Rozdział LXX

Umarłem razem z nią

Trzy lata wcześniej

- Leah! Zejdź tu natychmiast, Leah!

                Z ociąganiem wstała i ruszyła w stronę schodów, a potem zbiegła po nich do salonu. Eleonor siedziała w wysokim fotelu i piła wino w pękniętym kieliszku.

- Tak, mamo?

Eleonor spojrzała na nią jak zwykle od góry do dołu.

- Będziemy mieli dziś gościa. Powinnaś ubrać moją brązową suknię.

Leah wytrzeszczyła oczy.

- Kto nas odwiedzi?

- Sir Steven Hurrlington! – usłyszała i podniosła wzrok na Petera.

- Ten… ten arystokrata? – zapytała wyławiając z pamięci obraz grubego człowieczka, którego widziała kilka lat temu na przyjęciu u dziadków.

- Sir Hurrlington tworzy właśnie nowe ugrupowanie – powiedział ojciec. – Ma szczytne, szlachetne cele. Powstało w Norwegii.

- Co ma na celu? – zapytała Leah.

- Może wezwę fryzjera… - zastanawiała się głośno Eleonor, patrząc z niechęcią na jej zwichrzone włosy.

- Mam nadzieję dzisiaj się tego dowiedzieć – odpowiedział na pytanie Leah Peter, a potem bez słowa wyszedł z pokoju. Matka wciąż wpatrywała się w nią, jakby wolała zobaczyć kogoś innego i w końcu Leah też wyszła.

                Brązowa suknia leżała na niej tylko trochę lepiej niż na wieszaku. Upięła ciasno włosy i zeszła wcześniej, by witać gości w holu.

                Sir Steven Hurrlington okazał się być jeszcze okrąglejszy niż, gdy widziała go poprzednim razem.

- Moja droga, przypomnij mi jak masz na imię! – polecił, pochylając się nad jej ręką i składając na niej długi pocałunek. Leah poczuła nagłą ochotę cofnięcia dłoni.

- Leah, sir – ukłoniła się. Świńskie oczka sir Stevena pokraśniały z zachwytu.

- Chodzisz jeszcze do Hogwartu, moje dziecko?

Skinęła głową.

- Wyśmienicie. Wyśmienicie!

I minął ją, nie zajmując się nią dłużej, a Leah odetchnęła.

                Gustav Ankdal. Trzeba wyprowadzić magię z ukrycia. Mugole są zagrożeniem. Gustav Ankdal.

                Informacje galopowały przez umysł Leah jak szalone. Nowy świat. Co to znaczy? Ten człowiek był ewidentnie pomylony.

                Goście wyszli a Leah pomagała zgarbionemu skrzatowi domowemu zmywać. Musiała być cicho, inaczej jej matka srogo by ją za to ukarała. Nagle zamarła, bo z salonu dobiegł ją podniesiony głos ojca.

- Wizjoner. Wizjoner i geniusz.

- Wróżę nam świetlaną przyszłość, Peterze… - dodała Eleonor.

- Wszystko zależy od Leah. Musi wypełnić każde polecenie. Przyjąć każde zadanie jakie jej powierzy i godnie je wypełnić.

- Na pewno nas zawiedzie – westchnęła Eleonor, nawet nie ściszając głosu. – Ta dziewczyna sprawia nam zawód każdego dnia. Nie odziedziczyła żadnych cech mojego ani twojego rodu…

- Ale sir Steven potrzebuje właśnie jej – wtrącił obojętnie Peter. – Dajmy jej szanse, moja droga.

                Talerz wypadł z trzęsącej się ręki Leah i byłby upadł, ale stary skrzat zdążył go złapać i odstawić, odwracając od swojej pani żałosne spojrzenie.

                                                       *

Teraz                                                   

- Al, zwolnij! Na wszystkie świętości, zwolnij!

Albus zerknął przez ramię.

- Po prostu się rusz!

Jo już miała mu odpowiedzieć, ale ugryzła się w język. Z każdym krokiem coraz bardziej uświadamiała sobie co działo się dwa lata temu. Nie mogła uwierzyć, że Al i James przez to przeszli.

- To tutaj! – głos Albusa wyrwał ją z otępienia.

- Tutaj albo i nie tutaj! – burknęła, spoglądając na odrapany budynek starej mugolskiej szkoły. – Ta wiadomość była ANONIMOWA, Al!

Albus zerknął na nią przelotnie.

