już przed bramą i zwolnił, wyciągając różdżkę a potem rzucił na siebie zaklęcie Kameleona. Odczarował bramę i wyszedł poza mury a potem rozejrzał się uważnie. Nie było już śladu po Hurrlingtonie i jego armii, tylko piach za ogrodzeniem wskazywał, że przed chwilą teleportowało się stamtąd kilkadziesiąt osób. Ryan patrzył na ślady jeszcze przez chwilę, a potem jego wzrok przyciągnęło coś innego. Kolorowa bransoletka błyszczała w blasku zachodzącego słońca. Ryan pochylił się i podniósł ją, przyglądając jej się ciekawie. Nie znał się na błyskotkach, ale miał dziwne wrażenie, że ta ma dużą wartość. Schował ją do kieszeni i wszedł z powrotem na teren Hogwartu, a potem ruszył w stronę jego obrońców.

                                                            *

            Jo nie bardzo wiedziała co się wokół niej działo. Czuła tylko obecność Albusa, wiedziała, że gdzieś niedaleko jest Jesse, słyszała jak Scorpius krzyczy na Rose, by dała mu opatrzyć swoją rękę… Nic więcej do niej nie docierało.

            Nie wiedziała czemu wszyscy (w tym wrzeszcząca, że chce walczyć z Ankdalem Elizabeth Cambell i podobnie się zachowujący Blake Currington) zbierają się w Wielkiej Sali wokół starej patelni, ani czemu pan Potter każe im ją dotknąć. Miała gdzieś szarpnięcie w okolicach pępka i to, że wylądowała na twardej marmurowej podłodze, a dokoła niej znajdywali się wszyscy, których nie widziała od wieków.

            Ginny Potter rzuciła się najpierw na Lily, a potem Albusa i na nią. Profesor McGonagall witała się z całą rodziną Weasley’ów, Neville i Norah Johnson rozglądali się ciekawie wokół i dopiero wtedy Jo zorientowała się, że są w jakimś wysokim pomieszczeniu, wyłożonym gobelinami i staroświeckimi ozdobnikami. Usłyszała pisk i Astoria Malfoy podbiegła do Scorpiusa i Rose a w następnym momencie Cameron i Lucy ze sporym brzuszkiem znaleźli się przy Jo. Tuż za nimi byli… jej rodzice. Do Jo nie docierało co do niej mówią… Gdzieś ponad ramieniem taty zobaczyła Dakotę Scott i innych uzdrowicieli jak krzątali się przy się Rose i panu Potterze, którzy byli najbardziej poranieni. Hagrid płakał na widok jakichś ludzi, których Jo kojarzyła chyba z nazwą „Zakonu Feniksa” czy coś takiego… To wszystko działo się wokół niej bardzo szybko, ale Jo nie umiała odnaleźć w sobie żadnych emocji, żeby to wszystko poczuć.

- Gdzie my jesteśmy?! – darła się Rose i dopiero ją usłyszała Jo. Pan Potter uśmiechnął się do niej smutno.

- Witajcie, w naszej siedzibie. W zamku Merlina!

                                                           *

            Niewiele z tych wydarzeń Jo zdołała zapamiętać. Była skrajnie wykończona i dopiero gdy się przespała w jakiejś wysokiej komnacie, zaczęły do niej docierać strzępki informacji.

- Siedzą tu od miesięcy – mówił Al, prowadząc ją w jakieś miejsce przez stary zamek, pełen gobelinów i złotych kandelabrów. – Tata chyba szykuje tu jakiś schron. Póki co są tu wszyscy, którzy mają jakieś zadania. Śpisz z Rose – dodał nagle, patrząc na nią ze współczuciem.

Jo spojrzała na niego tak, że poczuł przypływ litości. Ale doszli już do jadalni i nie zdążył niczego powiedzieć.

