Rozdział LXXVI cz. 1

Jest! tak szybko, bo początek jest napisany dawno temu, a po drugie od rana na wszystkich wrzeszczę i chodzę wściekła, więc musiałam się uspokoić :) Do końca 2 posty :/

 

Nigdy, nigdy, przenigdy

Cz. 1

Siedem lat temu

                Niewielu nowych uczniów szkoły magii i czarodziejstwa miało czas, by podziwiać krajobraz, gdy ekspres Londyn-Hogwart pędził mozaiką pól i łąk.

- A może jednak do Slytherinu?!

                Albus nawet nie spojrzał na Rose, tylko poprawił okrągłe okulary. Od dobrej godziny zmieniała zdanie ze dwanaście razy.

- Tak, Rose… Myślę, że się tam nadasz.

                Rose pomachała czerwonymi włosami, które sięgały jej pasa. Wyglądała, jakby znowu zmieniła zdanie, ale nie zdążyła się odezwać, bo drzwi przedziału, który jakimś cudem zajęli tylko dla siebie otworzyły się i James wsadził głowę do środka.

- Kici kici! – zawył złośliwie. – To co, pierwszaczki?! Gotowe na chrzest?!

                Rose wstała z miejsca.

- Żebym ja ci nie zrobiła! – pogroziła mu ręką, a potem chyba przypomniała sobie, że może w końcu używać różdżki i wyszarpnęła zupełnie nową, jeszcze błyszczącą witkę.

- Eee… - uniosła brwi, przypominając sobie jeszcze jedno - że, nie umie czarować.

- Wiedziałem, że będę dumny ze swojej rodziny! – mruknął z bólem James, zarechotał i odwrócił się na pięcie.

                Daleko jednak nie uszedł, bo po dwóch krokach ktoś przeciął mu drogę i odbił się od niego, tak, że oboje stracili równowagę. Dziewczynka z jasnymi włosami i ciemnymi oczami patrzyła na niego spode łba.

- Hej, uważaj jak chodzisz! – zawołała, wygrażając mu ręką. James znowu zarechotał, podniósł się i podał jej rękę, a Rose i Al, którzy przyglądali się temu ze swojego przedziału unieśli brwi.

- Sorry… Chociaż właściwie to ty na mnie wpadłaś! – uzmysłowił sobie nagle James. Dziewczynka postukała się w głowę i odtrąciła jego rękę.

- Tu jesteś, Jo! – tuż za nią pojawił się czarnowłosy chłopiec i pomógł jej wstać.

- Dzięki, Jesse. Do NIE zobaczenia! – ryknęła jeszcze w stronę Jamesa i odmaszerowała za czarnowłosym chłopcem, celując nosem w sufit. Rose zachichotała a potem zatrzasnęła drzwi przedziału.

- Pirszoroczni! Do mnie! Do mnie pirszoroczni… CZEŚĆ!!! – Hagrid wyraźnie ucieszył się na ich widok i poczochrał Ala po głowie. – Jak tam?

- Chcę do Ravenclawu! – oświadczyła Rose. – Albo Gryffindoru – dodała natychmiast. Ale Hagrid jej nie słuchał, bo jego uwagę przyciągnęło coś innego i Rose i Albus poszli za jego wzrokiem.

                Pucułowata dziewczynka z bardzo długim warkoczem dygotała tak, że mieli wrażenie, że za chwilę się przewróci. Hagrid szybko podszedł w jej stronę.

- Jak się nazywasz?

- S-scarlett! – pisnęła dziewczynka.

- Boisz się płynąć łódką? – zapytał bystro Hagrid. Skinęła mu główką.

- Popłyniesz ze mną! – powiedział, ale chyba nie podniosło jej to na duchu. – No dalej, za mną! – huknął do reszty i sznurek pierwszoklasistów podążył za olbrzymem.

                Rose wpakowała się do łódki za Alem z bardzo filozoficzną miną.

- Postanowiłam udać się do Hufflepuffu – oznajmiła konspiracyjnie. Al udawał, że jej nie słyszy.

                Większość łódek była już zapełniona i musieli zrobić miejsce jeszcze dwóm osobom. Rose przesunęła się i dwóch chłopców weszło do ich łódki.

- Dziękuję, rudzielcu!

Albus jęknął. Rose podniosła wzrok i zmrużyła oczy najbardziej jak się dało, ale by mogła jeszcze widzieć, kto śmiał ją obrazić. Blondwłosy chłopiec o bardzo jasnej cerze wpatrywał się w nią złośliwie. Nawet nie zauważyli, że łódka odbiła się od brzegu i wypłynęła na jezioro.

- Nie mów tak do mnie! – ryknęła Rose. Kolega blondyna aż się odsunął.

- Nie bój się, Blake – powiedział spokojnie tamten. – Rudzielec tylko się ze mną droczy.