- Sama powiedziałaś, że to jedyne co mamy!

- To nie znaczy, że wiem co mówiłam! – syknęła prędko. – Równie dobrze Ankdal albo… Hurrlington zaprosili nas na obiad. My będziemy daniem głównym!

Albus jej nie słuchał. Machnął różdżką i po chwili znikł jej z oczu. Jo też wypowiedziała zaklęcie Kameleona.

- Gdzie jesteś? – szepnęła jeszcze. Prawie podskoczyła, gdy poczuła, ze bierze ją za rękę.

                Podbiegli do ogrodzenia i przykucnęli przy furtce.

- AL!!! – syknęła Jo i pociągnęła go w bok.

                Drzwi szkoły otworzyły się na oścież a potem sznur ludzi z zamaskowanymi twarzami zaczął iść wzdłuż ścieżki do wyjścia. Wyglądało to jakby się stąd ewakuowali. Jo trzymała mocno Albusa, bo zaczął drżeć na całym ciele. Na swoje nieszczęście usłyszeli jeszcze rozmowę:

- Co z dziewczyną? Sir Steven kazał ją utrzymywać przy życiu.

Krępy czarodziej zarechotał tak, że Jo poczuła ciarki na plecach.

- No to się nie udało. Myślę, że Vincent już za to zapłacił, wezwali go parę godzin temu.

Ramiona Albusa opadły i Jo ścisnęła go mocniej za rękę, chcąc dać znać, że za chwilę wszystko się skończy.

- Szybciej! – ryknął jeden z idących w stronę furtki. – Za dwie godziny bitwa. Wszystkie siły mają być w gotowości!

                Furtka otworzyła się na oścież i głośne huki wypełniły ulicę przed szkołą, gdy zaczęli się teleportować. Dwie minuty później Jo podniosła się szybko na równe nogi.

- Chodźmy!

                Nie widziała go, ale z jakiegoś powodu była pewna, że nie wstał z miejsca.

- AL!!!

- Słyszałaś go – powiedział strasznym głosem. – Ona… ona…

- Wstawaj, Al!!! – ryknęła Jo, która miała łzy w oczach. – Wstawaj!

                Pchnęli furtkę i ruszyli. Przez myśli Jo przemknęło jeszcze by rzucić zaklęcie sprawdzające obecność, ale bała się. Bała się, że nikogo nie wyczuje.

                Pchnęła drzwi szkoły.

                Albus czuł tyle rzeczy, że miał wrażenie jakby leciał. Płonął. Nie. Było mu zimno. Widział przed sobą Jo, a jednocześnie był pewien, że jest sam. Nagle stwierdził, że biegnie a dopiero później zdał sobie sprawę, że widzi jedyne zamknięte tu drzwi, zupełnie jakby fakty docierały do niego w odwrotnej kolejności.

                Jeszcze nigdy nie bał się tak, jak w tamtej sekundzie, gdy dotknął klamki i nacisnął.

                Krew.

                Wszędzie krew. I ona.

                Rzucona na ziemię jak szmaciana lalka w morzu własnej krwi.

               

                Albus stracił zmysły. Rzucił się do niej, modląc tylko o śmierć.

                Nie rozumiał rany na jej piersi. Ledwie ją zauważył. Wpatrywał się w jej twarz, nie czując, że jego zalewają potoki łez.

                Jo uklękła koło niego i trzęsąc się jak w febrze dotknęła rany Scarlett. Była świeża, ale nie aż tak, by móc mieć jakieś nadzieje. To wszystko działo się wczoraj.

                Chwyciła jeszcze jej dłoń i rozszerzyła zaszłe łzami oczy. Była ciepła.

- Al… - szepnęła, ale nie zwrócił na nią uwagi, obejmując Scarlett tak mocno, że miała problem z dosięgnięciem jej nadgarstka. W końcu jej się udało i…

- Al… AL!!!

Jo zerwała się na równe nogi i wyszarpnęła różdżkę. Albus był wciąż w zbyt wielkiej rozpaczy, by rozumieć co się działo.

                Nie miała wyjścia. Huknęła różdżką i Ala odrzuciło na stopę. Zerwał się i wpatrzył w nią wściekle.

- CO TY WYPRAWIASZ?!

Ale Jo nie zwracała na niego uwagi. Uklękła przy Scarlett i skierowała różdżkę na jej twarz.

- Enervate!

                Niemożliwe.

