Rozdział LXVII

Cześć! Cieszę się, że mogę Was poinformować, że mam rozdział a nie miniaturkę! :) Jestem w górach u rodziny, ale pogoda pozwala tylko rano i wieczorem coś porobić, więc popołudniami piszę, jak to ja :P

 Czterech ochotników

- Wiedziałam, że będziesz się mazgaić, Malfoy…

Scorpius tylko się zaśmiał. Zebrani na dziedzińcu Weasley’owie, Potterowie, Malfoy’owie i cała reszta zamilkli na moment i spojrzeli w ich stronę.

- Rose, uważaj na siebie. Mówię poważnie. Lepiej, żeby nic ci się nie stało, bo tego nie przeżyję, rozumiesz?

Rose pokiwała poważnie głową.

- Widzimy się niedługo. Pamiętaj, że musisz się zrewanżować za partię szachów…

Scorpius też kiwnął głową, a potem nie zważając na dwa tuziny osób, które aktualnie wpatrywały się w nich dość bezczelnie, pochylił się nad Rose i pocałował ją długo i czule.

- W drogę! – usłyszeli w końcu, odsunęli się od siebie a ich ręce rozplotły się w zwolnionym tempie.

Miesiąc wcześniej

                Jo chodziła po gabinecie pana Pottera, jakby ktoś ją nakręcił.

- Nie, nie, nie, nie… - powtarzała.

Harry siedział na swoim krześle z rozbawioną miną.

- Nie. Wy jesteście NUDNI!!!

Agatha i Robert Carterowie spojrzeli na córkę z urazem.

- A załatwiłaś kiedyś banshee orlim piórem i rybim pęcherzem? – zapytała poirytowana Agatha, a potem ona i Robert przybili sobie piątkę za jej plecami.

Jo złapała się za głowę.

- Ja zwariuję! CZEMU nie miałam pojęcia, że polowaliście?! I Cam! On też nie wie, prawda?!

Robert westchnął głęboko a potem wskazał Jo krzesło i po krótkim wahaniu w końcu usiadła.

- Jo, skarbie… Mieszkaliśmy z dziadkiem przez kilkanaście lat. Od dziecka ty i Cam chłonęliście każdą jego opowieść jak powietrze… Widzieliśmy jak dorastacie bawiąc się w łowców i udając, że polujecie na demony. Waszą ulubioną zabawą było udawanie potwora, a drugie z was miało go uchwycić.

Jo wyszczerzyła zęby.

- Ja najczęściej byłam łowcą!

Robert znowu westchnął głęboko.

- Cam urywał się wiecznie z lekcji i łaził z kolegami po Zakazanym Lesie – kontynuował. – Ty w każde wakacje błagałaś dziadka, żeby zabrał cię ze sobą na polowanie. Ja i mama musieliśmy was zamykać w pokoju, kiedy wychodził. Nie mieliśmy wyjścia. Postanowiliśmy, że nie powiemy wam o tym jak wyglądała nasza młodość, bo nie wyobrażam sobie, żebyście wtedy po prostu nie zwiali z domu na łowy!

Jo przechyliła głowę i przyglądała im się długą chwilę.

- To bardzo prawdopodobne.

Agatha skinęła głową.

- Ustaliliśmy, że dowiecie się, gdy będziecie dorośli…

- …i to nas sprowadza do dzisiejszego dnia! – wtrącił Harry, który wyglądał na ubawionego tą opowieścią. – Agatho, teraz Jo ma ci coś do powiedzenia – i spojrzał na Jo z wyczekiwaniem. Ta wyglądała jakby się wahała, ale chyba przypomniała sobie, że skoro jej rodzice mają mnóstwo tajemnic, ona nie ma się czego wstydzić.

- Znalazłam dziennik dziadka!

Myślała, że rodzice będą wstrząśnięci, Agatha zaleje się łzami i zechce natychmiast zobaczyć tę pamiątkę po swoim ojcu. Znowu się pomyliła. Jej matka zamiast tego prychnęła gniewnie.

- Och, zatłukę go!

- Kogo?! – zawołała zdumiona Jo.

- Swojego ojca!

- Eee… Skarbie, on nie żyje – wtrącił cierpliwie Robert. Agatha nie zwracała na niego uwagi.

- Widziałam ten dziennik! – oświadczyła ze złością. – Zaczarował go tak, że tylko ty i Cam mogliście go wynieść ze strychu!

Jo była wstrząśnięta. Ale nim zdążyła się odezwać, Harry zapytał:

- Skąd o tym wiesz?

Agatha znowu prychnęła.

