Rozdział LXXII cz. 2

Będę cię gonił

Cz. 2

 

- Serio, Weasley… Szarpanie na wiele ci się przyda!

Ron spojrzał na niego tak, że inny pewnie by się przestraszył. Draco wyszczerzył żeby i zwinnie złożył swój namiot. Ron szarpnął jeszcze raz i jego też wylądował zgrabnie w torbie.

- Chcesz coś dodać, fretko? – zapytał triumfalnie. Draco wyglądał na obrażonego i odwrócił się do niego plecami.

                Astoria odliczyła w myślach do pięciu i wzięła głęboki oddech.

- Idziemy. Za dwie godziny powinniśmy być w porcie.

- Jesteś pewna, że nie możemy się teleportować? – jęknął Draco. Po raz pierwszy od tygodnia Ron wyglądał jakby miał podobne zdanie.

- Jestem pewna – warknęła Astoria.

                Szli pieszo w różnej kombinacji. Najpierw prowadził Ron, a Draco rzucał w niego kłujakami i udawał, że przygląda się drzewom, gdy wściekły Ron odwracał się w jego stronę. Potem to Draco szedł na przedzie a Ron szeptał pospiesznie zaklęcia a przed Malfoy’em pojawiały się coraz to nowe, wielkie kałuże, których nie zdążył omijać. W końcu Astoria, która miała szczerze dość ich obydwu, wyminęła jednego i drugiego, nie przejmując się tym, że ci dwaj biją się za jej plecami.

                Było już ciemno, gdy doszli do portu i zwolnili, wyjmując różdżki.

- W końcu… - szepnął Draco, a w jego oczach zapłonął dziki ogień. Astoria skinęła głową a Ron zacisnął zęby.

- Okej. Plan jest taki... – zaczął szybko. Draco natychmiast uniósł rękę.

- A kto ci powiedział, Weasley, że ty tu dowodzisz?!

- A kto by inny?! – zaśmiał się Ron. – No więc przejdziemy pod tym zadaszeniem i…

- PÓJDZIEMY TAMTĘDY…

- …WEJDZIEMY DO ŚRODKA OD WSCHODU…

- …PRZEZ OKNO!

- ZAMKNĄĆ SIĘ!!! NATYCHMIAST!!! OBAJ MACIE SIĘ NATYCHMAIST ZAMKNĄĆ!!!

Astoria uniosła różdżkę tak wysoko, że Draco się odsunął, a Ron zasłonił głowę.

- Jak dzieci!!! A przypominam, że to dla naszych tu jesteśmy!!! Jeszcze słowo a was ukatrupię i pójdę sama! Pewnie i tak poradzę sobie z Alexandrami lepiej, niż wy obaj! Barany!!! – dodała jeszcze, jakby chciała się upewnić, że wystarczająco ich obraziła.

Draco i Ron mieli te same miny, niesprawiedliwie obitych szczeniaków. Ale Astoria nie skończyła.

- Nikt wam nie kazał tu przyjeżdżać!!!

- Kochanie – szepnął ugodowo Draco – Alexander nie przestanie ścigać ani nas ani Scorpiusa.

- Ani Rose! – wtrącił szybko Ron. – Moja córka jest w niebezpieczeństwie!

- WY JESTEŚCIE NAJWIĘKSZYM NIEBEZPIECZEŃSTWEM DLA WASZYCH DZIECI! – ryknęła Astoria. – Jedyne co im grozi, to że się wdadzą w was!

I nie czekając aż pozbierają swoje szczęki ruszyła prędko przed siebie. Ron i Draco zerknęli jeszcze po sobie i odbili się od miejsca.

- Daj spokój, kochanie!

- Astorio, zaczekaj!!!

                                                               *

                Jo obudziła się w środku nocy. Łóżko było puste a w namiocie czuć było chłodne powietrze, jakby przed chwilą ktoś z niego wychodził, albo wchodził. Nie zdziwiła się. Po miesiącu można przywyknąć do takich pobudek.

                Chwyciła koc, który musiał spaść z łóżka i narzuciła go na siebie, ubrała swoje trampki i wyszła. Noc nad Gangesem była czarna jak jego tafla.