- Ty jesteś Scorpius Malfoy… - odezwał się z westchnięciem Al. Chłopiec pokiwał z dumą głową.

- Tak, Potter, jam ci on – zadrwił, wciąż nie spuszczając wzroku z Rose. – Jesteś cała czerwona. Będę mówił na ciebie Red.

No i się doigrał. Nie zważając na to, że ich łódka była już na środku głębokiego jeziora, Rose podniosła się i założyła ręce na biodrach.

- Rose, siadaj! – krzyknął szybko Albus.

- On ma rację, Red – dodał poważnie Malfoy.

- Nie. Mów. Do. Mnie. Red!!!

                I chlup. W następnej chwili straciła równowagę, zamachała dziko rękami i przeleciała zgrabnie przez łódkę. Albus wrzasnął, Scorpius zerwał się z miejsca i wyciągnął ręce by jej pomóc a wszyscy inni zaczęli wrzeszczeć.

                Osuszona i zagrzana Rose wkraczała dumnie do Sali Wejściowej. Ciągle ktoś ją poklepywał i sprawdzał czy ma się dobrze, a Albus powtarzał, że chce trafić do innego domu niż ona.

- To było super! – darła się Jo, dziewczynka która potrąciła w pociągu Jamesa i chwyciła ją za rękę, by nią potrząsnąć.

- Dobrze się czujesz? – pytała szybko Scarlett, która przestała się już tak okropnie trząść.

                Ale Rose na nikogo nie zwracała uwagi, bo właśnie w jej stronę maszerował Scorpius Malfoy.

- Przepraszam – powiedział szczerze skruszony. - Nie chciałem, żeby coś ci się stało. – i wyciągnął rękę w jej kierunku.

Wszyscy zamilkli. A potem Rose odrzuciła do tyłu swoje wilgotne włosy.

- Nie znoszę cię! – krzyknęła i tupnęła nogą. – Jesteś wstrętny! Nie zbliżaj się do mnie bo już nigdy, nigdy, nigdy, przenigdy cię nie polubię!!!

                                                          *

 

Teraz

- Jak Scor? – zapytała ze strachem Rose. Jo przecierała oczy ze zdumienia. Już dawno nie widziała jej tak zdenerwowanej.

- Nie może się doczekać.

                Rose wygładziła brzegi ślubnej sukni.

                                                           *

                Albus jęknął. Mosiężne lustro, które musiał trzymać w górze, by Scorpius mógł się przeglądać zaczynało mu poważnie ciążyć. W dodatku Malfoy uparł się, że jak je lewituje to źle się widzi.

- Założę się, że Rose mniej się pindrzy niż ty! – burknął Al. Scor nie zwracał na niego uwagi.

- Rose nie musi nic robić, żeby wyglądać najlepiej na świecie. Ja… potrzebuję chwili.

I po raz siedemnasty poprawił krawat. Albus zagryzł wargi z miną, jakby obiecywał sobie, że później mu dokopie.

                Rozległo się pukanie i weszła Jo.

- Rose jest gotowa – poinformowała ich, przyglądając się z uniesionymi brwiami Alowi, dźwigającemu ciężkie lustro i skupionemu teraz na swoich włosach Scorpiusowi. Ten ostatni szybko na nią spojrzał a Al błyskawicznie odstawił szkło.

- I to… już? – zapytał Malfoy, ewidentnie zdenerwowany. Jo pokiwała głową i zacmokała.

- Dlatego tradycyjne śluby są słabe – stwierdziła. – Nerwy, chaos…

Albus spojrzał na nią jak na kosmitkę.

- Bo w środku walki w górach to jest spokój i sielanka…

Jo wzruszyła ramionami.

- Ja bym tu dostała zawału, jakby cała rodzina miała się na mnie gapić do rana. Powodzenia! – zawołała szybko do Scorpiusa i wypadła z pokoju, głośno rechocząc. Albus poklepał go plecach i po krótkim wahaniu też wyszedł, najwyraźniej stwierdzając, że pan młody potrzebuje tych ostatnich minut ciszy.

                Gdy zamknęły się za nimi drzwi Scor pogrzebał w kieszeniach marynarki. Wyjął przetarte zdjęcie i uśmiechnął się szeroko.

- Co byście powiedzieli? – zapytał cicho. – Stalibyście tam za mną… Po prostu życzcie mi szczęścia.

                Elizabeth uśmiechała się dumnie i z gracją, tak jak tylko ona potrafiła. Blake wpatrywał się w nią jak w obraz z błogim wyrazem twarzy. Byli tacy szczęśliwi. Od dwóch miesięcy byli już tylko szczęśliwi.

                Scorpius włożył ich do kieszeni, ostatni raz spojrzał w lustro, wygładził włosy i wyszedł.

