Rozdział LXXII cz. 1

Będę cię gonił 

cz.1 

 

Moja rada – po przeczytaniu pierwszych dwóch fragmentów, zróbcie sobie przerwę na kilka minut :)

                Świat zwolnił i przystanął na moment w wietrzny wieczór, jedynego nieupalnego dnia sierpnia. Mugole widzieli wtedy dziwne zjawiska. Oto ludzie w pelerynach, których ostatnio widywali zresztą na każdym kroku, zatrzymywali się w różnych miejscach i w trakcie różnych czynności, a potem unosili w górę cienkie, drewniane patyczki, patrząc w niebo z niemą wdzięcznością.

                Podobnego szaleństwa normalni ludzie dawno nie widzieli, tym bardziej zdumiewali się, gdy dochodziło do takich sytuacji:

- Przepraszam, przepraszam! Nie zauważyłem pani!

Kobieta w tweedowej spódnicy poprawiła okulary z grubymi denkami.

- Bo ciężko kogoś zauważyć, jak się idzie z nosem wycelowanym w chmury, mój panie!

Jegomość w zielonej szacie nie wyglądał na zagniewanego.

- Niech pani robi to co ja! – zawołał wysokim głosem. – Niech pani żegna ze mną naszą bohaterkę! Wielką wojowniczkę! Nie ma już wojny, szanowna mugolko! Nie ma!

Kobieta zrobiła krok w tył. Wiedziała jak postępować z szaleńcami. Widziała w telewizji.
Ten na szczęście chyba nie był groźny, bo nie reagował na jej odejście. Tylko, gdy się odwróciła zawołał jeszcze:

- Leah Leander! Niech pani pamięta to imię! Leah Leander!

                                                         *

                 James stał za Jo i obejmował ją mocno, kołysząc się jak w hipnozie. Obok nich Rose i Scarlett układały kwiaty wokół grobu, a Scorpius i Al ustawiali tablicę. Harry pochylił się nad nią i zaczął ryć coś na niej za pomocą różdżki, a Hermiona, która stała za nim ciągle chwytała go za łokieć i poprawiała jego koślawe pismo.

                Za nimi stało trochę więcej ludzi. Ginny, Ron i cała rodzina Weasley’ów, Gwardia Dumbledore’a i Zakon Feniksa, mieszkańcy zamku Merlina… Raptem trzydzieści osób. Nie było śladu po rodzicach Leah, choć właściwie nikt się ich tu nie spodziewał. Ale nie było też kogoś, kogo obecność raziła w oczy i piekła ich w sercach.

- Ja też bym nie umiała tu przyjść na jego miejscu… - szepnęła Rose. – Pewnie zjawi się później. Sam.

                Jo czuła na sobie każde drżenie mięśni Jamesa i słyszała jego świszczący oddech. Nagle odchrząknęła i odezwała się niezbyt głośno:

- Skopałaby nas za to!

Wszyscy spojrzeli na nią ze zdumieniem a Harry oderwał się od tabliczki.

- Nie znałam cię, Leah – mówiła dalej Jo, gdzieś w niewiadomym kierunku. – Ale słyszałam tyle historii… Skopałabyś nas za to, prawda? Za ten błyszczący marmur i tyle kwiatów. Kazałabyś nam ruszyć tyłki i walczyć. Każdego dnia, każdej cholernej minuty. Pracować tak ciężko, jak ty pracowałaś. I żyć. Żyć tak prawdziwie jak zawsze żyłaś.

Poruszenie przeszło przez tłum zebrany na maleńkim, podmiejskim cmentarzu. Wtedy odezwała się Rose:

- Łatwo jest zrobić coś… poświęcić się dla najbliższych. Nie ma nic prostszego... Nie wyobrażam sobie jakie to trudne, kiedy oddaje się wszystko za obcych. Będziesz moim wzorem. Nigdy niedoścignionym, ale będę próbować, Leander…

Ktoś zapłakał, ale oni byli już spokojni.

