Rozdział LXXIII

Tak

                Słońce wstawało milcząc o ludzkiej zgubie. Pewnie była zasłużona.

                Ręce Albusa były zalane krwią, a pot wlewał mu się do oczu. Dudniło mu w uszach i już dawno nie słyszał krzyku. I nie przestawał, nawet gdy zaczął tracić siły.

                Inny krzyk wypełnił stary magazyn, ale Al ani drgnął. Dopiero, gdy czyjeś ręce zacisnęły się wokół jego ramion obudził się. Chciał się odwrócić i rozglądał za różdżką, ale ktoś silnym ruchem odciągnął go od zakrwawionego Vincenta.

- Wystarczy! – huknął mu ktoś do ucha i Al zdał sobie sprawę, że stoi za nim James. Po jego prawej stronie pojawił się Scorpius. Wyglądał jakoś inaczej, ale Albus nie miał głowy, by zwrócić na to większą uwagę.

- Wstawaj! – Scor dźgnął butem strażnika. Ale tamten chyba nie miał siły się podnieść. – Popłynąłeś, Potter – mruknął Malfoy i wycelował różdżką w Vincenta i coś poderwało go do góry.

- Puść mnie! – warknął Albus do trzymającego go wciąż Jamesa. – Co wy tu robicie?!

James odsunął się ale tylko na krok.

- Ryan wysłał nam patronusy.

Al prychnął, znowu odwracając się w stronę zmasakrowanego Vincenta.

- Żyje – wycharczał. – Miał żyć i żyje.

Scorpius trzepnął różdżką i cielisty sznur otoczył ciasno strażnika.

- Niedużo mu już brakuje – mruknął Scor. Albus wyglądał jakby chciał coś jeszcze powiedzieć, ale w końcu schylił się po swoją różdżkę, zabrał ją i wyszedł z magazynu.

- Odstawię go – powiedział Scor do Jamesa a ten skinął głową.

- Czekaj… - zrobił krok w jego stronę i splunął na strażnika. – Obyś zdechł w Azkabanie.

- Dopilnuję tego – dodał Scorpius, a potem chwycił za sznury trzymające Vincenta i teleportował się.

                James znalazł Albusa na zewnątrz, podtrzymującego się chłodnego muru. Wyglądał, jakby przed chwilą wymiotował.

- Lepiej? – zapytał krótko James. Al pokręcił głową a James dodał – ojciec wysłał nas na turnus. Brakuje tylko spa… 

Al chyba go nie słuchał.

- Dzięki – powiedział w końcu i wyciągnął do Jamesa rękę, ale zdał sobie sprawę z tego, że jest cała z krwi i zaczął ją wycierać o spodnie.

- Umyj się przed powrotem. Scarlett nie będzie zachwycona jak cię zobaczy.

Al kiwnął głową.

- Pozdrów Jo.

- Nie wracam jeszcze – poinformował go James, sięgając po różdżkę. – Muszę się włamać do Hogwartu.

Skinął mu głową i znikł. Albus nie miał siły się nad tym zastanawiać. Marzył tylko o odrobinie wody, w której mógłby się obmyć i ciepłym łóżku, w którym jak miał nadzieję, spokojnie spała Scarlett.

                                                               *

- Chcę coś ogłosić.

Draco i Ron spojrzeli w górę. Astoria stała nad nimi z rękoma założonymi na piersiach i surową miną.

- Jeżeli Rose i Scor będą mieli dzieci, zamknę was w osobnych pokojach bez klamek i nie wypuszczę, póki moje wnuki nie dorosną i nie uodpornią na wasz debilizm, debile!

Ronald nabrał powietrza w płuca głęboko oburzony, a Draco spojrzał na nią jak szczeniak, któremu zabrano kość.

- As… - jęknął płaczliwie. – O co ci chodzi?!

Ron pokiwał szybko głową, na znak, że też chce się tego dowiedzieć. Astoria prychnęła głośno.

- Jesteśmy tu od DWÓCH godzin! Nie możecie się dogadać w JEDNEJ PROSTEJ SPRAWIE OD DWÓCH GODZIN!!!

- To już tyle? – zapytał niefrasobliwie Ron a Draco zagwizdał. Astoria nie miała już sił.

                Bez słowa odwróciła się, wyjęła różdżkę i zaczęła po prostu maszerować. Draco i Ron zerwali się na równe nogi i pobiegli za nią.

