Rozdział LXXIV cz. 1

Nie zostawiaj mnie

 cz. 1

- Błagam – łkała. – Proszę…

Ron zerwał się z miejsca i pobiegł do Hermiony, a potem dźwignął ją z kolan. Harry kręcił głową jak w amoku.

- O co?! – zawył, ciężkim, ochrypłym głosem. – Nie jestem cudotwórcą! Nikt nie jest!

Ale do niej chyba nie docierały żadne słowa, bo wciąż płakała, trzęsąc się potwornie tak, że Ron ledwo zdołał ją podtrzymać.

- Naprawdę nie ma nic, Harry? – zapytał bardzo słabo.

Potter przymknął oczy. Wyglądał źle. Do tej pory się nie załamywał, ale to był jego kres. Może to był największy z dotychczasowych problemów, a może o ten jeden, ostatni za dużo.

- Mogę wypruć sobie żyły – powiedział cicho. – WY możecie wypruć sobie żyły. Nie ma lekarstwa.

Hermiona zawyła piskliwie i Ron wzmocnił uścisk, gładząc ją po włosach. Harry zdjął szybko okulary i przetarł mokre oczy. W tym momencie usłyszeli szelest i zobaczyli cień u wejścia do jaskini.

- Widziałem jak pani patrzy na Rose – odezwał się ktoś i zobaczyli Scorpiusa idącego w ich stronę. – Tak myślałem, że już wiecie.

Hermiona wzięła bardzo głęboki wdech i odsunęła od Rona.

- Jak ona się czuje?

Scorpius wzruszył ramionami.

- Na pewno nie doskwierają jej wyrzuty sumienia, że nic powiedziała przez miesiąc – powiedział chłodno.

- Rose musi natychmiast stąd wyjechać! – oznajmił szybko Ron. – Nie może brać udziału w bitwie! Jest słaba i…

- …i na pewno pana posłucha – odparł Scorpius. Nie był zbyt grzeczny i chyba zdawał sobie z tego sprawę, ale wyglądał jakby już na niczym mu nie zależało.

- Klątwa jeszcze nie odbiła się na zdrowiu Rose – odezwał się cicho Harry. – Noel zatrzymał ją w miejscu, błyskawicznie podając jej krew jednorożca. Uratował dla niej dużo czasu.

Hermiona zamrugała przez łzy i coś bolesnego odmalowało się na jej twarzy.

- Jest coś? – zapytał Scorpius, patrząc na Harry’ego. – Cokolwiek…?

Potter milczał bardzo długo, wpatrując się w swoje okulary.

- Przykro mi – powiedział łamiącym się głosem.

                Ron znowu przyciągnął do siebie Hermionę, tym razem chyba samemu potrzebując podtrzymania. Scorpius odwrócił się i wyszedł.

                                                          *

                W jaskini obok też nie zagościł sen. Wszyscy wpatrywali się w mapy i plany, które zostawił im Harry i dyskutowali głośno. Nagle Scarlett, która przysypiała na ramieniu Albusa odchrząknęła głośno, a gdy wciąż nikt nie zwracał na nią uwagi podniosła się i pokazała palcem na wejście do jaskini. Wszyscy poszli za jej wzrokiem.

                Stali tam Jo i James. Oboje emanowali taką radością, że w jaskini, oświetlanej kilkoma polanami zrobiło się jakby jaśniej i cieplej. Jo patrzyła po nich trochę nieśmiało, ale James parował z dumy i chyba nie mógł wytrzymać, by coś powiedzieć. Uprzedził go Al:

- No nie mów, że się zgodziła! – zawołał z udawanym zdumieniem.

                Zapadła cisza, a potem Jo niepewnie skinęła głową.

                Wybuch radości wypełnił jaskinię, a może i całe Maroko. Wszyscy rzucili się w ich stronę z takim impetem, że James przezornie zasłonił sobą Jo. Na niewiele się to zdało.

                Pierwsza dopadła ich Rose. Objęła ich za szyję i zaczęła  ściskać i całować, krzycząc coś, czego chyba nawet ona nie rozumiała. Tuż za nią był Albus, który najpierw przywalił Jamesowi z całej siły w plecy, wrzeszcząc: „Moje najszczersze gratulacje!”, a potem podszedł do Jo. Wymienili znaczący, pełen ciepła uśmiech, który tylko oni rozumieli i Jo przyciągnęła go do siebie na moment.