James siedział na swojej bluzie u wejścia do namiotu, nie czując albo nie przejmując się zimnem, które ciągnęło od wody. Jo nic nie powiedziała, tylko usiadła koło niego i spokojnie założyła mu kawałek swojego koca na ramiona.

- Przepraszam, nie chciałem cię obudzić – powiedział i wyciągnął ramię, by ją objąć.

- Spałeś w ogóle? – zapytała, wtulając się w niego szybko, jak zwykle gdy tylko miała do tego okazję. Kiwnął głową, ale nie była nawet bliska uwierzenia mu.

- Jutro musimy odbić na zachód – powiedział, wpatrując się w szklistą taflę Gangesu. Jo zwiesiła nos.

- A tam jest twój ojciec? – zapytała z przekąsem. – Bo na pewno nie Ankdal! James, wiesz, że nie ma go w Indiach! Jestem pewna, że wysłali nas tu na wakacje!

James uniósł brew i potarł jej ramię.

- Gdzieś jest.

- Harry opiera się na tym, że Ankdal ma ze sobą kołczan! – przypomniała mu szybko Jo i poklepała się po nosie. – Ten wytwarza pole siłowe i dzięki temu można go zlokalizować. Ale co jeśli się myli?! Jeśli Ankdal obszedł jakoś magię kołczanu? Albo wcale go ze sobą nie ma?

James milczał przez chwilę.

- Znajdziemy go – odparł spokojnie.

                Zerknęła na niego tak, by się nie zorientował, że mu się przygląda. Z prawej strony, pod szczęką miał długą bliznę. Jedną z czterech, które nosił od wojny i których nie dał sobie usunąć.

- Wiesz, że Rose sprzedała Scora Ricie Skeeter? – wypaliła. – Potrzebowaliśmy kilku informacji i…

- Co ty robisz, Jo?

Pokręciła głową.

- Próbuję cię rozśmieszyć.

James otworzył usta z wrażenia.

- Dlaczego?!

- Dlaczego?! – Jo podniosła się z miejsca a koc upadł, uderzając głucho o podłoże. – Dlaczego?! Bo minął miesiąc! I wiem, że to cholernie mało i, że pewnie do końca życia będzie już coś co nigdy nie pozwoli ci być takim jak kiedyś! OKEJ! Ale mógłbyś po prostu czasami się uśmiechnąć…

Ramiona jej opadły i stała po prostu, wpatrując się w niego z żałością. 

- Nie mogę wytrzymać jak zajmujesz się Mary.

Jo wybałuszyła oczy.

- CO?!

Jamesowi drgnęły usta.

- Mam ochotę wtedy szczerzyć się jak głupi, bo przysięgam nie widziałem nic piękniejszego na świecie.

Jo wciąż wyglądała na zdumioną, a James mówił dalej:

- A jak Malfoy jest zazdrosny o Red, mam ochotę śmiać się w głos. Tak samo jak kiedy Dakota wmawia wszystkim, że jest tylko „trochę uzdrowicielem”, albo kiedy Al udaje, że coś robi, a w rzeczywistości robi zeza na Archibald.

Jo pokręciła głową.

- Nie widziałam, żebyś śmiał z którejkolwiek z tych rzeczy…

James westchnął i wstał, podnosząc z ziemi koc i idąc w jej stronę. Zatrzymał się i okrył ją.

- Mam wrażenie, że nie wolno mi się śmiać. Ani odpoczywać. Ani... – spojrzał na nią znacząco a Jo zmrużyła natychmiast oczy.

- Przestań. Błagam cię, James! To jest tylko w twojej głowie.

- Nie masz pojęcia co w niej jest.

- Mam – odparła gorzko. – Naprawdę mam. Byłam porwana, pamiętasz? Scorpius prawie spłonął żywcem… ty odszedłeś. Naprawdę mam pojęcie o demonach we własnej głowie!

James patrzył na nią przez chwilę. W końcu pokręcił głową.