- Mój ojciec był święcie przekonany, że jego wnuki będą przyszłością świata łowców. Wiedział, że niekoniecznie podoba mi się ten pomysł… Znalazłam ten dziennik dawno temu i próbowałam zabrać go do nas, ale mnie poparzył! Wiedziałam, że ten stary wyjadacz zaczarował go tak, by tylko Jo albo Cam mogli zabrać!

Jo zaczęła niekontrolowanie chichotać.

- Dziadek… - mruknęła z sentymentem. Harry jednak wyglądał na o wiele bardziej poważnego.

- Agatho, czy czytałaś ten dziennik? – zapytał, wyjmując pamiętnik Marlowa ze swojej szuflady. Pani Carter skinęła głową.

- Wiem, że w czasach mojego ojca działy się przerażające rzeczy. Jeden z jego przyjaciół, Taw… - Harry i Jo na te słowa znieruchomieli – wyczarował coś strasznego. Potwora, który….

- Zabiera ludziom magię! – wrzasnęła Jo. Agatha westchnęła bardzo ciężko.

- I to wyniuchałaś? Jesteś niemożliwa. Niepotrzebnie wyrywałam kartki.

- CO?! – Jo znowu zerwała się na równie nogi. – TY wyrwałaś kartki?!

Agatha zrobiła oburzoną minę.

- Mój własny ojciec zostawił moim dzieciom opis najstraszliwszych wydarzeń jakie działy się w ostatnich latach! Nie mogłam pozwolić, żebyście to czytali!

- Co. Tam. Jest?! – wycharczała Jo, a Harry nastawił czujnie uszy. Tym razem odezwał się Robert:

- Dokładny opis tego jak Bestia wysysa magię z ludzi – powiedział. – Mama wyrwała te kartki, na których są najokropniejsze, najczarniejsze zbrodnie Tawa.

- I nie tylko! – oburzyła się Jo. – Jest tam też, dowód na to, że to właśnie Ankdal przywołał Bestię. A TEGO mi brakowało!

W połowie tego zdania Agatha i Robert wstali ze swoich miejsc.

- Co powiedziałaś?!

- ANKDAL?!

Harry, który jako jedyny siedział, pokiwał ponuro głową.

- Taw to Gustav Ankdal. Był łowcą, przyjacielem Leonarda. Twój ojciec – dodał w kierunku zieleniejącej na twarzy Agathy – był świadkiem tego, jak Ankdal rósł w siłę, pozbawiając demony, potwory i zwykłych ludzi magii, którą następnie sam przejmował. A teraz używa tej mocy do tego, by upodlić mugoli.

Robert Carter wyglądał jakby odebrało mu głos. Jego żona chyba straciła kontakt z otoczeniem, a po chwili opadła na krzesło.

- Wiedziałam, że Bestia zaatakowała ojca – powiedziała po długiej chwili. – Byłam z nim na polowaniu. Wrócił prawie bez sił…

- …dlatego pokonała go garstka wampirów – dodała cicho Jo, stając przy niej i kładąc jej rękę na ramieniu.

- Nie wierzę… - szepnęła Agatha, zakrywając twarz dłonią. – Taw… to Ankdal? – powtarzała jakby wciąż nie rozumiała tych słów. Hary pokiwał tylko głową.

- Ale uzbrojeni w tę wiedzę możemy działać – powiedział, chyba chcąc ją pocieszyć. – Została nam tylko jedna zagadka do rozwiązania, by móc walczyć z Gustavem Ankdalem na równych prawach.

Agatha i Robert spojrzeli na niego pytająco, ale odpowiedziała im Jo:

- Och, nie wiemy przecież jak Ankdal przywoływał tego słodkiego sierściucha…

Agatha spojrzała nieprzytomnie najpierw na nią, a potem na Harry’ego.

- Wiemy – powiedziała bardzo cicho. – Wiemy… On miał strzałę, której używał częściej niż różdżki i tylko nią zabijał potwory, strzelając im prosto w serce. A potem…

- Kołczan – przerwał jej Harry, a Jo spojrzała na niego tak szybko, że poczuła ból w karku. – Mnóstwo czarnej magii, zaprzedanie własnej duszy diabłu, strzała i… kołczan, w którym przechowywał magię. Tak powstała Bestia.

Jo patrzyła na niego, jakby zobaczyła go po raz pierwszy.

- Te rysunki! – zawołała głośno. – To był kołczan! – i uderzyła się otwartą dłonią w czoło. Harry pokiwał głową i nagle wstał. – A Rose twierdziła, że to mini-akwarium – dodała Jo z niesmakiem.

Harry wyszedł zza biurka i spojrzał kolejno na Carterów.

- To niesamowite.

- Co? – zapytała szybko Jo.

- Jak duża siła tkwi w rodzinie – powiedział Harry, nagle smutniejąc. – Wybaczcie, muszę natychmiast pomówić z Hermioną!