                Następni w kolejce byli Carterowie i Ginny – ale ku zdumieniu swoich dzieci ustawili się dość dziwnie – Robert podszedł najpierw do Jamesa, a Ginny rzuciła się na Jo, całując ją i chwytając za rękę, na której błyszczał pierścionek. Tylko Agatha czekała cierpliwie, aż będzie mogła uściskać córkę.

- Pozwolił ci polować? – syknęła do jej ucha, gdy już ją objęła. Jo mrugnęła do niej.

- Lepiej. Pojedzie ze mną.

                Agatha uśmiechnęła się z triumfem i ruszyła w kierunku Jamesa, a Jo poczuła nagle jak jej nogi odrywają się od ziemi i zobaczyła przed sobą Camerona. Chyba nie mógł nic powiedzieć, tylko podrzucał ją w górę, a w jego oczach błyszczały łzy. Jo trochę się przeraziła, ale wtedy usłyszała Lucy, która biegała wokół nich śpiewając coś o kuzynach i kuzynkach Mary…

                Potem był Jesse.

- Zawiodłaś mnie, Carter – powiedział znacząco i z wyraźnym chłodem. – Miałem nadzieję, że w końcu się do mnie… AŁA, nie bij mnie! – i cmoknął ją w policzek a potem zawahał się i wycofał, bo James już rzucał mu ostrzegawcze spojrzenia. Na szczęście w tym momencie zjawiła się Dakota.

- Strasznie się cieszę! – zaświergotała natychmiast. – Teraz już mam pewność, że ktoś będzie cię pilnował przez całe życie!

Jo rąbnęła Jamesa w ramię.

- Ha!

Dakota uniosła brwi.

- Mówiłam do ciebie, Carter!

Wszyscy ryknęli śmiechem.

                Za nimi byli Weasley’owie, którzy płakali i krzyczeli, Astoria Malfoy, która gratulowała im z niebywałym zapałem, Noel, który chyba się pomylił i zamiast Jo uniósł w górę Jamesa (a może tak sobie gratulują wojskowi?), a prawie na końcu Elizabeth i Blake.

- Ledwo cię znam – oznajmiła z wyższością Cambell w stronę Jamesa. – A ty jesteś wariatką – dodała do Jo, na co Blake jęknął i wzniósł oczy do nieba. – Ale wyglądacie na tak szczęśliwych, że widzę was za sześćdziesiąt lat. Okropnie zbrzydniecie – dodała jeszcze i po prostu odeszła, a Blake zaczął ich szybko przepraszać.

                Myśleli już, że mogą sobie pójść, ale gdy reszta odeszła znowu do map i planów, rzucając im wesołe spojrzenia, z miejsca podniósł się Ryan i posyłając Jamesowi znaczące spojrzenie, odciągnął Jo.

- Tak? – wyszczerzyła zęby. Ryan przewrócił oczami.

- Ćwicz blok – powiedział tylko. – Ja już nie mogę cię uczyć.

Pokiwała głową a gdy Ryan zrobił krok by odejść, zatrzymała go i przyciągnęła do siebie. Chyba był zaskoczony, albo po prostu rzadko się do kogoś przytulał, ale miał dość zdumioną minę.

- Wiesz… Mam bardzo ładną kuzynkę… - szepnęła szybko Jo. Ryan zarechotał i odsunął się.

- Jest jedna kobieta w moim życiu. Piękna, chociaż cholernie wymagająca – oznajmił, strzygąc zawadiacko brwiami. A gdy Jo zrobiła zdumioną minę dodał szybko – Wojna.

                Podszedł do Jamesa i Jo była bardzo ciekawa co mu powie, ale w tym momencie coś odwróciło jej uwagę. Miała wrażenie, że widzi Scorpiusa na zewnątrz jaskini. Dlaczego był tam sam? Nie zastanawiając się, wybiegła…

                Ryan tymczasem zatrzymał się przed Jamesem. Przez chwilę mierzyli się spojrzeniami.

- Spędziłem z nią parę dni – powiedział Hasting. – Nie wypuszczaj jej. I dbaj o nią, bo jest cholernie wiele warta.

James nagle się zaśmiał.

- Już zapomniałem.