            W środku przy dużym stole siedzieli tylko Rose, Scor, Lucy, Louis, Dakota, Elizabeth i Blake. Scorpius poprawiał bandaż Red, Lucy zajadała ze smakiem wielki talerz frytek, Louis i Dakota dyskutowali cicho a Blake sprawiał wrażenie, jakby za wszelką cenę nie chciał patrzeć na Elizabeth. Na widok Jo zaczęli machać i nakładać na jej talerz wszystko po kolei.

- Gdzie Jesse? – zapytała Jo, gdy Albus zajął miejsce i patrzył na nią wyczekująco.

- Poszedł się przejść – odparła tylko Dakota.

- Siadaj! – zarządziła Rose. – Nie wiem kto tu gotuje, ale wyżerka jest lepsza niż w Hogwarcie!

Ale Jo nie ruszała się z miejsca.

- Gdzie jest pan Potter?

Albus posłał jej pytające spojrzenie, ale nie zwracała na niego uwagi. Odpowiedział jej Louis:

- Ma pokój dokładnie nad tą salą.

Jo skinęła głową i nim zdążyli ją powstrzymać wypadła stamtąd i pobiegła w kierunku schodów. Po minucie stała przed pokojem na pierwszym piętrze.

- Proszę! – usłyszała, gdy tylko zastukała do drzwi.

Weszła. Pan Potter na jej widok próbował się uśmiechnąć, ale Jo wiedziała, że czuje to samo co ona. Nie zamierzała już marnować czasu.

- Tym razem mnie pan wysłucha – oznajmiła robiąc dwa kroki w jego stronę.

- Jo… - przerwał jej delikatnie. – Kiedy przyszłaś do mnie w święta byłaś w potwornym niebezpieczeństwie. Zobaczyłaś to dzisiaj. Jednym z celów Hurrlingtona byłaś ty.

Na Jo nie zrobiło to wielkiego wrażenia.

- Dawno temu mój dziadek Leonard Marlow polował z trzema innymi łowcami – mówiła, nie zważając na niego. – Jednym z nich był Ferdynand Forly, drugim Wilhelm Mortimer. Trzeci prawdopodobnie zginął. Jeden z nich przywołał potwora, który potrafi odbierać ludziom magię. Tak właśnie doszedł do władzy Gustav Ankdal. Przywołuje tę samą Bestię, a w dzienniku mojego dziadka są na to dowody.

Nie wiadomo było czy na Harrym zrobiło to odpowiednio wielkie wrażenie. Wpatrywał się w nią jednak z uwagą i odezwał się dopiero po chwili.

- Jo, usiądź, proszę.

Posłuchała go.

- Popełniłem błąd, nie wysłuchując cię wcześniej. Nie wiedziałem, że ta historia zaczęła się tak dawno.

- Ale wie pan o Bestii? – zauważyła bystro Jo. Harry skinął głową.

- W zeszłym roku zjeździłem pół świata, by dowiedzieć się możliwie wszystkiego o przeszłości Gustava Ankdala. A naprowadziłaś mnie na to ty…

- JA?! – zdumiała się. Harry skinął głową. Zdjął okulary i wyuczonym gestem zaczął je czyścić.

- Bestia, która zaatakowała cię dwa lata temu w Hogwarcie była stworzeniem, którego nie przywołałby żaden uczeń. Wiedziałem, że to czary szpiega Hurrlingtona i strwożyłem się, bo to magia rodem z czeluści piekieł. Kiedy okazało się, że Crosby był na usługach Ankdala potwierdziło się tylko, że Norweg jest we władaniu magii, której ani ja ani nikt ze znanych mi żyjących nie jest w stanie się przeciwstawić. Bestia, która cię zaatakowała to uosobienie wyrwanej komuś magii. Została stworzona po to, by wyżerać tę część ludzkiej duszy, która czyni nas czarodziejami.

Jo słuchała go w milczeniu, nie spuszczając z niego wzroku.