Robert przepuścił go i Harry wypadł jak burza ze swojego gabinetu.

- No to namieszałaś! – powiedziała nagle Agatha do córki. Ta z jakiegoś powodu patrzyła na nią i swojego ojca z pobłażaniem.

- O co chodzi? – zapytał zdziwiony Robert. Jo wzruszyła ramionami i uśmiechnęła się kątem ust.

- Tak bardzo nie chcieliście, żeby dzieci poszły w wasze ślady, a jednak wyrwaliście raptem kilkanaście stron z dziennika, który ma ich dwieście!

Agatha i Robert spuścili wzrok.

                                                                 *

                Życie w zamku Merlina, okazało się trochę podobne do mieszkania w Hogwarcie. No, może za wyjątkiem tego, że nie było lekcji i w końcu wszyscy traktowali się poważnie, a najmłodsi nie musieli knuć po kątach.

- Ten zamek naprawdę należał do Merlina? – zapytał Scorpius kilka dni po przybyciu tutaj. Lucy, która siedziała z nim i Rose pokiwała szybko głową, znad olbrzymiej bezy z bitą śmietaną.

- Tak, mieszkał w nim – powiedziała z pełnymi ustami. Rose zrobiła trochę zezłoszczoną minę, jak zwykle, gdy czegoś nie wiedziała.

- Czyli to Camelot?!

- Nie. Merlin mieszkał w nim dużo później po akcji z królem Arturem.

Red wciąż niewiele rozumiała, a Scorpius rozglądał się ciekawie po komnacie, w której siedzieli.

                Każde pomieszczenie w tym zamku wyglądało, jakby niedawno jeszcze zbierali się w nim rycerze. Wszędzie stały zbroje, na ścianach wisiały miecze, było tu mnóstwo map i starych przedmiotów. A wszędzie w tym zamku wyczuwało się magię, jakby wielki Merlin nie tylko kiedyś tu mieszkał, ale wciąż tu był.

                Scor już miał podzielić się opinią na temat latających po korytarzu duchów, które chyba poczuły się prawdziwymi gospodarzami, bo ciągle pytały czy nowym mieszkańcom czegoś nie potrzeba, ale nie zdążył, bo drzwi uchyliły się szerzej i do komnaty wszedł ojciec Rose.

                Jak zwykle, gdy znajdywali się w jednym pomieszczeniu, obaj mężczyźni natychmiast się spinali, a Rose rzucała jednemu i drugiemu ostrzegawcze spojrzenia.

- Cześć tato, co tam? – zapytała szybko. Ronald rzucił Scorpiusowi długie spojrzenie i przemaszerował przez pokój, by usiąść między nim a Rose.

- Dziadek Arthur właśnie wyjechał z Lily i Hugiem – powiedział Ron, ewidentnie niepocieszony.

- Dokąd ich zabrał? – zapytała Rose.

- Na południe Walii. Lily od tygodnia bawiła się każdym mieczem, jaki wpadł jej w ręce, a Hugo ćwiczył namiętnie oszałamiacze…

Rose westchnęła.

- Trzymanie dzieci z dala od niebezpieczeństwa nie zawsze je przed nim chroni.

Ron spojrzał na córkę z uwagą.

- Pogadamy, jak będziesz miała swoje – powiedział pewnie, a potem przeniósł szybko wzrok na Malfoy’a.

- Powiedz mi, chłopcze… Potrafisz grać w szachy?

Scor wytrzeszczył oczy. W końcu skinął głową.

- Świetnie!

Ku ich zdumieniu szuflada biurka, stojącego przy oknie otworzyła się i wyfrunęła z niej olbrzymia szachownica a za nią pionki i figury. Rose otworzyła szeroko czy, Scorpius wyglądał, jakby nie robiło to na nim wrażenia, Ron patrzył na swojego zięcia wyzywająco a Lucy chichotała, zakrywając usta dłonią.

- Rose, mama cię szuka – powiedział Ronald, gdy szachownica wylądowała na stole.

- Mama jest ministrem i mieszka w ministerstwie! – odparowała natychmiast Red, patrząc ze zgrozą to na niego to na Scora.

- Przyjechała przed chwilą.

Rose nie ruszała się z miejsca.

- Idź, skarbie – powiedział Scorpius, posyłając jej uspokajające spojrzenie. – Będziesz mnie rozpraszać.

Ron zwęził usta a Rose bardzo powoli wstała z miejsca. Spojrzała jeszcze na nich wystraszona i poczłapała do drzwi.

- Chcesz białe czy czarne? – zapytał Ron, przysuwając sobie krzesło dokładnie naprzeciw Scorpiusa. Lucy, która skończyła swoją bezę, wstała nagle z miejsca i wyszła za Rose.

- Czarne. Zawsze wygrywam czarnymi.