- AS!!!
- Nie możesz tam tak wejść! Nie wiemy ilu ich jest ani…! – urwał, bo Astoria przyspieszyła, chyba chcąc ich zgubić.

- Ona cię nie słucha!

- Przymknij, się!

                Tymczasem Astoria była już przed rybackim kutrem, w którym spodziewali się znaleźć kryjówkę Alexandra. Wyciągała już rękę z różdżką, gdy Draco dopadł do niej i posyłając jej oburzone spojrzenie, wyprzedził ją, zasłaniając sobą.

                Wszyscy troje zamilkli zgodnie. A potem potężny huk wyważył drzwi kutra i wbiegli do środka. Dym wypełnił pomieszczenie i usłyszeli kaszel a zaraz po nim… dziki śmiech.

- Tęskniłaś?!

Raphael Alexander siedział w odrapanym fotelu, wpatrując się w wejście. Wyglądał jak resztka dawnego siebie – miał obwisłą, pomarszczoną skórę, schudł i zżółkł na twarzy.

- Mniemam, że posiadanie w rodzinie pani minister bardzo pomogło mnie namierzyć – powiedział, wciąż wpatrując się tylko w Astorię. W dłoniach trzymał różdżkę, ale nie wyglądał jakby zamierzał ich atakować.

- Owszem – oznajmił Ron i zrobił krok do przodu, tak, że teraz i on zasłaniał Astorię. – A tobie nie pomogło wysłanie brata na bitwę. Siedzi w więzieniu i śpiewa. Na przykład o tym gdzie jesteś!

Raphael nie wyglądał na przejętego tym faktem. Prawdę mówiąc, wyglądał jak ucieleśnienie obłędu. Na te słowa znowu ryknął szaleńczym śmiechem.

- A co u synka?! Ciągle jest taki opalony?

                Draco zawył i runął w jego stronę, ale Astoria krzyknęła i chwyciła go w ostatniej chwili. Raphael nawet nie podniósł różdżki.

- Dopadnę go! Tym razem go nie odratujecie! – i znowu ryknął śmiechem. Astoria powstrzymywała Draco przed rzuceniem się na niego. Ale nie była w stanie powstrzymać obydwu swoich kompanów.

                Ron zrobił krok do przodu i szybkim gestem rozbroił Alexandra.

- Nie tkniesz ich. Nie zrobisz już nikomu krzywdy.

I znowu uniósł różdżkę.

- NIE! – Astoria puściła Draco i rzuciła się w kierunku Rona. – Nie. Oddajmy go władzom. Niech go skażą. Niech cierpi jak cierpiał mój syn. Śmierć to za mało dla kogoś, przez kogo uciekałam całe życie i przez kogo Scorpius przeszedł te okropieństwa.

Raphael przestał się śmiać. Zaczynali rozumieć o co mu chodzi.

- Zamknij mnie w więzieniu to z niego wyjdę. Ucieknę z najgorszej nory i dorwę i ciebie i twojego synalka i tę jego piękną…

ŁUP.

Ręka Draco odbiła się od jego nosa i buchnęła z niej krew.

- Chcesz tego – syknął z nienawiścią Draco. – Nic ci nie zostało i marzysz o śmierci. Jesteś nawet zbyt wielkim tchórzem by zrobić to sam…

- Wstawaj! – ryknął Ron i uniósł różdżkę a Alexandra poderwało z miejsca. Jeszcze jedno machnięcie i otoczyły go więzy.

- Zdechniesz jak szczur, którym jesteś – powiedziała cicho Astoria. – Och i jeszcze jedno – dodała, jakby sobie to nagle przypomniała. – Przy naszym pierwszym spotkaniu zapytałeś mnie czy mi się podobasz. Wiesz, przy moim mężu wyglądasz jak mały żałosny gumochłon.

                                                             *

Mary spała.

- Nie ma mowy.

- Dużo masz do gadania.

- Schowaj ten płaszcz! Nigdzie nie jedziesz!

Po tych słowach Cam musiał się cofnąć, bo Lucy ruszyła w jego stronę jak rozjuszony zwierz.

- TY będziesz o tym decydował?! – ryknęła, wbijając w niego mordercze spojrzenie. Cameron zatrzymał się i spojrzał na nią podobnie.