- Nie masz. Nie byłaś nigdy niczemu winna… Przeżywałaś koszmary, ale wyobraź sobie co byś czuła gdyby wydarzyły się przez ciebie.

Jo zadrgały wargi.

- I co teraz? Tak będziemy żyć? – zapytała słabo. – Żartować bez śmiania się? Kłócić bez krzyku?

James nie odpowiedział jej na to. Wyciągnął rękę i zbliżył ją do siebie. Nie protestowała i wtuliła się w niego. Był teraz o wiele bardziej umięśniony, jakby szerszy i zupełnie twardy. Czuła się przy nim jak dziewczynka. 

- Nie wiem, Jo…

Zatrzęsła się ze złości. Nie odsuwając się ani na krok podniosła głowę na parę cali, żeby móc szepnąć mu do ucha:

- A wiesz… wiesz, że byłam na randce? – zapytała potwornie zdenerwowana. James zesztywniał w jednej chwili. Miała wrażenie, że przestał nawet oddychać, a jego ręce zacisnęły się na jej plecach ciut mocniej.

- Miałaś prawo, żeby się z kimś spotkać – wycedził przez zęby tak, że ledwo go zrozumiała. Delikatnie jej ulżyło. To prawie, PRAWIE był jej James.

- Też tak uważam... Jason był w Slytherinie i… - zaczynało brakować jej powietrza, tak mocno „przytulał” ją James. – Był bardzo…

- ŚWIETNIE! – ryknął w końcu i ją puścił. Pękł. Widziała to i nie mogła być szczęśliwsza. – CO Z NIM ROBIŁAŚ?! ZABIJĘ GO!!!

- Sam mówiłeś… - zaczęła, próbując udawać, że ma coś na sumieniu. James chyba jej nie słuchał.

- DOTKNĄŁ CIĘ?! – ryknął, patrząc na nią z furią. – JAK MOGŁAŚ?!

Jo uznała, że jej wystarczy.

- Och, zamknij się. Przeszłam się z nim po szkole! – oznajmiła, poprawiając koc, bo było naprawdę zimno, nawet jej. James przestał wymachiwać rękami, ale wciąż patrzył na nią podejrzliwie.

- Chcę wiedzieć wszystko! – oznajmił gorzko. Jo wypuściła powietrze z płuc.

- Podszedł do mnie kiedyś jakiś Ślizgon i zapytał czy się z nim przejdę. Zostawiłeś mnie ze swoją szurniętą rodzinką i ich rąbniętymi partnerami, więc miałam prawo chcieć przez pięć minut pogadać z kimś normalnym!

James nie wyglądał na przekonanego, więc dodała:

- Po siedmiu minutach napatoczyli się Jesse i Scor. Zachciało im się bawić w rycerzy i tyle widziałam Jasona!

James najpierw się skrzywił a potem uśmiechnął złośliwie.

- Wiszę im dobrą whisky…

- Jesse znowu zdradził Dakotę.

- CO?! – ryknął i uderzył pięścią w otwartą dłoń, a potem zaczął się trząść. – Jak spotkam tego gnoja…! Z czego ty się cieszysz, Carter?!

Jo się śmiała. Nie jakby była ubawiona, ale jakby dostała głupawki z ulgi.

- Przepraszam. To w ogóle nie jest śmieszne… Ale już zapomniałam jak to jest jak… zachowujesz się jak ty.

James trochę ochłonął, jakby dopiero zdał sobie sprawę ze swojego zachowania. Nieco się uspokoił.

- I do niczego nie doszło z tym pedałem?

Posłała mu zniesmaczone spojrzenie.

- Nazwij go tak jeszcze raz a…

Nie zdążyła dokończyć, bo znalazł się przy niej szybciej niż nabrała powietrza w płuca. I znowu trzymał ją tak mocno, że czuła każdy stalowy mięsień na jego ciele.

- A co, Carter? – zapytał cicho, z ustami na jej uchu. – Co zrobisz? Ja cię nie puszczę. Potem będzie jeszcze gorzej, bo będziemy mieli dom i dzieci…

Tym razem to ona zdrętwiała.

- Potter.

- Carter.

- Jest coś.