                                                              *

                Dakota nie miała za wiele czasu dla starych znajomych, bo była jedynym prawie-uzdrowicielem w zamku Merlina. Pan Potter nie powiedział jej tego wprost, ale była pewna, że sprowadził ją tu tylko dlatego, że jako przyjaciółka Jamesa była celem dla Hurrlingtona. Ale miała za sobą dopiero rok szkolenia i zdawała sobie sprawę, że nie jest nawet w połowie tak wykwalifikowana jak powinna, co bardzo ją martwiło. Ale i to miało się w końcu zmienić…

                Jesse jak co dnia zniknął gdzieś w ogromnym ogrodzie, gdzie wszyscy ćwiczyli pojedynki a ona utknęła w swoim pokoju nad stosem podręczników. Nie miała pojęcia kiedy zrobiło się tak późno, odnotowała tylko, że Jesse znowu nie pojawił się przez cały dzień. Oderwała zmęczone oczu od tekstu, który i tak docierał do niej dwa razy wolniej i wstała.

                Nie była głupia. Od pierwszego momentu wiedziała co się działo. Czekała tylko aż przyjedzie do niej sam i się przyzna. Ale minął tydzień a jej „chłopak” nie kwapił się, by przyznać, że jest jaki jest, więc postanowiła rozwiązać to po swojemu.

                Znalazła go na tyłach imponującego ogrodu, między buszem wysokich zielonych i białych kwiatów, które wyśpiewywały powolną, trochę otępiającą melodię. Jesse siedział na ławce i wpatrywał się w okrągły staw.

- Podobno są tam gadające ryby…  – odezwała się, idąc powoli w jego stronę, z rękami w kieszeniach dżinsów. – Ale równie dobrze może być to wymysł Rose.

 Jesse na dźwięk jej głosu prawie podskoczył na ławce. Obrócił się gwałtownie a potem wstał.

- Myślałem, że się uczysz.

Dakota uśmiechnęła się krzywo.

- Ile ich było? – zapytała spokojnie. Jesse zrobił wielkie oczy.

- O czym ty…?

- O dziewczynach, z którymi byłeś w ostatnim czasie.

Usta Jessiego otwierały się i zamykały na przemian. Wpatrywał się w nią jednak z uporem.

- Nie było żadnych dziewczyn.

- Jesse, Jesse… - zaśpiewała czując ostre ukłucie w sercu.

- Po tym wszystkim nie masz nawet tyle szacunku do mnie, żeby powiedzieć prawdę?

Jesse zrobił krok w jej stronę, żeby zmniejszyć dystans i pewnie chwycił ją za rękę.         

- Może byłem ostatnio trochę zamyślony, ale to przez to co się dzieje. Carter walczyła z Potterem a…

- Przestań – poprosiła cicho, zabierając swoją dłoń. – Nauczyłam się rozpoznawać minę zdrajcy w zeszłym roku.

Jesse przymknął ciężko powieki.

- Nigdy w życiu nie pozwolę ci odejść.

Dakota wpatrywała się w niego z takim smutkiem, że łzy napłynęły do oczu Jessiego.

- Scott…!

- Zamknij się – Dakota wyglądała, jakby nie miała już siły. – Jeśli zbliżysz się do mnie na pół kroku, zabiję cię. Nie żartuję – mówiła zaczynając się trząść. – Nie skrzywdzisz mnie nigdy więcej. Nie pozwolę ci na to. 

Odwróciła się i zamierzała odejść, ale dopędził ją i znowu chwycił za rękę.

- Scott! Jestem gnojem i największym kretynem na świecie! Myślisz, że tego nie wiem?!

Dakota próbowała się wyrwać, ale jej nie puszczał.

- Zostaw mnie, proszę…

Ale Jesse wciąż trzymał ją pewnie.

- HEJ! – oboje drgnęli i spojrzeli na ścieżkę wiodącą od bramy.

                Szedł nią ciemnowłosy, młody mężczyzna, dość dobrze zbudowany. W jednym ręku niósł niedużą walizkę, drugą wyjmował pospiesznie różdżkę.

- Puścić panią, NATYCHMIAST!!!

                Mężczyzna biegł w ich stronę, starając się wycelować w Jessiego, ale ten wciąż trzymał Dakotę, więc było mu trudno.

- Co to za kretyn?! – warknął natychmiast Jesse. Dakota syknęła i w końcu się wyrwała.

- W porządku! – powiedziała szybko. – Tylko się sprzeczamy…

Mężczyzna przystanął i odetchnął, ale nie chował różdżki. Obrzucił Jessiego ostrzegawczym spojrzeniem a potem utkwił wzrok w Dakocie.

- Jest pani pewna? Może odprowadzę panią do zamku?