- Czekaj… Skąd pomysł, że mam prawo? Ach, tak! JESTEM TWOIM MĘŻEM!!!

- Świetnie! – warknęła Lucy. – Więc ja jako twoja żona, zdecydowałam, że ty też nie jedziesz!!!

Cam złapał się za głowę.

- Czy ty możesz przez chwilę pomyśleć o Mary?!

To był cios poniżej pasa. Lucy wbiła w niego spojrzenie tak lodowate, że prawie je poczuł.

- JA?! Ja nie myślę o naszej córce?! A kto wywiózł nas za granicę i poszedł się bić, nie wiedząc czy wróci?! I teraz chce zrobić to samo?!

Cameron nie odpowiedział, tylko podszedł do łóżeczka Mary i długo się w nią wpatrywał. W końcu spojrzał jeszcze na Lucy.

- Harry potrzebuje nas jak nigdy. Nie może ściągnąć wojska, ani obcych ludzi. Ankdal ma sekrety, których nie powinien oglądać żaden przypadkowy człowiek. Żaden człowiek – poprawił się szybko. – Lucy, oddałbym Mary wszystko łącznie z ostatnią krwią. Ale nie będę dla niej takim samym ojcem, jeśli zostanę bezpiecznie w domu. Nie spojrzę jej w oczy, gdy dorośnie. Rozumiesz?
Lucy przygryzała wargi do krwi.

- Rozumiem. Aż za dobrze. Dlatego chcę jechać z tobą.

- Lucy! – Cameron złapał się za głowę. – Możemy stamtąd nie wrócić!

Pokiwała głową.

- Wiem.

                Mary otworzyła oczy. Zobaczyła nad sobą dwie osoby, które najlepiej poznawała. Poruszyła mięśniami przy otworze, którym dostawała jedzonko. Wiedziała, że ci dwoje lubią jak to robi. Mówili wtedy, że pięknie się uśmiecha… Cokolwiek to znaczyło. Nie wiedziała tylko dlaczego akurat w tej chwili nie zrobiło to na nich takiego wrażenia jak zwykle. Tym razem ta piękna pani była bardzo smutna, a ten cudowny pan patrzył na nią tak poważnie. Spróbowała więc jeszcze bardziej naciągnąć mięśnie ust i w końcu, w końcu wzięli ją na ręce i już nie byli tak smutni i też naciągali swoje własne mięśnie do uśmiechu. 

                                                               *

                Scorpius wszedł do namiotu, gdy Rose odwijała rękaw koszuli.

- Cześć! Dobrze, że Hasting dał nam znać. Al był o włos od rozwalenia łba temu śmieciowi. Ale przyszła wiadomość od twojego wujka – mówił dalej Scorpius, zdejmując bluzę. – Dziś wieczorem mamy wszyscy stawić się w Maroku. Czuję, że go znalazł. I dobrze, bo tu robi się już nudno… Rose?

Scor zatrzymał się, bo nagle zdał sobie sprawę z tego, że Rose go nie słucha i wpatruje się w swoje ręce.

- Red!

Podniosła głowę. Miała szkliste oczy i Scorpius natychmiast rzucił się w jej stronę.

- Coś się stało?! – zapytał szybko, chwytając ją za ręce. Rose znowu spuściła wzrok.

                A potem sięgnęła po swoją różdżką i bez słowa zaczęła coś szeptać, ale nie mógł zrozumieć słów. Chciał jej przerwać, ale Rose przez chwilę mamrotała jakieś zaklęcie, ciągle na niego nie patrząc.

- Rose! – zawołał w końcu.

                Wyszarpnęła swoją dłoń a potem bardzo powoli zaczęła podwijać rękaw swojej koszuli. Scorpius był kompletnie oszołomiony jej zachowaniem. Patrzył na nią w zdumieniu, przyglądając się jej twarzy, w końcu ręce. A potem mrugnął.

                Zduszony okrzyk wyrwał się z jego gardła i najpierw odsunął się, żeby lepiej widzieć, a potem niecierpliwym gestem złapał Rose za drugą rękę i przyciągnął do siebie.

- CO TO JEST?! – ryknął z furią. Red próbowała się wyrwać ale na niewiele to się zdało.

- Klątwa – odparła tylko. – Dotknęłam szkatułki ze strzałą.