Odsunął się na parę cali.

- Co, kochanie?

Nie zauważył, kiedy jej różdżka wbiła się między jego żebra i poczuł piekący ból. Wytrzeszczył oczy i zawył głośno. Jo ani drgnęła.

- JAK MOGŁEŚ WYSŁAĆ MI MIŁOSNĄ PIOSENKĘ W WYJCU?!!!

                                                               *

                Scarlett mieszała zawzięcie w garnku, w którym formowała się coraz bardziej lepka bryła. Westchnęła z frustracją.

- Nie możesz mieć wszystkiego! – ryknęła nagle, odwracając się do nieświadomego niczego Albusa. Zamarł przed kominkiem, w którym próbował napalić i wytrzeszczył oczy. – Jestem miła i wszystkich lubię! Rzadko się kłócę! Jestem ŚWIETNA w eliksirach i nie jestem brzydka!

- Eee, kochanie? Czy ty oszalałaś? – zapytał zdumiony Al. Nagle Scarlett trzasnęła łyżką o garnek i założyła ręce na piersi.

- NIE UMIEM GOTOWAĆ! I CO Z TEGO?!

Albus doszedł do siebie po długiej chwili i w końcu parsknął śmiechem. Przestał, gdy Scarlett spojrzała szybko na łyżkę i przestraszył się, że może nią dostać.

- Łał… - mruknął, wstając i zapominając o kominku. – A więc jednak jest coś doprowadza cię do szewskiej pasji.

Nie był pewien ale chyba zaklęła siarczyście. Podszedł do niej szybko i pocałował ją w podbródek.

- Zjem wszystko co ugotujesz! Oprócz tego – szepnął przerażony, widząc co pływa w garnku. Scarlett otworzyła już usta, ale ją uprzedził:

- Kiedy ostatnio widziałaś Ryana?

Zmrużyła groźnie oczy, ale odpowiedziała mu spokojniej.

- Wczoraj. I nie sądzę, by wrócił. Daj spokój, Al… Ankdala nie ma w Hiszpanii! Nie trafiliśmy nawet na jeden ślad po nim!

Albus wzruszył ramionami. Od kiedy uparła się, że z nim jedzie był szczerze wdzięczny, że nie natrafili na nic groźnego. No, za wyjątkiem gotującej Scarlett.

- Mugolska knajpa? – zapytał bardzo cicho, niby mimochodem obejmując ją tak, że nie mogła go rąbnąć.

- Może być – warknęła znowu. – I lepiej naucz się gotować, bo inaczej będziemy musieli się rozstać!

                Wracali, gdy było już późno, ale Hiszpania widocznie nie kładła się przed świtem. Przed samym wejściem w magiczną ochronę ich namiotu, Al zwolnił i zatrzymał Scarlett.

- Ktoś tu jest…

Wyjęli różdżki i…

- Dobrze się bawicie?! – huknął Ryan, a Scarlett uśmiechnęła się szeroko na jego widok.

- Myślałem, że wyjechałeś – mruknął Al, chowając różdżkę. Powinien sprawdzić jego tożsamość, ale kogo jak kogo ale usposobienia Hastinga nie dało się podrobić.

- Scarlett, przywiozłem list od twojej mamy – powiedział i wskazał na namiot. Scarlett pisnęła z radości i rzuciła się w stronę wejścia. Ryan wyciągnął rękę zatrzymując Ala w miejscu. – Dla ciebie też mam prezent. – Potter wytrzeszczył oczy. – Znalazłem go.

Sens tych słów docierał do niego dwa razy dłużej. W końcu drgnął jak rażony prądem.

- Strażnika? – wycharczał, wbijając w niego palące spojrzenie. Hasting kiwnął głową.

- Twój szanowny tatuś wysłał nas wszystkich na wycieczki. Każdy ślad jest trefny i jedyne co tu mamy robić to odpocząć – powiedział ewidentnie zły. – Stwierdziłem, że przydam się do czegoś innego.

Do Albusa nie dotarło prawie nic z tej wypowiedzi. Nawet nie zdawał sobie sprawy, że trzęsie się na całym ciele.

