Rozdział LXXIV cz. 2

Nie zostawiaj mnie

cz.2  

 

Do wszystkich, którzy z dziwnych względów lubią pisać "pierwszy, drugi" w komentarzach i zajmować sobie miejsce (:P) : nie róbcie tego i nie zjeżdżajcie w dół przed przeczytaniem; odbierzecie sobie wiele emocji oglądając najpierw ostatnie gify!
Ps. Zerknijcie na LL. 







:)

                Wstał dzień po nocy, która nie przyniosła snu. Radosny nastrój z powodu zaręczyn Jo i Jamesa ulotnił się jak dym. Hermiona, Ron i Scorpius mieli takie humory, że nikt nie śmiał nawet do nich podchodzić, ani pytać co się stało. Nie mówiąc o tym, że Rose, na którą Jo krzyczała niemal do świtu, nie rozmawiała prawie z nikim.

                I tak mieli wyruszać na ostatnią walkę.

                Był tylko jeden problem.

- Harry, czy ty masz nas za idiotów? – zapytał Ryan, a cała reszta zaczęła mu przytakiwać. Potter uniósł głowę znad zapięcia płaszcza, który zakładał.

- O co ci chodzi?

Noel uprzedził Hastinga:

- O to, że twój plan opiera się na tym, żeby wszyscy wrócili do domów w dobrym zdrowiu! – Raejack zrobił parę kroków do przodu i spojrzał na Harry’ego wyzywająco. – Nie dopadniemy Ankdala w ten sposób.

- Wychodzimy – zarządził Harry. Ale nikt nie ruszał się z miejsca.

- Oni mają rację, Harry – odezwała się Agatha. – Ankdal wydrążył jaskinię. Jak zaatakujemy go od głównego wejścia, jego wojsko nas zatrzyma a on zdoła uciec.

- Ukrytego przejścia strzeże Bestia – powiedział tylko Harry. – Nikt z nas nie ma z nią najmniejszych szans. Dostała zadanie – zabić natychmiast pierwszą osobę, którą zobaczy. Sama to podsłuchałaś!

Agatha pokiwała głową a Harry mówił dalej:

- Nie ma opcji, by ktokolwiek próbował wejść tamtędy. Na Bestię nie zadziałają peleryny-niewidki, ani żadne zaklęcia. Jest na nie odporna, bo wchłonęła morze magii!

- Dwa lata temu zniknęła, kiedy połknęła antidotum, które było w moich żyłach! – odezwała się szybko Jo, ale Harry pokręcił głową.

- Jo, nie wiedziałem z czym walczymy. Po ataku podałem ci odtrutkę na zakażenie. Składała się z sześciu eliksirów. Nie mam pojęcia który ją wtedy zneutralizował tak, że odeszła z Hogwartu. ODESZŁA, bo zniszczyć ją może tylko jedna rzecz i na tym musimy się skupić! – dodał do całej reszty. – W jaskini, do której idziemy jest wojsko i kołczan. Wystarczy, że przerzedzimy oddziały Ankdala i wtedy zniszczymy Bestię, unicestwiając kołczan.

- To nie wystarczy! – zawołała nagle Hermiona. – Mam dość. Harry musimy to skończyć raz na zawsze!

Harry cofnął się, bo miał wrażenie, że jest sam jeden przeciwko nim wszystkim.

- Podsumujmy – odezwała się Rose. – Ankdal siedzi we wnętrzu jaskini i jak się tam zjawimy on zwieje?

- Drogi jego ucieczki strzeże Bestia, z którą według wierzącego w nas bardzo Harry’ego, nikt nie ma szans – dodał śpiewnie Ryan.               

- Wujku – powiedziała znowu Rose – pozwól mi iść. – Na te słowa Scorpius zerwał się z miejsca, a Hermiona i Ron zaczęli krzyczeć jedno przez drugie.

- Przecież ja… - próbowała jeszcze Rose, ale wystarczyło jedno spojrzenie Scorpiusa, by zamilkła.