Fakty docierały do niego bardzo powoli. Szczęka zaczęła mu drgać i tylko częściowo nieświadomie ściskał lewą rękę Rose coraz mocniej.

- To było ponad miesiąc temu… – wycharczał. – Dlaczego widzę to dopiero teraz?! Co to było za zaklęcie?!

Rose jęknęła. Wiedziała, że ma przechlapane.

- Nie widziałeś, bo nie chciałam żebyś widział! – burknęła, uciekając wzrokiem gdzie się dało. – Ja… Ja musiałam się sama z tym uporać!

- Z czym?! – warknął. – Dlaczego nie byliśmy u lekarza?! Dlaczego to wygląda tak źle?!

Scorpius już nad sobą nie panował. Trząsł się jak w febrze i ściskał Rose tak, że w końcu warknęła i wyrwała mu zdrową rękę, na której miała teraz widoczny ślad.

- Bo jest źle! – oświadczyła. – Jest bardzo źle! Nie ma na to lekarstwa. Nic nie można zrobić. Zostało mi jedenaście miesięcy i… wiesz, co?! – warknęła nagle. – Dobrze, że ci nie powiedziałam wcześniej! Właściwie to żałuję, że zrobiłam to teraz!

I wstała z miejsca a potem wyszła z namiotu. Scorpius jej nie zatrzymał.

                Był już wieczór, za godzinę powinni wychodzić, by stawić się w Maroku, na prośbę Harry’ego. Scorpius spakował ich rzeczy i przebrał się. Wyszedł z namiotu i zobaczył Rose leżącą na plecach na jego bluzie i wpatrującą się w niebo. Ale serce mu nie zmiękło.

- Musimy się zbierać – powiedział chłodno, zatrzymując się nad nią. Rose przekręciła głowę, by go widzieć.

- Będziesz znowu krzyczał? – zapytała rzeczowo.

Scorpius zawahał się i po chwili przykucnął.

- Rose, wiem jak to jest mieć takie problemy, że nie jesteś w stanie się z nimi zmierzyć. I staram się zrozumieć, czemu mi nie powiedziałaś. Ale tu chodzi o to, że pozbawiłaś mnie miesiąca, w czasie którego mógłbym szukać lekarstwa.

Rose natychmiast się podniosła.

- Ale to jest właśnie jeden z powodów, dla których ci nie powiedziałam! – oświadczyła. – Noel Raejack szukał wszystkiego i wszędzie. I nie znalazł. A my mogliśmy dzięki temu przeżyć cudowny miesiąc!

Scorpius odsunął się. W jego oczach była stal.

- Raejack? – powtórzył lodowato. – Naprawdę myślisz, że KTOKOLWIEK jest w stanie zrobić dla ciebie więcej niż ja? Zbieraj się, Rose – dodał szybko wstając. – Jedziemy na bitwę, a potem ja wyjeżdżam i będę szukać tego cholernego lekarstwa aż je znajdę.

Rose popatrzyła na niego ze smutkiem.

- Nie ma go, Scor…

Ryknął jak raniony zwierz a do jego oczu napłynęły łzy.

- Znajdę sposób! – zagrzmiał. – Tylko po to, żeby ci całe życie wypominać, jak wielką jesteś egoistką!

Rose zadrżała.

- Taką samą jak ty – burknęła.

Nie wytrzymał. Przyciągnął ją niecierpliwie i mocno przytulił. Trochę dlatego, że musiał się uspokoić. A trochę po to, by nie widziała jak łzy płyną po jego twarzy.

                                                             *

               

Blake patrzył na zachodzące słońce Grecji przez rozwiane we wszystkie strony włosy Elizabeth. Nic więcej. Tyle mu wystarczało do końca życia.

- Powinniśmy się chyba zbierać – powiedział w końcu z prawdziwym bólem. Elizabeth podniosła się i zsunęła z jego klatki.

- Grecja jest skończenie nudna – oznajmiła. Blake parsknął śmiechem.

- Nie poznaję cię, Elizabeth – mruknął, wodząc za nią wzrokiem. – Jak zjawiłaś się w Hogwarcie gardziłaś tym co teraz robimy.

Cambell przewróciła oczami.

- Odkryłam swoje powołanie.

Wstali i zaczęli chaotycznie zbierać swoje rzeczy, porozrzucane po całym dwupiętrowym namiocie.