- Adres… - szepnął tylko. Ryan wyciągnął kartkę z kieszeni.

- Zostaniesz z nią? – zapytał Al, robiąc od razu krok w tył. – Wymyśl coś!

Ryan dopadł go w kilku susach i chwycił za koszulę.

- Ma być żywy, rozumiesz?! Zrób co chcesz, możesz wyrwać mu jaja i kazać je zjeść… Ale ma być żywy!

Ciężko było stwierdzić czy do Albusa cokolwiek dotarło.

Zrobił krok w tył i był już poza strefą ochronną, potem huknęło i zniknął.

                Ryan postał jeszcze chwilę na zewnątrz a w końcu ruszył w stronę namiotu, czując potworny głód.

- Hej, Scar… ugotowałaś coś może?!

                                                               *

                Rose była w pułapce. Sama ją zrobiła i sama w nią wpadła. Pretensje też mogła mieć tylko do siebie.

                Scorpius łowił ryby. Dawno uznali, że w Nizinie Amazonki nie ma Ankdala, ale wujek Harry kazał im tam zostać, więc postanowili cieszyć się pobytem. Rose siedziała w cieniu. Na słońcu było zbyt ciepło, by wytrzymać w swetrze, a nie mogła go zdjąć. Scorpius tego nie widział, ale teraz ona sama nie mogła patrzeć na prawą dłoń. Była ciemna i pomarszczona, skóra zwiotczała i wyschła. Rose nie chciała tego oglądać.

                Przyglądała się Scorpiusowi, który złapał już chyba szóstą rybę, powiedział jej, że jest piękna i wypuścił z powrotem. Red śmiała się, ale przestawała, gdy tylko przypominała sobie o swojej pułapce.

                Na początku obiecała sobie, że powie mu, gdy sama się z tym upora. Gdy dotrze to do niej i poradzi sobie z tą wiedzą. Potem przyrzekła, że porozmawia z nim w odpowiedniej chwili. Potem, że za dwa dni. Potem jutro.

                Teraz jutro było już codziennie. Wstawała po bezsennej nocy, otwierała usta i… uciekała. Nie umiała, nie mogła. On był szczęśliwy. Pogodzony ze swoimi bliznami, spokojny. I kłócili się. A Red wiedziała, że gdy Malfoy dowie się o tym ile jej zostało, pokłócą się już tylko raz – a potem on się zmieni i zacznie ją traktować jak szkło.

                Strzepnęła rękaw swetra niżej i wstała. Ruszyła w górę rzeki, nie mogąc napatrzeć się na piękno tego miejsca. Szła coraz szybciej, ale i tak nie wydostała się ze swojej pułapki…

                Spędzili tu już kilka tygodni ale ciągle widziała w Amazońskim lesie nowe dziwy. Gdy już nacieszyła się kolorami ściółki spojrzała w górę. Ptaki w tej części świata były zdecydowanie unikatowe. Nie potrafiła nazwać prawie żadnego z nich. Prawie.

                Rose zatrzymała się tak nagle, jakby wlazła w drzewo. Niemożliwe. Nie!

                Jej serce urosło i wypełniło się nadzieją, jakiej nie zaznała od miesięcy. Wyjęła różdżkę.

                Wokół smukłych drzew Amazonii latały feniksy. Dokładnie cztery. Ogromne i piękne. Dwa musiały być już stare, bo były zdecydowanie wolniejsze. Ale nie w nie wycelowała Rose. Zamachnęła się, z jej różdżki wystrzeliła biała lina i pognała het wysoko. Trzy feniksy zdążyły ją zobaczyć, rozpostarły skrzydła i odleciały, ale czwarty, zbyt zajęty lataniem w kółko wpadł w sidła Rose.

                Bardzo powoli i ostrożnie pociągnęła za linę i uważając, by go nie zranić zaczęła ściągać go w dół, wciąż nie wierząc w swoje szczęście. W końcu feniks wylądował miękko na ziemi koło niej, wbijając w nią paciorkowate spojrzenie a Red szybko wyczarowała maleńką fiolkę.