- Zrobiłaś najbardziej odjechaną rzecz na świecie – mruknął Scorpius.

- Gdziekolwiek jesteś – odezwała się Scarlett. – Czekaj na nas! Podziękujemy ci kiedyś osobiście.

- Sorry za te kwiatki – dodał Al.

I znowu zrobiło się cicho, ale wszyscy czekali na jeszcze jeden głos. James oddychał już spokojniej, choć gdy się odezwał, każdy usłyszał jego cierpienie.

- Nikt nigdy nie będzie rzucał naczyniami tak jak ty. I zdecydowanie przesadzałaś z burbonem... Ostatnie słowa jakie mi powiedziałaś zawierały same przekleństwa. Będę za tobą tęsknił tak cholernie, że kiedy się spotkamy, będę drugi w kolejce.

                Unieśli głowy i podnieśli różdżki. A potem kaskada białych promieni zalała niebo i zasłoniła słońce.

                A gdy spojrzeli w dół, na grobie Leah była mała tabliczka. Pod datą urodzenia i śmierci, napis głosił:

                „Leah Leander. Żołnierz”.

- Byłaby zadowolona – szepnął James. Nagle Rose wyprostowała się i obejrzała za siebie. Po chwili zaczęła cmokać.

- A więc jednak Skeeter się na coś przydaje…

Poszli za jej wzrokiem i zaniemówili.

                Przy ogrodzeniu i na drodze i po obydwu jej stronach; w pobliskim parku, na skwerze i chodnikach – wszędzie stali ludzie i ciągle aportowali się nowi. Unosili w górę różdżki i patrzyli w niebo oddając ostatni hołd.

                                                               *

                                                               *

                                                               *

    Minął miesiąc. Louis wyjechał, nie podając żadnego adresu. Hogwart znowu otworzył swoje bramy i Lily, Hugo i wszyscy, którzy mieli do niego uczęszczać wrócili w jego mury. W zamku Merlina przebywało naraz niewiele osób. Większość jego mieszkańców była wciąż w podróży tropiąc i szukając ostatniego zbrodniarza tej wojny. Tylko raz zdarzyło się, że tyle osób miało akurat przerwę w swoich podróżach i wrócili na moment do miejsca, które z przyzwyczajenia nazywali nawet domem.

                Jo i James siedzieli na podłodze na kocyku Mary, która leżała między nimi na brzuchu, usilnie próbując się z niego podnieść. Albus stał nad nimi, co chwila wtrącając, że źle się nią zajmują, a Scarlett krzyczała na niego z sofy, by dał im spokój, lub sam się nią zajął. Rose zwisała z fotela z nogami na jego oparciu, nie przejmując się, że dzieli ten fotel ze Scorem. A przy kominku siedzieli Blake i Elizabeth, którzy nie zwracając uwagi na nikogo jedli truskawki.

- Gdzie w ogóle jest Lucy? – dopytywał się Al, który drżał za każdym razem, gdy Mary opadała po nieudanej próbie podźwignięcia się.

- Ma randkę z Camem – poinformowała go Jo, która jednocześnie mierzyła do niego różdżką za plecami Jamesa. – Zostawiła mi dziecko i jak się za chwilę nie opanujesz…!

- Świetnie! – prychnął Al, ale w końcu dał spokój im i Mary i odszedł do Scarlett.

- Nasz ojciec ma tyle odjazdowych cech – odezwał się z zamyśleniem James. – A ty musiałeś odziedziczyć tę najbardziej wnerwiającą – nadopiekuńczość!

Wszyscy ryknęli śmiechem, nawet Al wykrzywił się rozbawiony.

- Fakt, mogłem odziedziczyć na przykład doskonały prawy-sierpowy – zadrwił Al i wszyscy poza Jamesem zawyli śmiechem na wspomnienie wiekopomnego ciosu w twarz Iana Warrena na krótko przed wtrąceniem go do Azkabanu.

                Jo spojrzała na Jamesa, którego twarz natychmiast stężała i odchrząknęła szybko.