- Zastanawiałaś się co będziemy robić po wojnie? – zapytał jeszcze Blake. Elizabeth zatrzymała się w połowie czynności i odrzuciła do tyłu swoje lśniące włosy.

- Boję się o tym myśleć – powiedziała cicho. – Nie chcę się starzeć, pracować w plebejskim, nudnym zawodzie… Może poszukam eliksiru młodości?

Blake odłożył walizkę, którą rozkładał i podszedł do niej.

- Ja nim jestem, skarbie – szepnął, obejmując ją z tyłu. – Nie wiesz, że każda kobieta jest zawsze najpiękniejsza dla swojego mężczyzny? Dla mnie nigdy się nie zestarzejesz.

Elizabeth wyglądała jakby się wahała.

- Nie, nie przekonujesz mnie.

Parsknął śmiechem.

- W porządku – odparł. – Będziemy szukać przygód.

Elizabeth wyswobodziła się delikatnie z jego uścisku i odwróciła twarzą do niego.

- Podoba mi się ten plan. Byleby nie było tam za dużo błota! – dodała nagle z przerażeniem. – Ani much!!!

Chyba zamierzała wymieniać dalej, ale jej nie pozwolił. Przysunął się i od razu zamilkła. A potem upadli na otwartą walizkę i choć Elizabeth ewidentnie nie było zbyt wygodnie, nie powiedziała już ani słowa.

                                                            *            

               

                Hermiona nigdy by nie pomyślała, że po wojnie będzie więcej do zrobienia niż w jej trakcie. Tymczasem od tygodnia spała mniej niż w ciągu ostatniego roku, w dodatku trzymała łóżko w swoim biurze, bo wychodzenie z niego nie miało sensu. Oczywiście musiała rano transmutować je w krzesło, żeby nikt go nie zobaczył. Nikt! Ostatnio bała się tylko jednej osoby na świecie, co też niezmiernie ją śmieszyło. Faktem było jednak, że Noel potrafił robić jej awanturę przy połowie ministerstwa za to, że o siebie nie dba i się przemęcza, więc była bardzo ostrożna, gdy wiedziała, że może mu się narazić.

                Jakby wywołała go myślami… Ktoś zapukał, a Hermiona już wiedziała, że to porucznik, bo jakimś cudem zawsze rozpoznawała jego trzy krótkie i jedno długie uderzenie w drzwi. Upewniła się, że nie ma śladu po jej zarwanej nocy w biurze i przelotnie spojrzała w kieszonkowe lusterko, żeby sprawdzić czy nie ma worków pod oczami. Miała, ale nie większe niż zwykle.

- Proszę!

                Noel otworzył drzwi i wszedł do środka. Ale po raz pierwszy odkąd udzielił sobie prawa spoufalania się z panią minister, nie wyglądał zbyt pewnie.

- Cześć – powiedział cicho i zamknął drzwi z ociąganiem.

- Cześć! – przywitała go raźno. Obrzucił ją wzrokiem i podszedł do krzesła przy biurku, na które opadł ciężko. – Co jest? – zapytała Hermiona, marszcząc brwi.

Noel patrzył na nią jakby z żalem i współczuciem. Była już poważnie zaniepokojona, gdy w końcu otworzył usta:

- Hermiono… Musisz mnie wysłuchać. Mam bardzo złe wieści, ale nie możesz się załamać, rozumiesz?

Oczy Hermiony wyłaziły z orbit.

- Co się stało? – szepnęła przerażona. Noel pokręcił szybko głową.

- Nic. Jeszcze nic – powiedział szybko. – Ale Rose ma poważne kłopoty.

Hermiona wydała z siebie zduszony okrzyk a potem wbiła w niego błagalny wzrok, więc zaczął mówić:

- Kiedy pojechała po strzałę Ankdala, nieopatrznie dotknęła jej gołą ręką – Hermiona zamarła. Twarz Noela stężała, ale przymknął oczy i mówił dalej – Była na niej klątwa. Stara jak świat. Tak stara, że wyginęły wszystkie antidota na nią.

Hermiona krzyknęła. Ale Noel przeczuwał co zaraz powie i chyba postanowił wyrzucić z siebie wszystko nim do tego dojdzie.