- Zaraz cię wypuszczę! – zawołała szybko Rose. – Za moment! Potrzebuję tylko… - zamarła. – Cholera jak mam sprawić, żebyś się rozpłakał?!

                Ptak wciąż patrzył na nią nieszczęśliwie, ale nie drgnął i czekał spokojnie aż Rose się poruszy.

- Słuchaj, chodzi o mojego chłopaka! – wypaliła. – Jest poparzony i chociaż według mnie wygląda mega seksownie… wiesz o co mi chodzi nie? Potrzebuję twoich łez!

Feniks ani drgnął, a do Rose zaczynało docierać, że może jej nie rozumieć. Jęknęła i opadła na kolana.

- Chcesz smutnej historii?! Proszę bardzo! Moi rodzice się rozwiedli! Jestem z rozbitego domu!

Feniks wydawał się delikatnie znudzony.

- Mój kuzyn był trzymany przez największego dupka na świecie i zmuszany do strasznych rzeczy!

Ptak nie wydawał się przejęty, nawet kiedy zaczęła machać rękami.

- BYŁA WOJNA!!! Straszna, okrutna wojna!!!

Ani się zorientowała, gdy feniks odbił się od miejsca i ruszył w jej stronę. Zamarła i dopiero, gdy był już bardzo blisko uświadomiła sobie, że gdy tak machała rękami, jej sweter podwinął się i odsłonił poczerniałą rękę.

                Ptak wpatrywał się w chore miejsce bardzo uważnie. Rose drgnęła a feniks przysunął łepek bardzo blisko, a w końcu oparł go na jej dłoni. Coś wilgotnego spłynęło na nią i Red nabrała szybko powietrza. Drugą rękę sięgnęła po fiolkę i przystawiła pod prawą dłoń.

                Feniks płakał i Rose też miała ochotę płakać – ze szczęścia. Już nie mogła doczekać się miny Scorpiusa! Ale nagle… ptak zabrał głowę, a Rose zobaczyła najsmutniejsze spojrzenie na świecie. Było utkwione w jej czarnej ręce. Strzepnęła znowu materiał na dłoń.

- Nie przejmuj się! – zawołała szybko. – Nic się chyba już nie poradzi… Ale dziękuję ci, piękny ptaku! – dodała z prawdziwym szczęściem. Zbliżyła się do niego i poklepała po główce, a potem odwiązała swoją linę.

                Feniks stał jeszcze chwilę, a potem rozpostarł skrzydła i odleciał do swojego królestwa.

                Scorpius wściekł się na swoją wrażliwość, o której nie miał pojęcia i wypuścił z powrotem jedenastą rybę.

- Na kolację będą wodorosty! – warknął i zaczął wyciągać wędkę. Obrócił się za siebie. – ROSE?!

Była tu jeszcze przed chwilą. No dobra, dłuższą chwilę temu. Ale na rybach zawsze odpływał i trochę się zamyślił…

                Wstał prędko i odesłał różdżką wędkę do namiotu a sam ruszył w górę rzeki. Red ostatnio lubiła tam chodzić i był pewien, że prędzej znajdzie ją tu, niż w namiocie. I nie pomylił się.

                Rose biegła w jego stronę tak szybko, że podniósł wyżej różdżkę.

- ROSE! – ryknął. Ale nie zdążył powiedzieć nic więcej bo wpadła mu w ramiona pozbawiając go tchu. Chyba nie zdając sobie sprawy z jego zdumienia, odsunęła się po długiej chwili i uśmiechnęła a w jej oczach zalśniły łzy. Scorpius nie mógł być w większym szoku.

- CO SIĘ STAŁO?! – krzyknął szybko. Rose chyba miała ściśnięte gardło, bo pokręciła tylko głową i wyjęła coś z kieszeni.

                Mała fiolka zalśniła w słońcu.

- Eee… skarbie… Co to jest? – zapytał, bo chyba doszedł do wniosku, że Red zupełnie zwariowała. Ona odchrząknęła i odezwała się w końcu:

- Łzy, Scor. Łzy feniksa. One żyją w tym lesie.