                Nieprawdopodobne.

                Nie.

- Al…

Scarlett otworzyła oczy.

                                                               *

Ryan rechotał jak opętany.

- A więc jest więcej szaleńców takich jak ty na tym świecie – stwierdził z zamyśleniem Noel.

                Morza ludzi. Niezaproszonych, wściekłych i gotowych na najwyższe oddanie stały pod bramami kraju, który nie po raz pierwszy chciał rzucić świat do swoich kolan. Wielka Brytania, Polska i Czechy były ułamkiem wszystkich zebranych pod granicą Rosji wojsk. Cała Europa wstała i patrzyła dumnie na surowy krajobraz.

- To Niemcy… - powiedział cicho Harry a Noel i Ryan poszli za jego spojrzeniem.

Milczący i najbardziej wściekli. Wyglądali jakby chcieli przyspieszyć czas.

                A potem dano znak, granica padła bez najmniejszego oporu i losy świata zaczęły zmieniać swój bieg.

                                                               *

                Rose pożegnała się z Jessiem serdecznym uściskiem i porządnym ciosem w splot słoneczny, a potem wbiegła do zamku Merlina jakby ją niósł wiatr. Nie miała pojęcia jak mogła się tak stęsknić przez kilka dni.

                Zamek był dziwnie pusty, ale nie zwracała teraz na to uwagi. Biegła wykrzykując jego imię i zaglądając do każdej komnaty.

- I czego się drzesz, Weasley? – Elizabeth pokręciła głową nad jej manierami.

- CAMBELL!!! Kiedy wróciliście?! – Rose wyglądała jakby chciała ją przytulić, ale w ostatnim momencie zrezygnowała.

- Widziałaś może Curringtona? – zapytała Elizabeth.

- Nie. Gdzie jest Scorpius?!

- Mam naprawdę ważną sprawę do Blake’a.

Rose obnażyła zęby.

- Wymknęliśmy się dwudziestu żołnierzom Ankdala – warknęła. – Mamy strzałę i jestem strasznie głodna. Nie denerwuj mnie bardziej i mów gdzie jest Malfoy!

Elizabeth westchnęła.

- Żołnierzy! – prychnęła z pogardą. – MY walczyliśmy z Ankdalem.

Rose opadła szczęka.

- Nic mu nie jest? – zapytała słabo. Elizabeth pokręciła głową.

- Jest tam – wskazała na komnatę, z której wyszła.

Rose nie zawracała sobie nią dłużej głowy.

                Scor wkładał Czarną Różdżkę do szkatułki, ale zatrzymał się w połowie. Imbir wypełnił mu nozdrza i uśmiechnął się szeroko, ale nie odwrócił.

                Rose stanęła tuż za nim. Też nie musiała się odzywać. Podeszła i objęła go, wtulając się w jego plecy. Stali tak chwilę, póki Scorpius w końcu się nie odwrócił, chcąc się upewnić, że jest cała.

- Cholera.

- Co?! – zapytała robiąc wielkie oczy, gdy ręce Scora zacisnęły się na jej tali.

- Zapomniałem jaka jesteś ładna.

Rose uśmiechnęła się szeroko.

- Widziałam Cambell. Wszystko z nią w porządku?

Scorpius zagryzł wargi.

- Trochę oberwała, miała małe zaćmienie mózgu, ale mam wrażenie, że po raz pierwszy w życiu z Elizabeth jest w końcu w porządku.

Rose nie bardzo rozumiała ale skinęła głową.

- A jak Atwood?

Wzruszyła ramionami.

- Trochę oberwał, miał małe zaćmienie mózgu i zdecydowanie nie jest z nim w porządku.

Scor zachichotał.

- Nie mogę znaleźć Carter ani Pottera.

- Zaraz ich poszukamy.

- Mmm, a co będziemy robić teraz?

Rose uśmiechnęła się bardzo niewinnie, na co ani trochę się nie nabrał.

- Teraz, kochanie będziemy się całować. Tylko porządnie!

Scorpius zawył śmiechem i opuścił ręce.

                                                               *

                Blake kończył pakować najpotrzebniejsze rzeczy, gdy drzwi jego sypialni otworzyły się z takim hukiem, że powinny wypaść z zawiasów… Stała w nich Elizabeth i ku jeszcze większemu zdumieniu Blake’a patrzyła na niego bez cienia pogardy.