- Lepsze to niż ciągłe wiszenie nad wszystkimi, Al! – i pokazała mu język.

- Jasne! – prychnął młodszy Potter. – Bo was to nie trzeba pilnować! Jak na przykład Rose będzie miała dzieci to trzeba będzie postawić przy niej wojsko!

- Przepraszam bardzo! – ryknęła Red. – Ale jeśli Carter potrafi zajmować się dzieckiem, to każdy da sobie radę!

- Hej! – zawołała Jo i poklepała się po nosie.

- Ona ma rację, skarbie – mruknął James, wyraźnie bardziej rozluźniony. – Wczoraj opowiadałaś małej bajkę o wilkołakach i królewnie „Sklątce”.

Jo wyglądała na śmiertelnie obrażoną.

- Ha ha – odezwał się Albus. – Już nie tak fajnie, kiedy krytykują twoje metody wychowawcze?

Jo mamrotała coś pod nosem, prawie opluwając się jak Mary, której chyba znudziło się siłowanie z samą sobą i teraz obśliniała w najlepsze kocyk i spodnie Jamesa.

- No nie… - usłyszeli nagle i obrócili się do Elizabeth i Blake’a. – Oni się zamierzają rozmnażać.

- Kochanie, pamiętasz jak tłumaczyłem ci na czym polega szept? – zapytał szybko Blake, ściszając głos. Ale przecież to była Cambell.

- Ja tylko stwierdzam, że… - Blake chyba był świadom co może twierdzić jego dziewczyna i szybko ją pocałował, żeby uniknąć wygłaszania tego na głos. W pokoju znowu rozległ się śmiech.

- Kiedy wyjeżdżacie? – odezwała się po chwili Scarlett, patrząc na resztę pytająco.

- My pojutrze – odpowiedziała jej Jo, wycierając Mary koszulką Jamesa, czemu przyglądał się niezbyt zadowolony.

- My też – dodał Scorpius, obserwując zwisającą do góry nogami Rose z uniesionymi brwiami.

- A my czekamy na wiadomość – poinformował ich Blake.

- My musimy wracać wieczorem – westchnęła Scarlett, a Albus pokiwał głową.

- Cały czas pracujecie z Ryanem? – upewnił się James.

- Kto go tam wie – odparł Albus. – Jak wyjeżdżaliśmy na te „wakacje” był jeszcze w Danii, ale strasznie go nosiło.

- Bo Ankdala tam nie ma! – oświadczyła Jo. Mary mlasnęła głośno, więc wzięła ją na ręce. – Wasz ojciec miał jedenaście tropów i musieliśmy je sprawdzić, ale już ja wiem, kto jest tam, gdzie są najpewniejsze ślady!

Reszta wbiła w nią pytające spojrzenia.

- ON! I moi rodzice! – zawołała z oczywistością Jo, co chyba przestraszyło Mary, bo zaczęła płakać. Al już podnosił się z miejsca, a Jo zrobiła przepraszającą minę, ale James wziął ją od niej i mała natychmiast się uspokoiła.

- A mój tata jest z rodzicami Scora – odezwała się Red, kręcąc głową, zwisającą z fotela. – Nie wiem kto to wymyślił, ale jeśli nie chodzi im o to, żeby wykurzyć Ankdala ich awanturami, to naprawdę nie rozumiem tego ryzyka!

Scorpius poklepał ją po nodze.

- Są dorośli – stwierdził o wiele spokojniej. – I wyjechali tydzień temu a wczoraj mama przysłała Patronusa. Wszyscy troje żyją.

- Ciekawe jak długo jeszcze – mruknęła ze zgrozą Rose, a potem w końcu podniosła się ze swojej cudacznej pozycji i wstała z fotela.

- A ty dokąd? – zapytał natychmiast Scorpius.

- Umówiłam się z Raejackiem!

Malfoy natychmiast się najeżył.