- A kim pan właściwie jest, co?! – warknął Jesse i ruszył do przodu, stając przed Dakotą.

- Może w takim razie pani wskaże drogę mnie? – zapytał znowu przybysz, kompletnie ignorując Jessiego. Dakota pokiwała w końcu głową.

- Nie jestem pewien, czy powinnaś szlajać się z obcymi! – zawołał Jesse. Dakota obróciła się przez ramię.

- Są mniej niebezpieczni niż niektórzy „znajomi”!

I bez słowa wskazała mężczyźnie drogę gestem, nie obracając się już na Atwooda.

- Dziękuję. Pozwoli pani, że się przedstawię. Nazywam się Jack Dickens – powiedział przybysz, gdy ruszyli ścieżką.

- Dakota Scott – odparła, podając mu rękę. Jack wpatrywał się w nią tak intensywnie, że prawie wlazł w krzak.

- Przepraszam, ale muszę to powiedzieć – zwolnił trochę, tuż przed dziedzińcem. – Jesteś prawie najpiękniejszą dziewczyną jaką w życiu spotkałem.

Dakota zarumieniła się po same uszy.

- Dobrze, że „prawie”, bo było by mi bardzo głupio! – zażartowała. Jack uśmiechnął się szeroko.

- Najpiękniejszą była moja babcia.

Dakota zagryzła wargi, żeby nie wydać z siebie żałosnego jęku wzruszenia.

- Rozumiem, że jesteś tu na zaproszenie pana Pottera?

Jack skinął głową.

- Jestem uzdrowicielem. Mam uczyć jakąś młodą studentkę.

Dakota przystanęła z wrażenia. A potem uśmiechnęła się tak szeroko na ile pozwala młodej dziewczynie podeptane wcześniej serce.

                                                              *

                CHLAST! Twarz Jessiego obróciła się prawie dookoła.

- Ulżyło?! – warknął.

Jo masowała dłoń drugą ręką.

- Powinnam cię kopnąć w…

- Rozumiem! – Jesse zakrył twarz rękami a potem opadł na ławkę w ogrodzie, który wieczorem jarzył się tysiącami maleńkich elfów ogrodowych, których złote skrzydła mieniły się do tarczy księżyca.

- Jesse, obiecaj, że dasz jej spokój!

- Nie ma mowy – powiedział natychmiast. Jo znowu uniosła rękę, ale gdy na niego spojrzała, złość trochę jej przeszła.

- Scott jest lepiej bez ciebie.

- Wiem! Cholera wiem!

Wyglądał jakby ogarnęło go szaleństwo. W ciągu jednego wieczora postarzał się o kilka lat, a w jego wzroku było coś takiego, co sprawiało, że Jo poważnie się o niego bała. Otworzyła usta, wiedząc, że nie będzie już na niego krzyczeć, ale nie zdążyła nic powiedzieć.

- Gotowa?

Obróciła się szybko. W ich stronę szedł Ryan Hastings z wyciągniętą różdżką i wpatrywał się w Jo trochę prowokacyjnie. Jesse na jego widok podniósł się z miejsca i po prostu odszedł, a Jo uznała, że nie będzie go zatrzymywać.

- To zależy – odwróciła się w stronę Ryana, który uniósł brwi. – Wczorajsze ćwiczenia mi się nie podobały!

Ryan parsknął śmiechem i zatrzymał się.

- Bo ćwiczyliśmy za proste rzeczy?

- Cholernie proste! – jęknęła Jo. – Jak pan Potter powiedział mi, że nauczysz mnie walki, spodziewałam się czegoś bardziej…

- Ryzykownego – dokończył za nią, przyglądając jej się z rozbawieniem. – Przejdziemy do tego, jak opanujesz podstawy.

- Opanowałam podstawy – wycedziła Jo, podwijając rękawy.

- Czyżby? – zapytał Ryan, a potem bez żadnego ostrzeżenia machnął różdżką.

                Jo uchyliła się błyskawicznie i odbiła zaklęcie. Wycelowała i zaatakowała. Nie miała z nim najmniejszych szans, wiedziała o tym od dawna, ale z każdym jego ruchem, z każdą jej przegraną i porażką uczyła się więcej niż mogła się nauczyć na jakimkolwiek kursie aurorskim albo szkoleniu wojskowym.

                W końcu opadła ciężko na brukowaną dróżkę.

- Oszukiwałeś… - burknęła, ledwie łapiąc oddech. – Przy tym ostatnim… oszukiwałeś.

Ryan zachichotał, a potem podszedł do niej, po drodze wyczarowując wodę.

- Jasne – powiedział, podając jej butelkę i siadając koło niej. – Oszukiwałem, a ty jesteś tragiczna w bloku!

Jo zmrużyła oczy.