- O czym? – zainteresował się Ryan.

- Jak ojciec przywiózł cię wtedy… na miesiąc… Strasznie mi imponowałeś. Zwłaszcza tym, że w co drugie słowo wkładałeś przekleństwo!

Ryan parsknął śmiechem.

- Nie zdążyłem ci podziękować – dodał poważniej James. – Wyjechałeś a ja nawet nie podziękowałem za to, że uwierzyłeś mi w tamtym lesie.

Ryan uniósł kącik ust.

- Jak Harry mnie do was przywiózł niczym mi nie imponowałeś – oznajmił, na co James ryknął śmiechem. – Ciągle gadałeś o jakimś haremie…. Wtedy w lesie mogłem ci czyścić buty – dodał po prostu. – Dużo szczęścia, młody! – i rąbnął go tak, że James stracił dech i zaczął kaszleć.

                                                           *

                Scorpius siedział na głazie i wdychał czyste, wręcz ostre powietrze Atlasu. Słyszał, że ktoś idzie w jego kierunku i modlił się tylko, by to nie była Rose.

- Czekasz na spadającą gwiazdę? – usłyszał i wcale się nie ucieszył.

                Nie odpowiedział a Jo usiadła na sąsiednim głazie i przyjrzała mu się uważnie.

- Nie masz blizn.

- Rose dorwała jakiegoś feniksa.

Jo pokiwała głową.

- A co się stało pomiędzy? – zapytała bystro.

                Wypuścił lodowate powietrze z płuc.

- Rose ma na sobie klątwę – powiedział po prostu, bo nie znalazł lepszych słów. – Dotknęła tej pierdolonej strzały i teraz umiera.

               

                Jo poczuła się tak, jakby oderwała się od głazu i spadała z przerażającą prędkością w dół. Pociemniało jej przed oczami.

- Nie… - szepnęła. – Widziałam ją. Jest…

- Jeszcze przez pięć minut zdrowa – dokończył Scor. Jego głos drżał tak okropnie, że przeszły ją ciarki. – Ma niecały rok.

                Jo przez długą chwilę nie odzywała się ani nie ruszała. Wpatrywała się w swój pierścionek. Nie… Wpatrywała się w szafę, spiskowe notatki i zdjęcia ze świąt.

                Wstała.

- Zaraz pójdę ją ukatrupić… Ona nie umrze, Scor – powiedziała z taką pewnością, że aż spojrzał na nią błagalnie. – Nie umrze. Wiem to, bo cię znam. I niczego na świecie… prawie – dodała szybko, wciąż zerkając na swoją dłoń – nie jestem tak pewna, jak tego, że prędzej spalisz pół świata niż pozwolisz Rose tak po prostu sobie umrzeć. Prawie rok to dużo, Scor – podeszła bliżej i objęła go. – Jeśli jutro rano załatwimy Ankdala, po południu możemy zacząć szukać sposobu.

- Nie ma go – wycharczał Malfoy. – Potter… Jej matka. Mówią, że go nie ma.

Na Jo nie zrobiło to większego wrażenia.

- Może oni go nie znaleźli. Ale niech mnie szlag, jeśli ty tego nie zrobisz!

Scorpius drgnął, a potem zaczął oddychać szybkim, urywanym tempem. Jo obejmowała go jednak tak mocno, że w końcu jego ramiona opadły, a oddech zwolnił.

- Potter mi się oświadczył! – burknęła nagle cicho. Scorpius odwrócił się lekko.

- James czy…? – zapytał tylko, za co dostał natychmiast w kark. Podniósł się i spojrzał na wejście do jaskini. – Byłby szalony, gdyby tego nie zrobił – powiedział z oczywistością. – Jutro będę zazdrosny – dodał trochę żywiej. – Może nawet porwę cię przed ślubem – wzruszył ramionami.

                Jo postukała się w głowę. A potem wrócili do reszty.

 PS. Psyche, Mała Mi, Gabrysia Szmyd i Amelia Lav - sprawdźcie swoje maile.

Mimik! Przepraszam - wiem, co miało być wczoraj, ale po pierwsze od środy do dzisiejszego popołudnia miałam zero czasu. Po drugie brakowało mi weny na urywek, o który prosiłaś. Bardzo przepraszam!


PPS. Zaczęła się kołysanka! :)