- ZNOWU?! Rose, musimy poważnie…

Ale jej już nie było a Albus parsknął głośnym śmiechem.

- Serio? Jesteś zazdrosny o Noela? On jest zabujany w ciotce Hermionie!

- I chyba boi się Rose – dodała pewnie Jo, bardzo cicho, jakby lękała się, że znowu przestraszy Mary. Scorpius nie wydawał się przekonany.

- Od miesięcy ciągle przyłapuję ich razem! Rose twierdzi, że Raejack uczy ją pojedynków, ale jakoś nigdy nie widziałem ich walczących!

- Daj spokój! – żachnęła się Elizabeth. – Na pewno chodzi tylko o jakąś cholernie niebezpieczną zagadkę, a nie o to, że mają romans!

Scorpiusowi jakoś nie poprawiło to nastroju.

                Rose zapukała i nie czekając na odpowiedź weszła do pokoju Raejacka. Porucznik na jej widok zrobił ponurą minę.

- Dałbyś spokój! – żachnęła się Red, zamykając drzwi. – Wiem, że nic nie znalazłeś.

- Ta maść z Wietnamu… Podobno kiedyś miała takie właściwości, ale od stuleci nigdzie już nie rośnie jej główny składnik…

Rose pokiwała głową i usiadła naprzeciw niego. Raejack wyglądał na coraz bardziej sfrustrowanego.

- Rose, musisz powiedzieć swoim rodzicom i chłopakowi. MUSISZ!

Przewróciła oczami.

- I powiem! Powiem, tylko jeszcze nie teraz!

Noel pokręcił głową z zaciśniętymi ustami.

- Wierzę, że coś znajdziemy, ale oni muszą się dowiedzieć!

Rose przełknęła ślinę.

- Minął miesiąc – powiedziała poważnie. – Spędziłam je ze Scorem w Nizinie Amazonki i wierz mi lub nie były to najlepsze tygodnie mojego życia! A nie wyobrażam sobie jakie piekło urządziłby mi Malfoy, gdyby wiedział, że został mi niecały rok!

Noel świdrował ją wzrokiem.

- I na pewno tak było, Rose? – zapytał nagle. – Na pewno było aż tak cudownie? Nie przeszkadzało ci, że musiałaś ciągle ukrywać przed nim swoją rękę? Niech zgadnę… Rzadko rozbierasz się przy świetle?

Rose posłała mu wściekłe spojrzenie, ale szybko zrobiła ponurą minę.

- Powiedzmy, że Scorpiusowi trochę pogorszył się wzrok w ostatnim czasie… - Raejack spojrzał na nią ze zgrozą. – Odczaruję go! – dodała kompromisowo. – Skorzystałam ze starego zaklęcia zdesperowanych wiedźm, które nie chciały, by ich mężowie patrzyli jak się starzeją. Jeszcze przez jakiś czas Scor będzie widział mnie taką jaka byłam przed klątwą…

Noel wzniósł oczy do nieba ale chyba postanowił się z nią już nie kłócić.

- Wypij. Przygotuję ci zapas na drogę.

Jak zwykle, gdy postawił przed nią napój, który wmuszał w nią od miesiąca Rose natychmiast się skrzywiła.

- Jestem mordercą – wymamrotała to kufla pełnego białej cieczy. Raejack posłał jej ostre spojrzenie.

- Nie zabiłem żadnego z tych jednorożców! – powtórzył ze złością. – Bez tego opadniesz z sił za dwa miesiące! Za trzy nie wstaniesz z łóżka! A resztę czasu spędzisz wijąc się w bólu. Odpowiada ci to?!

Rose zmrużyła oczy.

- Nie brzmi jakoś tragicznie.

Noel tylko na nią spojrzał i wypiła posłusznie kilka łyków.

- Wiesz, że to smakuje jak mleko kokosowe? – zapytała cicho. Noel pokręcił głową.

- Pij, Rose – powiedział, odwracając wzrok, ale nie dość szybko, by nie zauważyła strachu w żołnierskich oczach.