- Już dobrze! – zaśmiał się znowu. – Napij się i spróbujemy jeszcze raz.

Kiwnęła głową. Ryan przyglądał jej się zafascynowany.

- Wiesz, Joanne… Bardzo dobrze znam Jamesa…

Jo skrzywiła się natychmiast. Nie miała zamiaru wysłuchiwać po raz tysięczny pełnej litości przemowy o Jamesie!

- Tak, wiem – powiedziała szybko i zerwała się na równe nogi. – Możemy zaczynać!

Ryan też się podniósł i podszedł blisko niej, żeby zabrać jej butelkę.

- Znam Jamesa – powtórzył z uporem. – A teraz rozumiem, czemu się w tobie zakochał.

                Jo zamurowało. Nie wiedziała co chciał przez to powiedzieć i nie miała pojęcia co ona ma odpowiedzieć. Ale na szczęście Ryan chyba wcale nie oczekiwał, że będą kontynuować tę dyskusję. Machnął różdżką i sekundę później Jo zapomniała o wszystkim innym, bo była w poważnych tarapatach.

                                                            *

                Wiele mil na północ, ciemność ogarniała ciasną klitkę, w której spała niespokojnie Scarlett. Wycieńczona i otumaniona kolejną podróżą położyła się w końcu na wąskim łóżku i zasnęła. Ale jej odpoczynek nie miał trwać długo. Drzwi otworzyły się z hukiem i Scarlett zerwała się, a potem wpatrzyła w ciemność, truchlejąc ze strachu.

- Wstawaj! – usłyszała szorstki głos a potem ktoś zapalił różdżkę i zobaczyła mężczyznę z zarostem i ciemnymi oczami, który kładł coś na stoliku.

- Nic nie szkodzi, że nie chcesz mówić – powiedział mężczyzna, który jak usłyszała wcześniej chyba nazywał się Vincent. – Wiemy kim jesteś… Scarlett Archibald.

Oczy mężczyzny zaświeciły jaśniej.

- Czego chcecie? – zapytała słabo.

- Cóż… Początkowo planowaliśmy wpisać cię na listę naszych drogich gości, za których ich rodzice płacą chęcią wysłuchania sir Hurrlingtona… Ale nie zgadniesz czego się o tobie dowiedzieliśmy?

Scarlett czuła jak serce podjeżdża jej do gardła.

- Moja matka wam się nie przyda! – powiedziała szybko. – Mój ojciec nie żyje!

Vincent pokręcił głową z rozbawieniem.

- Już zauważyliśmy, że szanowna mamusia się nie przyda – powiedział, a ciarki przeszły po plecach Scarlett. – Tak, jest tu z nami!

Zerwała się z łóżka tak szybko, że Vincent musiał się cofnąć. Trzasnął jednak różdżką i Scarlett wylądowała na łóżku.

- Pochwyciliśmy ją tego samego dnia co ciebie – mówił dalej, jakby mu się nudziło. – Trafiła do innej siedziby… Ale sprowadziliśmy ją do ciebie, Letti. Zgadniesz czemu?

Oczy Scarlett zaszły łzami. Trzęsła się i przez chwilę nie mogła wydobyć z siebie głosu.

- Błagam, zrobię wszystko… Błagam.

- Owszem, zrobisz – usłyszała, a chwilę później Vincent zbliżył się i chwycił ją za rękę. – Pozdrowisz od nas swojego chłopaka… Albusa Pottera!

Pociągnął ją i pchnął na krzesło przy biurku. Dopiero teraz zobaczyła co przed chwilą na nim postawił. Kartkę papieru, pióro i kałamarz.

- Napiszesz list do Pottera, w którym zapewnisz go, że jesteś cała i rumiana. I nie radziłbym kombinować – warknął Vincent, przystawiając swoją twarz do niej tak blisko, że poczuła jego zarost na swojej szyi. – Jeden fałszywy ruch i będziesz patrzeć jak umiera mamusia…

Scarlett przestała oddychać. Chwyciła pióro i zaczęła pisać.

                                                          *

Trzydzieści osób patrzyło po sobie z żywym zainteresowaniem. Harry już dawno nie był tak ożywiony, gdy zwoływał naradę.

- Siadajcie! Wszyscy siedzą? Świetnie!

Scorpius spojrzał pytająco na Jo, ale ona tylko pokręciła głową i wpatrzyła się w Pottera.

- Wiecie po co tu jesteśmy – zaczął Harry. Jako jedyny stał i patrzył po wszystkich płonącymi oczami. – Naszym wrogiem jest Gustav Ankdal i musimy pozbawić go tego, co czyni go najpotężniejszym żyjącym czarodziejem. Z całą dumą… mogę oznajmić, że dzięki wam – tu jego wzrok omiótł szybko Jo i jej rodziców – wiemy jak tego dokonać.