- Ale to wszystko co byłem w stanie wywnioskować. Długo jeździłem po świecie i szukałem starych znajomych Ankdala. Przeżyli tylko dwaj.

Harry założył okulary na nos i spojrzał na Jo z wyczekiwaniem, nic więcej już nie mówiąc. Początkowo Carter nie miała pojęcia o co mu chodzi, a w końcu coś w niej zaskoczyło. Gwałtownie odsunęła się na krześle, robiąc wielkie oczy. Nie! Ale w końcu… czuła to od dawna.

- Taw… - szepnęła ze zgrozą. – Leonard, Forly, Mortimer i Taw…

Harry skinął głową bardzo powoli.

- Gustav Ankdal był łowcą. Nie wiedziałem, że pracował z Marlowem i twoje informacje na pewno bardzo mi teraz pomogą. Ale odkryłem, że Ankdal polował kiedyś na demony. Dotarłem do Mortimera, ale nie jest już zbyt pomocny. Prawdopodobnie Bestia dopadła i jego.

- Nie! Moment! – Jo czuła, że kręci jej się w głowie. – Dziadek pisał Taw przez „w”! nie przez „v”!

- Jo, Leonard prawdopodobnie nie wiedział jak zapisać imię swojego przyjaciela z dalekiego kraju. Zresztą, Andkal nie musiał wcale podawać mu całego imienia.

- W porządku… Ale Mortimer wcale nie stracił swojej magii! Był naszym nauczycielem przez prawie rok i…

- I czy kiedykolwiek widziałaś, aby rzucał zaklęcie?

Jo odebrało mowę.

- A więc dlatego… dlatego był taki powolny i w ogóle.

- Tak myślę – powiedział Harry, przyglądając jej się z pewnym zadowoleniem, że tak szybko łączy fakty. – Podobnie ma się Ferdynand Forly. Bestia, którą stworzył TAW odebrała magię przynajmniej dwóm jego towarzyszom.

- DZIADEK! – wrzasnęła Jo. – Zginął w walce z wampirami! Żaden łowca nie dałby się zabić kilku wampirom! Ale… ale – myślała gorączkowo. – Dziadek nie stracił magii. Pamiętam, że na krótko przed śmiercią wciąż jej używał.

Harry bardzo powoli skinął głową.

- Myślę… i jestem bardzo ciekaw co ty na to… że Leonard, który był wybitnym czarodziejem mógł nie dać się do końca Bestii. Na pewno znacznie osłabiła jego magię, być może odebrała mu jej sporą część i dlatego ostatecznie uległ słabszym od siebie. Ale sądzę, że Marlow mógł znać sposób na powstrzymanie Bestii.

Jo wpatrywała się w niego osłupiała.

- Mówił pan, że dotarł też do Forly’ego!

- Owszem. Niewiele powiedział z własnej woli. Dzięki oklumencji zobaczyłem Bestię na własne oczy i dowiedziałem się, że Gustav Ankdal był niezbyt urodziwym młodzieńcem – wtrącił Harry i spojrzał w sufit. – Widziałem też twojego dziadka w jego wspomnieniach, ale gdyby nie ty nie wiedziałbym, że to on... Forly i Mortimer nie posiadają żadnych wartościowych dla nas wspomnień. Nie wiedzą ani jak Bestia została przywołana, ani jak ją unicestwić.

Jo przetarła czoło, na które wstąpiły strużki potu.

- Mam dziennik dziadka – powiedziała szybko. – Ale znam go na pamięć i wiem, że niewiele ponad to co już panu powiedziałam można z niego wyciągnąć.

Harry wyglądał na bardzo zainteresowanego tym faktem.

- Teraz wiemy czego szukać, Jo – powiedział z nadzieją. – Poza tym chyba zapomniałaś, że żyje jeszcze jeden świadek życia Leonarda Marlowa.

Jo zrobiła wielkie oczy a Harry uśmiechnął się w końcu.

- Twoja mama.