- Nikt tam nie pójdzie – powiedział sucho Harry. – Mówimy o  ciasnej przełęczy i potworze, który wysysa z ludzi magię. To jest pewna śmierć i nikogo na nią nie skażę. Koniec dyskusji – dodał, widząc, że wszyscy otwierają usta. – Ja i wszyscy, którzy mają więcej niż dziewiętnaście lat zaczynamy za pięć minut – mówił dalej, suchym tonem. – Rozbroimy część wojska, wtedy reszta może się przyłączyć. Czy to jest jasne?

Jo, James, Rose i reszta zrobili naburmuszone miny.

- Czy to jest jasne?!

Jedno po drugim skinęli głowami.

Tyle tylko, że nie zamierzali go słuchać…

                              

                                                               *

                Dorośli zniknęli a młodsi natychmiast poderwali się z miejsca.

- Musimy ustawić się niedaleko tego tajnego przejścia! – zawołała szybko Jo. – Jeśli Ankdal faktycznie nim zwieje, będziemy mogli go dopaść!

Albus pokręcił głową.

- Jo, jesteśmy w górach. Nie masz pojęcia którędy biegnie ten tunel ani jak jest długi. Nie zostawili nam żadnej mapy ani niczego.

Elizabeth drgnęła niespokojnie a potem odezwała się szybko:

- Możecie po prostu iść wzdłuż tamtej jaskini. Trochę wam to zajmie ale zobaczycie jak rozwinie się sytuacja…

James i Jo spojrzeli po sobie.

- Chyba nie ma innego wyjścia… Do zobaczenia potem! – i tyle ich widzieli.

- Chodźmy, za chwilę będziemy mogli się przyłączyć – zawyrokował Al. On, Scarlett, Dakota i Jesse wybiegli z jaskini. Zostały w niej cztery osoby.

- Rose – powiedział ostrzegawczo Scorpius. Red wzięła głęboki wdech.

- Ja i tak umrę! – zawołała z żałością. – Wolałabym, żeby moja śmierć na coś się komuś przydała!

Scorpius patrzył na nią z prawdziwą nienawiścią. Ale nim zdążył się odezwać, Elizabeth zrobiła krok do przodu.

- O czym ty mówisz, Weasley?!

Rose westchnęła i podwinęła rękaw płaszcza. Cambell krzyknęła a Blake podszedł do niej szybko, żeby przyjrzeć się jej poczerniałej skórze.

- CO TO JEST?!

- Naprawdę nie ma na to czasu! – jęknęła Rose i obróciła się do Scorpiusa. – Wybacz mi… Błagam cię, wybacz mi ale ja tego nie wytrzymam! Tych miesięcy rozpaczy i odliczania do końca. Scor… Ja i tak odejdę, a wolę to zrobić w taki sposób. Oddając życie za wasze.

Oczy Malfoya zaszły łzami, bólem i nienawiścią.

- Nie wiesz gdzie jest ta przełęcz! – wycharczał. Nagle usłyszeli chrząknięcie i odwrócili się do Elizabeth.

- Ja wiem… - mruknęła cicho. Blake spojrzał na nią tak szybko, że zatrzeszczały mu kości w karku.

- CO?!

Elizabeth spojrzała w niebo i włożyła rękę do kieszeni.

- Zwinęłam to Potterowi – pomachała kawałkiem pergaminu, choć Blake zdążył zauważyć, że przelotnie dotknęła ręką drugiej kieszeni. – Wiem gdzie jest to drugie wejście, tu są współrzędne.

Rose i Blake rzucili się do niej w tej samej chwili.

- Czekaj, Weasley – powiedziała szybko Cambell. – No więc o co chodzi z tą twoją śmiercią?

Rose westchnęła.

- To stara klątwa – powiedziała, potrząsając poczerniałą dłonią. – Nie ma lekarstwa i jest niewiele czasu.

Po tych słowach obydwie odwróciły się w stronę Scorpiusa.

- Naprawdę nic nie można zrobić? – zapytała Elizabeth. Malfoy wpatrywał się w Rose.

- Jak trzeba będzie to ci oddam swój ostatni pierdolony organ.

Rose uśmiechnęła się czule.

- Czyli nie ma – powiedziała do Elizabeth. Cambell to wystarczyło. Wyciągnęła kartkę ze współrzędnymi i podała ją Rose.

- Do zobaczenia po tamtej stronie! – i pociągnęła za sobą zdumionego Blake’a a potem wybiegli z jaskini. Rose podniosła oczy na Scorpiusa.