                Po zebranych przeszedł szmer podniecenia. Spoglądali na swoich sąsiadów i wytrzeszczali oczy a na ich usta cisnęły się nieśmiałe uśmiechy.

- Co masz na myśli, Harry? – zapytał szybko George Weasley.

- Gustav Ankdal posiadł zdolności dzięki dwóm przedmiotom – mówił dalej Harry. – Nie pytajcie – dodał szybko, widząc, że wiele osób otwiera usta. – Ta wiedza jest zagrożeniem nie tylko dla tych, którzy ją posiądą… Te dwa przedmioty utrzymują Ankdala i jego towarzyszy przy władzy i dają im siłę, której nie pokonamy. Jeden z tych przedmiotów Ankdal trzyma w swoim kraju. Może być chroniony tylko magią, bo Gustav nigdy nie zaufałby na tyle żadnemu człowiekowi, by postawić go na jego straży… Drugi jest ukryty, ale mam wszystkie wskazówki, by można go było odnaleźć.

- Kiedy wyruszamy? – Ron podniósł się z miejsca i spojrzał na Harry’ego z gotowością. Ten pokręcił głową.

- Nie tym razem, Ron… Każdy pełnoprawny czarodziej poszukujący drogocennych dla Ankdala rzeczy, natychmiast aktywuje ich ochronę. Naszą jedyną szansą są ci, którzy nie liczą się jeszcze jako wykwalifikowani czarodzieje.

I ku zdumieniu całego zebranego tłumu, Harry spojrzał na miejsce, w którym siedzieli Rose, Scorpius i Al. Red wymieniła spojrzenia ze Scorpiusem.

- Idę się pakować! – oznajmiła.

                Harry uśmiechnął się, ale po tych słowach rozpętała się burza.

- Harry! To jeszcze dzieci!

- Nie! Oni sobie nie poradzą!

- Na pewno jest inne wyjście!

Harry nie mógł przebić się przez tumult, ale w tym momencie ktoś zagwizdał i spojrzeli zdumieni na Hermionę, która wstała z miejsca.

- Tam siedzi moja córka – powiedziała głośno, wskazując na Rose. – I nie muszę chyba mówić, co czuje matka, gdy jej dziecko ma znaleźć się w niebezpieczeństwie – reszta trochę przycichła i wsłuchiwała się w Hermionę z uwagą. – Dwadzieścia lat temu ja, Harry i Ron byliśmy w ich wieku, gdy szukaliśmy horcruxów Voldemorta. I wygraliśmy z nim mając po siedemnaście lat. Jeśli moje dziecko jest największą szansą dla naszego świata, to jeśli zechce – dodała, patrząc na Rose. – Pozwolę mu jechać.

- Potrzebuję czterech ochotników – odezwał się znowu Harry. – Dam wam całą ochronę i wyposażę we wszystko co sam posiadam – mówił patrząc na najmłodsze pokolenie. – Waszym zadaniem będzie wykraść dwa, bardzo stare przedmioty, które należą do Gustava Ankdala.

- Jestem gotowa! – wszyscy spojrzeli w stronę Jo, która prawie gotowała się od początku tej narady. Harry jednak pokręcił smutno głową.

- Przykro mi, Jo – powiedział i odwrócił się od niej.

- CO?! – Jo podniosła się z krzesła, wpatrując się w niego z wściekłością.

- Harry ma rację – odezwała się Ginny. – Jesteś w strasznym niebezpieczeństwie, kochanie.

Oczy Jo zaszły łzami.

- Ale…

- Nie – dodał Harry. – Nie ma takiej możliwości, żebym wypuścił cię z tego zamku.

Jo zadrgały wargi, a potem obróciła się i wybiegła z sali. Po krótkim wahaniu Albus podniósł się z miejsca i wyszedł za nią.

- Co wy na to? – mówił Harry do Rose, Scorpiusa, Jessiego, Elizabeth i Blake’a.

- Mogę jechać choćby dziś – oznajmił martwym tonem Jesse. Harry przyglądał mu się przez chwilę. W końcu kiwnął głową.

- Pojedziesz z Rose.

Scorpius łypnął na niego groźnie.

- Pozwoli pan…

- Pan, panie Malfoy uda się w podróż z panną Elizabeth.

Rose i Scorpius patrzyli na niego trochę oszołomieni.

- Zgadzacie się? – zapytał twardo Harry. Po tym jak Jo została odsunięta od misji, wyglądało na to, że nie ma sensu kłócić się z ich przywódcą. W końcu jedno po drugim skinęli głowami.

                                                               *

                Elizabeth pakowała się starannie i długo wybierała najpotrzebniejsze rzeczy.