- Szukałem przez miesiąc. Byłem na tajdze, gdzie rosły kiedyś ziela, które cofały ogień z klątwy. Potem w Singapurze, gdzie żyje Mistrz Eliksirów, który leczy czarnomagiczne obrzęki. Zamówiłem maści od magów z Zairu i pisałem do wiedźm, które zbierają plony z ziem zabranych Indianom. Nie umiem jej pomóc… przepraszam.

Hermiona zamknęła oczy na bardzo krótką chwilę. Otworzyła je i wzięła kilka głębokich wdechów.

- Jak wygląda ręka Rose?

- Ma cztery duże plamy. Jeszcze się nie połączyły. Rose pije krew jednorożca od miesiąca. Na razie nie opadła z sił.

- Ile czasu jej zostało? – zapytała tym samym, przerażająco opanowanym tonem Hermiona. Noel drgnął, wpatrując się w jej dłoń, która leżała na biurku, jakby chciał jej dotknąć, ale nie zrobił tego.

- Dziesięć, jedenaście miesięcy.

Hermiona skinęła głową, a potem wstała z miejsca. Wzięła jeszcze jeden wdech i spojrzała na niego z góry.

- Wynoś się. Wynoś się stąd i nigdy więcej do mnie nie zwracaj, ani na mnie nie patrz. Zabrałeś mi jeden z ostatnich miesięcy życia mojej córki.

                W jej oczach było pełno łez. Szczęka Noela zadrgała gwałtownie, ale nie powiedział ani słowa. Spuścił wzrok i podniósł się z miejsca a potem opuścił jej gabinet.

                Hermiona poczuła ostry ból w klatce piersiowej, chwyciła się za nią i opadła ciężko na kolana, próbując złapać odrobinę powietrza.

                                                             *

                                                             *

                                                             *

                Ziemia zadrżała i Harry podniósł wzrok a potem wstał szybko, próbując rozpoznać twarze. Najpierw zobaczył Albusa i Scarlett, a jego syn wyglądał na dziwnie zmęczonego; za nimi szli Rose i Scorpius, którzy z kolei sprawiali wrażenie, jakby coś się stało i Harry natychmiast się zaniepokoił. Potem szedł Ryan i przynajmniej on wyglądał, jak Harry oczekiwał od sytuacji – był skupiony i trochę jakby radosny z powodu bliskiej bitwy… Potem maszerowali Draco, Ron i Astoria. Na nich Harry bał się długo patrzeć, świadom tego co musieli wyprawiać w swoim towarzystwie… Potem zobaczył Camerona i Lucy i coś zakłuło go w sercu – przecież im napisał, że nie muszą przyjeżdżać.

                Za nimi szli George, Angelina i Fred, Percy i Audrey, Charlie, Bill, Fleur, Victoire i Teddy. A tuż za nimi… Harry poprawił szybko okulary… tuż za nimi szedł Louis. Potem zobaczył Neville’a i Norah i uśmiechnął się na moment. Elizabeth i Blake, następnie Dakota, Jesse i Noel.

                Harry wyszedł im na przywitanie, choć po drodze ścisnęło mu się gardło i nie mógł nic powiedzieć. Ale przecież po tym wszystkim nikt tego od niego nie wymagał.

- Jo i James się trochę spóźnią – poinformował ojca Albus. – Mają coś… ważnego.

- Gdzie jest mama? – zapytała szybko Rose.

- Powinna być lada moment – odparł Harry, witając się ze wszystkimi po kolei. 

- Okej – Ryan spojrzał w górę, na groźny Atlas. – Kiedy zaczynamy?

Harry też omiótł spojrzeniem zaśnieżone szczyty.

- Rano. Musimy ustalić plan i… zaczynamy z samego rana.

               

Atlas był cichy i milczący. Zapraszał ich i wstąpili w jego progi, nieświadomi, że nie wszystkich ich stąd wypuści.

               

                                                               *

               

                Jo zaczynała się porządnie denerwować. James wysłał jej wiadomość, że pomógł Alowi, ale ma jeszcze jedną sprawę. Zabrzmiało to tajemniczo, a poza tym powinni już teleportować się do Maroka. A James wciąż nie wracał.

                Pozbierała już wszystkie rzeczy i chaotycznie próbowała się pakować, ale strach zaczynał brać górę. I wtedy usłyszała wołanie Jamesa.