- Cambell! Cieszę się, że żyjesz – powiedział, robiąc krok w jej stronę, ale szybko przypomniał sobie, że nie jest jej godzien.

                Tymczasem Elizabeth chyba miała jakieś objawienie. Jej oczy rosły z każdą sekundą, gdy nie spuszczała z niego wzroku i po chwili była już przy nim.

- Nie mów, że tęskniłaś! – burknął, czując kompletne otępienie.

Ale Cambell chyba zrezygnowała z werbalnych środków przekazu.

                Jej ręka wystrzeliła w górę i zacisnęła się na przodzie jego koszulki, a Elizabeth mocnym gestem przyciągnęła się do ciebie. Jego nos był na jej nosie, gdy…

- Nie w ten sposób… - szepnął, choć mózg mu prawie parował.

Elizabeth uniosła tylko brwi, a w tym samym momencie poczuła, że unosi się w górę. Blake trzymając ją mocno szedł z nią w kierunku najbliższej ściany i w końcu oparł ją o nią, prawie ją w nią wciskając. Dyszeli głośno i szybko.

- Zrób to! – zażądała Elizabeth, wibrującym głosem. Blake obejmował ją tak ciasno, że czuł każde wypuklenie i każdą kostkę w jej ciele.

- Będziesz ze mną… - powiedział groźnie, świdrując ją wzrokiem. – Przestaniesz mnie drażnić i ode mnie uciekać. Będziemy w normalnym związku.

Jej szczęka praktycznie drgała.

- Pocałuj mnie. Proszę.

                Nawet ściana jęknęła. Blake zjechał tylko ciut niżej, położył wargi na jej spieczonych ustach i poruszył nimi. Smakowała jak lubieżny luksus, ale do tego wniosku doszedł dużo później. Teraz całował ją tak długo jak chciał i tak mocno jak potrafił, a Elizabeth poddała mu się jak nie zrobiła tego jeszcze nigdy w życiu. I nie po raz ostatni.

                                                               *

                Scarlett oddychała bardzo ciężko. Była trupio blada i miała w oczach taki rodzaj smutku, że Jo zaczęła się mimowolnie trząść a Albus zaciskał pięść tak mocno, że mu zdrętwiała.

- Przepraszam… - powiedział, ciężkim, martwym głosem i dotknął jej powoli. Scarlett przymknęła na moment oczy, jakby cieszyła się tym dotykiem, ale szybko je otworzyła.

- Moja mama… Gdzie jest moja mama?

Jo i Al spojrzeli po sobie wystraszeni.

- Wszyscy się stąd ewakuowali – powiedziała cicho Jo. – Może zabrali ją ze sobą.

- Znajdziemy ją – dodał natychmiast Albus, a potem jakby wróciło mu myślenie pochylił się i wziął ją na ręce.

Usta Scarlett drżały jak w gorączce. Po jej twarzy spływały łzy i spojrzała na Jo.

- James tu był – powiedziała, a Jo zamarła. – Widziałam go dzisiaj. On… On na pewno wie gdzie jest moja mama.

Jo wyglądała strasznie. Oczy zaszły jej czerwienią jak jeszcze przed chwilą Alowi i wydawało się, że jej klatka piersiowa paruje.

- Znajdziemy twoją mamę – powiedziała tylko martwym głosem.

                Albus chyba nie do końca był świadom tego co się działo. Wyniósł Scarlett z budynku, idąc za Jo, bo mieszało mu się w głowie tak bardzo, że niewiele widział i słyszał. Patrzył na nią, przyciskając ją do piersi i nienawidząc się z całej siły.

- Zabierz ją do zamku – usłyszał i stwierdził, że stoją już przed bramą. Jo patrzyła na niego i zdziwił się, bo wyglądała okropnie. – Na pewno są tam Dakota i Jack – mówiła jeszcze Jo, omiatając wzrokiem klatkę piersiową Scarlett, która nosiła dziwną, głęboką ranę.

- Gdzie ty idziesz? – zapytała słabo Scarlett, gdy Jo odbiła się od miejsca. Ale Carter nie odpowiedziała i szła dalej. – Al? Nie zatrzymasz jej? Może jej grozić niebezpieczeństwo…

                Jo szła dalej, ale Albus nawet nie spojrzał w jej stronę. Wpatrywał się w Scarlett jak w najdroższą rzecz na świecie.

- Wracamy do domu, skarbie – powiedział tylko i teleportował się, przyciskając ją do siebie mocno.