                                                               *

                Ruda dziewczyna i tak pewny siebie chłopak. Dwie rodziny, które się nie znoszą. Wojna, piekielny ogień, który prawie zabrał jedno i śmierć, która przyszła po drugie. Czy to przypadek, że przetrwali? Że on właśnie czeka na nią, gdy ona idzie do ołtarza?

                 Ile mieli szans, by odwrócić się i odejść i poddać się i zapomnieć. Nawet miłość nie wszystko zniesie, nie wszystko pokona. Życie wybrało ich a oni wybrali życie. I dostali nagrodę.

                Rose nie wyglądała jak porcelanowa piękność. Nigdy nią nie była. Jej suknia była prosta, nie miała żadnych ozdób, tylko czerwoną różę w upiętych delikatnie włosach. Na ramionach miały puchowy kożuch, na nim jeszcze płatki śniegu, które zebrała przed chwilą. Jakbyś się przyjrzał, zobaczyłbyś, że chyba nawet nie była umalowana. Ona nie z tych. Ona z tamtych co dzisiaj rano krzyczały na wszystkich wokół, a przed południem trochę płakały.

                Scorpius przewrócił oczami. Czy ona nie może iść szybciej? I tak serce mu wali, jakby miał w nim jeden magnes a Rose trzymała w ręce drugi… I w końcu…

- Cześć, Scor – szepnęła. Ron podał jej dłoń Scorpiusowi i odszedł.

- Czesć, Rose.

                Hermiona płakała tak głośno, że Hugo musiał ją co chwilę szturchać. Weasley’owie kręcili głową ze zdumieniem; Draco i Astoria prężyli się z dumy; nawet Narcyza wygłosiła tylko ze trzy, może cztery niezadowolone opinie (ale dodała jedną pozytywną!)… Harry robił zdjęcia, na co Ginny przewracała oczami. Jo i James siedzieli w drugiej ławce z minami małżeństwa z wybitnym stażem (mieli obrączki od dwóch miesięcy). Albus i Scarlett, którzy stali za młodą parą zerkali na siebie bardzo nieśmiało, jakby było między nimi jakieś niedopowiedzenie, ale na szczęście Mary, która zaczęła raczkować wdrapywała się właśnie na schody i Cameron co chwila rozpraszał wszystkich, maszerując przez całą kaplicę.

                Tylko dwie osoby były zbyt skupione, by zwrócić uwagę na cokolwiek innego niż siebie nawzajem. Złote obrączki zalśniły w białym, zimowym świetle, gdy kudłaty i stanowczo za bardzo ożywiony Frank przydreptał pod ich nogi, trzymając w psyku przezroczysty woreczek. Rose poddarła głowę wysoko. Wciąż była przy nim tak niska…

- Zapomniałam przysięgi – powiedziała po prostu. – Napisałam bardzo długą i nie pamiętam ani słowa – Scorpius uśmiechnął się zachwycony a Rose mówiła dalej – ale wiem co chcę ci obiecać. Będziemy się kłócić. – Urzędnik uniósł brwi wysoko, ale nikt nie zwracał na niego uwagi. – I wrzeszczeć. I chcę ci obiecać, że po tych kłótniach i wrzaskach i tak zawsze do ciebie przyjdę, tak jak wracam od trzech lat. Albo czekać, aż ty wrócisz. Jesteś najważniejszą osobą w moim życiu a moje życie toczy się dalej tylko dzięki tobie.

                Rose skończyła, uśmiechnęła się i szepnęła bezgłośne „kocham cię”. Scorpius ścisnął mocniej jej rękę.

- Red, gdybym miał ci się oświadczać drugi raz, pewnie bym stchórzył – Scorpius przysunął się blisko i mówił bardzo cicho. – Do tej pory nie wierzę, że spotkał mnie taki zaszczyt. Nie wiem co mogę ci dać, bo jesteś warta rzeczy, których ja nie mam – Rose przymknęła oczy i pokręciła głową. – Ale obiecuję, że będziesz mieć długie i szczęśliwe życie. I, że dam ci wszystko co sam zdobędę, albo i dla ciebie ukradnę.

                Rose otworzyła oczy, gdy mówił „kocham” bez słów.

                A potem był Frank z obrączkami i formuła urzędnika. I już wychodzili z kaplicy na mroźny dziedziniec. Sypały się kwiaty i były gratulacje. A potem było wesele i tańce i szampan i śpiewy i śmiechu tyle, że przez całe ostatnie lata byś tyle nie znalazł.

                Ale o jedno trudno było na tym weselu – o taniec z panem lub panną młodą, bo po kilku piosenkach, które przetańczyli osobno wrócili do siebie i złączyli się już, można powiedzieć – na zawsze.

                                                         *

- Ostatecznie cieszę się, że nie urwałem Malfoy’owi głowy za łażenie za Rose.