- Pozwól mi.

- Dlaczego?! – ryknął na kraju wytrzymałości. – Czemu tego chcesz?! Czemu chcesz mnie zostawić?!

Rose rzuciła się do niego błyskawicznie.

- Nie chcę. CO ja mówię… Nie umiem! Ale jak pomyślę co będziemy przechodzić przez te miesiące… Nie mam na to siły, Scor… Przeżyliśmy cudowny miesiąc – mówiła z oczami pełnymi łez, wpatrując się w jego surową twarz. – Chciałabym, żeby to były nasze ostatnie wspomnienia. Nie to jak się odchodzisz od zmysłów, próbując znaleźć nieistniejące lekarstwo…

Scorpius milczał bardzo długo. Patrzył na nią, w końcu dotknął palcem jej szyi i pochylił się, by ją pocałować.

- Idziemy tam razem.

Rose zrobiła krok w tył.

- NIE! Ja i tak umieram! Ale ty…

- Ja umrę zaraz po tobie – powiedział tylko. – Dziś lub za jedenaście miesięcy.

Rose już otwierała usta, by się kłócić, ale Scorpius przesunął dłoń i położył jej na ustach.

- Rose, nie ma czasu. Jeśli chcesz zatrzymać Ankdala musimy wychodzić. To jest mój warunek.

                Przez chwilę mierzyli się spojrzeniem. A potem przytaknęli, nie patrząc już sobie w oczy.

                                                      *

                I znowu walka. Atlas grzmiał nad nimi ale nie był w stanie im przerwać. Ostatnie, zdziesiątkowane oddziały skandynawskie broniły wejścia do jaskini, w której ukrywało się największe zło świata. Harry walczył za dwóch. Hermiona i Ron wyglądali jakby byli zdeterminowani ponad wszelką miarę. Malfoy’owie, Carterowie i cała rodzina Weasley’ów cudem dotrzymywali im kroku. Śnieg wzbijał się wysoko, a walka wchodziła w decydującą fazę.

                W wąwozie przed jaskinią zrobiło się głośniej i już było wiadomo, że przybyło nowe pokolenie. Albus pociągnął Scarlett w bok, jakby za wszelką cenę chciał odciągnąć ją od ognia tej bitwy. Jesse trzymał się blisko Dakoty.

- Hej, Scott! – ryknął, gdy dwa zaklęcia śmignęły mu koło ucha. – Pójdziesz ze mną na kawę?!

Dakota musiała się uchylić a potem zgrabnym ruchem położyła grubego żołnierza.

- Nie ma takiej opcji! – odkrzyknęła, choć usta jej się śmiały. Jesse okręcił się w miejscu, posłał trzy zaklęcia pod rząd, trafił i znowu na nią spojrzał.

- To nie będzie randka! Obiecuję! To będzie początek pięknej przyjaźni!

Dakota zatrzymała się w miejscu skonsternowana.

- W porządku.

Jesse strzelił na oślep.

- …przyjaźni z bonusami?! – dodał szybko. Dakota wycelowała w niego różdżkę. – Tylko przyjaźni! – westchnął ciężko.

               

                Zaczynało się przerzedzać. George dostał a Raejack krwawił potwornie, ale wygrywali. Widzieli już wejście do jaskini i parli naprzód. W pierwszym rzędzie był Louis. Milczący, zdeterminowany. Gdyby policzyć jego ofiary, można by pomyśleć, że jemu zawdzięczają sukces.

                Cameron i Lucy zamykali bitwę, pilnując, by żaden żołnierz Ankdala nie uciekł. W końcu za ich plecami urosło małe morze więźniów, ale wciąż mieli co robić. Cam oddalił się, ścigając dwóch rosłych Norwegów, a Lucy zdała sobie sprawę, że dziko wyglądająca blondynka zmierza w jej stronę ze zwierzęcą żądzą.

- Wyglądasz jak pisklak! – zawołała łamanym angielskim i strzeliła w nią czerwonym płomieniem. Lucy odrzuciła do tyłu rude włosy i uniosła różdżkę jeszcze wyżej.