                                                               *

                Nienawidziła go całym sercem. Każdą komórką swojego chudego ciała, każdą pojedynczą myślą swojej biednej głowy. Był w tej szkole. James był tam i widział Scarlett. Nie pomógł jej, mimo, że była umierająca. Jo miała wrażenie, że coś wyżera jej wnętrzności i je spala.

                 Nie miała zamiaru wracać do zamku Merlina. Teleportowała się w Londynie i szła przed siebie. Szybko, jakby chciała zostawić coś za sobą. Weszła do Dziurawego Kotła, żeby się czegoś napić. Przestąpiła tylko próg.

- Zaczyna się!!! – usłyszała.

                                                               *

- Och, zginie! Zginie tak jak jeszcze nikt nigdy nie zginął. A o tych torturach, które mu zgotuję będą śpiewać pieśni!!!

Ron przypatrywał się Hermionie ze zmarszczonymi brwiami.

- Zdąży! Harry jeszcze nigdy nie spóźnił się na żadną bitwę!

Hermiona spojrzała na niego tak, że chyba podziękował w myślach za ich rozwód.

- POTTER JEST W ROSJI!!! ZABRAŁ MI PÓŁ ARMII, A ZA MOMENT ZWALI SIĘ TU CAŁA SKANDYNAWIA, HURRLINGTON I… ZABIJĘ CIĘ!!!

                Londyn błyszczał w zachodzącym czerwonym słońcu, gdy kilka tysięcy żołnierzy wracało strudzonych z dzikich stepów. Harry szedł pierwszy, choć na widok Hermiony nieco zwolnił i niezauważalnie rozchylił szatę przy zapięciu tak, żeby jego nowe rany dały się zauważyć z daleka. Nie pomogło. Hermiona rzuciła się na niego z całym impetem a Ron chyba uznał, że sobie daruje oglądanie morderstwa i odszedł.

- CO TY SOBIE MYŚLAŁEŚ, TY WSTRĘTNY…?!

- Wygraliśmy.

Hermiona zabrała pięść z jego głowy i rozszerzyła oczy. W tym momencie ktoś przepchnął się do nich i Hermiona odetchnęła z wielką ulgą.

- Nie tak się wita bohaterów! – zawołał wesoło Noel. Hermiona chwyciła swoją twarz obiema rękami.

- Co się stało?!

- Powiedzmy, że pospolite ruszenie w Europie wciąż jest w niezastąpione. Rosja przez wieki gnębiła zbyt wiele narodów.

Noel wpatrywał się w Hermionę z błyszczącymi oczami a ona wyglądała, jakby miała ochotę rwać sobie włosy z głowy.

- A gdybyście nie wrócili?! – krzyknęła wciąż wściekła. Harry przewrócił oczami.

- Przywlókłbym się tu bez kończyn i pięć minut przed śmiercią.

- Ja tym bardziej – powiedział Noel, patrząc na nią znacząco. Hermiona pokręciła głową z niedowierzaniem.

- Jesteście…

Ale nie dowiedzieli się co jeszcze o nich sądzi. Przez tłum pędził trzeci muszkieter.

- Oczywiście to był twój pomysł! – syknęła Hermiona. Ryan spojrzał na nią nieprzytomnie. Wyglądał jakby przed chwilą zobaczył ducha.

- Nie, ja tylko położyłem wszystkich ruskich… - odparł i zatrzymał się, ciężko dysząc. – Hermiono, skąd wiedziałaś, że masz tu być?!

Granger zrobiła zdumioną minę.

- Dostałam wiadomość od porucznika Tally’ego! Napisał, że widział jak wojska Hurrlingtona i Ankdala wychodzą z koszar.

Ryan pokręcił głową.

- Skąd wiedziałaś, że masz czekać TUTAJ?

- Od Tally’ego! – powtórzyła ze złością. Harry wpatrywał się w Ryana.

- Co się stało? – zapytał ostro.

- Tally jest w Danii. A ja właśnie rozmawiałem z…

                Harry, Hermiona i Noel otworzyli szeroko oczy.  

                                                                                                                          

                                                               *

- Gdzie jest Carter i Aluś?! Aha, nie ma was… - Rose rozejrzała się po placu i zdała sobie sprawę z tego, że jest pierwsza. Zaczęła uderzać nerwowo dłonią w udo. – W końcu!

Syknęło i aportował się Scorpius, a tuż za nim Elizabeth, Blake i Jesse.