                Zabrakło mu powietrza. Po tym wszystkim… Po tylu roztrzaskanych lustrach…

- Nie chcę.

Rose wytrzeszczyła oczy.

- Nie po to to przechodziłaś! – warknął i odwrócił się w kierunku namiotu. Rose wrosła w ziemię.

- CO?! – ryknęła, zapominając o swoim wzruszeniu.

- Wywal to!

                Wpadła za nim do namiotu jak burza.

- Przecież tego chciałeś!!!

Machnął ręką.

- Ale już nie chcę! Przeszliśmy przez piekło ale dużo nam to dało!

Rose zmrużyła oczy.

- Laski cię mają za bohatera – syknęła z groźbą w głosie. Przewrócił oczami.

- Moje blizny są jak stopnie w wojsku – oznajmił filozoficznie. Rose wzruszyła ramionami.

- Jak wolisz… - i wycelowała fiolką w podłogę. Zamachnęła się i…

- NIE! – złapał ją za rękę a Rose uniosła drwiąco brew. – Ostatecznie… Może na brzuchu…

I wyrwał jej fiolkę.

                Rozpiął koszulę i odkręcił buteleczkę a potem bardzo ostrożnie umoczył palec. Przyłożył go do klatki piersiowej. Otworzyli usta. Miejsce, w którym skóra zetknęła się ze łzami feniksa zaczęło jaśnieć i wygładzać się. Znikały bielma i zgrubienia. Scorpius nabrał szybko powietrza a Rose uśmiechała się tak szeroko, że rozbolała ją szczęką.

                Wyglądał jak dawniej. Spojrzał na Rose i znowu na siebie. I znowu na Rose.

                Łez zostało już na dnie, ale jego twarz wciąż była pokryta pajęczyną blizn. Red milczała i czekała. Bardzo powoli wylał ostatnie krople na swoją dłoń i dotknął czoła i ust.

- Wystarczy – powiedział pewnie i wytarł dłonie w spodnie. Rose kiwnęła głową. Nie mogła się napatrzeć, choć odrobinę było jej żal.

                Magia zakończyła swój taniec. Scorpius wyglądał jak dawniej, poza małym fragmentem na twarzy – jego lewy profil wciąż nosił kilka głębokich blizn, które celowo ominął.

- I jak?

Rose wzruszyła ramionami i wdrapała się na palce.

- Dla mnie bez różnicy – oświadczyła i pocałowała go w ostatnie szramy.

                Scor uśmiechnął się, wciąż trochę oszołomiony i nie zauważył czegoś. Rose zmrużyła oczy jakby przeszył ją ból. Ale nie brał się z ręki. Zapiekło ją w sercu, gdy uświadomiła sobie, że ona ma szansę całować jego blizny. On może jej nie wybaczyć, że odebrała to jemu.

                                                               *

- Nie wiem, Harry… Wydaje mi się, że te jaskinie są połączone.

Harry patrzył na Agathę bardzo uważnie.

- Korytarz musiałby biec głęboko pod ziemią.

- To ma sens, Harry – odezwała się Ginny. – Ankdal zostawił w tej jaskini kołczan – wskazała miejsce na mapie – a w tej sam się ukrywa.

- Nie widziałem wojska w całej kotlinie – włączył się Robert. – Musi być gdzieś niedaleko.

Harry skinął głową.

- Obawiam się, że cały ten odcinek Atlasu jest naszpikowany oddziałami. Niedużymi – dodał, poprawiając okulary – ale zdążyli dobrze poznać teren.

Agatha i Robert wymienili spojrzenia a potem utkwili w Harrym pełen wyższości wzrok.

- Wybacz, ale NIKT nie zna lepiej tych gór od nas – oświadczyła Agatha.

- Spędziliśmy tu pół roku – dodał Robert. – Zagoniliśmy tu bandę ognistych potworów – dodał widząc zdumiony wzrok Ginny. – Było wtedy o wiele więcej śniegu i nie bardzo miały czym się popisać.

I przybili sobie piątkę. Ginny zachichotała a Harry wyszczerzył zęby.