                Co to była za walka! Co poniektórzy aż odwracali się, by popatrzeć na dwie kobiety pochłonięte pojedynkiem i zapamiętałe w swoim tańcu. Cios za cios. Blondynka zgięła się wpół a chwilę później Lucy zawyła cicho. Polała się krew i wyglądało na to, że nie rozstrzygną tego we dwie. A wtedy…

                Zaklęcie Norweżki przebiło się przez obronę Lucy i złocisty promień trafił ją prosto w pierś. Coś syknęło i srebrny łańcuszek oderwał się od jej szyi i upadł na rozbryzgany śnieg, a zdjęcie Mary pacnęło na ziemię.

                Dziki wrzask wyrwał się z gardła pani Carter.

- NIE W MOJĄ CÓRKĘ, SUKO!

                Takiej furii Atlas jeszcze nie widział. Huknęło, grzmotnęło i po chwili Lucy podnosiła się ciężko. Odrzuciła włosy i schyliła się jeszcze po urwany łańcuszek.

                                                            *

               

                Rose i Scorpius aportowali się z takim hukiem, że mała grudka śniegu spadła z najbliższej skały. Rozejrzeli się błyskawicznie a potem w tym samym momencie unieśli różdżki i… wycelowali je w siebie.

                Rose prychnęła i uniosła swoją jeszcze wyżej. Scorpius zamarł z determinacją na twarzy.

- Opuść różdżkę, kochanie! – syknęła Red, zerkając jeszcze na boki. Scorpius ani drgnął.

- Naprawdę myślisz, że pozwolę ci pójść się zabić?

- A ty, że ja pozwolę ci zginąć ze sobą?!

                Mierzyli do siebie z jednakowym zacięciem wypisanym na twarzy a potem Scorpius szarpnął lekko różdżką, Rose poderwała swoją i rozpoczęli pojedynek.

                 Śnieg wzbijał się w górę, Rose coś krzyczała, Scorpius uchylał się w prawo i w lewo. Rose dostała. Malfoy nawet nie próbował być delikatny. Stawka była zbyt wysoka na sentymenty. Ale Red nie była gorsza i po chwili Scorpius syknął głośno.

                Jeszcze po serii zaklęć, gdy nagle…

- STOP! – Rose opuściła różdżkę.

- Masz dość? – zapytał triumfalnie Scor. Rose wykrzywiła się i zaczęła obracać w miejscu.

- To nie tu! – krzyknęła. Scorpius błyskawicznie się rozejrzał.

- Skąd wiesz?!

- Bo tu nie ma żadnego połączenia z jaskinią! – zawołała niecierpliwie. – Nie ma tu wąwozu, a więc i Ankdala i Bestii!

Scorpius zamarł.

- Oszukała nas.

Rose wyglądała na przerażoną.

- Coś ty zrobiła, Cambell?!

                              

                                                           *

                Blake chwycił ją za rękę w ostatniej chwili, choć próbowała go zgubić. Ale Elizabeth zaczęła już się deportować i wciągnęło go w wir, a chwilę później uderzyli nogami w coś twardego.

                Długi wąwóz rozciągał się przed ich oczami i mieli wrażenie, że jest tu ciemniej a powietrze jest cięższe. Blake nie spuszczał wzroku z Elizabeth a ona wyglądała na przerażoną faktem, że ją złapał. Teraz pociągnęła go szybko za olbrzymią zaspę śniegu.

- Wracaj! – szepnęła błagalnie. Wpatrywał się w nią wściekle.

- Dałaś Rose złą kartkę – powiedział tylko.

- Błagam cię, idź stąd! – powtórzyła.

- Czemu, Elizabeth? Czemu ty?

Uśmiechnęła się. Trochę pięknie, trochę szaleńczo.

- Mówiłam ci! Nie chcę się starzeć, nie chcę żyć jak „każdy”. Chcę wielkiej przygody! Nawet jeśli ma być ostatnia!

- Nie puszczę cię. – powiedział tylko.

Przylegali do siebie tak blisko, że czuł jej zimny oddech. Elizabeth pokręciła spokojnie głową.

- Nie umrzesz przeze mnie.

- Nikt w ogóle nie musi umierać! Może będziemy lepsi od tej pieprzonej Bestii i położymy ją jednym kciukiem!

Elizabeth wpatrywała się w niego jak urzeczona.

- Kocham cię.