                Zdumiona i wściekła wypadła jak strzała z namiotu. Potter stał w sporym oddaleniu i wyciągał ręce w jej kierunku.

- Gdzieś ty był?! – wrzasnęła, biegnąc w jego stronę, ale bynajmniej nie po to, by go przytulić.

- Ała! Tu i tam! Wracajmy do namiotu!

- To po co mnie z niego wyciągałeś?! – warknęła Jo. – I co to znaczy „tu i tam”, Potter?! Przecież ja się martwiłam!!!

- To dobrze – odparł James, a potem chwycił ją pod pachą i ruszył do namiotu.

                Sfrustrowana Jo próbowała kopnąć go po drodze w kostkę, ale James szedł zbyt szybko. Przed namiotem zatrzymał się i puścił ją przodem. Miała ochotę zbadać mu czoło, pewna, że ma gorączkę.

                Weszła i już miała odwrócić się do niego, żeby znowu powrzeszczeć, ale zaniemówiła. Po całym namiocie rozstawione były rzeczy, których jeszcze minutę temu tu nie było. Olbrzymia szafa, stolik, który wyglądał jak te z Hogwartu, a na nim mnóstwo kartek i pergaminów; jakiś pluszak, album ze zdjęciami i… kierownica mugolskiego samochodu. Ale wcale nie to było najdziwniejsze. Na każdym z tych przedmiotów coś błyszczało. Jakby wszystkie były pochromowane i pozłacane. I albo ją wzrok zawodził, albo na szafie i zdjęciach połyskiwały szkliste kamienie.  

- James… - Jo wyglądała jak człowiek, który ma silną potrzebę zrozumienia sytuacji. – James, co ty tu przytargałeś?

                Potter stanął za nią i objął ją w pasie, pochylając się do jej szyi.

- Nie poznajesz? – szepnął do jej ucha. – Przypomnij sobie…

                Jej wzrok błądził po przedmiotach, meblach i kartkach. Wyjęła ze spodni różdżkę i przywołała do siebie jeden z urywków pergaminu. Wyglądał jak zużyta Karteczka Komunikująca i jak wszystko inne tutaj była pokryty złotem.

- „Puste dormitorium, po kolacji”? – przeczytała marszcząc brwi. Rozpoznała swoje pismo, choć nie mogła teraz skojarzyć kiedy to napisała.

- Ostatni dzień szkoły, ponad dwa lata temu – szepnął James, aż ją ciarki przeszły. – Godzinę później zostałaś porwana. Miałem to ze sobą przez cały miesiąc jak cię szukaliśmy.

Jo wyswobodziła się z jego uścisku i odwróciła twarzą do niego.

- James… Co to wszystko…?

Ale on nie odpowiedział, tylko wziął ją za rękę i pociągnął w kierunku tajemniczych przedmiotów.

- To jest maść na siniaki, którą mnie posmarowałaś jak mnie pobili – powiedział, sięgając po prawie pusty słoiczek. – Piekła jak diabli, ale udawałem twardziela… - Jo parsknęła śmiechem.

- James – odezwała się nagle poważniejąc, gdy jej wzrok padł na olbrzymią szafę. – A czy to jest…?

- Ta sama. Wepchnęłaś nas do niej w gabinecie McGonagall… Swoją drogą, od rana przesłuchuje wszystkich uczniów w Hogwarcie w jej poszukiwaniu – wtrącił niefrasobliwie. – Tu się zaczęło, pamiętasz?

Czy pamiętała? Jak mogłaby zapomnieć?! Nagle poczuła, że ogarnia ją wzruszenie większe nawet niż oszołomienie i ciekawość, które ją zalewały. A James prowadził ją dalej.

- To jest rysunek Drzewa Początku… To pluszak ze sklepu twoich rodziców, jeden z tych, którymi we mnie rzucałaś, jak już miałaś mnie dość w tamte wakacje. To są zdjęcia ze świąt – pokazał jej plik zdjęć: tu dziadek Arthur opowiadał jej coś z pasją: tu Rose w czapce Mikołaja robiła jej królicze uszy: tu Harry ściskał ją i Jamesa… - A to jest… jak to się nazywa, Carter? – Jo zatkało.

- Kierownica…

- Tak! Kierownica samochodu, którym jeździliśmy w moje szesnaste urodziny… Zawsze mówiłaś, że lubisz prowadzić…

- Skąd…?!