- Gdzie jest Carter?! – ryknął Malfoy, bezwiednie naśladując Red.

- Myślałem, że już tu będą! – zawołał Jesse, odchylając się by ogarnąć spojrzeniem wojsko ministerstwa.

- Może są gdzieś w tym tłumie! – denerwowała się Rose.

- Podejdźmy bliżej…

Ruszyli w stronę wojska, wypatrując Jo i Albusa. Zobaczyli Hermionę i wielu mieszkańców zamku Merlina, ale najpierw woleli znaleźć Jo i Ala nim wpadną w objęcia stroskanych dorosłych…

- Powieszę ich za…

- ROSE!!! – obrócili się na trzy-cztery. Jo biegła w ich kierunku z rozwianymi włosami. Scorpius i Rose rzucili się do niej pierwsi i wpadła w ich wyciągnięte ramiona. – Słyszałam! – krzyknęła łapiąc dech. – Byliście niesamowici!

- Gdzie jest Al? – zapytała szybko Red, gdy Jo witała się z Jessiem. Oczy Jo natychmiast posmutniały.

- Coś się stało...

Wszyscy wytrzeszczyli oczy.

- Chodzi o Scarlett – dodała gorzko Jo. Rose złapała się za serce.

                                                       *

                Harry wpatrywał się w Ryana płonącym spojrzeniem.

- Jesteś pewien?

- Harry, to był on. Mówił szczerze, był pewny, chociaż śmiertelnie zdenerwowany.

Potter przetarł twarz obiema dłońmi.

- To może być pułapka.

Ryan pokręcił głową.

- Wierzę mu. Znam się na legimencji i widzę zajebistą różnicę w jego zachowaniu. Myślę, że możemy mu zaufać.

- Wiesz co to znaczy? – szepnął nagle Harry. Ryan pokiwał poważnie głową.

Odwrócili się w stronę Hermiony i Noela.

- Zadecyduj – powiedział Harry do Hermiony. – Ja nie jestem obiektywny…

Hermiona spojrzała na garstkę wojska, które ze sobą przyprowadziła i na kilka oddziałów, które przybyły z nimi.

- Nigdy nie mieliśmy większej szansy.

                                                       *

                Rose płakała, podpierając się na ramieniu Jo, Scorpius zaciskał pięści z bezsilnej złości a Elizabeth wygrażała głośno każdemu zwolennikowi Ankdala z osobna. Nagle Jesse klepnął Jo w ramię i wskazał na coś, a wszyscy poszli za jego wzrokiem. W ich kierunku szedł Albus. Wyglądał strasznie. Miał przekrwione oczy i spojrzenie, które groziło śmiercią wszystkiemu i wszystkim.

                Rose puściła Jo i rzuciła się w jego kierunku, ale Al nie był w nastroju do rodzinnych spotkań.

- Co ze Scarlett? – zapytała szybko Jo, gdy Al wyswobodził się z uścisku Rose.

- Jest z nią Dakota i ten uzdrowiciel, Jack. Powiedział, że ktoś jej pomógł, myślę, że to była jej matka. Ci skurwiele myśleli, że nie żyje, dlatego ją zostawili.

- Al… - szepnęła Jo, która wpatrywała się w niego przerażona. – Powiedziała ci co się stało?

Albus patrzył na nich długo, a potem powoli skinął głową, trzęsąc się z bezsilności.

- Wiem kto to był – powiedział. – Znajdę go.

I nie czekając na nich ruszył w kierunku Harry’ego i Hermiony a reszta pobiegła za nim.

- Zaklęcie antydeportacyjne i bardzo duże pole siłowe, które na kilka minut wstrzyma jakiekolwiek czary – mówiła Hermiona. Ryan i Noel skinęli głowami i odeszli.

- Musimy się ustawić – zaczął Harry, ale w tym momencie zobaczył Ala, Rose i resztę i na moment urwał a potem on i Hermiona rzucili się w ich stronę.

- Nie ma czasu – mówił Harry, który wyglądał jakby miał gorączkę.

Hermiona ściskała Rose i Scorpiusa, a Harry zdążył tylko obrzucić zaniepokojonym spojrzeniem Ala i szybko odciągnął ją od dzieci.

- Dziwnie się zachowują – zauważyła Rose.

- Zaraz ma się odbyć bitwa stulecia – odpowiedział jej Scorpius. – Jak się mają zachowywać?!