- To mnie nie zostawiaj. Nie zostawiaj mnie, Elizabeth! Przecież wiesz, że pójdę za tobą do piekła. A tu... Uschnę. Nie chce żyć, jeśli nie będziesz patrzeć na mnie swoimi oczami, zimniejszymi od lodu! Nie zostawiaj mnie...

                Podeszła jeszcze bliżej. O tym pocałunku Atlas będzie śpiewał przez następne stulecie. Ile było w nim pasji, radości, Miłości. Śnieg prószył na nich, gdy wyszli ze swojej kryjówki. Wiatr wiał do rytmu. Rytmu piosenki żołnierzy.

                Trzymali się za ręce, przyspieszyli i już biegli. Odwrócili się jeszcze do siebie. Może chcieli powstrzymać to drugie? Nie zdążyli.

                Wycie wypełniło Atlas, gdy potężny, włochaty stwór wychylił łeb z jaskini i spojrzał na nich przekrwionymi oczami. A potem…

- Lady Elizabeth…

                Gustav Ankdal, zasapany i zmęczony jakby dopiero przebiegł spory kawał wpatrywał się w nią z nonszalancją. Elizabeth uśmiechnęła się zwycięsko.

- Nie uciekniesz. Nie zdołasz.

A potem odwróciła się i huknęła różdżką. Srebrzysty Patronus wystrzelił w przeciwną stronę, Ankdal ryknął a Blake odbił się od miejsca atakując Bestią.

                A ta ruszyła. Powaliła go i zaczął z nią walczyć, choć nie miał wielkich szans. Elizabeth obróciła się jeszcze w stronę Ankdala, który przedzierał się do końca wąwozu, gdzie pewnie kończył się czar antydeportacyjny. Już prawie tam był. Prawie.

- Expelliarmus! – ryknęła Elizabeth. Różdżka Ankdala wyrwała się w powietrze i wpadła prosto do jej rąk. Norweg zawył wściekle, krzyknął coś do swojego potwora i rzucił się w ich stronę.

                Elizabeth miała dwie sekundy. W pierwszej spojrzała na Blake’a, który powalony przez Bestię walczył ostatkiem sił. W drugiej, przełamała obydwie różdżki na pół.

                Nie słyszała już niczego. Biegła w stronę Blake’a. Jego zaklęcia nie zdawały się na nic. Bestia chłonęła każdy czar, każde zaklęcie. Jeden cios i drugi. Krew zalała całe jego ciało i upadł ciężko. Różdżka wyleciała mu z ręki.

Ankdal też biegł w tę stronę. Ale Elizabeth była szybsza. Dopadła do nich pierwsza, zabrała różdżkę Blake'a, który nie miał już siły nawet jej podnieść i przełamała ją. A potem padła na kolana przy nim. Ledwie oddychał. Bestia przeniosła na nią spojrzenie, ale Elizabeth nie zwracała na nią uwagi.

- Uciekaj! – szepnął Blake. Jego oczy traciły kolor. Elizabeth poczuła jak skóra na jej plecach rozdziera się, od ostrych pazurów Bestii. Ani drgnęła.

- Za chwilę się spotkamy! – szepnęła do Blake’a. Kolejny cios. Poczuła jak jej głowa robi się ciężka i opadła na pierś Blake’a.

- Nikogo nigdy… - zaczęła. Uśmiechnął się resztką, kropelką ostatnich sił.

- Byłem zaszczycony mogąc panią poznać, panno Elizabeth.

Uśmiechnęła się dumnie.

- …nie kochałam – dokończyła w końcu, gdy kolejny cios padł na jej szczupłe ciało. – Nie, jak pana!

I ostatnie uderzenie.

                Głowa Elizabeth upadła głucho na jego pierś. Bestia odeszła. Ankdal rozglądał się szaleńczo po wąwozie. Czuł zgubę. Z niedaleka dochodziły już głosy jego wrogów… Za chwilę wszystko miało się skończyć.

                I kończyło się. 
                Niewielu ma to szczęście patrzeć do końca w oczy najważniejszego dla siebie człowieka. Niewielu odchodzi tak butnie, tak godnie.

                Ale przede wszystkim – wielu brakuje w życiu takiej odwagi, z jaką umarli Blake i Elizabeth.