- O wiele bardziej przydałbym ci się ja…

Odwróciła się szybko i musiała się powstrzymać, by nie uśmiechnąć na widok Blake’a w swoich drzwiach.

- Bardzo wątpię…

- Oczywiście – mruknął Blake. – Dlatego pogardziłaś randką ze mną!

Elizabeth wróciła do pakowania.

- Mówiłam już… za wysokie progi…

Blake strzelił tylko oczami, a potem odwrócił się i odszedł.

                Elizabeth poprawiła fryzurę.

                                                               *

                Upalny dzień lipca dobiegał końca. Cameron był zawalony robotą. Armia Hurrlingtona zniszczyła kolejną wioskę mugolską i wszystkie siły ministerstwa zostały rzucone, by ratować to, co jeszcze dało się ratować.

- Świnie… - usłyszał i obejrzał się. Jeden z jego ludzi, patrzył z nienawiścią na zgliszcza, które zostawili w tym miejscu czarodzieje.

                Cam zaciskał tylko zęby i pracował dalej. Dom, przy którym był miał ładny, ciepły kolor, był niewielki i jak zauważył Cameron musiało mieszkać w nim dziecko. Coś ścisnęło się w nim, gdy zobaczył dziecięcy pokój, pełen plastikowych samolotów i piłek do gry w kosza. A potem zamarł, bo do jego uszu dotarł dźwięk, który zmroził mu szpik w kościach.

                Słaby, urywany oddech, bez wątpienia wydobywający się z dziecka dał się słyszeć, gdy Cam przystanął, by obejrzeć spalone zabawki. Błyskawicznie obrócił się i rzucił na przewrócony fotel, spod którego wydobywało się stękanie.

                Zapominając o różdżce odrzucił fotel i padł na kolana. Najwyżej czteroletni chłopiec leżał na podłodze. Miał zapuchnięte, zamknięte oczka a w rękach ściskał pluszowego misia. Cameron pochylił się i błyskawicznie podniósł go, ale dziecko wciąż nie otwierało oczu.

                Biegł przez gruzy tak szybko, jak jeszcze nigdy w życiu.

- Świstoklik!!! Podłączcie mi świstoklik!!!

Aurorzy i straże ministerstwa przerywali swoją pracę i rzucili się w jego kierunku. Pytali go o coś ale nie umiał odpowiedzieć, a potem ktoś wetknął mu w rękę kawałek starego pantofla, Cam przytulił mocniej dziecko… i już go nie było.

                W szpitalu św. Munga mieli ręce pełne roboty, ale od razu zajęli się chłopcem. Cam przez cały czas stał w drzwiach jego sali, próbując poradzić sobie z nadmiarem emocji, które w nim wrzały. Dopiero po chwili zdał sobie sprawę z tego, że ktoś krzyczy jego imię. Obrócił się i zobaczył swoją mamę i babcię Molly, które wyglądały, jakby też przebiegły niedawno spory odcinek.

- CAM!!! Co ty tu robisz?! – Agatha trzymała się za serce.

- Byłem w pracy i… Co WY tu robicie?! – zapytał natychmiast, bo fala niepokoju uderzyła go z całą mocą. Babcia Molly uśmiechnęła się w końcu i położyła mu rękę na ramieniu.

- Lucy jest na górze…

                Prawie się zabił na schodach. Pędził tak, że jakiś uzdrowiciel głośno krzyczał, by ktoś go złapał. A on nie zważając na nic i na nikogo wpadł na odział położniczy i nie wiedzieć jakim cudem, wybrał od razu właściwie drzwi.

- Cam…

               

                Mary Carter była tak piękna, że bał się jej dotknąć, a jednocześnie nie mógł się przed tym powstrzymać. Była ruda, miała niebieskie oczy i najbardziej pucułowate policzki na świecie. Była małą kopią Lucy a Cameronowi trudno było sobie wyobrazić, by to co czuł, gdy ją po raz pierwszy zobaczył nie rozerwało go od środka.

                Lucy spała, Agatha i Molly wróciły do zamku przekazać reszcie dobrą nowinę, a Cam stał nad łóżeczkiem Mary, starając się nie mrugać, by ani na moment nie stracić jej z oczu.

                                                              *

                                                              *

                                                              *

                PS. Dedykacja powinna być na górze, ale tym razem nie chciałam psuć niespodzianki! Z pozdrowieniami dla MiMiK i jej córeczki Marysi, najmłodszej czytelniczki GGG. Dobra, nie czytelniczki, bo na razie jest bobaskiem, jak nasza Mary, ale mam nadzieję, że kiedyś będzie miała co czytać! :)

PPS. Dlaczego wszystkie piszecie "Rayan"?! Matko hogwarcka nie ma takiego imienia! :P