  

                                                             *

                Zdumieni żołnierze wykonywali w ciemno każdy rozkaz jaki padał ze sztabu dowódczego, choć niektóre były doprawdy zaskakujące. Kazano im na przykład rozbić wszystkie szyki, w których stali, przejść dwadzieścia jardów na wschód i ustawić się w olbrzymim kręgu. Odległość między walczącymi była tak duża, że niektórzy nawet się nie słyszeli…

                Ale nie było już czasu na pytania. Teraz był czas na walkę, na oddanie, na śmierć.

                Ziemia zadrżała. Potężny huk rozległ się w Londynie i kakofonia świstów towarzyszących aportowaniu wypełniła uszy wojsk ministerstwa. Dziesiątki tysięcy posępnych czarodziejów i czarownic pojawiło się na łące, gotowe rozbić ostatnią bastylię przeciwników niepokonanego Norwega.

 Ale potem… blady strach i przerażenie odmalowało się na twarzach przybyłych, gdy zobaczyli, że ministerstwo już na nich czeka. Ruszyli i… zamarli. Z żadnej różdżki nie wydobył się nawet blask, podczas, gdy ministerstwo zaatakowało natychmiast.

Różdżki Norwegów i wojsk Hurrlingtona wyleciały w górę, oni sami kamienieli, nie mogąc się poruszyć, lub padali na ziemię z otwartymi oczami, obserwując w najwyższym zdumieniu własną, sromotną klęskę.

I trwało to krótko. Śmiesznie krótko jak na największą bitwę tej wojny.

Harry i Hermiona spoglądali na siebie z rosnącymi sercami, obchodząc dookoła zamkniętych w pułapce przeciwników. Harry wyraźnie kogoś wypatrywał a Hermiona trzymała różdżkę wysoko, jakby spodziewała się jeszcze czegoś tego dnia. Byli już w połowie, gdy rozległ się krzyk i zobaczyli Ryana wypadającego z lasu. Ale nie to było najdziwniejsze. Przed sobą gnał niskiego, przykurczonego jegomościa ze sporym brzuchem i świńskimi oczkami.

- HARRY! – Hermiona złapała go za łokieć i obróciła w tamtą stronę. Harry zadrżał z gniewu i ruszył w stronę Hurrlingtona tak szybko, że Hermiona musiała biec, by go dogonić.

                Ale pomimo faktu jednoznacznej przegranej, w oczach sir Stevena wciąż czaił się triumf.

                                                            *

                Jo, Rose i reszta przypatrywały się w zdumieniu jak oddziały wojska rozbrajają praktycznie bezbronnych żołnierzy. I każde z nich było jednakowo wściekłe.

- Wolałabym walczyć! – warknęła wściekła Elizabeth. Reszta podzielała jej zdanie.

                Tylko Albus nie przyłączył się do ogólnego marudzenia i ruszył nagle przed siebie w stronę pokonanych oddziałów.

- LOUIS! – krzyknęła nagle Rose i zaczęła machać w stronę kuzyna, który z szarą twarzą przemierzał londyński plac boju, którego nie było. Na widok Rose zmienił kierunek i ruszył w ich stronę. Dokładnie w tym samym momencie, w którym Ryan Hastings rzucał o ziemię Stevenem Hurrlingtonem.

                Wszyscy rzucili się do przodu, by lepiej widzieć.

- Był z nim Ankdal. Zwiał – mówił Ryan. Splunął na Hurrlingtona i odsunął się zostawiając go Harry’emu.

- Myślisz, że wygrałeś, Potter? – syknął Steven z ziemi. Harry uniósł różdżkę.

Hurrlington zmrużył oczy, spodziewając się najpewniej bólu, ale… podniosło go do pozycji stojącej.

- Obiecałem ci kiedyś, że cię nie zabiję. Nie. Pozbawię cię wszystkiego jak to zrobiłeś swojemu krajowi. Będziesz patrzył na ten upadek z szeroko otwartymi oczami.

- Och, czyżby? – zaśmiał się tylko Hurrlington. – To tylko robactwo! – machnął ręką w kierunku armii brytyjsko-skandynawskiej, uwięzionej i pozbawionej magii – wyhodujemy sobie nowe!

- Jesteś wstrętny! – zagrzmiała Hermiona. – Obrzydliwy, obmierzły!