James tylko się zaśmiał ale natychmiast spoważniał.

- To jest szalik Leah. Gdyby nie ona… Zresztą wiesz.

- Naprawdę nie rozumiem – mówiła Jo, nie przejmując się łzami, które napływały jej do oczu.

James skrócił ostatni dystans między nimi i objął ją tak, żeby móc widzieć jej twarz.

- Kocham cię, Jo. Od trzech lat, od zawsze, a na pewno do końca życia. Mam cholernie dużo powodów, ale jeśli mam być szczery teraz myślę tylko o jednym – o tym jak klepiesz się po nosie – oszołomiona Jo parsknęła niekontrolowanym śmiechem. James też się śmiał. – Nie ma rzeczy, której bym ci nie oddał, niczego czego bym dla ciebie nie zrobił…

- Potter – wydyszała Jo. – Ja to wiem.

James pochylił się i pocałował ją. Jak wtedy, gdy działo się to wszystko. Jak zawsze.

                A gdy Jo otworzyła oczy krzyknęła cicho. James przykląkł na jedno kolano. I Jo zrozumiała. Nigdy nie wyobrażała sobie tego momentu, nie czekała na niego. Tylko raz przeszło jej to przez myśl – dwa lata temu, gdy byli świadkami oświadczyn Camerona. Była wtedy przerażona tą wizją.

                Teraz coś ciepłego wlało się w jej serce. Nie musiał klękać, nie musiał robić tego wszystkiego…

                Ale nim James się odezwał, wydarzyło się coś dziwnego. Wszystkie te przedmioty, które tu ze sobą przytargał oderwały się od podłoża i zaczęły krążyć wokół nich, zamieniając się w jedną złotą smugę. Tego Jo wciąż nie rozumiała.

- Wyjdziesz za mnie, Jo? – zapytał James, gdy szafa przeleciała mu koło ucha. Ale nim Jo odpowiedziała, meble i przedmioty zwolniły i… zniknęły. A na wyciągniętą dłoń Jamesa upadł złoty pierścionek z oczkiem z jakiegoś kruszcu, którego oczywiście nie umiała zidentyfikować

                Jo zaczęła się śmiać. Kręciła głową z niedowierzaniem wpatrując się w swojego chłopaka.

- Jesteś szurnięty… - szepnęła. – I to wszystko… Jest w tym pierścionku?

James skinął głową.

- Żeby ci przypominało o tym jak się tu znaleźliśmy. No wiesz – dodał szybko – na wypadek, gdybyś miała mnie dość za dziesięć lat, to może zostaniesz ze mną z litości.

                Jo już się nie śmiała. Pochyliła się i pociągnęła go w górę.

- Chcę być łowcą – powiedziała poważnie, gdy już się podniósł. – I naprawdę nie wiem czy nadaję się na jakikolwiek rodzaj pani domu. A dzieci… Kiedyś, okej? Nie, to nie są moje warunki! – zawołała szybko widząc jego minę. – Nie mam żadnych. Kocham cię. Tak samo od zawsze. I za wszystko i ze wszystkim. Tak. Zostanę twoją żoną nawet za pięć minut. Dawaj ten pierścionek!

                Pisnęła, bo jej nogi oderwały się od ziemi i pofrunęła prawie pod sufit. Gdzieś pomiędzy podnoszeniem jej i całowałem, Jamesowi udało się włożyć pierścionek na jej palec. Wyglądał dziwnie – Jo nie nosiła żadnej biżuterii, teraz miała na sobie dżinsy z dziurami na kolanach i bluzę Jamesa, za dużą o jakieś cztery rozmiary. Pierścionek z diamentowym oczkiem trochę odstawał od dziewczyny, która chciała łapać potwory, ale przecież chłopak, który jej go dał, wiedział, że nie będzie go nosić, jeśli będzie składał się wyłącznie z drogich kruszców. Ale było tu wszystko na co składało się ich życie i Jo już wiedziała, że nigdy go nie zdejmie.

                Raz w życiu jeden James spotyka jedną Jo. I choćby szli do siebie pod górę, przez piekło i brnąc po pas – jeśli się kochają, jeśli umieją wybaczać, jeżeli mają odwagę… – spotkają się. I będą razem, póki razem nie odejdą.