Trzy pary oczu wbiły w Jamesa zniesmaczone spojrzenia.

- Taki ładny ślub – powiedziała Scarlett. Jo przewróciła oczami.

- Nasz…

- Tak, tak – przerwał jej szybko Al. – Wasz był legendarny. Kiedy wyjeżdżacie?

James objął Jo ramieniem.

- Za dwa tygodnie. Moja żona uparła się na jutro, ale jakoś Nowy Rok nie wydaje mi się najlepszym pomysłem.

- Hej, zaczynanie łowów w pierwszym dniu nowego roku jest dobrym znakiem! – przekonywała Jo. Al i Scarlett wymienili spojrzenia.

- Nie skończyliśmy remontować Grimmauld Place – przypomniał jej natychmiast James. – Chcesz mieć gdzie wrócić?

Jo wzruszyła ramionami.

- Nie ma tam już tych wszystkich rozwrzeszczanych portretów i pułapek w każdym kącie. I powiesiłam już obraz dziadka. Więcej mi nie trzeba.

James machnął ręką.

- Trzeba jeszcze uporządkować sklep twoich rodziców. Agatha i Robert też wyjeżdżają na łowy - dodał wyjaśniająco do Ala i Scarlett. 

- A co z tym sklepem?! – zapytała Scarlett robiąc wielkie oczy. Jo zwiesiła nos.

- Jest zniszczony… jak połowa Pokątnej.

James widząc, że jego żonie włącza się przygnębienie wstał i szybko podał jej rękę. Odeszli a Albus spojrzał na Scarlett.

- Same zmiany – powiedział i wyszczerzył zęby. Scarlett natychmiast oblała się rumieńcem.

- Al, proszę cię! – syknęła szybko. Potter złapał ją za rękę.

- Jo i James są małżeństwem, Red i Malfoy też… Ile razy mam cię prosić…

- Al! Jesteśmy na ślubie! – zawołała odwracając natychmiast wzrok. Albus zrobił naburmuszoną minę.

- Rozumiem – powiedział, zabierając rękę. – Nie chcesz mnie – dodał teatralnie gorzko. Scarlett spojrzała na niego tak, że ucieszył się, że ma kilkudziesięciu świadków wokół.

- Al… James i Jo przeszli coś strasznego. Ona myślała, że James jest po stronie Ankdala. Oni zawsze będą mieć w głowie to i strach, że wydarzy się coś złego. Ten ślub był im potrzebny. A Red i Scorpius… - obróciła się lekko w stronę państwa Malfoy’ów. – Rose miała na sobie wyrok śmierci, Scor stracił najlepszych przyjaciół. Dla nich ten ślub to początek nowego, lepszego życia.

Albus pokręcił nosem.

- Mówisz jakbyśmy my nic nie przeżyli!

Scarlett przymknęła na moment oczy.

- Nigdy, nawet w tamtej okropnej chwili nie pomyślałam, że możemy się rozstać. Ja się tego nie boję, a ty?

Albus spojrzał w sufit a Scarlett uśmiechnęła się szeroko.

- Nie chcę mieć jeszcze narzeczonego a już na pewno nie męża! – oświadczyła wstając. – Daj nam rok, albo dwa… Mamy po osiemnaście lat!

Scarlett podała mu rękę a Albus uniósł wysoko brwi.

- Kochanie, czy ty właśnie zostałaś szalona?!

Scarlett ryknęła śmiechem i nie przestając rechotać pokiwała głową. Albus też się śmiał, a potem wzruszył ramionami. I ponad trzydzieści par zwolniło w tym samym momencie, gdy zatrzymał się po środku parkietu, chwycił ją wpół i pochylił, tak, że jej złote włosy dotknęły parkietu a on pocałował ją namiętnie i zdecydowanie z szaleństwem.

                                                               *

                                                               *

                                                               *

                Mówią, że ślub jest najpiękniejszym dniem twojego życia. Nie uważali tak ani Rose ani Scorpius, gdy wracali do Malfoy Manor, w którym teraz mieszkali. Tylu ludzi, zmęczenie… Dla nich to był bardzo ciężki i zakręcony dzień.

- Daj spokój! – mruknęła Rose. – Nie masz na to siły!

Scorpius tylko prychnął, a potem pochylił się, chwycił ją pod kolanami i przeniósł przez próg.

               

                I tak zaczęło się ich życie w zimowy, mroźny poranek ostatniego grudnia, roku, w którym skończyła się największa czarodziejska wojna w dziejach. Wstawał właśnie nowy dzień, o wiele spokojniejszy od tych, które już przeżyli, a miał być też szczęśliwszy i radosny jak te wszystkie dni, w których zakochiwali się w sobie dawno temu i te, w których wracali do siebie po największych burzach. Bo to były ich dni. I na takie jeszcze czekali.