Hurrlington tylko uniósł brwi. A potem jakby to wcale nie on był pozbawiony najmniejszych szans odbił się od miejsca i ruszył w stronę pokonanego wojska. Harry wciąż mierzył do niego różdżką.

- Dam ci ostatnią szansę. Gdzie jest Gustav Ankdal?

- W twoim najczarniejszych koszmarach, Potter… - i spokojnie szedł dalej aż zatrzymał się w niedalekiej odległości od swoich byłych oddanych i objął ich teraz wzrokiem. – Dość tych głupot!

                I szarpnął rękawem, z którego wypadła różdżka. Pomarańczowy dym i huk. Wszyscy rzucili się do przodu, a wiele osób pobiegło, by zasłonić Harry’ego. Hermiona machnęła raz różdżką i dym opadł.

Usłyszeli dwa ciężkie zaklęcia i dwa zielone promienie przecięły się w locie. A potem zobaczyli co się stało. Hurrlington nie celował do Harry’ego. Stał obrócony do swojego wojska, a z jego różdżki pędziło mordercze zaklęcie.

- Więcej mnie nie zdradzisz!!! – ryknął jeszcze, na sekundę przed tym jak śmiercionośny promień Hermiony dosięgnął go i Steven Hurrlington opadł bez życia.

                Ale nikt nie patrzył na niego. Zaklęcie, które zdołał rzucić przed śmiercią mknęło jak strzała. Dziewczyna, w którą było wymierzone nawet go nie widziała. Wpatrywała się w dal, gdzie stał przystojny chłopiec z jasnymi włosami. Uśmiechała się i miała spokojną twarz. Była szczęśliwa.

                                                               *

                                                               *

                                                               *

                Louis prawie był przy niej. Prawie zdążył. Prawie wyprzedził zaklęcie. Prawie.

                Leah posłała mu ostatni uśmiech i upadła a z piersi Louisa wyrwał się krzyk, głośniejszy od ryku zranionego zwierzęcia. Nie słyszał już i nie widział. Dopadł do niej i rzucił się na kolana, podnosząc jej głowę i kładąc ją na swoich kolanach. Ale oczy Leah, te najpiękniejsze oczy jakie widział były już puste.

                                                               *

                Zrobiło się zamieszanie, ktoś podbiegł, by zabrać ciało Hurrlingtona, bo wiele osób rzuciło się na nie z dzikim krzykiem. Nikt nie wiedział co się dzieje, jedni ryczeli z radości, inni wołali o wyjaśnienia.

                Przez rozbrojony tłum żołnierzy szedł mężczyzna ze spuszczoną głową. Patrzył na martwą dziewczynę i łzy same skapywały mu z twarzy. Ktoś krzyczał, by go pojmać, ktoś już skierował na niego różdżkę.

- NIE!!! Nie strzelać! – Ryan Hastings rzucił się w jego kierunku i osłonił Jamesa własną piersią.

- Ten chłopak…! – ryknął wściekle jakiś czarnoskóry czarodziej, patrząc na Jamesa z odrazą. Ryan wyciągnął swoją różdżkę w jego kierunku.

- Ten chłopak…! – zagrzmiał Ryan – Zakończył tę wojnę!

                Piski i wrzaski. Okrzyki radości i przerażenia. Płacz i szczera radość. To wszystko zalewało Londyn i zalewało świat. Hermiona kazała odsyłać rozbrojonych żołnierzy do tymczasowego więzienia, wszędzie ktoś biegał i krzyczał. W zasadzie tylko kilka osób stało spokojnie.

                Jo czuła, że dłużej nie wytrzyma. Nie mogła… Nie miała siły. Ale nie umiała ruszyć z miejsca. James dotarł do nich, spojrzał krótko na swojego ojca, który skinął mu głową a potem przeniósł wzrok na nią. Nic nie powiedział, tylko szedł w jej stronę jak skazaniec. Jego twarz wciąż błyszczała od łez. Jo drżała okropnie. James już na nią nie patrzył, gdy zatrzymał się przed nią i upadł na kolana.

                                                               *

                                                               *

                                                               *

                Louis i Leah leżeli pośród tej wojny wtuleni w siebie i obojętni. Ktoś do nich podbiegł, chyba jego matka, a może ciotka… Mówił coś i próbował go podnieść.

- Zostawcie mnie – mówił spokojnie Lou. – Ja też umarłem. Umarłem razem z nią.

               

                Świat się kończył i zaczynał się świat. Louis nie puszczał swojej Leah ani na moment.