- Czas ich ściągnąć, co? – westchnęła po chwili Agatha. Harry pokiwał głową.

- Tym razem nie damy rady sami.

- Dostali po miesiącu długiego urlopu – dodał optymistycznie Robert. – Jo i James w Indiach, Camowi wmówiłeś, że masz mnóstwo śladów w Anglii i codziennie wraca do Lucy… Wszyscy inni też są w spokojnych miejscach…

- Tak – mruknął Harry, znowu przyglądając się mapie. – Jestem takim jednoosobowym biurem podróży. Ale teraz trzeba ich wszystkich ściągnąć tutaj.

- Koniec wakacji – westchnęła Ginny.

                                                               *

                Wiatr wył zagłuszając ocean. Woda rozbijała się o skały, ale żywioł odpędzał ją z powrotem. Dom na wzniesieniu wyglądał jakby mogła zmieść go silniejsza fala albo mocniejszy podmuch. Louis wspiął się na sam szczyt klifu, siekąc różdżką wszystkie zabezpieczenia, których moc zaczęła zresztą słabnąć.

                Nie sprawdził czy ktoś jest w domu. Były dwie opcje. Nie było tu nikogo żywego lub byli ci, którzy zaraz po spotkaniu z nim staliby się martwi.

                Wyważył furtę i wszedł na zapuszczoną posesję. Drzwi wejściowe wisiały na jednym tylko zawiasie i Louis uniósł drwiąco brew. Tchórze. Uciekali jak szczury z własnego domu. Przekroczył próg i zatrzymał się na moment. Gdyby miał uczucia, może by się wzruszył. Tu dorastała. Tu uczyła się chodzić i może nawet zaczęła tłuc talerze. Tak, o tym myślałby, gdyby miał uczucia.

                Przeszedł parę kroków.

- LEAH! – ryknął. Nic.

                Szedł dalej. Znowu krzyczał i znowu nie dostał odpowiedzi.

                Postawił nogę na stopniu zakurzonych schodów. Owiał go znajomy wiatr i obrócił się szybciej niż nakazują prawa rozsądku.

- Wielu duszom zabierasz spokój, chłopcze.

                Potężna, wysoka postać leciała w jego stronę. Mężczyzna za życia musiał dobrze się odżywiać. Louis zdjął nogę ze schodów.

- Jest tu? – zapytał tylko. Duch zawisł stopę przed nim, wpatrując się w niego z wielkim niezadowoleniem.

- Przestań szukać mojej wnuczki! – zagrzmiał. – Odciągasz od spokoju wiele dusz!

- Mam to gdzieś – odparł Lou, wyciągając różdżkę. – Wiem, że tu jest! Wiem, że nie poszła dalej! Mów co wiesz!!!

- Grozisz zmarłemu? – zadudnił basowym głosem dziadek Leah. – CO możesz mi zrobić?

Louis uśmiechnął się w straszny, pozbawiony ciepła sposób. 

- Nie wiesz gdzie byłem. Co robiłem i co umiem.

- Wiem – przerwało mu widmo. – Szukasz mojej wnuczki od miesiąca. Błądzisz po każdym miejscu, w którym kiedyś była… Ściągasz dusze, które muszą odpowiedzieć na twoje wezwanie. Ona umarła.

- Wiem o tym – Louis zrobił krok w stronę ducha, a ten utkwił białe źrenice w jego różdżce. – Wiem, że umarła i wiem, że nigdy nie była szczęśliwa. A to oznacza, że nie poszła dalej.

- Masz wybór – szepnął ze zgrozą duch. – Zawsze masz wybór!

- GDZIE ONA JEST?!

Ale nim skończył zdanie widmo odbiło się, odwróciło i wsiąkło w ścianę, na sekundę przed tym jak zaklęcie Louisa zrobiło w niej olbrzymią wyrwę.

               

                Wybiegł z domu. Fale obmywały miarowo klif a wiatr wył na wzniesieniu.

- Znajdę cię, Leander! – ryknął wściekle. – Nie ukryjesz się długo przede mną! Ale próbuj! Będę cię gonił aż znajdę!